ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ 

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.

Το κυπριακό ζήτημα και η αγγλοαμερικανική πολιτική

Σ' όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, το κυπριακό ζήτημα κινήθηκε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη , δηλαδή ανάμεσα στα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Για όσο διάστημα κρατούσε τα ηνία του αποικιοκρατικού κόσμου, η Αγγλία θεωρούσε την Κύπρο αναπόσπαστο τμήμα της αυτοκρατορίας της. Αλλά κι όταν το αποικιοκρατικό της σύστημα κατέρρευσε, η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν εγκατέλειψε την Κύπρο, γνωρίζοντας τη στρατηγική της αξία, αναφορικά με τον έλεγχο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Με το ίδιο σκεπτικό, ενήργησαν και οι Αμερικανοί ως νέοι ηγέτες του παγκόσμιου χάρτη-Γάλτα, εντάσσοντας το νησί στο στρατηγικό σχεδιασμό, το δικό τους και του ΝΑΤΟ. Ετσι, από το 1949, που ιδρύεται το ΝΑΤΟ, και μετά, η Κύπρος θεωρείται αναπόσπαστο τμήμα της νοτιοανατολικής πτέρυγας της ατλαντικής συμμαχίας.

Κυπριακό και αγγλοαμερικανική πολιτική στη δεκαετία του '50

Κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '50, οι ελληνικές κυβερνήσεις επιχειρούν μια νόθα διεθνοποίηση του κυπριακού προβλήματος, τέτοια που να μην έρχεται σε αντίθεση με τις αμερικανοβρετανικές επιθυμίες. Αλλά κι αυτή η κολοβή διεθνοποίηση σκοντάφτει, δεδομένου ότι και τις δύο φορές που θα φτάσει το θέμα στον ΟΗΕ (1951 και 1954) Αγγλία και Ηνωμένες Πολιτείες θα βρίσκονται από την ίδια πλευρά, αντιμέτωπες της απελευθέρωσης της Κύπρου και της αυτοδιάθεσης του πληθυσμού της. Οι σύμμαχοι - έγραφε το «Βήμα» το Δεκέμβρη του '54 - «μετεβλήθησαν εις συνωμότας διά να καταπνίξουν τη φωνή ενός υπερηφάνου λαού». Και η «Καθημερινή» συμπλήρωνε: «Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών απέδειξε, χωρίς καμιά δυνατή παρερμηνεία, πως η πίστη της προς την Ελευθερία μπορεί να γίνει αντικείμενο παζαρέματος... Απέδειξε, δηλαδή, η αμερικανική κυβέρνηση πως η πίστη της δεν είναι πίστη και πως τα ιδανικά που διαφημίζει στις ξένες αγορές δεν είναι ιδανικά, παρά μια πραμάτεια σαν κάθε άλλη».

Το 1955, το Κυπριακό δεν έγινε κατορθωτό να εγγραφεί στην ημερήσια διάταξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, αφού 28 χώρες ψήφισαν κατά της εγγραφής (ανάμεσά τους όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ, πλην της Ελλάδας και της Ισλανδίας), 22 υπέρ και 10 αποχές.

Συνέπεια της αγγλοαμερικανικής πολιτικής αυτής της περιόδου είναι και η εμπλοκή της Τουρκίας στο Κυπριακό. Η ανοιχτή εμπλοκή της Τουρκίας στο ζήτημα της Κύπρου έχει την αρχή της στα τέλη Ιουνίου του 1955, όταν η Μεγάλη Βρετανία πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει Ελλάδα και Τουρκία σε τριμερή Διάσκεψη στο Λονδίνο για το Κυπριακό, με κύριο σκοπό να κερδίσει χρόνο, να ματαιώσει τη συζήτηση μιας πιθανής νέας προσφυγής της Ελλάδας στον ΟΗΕ για το θέμα, να περιορίσει στο μέγιστο δυνατό τη διεθνή διάσταση του ζητήματος και να το κλείσει στα στενά πλαίσια τριών και μόνο χωρών, όπου ο δικός της ρόλος θα είναι ηγεμονικός και, τέλος, να καταστήσει την Τουρκία ισότιμο συνομιλητή στις υποθέσεις της Κύπρου, αδυνατίζοντας αισθητά την ελληνική θέση. Βάζοντας στο παιχνίδι την Τουρκία, η Μ. Βρετανία χρησιμοποιούσε ανοιχτά την απειλή τη διχοτόμησης για να προωθεί κάθε φορά τα σχέδιά της στην Κύπρο. Η στάση της σ' αυτό το θέμα είναι απολύτως σαφής και στα κατά καιρούς σχέδια επίλυσης του Κυπριακού που παρουσίασε, βάση των οποίων αποτελούσε πάντοτε η αρχή της διχοτόμησης. Το τελευταίο - και κατά πολλούς το χειρότερο απ' όλα - βρετανικό σχέδιο διχοτόμησης που προτάθηκε και επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί ήταν το σχέδιο Μακ Μίλαν (19/6/1958), το οποίο έφερε τον τίτλο «Σχέδιο για Συνεταιρισμό στην Κύπρο» και, στα βασικότερα σημεία του, προέβλεπε:

- Τη σύνδεση της Κύπρου με τη Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία και τη συνεργασία των κυβερνήσεων των τριών κρατών για τη διοίκηση του νησιού.

