Η κρίση στην Κοφίνου και η τελική απομάκρυνση της ελληνικής μεραρχίας η από την Κύπρο

Η Κοφίνου ήταν ένα αμιγώς τουρκοκυπριακό χωριό πάνω στη σημαντική οδική αρτηρία που ενώνει την Λευκωσία με τη Λεμεσό. 

Οι τουρκοκύπριοι της Κοφίνου, διοικούμενοι από αξιωματικό από την Τουρκία, συνεχώς από τις αρχές του 1964 παρενοχλούσαν όσους ταξίδευαν μεταξύ Λευκωσίας και Λεμεσού και επανειλημμένα απέκοπταν τον δρόμο. 

Μέσα στο 1967 οι προκλήσεις ήσαν σχεδόν καθημερινές. 

Στις 14 Νοεμβρίου μονάδες της εθνικής φρουράς, με επί κεφαλής το στρατηγό Γρίβα, πήγαν στην περιοχή και σύντομα οι συγκρούσεις άρχισαν. Η Εθνική Φρουρά δε δυσκολεύθηκε πολύ να τρέψει τους τουρκοκυπρίους σε φυγή και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. 

Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν και με τους τουρκοκυπρίους του γειτονικού χωριού Άγιος Θεόδωρος.

Πολλές και ποικίλες ερμηνείες δόθηκαν ως προς το ποιοι και γιατί προκάλεσαν την κρίση. Μια ερμηνεία αναφέρει ότι ήταν τουρκική πρόκληση που απαντήθηκε, ύστερα από την εκτίμηση των ελληνικών αδυναμιών από την Άγκυρα, αφού έγινε η συνάντηση στον Έβρο. 

Μια δεύτερη ερμηνεία αναφέρει ότι την κρίση προκάλεσε η ελληνική χούντα για να πλήξει τον Μακάριο. 

Μια άλλη ερμηνεία λέγει ότι η κρίση προκλήθηκε από κύκλους του βασιλιά Κωνσταντίνου (με τον οποίο ο Γρίβας διατηρούσε μονίμως στενή επαφή), προκειμένου να διευκολυνθεί αυτός στη διενέργεια αντιπραξικοπήματος κατά των συνταγματαρχών, που προετοίμαζε στην Αθήνα. 

Μια άλλη, τέλος, ερμηνεία αναφέρει ότι επρόκειτο απλώς για επίδειξη δυνάμεως από τον Γρίβα οπότε, μετά την έναρξη των συγκρούσεων, η Άγκυρα βρήκε την αφορμή να δημιουργήσει την κρίση.

Η Τουρκία έστειλε ξανά τα πολεμικά της αεροσκάφη να πετούν για αρκετές ημέρες πάνω από την Κύπρο, ενώ έθεσε σε ετοιμότητα και τον αποβατικό της στόλο. 

Η Άγκυρα απειλούσε ξανά με πόλεμο και εξαπέλυε τελεσίγραφα τόσο προς την Αθήνα όσο και προς τη Λευκωσία. 

Σε διάγγελμά του, στις 24 Νοεμβρίου ο Μακάριος ανακοίνωσε ότι διερχόμεθα δραματικάς στιγμάς καί τά νέφη τού πολέμου απλούνται απειλητικώς υπεράνω τής Κύπρου..

Ο γενικός γραμματέας του Ο.Η.Ε. έστειλε αμέσως εκπρόσωπό του ως μεσολαβητή στην κρίση, τον Χοσέ Ρολς Μπέννετ, αλλά και ο πρόεδρος των Η.Π.Α. έστειλε ένα δικό του μεσολαβητή τον Σάϋρους Βανς. 

Ο τελευταίος κινήθηκε δραστήρια στο τρίγωνο Αθηνών - Άγκυρας - Λευκωσίας, προσπαθώντας να επιτύχει την εκτόνωση με ένα συμβιβασμό.

 Οι επαφές του αυτές, που συνεχίστηκαν για μια εβδομάδα, πέτυχαν μια συμφωνία η οποία περιλάμβανε τους όρους των τουρκικών τελεσιγράφων. 

Τη συμφωνία αυτήν, που προφανώς εξυπηρετούσε τα μέγιστα την Τουρκία αλλά και κάθε άλλο παρά την Ελλάδα, ο Βανς κατόρθωσε να την " περάσει" στην Αθήνα όπου κανένας από τους ηγέτες της χούντας δεν ήταν σε θέση να αντισταθεί στον απεσταλμένο του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Οι όροι της συμφωνίας ήσαν :

Πρώτον: Άμεση, μέσα σε 45 ημέρες, απομάκρυνση ολόκληρου του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, δυνάμεως 8.000 ανδρών, που είχε σταλεί στην Κύπρο το 1964-1965.

