Ε.Δ.Ε.
Η Εθνική Δημοκρατική Ένωση με Πρόεδρο τον Πέτρο Γαρουφαλλιά, (τ. Υπ. Εθνικής Αμύνης της Ενώσεως Κέντρου) ιδρύθηκε σε μία πολύ δύσκολη εποχή για την Εθνικιστική Δεξιά. Ήταν αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας, όπου σύσσωμο το Ελληνικό Εθνικιστικό κίνημα κατηγορήθηκε για συνεργασία με το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Άγνωστο πως, ο Γαρουφαλλιάς πείστηκε να τεθεί επικεφαλής.
Με λίγη έως ελάχιστη οργάνωση, η ΕΔΕ έλαβε μέρος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου όπου και συντρίφτηκε λαμβάνοντας ποσοστό 1,08%. Ήταν όμως αυτή που έθεσε τις βάσεις για την συνέχεια και το μεγάλο ποσοστό της Εθνικής Παράταξης στις εκλογές του 1977. Αξιοσημείωτο πάντως ήταν ότι οι συγκεντρώσεις της ΕΔΕ το 1974, έμειναν στην ιστορία. λόγω των χιλιάδων πολιτών που συνέρρεαν σ' αυτές, για διαφορετικούς όμως λόγους. Στην κεντρική ομιλία του Γαρουφαλλιά στην Αθήνα, στην οδό Πανεπιστημίου, ήταν ζήτημα αυτοί που πήγαν να τον ακούσουν να ξεπερνούσαν τα χίλια άτομα. Η αντισυγκέντρωση όμως που έγινε ξεπερνούσε τις πενήντα χιλιάδες... Η ομιλία πάντως έγινε κανονικά. Αυτό άλλωστε γινόταν σ' όλη την χώρα, όποτε έκανε συγκεντρώσεις η ΕΔΕ.
Εθνικιστική Δεξιά
Εθνική Παράταξη-ΕΝΕΠ
Το 1977 η Εθνική Παράταξη έλαβε ποσοστό 6,8% και εξέλεξε πέντε βουλευτές. (Α Αθηνών, Β Αθηνών, Λακωνία, Καρδίτσα, Ξάνθη). Το δυστύχημά της ήταν ότι δεν εξελέγη ο Πρόεδρος της Στ. Στεφανόπουλος στην Ηλεία, που παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ήταν ο εγγυητής για την ενότητα του τότε πολιτικού φορέα της πατριωτικής δεξιάς, ή καλύτερα η τότε έκφραση της πατριωτικής δεξιάς. Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ανέλαβε ο Σπ. Θεοτόκης που όλο το ιδεολογικό του υπόβαθρο εξαντλούταν στον στείρο αντικομουνισμό.
Αυτή η ιδεολογική του ρηχότητα ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που δεν κατάφερε να αναχαιτίσει την ορμή της νεολαίας του κόμματος του, που παλλόταν από επαναστατικές εθνικιστικές ιδέες. Το κόμμα ουσιαστικά, από την ανάληψη της ηγεσίας από τον Θεοτόκη, φυλλορροούσε και οι βουλευτές του μεταπηδούσαν με ευκολία στην ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Αυτό έπραξε και ο Θεοτόκης στις εκλογές του 1981. Κόμμα Εθνικής Παράταξης επί της ουσίας από το 1977 έως το 1981, που διαλύθηκε, δεν υπήρχε, παρά μόνο η νεολαία της ΕΝΕΠ. Η Ελληνική Νεολαία Εθνικής Παράταξης είχε καταφέρει ν' οργανώσει ένα ολόκληρο κίνημα στην Ελλάδα με περίπου 100 ενεργές τοπικές οργανώσεις. Η ΕΝΕΠ ήταν ξεκάθαρη ιδεολογικά και πίστευε στο Εθνικισμό. Πυρήνας των ηγετικών της στελεχών ήταν το περιοδικό «Κίνημα».
Η μεγαλύτερη προσωπικότητα εκείνης της εποχής στον χώρο της Εθνικιστικής δεξιάς, ήταν ο Ανδρέας Δενδρινός. Το δε βιβλίο του «Εθνοκρατία», πρέπει να είναι το πλέον πολυδιαβασμένο στον ιδεολογικό χώρο της πατριωτικής δεξιάς την δεκαετία του 70. Οι «κινηματίες» της ΕΝΕΠ είχαν πολύ καλές σχέσεις με τους εγκλείστους στον Κορυδαλλό που πρόσκειντο στον Ιωαννίδη. Στην ΕΝΕΠ υπήρχε και μία μικρή ομάδα στελεχών που είχε καλές σχέσεις με τον έγκλειστο τότε δικτάτορα Παπαδόπουλο. Η ομάδα αυτή είχε ως ηγέτη τον Θεόδωρο Περρωτή. Οι δύο ομάδες έρχονταν συχνά σε συγκρούσεις με αποτέλεσμα στο συνέδριο της ΕΝΕΠ στον Βόλο, την Άνοιξη του 1979, να διασπαστούν. Νικήτρια από αυτήν την σύγκρουση βγήκε η «αντιπολίτευση» της ΕΝΕΠ, δηλαδή η ομάδα Περρωτή. Έτσι προέκυψε η ΕΝΕΠ με πρόεδρο τον Παπαδοπουλικό Περρωτή, και το ΕΝΕΚ με Πρόεδρο τον Πολύδωρο Δάκογλου. Στην συνέχεια η ΕΝΕΠ αυτοδιαλύθηκε και προσχώρησε ομαδικά στο κόμμα των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη.
Κόμμα Προοδευτικών-ΝΕΠ
Η επανίδρυση του κόμματος των Προοδευτικών το 1979 από τον Σπύρο Μαρκεζίνη έφερε στις τάξεις του πολλούς από την Εθνική Παράταξη, που είχε οδεύσει ολοκληρωτικά, στην Ν.Δ. Την νεολαία του κόμματος ανέλαβε η εναπομείνασα ΕΝΕΠ, καθώς οι διασπάσεις, την είχαν αποδυναμώσει.
Στις εκλογές όμως του 1981 οι παραδοσιακοί δεξιοί ψηφοφόροι ψήφισαν ομαδικά την ΝΔ, μπροστά στην πολιτική ορμή που είχε τότε το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα του Μαρκεζίνη απέτυχε εκλογικά παίρνοντας μόνο το 1%, παρά τις προσπάθειες της νεολαίας, υπό την Προεδρία Περρωτή. Γύρω της είχε συσπειρώσει ακραιφνείς «Παπαδοπουλικούς» καθώς όλες οι άλλες τάσεις, Εθνικιστές, Ιωαννιδικοί, Εθνικοσοσιαλιστές κλπ είχαν δημιουργήσει άλλες κινήσεις. Οι τοπικές οργανώσεις ήταν λειψές και συγκρατούσαν κάποιες λίγες δυνάμεις στην Αιτωλοακαρνανία, Μεσσηνία, Φλώρινα και Αθήνα. Η ομάδα Περρωτή πλήρωσε το μονοδιάστατο σκεπτικό της που αποθάρρυνε κάθε άλλη ιδέα, πλην της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά την αποτυχία των Εθνικών εκλογών (στις ευρωεκλογές εξέλεξε ένα βουλευτή), ήρθαν και τα οικονομικά προβλήματα που την ανάγκασαν από την πολυτέλεια των ορόφων της Πανεπιστήμιου και Βουκουρεστίου, να μετακομίσει σ' ένα μικρό γραφειάκι ενός παράδρομου. Η μικρή ομάδα που παρέμεινε, χάθηκε στην συνέχεια. Ο Πρόεδρος Θ. Περρωτής έμπλεξε στην συνέχεια (αδίκως) σε μία κακή επαγγελματική ιστορία, ήταν χημικός, που είχε πολλά επακόλουθα. Η εξέλιξη ήταν πολύ πιο δυσάρεστη, αφού απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία μικρότερη των 48 ετών. Στην κηδεία του Παπαδόπουλου εμφανίστηκαν πάντως λίγα άτομα με ένα στεφάνι που έγραφε «ομάδα Περρωτή». Η ομάδα δεν υφίσταται πλέον, αλλά μάλλον ούτε οι ιδέες τους...
