Τρέμουν τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής: Τηλεμαχία χωρίς την τρίτη πολιτική δύναμη του τόπου στήνουν οι “δημοκράτες”

Μετά από συνεχείς αναβολές και παλινωδίες, η διακομματική επιτροπή όρισε την τηλεμαχία (debate, όπως μας το σερβίρουν τα ελληνόφωνα ΜΜΕ) των πολιτικών αρχηγών, για την 9η Σεπτεμβρίου, ημέρα Τετάρτη αι ώρα 10 το βράδυ. 

Η διάρκειά του θα είναι τρίωρη και θα μεταδοθεί ζωντανά από την ΕΡΤ. Συντονιστής θα είναι δημοσιογράφος της ΕΡΤ, ενώ ερωτήσεις θα υποβάλλουν δημοσιογράφοι που θα επιλέξουν οι ιδιωτικοί σταθμοί πανελλαδικής εμβέλειας, ενώ απομένει η απόφαση για τους κανόνες της τηλεμαχίας…

Όλα τα ΜΜΕ που αναπαράγουν την είδηση, τονίζουν ότι η τηλεμαχία θα διεξαχθεί μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών, ενώ την προηγουμένη φορά που είχαν αναφερθεί σ’ αυτήν, είχαν τονίσει ότι εξαιρείται βεβαίως ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα, η απαγόρευση ισχύει και τώρα, αλλά οι κατατρομοκρατημένοι δημοκράταροι προτιμούν να το πουν την τελευταία στιγμή, για ευνόητους λόγους.

Το θέμα της παρουσίας του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής στην τηλεμαχία, είναι γεγονός ότι απασχόλησε έντονα τα κόμματα του σάπιου μεταπολιτευτικού κατεστημένου και τους ολιγάρχες-προστάτες τους και τοποτηρητές της ξενοκρατίας-μνημονιοκρατίας στην Ελλάδα. Και κρίθηκε, ότι μικρότερη πολιτική ζημιά θα τους προκαλέσει ο αποκλεισμός του (αρκεί να μην αναφερθούν σ’ αυτόν τα ΜΜΕ τις προηγούμενες ημέρες), απ’ αυτήν που θα τους προκαλούσε με τον πύρινο λόγο του, αν ήταν παρών.

Αλλά, ο κοσμάκης έχει μάτια και βλέπει!  

Χρυσή Αυγή, 

το ΜΟΝΟ αντισυστημικό κόμμα στην Ελλάδα 

και με αποδείξεις!

Οι δημοσκοπικές εταιρείες και η «παγίδα» της πόλωσης.Σ'ε λίγο ζωντανά από την ΕΡΤ1 η εκδήλωση της Χρυσής Αυγής στην Θεσσαλονίκη

Η εκλογική αναμέτρηση της 20ής Σεπτεμβρίου αποτελεί έναν ακόμη πονοκέφαλο ανασφάλειας, αναξιοπιστίας και αμφιβολίας για τις δημοσκοπικές εταιρείες, οι οποίες τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου όσο και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου (ιδίως σ΄αυτό) έπεσαν πολύ έξω στις προβλέψεις τους. Αυτές ακριβώς οι παταγώδεις αποτυχίες στην έγκυρη πρόβλεψη των αποτελεσμάτων δημιούργησαν εύλογα στον Ελληνικό Λαό την εντύπωση προσπάθειας χειραγώγησης των ψηφοφόρων, γεγονός το οποίο μεγαλώνει την αρνητική στάση εναντίον τους.