Δεύτερον: Παραμονή στην Κύπρο της ΕΛ.ΔΥ.Κ και της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ., δηλαδή των σταθμευουσών βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων.

Τρίτον: Άμεση διάλυση των τουρκικών στρατιωτικών συγκεντρώσεων στα μικρασιατικά παράλια, έναντι της Κύπρου.

Τέταρτον: Η Ελλάς και η Τουρκία αναλαμβάνουν την υποχρέωση να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Δημοκρατίας της Κύπρου.

Πέμπτον: Αποστράτευση και αφοπλισμός των τοπικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο.

Έκτον: Διεύρυνση του αστυνομικού ρόλου της δυνάμεως των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο.

ΕΔΩ: ΑΝ ΕΧΕΙΣ 

ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ 

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.

“Η Κύπρος κείται μακράν”…Η Ελλάς που ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΠΟΤΕ.Αττίλας 2......Η επίθεση, οι σφαγές αμάχων το “Η Κύπρος κείται μακράν”…

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 

ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ 

ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ: 

Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα.

Μία ώρα αργότερα, τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου.

Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει.

Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, τουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο, στα ανατολικά, και προς Λεύκα-Λιμνίτη, στα δυτικά.

Με την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να στείλει Ναυτικό και Αεροπορία για να βοηθήσει Εθνοφρουρά και τα απομεινάρια της ΕΛΔΥΚ οι Τούρκοι κατακτούν το 37% της Κύπρου ενώ μέχρι τότε κατείχαν ένα πολύ μικρό μέρος του εδάφους 4%!

Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Κ.Καραμανλή στην Αθήνα, διαπιστώνει την “αδυναμία” της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο και έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα ενώ τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν ενισχυθεί στο μεσοδιάστημα της ανακωχής με αποστολή τεράστιων ενισχύσεων σαρώνουν την αντίσταση των λίγων εθνοφυλάκων που δεν είχαν λάβει από την Αθήνα ούτε σφαίρα!

Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται αφού δεν υπάρχουν καν πυρομαχικά.

Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας.

Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974.

Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους.

Περίπου 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής, το πρωί της 14ης του Αυγούστου, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν ένας ελιγμός υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης, ο οποίος όμως έχει τραγικά αποτελέσματα, αφού βάζει την Τουρκία στο Αιγαίο:

Οι ΗΠΑ εκχωρούν τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου στην Άγκυρα. από τότε ξεκινούν τα προβλήματα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.

Δηλαδή ο Κ.Καραμανλής προσπάθησε να διορθώσει το ένα λάθος (μη αποστολή ενισχύσεων στην Κύπρο) με ένα άλλο:

Την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μη σκεπτόμενος ότι η Τουρκία θα εμφανιστεί στο Αιγαίο ως εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ…

Μετά τις 11 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 με την ασφυκτική πίεση των τουρκικών αρμάτων μάχης, τις βολές των όλμων και το σφυροκόπημα των αεροπλάνων, σπάζει η γραμμή του μετώπου στη Μια Μηλιά και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ υποχωρούν ανατολικά προς την Κυθρέα.

Οι Τούρκοι προελαύνουν προς την Άσσια και εκεί σταματούν, ενώ άρματα μάχης από το κέντρο του μετώπου προχωρούν ανεμπόδιστα προς το Τζιά(δ)ος και το Βαρώσι για να συνενώσουν το θύλακα της Λευκωσίας με την τουρκική συνοικία της Αμμοχώστου.

Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς που υποχωρούν και προσπαθούν να σωθούν ή να ανασυνταχτούν προς Παλαίκυθρο, Νέο Χωριό και Κυθρέα διασταυρώνονται με τουρκικά άρματα μάχης, που εξορμούν προς δύο κατευθύνσεις, το Νέο Χωριό (κύριος δρόμος Λευκωσίας – Αμμοχώστου) και προς το χωριό Τύμπου (που υπήρχε δίαυλος προσγείωσης).

Ο πληθυσμός στηριζόταν στις συγκεχυμένες ανακοινώσεις του Κρατικού Ραδιοφώνου “Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμυνόμεναι του πατρίου εδάφους, αναδιπλούνται ομαλώς…”, ενώ το Αγγλικό ΒΒC μετέδιδε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη φτάσει στην Αμμόχωστο”.

Η Κυθρέα εκκενώθηκε σε κλίμα πανικού και σύγχυσης, με τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν ανηλεώς τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς.

Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την προέλαση των τουρκικών δυνάμεων ανατολικά και την κατάληψη της Αμμοχώστου χωρίς αντίσταση, οι Τούρκοι εφαρμόζουν σταδιακό σχέδιο ξεκληρίσματος των ελληνικών χωριών της περιοχής:

Στις 15 Αυγούστου εισέρχονται στο Νέο Χωριό με πυροβολισμούς στον αέρα και συγκεντρώνουν τους 250 περίπου κατοίκους που είχαν απομείνει στην εκκλησία του χωριού.

“Η οικογένεια Ζερβού, με δύο παράλυτα παιδιά που δεν μπορούν να μετακινηθούν γρήγορα, εκτελούνται βάναυσα στο σπίτι τους.

Ακολουθεί σχεδόν κάθε βράδυ λεηλασία από Τουρκοκυπρίους σε εγκαταλελειμμένα σπίτια.

Μια γυναίκα δολοφονείται, όταν παρακινεί τους Τούρκους να μην αρπάξουν όλη την περιουσία των γειτόνων της”.

Όταν οι τουρκικές δυνάμεις ξεκαθαρίζουν το χωριό, μεταφέρουν στα τουρκικά κρατητήρια στη Λευκωσία και στη Βώνη τους εναπομείναντες κατοίκους και λίγους μήνες μετά έποικοι και τουρκοκύπριοι μεταφέρονται για να κατοικήσουν στο χωριό.

“Στις 15 Αυγούστου ταυτόχρονα με το Νέο Χωρίο Κυθρέας οι Τούρκοι που έχουν κυκλώσει πια για καλά την περιοχή Κυθρέας αποφασίζουν να κινηθούν πλέον προς το χωριό και να το ξεκαθαρίσουν και αυτό. 

Μέσα στην Κυθρέα έχουν απομείνει αρκετές εκατοντάδες κάτοικοι, από παιδιά μέχρι γέροντες, ενώ δεκάδες άλλοι στρατιώτες που έχουν υποχωρήσει από τη Μια Μηλιά, έχουν καταφύγει στο χωριό και εξασφάλισαν πολιτικά ρούχα, με την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα τους θεωρήσουν πολίτες και δεν θα τους βλάψουν…

Στο δρόμο συναντούν δεκάδες στρατιώτες όπως και όπλα πεταγμένα στην άκρη του δρόμου ή κάτω από τα δένδρα… Στο χωριό επικρατεί αναστάτωση.

Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες.

Το ραδιόφωνο, η μόνη πηγή πληροφοριών που ελέγχεται από τους στρατιωτικούς, συγχύζει περισσότερο τα πράγματα’ (Παναγιώτης Παπαδημήτρης, ‘Εισβολή’, τόμος Γ’, Ιούλιος 1979, Λευκωσία)”.

‘Τόσον εις την πρώτην φάσιν της τουρκικής επιθέσεως, όσον και κατ’ εκείνην του Αυγούστου, τα περισσότερα θύματα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων ήσαν άμαχοι. Άμαχοι, όμως, φονευθέντες όχι εκ λάθους, πράγμα αναπόφευκτον εις τους πόλεμους αλλ’ εκ προθέσεως και εν ψυχρώ…

Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τας οποίας εφονεύοντο γυναίκες και άνδρες οι οποίοι ευρίσκοντο εις το έσχατον γήρας και ηρνούντο να αποχωρισθούν από τας αγροτικάς οικίας των, τα περιβόλια και τα ζώα των! 

Απερίγραπτοι υπήρξαν αι ωμότητες των Τούρκων στρατιωτών εις τα χωρία τα οποία κατελαμβάνοντο.

“Εφόνευον, εβασάνιζον και εβίαζον, ακριβώς όπως είχε συμβή και κατά την πρώτην φάσιν των επιχειρήσεών των. Εφόνευον ολοκλήρους οικογενείας, μη εξαιρουμένων των βρεφών και των γερόντων”.

‘Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρο’, Αθήνα 1976).

Οι εκτελέσεις και δολοφονίες των αμάχων Ελληνοκυπρίων τεκμηριώνονται από εκτενή σχετική βιβλιογραφία, καθώς και εκατοντάδες μαρτυρίες, καταθέσεις και αναφορές.

Σε πολλές μαρτυρίες, μάλιστα, τεκμηριώνεται η άποψη της εν ψυχρώ εκ και προθέσεως δολοφονίας αμάχων

Αττίλας 2 - Η Ελλάς που ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΠΟΤΕ

Στις 14 Αυγούστου 1974 ξεκίνησε ο Αττίλας 2...

