ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ... ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΠΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ!

Μιάμιση ώρα διήρκεσε στο Προεδρικό Μέγαρο η σύσκεψη των Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα και Ευάγγελου Βενιζέλου υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μία τελευταία προσπάθεια για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου. 

Μετά το τέλος της συνάντησης δεν έγιναν επίσημες δηλώσεις, ωστόσο όπως έγινε γνωστό ο πρόεδρος της ΝΔ είπε στους δημοσιογράφους πως «η διαβούλευση συνεχίζεται». Θα εκδοθεί πάντως επίσημη ανακοίνωση από το Γραφείο Τύπου της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Το απόγευμα αναμένεται να ανοίξει ο κύκλος των συναντήσεων του Κάρολου Παπούλια με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων που στις εκλογές εξασφάλισαν την είσοδό τους στη Βουλή. 

Η πρώτη συνάντηση, δηλαδή με τον Πάνο Καμμένο (Ανεξάρτητοι Έλληνες), έχει οριστεί για τις 19:30. 

Θα ακολουθήσουν επαφές με την Αλέκα Παπαρήγα (ΚΚΕ), τον Νίκο Μιχαλολιάκο (Χρυσή Αυγή) και τον Φώτη Κουβέλη (Δημοκρατική Αριστερά).

Αποφασισμένοι να βάλουν χέρι στις καταθέσεις!

Με επιχειρηματολογία επιπέδου δημοτικού σχολείου στην καλύτερη των περιπτώσεων, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα προβεβλημένα και καθόλα σεβαστά όπως ο Μανώλης Γλέζος, επιμένουν στο να βάλουν χέρι στις καταθέσεις των πολιτών και μάλιστα θεωρώντας υψηλόμισθους αυτούς των οποίων το εισόδημα είναι ακόμα και 20.000 ευρώ το χρόνο!!!

Εάν μάλιστα κανείς υπολογίσει ότι το 20.000 ευρώ εισόδημα είναι το μικτό εισόδημα από το οποίο έχουν ήδη αποδοθεί στο κράτος… μπόλικα για τις ανύπαρκτες υπηρεσίες υγείας αλλά και φορολογία, η επιδρομή θα ωχριά μπροστά σε όσα καταλογίζαμε τόσα χρόνια στα δύο παραδοσιακά «κόμματα εξουσίας» αφού στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένοι να κινηθούν ως «ταύροι εν υαλοπωλείο»! Μιλάνε για… «υποχρεωτικό δάνειο» 100 ευρώ το μήνα (…), οπότε δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε δύο πράγματα:

Αφενός ότι κανείς δεν θα τους εμποδίζει να πουν στο μέλλον «δεν αναγνωρίζουμε χρέος», όπως λένε και σήμερα, άρα δανεικά και αγύριστα και αφετέρου το ίδιο είναι να παίρνεις άλλα 1.200 ευρώ ετησίως από αυτόν με τις 20.000 και το ίδιο από αυτόν με τις 100.000; 

Πόσοι συμπολίτες μας με οικογένειες και 20.000 ευρώ είναι στο όριο της χρεοκοπίας σήμερα, έχουν καμιά ιδέα, ή ζουν στον δικό τους μαγικό κόσμο; Επίσης, πόσα λεφτά νομίζουν ότι θα μείνουν στις ελληνικές τράπεζες με την αρπακτική μανία (για ταξικό μίσος μιλούν κάποιοι μεταξύ τους, νέος εμφύλιος!!!) που τους έχει κυριεύσει;

Αφήνοντας τα εκπληκτικά που λένε στελέχη τους για τα θέματα ασφαλείας στην Ελλάδα υπονομεύοντας όσα με τόσο κόπο και τη βοήθεια της γεωπολιτικής συγκυρίας έχει πετύχει ο Ελληνισμός, μέρος των οποίων βλέπουμε στην υπόθεση των υδρογονανθράκων στην Κύπρο, αντί να αφήσουν την πρωτοβουλία σε μερικούς σοβαρούς ανθρώπους κι επιστήμονες που διαθέτουν, όπως ο Γιάννης Δραγασάκης και την… προβολή των θέσεών τους την αφήνουν σε ΑΣΧΕΤΟΥΣ με αποτέλεσμα να τρέμει ο μέσος ψηφοφόρος, στοιχειωδώς γνώστης των οικονομικών, για το τι θα ακολουθήσει από τους μαθητευόμενους μάγους της… κυβερνητικής…