Σε σχεδόν καθημερινή βάση, πλέον, έχουμε δημοσκοπήσεις, οι οποίες στο σύνολο τους παρουσιάζουν πια την μάχη για την πρωτιά ως αμφίβολη ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Είναι όμως έτσι; Αντικατοπτρίζουν οι δημοσκοπήσεις την πραγματικότητα; Ή μήπως για πολλοστή φορά εξυπηρετούν συγκεκριμένα πολιτικά, κοινωνικά και επιχειρηματικά συμφέροντα;

Είναι φανερό ότι αυτή η υποτιθέμενη μάχη «στήθος με στήθος» ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, όπως παρουσιάζεται από τις δημοσκοπήσεις, έχει ως απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός κλίματος πόλωσης, το οποίο θα λειτουργήσει συσπειρωτικά απέναντι στα δύο πρώτα κόμματα. Αυτό που δεν υπολογίζουν, όμως, όσοι βασίζονται σ΄αυτό το σενάριο, είναι ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο έχει ως αποτέλεσμα την αντίθετη τάση αποσυσπείρωσης απέναντι σε άλλους αγαπημένους καθεστωτικούς φορείς.

Ο λόγος για το Ποτάμι, ΑΝΕΛ και ΠΑΣΟΚ, τα οποία (και εφόσον ισχύουν τα νούμερα που δίνουν οι δημοσκοπικές εταιρείες) θα συμπιεστούν ακόμη περισσότερο όσο πλησιάζουμε στην ημέρα της εκλογικής αναμέτρησης, καθώς το μνημονιακό τους σύνδρομο θα τους οδηγήσει αναγκαστικά στην αφυδάτωση ψήφων που θα υποστούν από τις δύο κυριότερες πολιτικές εκφράσεις του μνημονιακού στρατοπέδου, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι ψηφοφόροι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι σε τέτοιο βαθμό «μπετοναρισμένοι» ώστε να παρουσιάζονται (και όντως να είναι) στον μεγαλύτερο βαθμό συσπείρωσης από τους ψηφοφόρους οποιουδήποτε άλλου κοινοβουλευτικού κόμματος, η όλη διαδικασία πόλωσης καταστρέφει τις μικρότερες δυνάμεις του υπηρετικού προσωπικού του «συνταγματικού τόξου».

Σε δύο εβδομάδες, λοιπόν, θα φανεί αν οι δημοσκόποι για μια ακόμη φορά «προέβλεψαν» εσκεμμένα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Όπως και να έχει, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι δυνατόν να επηρεαστεί από τις όποιες μεθοδεύσεις και θα είναι η μεγάλη και ουσιαστική Νικήτρια των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

Σ'ε λίγο  ζωντανά από την ΕΡΤ1 

η εκδήλωση της Χρυσής Αυγής 

στην Θεσσαλονίκη 

http://webtv.ert.gr/ert1-live/

Κανείς δεν μιλάει για τους Έλληνες .!! ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ & Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ .ΟΙ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.........

Τα ξημερώματα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955, ένας αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός, μικρής ισχύος, εξερράγη στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, το οποίο στεγαζόταν στο σπίτι που μεγάλωσε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Από την έκρηξη δεν τραυματίστηκε κανείς και σημειώθηκαν μόνο μικρές υλικές ζημιές, κυρίως στα τζάμια του Προξενείου.

Αυτή ήταν η σπίθα που άναψε τη μεγάλη φωτιά στην Πόλη και οδήγησε στο πογκρόμ του Ελληνισμού της. Ήταν τα περιβόητα «Σεπτεμβριανά»! Η πραγματική αιτία των οποίων ήταν οι εξελίξεις στο Κυπριακό και ο φόβος των Τούρκων για την απώλεια της Κύπρου, λόγω του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, που είχε ξεκινήσει την 1η Απριλίου 1955.

Αμέσως μετά την αρχή του αγώνα της ΕΟΚΑ, και με την υποστήριξη της τουρκικής κυβέρνησης, ιδρύθηκε η οργάνωση «Κιbrιs Türktür Cemiyeti» («Η Κύπρος είναι Τουρκική») με ιδρυτή τον ντονμέ (απόγονο εξισλαμισμένων Εβραίων) Χικμέτ Μπιλ, η οποία καλλιέργησε λυσσαλέο ανθελληνικό κλίμα, με πρώτο στόχο την πολυπληθή ελληνική κοινότητα της Πόλης. 