Οι Τούρκοι από τον Αττίλα 1 είχαν μόνο ένα μικρό ποσοστό του νησιού(3-4%) και από τις 25 Ιουλίου μέχρι τις 14 Αυγούστου υπήρχε εκεχειρία μεταξύ των δύο πλευρών. Ο Καραμανλής και η Δημοκρατία επέστρεψαν στις 24 Ιουλίου 1974.

Στις 13 Αυγούστου ο Καραμανλής στέλνει τελεσίγραφο στον Κίσινγκερ υπουργό εξωτερικών της Αμερικής, και του αναφέρει πώς αν ισχύουν οι πληροφορίες περί νέας επίθεσης στην Κύπρο, είτε θα παραιτηθεί είτε θα αναγκαστεί να κηρύξει τον Πόλεμο στην Τουρκία.

Στις 14 Αυγούστου ξεκινάει ο Αττίλας 2, στις εκκλήσεις για βοήθεια από την Κύπρο ο Καραμανλής απαντά την ιστορική φράση «Η Κύπρος κείται μακράν!». 

Η ΕΛΔΥΚ και η Εθνική Φρουρά της Κύπρου πολέμησαν ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ τους Τούρκους και έτσι χάθηκε το 40% του νησιού.

Από Τότε ο Καραμανλής που εμείς τον λέμε «Εθνάρχη» ΔΕΝ πάτησε ΠΟΤΕ το πόδι του στην Κύπρο μέχρι που πέθανε. Οι φάκελοι της Κύπρου παραμένουν ακόμα κλειστεί, 42 χρόνια μετά. Ο Λόγος είναι γνωστός.

Καραμανλής - Μακάριος αυτοί που δεν ένωσαν την Κύπρο με την Ελλάδα 

και άφησαν τους τούρκους να καταλάβουν το 40% του νησιού.

Η μεταπολίτευση και το σύστημα τους ξεκίνησαν με μια τραγωδία και όπως φαίνεται θα φύγουν με μια νέα Εθνική Τραγωδία...

Αυτή του Μνημονίου. 

Η Ελλάς στον Αττίλα 2 ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΠΟΤΕ! 

Και ο Καραμανλής 20 ημέρες Πρωθυπουργός και παρότι υπήρχε εκεχειρία ΔΕΝ έστειλε ούτε μια σφαίρα στην άμυνα της Κύπρου.

ΚΥΠΡΟΣ 1974 - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

http://www.agrino.org/greeklibrary/projects/cyprus1974/missings.htm

ΑΡΑΓΕ ΜΑΣ «ΠΟΥΛΗΣΕ» Η ΡΩΣΣΙΑ;

Μετά την συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν, που αποφάσισαν την επανεκκίνηση των ρωσσο-τουρκικών σχέσεων, προκύπτει το εξής ερώτημα: μας «πούλησε» η Ρωσσία;

Υπάρχουν δύο ειδών προσεγγίσεις προς την Ρωσσία. 

Η μία που λέει, πως κάθε πρωί που ξυπνάει ο Πούτιν το πρώτο πράγμα που ρωτάει στο συμβούλιο που κάνει με τους συνεργάτες τους, είναι τι κάνουν οι «αγαπημένοι» του Έλληνες – κι αν πάρει αρνητική απάντηση είναι όλη την ημέρα… στεναχωρημένος, οι Ρώσσοι μας αγαπάνε, είναι φίλοι μας, είναι και Ορθόδοξοι, άρα όποτε έχουμε οικονομικά προβλήματα μπορούμε να απευθυνθούμε σ’ αυτούς για να μας δανείσουν κανά… φραγκάκι (δανεικό κι αγύριστο…), για να πάρουν τα εφάπαξ τους οι δημόσιοι υπάλληλοι, να πάρουμε κανά διακοποδάνειο (καλοκαιράκι γαρ…) και ούτω καθεξής. 

Ε, κι άμα λάχει να ούμε, να μπούνε και στην Πόλη και να μας την κάνουνε δώρο, μαζί με την Αγιασοφιά (αυτό το προχωρημένο, είναι για τους πιο… πατριώτες)! Αυτή την απλοϊκή προσέγγιση την προωθούν διάφορα παπαγαλάκια – ζήτουλες των ΜΜΕ (ειδικά των διαδικτυακών…), που αφενός μεν έχουν διαπιστώσει ότι το θέμα «πουλάει» και αφετέρου ελπίζουν ότι όλο και κάποιο… δωράκι θα πάρουν από την ρωσσική πρεσβεία – την οποία και… πολιορκούν με μονίμως… απλωμένο το χέρι.