- Το διορισμό ενός αντιπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης κι ενός αντιπροσώπου της τουρκικής, οι οποίοι, μαζί με τον Αγγλο κυβερνήτη του νησιού, θα είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της Κύπρου.

- Τη συγκρότηση δύο Κοινοβουλίων, ενός ελληνοκυπριακού κι ενός τουρκοκυπριακού.

- Οι κάτοικοι του νησιού θα είχαν δύο ιθαγένειες. Ολοι ανεξαιρέτως τη βρετανική και οι μεν Ελληνοκύπριοι επιπλέον την ελληνική, οι δε Τουρκοκύπριοι επιπλέον την τουρκική.

- Το καθεστώς αυτό του «Συνεταιρισμού» θα διαρκούσε επτά χρόνια και στο διάστημα αυτό θα απαγορευόταν οποιαδήποτε συζήτηση για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη αλλαγή κυριαρχίας.

Η ανακοίνωση του σχεδίου Μακ Μίλαν και η έναρξη της εφαρμογής του την 1η Οκτώβρη 1958 - μια έναρξη, που, ουσιαστικά, στόχευε να εκβιάσει τις εξελίξεις στην κατεύθυνση των Συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου - έφεραν αποτέλεσμα. Οι εν λόγω συμφωνίες ήταν θέμα χρόνου.

Η απαρχή του διαμελισμού της Κύπρου

Μετά την υπογραφή των Συνθηκών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, η Κύπρος αποκτά κρατική υπόσταση. Το Σεπτέμβρη του '60 έγινε μέλος του ΟΗΕ, το Μάρτη του 1961 μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, το Μάη του 1961 μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Σεπτέμβρη του 1961 εντάσσεται στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. «Η αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών - γράφει ο Ν. Κρανιδιώτης - γίνεται οξύτερη, αφότου, μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου ανατρέπεται ο συσχετισμός δυνάμεων στο χώρο της Μέσης Ανατολής και μεταβάλλονται οι διεθνείς συνθήκες στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και την Ασία (Κούβα, Βιετνάμ κλπ.). Η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Συρία, η Υεμένη συνάπτουν συμμαχίες με τη Σοβιετική Ενωση και ρωσικά πολεμικά σκάφη διεισδύουν στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Το σοβιετικό οπλοστάσιο εμπλουτίζεται με διηπειρωτικούς πυραύλους και ο Ρώσος αστροναύτης Γιούρι Γκαγκάριν εκτελεί στις 12 Απριλίου 1961 την πρώτη πτήση στο Διάστημα.

Η Μ. Βρετανία δεν είναι πια σε θέση να αναλάβει την άμυνα του ευαίσθητου αυτού χώρου. Ετσι, αυξάνεται το αμερικανικό ενδιαφέρον, ιδιαίτερα από το Δεκέμβριο του 1963, και προωθείται συστηματικά πλέον από αγγλοαμερικανικής πλευράς μια Νατοϊκή, διχοτομική λύση του Κυπριακού».

Ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει ό,τι μπορεί για να σπρώξει τα πράγματα στην Κύπρο σε διχοτομικές λύσεις και προς αυτήν την κατεύθυνση συνδαυλίζει την κρίση του '63, ενθαρρύνοντας τον Μακάριο να προωθήσει συνταγματικές αλλαγές. «Υποστηρίζεται βάσιμα - γράφει ο Σπ. Λιναρδάτος - ότι το Λονδίνο έσπρωξε τον Μακάριο να επισπεύσει τις διαδικασίες αναθεώρησης του Συντάγματος, ακριβώς γιατί ήθελε να προκληθεί η κρίση... Το Λονδίνο και πολύ εντονότερα η Ουάσιγκτον θα θελήσουν να επαναφέρουν στην επικαιρότητα την "ένωση" της Κύπρου με την Ελλάδα, με τρόπο, όμως, τέτοιο που θα οδηγεί στη διχοτόμηση. Η "διπλή ένωση", όπως θα ονομαστεί, εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι εξασφαλίζει τη ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου».

Ετσι φτάσαμε στην πρώτη διχοτόμηση με την επιβολή της πράσινης γραμμής.

