ΠΕΜΠΤΟΦΑΛΑΓΓΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ!...

ΙΔΟΥ ...OI ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ  ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ

 ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΠΕΜΠΤΟΦΑΛΑΓΓΙΤΕΣ 

ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ!...

Εν τάξει τα περισσότερα πράγματα τα του κόσμου τα έχω ξεκαθαρίσει γι αυτό και διάγω εν γαλήνη. 

΄Ένα μόνο δεν μπορούσα όλα αυτά τα χρόνια να εξηγήσω κι είναι: 

Γιατι το πόπολο,κυρίως οι ανάρχες και οι κουκουλοφόροι αποκαλούν τους δημοσιογράφους «αλήτες και ρουφιάνους»; 

Παλαιά οι δημοσιογράφοι –προ της μεταπολίτευσης, έχαιραν μεγάλου σεβασμού και τιμής από την κοινωνία.

Τι συνέβη ώστε ξαφνικά να μεταλλαχτεί το κλίμα σήμερα και η ευγενής αυτή τάξη να λοιδωρείται και να ταυτίζεται με αλήτες και ρουφιάνους; 

Η απάντηση ήρθε σήμερα όταν είδα μάλλον στο blog του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ-ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ μια αποκαλυπτική λίστα με όλα τα μπουμπούκια της αριστεράς , που εισέβαλαν στον Τύπο μετά την πτώση κυρίως της χούντας , παραμορφώνοντας με τις χαζοιδέες τους την πάλαι ποτε παραδοσιακή αξιοποιστία της δημοσιογραφίας. 

Και το κύρος του δημοσιογράφου. 

Το έχω τονίσει κι άλλοτε: Δημοσιογράφος που σέρνεται και υπηρετεί συγκεκριμένες κομματικές ιδεοληψίες , αυτός όχι μόνον είναι επικίνδυνος ,αλλά διαπράττει ειδεχθές έγκλημα σε βάρος του λαού. 

Δεν του λέει ποτέ την αλήθεια. Και με χίλια κολπάκια του περνάει έμεσα κι άμεσα κάποτε τις ιδεοληψίες του με αποτέλεσμα να τον δηλητιαριάζει σταθερά... 

Κι ιδίως όταν είναι εντεταλμένο και μίσθαρνο όργανο κομματικών μαγαζιών..Είναι πεμπτοφαλαγγίτες! 

Η πιο κάτω λίστα είναι αποκαλυπτική. Θα μπορούσα να μιλήσω για έναν έκαστον χωριστά , αλλά ας σταθούμε στην ουσία.. 

Ενώ η Γιάλτα καθόρισε τα ποσοστά των κομμουνιστών στην Ελλάδα (όχι πάνω από 10%) , παρατηρεί κανείς στα Μ.Μ.Ε. να έχουν καταληφθεί, μεταχουντικά, από ένα τσούρμο ΚΝΙΤΕΣ με τον μανδύα του δημοσιογράφου. 

Η κατάληψη είναι μαζική και θα χρειαστεί μεγάλη έρευνα για να εντοπίσουμε στις πραγματικές του διαστάσεις το κακό που έκαναν στην ελληνική κοινωνία.. 

Από μια ματιά κανείς σχεδόν από τη λίστα δεν μπήκε στον Τύπο από έρωτα και δημοσιογραφική αξιοσύνη.. Κυρίως οι περισσότεροι μπήκαν από το παράθυρο ή με άλλα γνωστά κολπάκια ...κομματικών στηρίξεων κ.λπ. 

Καταννοώ ασφαλώς την ένταξη των περισσοτέρων στην ΚΝΕ. Θα τη χαρακτήριζα νεανική επιπολαιότητα και ίσως πολλοί εκ των παρακάτω να μην είναι τώρα συνειδητοί οπαδοί του αξιομακάριστου κομμουνισμού, αλλά δεν παύει να κουβαλάνε μέσα τους τη ρομαντική και ουτοπιστική ιδεολογία τους , που την αμολάνε ωστόσο σε κάθε ευκαιρία για να μην ξεχνάνε και τον ρόλο του προσηλιτιστή ... 

Το έγκλημά τους είναι βαρύ και θα χρειαστεί χρόνος για το απλώσω . 

Θλίβομαι βαθειά για την κατάντια όλων εκείνων που δημοσιογραφούν επιτρέποντας στον εαυτό τους να μεταβάλλονται σε πλασιέ ιδεοληψιών και μάλιστα αιμοσταγών. 

Θα το επαναλάβω. Ο αληθινός δημοσιογράφος ανήκει στον λαό του, αυτόν και μόνον υπηρετεί. Δεν είναι λακές κανενός κόμματος. 

