Πολυτεχνείο.! Ένας «πολύτιμος» μύθος…ορόσημο της μεταπολίτευσης.

Ένας μύθος, που συνεχίζει να συντηρείται έντεχνα απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα και πάνω κάτω αυτό μαθαίνουν σήμερα τα Ελληνόπουλα, είναι ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε την Χούντα. Φυσικά, η Χούντα δεν έπεσε απ’ τους φοιτητές (έπεσε μόνο ο Παπαδόπουλος, τον οποίο ανέτρεψε ο επίσης δικτάτορας Ιωαννίδης), αλλά κατέρρευσε σχεδόν μόνη της με τα γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974. 

Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ηρεμία επικρατούσε παντού λόγω του στρατιωτικού νόμου και στις 25 του μηνός γίνεται νέο στρατιωτικό κίνημα που ρίχνει τον Παπαδόπουλο και φέρνει στην εξουσία τον ταξίαρχο Ιωαννίδη. 

Συνεπώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου ουδεμία επίδραση δεν είχε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, αντίθετα έφερε μια πιο σκληρή δικτατορική διακυβέρνηση.

Κάθε καθεστώς χρειάζεται έναν ιδρυτικό μύθο, ένα ιδεολόγημα, ώστε να διαιωνίζει την πολιτική του κυριαρχία.

Η Β΄ Ελληνική Δημοκρατία είχε ως ιδεολόγημα τη συντριβή του κομμουνισμού, αντίληψη στην οποία συμμετείχαν το Κέντρο και η Δεξιά, δηλαδή το 80% του πολιτικού σώματος. Το ιδεολόγημα αυτό, χρήσιμο επί πολλές δεκαετίες, αποτελούσε αυτονόητη επιλογή για ένα κράτος ενταγμένο στο δυτικό στρατόπεδο, το οποίο περιβαλλόταν από εχθρικά κράτη με κομουνιστικό καθεστώς και εδαφικές διεκδικήσεις.

Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία έχει ως ιδεολόγημα το Πολυτεχνείο, καθώς το πολιτικό σώμα και η καθεστωτική διανόηση μετακινήθηκαν εμφανώς προς τα αριστερά μετά το 1974, εξέλιξη που εξακολουθεί και σήμερα.

 Η ανύπαρκτη νεκρή Ηλένια Ασημακοπούλου, η οποία, όπως αναφέρθηκεπαραπάνω, αποδείχθηκε μοντέλο σε διαφήμιση σαμπουάν, οι φημολογίες για το «τανκ που πάτησε τα παιδιά», οι ανασκαφές στο νεκροταφείο Ζωγράφου, ώστε να εντοπιστούν οι «εκατοντάδες νεκροί», η απότιση λουλουδιών στο κεφάλι του ιστορικού Νικόλαου Σβορώνου (το οποίο τίμησε κι ο…ίδιος ο Σβορώνος, όντας ζωντανός τότε!), από παιδιά που νομίζουν ότι είναι μνημείο του Πολυτεχνείου, η βαμμένη «ματωμένη» σημαία που γίνεται αντικείμενο περιφοράς κάθε χρόνο, οι αναφορές στους «εκατοντάδες ή δεκάδες νεκρούς», η εθιμοτυπική πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, όλα αποτελούν τελετουργικές εκδηλώσεις της καθεστωτικής ιδεολογίας, η οποία κρατάει την Ελλάδα δέσμια ενός παρωχημένου και εν πολλοίς κατασκευασμένου παρελθόντος.

 Η στήλη στον χώρο του Πολυτεχνείου, αφορά τους νεκρούς φοιτητές κατά την Κατοχή (1941-44) και όχι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η οποία ανεγέρθηκε το 1988 ελλείψει νεκρών φοιτητών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στην μαρμάρινη πλάκα έχουν αναγραφεί δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβησμένη, πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές του Ε. Μ. Πολυτεχνείου που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». 

Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο» θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1944!

Όπως είναι γνωστό, η Χούντα είχε παραδώσει την εξουσία από την 8η Οκτωβρίου 1973, όταν είχε αναλάβει η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, στις 10 Φεβρουαρίου του 1974. Ή εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε 16-18 Νοεμβρίου 1973, όταν ή «Χούντα» είχε παραδώσει την εξουσία. Εναντίον ποιας Χούντας εορτάζουμε την εξέγερση;

 Άλλο ένα ανακριβές αιτιολογικό εορτασμού.

 @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Ας υποθέσουμε,ότι μαζεύονται κάποιοι χιλιάδες πολίτες στην Πλατεία Συντάγματος μπροστά στη Βουλή.

Και ας υποθέσουμε πως όλοι αυτοί έχουν αποφασίσει να καταλύσουν το πολίτευμα.Ας πούμε πως επιθυμούν να επιβληθεί κομμουνισμός με το ζόρι.
Ας υποθέσουμε πως προσπαθούν να μπουν στη Βουλή και να την κάψουν.

Για πείτε μου τώρα.

Πόσοι νεκροί θα υπάρξουν? Ή μήπως δε θα υπάρξουν?

Η πολιτεία που θα αντισταθεί σ’αυτές τις έκνομες ενέργειες πράττει σωστά ή όχι ? Πρέπει να αφήσει να καεί η Βουλή ? Πρέπει να αφήσει το Πολίτευμα να καταρρεύσει?

Εάν πράττει σωστά ποιός ο λόγος η «ιστορία» να καταδικάσει την προάσπιση του καθεστώτος ?
Η μόνη περίπτωση να καταδικαστεί η ενέργεια της πολιτείας είναι να επικρατήσουν τελικά αυτοί που επιθυμούν,ας πούμε,τον κομμουνισμό.Να γραφτεί δηλαδή η ιστορία από τους νικητές.

Έρχεται όμως κάποτε η ΙΣΤΟΡΙΑ και ρωτά τους ΝΙΚΗΤΕΣ 39 χρόνια μετά 

Τί πολιτεία παραδώσατε ?   Καλύτερη ή χειρότερη ? 

Αποδώσατε δικαιοσύνη και αξιοκρατεία , όπως εσείς τη φανταζόσασταν? 

Κάνατε την πολιτεία ευημερούσα ?

Ή μήπως σκυλέψατε τα έτοιμα ? Μήπως ήσασταν αχαΐρευτοι και άχρηστοι ? Μήπως φερθήκατε σαν λαμόγια και τρωκτικά ? Μήπως καταδικάσατε ακόμα και το μέλλον των απογόνων σας ?
Η ιστορία ενός έθνους δεν χαρακτηρίζεται από τον πόνο των λίγων.Αλλά από τον πόνο των πολλών!