ΕΝΕΚ-Κίνημα
Μετά την διάσπαση της ΕΝΕΠ, το 1979, 88 στελέχη της που είχαν διαγραφεί, υπέγραψαν διακήρυξη για την δημιουργία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος. Η φιλοσοφία των τότε νεαρών στελεχών ήταν ότι, ότι έκαναν σαν νεολαίοι τελείωσε, και τώρα ήταν η ώρα να δημιουργήσουν το δικό τους πατριωτικό εθνικό κόμμα. Με το ανθρώπινο υλικό της πάλαι ποτέ ΕΝΕΠ, άρχισαν να κτίζουν το δικό τους πολιτικό χώρο.
Κύριος στόχος τους όπως έλεγαν ήταν η προοπτική 2000, δηλαδή οι εκλογές μετά από 21 χρόνια, καθώς τότε θα ήταν έτοιμοι! Το ΕΝΕΚ όμως είχε και αυτό εσωκομματική αντιπαλότητα καθώς τα βιβλία του Ανδρέα Δενδρινού, είχαν δημιουργήσει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, και πολλούς να προσχωρούν στην ομάδα του περιοδικού «Κίνημα» που ομιλούσε ανοιχτά και προπαγάνδιζε τις Εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες. Ο Πρόεδρος του ΕΝΕΚ, Πολύδωρος Δάκογλου που εξέφραζε αμιγώς εθνικιστικές ιδέες ήρθε σε σύγκρουση πολύ γρήγορα, με τους συναγωνιστές του που είχαν συσπειρωθεί στο περιοδικό «Κίνημα». Με τις ίδιες μεθόδους Περρωτή στην ΕΝΕΠ, διέγραψε τους διαφωνούντες. Η ομάδα Δενδρινού απομακρύνθηκε, αλλά το ΕΝΕΚ-Δάκογλου ουδέποτε μπόρεσε να έχει λαϊκή απήχηση. Οι εκλογικές του συντριβές, το οδήγησαν στην αυτοδιάλυσή του, ενώ η πρώτη του παρουσία στις ευρωεκλογές του 1981 μπόρεσαν να του δώσουν μόλις και μετά βίας, 2.000 περίπου ψήφους και κάνοντας τους «Δενδρινικούς» να ειρωνεύονται λέγοντας ότι αυτό εννοούσε ο Δάκογλου όταν έλεγε «προοπτική 2000».
Στη συνέχεια η ομάδα του κινήματος έριξε το βάρος της στο εθνικοσοσιαλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο, με εκδόσεις κλπ. Η ομάδα ΕΝΕΚ - Δάκογλου «κράτησε» μερικά χρόνια ακόμα ως κόμμα. Σήμερα (2007), αρκετά στελέχη και φίλοι του ΕΝΕΚ βρίσκονται στο ΛΑΟΣ, ενώ η ομάδα του Ανδρέα Δενδρινού, συνεχίζει τον μοναχικό της δρόμο.
ΕΠΕΝ
Τον Ιανουάριο του 1984 ιδρύθηκε η Εθνική Πολιτική Ένωση, από τον έγκλειστο δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Η ΕΠΕΝ είχε ουσιαστικά ένα μόνο αίτημα. Την αποφυλάκιση των χουντικών. Ενώ το κόμμα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς πολύ γρήγορα ξέσπασε κρίση με αποτέλεσμα στις 4 Απριλίου του 1984, ο Παπαδόπουλος να παραιτηθεί από την αρχηγεία λόγω της απόφασης της Διοικούσας Επιτροπής να συμμετέχει το κόμμα στις ευρωεκλογές. Γύρω από το θέμα αυτό υπάρχουν πολλές συγκρουόμενες απόψεις. Η μία λέει ότι οι έγκλειστοι έκαναν σπέκουλα με την ΕΠΕΝ διότι ήθελαν να χρησιμοποιούν το κόμμα, ως απειλή στα κόμματα εξουσίας και ειδικά στην Ν.Δ..
Με λίγα λόγια «αποφυλακίστε μας» διότι θα σας «κόψουμε» ψήφους. Η άλλη άποψη λέει, ότι η διοικούσα επιτροπή ήταν σε πλήρη συνεννόηση με τους έγκλειστους αξιωματικούς αλλά έπρεπε να φαίνεται ότι δρα ανεξέλεγκτα. Άρα έπρεπε να γίνει η αποφυλάκιση, γιατί η ισχύ των φίλων των αξιωματικών δεν μπορούσε να αρθεί αλλιώς. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, μία είναι η πραγματικότητα. Το συγκεκριμένο κόμμα δεν κατάφερε ούτε πολιτική παρέμβαση να κάνει και ούτε βέβαια αποφυλάκιση έγινε ποτέ! Τον Σεπτέμβριο του 1984, αναλαμβάνει Πρόεδρος της νεολαίας ο Ν. Μιχαλολιάκος. Στις ευρωεκλογές η ΕΠΕΝ λαμβάνει 2,29% και εξελέγη ευρωβουλευτή τον Χρύσανθο Δημητριάδη, ο οποίος τίθεται και επικεφαλής της Διοικούσας Επιτροπής.
Τον Ιούλιο του 1988 αντικαθίσταται στο ευρωκοινοβούλιο από τον Αρ. Δημόπουλο, και αυτός με την σειρά του από τον Σπ. Ζουρνατζή τον Ιανουάριο του 1989. Αρχές του 1985 ο Πρόεδρος της νεολαίας έρχεται σε σύγκρουση με το κόμμα και παραιτείται. Αναλαμβάνει ο φοιτητής της Νομικής Μάκης Βορίδης, αφού πρώτα επισκέπτεται τον Παπαδόπουλο στις φυλακές του Κορυδαλλού. Λέγεται ότι ο Παπαδόπουλος τον είχε αποθαρρύνει σ' αυτήν του την σκέψη. Στις εθνικές εκλογές του 1985 η ΕΠΕΝ θα πάρει ποσοστό 0,60%. Η κατάσταση αρχίζει να φθίνει και μόνο η νεολαία του κόμματος ουσιαστικά υπάρχει. Ο Βορίδης με τους λίγους εναπομείναντες νεολαίους δίνει καθημερινά μάχες στους δρόμους, ακόμα και έξω από τα κεντρικά γραφεία της οδού Ακαδημίας, δίνοντας το υπέρ πάντων αγώνα για την ύπαρξη της εθνικιστικής έκφρασης.
Το κίνημα περνά μία από τις χειρότερες του στιγμές στο πεζοδρόμιο, καθώς ο Βορίδης μένει μόνο με την ομάδα των άπειρων «ελεύθερων Μαθητών» σε παρόμοιες καταστάσεις, και λίγους skinheads. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και όταν μία μεγάλη συγκέντρωση αναρχοαριστερών προσπαθεί να τους κάψει -κυριολεκτικά - μέσα στα γραφεία της οδού Ακαδημίας, η νεολαία δεν υποστέλλει την σημαία της. Στις εκλογές του 1989 η ΕΠΕΝ λαμβάνει 0,60% στις Εθνικές εκλογές και 1,16% στις ευρωεκλογές. Game over, και το 1990 ο Βορίδης παραιτείται. Στις εκλογές που ακολουθούν η ΕΠΕΝ μετονομάζεται σε ΕΠΕΝ-Εθνική Συμπαράταξη και λαμβάνει 0,13%. Στις δεύτερες εκλογές που ακολουθούν το ίδιο έτος, δεν κατέρχεται. Το 1993 στις βουλευτικές εκλογές δεν σημειώνει μεταβολή και λαμβάνει εκ νέου 0,13%. Το 1994 νέα μετονομασία σε Εθνικό Κόμμα-ΕΠΕΝ και λαμβάνει στις ευρωεκλογές 0,78%. Κύκνειο άσμα στις βουλευτικές εκλογές του 1996, με 0,24%. Η ΕΠΕΝ αν και άρχισε κάτω από πολύ καλές συνθήκες, ίσως τις καλύτερες μετά την μεταπολίτευση για τον ιδεολογικό χώρο που απευθυνόταν, απέτυχε παταγωδώς. Οι χουντικοί αξιωματικοί εκτός από ανεπαρκείς δικτάτορες, ήταν και κακοί πολιτικοί!