Τα κόμματα για να επιζήσουν χρειάζονται ιδεογραφήματα και οπαδούς να τα δώσουν ζωή κι έννοια. Και μεγαλύτερη κομπίνα, απάτη απ΄αυτή δεν υπάρχει για τον ελεύθερα σκεπτόμενο άτομο. 

Και σήμερα ξανακούω στις στράτες τα ίδια συνθήματα που άκουγα στα 1951..

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ... 

Ο ίδιος ο χαβάς από τους σημερινούς Κίντες, λες και δεν υπάρχουν άλλα.. Τόσο στέρεψε μαζί με την ιδεολογία τους και η φαντασία να εφεύρουν κάτι νέο... πιο συγκινησιακό κι αληθινό! 

Συνεχίζουν ακάθεκτοι να τσουλάνε με τον αραμπά... 

Χάθηκε μισός και πλέον αιώνας και ακόμη είμαστε στα ίδια... Δεν πρέπει να θλίβομαι...; 

ΟΙ ΚΟΜΣΟΜΟΛΟΙ 

ΠΟΥ ΈΓΙΝΑΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΩΝ ΜΜΕ! 

Γιώργος Μπόμπολας: Ο ΕΠΟΝίτης που έγινε βαρόνος. Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις. Καναλάρχης, μεγαλοεκδότης, κατασκευαστικές εταιρείες, τα πάντα όλα. Έχει ακόμα μεγάλη αδυναμία στο ΚΚΕ. 

Σταύρος Ψυχάρης:Κληρονόμος-Πρόεδρος του ΔΟΛ (Λαμπράκη), Πρόεδρος του Δ.Σ. του mega κ.τ.λ. Από κομμουνιστική οικογένεια, έκανε τα πρώτα του βήματα στο ΚΚΕ.

Μάνια Τεγοπούλου:Εκδότρια Ελευθεροτυπίας, MEGA κ.τ.λ. Κόρη του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Κίτσου Τεγόπουλου, θεωρείται ακροαριστερή. 

Κώστας Γιαννίκος:Γνωστός κομμουνιστής, προερχόμενος από την πρώην ΕΣΣΔ. 

Για ένα φεγγάρι είχε αγοράσει την διεθνούς φήμης κομματική εφημερίδα «Πράβντα».

Είναι βασικός μέτοχος (και διευθύνων σύμβουλος) του καναλιού Alter, ιδιοκτήτης των ραδιοφωνικών σταθμών John Greek, Oasis, Captain Jack, ιδιοκτήτης της εκδοτικής εταιρείας Modern Times, των τηλεοπτικών περιοδικών Tivo και Avanti, των δισκογραφικών εταιρειών Legend, MBI, Eros, Κίνησις, ΛΥΡΑ κ.λπ.

Αναστασιάδης Θέμος: ΑΝΤ 1, ΚΝΕ. 

Στρατής Λιαρέλης:Διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ 1. ΚΝΕ. 

Νίκος Ευαγγελάτος (ή Εισαγγελάτος): ΚΝΕ. 

Όλγα Τρέμη: MEGA, ΚΝΕ. 

Παύλος Τσίμας:MEGA, πρώην δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, ΚΚΕ. 

Μανώλης Αναγνωστάκης: MEGA Σαββατοκύριακο, ΚΝΕ.

Οι του Ιού της Ελευθεροτυπίας: ΚΚΕ εσωτερικού και εν συνεχεία Β' Πανελλαδική (ακροαριστερή διάσπαση της νεολαίας του ΚΚΕ εσωτ., το 1978, εξέδωσαν το περιοδικό «Σχολιαστής»).

Στην Β' Πανελλαδική συμμετείχαν επίσης και οι Χρύσανθος Λαζαρίδης, (της λεγόμενης «γενιάς του πολυτεχνείου»), σήμερα πολιτικός σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά. 

Παναγιώτης Παναγιώτου, (ή Παν. Παν.): στέλεχος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού του Μπόμπολα (Έθνος κ.α.) 

Αλέξης Παπαχελάς:Καθημερινή, ΣΚΑΪ κ.λπ., ο οποίος μάλιστα ήταν Γραμματέας της Β' Πανελλαδικής στο. Κολέγιο Αθηνών. 

Σταύρος Λυγερός:Καθημερινή, της «γενιάς του πολυτεχνείου», ήταν και στην «συντονιστική επιτροπή» του πολυτεχνείου, ΟΣΕ («Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση»). 

Τάσος Τέλλογλου:ΣΚΑΪ, ΚΝΕ. 