Μετά την κρίση του '63, η λύση του κυπριακού ζητήματος για τους Αγγλοαμερικανούς, την Τουρκία, αλλά και την Ελλάδα περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της ΝΑΤΟποίησης.

Προς την ολοκλήρωση της διχοτόμησης

Η πρώτη ανοιχτή προσπάθεια ΝΑΤΟικής διχοτόμησης της Κύπρου επιχειρήθηκε το Γενάρη του 1964 αμέσως μετά την κρίση του Δεκέμβρη του προηγούμενου έτους. Ετσι, με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μ. Βρετανίας, οργανώθηκε στο Λονδίνο η περιβόητη πενταμερής Διάσκεψη, στην οποία κλήθηκαν να συμμετάσχουν η Μ. Βρετανία, η Ελλάδα, η Τουρκία, ένας εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων κι ένας των Τουρκοκυπρίων. Το γεγονός ότι δεν κλήθηκε να συμμετάσχει η κυπριακή κυβέρνηση είναι ενδεικτικό των προθέσεων και των επιδιώξεων των Αγγλοαμερικάνων οργανωτών. «Η πολιτική του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον στο Κυπριακό - γράφει ο Ν. Κρανιδιώτης - απέβλεπε τότε στην επιβολή μιας λύσης, που θα εξασφάλιζε την ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ (προλαμβάνοντας έτσι έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο), την αποτροπή σοβιετικής ανάμειξης στη διένεξη, την αποφυγή ευρύτερης διεθνοποίησης του θέματος (μέσω του ΟΗΕ) και, τέλος, την υπαγωγή της Κύπρου κάτω από Νατοϊκό έλεγχο». Στο πλαίσιο αυτό, στη Διάσκεψη κατατέθηκε ένα αγγλοαμερικανικό σχέδιο - έκτρωμα για την αντιμετώπισης της κυπριακής κρίσης που έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Σχέδιο Σάντις - Μπολ» (από τα ονόματα του υπουργού κοινοπολιτειακών υποθέσεων της Μ. Βρετανίας Ντάνκαν Σάντις και του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Τζορτζ Μπολ). Το σχέδιο αυτό, εν συντομία, προέβλεπε την εγκατάσταση στην Κύπρο ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, καταργούσε την κυπριακή κυβέρνηση, αλλά και την ίδια την Κύπρο ως ανεξάρτητο κράτος και την έθετε κάτω από τη διοίκηση του ΝΑΤΟ. Το σχέδιο, όμως, δεν είχε καμία τύχη, γιατί αντιτάχθηκε στην εφαρμογή του η κυπριακή κυβέρνηση υποστηριζόμενη στο εσωτερικό του νησιού από το ΑΚΕΛ και τον κυπριακό λαό και σε διεθνές επίπεδο από τη Σοβιετική Ενωση.

Μια δεύτερη προσπάθεια ΝΑΤΟποίησης - διχοτόμησης ήταν τα δύο σχέδια Ατσεσον, που υποβλήθηκαν στο διάστημα Ιουλίου - Αυγούστου 1964. Το πρώτο προέβλεπε την «ένωση» της νήσου με την Ελλάδα υπό τις εξής - μεταξύ άλλων - βασικές προϋποθέσεις:

- Να παραχωρηθεί κατά κυριαρχία στην Τουρκία η χερσόνησος της Καρπασίας (από το Μπογάζι μέχρι τα σύνορα της Μονής του Αποστόλου Ανδρέα) για να χρησιμοποιηθεί ως τουρκική στρατιωτική βάση.

- Οι Τουρκοκύπριοι εκτός βάσεως να τύχουν ειδικής μεταχείρισης: Δύο ή τρεις περιοχές της Κύπρου όπου οι Τουρκοκύπριοι είχαν την πλειοψηφία να μετατραπούν σε καντόνια, να αποτελέσουν, δηλαδή, ειδικές αυτόνομες περιοχές με δική τους αυτοδιοίκηση. Οι υπόλοιποι Τουρκοκύπριοι να υπαχθούν στην αρμοδιότητα ενός κεντρικού τουρκοκυπριακού οργανισμού και όσοι θα παραμείνουν κάτω από ελληνική διοίκηση να έχουν όλα τα μειονοτικά δικαιώματα.

- Να συσταθεί διεθνής επιτροπή, διορισμένη είτε από τον ΟΗΕ είτε από το ΝΑΤΟ, για την παρακολούθηση της εφαρμογής των διατάξεων που αφορούν στα ειδικά προνόμια και δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων.

Το σχέδιο αυτό συνάντησε την πλήρη αντίθεση της κυπριακής πλευράς, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει μπει στο παιχνίδι του παζαρέματος, ελπίζοντας ότι τελικά θα πετύχει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με εδαφικά ανταλλάγματα, αλλά όσο το δυνατόν μικρότερα.

