ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ;(Επιστολή στους νέους)
Στον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης εκδόθηκαν πάνω από 1000 τίτλους με το έργο του Καρλ Μαρξ.
Οποιαδήποτε άλλη έκδοση κριτικής της ιδεολογίας του Μαρξισμού, είτε δεν πούλαγε, είτε φάνταζε ως αντιδραστική.
Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς ήταν πλέον γεγονός.
Η επικρατούσα ιδεολογία του Μαρξισμού πέρασε παντού. Αρχής γενομένης στο Σύνταγμα του 1975 με πλήθος άρθρων (16, 106 κ.α) που προσομοίαζαν με τις απόψεις του ΛΕΝΙΝ παρά σε ένα αστικό κράτος δυτικού τύπου. Το ίδιο συνέβη και στην ανοικοδόμηση της Παιδείας, της Υγείας, του Πολιτισμού και κατ’ επέκταση της Οικονομίας.
Πέρασαν πέρα των 46 χρόνων πειραματισμών για να «απολαύουμε» την επίδραση του στις ζωές μας. Απευθύνομαι στους νέους για να τους αφυπνίσω για τις παγίδες που εγκυμονεί και να τους προφυλάξω από τα αδιέξοδα που μπορεί να επιφέρει μια πιθανή παλινόρθωση του.
Ο Καρλ Μαρξ ήταν, δυστυχώς για τους οπαδούς του, ένας ανήθικος άνθρωπος ο δε μαρξισμός ,αντιεπιστημονικός συνεπικουρούμενος από τους μεγαλύτερους διανοητές του 19ου και 20ου αιώνα.
Εξ αφορμής της δήλωσης του πρώην πρωθυπουργού της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς», ότι οι δυο κοσμοθεωρίες του Μαρξισμού και του Χριστιανισμού τέμνονται στο πεδίο της αλληλεγγύης, ανατρέπω τη ψευδαίσθηση αυτή, αποδεικνύοντας ότι οι δυο «θεωρίες» είναι απολύτως ασυμβίβαστες.
Ο Μαρξισμός ως η ιδεολογική μήτρα της Αριστεράς θέτει ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ που δεν είναι άλλος από την αταξική κοινωνία που προσδοκά.
Η επίτευξη του ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ προϋποθέτει οργανωμένη δράση από σύνολα με ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Ταξική την ονομάζουν. Ο Μαρξ τους το είπε:«Ότι η συνείδηση λέει, καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες».
Είναι έτσι όμως;
Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κανένας από τους μεγάλους πατέρες της ψυχαναλυτικής επιστήμης να υποστηρίξει την άποψη περί υπάρξεως συλλογικής συνείδησης. Πολύ περισσότερο δε, όταν μιλούν για ελευθερία συνείδησης η οποία προάγει την ατομικότητα, στοιχείο που μάλλον χαλάει λίγο τα σχέδια του.
Η ΙΕΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ όμως χρειάζεται απαραίτητα και καθοδηγητικό όργανο. ΚΟΜΜΑ, το είπαν, ή μάλλον «ΤΟ ΚΟΜΜΑ». Κάτι σαν αλάθητο.
Το έφτιαξαν και αυτό. Τα σύνολα συσπειρώθηκαν γύρω από την ΑΛΑΘΗΤΗ ΑΡΧΗ.
Οι συνθήκες αν δεν υπήρχαν τις δημιούργησαν. Είναι όλα έτοιμα για την επίτευξη του ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ και ξάφνου, εμφανίζεται κάποιος (ή κάποιοι) που δεν συντάσσεται με τα σχέδια αυτά και θέτει δικούς του στόχους ζωής.
Και δυστυχώς για αυτούς, τους επιτυγχάνει. Διακρίνεται, εφευρίσκει, δημιουργεί. Αριστεύει (την είπα την κακή τη λέξη) και αναπτύσσεται.
Οι τελοκρατικές θεωρίες (δηλ. οι προδιαγεγραμμένες νομοτέλειες της ιστορίας ), δεν επιδέχονται προσαρμογή, ούτε αλλαγές στους μηχανισμούς και διεργασίες ( process) επίτευξης τους , αφού το τέλειο δεν επιδέχεται βελτίωση.
Η διαφορετική άποψη κάποιων από το ετεροπροσδιορισμένο Υπέρτατο Σκοπό του Κοινού Καλού και η ατομική στοχοποίηση της ζωής τους, δημιουργεί απειλή για τους επικεφαλείς του ιερατείου της καθοδήγησης , χαρακτηρίζοντας τούς διαφωνούντες , ως αιρετικούς, ετερόδοξους, προδότες , οπορτουνιστές κ.ο.κ.