Βασίλης Λυριτζής: (ο επονομαζόμενος «Τρότσκι», λόγω καταπληκτικής ομοιότητος): στην πρωινή «Πρώτη Γραμμή» του ΣΚΑΪ, ΚΚΕ εσωτ. 

Δήμος Βερύκκιος:Alpha, ΚΝΕ. 

Λάκης Λαζόπουλος:Alpha, Κνίτης, ....το πουλάκι μας. 

Γιώργος Κύρτσος: Ο. «φιλελεύθερος» εκδότης και τηλεσχολιαστής, κι αυτός στην ΚΝΕ ήτανε. 

Μάκης Τριανταφυλλόπουλος (κοινώς. «Ταρζάν», «Ζούγκλας», ή «Κατακίτρινος»): 

Αριστεριστής γενικώς, φίλος των Ξηρών και μόνιμος απολογητής της κόκκινης τρομοκρατίας, «αδέσποτος» σήμερα, άγνωστο αν ήταν κάπου οργανωμένος παλαιότερα. 

Γιώργος Βαρεμένος: τηλεσχολιαστής, ΚΚΕ, σπουδές Μόσχα. 

Αλέξης Οικονόμου: Ο σημερινός. «αριστερός πατριώτης» του Καρατζαφέρη, προηγουμένως δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και στέλεχος του ΚΚΕ. 

Παντελής Καψής: γιός του υπουργού του ΠΑΣΟΚ, αδερφός του Μανώλη, του φανατικού. εκσυγχρονιστή του MEGA, Διευθυντής στα ΝΕΑ, ΚΚΕ εσωτ. 

Χρήστος Μαχαίρας:Διευθυντής στο Έθνος του Μπόμπολα, ΚΚΕ εσωτ. 

Θανάσης Τσεκούρας:ΝΕΤ, ΚΚΕ εσωτ. 

Νίκος Μεγγρέλης:έχει περάσει από πολλά κανάλια (MEGA, ΑΝΤ1), τώρα είναι Διευθυντής Διεθνών Τηλεοπτικών Εκπομπών της ΕΡΤ Α.Ε., ΚΚΕ εσωτ. 

Μπάμπης Παπαπαναγιώτου:ΝΕΤ τώρα ΣΚΑΪ, ΚΚΕ εσωτ. 

Σεμίνα Διγενή: Έχει χαθεί τελευταία, ΚΝΕ και αυτή. 

Γιάννης Λάτσιος: Oκύριος, life style του ΑΝT1, ΚΚΕ εσωτ. 

Σταμάτης Μαλέλης:Γενικός Δερβέναγας του. κουτσομπολίστικου καναλιού STAR και αναμφισβήτητος. άρχοντας του life style. Ακροαριστερός (τροτσκιστής) στα νιάτα του. 

Γιάννης Βλαστάρης:Διευθυντής σύνταξης της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, ΚΝΕ. 

Δημήτρης Τσιόδρας:Πρώην διευθυντής του Flash (Κόκκαλης) και νυν υπεύθυνος πολιτικού της Ελευθεροτυπίας, ΚΝΕ. 

Ηλίας Θεοφύλακτος:Διευθυντής στην εφημερίδα Ισοτιμία, ΚΝΕ. 

Στέλιος Κούλογλου:«Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» στην ΝΕΤ (συμμετέχει και στο Δ.Σ. της κρατικής αυτής εταιρείας), TVXS κ.τ.λ. Στο υπερεπαναστατικό ΕΚΚΕ ήταν ο κύριος (σύντροφος). 

Μπήλιω Τσουκαλά:ΝΕΤ, στο ΕΚΚΕ κι αυτή. 

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ο ακριβοπληρωμένος της ΝΕΤ «στην υγεία μας βρε παιδιά» ή «στην υγεία σας κορόϊδα»), ΕΚΚΕ. 

Ανδρέας Μικρούτσικος: Ο big brother. Έχει χαθεί τελευταία, αλλά δεν αποκλείεται να επανεμφανιστεί. Επαναστάταρος του ΕΚΚΕ κι αυτός. 

Δημήτρης Ψυχογιός: Βήμα, οργανωτής της αριστερίστικης «20ης του Οκτώβρη». 

Επειδή και οι δημοσκόποι έχουν άμεση σχέση με τα ΜΜΕ, ας μπούμε για λίγο στον θαυμαστό κόσμο τους: 

Ηλίας Νικολακόπουλος: Ο. πατέρας όλων των δημοσκόπων. Παλιό δραστήριο μέλος αριστερίστικων οργανώσεων σε Ελλάδα και Γαλλία (29η Μάη, Curiel Apparat). Παλιά έγγραφα της ΚΥΠ τον ενέπλεκαν και με την τρομοκρατία. Ωστόσο, δεν αποδείχθηκε τίποτα. 