Τελικά, ο Ατσεσον τροποποίησε το πρώτο του σχέδιο και διαμόρφωσε ένα δεύτερο, που στα βασικά του σημεία προέβλεπε:

- Η περιοχή της Καρπασίας - μειωμένης, όμως, εκτάσεως σε σχέση με αυτήν που προέβλεπε το πρώτο σχέδιο - να εκμισθωθεί από την Τουρκία για 50 χρόνια.

- Αντί για δημιουργία τουρκοκυπριακών καντονιών, οι Τουρκοκύπριοι στις περιοχές που πλειοψηφούν να διοικούνται από Τουρκοκύπριους επάρχους και το διοικητικό προσωπικό να είναι κατά πλειοψηφία ομόφυλοί τους. Επίσης, αντί να δημιουργηθεί κεντρική τουρκοκυπριακή διοίκηση, να αναλάβει διεθνής ή άλλη προσωπικότητα την εποπτεία εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους Τουρκοκύπριους κλπ. Η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε αμέσως το δεύτερο σχέδιο Ατσεσον, αλλά το απέρριψε η Τουρκία.

Στο διάστημα που διεξάγονταν οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις για τα σχέδια Ατσεσον, οι Αμερικανοί έσπρωχναν την Αθήνα να προωθήσει, σε συνεργασία με την κυπριακή κυβέρνηση, την πραξικοπηματική ένωση Κύπρου - Ελλάδας και, ταυτόχρονα, προετοίμαζαν την Τουρκία στο ενδεχόμενο της πραξικοπηματικής ένωσης να είναι έτοιμη να επέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο για να πάρει με τη δύναμη των όπλων όσα το σχέδιο Ατσεσον της έδινε.

Δηλαδή, με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ επιδίωκαν να γίνει στην Κύπρο η τουρκική εισβολή, που έγινε το 1974, δέκα χρόνια νωρίτερα. Κι αν δεν πέτυχε το σχέδιό τους, αυτό οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι, τελικά, Αθήνα και Λευκωσία φοβήθηκαν να πάρουν το ρίσκο της πραξικοπηματικής ένωσης, που θα είχε ως προαποφασισμένο αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση.

Η αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας

Μετά την κατάρρευση των προαναφερόμενων αμερικανικών σχεδίων και

μέχρι την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, το Κυπριακό γνώρισε διάφορες φάσεις στην εξέλιξή του, που, όμως, πάντοτε είχαν τη σφραγίδα των Αγγλοαμερικανών και του ΝΑΤΟ. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό εμφανίστηκε και στη διάρκεια της επταετίας. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι την επανέναρξη των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό την αποφάσισαν και την ανακοίνωσαν στις 14 Ιουνίου του 1967 οι υπουργοί Εξωτερικών της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ο διάλογος κατέληξε σε φιάσκο το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, αλλά αυτό δεν ήταν το σπουδαιότερο για τους Αγγλοαμερικανούς, όσο ότι έφερναν σε μια ηρεμία τη νοτιοανατολική πτέρυγα της συμμαχίας και λίγο αργότερα, το Νοέμβρη του ίδιου έτους, διαμόρφωναν τους καλύτερους δυνατούς όρους - με την προβοκάτσια του Κοφίνου και την αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας από το νησί - για μια μελλοντική τουρκική εισβολή και με τον κίνδυνο πρόκλησης ελληνοτουρκικού πολέμου ελαχιστοποιημένο.

Εχει σημασία να τονιστεί ότι με την αποχώρηση της μεραρχίας, η τουρκοκυπριακή πλευρά, έχοντας την έγκριση της Τουρκίας και των ΗΠΑ, προχώρησε σε μια σαφή διχοτομική ενέργεια: Συγκρότησε «Προσωρινή Τουρκοκυπριακή Διοίκηση» στην Κύπρο - με καταστατικό χάρτη (κάτι σαν σύνταγμα) - που λειτούργησε μάλιστα αποτελεσματικά και οργάνωσε τους Τουρκοκύπριους πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, θέτοντας τις βάσεις για ό,τι έμελλε να επακολουθήσει.

Ετσι, μέσα από συνεχείς υπονομεύσεις της κυπριακής ανεξαρτησίας, μέσα από την ανάπτυξη ενός εθνικιστικού κλίματος και στις δύο κοινότητες, φτάσαμε τελικά στο πραξικόπημα του '74, στην τουρκική εισβολή και στη διχοτόμηση του Νησιού, στη «λύση», δηλαδή, του Κυπριακού όπως την επιδίωκαν οι ΗΠΑ και η Αγγλία.

