Aυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας: Η Μ.Αικατερίνη της έδωσε το ελληνικό όνομα Ταυρίδα

Mια πολυεθνική κοινωνία φιλοξενείται στην χερσόνησο της Κριμαίας που αιώνες τώρα αποτελούσε πολυπολιτισμικό σταυροδρόμι, αλλά και πεδίο μαχών.

Η περιοχή σήμερα είναι γνωστή ως «Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας». Μεγάλη χερσόνησος στη Μαύρη Θάλασσα, κατακτήθηκε και αποικήθηκε κατά καιρούς από ιστορικές αυτοκρατορίες, αλλά και φυλές νομάδων:

Έχουν πέράσει αφήνοντας τη σφραγίδα τους Έλληνες, Σκύθες, Βυζντινοί και Γενουάτες. Και υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα και τοπωνύμια όλων τους. Νομαδικές φυλές όπως Γότθοι και Ούνοι προσπάθησαν επίσης να κατακτήσουν την περιοχή.

Περισσότερο χρονικό διάστημα κατακτήθηκε η χερσόνησος από τους Τουρκο-Μογγόλους , και αναμείχθηκαν με τα τουρκικά φύλα που ήδη κατοικούσαν εκεί,. Έτσι το 1441 σχηματίσθηκε το «Κριμαϊκό Χανάτο». Οι ντόπιοι τουρκόφωνοι είναι γνωστοί ως Τάταροι της Κριμαίας.

Παρόλο που το Χανάτο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του από την «Χρυσή Ορδή» δεν κατόρθωσε να αποφύγει να καταστεί οθωμανικό προτεκτοράτο.

Από το Χανάτο της Κριμαίας ξεκινούσαν επιδρομές στις ανατολικές σλαβικές επαρχίες της Ρωσίας της Πολωνίας και αργότερα της Ουκρανίας, αλλά και της Λιθουανίας και συλλαμβάνονταν δεκάδες χιλιάδες σκλάβοι. Ανθούσε τότε το σκλαβοπάζαρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή.

Καθώς οι Τσάροι της Ρωσίας γίνονταν ισχυρότεροι, ένας από τους πρωταρχικούς στόχους έγινε η η προστασία των νότιων συνόρων από τις επιδρομές αυτές. Για το λόγο αυτό η Μόσχα αποδέχτηκε την πίστη των Κοζάκων Ζαπορόστι οι οποίοι και έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία της σημερινής Ουκρανίας.

Η Ρωσική Αυτοκρατορία καθώς ενισχυόταν και μετά από πολέμους εναντίον των Οθωμανών και κυρίως της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774 το Χανάτο της Κριμαίας πέρασε στη Ρωσία.

Η Αικατερίνη η Μεγάλη, προσαρτώντας την περιοχή της έδωσε το ιστορικό ελληνικό όνομα Ταυρίδα.

Στον πόλεμο της Κριμαίας (1853-1856) η χερσόνησος υπήρξε πάλι θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων.

Τη μάχη εναντίον των Ρώσων κέρδισαν οι Οθωμανοί με συμμάχους του αγγλο-γάλλους, μετά την αιματηρή πολιορκία της Σεβαστούπολης. Η Κριμία όμως, παρέμεινε στα ρωσικά χέρια, χάρη της γενικότερης ρωσικής νίκης στο μέτωπο εναντίον των Τούρκων.

Παρά την ολική σχεδόν καταστροφή της Σεβαστούπολης η άμυνα της πόλης μετά από 11μηνη πολιορκία, έμεινε ένα σημαντικό γεγονός στην ρωσική ιστορία.

Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ηρωική άμυνα της Σεβαστούπολης στη ναζιστική εισβολή, την κατέστησε «Ηρωική Πόλη». Μετά τον πόλεμο, η πολη ανοικοδομήθηκε για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Με την αυγή του 20ού αιώνα οι Ρώσοι και οι Τάταροι ήταν οι κυρίαρχες εθνότητες στην Κριμαία. Ακολουθούσαν οι Ουκρανοί, οι Εβραίοι και άλλες μειονότητες.