Γιάννης Μαυρής:Γενικός Διευθυντής της Public Issue, ΚΚΕ εσωτ. 

Χριστόφορος Βερναρδάκης: Γενικός Διευθυντής της VPRC, ΚΚΕ εσωτ. 

Στράτος Φανάρας:Γενικός της Metron Analysis, ΚΚΕ εσωτ. 

Τάκης Ρουτζούνης:Γενικός της Κάπα Research, τ. Γραμματέας Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ. 

Τάκης Θεοδωρικάκος:Γενικός της GPO, τ. Γενικός Γραμματέας της ΚΝΕ. 

Να πως διαμορφώνονται οι συνειδήσεις στην Ελλάδα. 

Αυτά τα ολίγα. 

Ευρωκομμουνισμός: Μια τελειωμένη ιστορία.

Το πολιτικό εγχείρημα του ευρωκομμουνισμού εμφανίστηκε στη Δυτική Ευρώπη, κατά τη δεκαετία του 1970. 

Οι κυριότεροι φορείς του ρεύματος αυτού ήταν τα κομμουνιστικά κόμματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, αν και επηρέασε ευρύτερα την πολιτική της ευρωπαϊκής, αλλά και της διεθνούς αριστεράς. 

Ο βασικός πολιτικός και ιδεολογικός άξονας του μπορεί να διαβαστεί ως μια απόπειρα ανάπτυξης διαφορετικών πολιτικών πρακτικών και χάραξης ενός άλλου στρατηγικού ορίζοντα, πέρα από αυτόν που κυριαρχούσε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (μαρξισμός-λενινισμός σοβιετικού τύπου), αλλά και πέρα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Στο σημείο αυτό αξίζει να υπενθυμίσουμε τα παρακάτω ιστορικά δεδομένα: η Κομμουνιστική Τρίτη Διεθνής, γνωστή και ως Κομιντέρν, διαλύθηκε το 1943, ενώ η Σοσιαλιστική Διεθνής (της οποίας πρόεδρος την τρέχουσα περίοδο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου), ιδρύθηκε το 1951. 

Το πρώτο δεδομένο σήμαινε, μεταξύ άλλων, ότι τα κομμουνιστικά κόμματα που ήταν μέλη της Κομιντέρν μετατράπηκαν σε εθνικά κόμματα, αν και δεν έπαψαν ποτέ να καθοδηγούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το κόμμα της «μητέρας του σοσιαλισμού», δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης. 

Το δεύτερο, η ίδρυση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σήμαινε πως η οικογένεια των κομμάτων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αποκτούσε κοινή στέγη και μια σειρά από θεμελιώδεις πολιτικές αρχές, όπως η πίστη στις αρχές της δυτικής αστικής δημοκρατίας και σε μια συγκεκριμένη μορφή οικονομικής πολιτικής, γνωστής και ως κεϋνσιανισμός.

Μια σειρά από πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις, που έλαβαν χώρα κυρίως κατά τη δεκαετία του 1960 (χωρίς βεβαίως να ξεχνούμε τα όσα διαδραματίστηκαν στην Κούβα τη δεκαετία του ’50), όπως ο πόλεμος στην Αλγερία, το Βιετνάμ, η άνοιξη της Πράγας και η παγκόσμια διάσταση της φοιτητικής εξέγερσης με επίκεντρο τη Γαλλία τον Μάη του ’68, έδειξαν αφενός τα αδιέξοδα του υπαρκτού σοσιαλισμού, και αφετέρου, τη δυνατότητα νικηφόρων επαναστατικών αγώνων που ξεπερνούσαν τον ορίζοντα της αστικής δημοκρατίας. 

Οι εξελίξεις αυτές καθόρισαν εν πολλοίς το τοπίο της ευρωπαϊκής αριστεράς, και όχι μόνο αυτής. Με βάση τα παραπάνω, και με δεδομένη τη σημαντική εκλογική άνοδο των δυτικών κομμουνιστικών κομμάτων στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο ευρωκομμουνισμός υιοθέτησε μια σειρά βασικών θέσεων, οι οποίες είχαν σκοπό την κατασκευή ενός πολιτικού πλαισίου απαλλαγμένου τόσο από τον αυταρχισμό και τον συγκεντρωτισμό που χαρακτήριζε τα καθεστώτα του «υπαρκτού», όσο και από τις, ουσιαστικά ενταγμένες στην κυρίαρχη καπιταλιστική λογική, θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας. 

