ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ, ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ 21ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ;
Πολλά και διάφορα μας έχουν πει οι αριστεροί για την «αντίσταση κατά της χούντας», για τις εξορίες και τα «βασανιστήρια» που υπέστησαν, για το «ηρωικό» Πολυτεχνείο και ούτω καθεξής.
Αλλά, υπάρχει ένα σχετικό θεματάκι για το οποίο δε λένε κουβέντα: τι έκαναν άραγε η «μαμά» Μόσχα και οι δορυφόροι της όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Τι στάση κράτησαν έναντι της 21ης Απριλίου; Και για να μη λένε κουβέντα, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ιδού ο λόγος, από δύο διαφορετικές πηγές, αναμφίβολης… αριστεροφροσύνης:
1ον) Τον δημοσιογράφο των «Νέων» Γιάννη Κάτρη, και το βιβλίο του «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα», που εκδόθηκε το… σωτήριον έτος 1974. Αναφέρει σχετικά στις σελίδες 343-345: «Άμεμπτη μπορεί να θεωρηθεί η στάση της Γιουγκοσλαβίας απέναντι στον ελληνικό λαό, υπό την έννοια της μη παροχής οποιασδήποτε ηθικής ή υλικής υποστηρίξεως προς τη Χούντα…
Η Βουλγαρία όμως τήρησε στάση Πόντιου Πιλάτου. Στις 11 Απριλίου 1969 ο υπουργός Εξωτερικών Μπάσεφ, μιλώντας στη Βιέννη, δήλωσε τα εξής: “Η ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από τους στρατιωτικούς δεν αφορά την Βουλγαρία. Είναι καθαρώς ελληνικό ζήτημα”. Η Χούντα επιδεικνύει τη δήλωση αυτή με καταφανή ικανοποίηση. Είναι, εξ’ άλλου, αξιοσημείωτο ότι ο πρώτος ξένος υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε την Ελλάδα επί καθεστώτος Χούντας ήταν ο Βούλγαρος υπουργός Εξωτερικών Ιβάν Μπάσεφ… (3 Μαΐου 1970).
Η Ρουμανία έκανε μια ακόμα πιο εντυπωσιακή χειρονομία. Εκάλεσε επίσημα τον Παπαδόπουλο να επισκεφθεί το Βουκουρέστι! Η σοβιετική κυβέρνηση, παρά την πραγματικά συγκινητική κινητοποίηση του σοβιετικού λαού και την ανάπτυξη μαζικού κινήματος αλληλεγγύης προς τη σκλαβωμένη πατρίδα μας, δεν ανταποκρίθηκε στα αισθήματα του ελληνικού λαού.
Το εθνικό συμβούλιο του Πατριωτικού Μετώπου είχε χαρακτηρίσει τον Οκτώβριο του 1967 τη στάση της ΕΣΣΔ απέναντι στη δικτατορία “απροσδόκητα χλιαρή”. Δύο μήνες μετά τη ρωσική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία η Μόσχα –σύμφωνα με την “Ουάσινγκτον Ποστ” της 28ης Οκτωβρίου 1968- ειδοποίησε την ηγεσία του ελληνικού κομμουνισμού ότι “δεν πρέπει να υπολογίζει σε βοήθεια του Κρεμλίνου για την ανατροπή της Χούντας”.
Αναζωογόνηση των οικονομικών σχέσεων Χούντας-Ανατολικού Μπλόκ σημειώθηκε κατά το τρίμηνο Δεκεμβρίου 1969 – Φεβρουαρίου 1970:
α) Έγινε ανανέωση της ελληνοσοβιετικής εμπορικής συμφωνίας.
β) Υπογράφηκε ειδική δασμολογική συμφωνία που παραχωρεί στην Σοβιετική Ένωση τη ρήτρα του ευνοούμενου κράτους.
γ) Η Χούντα υπέγραψε εμπορικές συμβάσεις με την Ανατολική Γερμανία.
δ) Άρχισαν διαπραγματεύσεις με την Βουλγαρία και την Ουγγαρία.
Εκείνο που εξένισε τη δημοκρατική κοινή γνώμη ήταν η προθυμία των σοσιαλιστικών κρατών να υποβοηθήσουν τους διπλωματικούς τυχοδιωκτισμούς των συνταγματαρχών».
2ον) Τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη, και το βιβλίο του «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974», των εκδόσεων «του Εικοστού Πρώτου», σελίδα 423: «… Ενώ από τις ανατολικές (σοσιαλιστικές!), μόνο η Γιουγκοσλαβία από την αρχή μέχρι το τέλος παραμένει φανατικά και θαρραλέα αντιχουντική. Ομοίως και η Τσεχοσλοβακία, αλλά μόνο πριν από την «άνοιξη της Πράγας». Διότι μετά το φθινόπωρο της ρωσικής επέμβασης γίνεται κι αυτή φιλοχουντική, όπως και η ΕΣΣΔ, όπως και η Ρουμανία – κυρίως η Ρουμανία που σχεδόν πανηγυρίζει που ο φασισμός επανέκαμψε στην Ελλάδα».
Συμπέρασμα: την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τους προδότες κανείς!
Παρεμπιπτόντως, ιδού τι αναφέρει το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του για τα 50 χρόνια από την 21η Απριλίου, για την στάση της «μαμάς» Μόσχας:
Η στάση της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών καθορίστηκε με βάση τις εξής θέσεις τους:
α) Την εξωτερική πολιτική διατήρησης σχέσεων με τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα από την εσωτερική πολιτική κατάσταση.
β) Ότι η ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης και εξέγερσης αποτελούσε υπόθεση των εγχώριων δυνάμεων, του ΚΚ κάθε χώρας.
Εδώ πρόκειται για τον απόλυτο κυνισμό: μας πούλησαν τα συντρόφια, αλλά είχαν τους… λόγους τους!
Αντίοχος