ΦΟΙΒΟΣ

WIKILEAKS: ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΚΡΑΤΑ Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

 

Θερμά επεισόδια μεταξύ Ελλάδας - Tουρκίας προκαλούσε η πλεύση ερευνητικών σκαφών για πετρέλαιο στο Αιγαίο από τη δεκαετία του '70.

Αμερικανικά τηλεγραφήματα φέρνει στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα Τα Νέα, αξιοποιώντας τη νέα εφαρμογή του Wikileaks, τα οποία αποκαλύπτουν όλο το διπλωματικό παρασκήνιο των ερευνών που έκανε το 1974 το σκάφος «Τσανταρλί» και το 1976 το σκάφος «Σισμίκ».

Αμερικανοί διπλωμάτες έπειτα από συναντήσεις με τούρκους αξιωματούχους τον Ιούνιο του 1974 διέδιδαν το μήνυμα ότι οι Έλληνες ήθελαν να φοβίσουν τις ξένες εταιρείες ώστε να μην προχωρήσουν σε έρευνες πετρελαίου στο Αιγαίο, σύμφωνα με τα τηλεγραφήματα αυτά.

Tώρα πως γίνεται ενώ η Τουρκία αμφισητεί το Διεθνές Δίκαιο, οι αμερικανοί αξιωματούχοι να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα φοβίζει τις ξένες εταιρίες, είναι κάτι πουοι ΗΠΑ κάποτε θα πρέπει να μας εξηγήσουν όπως, και τον έρωτά τους για την Τουρκία, οτιδήποτε και αν συμβεί.

Οι δεσμοί των ΗΠΑ με την Τουρκία δεν διαρρηγνύονται ποτέ ακόμα και όταν οι Τούρκοι απογοητεύουν τους Αμερικανούς, κάτι που έκαναν στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές.

ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ....Κύπρος:Μάιος 1974 ,Οι υπουργοί εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ και της ΕΣΣΔ Αντρέι Γκρομίκο........

«ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ!»

 της ΔΗΜΗΤΡΑ ΝΤΕΝΙΣΗ, (αρχαιολόγος-ιστορικός )

Ένα μείζον ζήτημα που σχετίζεται άμεσα με το γεωπολιτικό μέλλον της Ελλάδας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής μας, είναι το ζήτημα της ύπαρξης φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στα όρια της ελλαδικής επικράτειας.

Και κυρίως η ύπαρξη πετρελαίου σε ποσότητες τέτοιες που, σε περίπτωση εκμετάλλευσής του, να μπορούν να καταστήσουν την Ελλάδα μία παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη! 

Μάλιστα δεν είναι καθόλου λίγοι εκείνοι που συνδέουν τη σημερινή ελληνική κρίση με διάφορα σκοτεινά «παιχνίδια» που παίζονται αυτή την ώρα γύρω ακριβώς από την εκμετάλλευση των ελληνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών και την πιθανή εκχώρησή τους σε ξένα συμφέροντα...

Η κυρία Δήμητρα Ντενίση, αρχαιολόγος και ιστορικός, άνθρωπος με βαθύτατες ιστορικές γνώσεις και με καθαρές πατριωτικές θέσεις, έχει πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις για το παραπάνω νευραλγικής σημασίας για τον ελληνισμό ζήτημα. Κόρη του αειμνήστου στρατηγού Γεωργίου Ντενίση, αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο την περίοδο των δραματικών γεγονότων του 1974, έχει άμεση αντίληψη για πολλά!

Γι’ αυτόν τον λόγο μία συζήτηση μαζί της είναι εξαιρετικά χρήσιμη, πόσο μάλλον που, σε ό,τι αφορά το θέμα της κουβέντας που κάναμε, όλα δείχνουν να συνδέονται σε ένα πολύ ενδιαφέρον πλέγμα καταστάσεων που έχουν διαχρονική σημασία για την πατρίδα μας και επηρεάζουν άμεσα τη μελλοντική της πορεία...

Να τι μας είπε η κ. Ντενίση, πράγματα που αποτελούν για εμάς πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο:

«Το 1997 επισκέφτηκα τον τότε φυλακισμένο Δημήτρη Ιωαννίδη, τον οποίο είχα πολλά χρόνια να δω και είναι άλλωστε γνωστή η αντιδικία μεταξύ του πατρός μου και εκείνου, σχετικά με το αν έπρεπε να γίνει ή όχι το πραξικόπημα στην Κύπρο.

Πραξικόπημα που ο πατέρας μου έβλεπε ότι δεν έπρεπε επ’ ουδενί λόγω να γίνει, διότι θα έφερνε πολλά δεινά για τον ελληνισμό... Πήγα λοιπόν και συνάντησα τον Ιωαννίδη, ο οποίος ήταν ελαφρά συγκινημένος και με υποδέχτηκε καλά. Του είπα ότι γράφω μια μελέτη για την ιστορία της Ελλάδας από το 1938, μέσα από τα βιώματα της οικογένειάς μου, με ιδιαίτερο βάρος στο θέμα της Κύπρου.