Επίσης, το πολιτικό πρόγραμμα του ευρωκομμουνισμού καθορίστηκε εμμέσως και από το ότι στην Ιταλία κυρίως, αλλά και στη Γαλλία και στη Γερμανία του ’70, η δράση ένοπλων ομάδων με διακηρυγμένους στόχους την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας, ήταν βασικό στοιχείο της πολιτικής συγκυρίας.

Οι βασικές θέσεις

Προτού παρουσιάσουμε τις βασικές θέσεις του εν λόγω ρεύματος οφείλουμε να προβούμε σε κάποιες μάλλον εύλογες και προφανείς παρατηρήσεις: 

Κατά πρώτο, ο ευρωκομμουνισμός δεν ήταν ενιαίο ρεύμα από πολιτική και από θεωρητική σκοπιά. Όσοι και όσες αναφέρονταν και αναφέρονται σ’ αυτό έκαναν και κάνουν λόγο για το δεξιό και για τον αριστερό ευρωκομμουνισμό. 

Κατά δεύτερο, υπήρχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις στην πολιτική που ακολουθούσαν οι κυριότεροι κομματικοί φορείς του. 

Τέλος, η ύπαρξη κυριότερων υποδηλώνει ότι υπήρχαν και δευτερεύοντες φορείς του ευρωκομμουνισμού. 

Ένας απ’ αυτούς ήταν και το ΚΚΕ Εσωτερικού, μέλος του οποίου ήταν ο Νίκος Πουλαντζάς, βασικός εκφραστής, από ένα σημείο και μετά, της ευρωκομμουνιστικής αντίληψης. Με βάση τις παρατηρήσεις αυτές, θα προχωρήσουμε στην παρουσίαση των βασικών θέσεων του ευρωκομμουνισμού, οι οποίες ήταν οι παρακάτω:

1. Δυνατότητα βελτίωσης της αστικής δημοκρατίας. Με βάση την παραδοχή αυτή, και με βασική προϋπόθεση τη δραστηριοποίηση των λαϊκών μαζών, η μετάβαση στο σοσιαλισμό ήταν εφικτή εντός του πλαισίου και των θεσμών της αστικής δημοκρατίας. Η διάφορα του δεξιού από τον αριστερό ευρωκομμουνισμό στο σημείο αυτό είχε να κάνει με το αν και σε ποιο βαθμό ήταν αναγκαία η συνολική αναμόρφωση του κρατικού μηχανισμού, αν δηλαδή το μαζικό κίνημα θα προχωρούσε ή όχι σε ένα συνολικό θεσμικό επαναπροσδιορισμό όλων των κρατικών μηχανισμών με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο. Επί της ουσίας, στο σημείο αυτό αναπαραγόταν μια εν πολλοίς κλασική διαφωνία στο πλαίσιο της μαρξιστικής προβληματικής, σε σχέση με το αν και μέχρι ποιο βαθμό ο κρατικός μηχανισμός είναι ουδέτερος ή όχι.

2. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την πλήρη αντικατάσταση του θεσμικού πλαισίου της αστικής δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, ενώ προβλέπονταν θεσμοί άμεσης δημοκρατίας όπως εργατικά συμβούλια και ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης, εντούτοις, οι θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας είτε δε μπορούσαν να υποκαταστήσουν είτε θα συνυπήρχαν με θεσμούς αντιπροσωπευτικής ή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (οι πολιτικές αποχρώσεις προφανώς συγκροτούσαν και στο σημείο αυτό το δίπολο αριστερά-δεξιά).

3. Η διαδικασία μετάβασης στο σοσιαλισμό προβλεπόταν ως μακρόχρονη και σταδιακή. Η συγκεκριμένη θέση είχε να κάνει με την παραδοχή από τη μεριά του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, ότι το στάδιο ανάπτυξης του πολιτικού συστήματος στη δύση έκανε σχεδόν αδύνατη την εμφάνιση κρίσεων μεγάλης κλίμακας. Στο σημείο αυτό, η δεξιά τάση πρότεινε την τακτική των μεταρρυθμίσεων ενώ η αριστερή αυτή των ρήξεων και των ποιοτικών αλμάτων: με άλλα λόγια, η δεξιά τάση πίστευε στην ειρηνική, νόμιμη και σταδιακή επανάσταση, ενώ η αριστερή πίστευε στις βαθμιαίες ποιοτικές ρήξεις και στο ριζικό μετασχηματισμό όλων των κρατικών μηχανισμών, τόσο των κατασταλτικών όσο και των ιδεολογικών.