Ο Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Νίκο Χατζηνικολάου στον ραδιοφωνικό σταθμό REAL FM (97,8) αν μη τι άλλο έδειξε να έχει γνώση των δεδομένων και γνώση, παρουσιάζοντας τουλάχιστον ένα σοβαρό επιχείρημα επί του οποίου να μπορεί να διεξαχθεί σοβαρή συζήτηση. 

Όταν όμως σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος αυτός αν κληθεί «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» θα είναι περιστοιχισμένος από ανθρώπους που με νεφελώδη ιδεολογήματα στο μυαλό θα του κάνουν τη ζωή δύσκολη, ενώ θα είναι αναγκασμένος να εξηγεί και τα στοιχειώδη, χωρίς πάλι καμία εγγύηση ότι οι σύντροφοί του θα κατανοήσουν τι τους λέει.

Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό, σοβαρότερο από όσο φαινόταν στην αρχή, καθότι αποδεικνύεται ότι η ανέξοδη πολυετής ρητορική σε όλα τα θέματα από τα έδρανα της αντιπολίτευσης οδήγησε πολλούς – ενίοτε ανεπάγγελτους – επίδοξους σωτήρες του έθνους στο να πιστέψουν αυτά τα οποία έλεγαν για σκοπούς αντιπολίτευσης.

Οφείλουμε δε να ξεκαθαρίσουμε προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ότι η κριτική μας δεν στηρίζεται καν στην επιθυμία μας για παραμονή εντός της ζώνης του ευρώ, αφού ευχαρίστως θα συμμετείχαμε σε συζήτηση για το αν την Ελλάδα την συμφέρει κάποιος εναλλακτικός δρόμος, αφού η συμπεριφορά των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει προβληματίσει τόσο σε οικονομικό όσο και σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να διασφαλιστεί ότι η χώρα δεν θα κινείται «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», αλλά συντεταγμένα, με σχέδιο για την επόμενη ημέρα, εντός ή εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η καλή γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος στο οποίο καλούμαστε να κινηθούμε και αν επιβιώσουμε και όχι το να λέει ο καθένας «το μακρύ του και το κοντό του» δίνοντας διεθνώς την εντύπωση… καλύτερα να αποφύγουμε τους χαρακτηρισμούς…

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΥ

Ριζοσπαστισμός χωρίς όραμα.?

Από μια σκοπιά, αυτά που ζούμε είναι τρομερά ενδιαφέροντα.

Μέσα σε περίπου 31 μήνες, όλη η διάρθρωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος καταρρέει παταγωδώς. 

Δημιουργείται έτσι ένα κενό στο σύστημα διακυβέρνησης που δε φαίνεται εύκολο να μπορεί να καλυφθεί. 

Βέβαια, η ταχύτητα της αποδόμησης υποδεικνύει ότι οι συνθήκες για την κατάρρευση είχαν δημιουργηθεί ήδη∙ μπορούμε πιθανόν να αναζητήσουμε την αρχή τους στις πρώτες εκλογές του 1974, όταν μπήκε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς", παραβιάζοντας έτσι τη βασική αρχή της Δημοκρατίας: το δικαίωμα επιλογής.

Η μεν κοινωνία, που επιδεικτικά - και συχνά βίαια - απαξιώνει το δεδομένο πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να αντιπροτείνει κάποιες άλλες δομές διακυβέρνησης. 

Η "αμεσοδημοκρατία" παραμένει μια αόριστη προοπτική∙ παρ΄ ότι οι τεχνικές δυνατότητες υπάρχουν, δεν φαίνεται να προωθείται ως αίτημα και οι αναφορές στην "ηλεκτρονική διακυβέρνηση" εξαντλούνται στα όρια της "πάταξης της γραφειοκρατίας". 