Η δεύτερη προσέγγιση, λέει πως στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, παρά μόνον αμοιβαίο όφελος. Και πως για να πάρεις, πρέπει και να δώσεις… 

Και η σημερινή Ελλάδα των Μνημονίων και της αμερικανοκρατίας, δεν δίνει τίποτα στην Ρωσσία, εκτός από κούφιους ευκαιριακούς ύμνους στην ελληνο-ρωσσική φιλία, για λαϊκή κατανάλωση, ενώ την ίδια ώρα συναινεί με το (μεταξύ των άλλων καταστροφικό για τους Έλληνες αγρότες…) ευρωπαϊκό εμπάργκο.

Μόνο με την Χρυσή Αυγή στην εξουσία, μπορεί να υπάρξει μια εις βάθος προσέγγιση με την Ρωσσία, σε όλα τα επίπεδα (γεωπολιτικό, ενεργειακό, εξοπλισμών, κ.τ.λ.) και μια συμμαχία μεταξύ δύο ελευθέρων εθνών! Τα υπόλοιπα είναι… κουραφέξαλα!

Αντίοχος

Συγχαρητήριο μήνυμα της Χρυσής Αυγής στην Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκη Άννα Κορακάκη

H Χρυσή Αυγή συγχαίρει την Ελληνίδα πρωταθλήτρια Άννα Κορακάκη για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο αγώνισμα της σκοποβολής. Η νεαρή πρωταθλήτριά μας απέδειξε πως οι Έλληνες μπορούμε να είμαστε πρώτοι στον κόσμο αν βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, στο ταλέντο και στην σκληρή, παραγωγική εργασία.

Χρυσή Αυγή - Γραφείο Τύπου

Η Άννα Κορακάκη έγραψε ιστορία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Μετά το χάλκινο μετάλλιο (το πρώτο μετά το 1920 για την ελληνική σκοποβολή) στα 10μ, «σημάδεψε» ακόμα ψηλότερα και κατέκτησε και το χρυσό μετάλλιο στα 25μ. με αεροβόλο πιστόλι.

Η Άννα Κορακάκη καθήλωσε όλη την Ελλάδα και πανηγύρισε έξαλλα το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Η 20χρονη αθλήτρια του Ωρίωνα Θεσσαλονίκης μετά από έναν εκπληκτικό τελικό, που σίγουρα έκανε πολλούς να λατρέψουν το άθλημα της σκοποβολής, επικράτησε με 8-6 της Γερμανίδας Καρς και ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου γράφοντας ιστορία.

Η σκοπεύτρια από τη Δράμα, στην πρώτη της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα επιστρέψει στην πατρίδα έχοντας δύο μετάλλιο, το χάλκινο στα 10μ. και το χρυσό στα 25μ., όντας η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που κατακτά δύο μετάλλια στους ίδιους Αγώνες.

Η Άννα αφού προκρίθηκε ως πρώτη από τον ημιτελικό, ξεκίνησε απίστευτα τον τελικό, καθώς η Καρς φαινόταν να μην μπορεί να την ακολουθήσει.

Κέρδισε το πρώτο σετ με 3-2, το δεύτερο με 4-2, όπως και το τρίτο φτάνοντας έτσι στους 6 βαθμούς κι απέχοντας ένα μόλις βαθμό από το χρυσό!

Εκεί η Καρς έκανε τη μεγάλη αντεπίθεση, εκμεταλλευόμενη και το φυσιολογικό άγχος της Ελληνίδας (είναι μόλις 20 χρονών ενώ η αντίπαλος της 34) και μείωσε σε 6-4 ενώ στην επόμενη πεντάδα βολών χάθηκε η πρώτη ευκαιρία για το χρυσό.

Οι δύο αθλήτριες είχαν από 3 εύστοχες βολές κι απέμενε άλλη μία. Αν ευστοχούσε η Άννα έπαιρνε το χρυσό ακόμη κι αν ευστοχούσε κι η Γερμανίδα, αλλά αστόχησε και το σκορ έγινε 6-6.

Όλα πλέον θα κρινόταν στο τελευταίο σετ κι εκεί η Άννα ήταν απλά απίστευτη. Ξεκίνησε με τρεις στις τρεις εύστοχες, αστόχησε στην επόμενη και πλέον στην τελευταία βολή ήξερε ότι αν έβρισκε στόχο είχε πάρει το χρυσό.

Σήκωσε το χέρι της, σημάδεψε και δευτερόλεπτα αργότερα το πράσινο φως στο στόχο ήταν η λύτρωση.

Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα με την ίδια να γυρνά, να σηκώνει τα χέρια της ψηλά και αμέσως μετά να χάνεται στην αγκαλιά του πατέρα της και προπονητή της Τάσου Κορακάκη!