Παράλληλα, ο τουρκικός τύπος δημοσίευε εμπρηστικά άρθρα κατά των Ελλήνων, κατηγορούσε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, επειδή δεν καταδίκαζε δημοσίως τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και διέσπειρε φήμες περί εράνων των Ελλήνων της Πόλης υπέρ της ΕΟΚΑ. Το κατάλληλο κλίμα είχε καλλιεργηθεί…

Για την επίθεση στο προξενείο –που ήταν μια ολοφάνερη προβοκάτσια- συνελήφθη από τις ελληνικές Αρχές ένας μουσουλμάνος φοιτητής από την Κομοτηνή, ο Οκτάι Εγκίν, που αργότερα τιμήθηκε ως «Ήρωας της Τουρκίας» και διορίστηκε κυβερνήτης στην περιοχή της Καππαδοκίας. 

Σύμφωνα με το βούλευμα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, που εξεδόθη στις 17 Σεπτεμβρίου 1955, την βόμβα είχε κομίσει από την Άγκυρα μέσω του διπλωματικού σάκου (που απαγορεύεται να ελεγχθεί στα σύνορα) ο Τούρκος υποπρόξενος…

Ωστόσο, όλα έγιναν βάσει σχεδίου και οι Τουρκαλάδες κινήθηκαν γρήγορα. Οι εφημερίδες, σε έκτακτα παραρτήματά τους, δημοσίευσαν την είδηση για την έκρηξη της βόμβας, που δήθεν «κατεδάφισε το σπίτι του Κεμάλ». Μάλιστα, η πιο ανθελληνική, «Ισταμπούλ Εξπρές», δημοσίευσε φωτογραφίες με ερείπια βομβαρδισμένων σπιτιών του Β΄ Π.Π., με την ένδειξη ότι αυτά ήταν τα αποτελέσματα της έκρηξης βόμβας στην Θεσσαλονίκη.

Έτσι, τις απογευματινές ώρες της 6ης Σεπτεμβρίου, ένα αφιονισμένο πλήθος 50.000 ατόμων, οπλισμένο με ξύλα, σίδερα και βαριοπούλες, ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία Ταξίμ και επιτέθηκε κατά των Ελλήνων και των περιουσιών τους, με το σύνθημα «Θάνατος στους Γκιαούρηδες». 

Ο χαλασμός έγινε στις συνοικίες Πέραν, Εμίνογλου, Γαλατά και Μπέγιογλου, όπου ο όχλος τα έκανε όλα γης-μαδιάμ. Μετά από μια νύχτα άγριας βίας και λεηλασίας, ο πρωθυπουργός Μεντερές έδωσε εντολή στην αστυνομία να επέμβει και να διαλύσει τον μαινόμενο όχλο, που έτσι κι αλλιώς είχε εκπληρώσει την αποστολή του.

Ο απολογισμός της τουρκικής βαρβαρότητας: 

30 Έλληνες νεκροί, 

άγνωστος αριθμός κακοποιηθέντων 

σίγουρα πολλές εκατοντάδες, 

άγνωστος αριθμός βιασθέντων Ελληνίδων υπολογίζονται σε 2.000, 

καταστροφές και λεηλασίες σε 4.348 εμπορικά καταστήματα ελληνικής ιδιοκτησίας, 

110 ξενοδοχεία, 

27 φαρμακεία, 

26 σχολεία, 

21 εργοστάσια, 

73 εκκλησίες, 

1000 περίπου κατοικίες, 

εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 

11 κλινικές, 

110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 

ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.