ΦΕΠ-Ελληνικό Αύριο
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 εμφανίζεται ένας νέος εθνικιστικός φορέας, η Φοιτητική Εθνική Πρωτοπορία, με σήμα της τον μαίανδρο. Η ΦΕΠ όμως δεν προήλθε από παρθενογένεση. Οι βάσεις της ήταν στο κόμμα της 4ηςΑυγούστου του Κώστα Πλεύρη, που είχε αναστείλει την λειτουργία του την εποχή της στρατιωτικής χούντας.
Η ενεργοποίηση της ΦΕΠ προήλθε από την ανάγκη να εκφραστούν οι εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες, (Εθνικοκοινωνιστικές όπως έλεγαν), που ήταν προσαρμοσμένες στα Ελληνικά πρότυπα. Ιστορική αναφορά γινόταν για την κοινοβουλευτική δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Πυρήνας της κίνησης ήταν το περιοδικό «Ελληνικό Αύριο» που έβγαινε στην Θεσσαλονίκη. Ήταν η άλλη εθνικοσοσιαλιστική άποψη και το αντίβαρο στο περιοδικό «Κίνημα» που εξέδιδε η ομάδα Δενδρινού στην Αθήνα. Η ΦΕΠ αναπτύχτηκε στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, στην Λάρισα, και στην Θεσσαλονίκη. Εξέδωσε εφημερίδες και ανέπτυξε πολιτική δράση με αποκορύφωμα την μεγάλη συγκέντρωση στα Προπύλαια των Αθηνών, το 1981, για την επέτειο μνήμης 25 ετών από την δολοφονία του Αυξεντίου και άλλων Κυπρίων αγωνιστών. Η ΦΕΠ ερχόταν συχνά σε μεγάλες συγκρούσεις, ενίοτε και σε συμπλοκές, με τις άλλες κινήσεις του τότε πολυδιασπασμένου εθνικιστικού χώρου, λόγω κυρίως της δικαστικής διαμάχης που υπήρχε μεταξύ Πλεύρη-Καλέντζη.
Όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, κατά τον ίδιο τρόπο και εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη. Στις τάξεις της πάντως εμφανίστηκαν πολλά στελέχη που στην συνέχεια ακόμα και σήμερα, πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή της χώρας. (Βουλευτές, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, συνδικαλιστές, δήμαρχοι κλπ. Οι παλαιοί ΦΕΠίτες διατηρούν τους δεσμούς τους και τώρα (2007). Ένας από τους μεγαλύτερους συμπαραστάτες της ήταν και ο Παύλος Μελάς, εγγονός του Μακεδονομάχου.
Η ΦΕΠ κατά την διάρκεια ζωής της ουδέποτε συμπαρατάχτηκε με πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά ούτε σε εκλογικό επίπεδο, η ίδια, έλαβε μέρος. Αν και ποτέ δεν είχε μεγάλο αριθμό μελών, κατάφερνε πάντα σε συγκεντρώσεις, να παρουσιάζει μεγάλο αριθμό πολιτών μαζί της.
Χρυσή Αυγή
(Α περίοδος)
Τον Δεκέμβριο του 1980 κυκλοφόρησε, το 1ο τεύχος του περιοδικού Χρυσή Αυγή, από το τυπογραφείο του Σαξώνη. Εκδότης ήταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Η αρχική του ομάδα αποτελούταν από ιδεολόγους-φιλοσόφους της Εθνικοσοσιαλιστικής σκέψης και από άτομα που ως εκείνη την περίοδο, δεν είχαν παρουσιαστεί σε καμία άλλη υπάρχουσα κίνηση του μεταπολιτευτικού Εθνικιστικού κινήματος.
Ο Ν. Μιχαλολιάκος, αν και νέος σε ηλικία, ήταν μία εξέχουσα προσωπικότητα στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ήταν φυσικομαθηματικός, συγγραφέας και ποιητής. Ο Μιχαλολιάκος στ' αρχικά του βήματα στηρίχτηκε στην «φουρνιά» των Εθνικιστών που είχαν διωχτεί από τις κυβερνήσεις Καραμανλή. Άλλωστε και ο ίδιος είχε διωχθεί και φυλακιστεί. Αθόρυβα τον πρώτο καιρό οργανώθηκαν και δημιούργησαν τα πρώτα τους γραφεία κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, και συγκεκριμένα στην οδό Ζωοδόχου Πηγής. Παρά τις πολυδιασπάσεις των Εθνικιστικών δυνάμεων στην δεκαετία του 80, και τις κατηγορίες που αλληλοεκτοξεύονταν, η Χ.Α. έμεινε εκτός όλης αυτής της ιστορίας, καθώς ήταν οι μόνοι που μιλούσαν ανοικτά για τον Εθνικοσοσιαλισμό.
Στην πρώτη περίοδο το βάρος της οργάνωσης έπεσε στην ιδεολογική κατάρτιση στελεχών. Από τις τάξεις της πέρασαν πολλοί. Η αρχική οργάνωση της Χ.Α. δεν προσπάθησε να μαζικοποιηθεί και γι' αυτόν τον λόγο δεν μπόρεσε να γνωρίσει την αίγλη της δεύτερης φάσης της, όπου συμμετείχε αυτόνομα και στις εκλογές. Πάντως και στις δύο φάσεις της, εκτός Αθηνών, στηρίχτηκε στις περιοχές που ανέκαθεν το Ελληνικό Εθνικιστικό κίνημα έβρισκε άμεση ανταπόκριση. Δηλαδή, Θεσσαλονίκη, Μεσσηνία, Λακωνία, Καρδίτσα, Λαμία, Φλώρινα, και κωμοπόλεις του θεσσαλικού κάμπου και της Δυτικής Μακεδονίας.
Κ.Ε.ΜΕ.
Το Κόμμα Ελλήνων Μεταρρυθμιστών έκανε την εμφάνισή του στις ευρωεκλογές του 1981. Ιδρύθηκε από τον οικονομολόγο Κων/νο Θάνο, πρ. υποδιοικητή της Τράπεζας Ελλάδος. Το Κ.Ε.ΜΕ. που κανείς δεν το θυμάται σήμερα, ήταν μία μικρή αλλά αξιοπρόσεκτη παρουσία. Σε μία εποχή που κανείς στην εθνικιστική δεξιά δεν μιλούσε για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας, και την ευρωπαϊκή ένωση, αλλά μόνο για τα εθνικά θέματα εκείνη την εποχή, το Κ.Ε.ΜΕ. έκανε μία δική του επανάσταση. Ήταν ο πρώτος κομματικός σχηματισμός της εθνικιστικής δεξιάς που ξεκάθαρα είχε άποψη για την πολιτικοοικονομική εθνικιστική παρέμβαση στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Πολλά χρόνια μετά, πρέπει να ομολογήσουμε, προς αυτό το σκεπτικό κινήθηκε και το Ελληνικό Μέτωπο του Βορίδη. Το Κ.Ε.ΜΕ. στις ευρωεκλογές του 1981 έλαβε ποσοστό 0,89% (47.552 ψήφους). Πρέπει ακόμα να προσθέσουμε ότι στις συγκεκριμένες εκλογές ήταν η πρώτη φορά, μετά την μεταπολίτευση του 1974, που η εθνικιστική δεξιά κατέρχεται με δύο σχηματισμούς, καθώς παρών εκτός από το κόμμα του Θάνου, ήταν και το κόμμα των Προοδευτικών του Μαρκεζίνη. Παρά την σύντομη παρουσία του το Κ.Ε.ΜΕ. και την μικρή του απήχηση, έκανε μία ουσιαστική παρέμβαση στον ιδεολογικό χώρο του εθνικισμού, και από τα κεντρικά του γραφεία στην οδό Ακαδημίας, για πρώτη φορά πολλοί άκουσαν για εθνικιστικά οικονομικά συστήματα.