4. Επεξεργασίες που οδηγούσαν στην αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των κομμουνιστικών κομμάτων. Στόχος ήταν η επίτευξη πιο δημοκρατικών διαδικασιών και η «οριζόντια» επικοινωνία των μελών παράλληλα με τις «κάθετες» δομές. Για το λόγο αυτό τέθηκαν στο προσκήνιο θεσμοί όπως οι θεματικές επιτροπές και ιδέες που αμφισβητούσαν την κομματική πειθαρχία.

Συνεπώς, η ευρωκομμουνιστική προοπτική είχε διαφορετικό σχέδιο σε σχέση με τη λενινιστική (αν και η συζήτηση για τον Λένιν την περίοδο εκείνη αναγκαστικά επικαθοριζόταν από αυτό που είχε καθιερωθεί ως «μαρξισμός-λενινισμός»), τόσο ως προς τη διαδικασία μετάβασης, όσο και ως προς την κρατική εξουσία, αλλά και ως προς τη διαδικασία εμπέδωσης του σοσιαλισμού μετά την πολιτική επικράτηση της όποιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Σε αντίθεση με το πολιτικό πρόγραμμα της Τρίτης Διεθνούς, το οποίο συμπυκνωνόταν στη μετωπική σύγκρουση με το κράτος και την οριστική κατάλυση του (αν και η ιστορία των χωρών του υπαρκτού έδειξε ότι οι κρατικοί μηχανισμοί όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά μετατράπηκαν σε μηχανισμούς άσκησης αυταρχικών εξουσιαστικών μορφών), η ευρωκομμουνιστική προοπτική δεν υποστήριζε τη βίαιη σύγκρουση με το κράτος: αντιθέτως, έκανε λόγο για διατήρηση των θεσμών αντιπροσωπευτικής-κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ταυτόχρονα και παράλληλα με την πρόνοια για ύπαρξη αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών στη λεγόμενη κοινωνική βάση.

Οι θέσεις αυτές σχετίζονταν με τη θεωρητική σκοπιά μέσω της οποίας το εν λόγω ρεύμα διάβασε τόσο την ιστορία και τη θεωρία του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και την ευρωπαϊκή ιστορία εν γένει. 

Μια πολύ βασική παραδοχή του ευρωκομμουνισμού ήταν ότι το στάδιο ανάπτυξης (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής) των δυτικών κοινωνιών ήταν τέτοιο που επέτρεπε την επίτευξη προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών χωρίς την προσφυγή σε βίαιες μορφές δράσης. Θεωρούσαν λοιπόν ότι η ανάπτυξη της δυτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ήταν τόσο υψηλή, ώστε απαιτούνταν κάποιες μικρές μετατοπίσεις και κινήσεις τακτικής από τη μεριά της αριστεράς για να επιτευχθούν οι στόχοι της. 

Σε γενικές γραμμές, η Ευρώπη ήταν για τον ευρωκομμουνισμό η κοιτίδα του Διαφωτισμού, της προόδου, της κουλτούρας και των γραμμάτων. Συνεπώς, και σε αντίθεση με αυτά που διαδραματίζονταν στις χώρες του ανατολικού μπλοκ και στην Κίνα, υπήρχε η πεποίθηση ότι μια διαφορετική (ευρωκομμουνιστική) Ευρώπη ήταν εφικτή χωρίς ρήξεις μεγάλης κλίμακας. 

Η «προηγμένη» Ευρώπη δεν είχε καμία σχέση με την «καθυστερημένη» Ανατολή: στην Ανατολή λόγω της πολλαπλής καθυστέρησης, ήταν αναγκαία η προσφυγή στην ένοπλη βία αλλά ήταν και περίπου αναμενόμενος ο δεσποτισμός των καθεστώτων αυτών, ενώ στη δύση η αστική δημοκρατία δεν απείχε και τόσο από τη σοσιαλιστική της μετεξέλιξη.

Στο δια ταύτα

Επιχειρώντας ένα σχόλιο σε αδρές γραμμές του πυρήνα των θέσεων του ευρωκομμουνισμού, θα θέλαμε να ξεκινήσουμε από την εκτίμηση του για το επίπεδο του πολιτικού ανταγωνισμού στο πλαίσιο της δεκαετίας του ’70. 

Θα λέγαμε λοιπόν ότι τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα μάλλον υπερτίμησαν τις δυνάμεις τους, δηλαδή την εκλογική άνοδο της αριστεράς την περίοδο εκείνη.

Επίσης, μάλλον υποτίμησαν τον αντίπαλο. Θεώρησαν πως η αστική δημοκρατία και το αστικό κράτος μπορεί να κατακτηθεί και να μεταρρυθμιστεί χωρίς μεγάλες θυσίες. 