Του έθεσα λοιπόν το ζήτημα των πετρελαίων, επειδή ο ίδιος ήταν αρμόδιος γι’ αυτό. Τότε λοιπόν με κοίταξε και μου είπε ότι είχε ορκιστεί να μην μιλήσει όσο θα ζούσε. Τον παρακάλεσα να μου αναφέρει έστω κάποια δείγματα και τελικά μου έδωσε κάποια στοιχεία.

Έβγαλε λοιπόν έναν χάρτη των Βαλκανίων και μου είπε: Το Αιγαίο από ένα σημείο και κάτω είναι γεμάτο πετρέλαια! Και μάλιστα ότι αυτό ήταν 100% εξακριβωμένο από ξένους... Εξάλλου και ο ίδιος το 1974 είχε ήδη έρθει σε επαφές με αμερικανική εταιρεία, προκειμένου να βγούνε αυτά τα πετρέλαια!... Και μου συμπλήρωσε ότι γενικά τα Βαλκάνια (όπως π.χ. η Ρουμανία) έχουνε πολλά πετρέλαια»...

Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, και αξίζει να παρατεθεί, παρουσιάζει το πώς κατά την εκλεκτή μας συνομιλήτρια δημιουργήθηκε ήδη στους προϊστορικούς καιρούς το πετρέλαιο στον αιγαιακό χώρο:

«Επειδή κάποτε η Κεντρική Ελλάδα ήταν ενωμένη με τη Μικρά Ασία, όλη αυτή η περιοχή – που τώρα είναι το Αιγαίο πέλαγος – ήταν μια ωραιότατη κοιλάδα, η οποία με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (ή του Νώε) καταποντίστηκε.

Έτσι, όλα τα δάση που ήταν στην κοιλάδα αυτή επειδή έμειναν για πολύ-πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα κάτω από τη θάλασσα μετατράπηκαν σταδιακά σε ένα υγρό παχύρρευστο και αυτό είναι το πετρέλαιο!

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ερμήνευσα πάρα πολλά πράγματα. Διαβάζοντας λοιπόν την ιστορία των τελευταίων χρόνων, είδα ότι τα θέματα των πετρελαίων άρχισαν απ’ την Περσία κι απ’ την Αγγλία. Δηλαδή κάποιοι Άγγλοι έφτασαν στην Περσία και δημιουργήθηκε η Αγγλοπερσική εταιρεία πετρελαίου.

Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι το παγκόσμιο κατεστημένο θέλει οπωσδήποτε την ενέργεια (είτε πετρέλαιο είτε φυσικό αέριο) να την πάρει στα χέρια του... Η περιοχή μας, επειδή ακριβώς είναι γεμάτη από ενέργεια, είναι ευάλωτη στο παγκόσμιο κατεστημένο!...
Έτσι λοιπόν και η Ελλάδα – και γενικότερα τα Βαλκάνια – είναι στη «μπούκα» των κανονιών»!

Πώς όμως συνδέεται το τόσο σπουδαίο σίγουρα θέμα του πετρελαίου με την Κύπρο, τη γεωγραφική της θέση, αλλά και τα όσα τραγικά συνέβησαν στο νησί με την τουρκική εισβολή του 1974; Ιδιαίτερη ιστορική αξία έχουν τα όσα μας είπε η Δήμητρα Ντενίση, άνθρωπος που έζησε από κοντά τα γεγονότα και έχει άμεση άποψη:

«Η Τουρκία είχε ως γνωστό ήδη από το 1878 αποχωρήσει από κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου. Η Αγγλία όμως ήξερε πάρα πολλά για όλη την περιοχή και δεν θα άφηνε ποτέ την Κύπρο τελείως ελεύθερη!

Τώρα, το γεγονός ότι οι στρατιωτικοί είχανε ανακαλύψει τα πετρέλαια και είχανε βάλει μπροστά την εξόρυξή τους, έφερε τον Ιωαννίδη σε θέση ισχύος απέναντι στον Μακάριο και ζητούσε οπωσδήποτε να τον ρίξει, διότι ο Μακάριος ανήκε στους Αδέσμευτους και επομένως δεν θα βοηθούσε στο θέμα των πετρελαίων τον υπόλοιπο ελληνισμό όσον αφορά τις περιοχές που είναι κοντά στην Κύπρο...

Εκεί λοιπόν άρχισαν οι μεγάλες προστριβές μεταξύ Ιωαννίδη και Μακαρίου!

