«Η πολιτική ανυπακοή του πλήθους αποτελεί αυθεντική ηθική και δημοκρατία εν δράσει σε αντίθεση με την ανομία της εξουσίας. Είναι αυτό που φοβάται κάθε εξουσία».
Οι Εθνικιστές επιβεβαιώνονται με τον πλέον καταφανή τρόπο. Όσα προειδοποιούσαμε ότι θα συμβούν ως συνέπεια των πολιτικών που αδιάκριτα υιοθέτησαν και εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις, Δεξιάς και Αριστεράς, στο όνομα του εξευρωπαϊσμού της κοινωνίας, γίνονται πράξη.
Αυτές τις πολιτικές θα εξακολουθούν να εφαρμόζουν μέχρι να αναγκάσουν την κοινωνία να αποδεχθεί ως αναπόφευκτη την επιβολή του «δημοκρατικού» πραξικοπήματος, με δέλεαρ την διατήρηση ενός τρόπου ζωής κάλπικου και διαβρωτικού.
Για τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους του εθνικιστικού κινήματος, η αποδοχή του από ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που έχει πάψει να αποδέχεται άνευ ερωτήσεων την καθεστωτική προπαγάνδα, οφείλεται στο ότι «εκμεταλλεύεται τον φόβο» ή «χαϊδεύει τα ταπεινά λαϊκά ένστικτα».
Αφαιρώντας την κοινή φυλετική, γλωσσική και θρησκευτική ταυτότητα, ο λαός γίνεται γι’ αυτούς η εύπλαστη μάζα που νομιμοποιεί την εξουσία τους.
Καθυβρίζοντας τον μοναδικό τους αντίπαλο, κρούοντας το νεύρο του αντιγερμανισμού, αυτοί, οι υπάλληλοι των εταιριών του Βερολίνου, από πολυεθνικές εταιρείες ως ΜΚΟ, και χειραγωγόντας τα ΜΜΕ, νομίζουν πως οι Έλληνες δεν θα αντιληφθούν έστω και με αργοπορεία το προφανές.
Ότι καλλιεργημένα χωράφια, γήπεδα, σπίτια, νοσοκομεία, ακόμα και οι κατασκηνώσεις των παιδιών τους (οι κατασκηνώσεις είναι, άλλωστε, «φασιστικές») θα παραχωρηθούν στους μουσουλμάνους εισβολείς.
Οι 100.000 κενές, κλιματιζόμενες σκηνές στο μουσουλμανικό προσκυνηματικό στρατόπεδο της Σαουδικής Αραβίας δεν διατίθενται από τους ομοθρήσκους τους για να τους στεγάσουν. Αυτές τις αναπόδραστες αλήθειες οι Έλληνες πολιτικοί δεν θέλουν να τις αντιληφθούν, και κυρίως δεν θέλουν να τις αντιληφθεί ο λαός.
Για τους σταλινικούς προπαγανδιστές, οι Εθνικιστές δεν έχουν ιδανικά και αξίες, ούτε καν ειλικρίνεια. Οι δημαγωγοί δικαιολογούν έτσι τα χτυπήματα που κυνικά επιφέρουν στους Έλληνες, αντιδημοκρατικά, απάνθρωπα, δολοφονικά, και τις νοθείες, τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες ακόμη, στο όνομα της προστασίας της νομιμότητάς «τους».
Ποια είναι όμως, τελικά, η «νομιμότητα»; Η εμπιστοσύνη την οποία δείχνουν οι πολιτικοί του μνημονιακού τόξου στις δεσμεύσεις των Ευρωπαίων εταίρων, μόνον ως ομολογία της πλήρους αδυναμίας του πολιτικού συστήματος μπορεί να εννοηθεί.
Είναι απορίας άξιον γιατί θεωρούν ότι οφείλουν να πορεύονται με αυτές ως τις Δέκα Εντολές του Μωσαϊκού Νόμου. Η κυρίαρχη σκέψη, η οποία επιβάλλεται από πολιτικούς και δημοσιογράφους προκειμένου να αναπαράγουν την εξουσία τους, υπαγορεύει ότι οι άνθρωποι πρέπει να προτιμούν να τους παίρνουν τα σπίτια, να τους μαχαιρώνουν και να τους βιάζουν, αρκεί να μην τους αποκαλέσουν «ρατσιστές».
Και χάρις στην υπνωτική προπαγάνδα, πολλοί συμπατριώτες μας πρόθυμα υπακούουν. Πρέπει, όμως, να πάψουν. Να πάψουν να υποτάσσονται σε μια παρά φύσιν νομιμότητα. Υπό τις παρούσες
συνθήκες, ο μόνος δρόμος είναι αυτός της ανυπακοής.