Βέβαια, η αντίληψη αυτή στηριζόταν, εκτός των άλλων και στο ότι οι αγώνες των λαϊκών δυνάμεων ήταν που είχαν οδηγήσει στον εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Όμως, στην προσπάθεια τους αυτή έκαναν κάποιες κινήσεις τακτικής οι οποίες οδήγησαν στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούσαν.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα: ο ιστορικός συμβιβασμός του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος αλλά και η συναίνεση του στο πρόγραμμα λιτότητας, ούτως ώστε να εξέλθει η χώρα από την οικονομική και πολιτική (δράση ένοπλων ομάδων) «κρίση». 

Το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα και το περίφημο Κοινό Πρόγραμμα με τους Σοσιαλιστές το οποίο οδηγήθηκε στην εκλογική ήττα του 1978, παρά τις εκ διαμέτρου αντίθετες τότε εκτιμήσεις, αλλά και η συμμετοχή του ΚΚΓ στην κυβέρνηση Μιτεράν, η οποία τελικά ενσωμάτωσε πλήρως το κόμμα αυτό την κυρίαρχη λογική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία ανεξαρτήτως προθέσεων, αναπαρήγαγε και διεύρυνε την καπιταλιστική κυριαρχία με την πολιτική που άσκησε. 

Η εμμονή, τέλος, στην εστίαση της κριτικής στον κρατικομονοπωλιακό χαρακτήρα του επιπέδου ανάπτυξης του καπιταλισμού την περίοδο εκείνη, μάλλον έθεσε σε δεύτερη μοίρα τη συνολική κριτική του καπιταλισμού, αν και, ειδικά στο σημείο αυτό, υπήρχαν αρκετές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του ρεύματος.

Είδαμε ότι τα ερωτήματα που απασχόλησαν το ρεύμα αυτό, διατρέχουν την πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος διαχρονικά: τι να κάνουμε, πώς να το κάνουμε, με ποιους να συμμαχήσουμε και άλλα συναφή. 

Όλες οι τάσεις και τα ρεύματα του μαρξισμού καλούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να απαντήσουν σ’ αυτά τα ζητήματα, γι’ αυτό και αξίζει να μελετηθούν χωρίς προκαταλήψεις. Με νηφαλιότητα.

3 λόγοι για τους οποίους ο Τσίπρας δεν θα κυβερνήσει ποτέ

Λόγος 1ος: Αν κάποιος κοιτάξει τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 30 ετών θα βρει την αναλογία δεξιών - αριστερών ψηφοφόρων ως εξής: 51% ψηφίζουν αριστερά, 46% δεξιά και ...

ένα 3% ουδέτερα κόμματα. 

Αυτό ακριβώς έδειξαν και οι κάλπες της 6ης Μαΐου.

Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων γίνονται σε συντριπτικό ποσοστό εντός των τειχών της δεξιάς ή αριστερής ιδεολογίας, πλην των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων τα οποία απορροφούσαν ποσοστά δυσαρεστημένων του άλλου εναλλάξ. 

Ακόμα και τότε όμως τα νούμερα δεν άλλαζαν δραματικά και έδιναν ένα 3-4% στην πράσινη ή μπλε κυβέρνηση.

Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως να ευνοεί τον Αλέξη, όμως οι εκλογές της 17ης Ιούνη έχουν την εξής ιδιαιτερότητα: Το 15% που φαίνεται να παίρνει το ΠΑΣΟΚ θα καταλήξει στην δεξιά! 

Το ΠΑΣΟΚ είναι πανέτοιμο να κυβερνήσει ως μειοψηφικό κόμμα με δεξιό συνασπισμό, πράγμα που ανεβάζει τα ποσοστά της δεξιάς στο 59-65%! 

Το νούμερο αυτό επιτρέπει στην υπόλοιπη αριστερά να διεκδικήσει το 35-41% του εκλογικού σώματος. 

Αν υπολογίσουμε ΚΚΕ-ΔΗΜΑΡ-Λοιποί κατ’ ελάχιστο στο 12%, στον αγαπητό Αλέξη μένει το πολύ 29%. 

Αυτό είναι και το ταβάνι του ΣΥΡΙΖΑ εκτός αν προκύψουν μαζικές διαρροές από παντού υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που δεν φαίνεται πιθανό αυτή τη στιγμή.

Λόγος 2ος. Ας υποθέσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να πιάνει το ταβάνι του και λίγο παραπάνω, το 30%. 

Σε αυτή την περίπτωση βγάζει περίπου 130 βουλευτές και ψάχνει ακόμα 25 για να κυβερνήσει. 