Ο ρωσικός εμφύλιος πόλεμος επηρέασε την περιοχή, με απότοκο την πείνα του 1921-1923, με θύματα πλέον των 100.000, από τα οποία 75.000 ήταν Τάταροι. Κι αυτό επειδή είχαν περιοριστεί στα ορεινά, ήταν κτηνοτρόφοι και δεν είχαν στη διάθεσή τους πολλά λιβάδια.

Πλέον καταστροφική εποχή ήταν η μεταπολεμική, επειδή στη διάρκεια της κατοχής της Κριμαίας από τους Ναζί, είχαν συνεργαστεί μαζί τους περί τους 20.000 Τάταροι. Αρκετοί όμως ήταν που μάχονταν στους κόλπους του σοβιετικού στρατού.

Ο Στάλιν ωστόσο, μεταπολεμικά διέταξε να εξοριστούν από την Κριμαία περί τους 183.155 Τάταροι, σε διάφορες κεντροασιατικές σοβιετικές δημοκρατίες. Οι Τάταροι αυτοί μπόρεσαν να επιστρέψουν στην Κριμαία στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Άλλη μια επίμαχη απόφαση για την Κριμαία ελήφθη το 1954, όταν ο Νικήτα Κρουτσόφ –ουκρανικής καταγωγής- μεταβίβασε την χερσόνησο στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας, αποσπώντας την από την Ρωσική Ομοσπονδία.

Πιο μπερδεμένη ιστορία ήταν με την Σεβαστούπολη που διατηρούσε ιδιαίτερο καθεστώς με στρατιωτικές βάσεις του σοβιετικού, και αργότερα του στρατού και του ναυτικού της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Από το 1948, η πόλη είχε ιδιαίτερο καθεστώς ανήκοντας αποκλειστικά στη διοίκηση της Μόσχας. Επειδή ακριβώς εκεί φιλοξενούσε τη σημαντικότερη ναυτική βάση της Μαύρης Θάλασσας η Σεβαστούπολη επί πολλές δεκαετίες, παρέμενε «κλειστή πόλη».

Το 1990 το καθεστώς της Σεβαστούπολης είχε καταστεί θέμα ατέρμονων διαβουλεύσεων ανάμεσα στις ρωσικές και τις ουκρανικές αρχές,

Τελικά στην πόλη απονεμήθηκε «καθεστώς ειδικής σημασίας με τις λιμενικές εγκαταστάσεις να νοικιαστούν στην Ρωσία (με λήζινγκ) ως το 2047.

Το 1991, στην Κριμαία έγιναν σειρά από δημοψηφίσματα. Ένα από αυτά την καθιστούσε αυτόνομη περιοχή εντός της ΕΣΣΔ, με πλειοψηφία 93,26%.

Για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας από την σοβιετική Ένωση είχε ψηφίσει το 54%. Αλλά είχε απαγορευθεί το δημοψήφισμα για την απόσχιση της Κριμαίας από την Ουκρανία, και οι κάτοικοι θεώρησαν ότι το Κίεβο τους κορόιδεψε.

Η επιστροφή των Τατάρων κατά χιλιάδες, περιέπλεξε τα πράγματα ιδιαίτερα όταν εκείνοι άρχισαν ν’ αμφισβητούν την φιλορωσική διακυβέρνηση, διεκδικώντας προνόμια μειονότητας.

Σήμερα υπολογίζεται πως από τους κατοίκους της Κριμαίας το 97% ομιλεί ρωσικά, περί τους 1.200.000 (58,3% θεωρούν πως είναι Ρώσοι), 24% είναι Ουκρανοί (περί τους 500.000) και 12% Τάταροι.

Στην Σεβαστούπολη, που θεωρείται ξεχωριστή περιοχή και είναι η μεγαλύτερη πολη της Κριμαίας, δεν διαμένουν Τάταροι αλλά το 70% είναι Ρώσοι και το 22% Ουκρανοί.

defencenet.gr

Πρωθυπουργός Κριμαίας: 

"Έχω τον έλεγχο του στρατού, 

ζητώ την βοήθεια του Β.Πούτιν".

Επί του πρακτέου έχουμε ρωσόφονους πολίτες να ζητούν την βοήθεια από την Μητέρα Ρωσία, όπως συνέβη και στην Νότια Οσετία. 

Δηλαδή η επίσημη αφορμή για ολοκληρωτική επέμβαση εδόθη από το αρμόδιο θεσμικό όργανο τον πρωθυπουργό της Αυτόνομης Κριμαίας.