Καλεντζικοί
Στις 24 Φεβρουαρίου 1977 συνελήφθη ο χειριστής αεροσκαφών Αριστοτέλης Καλέντζης. Δικάστηκε στις 8 Νοεμβρίου με κάθειρξη δώδεκα ετών, και φυλακίστηκε. Στις τάξεις του Εθνικιστικού κινήματος έγινε ένας θρύλος.
Όταν εξεδόθη το βιβλίο του, από τις εκδόσεις ΑΜΗΝΘΥΣ (ανάποδα η λέξη σύνθημα) ο θρύλος γύρω από τον Καλέντζη πήρε διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Το βιβλίο αυτό όμως άνοιξε ένα εσωεθνικιστικό πόλεμο καθώς ο Κώστας Πλεύρης προχώρησε σε μηνύσεις, θεωρώντας τον εαυτό του θιγμένο από τα γραφόμενα Καλέντζη. Στις δικαστικές αίθουσες ξέσπασε πόλεμος και υπήρχαν αντιδικίες ανάμεσα κυρίως σε δύο πλευρές, την ΦΕΠ και τους συμπαθούντες τον Καλέντζη. Οι «Καλεντζικοί» βέβαια ουδέποτε υπήρξαν ομάδα, αφού απ' όλες σχεδόν τις εθνικιστές ομάδες τάσσονταν πολλοί υπέρ του φυλακισμένου συναγωνιστή τους. Στις δίκες του για την ουσιαστική κατηγορία πάντως από τις αστυνομικές αρχές, συνέρρεαν εκατοντάδες ομοϊδεάτες του, με αποκορύφωμα το εφετείο της οδού Σανταρόζα. Ο θρύλος του Καλέντζη άρχισε να ξεθωριάζει όταν εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Σε Εσένα», όπου εκεί άρχισε να φαίνεται μία ιδιότυπη σκέψη του. Πολλοί έως τότε πίστευαν ότι το πολυδιασπαζόμενο εθνικιστικό κίνημα θα ενωνόταν υπό την αρχηγία του, και ότι οι αντιδρώντες είχαν ιδιοτελείς σκοπούς.
Η πλήρη κατάρρευση του επαναστάτη εθνικοσοσιαλιστή ήρθε με την αποφυλάκισή του το 1989, καθώς εκείνος δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για την δρώσα πολιτική. Εργάστηκε στην συνέχεια σε επιχειρήσεις ενός παλαιού Χίτη, και ως δημοσιογράφος στην «ελεύθερη ώρα» το πρώτο διάστημα. (Επί πολλά χρόνια ήταν ακόμα και μέσα στην φυλακή, ανταποκριτής σε Γερμανικά έντυπα). Σήμερα ο Αρ. Καλέντζης ασχολείται με την έφιππη τοξοβολία. Πρέπει να σημειώσουμε όμως ένα πραγματικό ήρωα που ανέδειξε αυτή η περιπέτεια του. Την αείμνηστη μητέρα του Νίκη, που ολομόναχη πάλευε επί χρόνια για την αποφυλάκιση του υιού της.
Ελεύθεροι μαθητές
Το 1979 άρχισε να γίνεται γνωστό ένα μαθητικό κίνημα στα βόρεια προάστια της Αθήνας, οι Ελεύθεροι μαθητές που ξεκίνησαν ως μαθητική παράταξη στο κολλέγιο Αθηνών. Ιδρυτής τους ήταν ο Μάκης Βορίδης. Πολύ γρήγορα εξαπλώθηκαν σ' όλη την βόρειο αττική, ενώ ο ίδιος ο Βορίδης εξελέγη πρόεδρος του 15μελούς συμβουλίου του κολλεγίου Αθηνών. Η ιδεολογική πλατφόρμα των ελεύθερων μαθητών ήταν ο Ελληνικός εθνικισμός, όπως προσδιόριζαν οι ίδιοι την ιδεολογική τους σκέψη.
Γύρω από την κίνηση συσπειρώθηκαν πολλοί μαθητές, και πολλοί από αυτούς συμμετέχουν σήμερα ενεργά στην πολιτική ζωή. Οι ελεύθεροι μαθητές προσπάθησαν ν' αναπτυχθούν και στα Δυτικά προάστια, μέσω των ιδρυτών της ΝΟΠΟ αλλά χωρίς επιτυχία. Στην συνέχεια ο Βορίδης ως φοιτητής της νομικής σχολής, ανέλαβε σε μία από τις δύο φάσεις της, την νεολαία της ΕΠΕΝ. Μετά την αποχώρηση της ομάδας τους από την νεολαία της ΕΠΕΝ, ίδρυσαν το κόμμα του Ελληνικού Μετώπου και μέχρι την αναστολή της λειτουργίας τους συμμετείχαν σε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά με πολύ φτωχά εκλογικά αποτελέσματα. Πλέον η «καρδιά» της ομάδας των ελεύθερων μαθητών βρίσκεται στο ΛΑ.Ο.Σ. και πολλά από τα στελέχη τους έχουν εκλεγεί σε θέσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Νέοι Εθνικοσοσιαλιστές
Οι νέοι εθνικοσοσιαλιστές εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 στον Πειραιά. Οι ιδρυτές της ήταν δυσαρεστημένα μέλη της ΦΕΠ. «Γεννήθηκαν» στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά (Νίκαια, Μανιάτικα, Κορυδαλλό.)
Ξεκίνησαν με την ονομασία Αντικομουνιστική Οργάνωση Νέων Πειραιώς, (ΑΟΝΠ), αλλά στην συνέχεια εξέφρασαν την σαφή ιδεολογική τους ταυτότητα. Ταυτίστηκαν και συμπαρατάχτηκαν με τον τότε έγκλειστο νεολαίο στις φυλακές Κορυδαλλού, Αριστοτέλη Καλέντζη. Η δράση τους πάντως ουδέποτε μπόρεσε να ξεπεράσει τα όρια των συνοικιών του Πειραιά. Όμως, με μία άλλη τους ονομασία στην συνέχεια, έκαναν όλη την Ελλάδα να τους μάθει! Ήταν αυτοί που δημιούργησαν τον πρώτο σύνδεσμο οπαδών με σαφή ιδεολογικό στίγμα. Την Ν.Ο.Π.Ο. Για την Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών θ' ασχοληθούμε εκτενώς στο νέο μας κείμενο.
Ν.Ο.Π.Ο.
Ουδέποτε στο παρελθόν έχουν γραφτεί τόσοι μύθοι και έχει αναπτυχθεί τόση παραφιλολογία, όσο με τους θρύλους που υπάρχουν για ένα σύνδεσμο οπαδών. Για την ακρίβεια ούτε σύνδεσμος ποτέ υπήρξε.