Η μόνη νομοτέλεια που δημιουργείται στις τελοκρατικές θεωρίες είναι οι αποκλεισμοί αυτών που διαφωνούν. Η Αριστεία δεν είναι μόνο εμπόδιο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Δηλώνει ευθαρσώς ότι υπάρχει ευτυχία και έξω από αυτό που σχεδιάσατε για μένα. Πόσοι είναι αυτοί που δέχονται να βελτιωθεί η ζωή τους καβάλα στο άρμα κάποιου απροσδιόριστου ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ . Η ίδια η ιστορία είναι αυτή που τους έκλεισε την πόρτα την οποία είχαν προβλέψει ότι θα την καθοδηγούσαν.
Η Αριστεία λοιπόν ή με άλλα λόγια η Κοινωνική Διάκριση, είναι βόμβα στα ιδεολογικά θεμέλια του Μαρξισμού και αποδομεί εκ βάθρων την αλάνθαστη καθοδήγηση αυτών που επιζητούν την κολεκτιβοποίηση της συνείδησης των ανθρώπων.
Το μαντρί όμως δε χωρά πολλούς ή δεν τους χωρά για πολύ. Φυλλορροούν από παντού και τα οργανωμένα σύνολα του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΚΑΛΟΥ συρρικνώνονται. Και…..Ότι συρρικνώνεται συσπειρώνεται. Το σύνολο γίνεται πιο συμπαγές και χάνει την ρευστότητα του να προσαρμοσθεί στο μέλλον. Έτσι τα συμπαγή τελοκρατικά σύνολα , που δεν διατηρούν την ρευστότητα τους, αφυδατώνονται , σκληραίνουν και με την πρώτη δόνηση της ιστορίας, γίνονται κομμάτια.
Θα το διαπιστώσει κανείς εύκολα από το πλήθος των κομμάτων της Αριστεράς διεθνώς και το μέγεθος των ποσοστών τους.
Η μόνη ιδεολογία που μπορεί να τους λύσει τα προβλήματα είναι αυτή της οικονομικής ελευθερίας, με μια προϋπόθεση όμως… την ανάληψη ευθύνης.
Για αυτό η Αριστερά είναι ασύμβατη και με την Αριστεία;
Η αποδοχή της Αριστείας προϋποθέτει το «Πρωτείο του Ατόμου» ως μοχλό διαμόρφωσης της ιστορίας, γεγονός αντίθετο με την ιδεολογική τοποθέτηση της Αριστεράς που θεωρεί ότι αυτό που προάγει τα ιστορικά γεγονότα είναι οι κοινωνικές τάξεις. Το προλεταριάτο εν προκειμένω.
Αυτό όμως που θα μπορούσαμε να αναλύσουμε είναι γιατί η Αριστερά θεωρεί ότι η Αριστεία είναι ρετσινιά. Προφανώς γιατί η Αριστεία συνδέεται με την ατομική επιτυχία και την κοινωνική διάκριση του ενός και μόνου ανθρώπου, γεγονός που αλλοιώνει την ιδεολογική καθαρότητα της.
Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την ιστορική πορεία του κόσμου, ένα από αυτά τα κομμάτια το κάναμε κυβέρνηση και εύχομαι και ελπίζω να μην την ξανακάνουμε και κάνει κομμάτια και εμάς.
Ο Μαρξισμός ως η ιδεολογική μήτρα της Αριστεράς θέτει ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ που δεν είναι άλλος από την αταξική κοινωνία που προσδοκά.
Η επίτευξη του ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ προϋποθέτει οργανωμένη δράση από σύνολα με ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Ταξική την ονομάζουν. Ο Μαρξ τους το είπε:«Ότι η συνείδηση λέει, καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες».
Είναι έτσι όμως;
Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κανένας από τους μεγάλους πατέρες της ψυχαναλυτικής επιστήμης να υποστηρίξει την άποψη περί υπάρξεως συλλογικής συνείδησης. Πολύ περισσότερο δε, όταν μιλούν για ελευθερία συνείδησης η οποία προάγει την ατομικότητα, στοιχείο που μάλλον χαλάει λίγο τα σχέδια του.
Η ΙΕΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ όμως χρειάζεται απαραίτητα και καθοδηγητικό όργανο. ΚΟΜΜΑ, το είπαν, ή μάλλον «ΤΟ ΚΟΜΜΑ». Κάτι σαν αλάθητο.