Η Ρωσία ελέγχει και διαχειρίζεται πολύ καλά τη κρίση που προκάλεσαν οι Δυτικοί και οι πράκτορες τους στην Ουκρανία.

Ραγδαίες οι εξελίξεις στο μέτωπο της Κριμαίας, η οποία όπως όλα δείχνουν οδεύει ολοταχώς για απόσχιση από την Ουκρανία!

Αριστερός δημοσιογράφος: Αντιδημοκρατική μεθόδευση ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής ως «εγκληματική οργάνωση»

Την ίδια χρονική περίοδο κατά την οποία οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς συνεργάζονται παρασκηνιακά με τη Χούντα Βενιζέλου-Σαμαρά προκειμένου να προχωρήσουν από κοινού στην μέγιστη αντισυνταγματική πράξη θέτοντας το Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή εκτός νόμου, πληθαίνουν οι φωνές στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, οι οποίες αποκρύπτουν βεβαίως τις υπόγειες διαβουλεύσεις που λαμβάνουν χώρα, εντούτοις τις παραδέχονται εμμέσως και τάσσονται αναφανδόν εναντίον αυτών.

Μία τέτοια περίπτωση, είναι εκείνη του δημοσιογράφου της «Ελευθεροτυπίας» Γιάννη Τριάντη, ο οποίος από τη στήλη «αντιπαραθέσεις» της αριστερής εφημερίδας, επισημαίνει τα αυτονόητα, τα οποία περιφρονούν τυφλωμένοι από το κυνήγι της εξουσίας οι σύντροφοί του και δη οι ηγετικές κλίκες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς.

«Ο διχασμός στο θέμα της Χρυσής Αυγής, προσέλαβε νέες διαστάσεις, μετά το πόρισμα των ανακριτριών, που ζητάει την άρση ασυλίας όλων των βουλευτών της», σημειώνει ο δημοσιογράφος, δίνοντας έμφαση στο καίριο ερώτημα το οποίο έθεσε ο εισαγγελέας Β. Φλωρίδης, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής στις αρχές της εβδομάδος: «ο ρόλος της Δικαιοσύνης είναι να λύσει ένα πολιτικό πρόβλημα ή να απονείμει δικαιοσύνη»;

Ομολογεί ο Γιάννης Τριάντης: «η εύλογη ανησυχία για την εκρηκτική άνοδο της Χ.Α. οδήγησε αρχικώς σε επίφοβες ατραπούς, οι οποίες έκλεισαν από το ανάχωμα του Συντάγματος: η απαγόρευση δεν είναι δυνατή»! Η κατά τον συντάκτη του άρθρου απόρριψη της πρότασης να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου, μετεξελίχθηκε σε απέλπιδα επιχείρηση να χαρακτηριστεί ένα νόμιμο Πολιτικό Κίνημα ως «εγκληματική οργάνωση», μετά τα γεγονότα στη Νίκαια. Όμως ο αριστερός δημοσιογράφος επιμένει: « ένα δημοκρατικό πολίτευμα δεν ποινικοποιεί απόψεις και ιδέες».

Ο Γ. Τριάντης επαναφέρει ξανά τις δηλώσεις του εισαγγελέα Φλωρίδη: «το ποινικό δίκαιο, είναι αυστηρό δίκαιο. Κατά τούτο, ορισμένες πράξεις ενδέχεται να κριθούν αξιόποινες, αλλά το μείζον για την απόφαση του δικαστηρίου αποτελεί το κατά πόσον οι πράξεις αυτές ήταν σχεδιασμένες κεντρικά και εν γνώσει της ηγεσίας της Χ.Α.». Παραδέχεται κατόπιν ο αρθρογράφος, εκείνο το οποίο αναγνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των στρατευμένων μέσων εξαπάτησης να πείσουν περί του αντιθέτου: «Εδώ, δυσκολεύουν τα πράγματα, καθώς η εμπειρία από αιματηρές συμπλοκές του παρελθόντος, με νεκρούς ορισμένες εξ αυτών, δεν επιτρέπει την αναγωγή τους σε κρούσματα που αφορούν τη δράση εγκληματικών οργανώσεων». Και γίνεται ακόμη περισσότερο σαφής, παραθέτοντας συγκεκριμένα και αδιαμφισβήτητα παραδείγματα και ντοκουμέντα: «Ας θυμηθούμε τη δράση των «Κενταύρων» και των «Ρέηντζερς», τους αιματηρούς ξυλοδαρμούς μεταξύ αφισοκολλητών, τα προεκλογικά μαχαιρώματα σε όλη την Ελλάδα, και, βέβαια, την υπόθεση Τεμπονέρα».