Πρωτοφανή μανία επέδειξε ο τουρκικός όχλος κατά των ιερωμένων, αφού πολλοί απ’ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν αγριότατα, ενώ άλλοι γυμνώθηκαν και διαπομπεύθηκαν στους δρόμους. Δύο ιερωμένοι, ο Επίσκοπος Παμφίλου Γεράσιμος και ο μοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου.

Μετά από τα φοβερά αυτά γεγονότα, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Πόλης, έφυγε κακήν –κακώς κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, ενώ στην Πόλη απόμειναν μόνο 2-3 χιλιάδες Έλληνες. Φυσικά, οι παθόντες δεν αποζημιώθηκαν ποτέ από το τουρκικό κράτος.

Αυτοί είναι οι Τούρκοι! 

Από τον καιρό του Αττίλα 

μέχρι σήμερα…

 ......ΚΑΙ Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ   ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Μέχρι τώρα επικρατεί η άποψη μεταξύ των Ελλήνων, ότι η Άλωση της Κων/λης και μαζί της η απώλεια ολόκληρης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με την Ελληνική της μορφή, υπήρξε το συντριπτικό και το τελευταίο χτύπημα του Ελληνισμού.

Βέβαια, η 29η Μαΐου 1453, παραμένει στη συνείδηση των Ελλήνων ως η αποφράδα ημέρα Τρίτη.

Σηματοδοτεί την σκλαβιά σύμπαντος του Ελληνισμού και την πολιτική του υποδούλωση με ότι αυτή συνεπάγεται. Υπήρχε όμως, και η άλλη πλευρά της Άλωσης, της πόλης. Ότι δεν εκριζώθηκε ο Ελληνισμός από τις πατρογονικές του εστίες.

Είχε απώλειες σοβαρές με θανάτους, με μεταναστεύσεις εσωτερικές σε δυσπρόσιτα για τον κατακτητή εδάφη, ο Ελληνισμός, όμως, παρέμενε και διατηρούσε όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από την μακροχρόνια εγκατάστασή του, όσο ήταν εφικτό από τον κατακτητή.

Την προσπάθεια που έκανε ο Ελληνισμός το 1919-23, να φέρει τη λύτρωση της σκλαβιάς της περιοχής της Σμύρνης κατέληξε σε τραγωδία. Την ίδια εποχή και ο Πόντος ακολουθεί. 

Θέλει να απαλλαγεί από ένα δυνάστη λαό που το μόνο που ξέρει από τότε που έκαμνε τις κατακτητικές του εκστρατείες, να καταστρέφει την πνευματική και οικονομική εξέλιξη των Ελλήνων και να σκορπά το θάνατο.

Αποτέλεσμα αυτής της Ελληνικής προσπάθειας ήταν η ήττα και η καταστροφή.

Εκείνο, όμως, το στοιχείο που αναδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής είναι ο εκριζωμός, ο μεγάλος εκριζωμός των Ελλήνων. Χάθηκαν τα πάντα

Δεν υπάρχουν πόλεις και χωριά με Έλληνες κατοίκους. Ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες της Μ. Ασίας, του Πόντου και της Α. Θράκης κατέφυγαν πρόσφυγες στην εξαντλημένη από τους πολέμους ιστορική τους πατρίδα, την Ελλάδα. Εδώ βρήκαν την προστασία που ζητούσαν για να συνεχίσουν το δημιουργικό τους έργο. 

Να συνδράμουν με την εργατικότητά τους την οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Από τότε αρχίζει και, όμως, η συρρίκνωση του Ελληνισμού της Διασποράς. Με την μετάβαση ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία τον Ιανουάριο του 1919, με σκοπό τη βοήθεια των τσαρικών στρατευμάτων, προκάλεσε την οργή των Μπολσεβίκων μετά την επικράτησή τους.

Χιλιάδες Έλληνες εγκαταλείπουν χωριά και πόλεις όπου κατοικούσαν όπως την Οδησσό και έρχονται στην Ελλάδα. Μετά δύο δεκαετίες θα ακολουθήσουν οι Σταλινικές διώξεις, για να ολοκληρωθεί ο ξεριζωμός των Ελλήνων, από πολλές περιοχές των Σοβιετικών χωρών.