Η «Ναζιστική» Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών» δημιουργήθηκε από την ομάδα των Νέων Εθνικοσοσιαλιστών που αναφέραμε παραπάνω. Οι οργανωτές του ήταν τέσσερα άτομα. Το οπαδικό κίνημα στις αρχές του ΄80 ήταν πολύ δυνατό ενώ η Θύρα 13 της Λ. Αλεξάνδρας προσφερόταν λόγω κουλτούρας για την ανάπτυξη του. Μετά τα νικηφόρα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού εκείνη την εποχή, ακολουθούσε πορεία διά μέσω των οδών Λ. Αλεξάνδρας, Ιπποκράτους, Πανεπιστημίου με τελική κατάληξη την Ομόνοια. Δυστυχώς στην Ιπποκράτους υπήρχαν γραφεία του ΚΚΕ και του ΚΚΕ μ-λ. Οι «Νοπίτες» σ' εκείνα τα σημεία φώναζαν εξτρεμιστικά πολιτικά συνθήματα και ο όχλος τους ακολουθούσε. Έτσι δόθηκε η εντύπωση ότι όλη σχεδόν η Θ. 13 ήταν με την ΝΟΠΟ. Ο θρύλος της μεγάλωσε σ' ένα αγώνα κυπέλου με τον ΠΑΟΚ, όπου είχαν τυπώσει χιλιάδες ανακοινώσεις με πολιτικοποδοσφαιρικό περιεχόμενο και την υπογραφή Βασίλειος «Βουλγαροκτόνος». Στις εξέδρες ακολούθησαν μεγάλες συμπλοκές μεταξύ των hooligans των δύο ομάδων με πρωταγωνιστές τους Νοπίτες. Στην συνέχεια σ' έναν αγώνα πρωταθλήματος στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ, οι Παοκτζήδες ανταπέδωσαν την «φιλοξενία». Όταν βρέθηκαν στον γυρισμό στα Τέμπη όλα τα πούλμαν των οπαδών του Παναθηναϊκού, ήταν σε κατάσταση ...απόσυρσης. Σπασμένα τζάμια, σπασμένα κεφάλια... Εκεί που συζητούσαν το τι έγινε, ήρθε ένα πούλμαν που είχαν ναυλώσει οι Νοπίτες. Το πούλμαν ήταν άθικτο και οι Νοπίτες είχαν στα χέρια τους πανό, κασκόλ, σημαίες, που είχαν αποσπάσει στις συμπλοκές από τους Παοκτζήδες. Ο θρύλος της ΝΟΠΟ ήταν στο αποκορύφωμα του. Από την επόμενη Κυριακή όλοι οι hooligans του ΠΑΟ, κυκλοφορούσαν με σβάστικες και κέλτικους σταυρούς στα μπουφάν. Τότε όμως κτύπησαν τα καμπανάκια και στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Οι συνεχείς τιμωρίες της Λεωφόρου έφεραν αντιδράσεις από τον Γ. Βαρδινογιάννη.
Με επικεφαλής τον αστυνομικό διευθυντή Μποσινάκη, διέλυσαν πολύ γρήγορα κάθε υποψία επεισοδίων. Συνελήφθησαν πολλοί και ακολούθησαν κατ' οίκον έρευνες. Ο αρχικός πάντως πυρήνας της ΝΟΠΟ ποτέ δεν συνελήφθηκε... Σήμερα εκείνος ο πυρήνας εξακολουθεί και πηγαίνει να παρακολουθεί την ομάδα του από την Θύρα R2 και τα επίσημα του ΟΑΚΑ.
Skinheads
ΟιSkinheads είναι ουσιαστικά το πρώτο πραγματικά λαϊκό κίνημα που παρουσιάστηκε μετά από την μεταπολίτευση, με την έννοια ότι δεν ήταν «προϊόν» πολιτικών διεργασιών. Το πρώτο «κουρεμένο κεφάλι» εμφανίστηκε το 1979, αλλά η μαζικότητα του κινήματος άρχισε μετά το 1982-83. Οι Skinheads ήταν τυχεροί, διότι παρουσιάστηκε μπροστάρης τους ο Ανδρέας (Ρούλης).
Ο Ανδρέας ήταν γνήσιος εθνικοεπαναστάτης που ξεπήδησε από μία φτωχή οικογένεια του Μενιδίου. Στέκι των Skinheads ήταν το «ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ» της πλατείας Αμερικής που έπαιζε αποκλειστικά μουσική Oi. Αγαπημένο τους συγκρότημα ήταν οι «screwdriver». Γράφτηκαν πολλά εκείνη την εποχή για το κίνημά τους, για τις εξορμήσεις τους και τις συνάξεις τους στην Ίο. Χάρη στην προσωπικότητα του Ανδρέα που ήταν γνήσιος skinhead και όχι skin-deep τα πράγματα δεν ξέφυγαν ποτέ. Στην συνέχεια το κίνημα τους συνεργάστηκε με την νεολαία της ΕΠΕΝ υπό την Προεδρία Βορίδη. Ο Βορίδης ήταν ο πρώτος που διείδε εκείνη την εποχή την αυθεντικότητα αυτού του κινήματος. Ο αντίλογος έλεγε όμως, ότι η ένταξη τους σ' ένα νόμιμο κόμμα, τους έκανε να χάσουν την επαναστατικότητα τους. Οι πρώτοι Έλληνες skinheads χάθηκαν μετά το 1988-89 καθώς μία οικογενειακή τραγωδία κτύπησε την πόρτα του ηγέτη τους.
Ο Ανδρέας αποκαμωμένος από αυτήν, δεν μπόρεσε στην συνέχεια να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε, καθώς κλείστηκε στον εαυτό του. Από τα αξιοσημείωτα πάντως είναι ότι οι πρώτοι Skinheads εκτός από την δική τους μουσική, άκουγαν και τον Γιώργο Μαργαρίτη! Έτσι ήταν συχνό-πυκνό το φαινόμενο στο «Μονσιενιέρ» της Πλ. Αμερικής, να βλέπει κανείς πρώτο τραπέζι πίστα, κουρεμένα κεφάλια, άρβυλα, φλάϊνγκ, και πολλά tattoo.
ΤΟΦΑ
Η Τρομοκρατική Οργάνωση Φασιστών Αεκτζήδων εντάσσεται σε μία μόδα περισσότερο της εποχής των αρχών της δεκαετίας του 80. Προσπάθησε ανεπιτυχώς ν' αντιγράψει την ΝΟΠΟ αλλά δεν τα κατάφερε. Η αρχή της έγινε στην Παλαιά Κοκκινιά και στον Πειραιά, από μερικούς φίλους της ΕΝΕΠ. Περιέργως πως, αναπτύχθηκε λίγο και πέριξ της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, πολύ πριν γίνουν εκεί τα γραφεία της "original". Ποτέ πάντως δεν μπόρεσε η ΤΟΦΑ να γίνει ΝΟΠΟ καθώς η εξέδρα της ΑΕΚ δεν «προσφερόταν» όπως η Θ.13 του Παναθηναϊκού.
«Λασπολόγος»
To 1985 κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο, με τον τίτλο «Λασπολόγος». Ο «Λασπολόγος ήταν ένα εφημεριδάκι που βρισκόταν σε χέρια εθνικιστών, άγνωστο πως, καθώς ήταν ένα free έντυπο. Έχουν ακουστεί διάφορα για το ποιοι το τύπωναν και το διένεμαν. Άλλοι λένε για ένα Φεπίτη από τον Έβρο που έμενε τότε στην Ηλιούπολη, άλλοι για κάποιους άλλους. Στο βιβλιοπωλείο πάντως του «Γιάκουμου» κανείς το έβρισκε πάντα.
Ο «Λασπολόγος» ήταν ένα εσωεθνικιστικό ξεκατίνιασμα. Πίστευε ότι για τα δεινά του «χώρου» έφταιγαν οι συναγωνιστές τους. Το έντυπο σταμάτησε να εκδίδεται το 1987, καθώς ως λέγεται, υπήρχαν πολύ «δυναμικές» και ακραίες αντιδράσεις...
«Επαναστάτης»
Άλλο ένα έντυπο δίχως «ταυτότητα», αλλά με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο «Επαναστάτης» ήταν ένα χειρόγραφο εφημεριδάκι (1980-1981) από μία οργάνωση που τιτλοφορούταν Ε.ΕΣ.Ε.Μ. (Επαναστατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Μέτωπο). Έτυχε ευρείας προβολής, λόγω πρωτοσέλιδων της «Αυριανής», αφού το έντυπο μιλούσε ανοικτά υπέρ της εθνικοσοσιαλιστικής «αριστεράς».
Το εφημεριδάκι πήγαινε επιλεγμένα σε διευθύνσεις, και ανατυπωνόταν με φωτοτυπίες από πάρα πολύ κόσμο που συμφωνούσε με τις απόψεις του. Λέγεται, (θεωρείται σίγουρο), ότι εμπνευστές του ήταν οι ιδρυτές της Ν.Ο.Π.Ο. από την Νίκαια και τον Κορυδαλλό, και αποτελούσε την καθαρά πολιτική της έκφραση. Άλλωστε ο «Επαναστάτης» μοιραζόταν εκείνη την εποχή, και στην Θ.13.