Δεν θα τους βρει!! Ναι, δεν θα τους βρει για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν τον εμπιστεύεται. Κανείς δεν θα πάρει την ευθύνη μιας ενδεχόμενης εκδίωξης από την ευρωζώνη που θα τον καταστρέψει πολιτικά. Και αυτό λόγω των άπειρων απόψεων και συνιστωσών που ήδη δημιουργούν πρόβλημα διγλωσσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και λόγω του ασαφούς προγράμματος, που παρεμπιπτόντως φτιάχνεται τώρα! 

Ο μοναδικός υποψήφιος συνεργάτης, ο Κουβέλης, έχει απορρίψει από τώρα το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεργασίας για να ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο κόσμος τι να περιμένει. 

Ενδεχόμενο αυτοδυναμίας δεν τίθεται οπότε επικρατεί το αδιέξοδο. 

Επομένως εκλογές ξανά!

Λόγος 3ος: Ο τρίτος λόγος είναι και ο σοβαρότερος. 

Ο ίδιος ο Αλέξης δεν θέλει να κυβερνήσει. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας και έτσι θα συνεχίσει. Δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα και δεν σκοπεύει να φτιάξει. 

Δεν έκανε σε κανέναν εντύπωση, ότι στην μάζωξη των αρχηγών υπό τον πρόεδρο για εξεύρεση κυβέρνησης, μόνο ο Αλέξης μιλούσε για ισχυρή αντιπολίτευση; 

Τι να την κάνεις την αντιπολίτευση όταν δεν έχεις κυβέρνηση; Και όμως ο Αλέξης πήγε στην συνάντηση και πρότεινε κυβέρνηση των τριών (έχετε 169 βουλευτές προχωρήστε! τους είπε) με τον εαυτό του αντιπολίτευση. 

Αυτό θα κάνει και όλες τις επόμενες φορές, όσες εκλογές και να γίνουν.

Επίλογος: Ο Αλέξης εκμεταλλεύτηκε πλήρως την συγκυριακή πολιτική ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ. 

Αν στη θέση του ΠΑΣΟΚ ήταν η Ν.Δ τότε, αντίθετα από σήμερα, θα μιλούσαμε για το φαινόμενο Καμμένου που θα χτυπούσε τριαντάρια και ο Αλέξης θα ήταν κολλημένος στο 10% με τάσεις πτωτικές. 

Έτσι όμως τα έφερε η ζωή και έτσι θα παίξουμε. 

Ο Αλέξης θα κάνει το κομμάτι του, θα πουλήσει την τρελίτσα του με τα ‘’madam Merkel’’ και θα αφήσει την βρώμικη δουλειά για τον δικομματισμό. 

Έτσι ο κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του....

Η απαστράπτουσα κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ

Οι προεκλογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ με τις οποίες εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα, αυτές περί κατάργησης του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, έχουν πλέον αποδειχτεί δημαγωγικές ακρότητες άθλιας και κυνικής κοροϊδίας. 

Αν και ο Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε καθημερινή βάση τα έχουν αναιρέσει όλα με ποικίλες σοφιστείες και τεχνάσματα Πυθίας, αν και πλέον απαστράπτει η αυθάδης κοροϊδία αυτού συριζαίικου καιροσκοπισμού, είναι πολύ αποκαλυπτική, καταλυτικά αποκαλυπτική, η χθεσινή αντιπαράθεση στο Σκάι του Νίκου Μπογιόπουλου με τον Παπαδημούλη. 

Ο Μπογιόπουλος έθεσε καθαρά τούτο: Το ΚΚΕ στην επόμενη βουλή θα φέρει νόμο για την κατάργηση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης θα τον ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Μπροστά σ’ αυτήν την ευθεία και καθαρή πρόταση ο Παπαδημούλης σφύριζε κλέφτηκε ξεστομίζοντας την κάτωθι υπεκφυγή: 

«Αν εμείς μαζί με το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ μπορούμε να σχηματίσουμε κυβέρνηση, θα βάλουμε στο τραπέζι με θετικό πνεύμα και την πρόταση του ΚΚΕ»... 

Εδώ πλέον δεν μένει καμία αμφιβολία και στους πλέον αφελείς: Ο ΖΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία, απολύτως καμία, πρόθεση να ακυρώσει τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Απλώς θα εξετάσει την πρόταση του ΚΚΕ, αν σχηματίσουν κυβέρνηση(!) με «θετικό πνεύμα»!!! 

ΟΛΑ αυτά που υπόσχονταν στο λαό για να υφαρπάξουν την ψήφο του δεν ήταν παρά ψεύδος ασύστολο… 

Καλό είναι να ακούστε τον αποκαλυπτικότατο διάλογο στο Σκάι.