Ο αριστερός δημοσιογράφος επισημαίνει με έμφαση: «όμως κανείς δεν είχε διανοηθεί να μιλήσει για κεντρική ευθύνη των κομμάτων, πόσο μάλλον των αρχηγών τους, τους οποίους ασφαλώς και ενημέρωναν οι επιτελείς για τα εν λόγω κρούσματα». Οπότε εύστοχα διερωτάται ο συντάκτης: «ποια θα είναι στο δικαστήριο η τύχη του στοιχείου ότι ενημερώθηκε μετά το φονικό στη Νίκαια ο Μιχαλολιάκος»; Και συνεχίζει: «ο ίδιος προβληματισμός αφορά και στα όπλα που βρέθηκαν μέχρι στιγμής σε σπίτια βουλευτών και στελεχών της Χ.Α., όταν μάλιστα -τουλάχιστον μέχρι στιγμής, επαναλαμβάνουμε- δεν είχε εντοπιστεί αποθήκη όπλων».

Βεβαίως ο δημοσιογράφος αποφεύγει να αποδώσει την αλήθεια εν συνόλω, καθώς ο ίδιος ο γραφικός πια υπουργός Προστασίας του Πολίτη, παραδέχτηκε δημοσίως ότι για τα όπλα που βρέθηκαν υπήρχαν νόμιμες άδειες, ομολογώντας ταυτόχρονα εμμέσως πως ο βομβαρδισμός των μέσων ενημέρωσης την περίοδο εκείνη για τα όπλα στα σπίτια των Χρυσαυγιτών δεν ήταν παρά ένα μεθοδευμένο, βρώμικο επικοινωνιακό τρικ το οποίο φυσικά έπεσε στο κενό.

Και αντιλαμβανόμενος ο δημοσιογράφος το αναπόφευκτο, ήτοι την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής η οποία έχει εκ προοιμίου κριθεί αθώα στα μάτια του Ελληνικού Λαού, καταλήγει: «Η δράση αξιολογείται και ελέγχεται. Και όντως η δράση στελεχών και μελών της Χ.Α. σε αρκετές περιπτώσεις υπήρξε απροκάλυπτα έκνομη. Αλλά από το σημείο αυτό -της ad hoc ποινικής αντιμετώπισης- μέχρι την ανακήρυξη της Χ.Α. σε εγκληματική οργάνωση, υπάρχει τεράστια απόσταση. Και οποιοδήποτε δικαστήριο αυτό πρωτίστως θα λάβει υπ' όψιν». Το γιατί, το εξηγεί κατά τρόπο σαφή και ξεκάθαρο παρακάτω: «Όχι μόνο επειδή και οι κρίνοντες κρίνονται, αλλά επειδή η απόφαση θα τους συνοδεύει εσαεί. Είτε ως εύσημο για την ακριβοδίκαιη κρίση τους είτε ως κρούσμα που σημαίνεται από την αντιδημοκρατική λογική, σύμφωνα με την οποία "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"»!

Είμεθα βέβαιοι, πως οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς βουτηγμένες μέσα στη διαφθορά και τη σαπίλα θα περιφρονήσουν τις φωνές λογικής ανθρώπων όπως ο συγκεκριμένος αρθρογράφος. Να μην λησμονούν ποτέ όμως, ότι η Χρυσή Αυγή δεν ζητά χάρη, αλλά ισονομία και απόδοση δικαιοσύνης επί των πραγματικών στοιχείων και όχι επί αναπόδεικτων μυθευμάτων, φημών και κουτσομπολιών. Άλλωστε, θα πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν σε παράνομες μεθοδεύσεις, εκείνο το οποίο επισήμανε ο κύριος Τριάντης: και οι κρίνοντες κρίνονται!

Ευάγγελος Καρακώστας