Εθνική Σταυροφορία
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 γεννήθηκε η Εθνική Σταυροφορία από τον Φραγκίσκο Παπαγεωργίου. Η Εθνική Σταυροφορία δεν μπόρεσε ποτέ να ευτυχήσει και να έχει μεγάλη απήχηση. Παρ' ότι είχε ιδιαίτερα έντονη παρουσία σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις. Γύρω από την κίνηση Παπαγεωργίου, που ήταν ένα κίνημα διαμαρτυρίας, συσπειρώθηκαν μερικοί παλαιοί 4αυγουστιανοί, βασιλόφρονες και εθνικιστές.
Κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν ο αντικομουνισμός. Για πρώτη φορά όμως παρουσιάστηκαν σε εθνικιστική κίνηση, και θρησκευτικά ζητήματα, καθώς στην Εθνική Σταυροφορία είχαν εισχωρήσει και μερικοί παλαιοημερολογίτες.
Η Εθνική Σταυροφορία κατηγορήθηκε και κατακρίθηκε από πολλούς στο εθνικιστικό κίνημα, που την θεώρησαν μία προσωπική υπόθεση του Παπαγεωργίου, καθώς ο ιδρυτής τους, ως τον κατηγορούν, ήταν ιδεολογικά λίγο απ' όλα. Κατ' άλλους ο Παπαγεωργίου όμως ήταν ένας ανιδιοτελής πατριώτης, αλλά ευπειθής προς κάθε συζητητή του. Ο Παπαγεωργίου έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Ahthos Arouris» που ήταν ένα προσωπικό του μάλλον βίωμα. Όταν έκλεισαν τα γραφεία της οδού Ασκληπιού, κάποια μέλη τους προσχώρησαν στο ΕΛΚΙΣ (Ελληνορθόδοξο Κίνημα Σωτηρίας).
Αριστείδης Σκυλίτσης
Οι Δημ. εκλογές του 1978 στον Πειραιά, ήταν απόδειξη του μεγάλου χάσματος που υπάρχει μεταξύ Καραμανλικής δεξιάς και εθνικοπατριωτικών κινήσεων. Ο Αρ. Σκυλίτσης είχε διατελέσει δήμαρχος την περίοδο 1967-1974, όπου και παύτηκε, από την ΝΔ. Προερχόταν από την επιφανή οικογένεια των Σκυλίτσηδων και τρεις πρόγονοι του είχαν διατελέσει και αυτοί δήμαρχοι.
Κατά την διάρκεια της 7ετούς θητείας του είχε καταφέρει να κάνει μία πόλη πρότυπο, όπου όλοι οι Έλληνες επισκεπτόταν τον Πειραιά για να δουν τα επιτεύγματά του. Στις δημ. εκλογές του 1978, έθεσε υποψηφιότητα και από τα εκλογικά γραφεία του στην οδό Β. Κων/νου, περνούσε όλος ο κόσμος για να του συμπαρασταθεί. Αίφνης όλη η χώρα άρχισε να ενδιαφέρεται για τις εκλογές τού Πειραιά, και η πόλη μεταβλήθηκε σε αντιπαράθεση της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η ΝΔ μπροστά στον κίνδυνο της πλειοψηφίας Σκυλίτση, έβαλε δικό της υποψήφιο τον τέως Αρχηγό της αστυνομικής διεύθυνσης Πειραιώς Σπύρο Μιχελή, που είχε μεγάλες συμπάθειες λόγω της «ελαστικότητας» που είχε επιδείξει στην θητεία του, και ιδιαίτερα στο τότε παράνομο ΚΚΕ κατά την διάρκεια της 7ετίας.
Το 5,63% που απέσπασε την 1η Κυριακή ο Μιχελής, ήταν αρκετό για να ψαλιδίσει την αυτοδυναμία Σκυλίτση. Ο Σκυλίτσης έχασε την δημαρχία για 473 ψήφους, αν και την επομένη «ανακαλύφτηκε» ότι κακώς του είχαν ακυρωθεί 1270 δικά του ψηφοδέλτια! Στο διάστημα μεταξύ 1ης και 2ηςΚυριακής των εκλογών, ξέσπασαν μεγάλες ταραχές και επεισόδια στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Οι μισές αστυνομικές δυνάμεις της Αθήνας μεταφέρθηκαν στον Πειραιά. Οι εθνικιστικές δυνάμεις που ήταν συσπειρωμένες στην ΕΝΕΠ, και η εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» είχαν ταχθεί υπέρ του Σκυλίτση. Η συγκέντρωση της 18ηςΟκτωβρίου 1978 στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου απέδειξε κάτι ακόμα. Ο Σκυλίτσης ήταν ο μόνος που τόλμησε συγκέντρωση σ' αυτόν τον αχανή χώρο, και ο πρώτος που γέμισε αυτόν τον αχανή χώρο. Από εκείνη την νύχτα όμως άρχισε εναντίον του μία πρωτοφανή αντίδραση. Σύσσωμος ο καραμανλικός τύπος του επιτέθηκε, με λόγχη την «Καθημερινή» και τα άρθρα της Ελένης Βλάχου. Πύρινα άρθρα ακόμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και προσωπική του παρουσία, καθώς και του τότε υπουργού Κωστή Στεφανόπουλου, στην προεκλογικές συνάξεις του άλλου υποψηφίου δημάρχου, Γ. Κυριακάκου, που προερχόταν από το ΚΚΕ. Με 649 ψήφους τελικά ο Σκυλίτσης ηττήθηκε.
Οι άνθρωποι του συνδυασμού του είχαν φόβους για τις λαϊκές συνοικίες (Καμίνια, Παλιά Κοκκινιά, Λόφο Βώκου). Εκεί όμως ο Σκυλίτσης έλαβε ποσοστά άνω του 70%. Στις πλούσιες συνοικίες (Καστέλα, Μικρολίμανο, Ζέα) ηττήθηκε ουσιαστικά. Ο Σκυλίτσης ουδέποτε αναγνώρισε το αποτέλεσμα και δεν ορκίστηκε Δημ. Σύμβουλος. Ο εμπνευστής του εμβλήματος της 7ετίας (φοίνικας), ο πρώην Πρόεδρος του Ολυμπιακού (1971), ο αναμορφωτής μίας πόλης, πέθανε το 2006 και στην κηδεία του δεν ήταν περισσότερα από 50-60 άτομα. Ανάμεσα τους δεν υπήρξε ούτε ένας χουντικός!
Ελληνικό Μέτωπο
Τον Απρίλιο του 1994 σε μία ανοικτή συνεδρίαση 350 ατόμων, ιδρύθηκε το Ελληνικό Μέτωπο. Η επίσημη ιδεολογία του, όπως την προσδιόρισε, ήταν ο Ελληνικός Εθνικισμός. Στο Ελληνικό Μέτωπο προσχώρησαν πολλοί Εθνικιστές της μεταπολιτευτικής γενιάς.
Η ιδιαιτερότητά του ήταν ότι ξέφυγε από τα στερεότυπα που υπήρχαν στις εθνικιστικές κινήσεις μετά το 1974. Ήταν μία σύγχρονη κίνηση που μίλησε ανοικτά για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Δίχως ν' αποκλείσει τα παλαιά στελέχη του χώρου, εξωράισε πατροπαράδοτες έννοιες, και κατ' αυτόν τον τρόπο εισχώρησε και σε πολιτικούς σχηματισμούς εκτός του εθνικισμού.
Η πρώτη του εκλογική συμμετοχή ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1998 στην Αθήνα. Κέρδισε την συμπάθεια πολλών Αθηναίων, παρ' ότι αυτό, δεν αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα. Το κέρδος ήταν ότι μπόρεσε και «εισχώρησε» με λόγο πολιτικής έκφρασης, σε μεγάλες μάζες.