Το έφτιαξαν και αυτό. Τα σύνολα συσπειρώθηκαν γύρω από την ΑΛΑΘΗΤΗ ΑΡΧΗ.
Οι συνθήκες αν δεν υπήρχαν τις δημιούργησαν. Είναι όλα έτοιμα για την επίτευξη του ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ και ξάφνου, εμφανίζεται κάποιος (ή κάποιοι) που δεν συντάσσεται με τα σχέδια αυτά και θέτει δικούς του στόχους ζωής.
Και δυστυχώς για αυτούς, τους επιτυγχάνει. Διακρίνεται, εφευρίσκει, δημιουργεί. Αριστεύει (την είπα την κακή τη λέξη) και αναπτύσσεται.
Οι τελοκρατικές θεωρίες (δηλ. οι προδιαγεγραμμένες νομοτέλειες της ιστορίας ), δεν επιδέχονται προσαρμογή, ούτε αλλαγές στους μηχανισμούς και διεργασίες ( process) επίτευξης τους , αφού το τέλειο δεν επιδέχεται βελτίωση.
Η διαφορετική άποψη κάποιων από το ετεροπροσδιορισμένο Υπέρτατο Σκοπό του Κοινού Καλού και η ατομική στοχοποίηση της ζωής τους, δημιουργεί απειλή για τους επικεφαλείς του ιερατείου της καθοδήγησης , χαρακτηρίζοντας τούς διαφωνούντες , ως αιρετικούς, ετερόδοξους, προδότες , οπορτουνιστές κ.ο.κ.
Η μόνη νομοτέλεια που δημιουργείται στις τελοκρατικές θεωρίες είναι οι αποκλεισμοί αυτών που διαφωνούν. Η Αριστεία δεν είναι μόνο εμπόδιο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Δηλώνει ευθαρσώς ότι υπάρχει ευτυχία και έξω από αυτό που σχεδιάσατε για μένα. Πόσοι είναι αυτοί που δέχονται να βελτιωθεί η ζωή τους καβάλα στο άρμα κάποιου απροσδιόριστου ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ . Η ίδια η ιστορία είναι αυτή που τους έκλεισε την πόρτα την οποία είχαν προβλέψει ότι θα την καθοδηγούσαν.
Η Αριστεία λοιπόν ή με άλλα λόγια η Κοινωνική Διάκριση, είναι βόμβα στα ιδεολογικά θεμέλια του Μαρξισμού και αποδομεί εκ βάθρων την αλάνθαστη καθοδήγηση αυτών που επιζητούν την κολεκτιβοποίηση της συνείδησης των ανθρώπων.
Το μαντρί όμως δε χωρά πολλούς ή δεν τους χωρά για πολύ. Φυλλορροούν από παντού και τα οργανωμένα σύνολα του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΚΑΛΟΥ συρρικνώνονται. Και…..Ότι συρρικνώνεται συσπειρώνεται. Το σύνολο γίνεται πιο συμπαγές και χάνει την ρευστότητα του να προσαρμοσθεί στο μέλλον. Έτσι τα συμπαγή τελοκρατικά σύνολα , που δεν διατηρούν την ρευστότητα τους, αφυδατώνονται , σκληραίνουν και με την πρώτη δόνηση της ιστορίας, γίνονται κομμάτια.
Θα το διαπιστώσει κανείς εύκολα από το πλήθος των κομμάτων της Αριστεράς διεθνώς και το μέγεθος των ποσοστών τους.
Αυτό όμως που θα μπορούσαμε να αναλύσουμε είναι γιατί η Αριστερά θεωρεί ότι η Αριστεία είναι ρετσινιά. Προφανώς γιατί η Αριστεία συνδέεται με την ατομική επιτυχία και την κοινωνική διάκριση του ενός και μόνου ανθρώπου, γεγονός που αλλοιώνει την ιδεολογική καθαρότητα της.
Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την ιστορική πορεία του κόσμου, ένα από αυτά τα κομμάτια το κάναμε κυβέρνηση και εύχομαι και ελπίζω να μην την ξανακάνουμε και κάνει κομμάτια και εμάς.
Καταλήγοντας , συμβουλεύω τους νέους, που θυμώνουν μ’ έναν κόσμο υπαρκτά άδικο, ότι η θεωρία του Μαρξισμού δεν μπορεί από την ίδια της τη φύση να τους λύσει τα προβλήματα , παρά μόνο να θεσμοθετήσει την αδικία και την ανελευθερία.
Α.Κ