Το 1955, το Σεπτέμβριο, νέος διωγμός εναντίον των ομογενών μας στην Κων/λη. Για δύο μέρες, άνθρωποι του τουρκισμού, συμπληρώνουν το έργο του Οθωμανισμού, παρά τις υποσχέσεις φιλίας που είχαν συμφωνήσει οι Τούρκοι με την Ελλάδα, το 1930. 

Την εποχή των δύο πρωταγωνιστών της μικρασιατικής σύγκρουσης που οδήγησε την Ελλάδα στον εξωτερικό δανεισμό, για να επιβιώσει, όλα ήταν δραματικά. Το επόμενο θύμα του Ελληνισμού της Διασποράς είναι οι Έλληνες της Αιγύπτου. 

Μερικές δεκαετίες πριν από το 1930, ο Ελληνισμός της Αιγύπτου βρισκόταν στην οικονομική ακμή του. Αριθμούσε 150 χιλ. κατοίκους (στην Αλεξάνδρεια περίπου 75 χιλ, Κάιρο 40 χιλ.).

Τη δεκαετία του 1950, όλα ανατράπηκαν. Η έξαρση του τοπικού εθνικισμού και οι κρατικοποιήσεις των Ελληνικών περιουσιών οδήγησαν στην παρακμή και τη μετανάστευση των Ελλήνων.

Περισσότερα από 1.100 εργοστάσια, βιομηχανίες και επιχειρήσεις των Ελλήνων κρατικοποιούνται αρχές της δεκαετίας του 1960, από τον τότε πρόεδρο της Αιγύπτου, συνταγματάρχη Γκαμάλ Νασέρ. Έτσι ο Ελληνισμός οδηγείται στην απομάκρυνσή του από τη γενέτειρά του. Εδάφη στα οποία κατοικούσαν περισσότερο από 2.500 χρόνια.

Πολλές πόλεις και χωριά της Βουλγαρίας είναι γνωστές από την εγκατάστασή τους εκεί πολλών Ελλήνων από τον Β΄ μεγάλο αποικισμό που τροφοδότησε πολλές περιοχές του Πόντου από εποίκους (8ος – 6ος αι. π.Χ.). Απολλωνία (Σωζόπολη) Οδησσό (Βάρνα) Μεσημβρία, ηράκλεια, Αγχίαλο κ.λπ. Ιδρύθηκαν από Έλληνες και διατήρησαν την παρουσία τους πολλούς αιώνες.

Οι αναγκαστικοί διωγμοί των Ελλήνων και ο ξεριζωμός από τη Βουλγαρία άρχισε το 1906 και κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920.

Το 1906 ξεριζώθηκαν 15.000, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 15.000, και στα πλαίσια της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919-1930) άλλες 32.000 Έλληνες.

Στο κλίμα αυτό της συρρίκνωσης του Ελληνισμού εντάσσεται και το δράμα που ζει η μεγαλόνησος Κύπρος. Το δράμα της άρχισε το 1974, με την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων, 40 χιλ. ανδρών που διατηρεί η Τουρκία το 38% του εδάφους της. 

Τότε πολλοί συμπατριώτες Κύπριοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν πρόσφυγες, στο νότιο τμήμα του νησιού και άλλοι στην Ελλάδα, και Ευρωπαϊκές χώρες.

Σήμερα, όμως, ανατράπηκαν οι όροι και οι συνθήκες που επικρατούν σ’ όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε αντίστροφη πορεία. Έλληνες φεύγουν ως εργάτες, στη Γερμανία, Αυστραλία, Ν. Αφρικανική Ένωση.

Η οικονομική κρίση επέτεινε το κλίμα. 