Για τον απλό πολίτη, η ανυπακοή είναι η ηθική απόφαση να παραβιάσει τον νόμο λέγοντας «φτάνει, αρκετά, δεν πάει άλλο». (…) Στην ανυπακοή, νομιμότητα και ηθική συγκρούονται: από τη μια η εξωτερική υποχρέωση να υπακούμε τον νόμο (με τεχνικούς όρους, ένα ετερόνομο καθήκον) και από την άλλη η εσωτερική ηθική ευθύνη που μας δεσμεύει να ακολουθούμε το καλό, αυτό που για τον καθένα μας εκφράζει την ύψιστη ηθική αρετή (αυτονομία). Στην ανυπακοή, νομιμότητα και ηθική αποκλίνουν, αλλά αυτονομία και υπαρξιακή ελευθερία συμπίπτουν.
Ο καταλύτης για ανυπακοή μπορεί να είναι μια ακραία αδικία, όπως ο φόνος του Αλέξη το 2008, ή αποτέλεσμα μιας σειράς καθημερινών επιθέσεων και ταπεινώσεων που εξαντλούν την ηθική αντοχή, όπως μαζικές απολύσεις, απέλπιδη ανέχεια ή συνεχείς επιθέσεις στην αξιοπρέπεια.
Θα λέγαμε ότι επιθέσεις κατά της ανυπακοής δείχνουν την αμνησία και ανοησία των κυβερνώντων. Αποτελούν την κύκνεια κακοφωνία ενός συστήματος εξουσίας.
Σε όλες τις περιπτώσεις μη ωφελιμιστικής αλλά ηθικής ανυπακοής, το μερικό ή τοπικό τραύμα εγείρει ένα καθολικό αίτημα.(…) Βασικές συνταγματικές διαδικασίες έχουν παραβιαστεί και καίρια πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα έχουν καταστρατηγηθεί από τα Μνημόνια.
Αυτά τα μέτρα και μόνο θα δικαιολογούσαν την ανυπακοή. Αλλά οι αιτιολογίες για την ανυπακοή πάνε βαθύτερα. Το δημοκρατικό έλλειμμα του πολιτικού συστήματος είναι εμφανές και δραματικό. Τα μέτρα έχουν παραχωρήσει την εθνική ανεξαρτησία σε ένα ετερόκλητο «πλήρωμα» διεθνών τραπεζιτών και «λογιστών» των Βρυξελλών και έχουν μετατρέψει το εθνικό Κοινοβούλιο σε τοπικό υποκατάστημα πολυεθνικής εταιρείας που εκτελεί τις εντολές της γενικής διεύθυνσης.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κυβερνάται με διατάγματα ξένων δυνάμεων που προσκάλεσε και υπηρετεί η κυβέρνηση.(…)
Στη «μεταδημοκρατική συνθήκη» της εποχής μας η δημοκρατική διαδικασία δυσλειτουργεί, οι πολιτικοί εφαρμόζουν τις επιταγές των τεχνοκρατών, οι κυβερνήσεις είναι υποχείρια των αγορών, τα ΜΜΕ κομμάτια της διαπλοκής και συναλλαγής. Δεν υπάρχει τρόπος να συμμετάσχουμε στις αποφάσεις που μας αφορούν ή να εισακουστούν τα θεμιτά μας παράπονα.(….)
Μια κρίση νομιμοποίησης και εξουσίας δεν προκύπτει βέβαια από μεμονωμένες πράξεις ανυπακοής. Δημιουργείται όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει αποδοχή της βασικής πολιτικής και των αρχών του και πρέπει να καταφύγει στον ανοικτό καταναγκασμό, στην ιδεολογική χειραγώγηση ή στα ψεύδη, με άλλα λόγια στην ταύτιση νόμου και ανομίας.
Η πολιτική ανυπακοή του πλήθους αποτελεί αυθεντική ηθική και δημοκρατία εν δράσει σε αντίθεση με την ανομία της εξουσίας.
Είναι αυτό που φοβάται κάθε εξουσία».
Τα παραπάνω τα γράφει στην Εφημερίδα των Συντακτών, στις 22-10-2013 ο Κώστας Δουζίνας, βουλευτής Α’ Πειραιώς του ΣΥΡΙΖΑ, Προέδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, -Καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Birkbeck του Λονδίνου.
Πού είναι όμως οι Ελληνες που θα κάνουν την ανυπακοή πράξη; Οι προδομένοι του «Δεν πληρώνω» του ΣΥΡΙΖΑ; Οι απογοητευμένοι αγρότες; Οι νομοταγείς «πατριώτες» μιας λιμνάζουσας Δεξιάς; Οι μόνοι που μπορούν, είναι οι Έλληνες. Όχι τα εγγόνια των ηττημένων του ‘ 49, αλλά τα εγγόνια των Αρματωλών, των Φιλικών, της Μπουμπουλίνας και των Τζαβελαίων.
Οι αναγκαίες συνθήκες δημιουργούνται ταχύτατα. Ηγεσία και Χρόνος είναι οι καταλύτες.
Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός",
Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"