Αντίθετα από τον Ιωαννίδη, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε πει στον πατέρα μου να κρατάει τις ισορροπίες όσο το δυνατόν γίνεται καλύτερα. Ήταν άραγε πιο έξυπνος;

Έβλεπε πιο μπροστά; Εν πάση περιπτώσει, ο Ιωαννίδης, παρορμητικός, αποφάσισε με δικούς του αξιωματικούς που έστελνε συνέχεια στην Κύπρο, αντικαθιστώντας άλλους που ήτανε κοντά στον πατέρα μου, να κάνει το πραξικόπημα...

Η Τουρκία λοιπόν όταν, σε συνεννόηση με τους Αγγλοαμερικανούς, αποφάσισε να κάνει την απόβαση, είχε την αποδοχή της Αγγλίας, διότι θα είχε κι αυτή κάποιο όφελος! Μάλιστα θυμάμαι ότι τον Μάιο του 1974 είχαν πάει στην Κύπρο οι υπουργοί εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ και της ΕΣΣΔ Αντρέι Γκρομίκο! Οι συνομιλίες που έγιναν τότε σίγουρα κάτι έβγαλαν, το οποίο όμως ακόμα δεν έχει ειπωθεί»...

Πράγματι, συγκλονιστικά όλα τα παραπάνω, που συνιστούν μεγάλης αξίας ιστορική αναφορά! Και συνέχισε η κ. Ντενίση την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας, λέγοντας και τα εξής σημαντικά:

«Περιττό βέβαια να αναφέρω ότι τότε η Κύπρος ήταν γεμάτη πράκτορες... Και ιδίως στα παραλιακά μέρη, όπως η Κερύνεια. Θύμιζε, όπως έλεγε ο πατέρας μου, Καζαμπλάνκα πλέον! Τότε, Ιούλιο του 1974, κάλεσε ο Μπονάνος τον πατέρα μου πίσω στην Αθήνα, για να δουν τι θα κάνουν με τον Μακάριο.

Ως γνωστόν ο Μακάριος είχε στείλει επιστολή στον Γκιζίκη να φύγει από την Κύπρο το σύνολο των Ελλήνων αξιωματικών, διότι ήθελε φαίνεται να τα βρει μόνος του με κάποιους... Έγινε λοιπόν το συμβούλιο, Σάββατο 13 Ιουλίου, στο οποίο ήταν κι ο Γκιζίκης όχι όμως και ο Ιωαννίδης, και τελικά είπε ο Μπονάνος ότι δεν βρίσκουμε άκρη, διότι ο στρατηγός Ντενίσης αρνείται κάθε συζήτηση για πραξικόπημα, δίνοντάς τους άλλες λύσεις.

Τελικά το συμβούλιο συνεχίστηκε μετά από δυο μέρες, Δευτέρα 15 Ιουλίου. Ανέβηκε λοιπόν ξανά στο επιτελείο ο πατέρας μου και μετά από μισή ώρα χτύπησε το τηλέφωνο – ανήξερος τάχα ο Μπονάνος – και του είπε ότι στην Κύπρο εκδηλώθηκε πραξικόπημα!

Νευρίασε ο πατέρας μου και ήρθανε σε έντονο διαξιφισμό. Τότε είπε ο πατέρας μου ότι αν πήγαινε στην Κύπρο θα έπρεπε να τους περάσει όλους από στρατοδικείο, εφόσον ήταν ο φυσικός αρχηγός τους! 

Εκεί ο Μπονάνος τα χρειάστηκε και δεν ήξερε τι να κάνει... Και πραγματικά θα περνούσαν όλοι από στρατοδικείο, διότι φεύγοντας ο πατέρας μου από την Κύπρο είχε δώσει την εντολή στη διάρκεια της απουσίας του να μην κινηθεί τίποτα, ούτε στρατιώτης ούτε αυτοκίνητο, τίποτα!...

Είπε τότε ο πατέρας μου στον Μπονάνο ΄΄είσαι υπεύθυνος για ό,τι συμβεί, εγώ για την πατρίδα έδωσα ό,τι μπορούσα και δεν με ακούσατε΄΄! Και αμέσως έβαλαν τον πατέρα μου σε κατ’ οίκον περιορισμό!...

Εμείς τότε ήμασταν στην Κύπρο (η μητέρα μου ήταν κυπριακής καταγωγής). Μας φέρθηκαν λοιπόν περίεργα, δηλ. πήραν αμέσως το αυτοκίνητο που δικαιωματικά ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς είχε για τον ίδιο και την οικογένειά του, και τελικά πήραμε ειδοποίηση πλέον να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε με το πρώτο αεροπλάνο που θα ερχόταν.

Έτσι γυρίσαμε στην Αθήνα, Παρασκευή πρωί 19 Ιουλίου. Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, έπεσαν οι πρώτοι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές στη Λευκωσία! Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε, είναι πια ιστορία»...