Τώρα, όμως, εγκαταλείπουν την Ελλάδα επιστήμονες, νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην οικονομική ανόρθωση της χώρας.

  

Οι σημερινοί όμως μετανάστες, δεν έχουν τα δικαιώματα που είχαν οι ξεριζωμένοι Έλληνες. Είναι εργάτες, επιστήμονες, που πήγαν να βρούνε δουλειά.

Με την πάροδο του χρόνου ίσως αποκτήσουν κάποια δικαιώματα για να προβάλλουν την Ελληνική ιδέα.

Ακόμη και οι ρίζες όμως της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται ακριβώς 

στο μαύρο εκείνο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. 

Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. 

Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. 

Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. 

Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.

 Σαράντα ένα χρόνια μετά

 μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. 

Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. 

O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων. 

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή,υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. 

Οι νεκροί, οι τραυματίες, 

οι αγνοούμενοι, 

οι πρόσφυγες, 

τα ορφανά, 

οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. 

Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; 

Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; 

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής;

Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; 

Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή 

 «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; 

Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές; 

Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. 

Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. 

Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. 

Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. 

Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. 

Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τονΤαγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. 

Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. 

Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. 

Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών. 

O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.

Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. 

Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας.

Σαράντα ένα χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. 

Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού). 

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλειγια το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας 

«Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας. 

Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. 

Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

Kίμωνος, του Αθηναίου

Ν. Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ: ΑΥΤΟΙ ΜΕ «ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ» ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΛΥΣΕΙΣ......ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΝΔ ΕΔΩΣΑΝ ΤΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 3 – ΒΙΝΤΕΟ.

Ο Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή φιλοξενήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky και έδωσε συνέντευξη στους δημοσιογράφους Άκη Παυλόπουλο, Γιάννη Λοβέρδο και Γιώργο Χουδαλάκη.

Ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, αφού σημείωσε τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από κόμματα και ΜΜΕ, ξεκαθάρισε τις θέσεις του κόμματος για την επιστροφή στην εθνική παραγωγή, την ελληνική αυτάρκεια, το ευρώ και το εθνικό νόμισμα.

Για τους δυο «μονομάχους» της εξουσίας, Τσίπρα και Μεϊμαράκη δήλωσε πως είναι και οι δυο εθνικά επικίνδυνοι, καθώς θα συνεχίσουν υποτακτικά την εφαρμογή των εθνοκτόνων Μνημονίων.

Παράλληλα, το πολιτικό σύστημα υποβοηθούμενο και από τις δημοσκοπήσεις προωθεί μια μεγάλη μνημονιακή συγκυβέρνηση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Τόνισε την ανθελληνική πολιτική της Ε.Ε. που με την Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ οδηγεί την Πατρίδα μας σε ασφυξία και αφανισμό από την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών.

Τέλος, ξεκαθάρισε την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι ο Λαϊκός Εθνικισμός. 

Αλήθεια, πως θα μας φαινόταν, αν αύριο οι κυβερνώντες μας αποφάσιζαν 30% μείωση στις βουλευτικές τους αποζημιώσεις, αν επίσης αποφάσιζαν κατάργηση των προνομίων τους ( αυτοκίνητα, έξοδα γραφείων, σίτισης, τηλεφώνων κλπ); Μάλλον θα αναφωνούσαν σύσσωμοι οι Έλληνες, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ! Αλλά, επειδή, αυτό ακόμη φαντάζει κάπως μακρινό, ευτυχώς  όχι για πολύ, ας αρκεστούμε σε άλλες πιο «βατές» λύσεις, τα λεγόμενα ισοδύναμα. 