Παράλληλα όμως, αναπτύσσεται ένας έντονος ριζοσπαστισμός. 

Μπορεί κανείς να το δει όχι μόνο στην εξάλειψη διάφορων αναστολών που εκδηλώνονται σαν επιθέσεις κατά πολιτικών προσώπων, αλλά και σε κάτι βαθύτερο∙ μια σειρά από έννοιες που δεν αποτελούσαν μέχρι τώρα θέματα συζήτησης ή διαφωνίας, αναδύονται τώρα σαν ζητήματα προς επίλυση: δημοκρατία, δικαίωμα στην εργασία, υγεία, εκπαίδευση, τι σημαίνει λαϊκή κυριαρχία ή εθνική ανεξαρτησία, τι μορφής εγγυήσεις παρέχει η ΕΕ για τη Δημοκρατία κι άλλα. 

Έτσι, πράγματα θεωρούμενα ως αυτονόητα - και κατά συνέπεια μη συζητήσιμα - έρχονται τώρα στο προσκήνιο απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα καθόλου προετοιμασμένο να τα συζητήσει και σε μια κοινωνία που θέλει να τα συζητήσει αλλά δεν μπορεί ακόμα να βρει τις λέξεις. Αυτό, λέγεται ριζοσπαστισμός.

Ως γνωστόν (ελπίζω) οι έννοιες ριζοσπαστισμός και προοδευτικότητα, δεν ταυτίζονται απαραιτήτως. Τα φασιστικά κινήματα είναι το κατ' εξοχήν παράδειγμα  ριζοσπαστισμού. 

Ορίζοντας σαν εξέλιξη τη μετάβαση από απλούστερες μορφές οργάνωσης σε πιο σύνθετες, που θα ενσωματώνει όλη την υπάρχουσα περιπλοκότητα   δεν φαίνεται να προτείνουν η να ξεδιπλώνουν στην ιδεολογική του χάρτα.

Από την άλλη, ο ριζοσπαστισμός αυτός συναντά μια Αριστερά, που παρουσιάζει σαφώς τις παθογένειες του ευρύτερου πολιτικού συστήματος. 

Πολύ καθαρά, το ΚΚΕ, αρνείται ρητά να αναλάβει οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη, εκτός κι αν υπάρχει η προοπτική αντικατάστασης του καπιταλισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πότε αρνείται το μνημόνιο και το καταριέται, και πότε  προτείνει την επαναδιαπράγματευσή του.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προτείνει 4 άξονες για την ενότητα της Αριστεράς, αλλά ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ενδιαφέρονται. 

Ο δε Κουβέλης, βγάζει σπυράκια εμφανώς και μόνο στη ιδέα του ριζοσπαστισμού.

Το συμπέρασμα είναι ότι, μπροστά σ' αυτή την ανάγκη να βρεθούν καινούργιες λέξεις, λέξεις που θα περιγράφουν ένα κόσμο ποιοτικά διαφορετικό (αυτός είναι πάντα ο στόχος του ριζοσπαστισμού), η Ελληνική Αριστερά συνεχίζει να καταφεύγει στα παλιά της λεξικά.

Παρόλ' αυτά, τα ποσοστά της Αριστεράς αυξάνονται. Αλλά ταυτόχρονα, ανεβαίνουν και εκείνα της ακροδεξιάς με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκείνες της Χρυσής Αυγής αλλά και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, κλασικά φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης.

Άρα έχουμε:

Ριζοσπαστισμό 

Ανικανότητα της Αριστεράς να τον απορροφήσει

Ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να τον αμβλύνει

Άνοδο της ακροδεξιάς.

Όλα αυτά φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μίγμα. Αν η Αριστερά κληθεί να κυβερνήσει και επιδείξει έμπρακτη ανικανότητα να προσφέρει ένα πειστικό κοινωνικό όραμα, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση της ακροδεξιάς με  εθνικιστικές εκδηλώσεις.

Ως τότε, η κοινωνία θα έχει πάρει το διαβατήριο της.