Με "ποιον θα πάει" η Ελλάδα στον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ευρώπη;

 

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης των “μυστικών της οικονομίας” ,ούτε να έχει πτυχία από τα ακριβά πανεπιστήμια τα οποία έχουν τελειώσει όλοι αυτοί οι τροϊκανοί που μπήκαν βίαια στην ζωή μας για να καταλάβεις ότι οι αποφάσεις που λαμβάνουν είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ.

Το καταλάβαμε για τα καλά εδώ στην Ελλάδα όταν μας επέβαλαν “τελικές λύσεις” που η ανακοίνωσή τους έμοιαζαν με ανάγνωση θανατικής καταδίκης. 

Και το ζούμε τα τελευταία 24ωρα στην Κύπρο όπου η απόφαση του Eurogroup -δηλαδή της Γερμανίας για να μην κρυβόμαστε- έχει προκαλέσει παγκόσμιο πανικό! 

 

Η γερμανική αλαζονεία την οποία ο κόσμος έχει πληρώσει για τα καλά συνοδευόταν πάντα από ισχυρή τάση αυτοκαταστροφής και αυτό φάνηκε και στους δυο μεγάλους πολέμους που προκάλεσε. Το κακό είναι ότι τα λάθη της τα κατάλαβε -αν τα κατάλαβε- αφού είχε καταστρέψει όλο το πλανήτη!

Πόλεμος γίνεται και τώρα. Και αυτά τα τελευταία 24ωρα αυτό έγινε περισσότερο εμφανές με την εμπλοκή της Ρωσίας. Σενάρια και αναλύσεις δίνουν και παίρνουν προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν ποιος είναι με ποιον και τι παιχνίδι παίζεται, αφού αρκετοί θεωρούν αδιανότητο η Γερμανία μόνη της να έχει κάνει μια τόσο άστοχη κίνηση σαν κι αυτή που έγινε στην Κύπρο. 

 

            Το ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα.

Με ποιον θα πάει και ποιον θ΄ αφήσει σ΄ αυτό το πόλεμο για να διασφαλίσει ότι έχει απομείνει να διασφαλιστεί. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα είναι προσκολλημένη στο “γερμανικό άρμα”. Ακόμη και ο φιλογερμανός Μεταξάς είχε σχετικά γρήγορα καταλάβει ότι η θέση της Ελλάδας δεν ήταν στο πλάϊ της ναζιστικής τότε Γερμανίας. Σ΄ αυτό το πόλεμο που εξελίσσεται η Ελλάδα “προσδέθηκε” για τα καλά στις απαιτήσεις και διαταγές του Βερολίνου . Τις εκτέλεσε όλες χωρίς δεύτερη κουβέντα ή διαπραγμάτευση και τα αποτελέσματα δεν χρειάζονται ανάλυση και εξηγήσεις. 

 

Ο κάθε Έλληνας πολίτης τα ζει κάθε μέρα. Εντός της κυβέρνησης υπάρχουν σκέψεις και φωνές οι οποίες θέτουν το ερώτημα “αν η Ελλάδα “αγκάλιασε” τον σωστό άνθρωπο”.

Το ερώτημα τίθεται εδώ και αρκετούς μήνες αλλά οριστική απάντηση δεν έχει δοθεί. Θέλοντας και μη όμως η Ελλάδα πρέπει να συνταχθεί και να αποφασίσει αναλύοντας τα δεδομένα να αποφασίσει με “ποιον θα είναι” σ΄ αυτόν τον πόλεμο που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αμείλικτος. Θα εξακολουθήσει να έχει στραμμένο το βλέμμα στο Βερολίνο ή θα το στρέψει κι αλλού για να "χτίσει" συμμαχίες και συνεργασίες τις οποίες ούτε καν επεδίωξε αυτά τα τρία χρόνια της κρίσης; 

 

Θα εκτελεί χωρίς αντίρρηση ακόμη και τις πιο παράλογες εντολές του Βερολίνου ή θα προσπαθήσει επιτέλους να εξηγήσει ότι δεν χρειάζεται εντολή για να αυτοκτονήσει κάποιος. Το κάνει και μόνος του αν το αποφασίσει. 

 

Η απόφαση του Eurogroup για το "κούρεμα" καταθέσεων στην Κύπρο ίσως να αποδειχτεί ένα λάθος που προήλθε από την γερμανική αλαζονεία..

Κι αν γίνει αυτό θα αποτελέσει και μια ευκαιρία για να τεθούν ίσως ευθύτερα οι επιπτώσεις των γερμανικών εμμονών στις χώρες που έβαλε το χέρι της για να τις ...νοικοκυρέψει.

 

 Όπως "νοικοκύρεψε" και την Ελλάδα. 

 

Αν η ευκαιρία δοθεί ελπίζουμε αυτή τη φορά να την εκμεταλλευθούμε.

onalert.gr