Τις προάλλες, που ο πρόεδρος της Ν.Δ επισκέφτηκε την Αιτωλ/νία, διαβεβαίωσε τους εκεί αγρότες ότι η Ν.Δ θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο που αφορά την φορολογία των κατ’ επαγγέλματος αγροτών. Μίλησε μάλιστα ότι έχει βρει και ισοδύναμα μέτρα, αποφεύγοντας όμως να κατονομάσει ποια είναι αυτά, ανεξάρτητα αν πριν ένα μήνα και κάτι ψήφισε τα αντίθετα απ’ ότι ισχυρίζεται τώρα. Όπως όλοι καταλαβαίνεται τα ισοδύναμα θα επιβαρύνουν την τσέπη όλων μας.  

Προχθές στον ΣΚΑΪ, ο κ. Μητσοτάκης εξέφρασε τη δική του πρόταση για ισοδύναμα μέτρα, από το σάλο που δημιούργησε ο επιβαλλόμενος ΦΠΑ, στην ιδιωτική εκπαίδευση: «θα μπορούσε να επιβληθεί μεγαλύτερη φορολόγηση στα τσιγάρα αντί για αυξήσεις στα φροντιστήρια και να μειωθεί η επιχορήγηση στο Ταμείο Εργαζομένων της ΔΕΗ, που παίρνουν 600 εκατ. τον χρόνο». Όσον αφορά τη μείωση της επιχορήγησης στο Ταμείο της ΔΕΗ, συμφωνώ και επαυξάνω. Όσον αφορά την αύξηση της έμμεσης φορολογία στα τσιγάρα, λες και πρόκειται για πούρα Αβάνας, διαφωνώ. 

Τα δύο προαναφερόμενα πολιτικά πρόσωπα, και όχι μόνο, έχουν την λύση στο τσεπάκι τους, σε οποιοδήποτε δημοσιονομικό πρόβλημα προκύψει στη Χώρα μας, έχοντας ως λύση τους φόρους. Αλλά η επιβολή νέων φόρων σημαίνει έμμεσα και μειώσεις μισθών και συντάξεων για τον χειμαζόμενο λαό μας. Το ζητούμενο, κύριοι της Ν.Δ, δεν είναι προσπαθώντας να φτιάξουμε κάτι, να διαλύσουμε αντίστοιχα κάτι άλλο. Αλλά εσείς είστε ικανοί μόνο για καταστροφές, μετ’ αποδοχών. 

Τις προάλλες ο αρχηγός μας Νίκος Μιχαλολιάκος, κατά τη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, ανέφερε μεταξύ άλλων, και το πρόγραμμα επιδότησης των ανύπαντρων μητέρων, καθώς και την επιδότηση των τρίτεκνων οικογενειών. Το πρόγραμμα αυτό θα επιδοτηθεί από τα έσοδα που θα προκύψουν από την κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Είναι εφικτό αυτό; Βεβαίως και είναι εφικτό αν υπάρχει Εθνική Ηγεσία, ώστε να προβεί στην παραπάνω κατάργηση. 

Το ποσό βέβαια δεν είναι τεράστιο, αλλά πάντως για αρχή και δεδομένης της οικονομικής καταστάσεως, σίγουρα θα αποτελέσει μία ανάσα προς τους επικαρπωτές. Θα προκαλέσει όμως και ασφυξία στους πρώην επικαρπωτές. Αυτά είναι μέτρα κ. ΜεΙμαράκη και κ. Μητσοτάκη, που όμως δεν έχετε τα κότσια για να τα υλοποιήσετε. Και ξέρετε γιατί; Γιατί την επομένη δεν θα βρεθεί έδρανο για σας στο κοινοβούλιο. 

Το πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής έγκειται πρωτίστως στην ανακούφιση των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας, με έσοδα που θα συγκεντρωθούν από τις περιττές δαπάνες του δημοσίου τομέα. Και αν κάποιοι νομίζουν ότι το πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής διεξόδου από την κρίση, αποτελεί λόγια του αέρα, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν κατάματα την ηγετική ομάδα του Λαϊκού Συνδέσμου. Εκεί θα διαπιστώσουν ότι δεν αστειευόμαστε!

Σ. Παιδάκος