Το Οκτώβριο του 2002 κατήλθε αυτόνομα στις Δημ. εκλογές (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Καρδίτσα) και στις Νομαρχιακές εκλογές (Αν. Αττική), όπου απέσπασε 2,5%. Η αποτυχία όμως των ευρωεκλογών του 2004, ανάγκασαν το Ελληνικό Μέτωπο ν' αναθεωρήσει τις απόψεις του περί αυτόνομης εκλογικής καθόδου. Στο 2ο συνέδριο της 20ηςΜαρτίου 2005, με πολιτική απόφαση των συνέδρων επέλεξε να εκφραστεί πολιτικά μέσα από το ΛΑ.Ο.Σ. Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε εκλογικά- ορθή, καθώς πολλά στελέχη του εκλέχτηκαν σύμβουλοι στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2006. Ίσως η απόφαση του συνεδρίου της 20ης Μαρτίου 2005, ν' αποδειχτεί ακόμα ορθότερη στο προσεχές μέλλον, καθώς σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο ΛΑ.Ο.Σ. θα υπερβεί το εκλογικό όριο και θα εισέλθει στο κοινοβούλιο. Σε μία τέτοια περίπτωση θεωρείται πιθανόν να υπάρχει ξανά εθνικιστής βουλευτής στην βουλή, κάτι που έχει να συμβεί από το 1977.
Στην όλη αυτή ιστορική εξέλιξη τού Ελληνικού Μετώπου, υπάρχει και ο αντίλογος στον εθνικιστικό χώρο, που λέει ότι το Ελληνικό Μέτωπο, ουδέποτε υπήρξε εθνικιστική κίνηση, παρά μόνο μία «δεξιά απόφυση.»
Η απάντηση των ιστορικών στελεχών του Ελληνικού Μετώπου είναι ότι αυτό δεν ευσταθεί, καθώς εκείνοι φάνηκαν πιο ευέλικτοι πολιτικά, και πέτυχαν εκεί που απέτυχαν οι παλαιοί του χώρου. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η ουσία παραμένει μία. Το Ελληνικό Μέτωπο είναι ένα βήμα πριν την είσοδό του στο Ελληνικό κοινοβούλιο.
Εθνικό Μέτωπο
Μία ομάδα της ΕΝΕΠ, και στην συνέχεια της ΝΕΠ, δημιούργησαν το 1985 το «Εθνικό Μέτωπο». Η νεολαιίστικη ομάδα υπήρξε εκ των πλέον ένθερμων υποστηρικτών του πρόωρα χαμένου Θεόδωρου Περρωτή, που υπήρξε Πρόεδρος της ΕΝΕΠ μετά την διάσπαση του 1979, και της Νεολαίας Προοδευτικών.
Η ομάδα αυτή θεώρησε ότι θίχτηκε όταν ιδρύθηκε η ΕΠΕΝ και δεν της ανατέθηκε «πρωταγωνιστικός» ρόλος. Η αλήθεια είναι ότι είχε διαγράψει έναν μεγάλο κύκλο επί μία σχεδόν δεκαετία, και όταν ιδρύθηκε κόμμα (ΕΠΕΝ) από τον ίδιο τον Παπαδόπουλο, αυτοί τέθηκαν στο περιθώριο. Υπήρξε βέβαια και παρασκήνιο στην όλη ιστορία καθώς η ομάδα Περρωτή είχε κουραστεί από την συνεχή εναλλαγή των «ηγετών» και των «κομμάτων» που αποτελούσαν την εθνικιστική έκφραση της εποχής. Ο Περρωτής και οι συναγωνιστές του αποσύρθηκαν διακριτικά και οι νεαρότερες ηλικίες έψαξαν πολιτική διέξοδο. Δυστυχώς όμως οι δεύτεροι ρόλοι που είχαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν βοήθησαν, καθώς τους έλειπαν οι δημόσιες σχέσεις και οι γνωριμίες.
Το Εθνικό Μέτωπο τελικά, «στέγασε» τα όνειρα του σε ένα μικρό γραφείο κοντά στην Πλ. Κάνιγγος, αλλά η δράση του ήταν βραχύβια. Επικεφαλής ήταν ο Μανώλης Κώνστας, ο οποίος στις τελευταίες Νομαρχιακές εκλογές ήταν υπ. Νομαρχιακός Σύμβουλος με το ΛΑ.Ο.Σ.. Μαζί του σε εκείνην την προσπάθεια πρωταγωνίστησαν και ο δημοσιογράφος Δ. Ράντος και ο Γ. Βεργιάννης. Ένα άλλο πρόβλημα που είχε το Εθνικό Μέτωπο ήταν, ότι ενώ είχε εθνικιστική φιλοσοφία, η πρότερη τριβή του με τους «Απριλιανούς» αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα.
«Τετράδια Εθνικού Σοσιαλισμού»
Μετά την διάσπαση του ΕΝΕΚ (ουσιαστικά της ιστορικής ομάδας του «Κινήματος») οι αποχωρούντες συσπειρώθηκαν γύρω από το περιοδικό «Κίνημα», και εκφράζονταν ιδεολογικά από τον Ανδρέα Δενδρινό.
Ένα κομμάτι της ομάδας αυτής, δραστηριοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου είχαν και βιβλιοπωλείο στην οδό Φιλικής Εταιρείας. Σε κάποια φάση μάλιστα είχαν και δύο βιβλιοπωλεία! Με πρωτεργάτη τον Γιώργο Μουσταϊρα, εξέδωσαν το περιοδικό «Τετράδια Εθνικού Σοσιαλισμού» που ήταν το πρώτο πείραμα στον εθνικιστικό χώρο, για μία έκδοση με εξ ολοκλήρου ιδεολογική θεματολογία. (Λίγο αργότερα ακολούθησε και το περιοδικό της Χρυσής Αυγής.)
Η ομάδα της Θεσσαλονίκης αποτελούνταν κυρίως από φοιτητές και εκτός του Γ. Μουσταϊρα στην συντακτική ομάδα ήταν και ο σημερινός πολιτευτής του ΛΑ.Ο.Σ. Μ. Μαυρομάτης, και ο εκδότης Χρήστου. Τα «Τετράδια Εθνικού Σοσιαλισμού» δεν επεχείρησαν ποτέ να μετασχηματιστούν σε πολιτικό φορέα, αλλά η παρουσία τους είναι αξιοπρόσεκτη καθώς ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη «αριστερή φράξια» του εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα.
«Πηγάδα του Μελιγαλά»
Ο «Πανελλήνιος Σύλλογος Θυμάτων κουμουνιστικής θηριωδίας η Πηγάδα του Μελιγαλά» υπήρξε ένας φορέας που δημιουργήθηκε από τους συγγενείς και φίλων των θυμάτων στην Μεσσηνιακή κωμόπολη.
Πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Κωνσταντίνος Τσίτουρας. Ο σύλλογος δημιουργήθηκε το 1976 λόγω της ανάγκης κάλυψης του ετησίου μνημόσυνου. Μετά την μεταπολίτευση το αντιεθνικιστικό μένος «ακούμπησε» και τα θύματα του εμφυλίου πολέμου! Η κυβέρνηση Καραμανλή με νομοθετική ρύθμιση απαγόρευσε την διοργάνωση από το κράτος, των μνημόσυνων για τα θύματα των κουμουνιστών. Αυτό έως τότε αποτελούσε ένα ελάχιστο φόρο τιμής της Πατρίδας, προς τους σφαγιασθέντες. Έτσι το μνημόσυνο του 1975 έγινε με πολλά προβλήματα. Σε μία εποχή εθνικιστικών διώξεων ο συγκεκριμένος σύλλογος όρθωσε το ανάστημά του και σήκωσε στις πλάτες του το βάρος. Ο Τσίτουρας με πενιχρά οικονομικά μέσα, ήταν ένας ευπατρίδης που στην δεκαετία του 70 δήλωνε παρών εκεί που απουσίαζαν άλλοι... Ο ίδιος άλλωστε στο δημοψήφισμα για το πολιτειακό, ήταν εκ των ολίγων που πρωτοστάτησε υπέρ της βασιλευόμενης δημοκρατίας. Φορώντας το ίδιο κουστούμι χειμώνα-καλοκαίρι, έδινε και το τελευταίο υστέρημα του για τις ανάγκες λειτουργίας των συλλόγων που συμμετείχε. Συμπαραστάτης του υπήρξε ο απόστρατος συνταγματάρχης Θεοδωρακόπουλος ο οποίος στην συνέχεια συμμετείχε και ήταν συνιδρυτής της «Ελληνικής Αμνηστίας» και του Κόμματος των Προοδευτικών, του Σπ. Μαρκεζίνη. Τόσο ο Τσίτουρας όσο και ο Θεοδωρακόπουλος δραστηριοποιούνταν στην πόλη του Πειραιά.
ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ (1981)
Το 1981 το μεγαλύτερο κομμάτι του εθνικιστικού κινήματος συσπειρώθηκε στο κόμμα των Προοδευτικών. Η αναπάντεχη εξέλιξη που είχε η Εθνική Παράταξη μετά τον εκλογικό θρίαμβο του 1977, με την ταύτιση των βουλευτών της με την ΝΔ, είχε επιφέρει μία μεγάλη απογοήτευση. Τυπικά στην βουλή όμως η Ε.Π. υπήρχε με δύο βουλευτές, τον Σπ. Θεοτόκη και τον Παπαευθυμίου από την εκλογική περιφέρεια της Καρδίτσας.
Ο Θεοτόκης προσπάθησε την άνοιξη του 1981 να κάνει επαναδραστηριοποίηση του κόμματος. Ενοικίασε νέα γραφεία στην οδό Πανεπιστημίου και από εκεί προσπάθησε να βάλει σε ισχύ τα σχέδια του. Γνωρίζοντας ότι πολλοί νέοι δεν έβλεπαν θετικά τον Σπ. Μαρκεζίνη, επιχείρησε να δραστηριοποιήσει και την ΕΝΕΠ. Τοποθέτησε ως συνδετικό κρίκο τον Γ. Γεωργαλά. Γύρω από τον Γεωργαλά συσπειρώθηκε μία αξιόλογη ομάδα που αποτελούταν από δύο γνωστούς σήμερα δημοσιογράφους του ημερήσιου τύπου, μερικούς ΦΕΠίτες, και ανένταχτους εθνικιστές. Το στελεχικό δυναμικό ήταν αναπάντεχα καλό και οξυδερκή. Σε μία συνάντηση με τον Θεοτόκη, «παγίδεψε» με ερωτήσεις τον αρχηγό της Ε.Π. και αυτός τους είπε το σκεπτικό του για τις εκλογές. Πίστευε ότι η ορμή του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να ανακοπεί μόνο με την συσπείρωση όλου του δεξιού πολιτικού φάσματος. Δηλαδή κοινή εκλογική κάθοδο ΝΔ και Εθνικής Παράταξης!
Ο Θεοτόκης βέβαια ήθελε να μιλήσει με ίσους όρους με τον Ράλλη, που ήταν άλλωστε φίλος του και ουσιαστικά ομοϊδεάτης του. (Βασιλικός και αστός δεξιός). Προσπάθησε λοιπόν να δείξει ισχυρό δικό του κόμμα (Ε.Π.) για να περισώσει την εκλογική του καριέρα. Η ομάδα των νεολαίων, ή καλύτερα το μεγαλύτερο της κομμάτι, πήγε και ενημέρωσε άμεσα τους ανθρώπους που είχαν μείνει πιστοί στον Θεοτόκη από το 1977. Σχεδόν όλοι άμεσα αποχώρησαν και άφησαν μόνο τον Θεοτόκη και τα σχέδια του. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ε.Π. δεν μπόρεσε έτσι να επανιδρύσει το κόμμα που τόσα δεινά επέφερε στον εθνικιστικό χώρο. Ο ίδιος συμμετείχε μόνος του στο ψηφοδέλτιο επικρατείας της ΝΔ στις εκλογές του 1981.
«Ομάδα Περρωτή»
Η «ομάδα Θεόδωρου Περρωτή» έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις του εθνικιστικού κινήματος από τα μέσα της δεκαετίας του 70, έως τις αρχές της δεκαετίας του 80. Η ομάδα ευτύχησε να έχει επικεφαλής τον πολύ έξυπνο πολιτικά Θ. Περρωτή. Μπορεί ως ομάδα ίσως, να μην είχαν τα τέλεια ιδεολογικά κατηρτισμένα στελέχη που είχαν άλλες εθνικιστικές ομάδες, αλλά γνώριζαν πολύ καλά την μικροπολιτική...
Οι «Περρωτικοί» με τρόπους που δεν υπάρχει η ανάγκη σήμερα να ειπωθούν δημόσια, μπόρεσαν το 1979 να εκπαραθυρώσουν του «Κινηματίες» του Δάκογλου από την ΕΝΕΠ, και να αναλάβουν εκείνοι τα ηνία του μεγαλύτερου εθνικιστικού κινήματος που γνώρισε μεταπολιτευτικά η Ελλάδα. Οι «Περρωτικοί» ήταν πιστοί στον Γ. Παπαδόπουλο και πίστευαν «στα έργα και τις ημέρες της 21ης Απριλίου». Λόγω αυτού του μονοδιάστατου πιστεύω τους είχαν έρθει σε πολλές συγκρούσεις με τους άλλους εθνικιστές. Η ομάδα πάντως δρούσε σωστά γιατί είχε πολύ καλά στεγανά στις συνεδριάσεις της. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα είχαν ακόμα οι Κουτράκης και Βάσσος. Άλλωστε από τις αρχές της ΕΝΕΠ οι «Περρωτικοί» είχαν καταφέρει και διεισδύσει στις τοπικές οργανώσεις, οι οποίες στην συνέχεια έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διάσπαση της ΕΝΕΠ και την γέννηση του ΕΝΕΚ. (Οι δύο μεγαλύτερες τοπικές ήταν της Αχαρνών και της Κυψέλης. Η Αχαρνών έμεινε πιστή στον Δάκογλου, και η Κυψέλη πήγε με τον Περρωτή όπως και κάποιες άλλες πολύ δυνατές τοπικές όπως του Βύρωνα με τον Χολέβα, ο Πειραιάς, το Αγρίνιο, η Καλλιθέα, και η Καλαμάτα.)
Μετά την αποτυχία και του Κόμματος των Προοδευτικών όπου οι «Περρωτικοί» είχαν πάλι την νεολαία, η ομάδα προσπάθησε να κάνει αυτόνομο ξεκίνημα και ονόμασαν την κίνησή τους σε ΝΕ.Π. (Νέα Πολιτική) με ένα γραφείο στην οδό Σόλωνος. Η ίδρυση στην συνέχεια της ΕΠΕΝ, δεν τους συμπεριλάμβανε, καθώς θεωρήθηκε ότι, ότι είχαν να δώσουν, το είχαν δώσει. Στην συνέχεια τα πράγματα έγιναν ακόμα δυσκολότερα καθώς τα νεαρότερα στελέχη της ομάδας ίδρυσαν το Εθνικό Μέτωπο και είχαμε τον απροσδόκητο χαμό του Θεόδωρου Περρωτή σε σχετικά νέα ηλικία, που σήμανε και το ουσιαστικό τέλος της ομάδας. Στην κηδεία του Γ. Παπαδοπούλου έκαναν την τελευταία εμφάνιση τους με ένα στεφάνι που έγραφε ομάδα Θ. Περρωτή. Σήμερα εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της ιστορικής ομάδας κανείς δεν ασχολείται σε πρωταγωνιστικό ρόλο με την πολιτική. Ίσως μόνο ο Μ. Κώνστας είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος της νεότερης βέβαια γενιάς, που είχε δημιουργήσει άλλωστε και το Εθνικό Μέτωπο. Σήμερα ο Κώνστας είναι στο ΛΑ.Ο.Σ. Μία παράμετρος πάντως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι «Περρωτικοί» συνέχισαν επάξια την ΕΝΕΠ στην εποχή μετά Δάκογλου, ενώ συγχρόνως πρέπει να τις πιστωθεί στο ενεργητικό της και οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της Ελληνικής Αμνηστίας.
