Πολλές φορές η Νέα Δημοκρατία έχει επιχειρήσει να δημιουργήσει αναχώματα ενάντια στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα. Αρχικώς, προ του 2012, για να μην εισέλθει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή και κατόπιν, προκειμένου να στερήσει ακόμα και μία ψήφο από το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών.
Έτσι, η εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» προέβη σε μία συγκριτική μελέτη της Χρυσής Αυγής σε σχέση με το παλαιότερο κόμμα Καρατζαφέρη, ουσιαστικά απαριθμώντας και καταδεικνύοντας τους λόγους για τους οποίους μόνο η Χρυσή Αυγή μπορεί να επιτύχει την νίκη εναντίον του συστήματος της κλεπτοκρατίας. Από το σχετικό άρθρο της εφημερίδος, σας παραθέτουμε σχετικά αποσπάσματα:
«Ριζικά αντίθετη είναι η πορεία της Χρυσής Αυγής. Το εθνικιστικό αυτό κίνημα δεν προέρχεται, κατ’ αρχάς, μέσα από το παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα (όπως συνέβη με τον ΛΑΟΣ), αλλά γεννήθηκε εκτός συστήματος και τοποθετήθηκε εξ αρχής εναντίον του καθεστώτος. Επίσης, η Χρυσή Αυγή δεν υπήρξε ποτέ μία ευκαιριακή κίνηση διαμαρτυρίας – «όπως απεδείχθη πλέον ότι ο ΛΑΟΣ-, που να κινείται γύρω από μία «ελίτ» η Χρυσή Αυγή ήταν και είναι κίνημα «βάσης», βαθιά ριζωμένο στις λαϊκές ψυχές, και γι’ αυτό τον λόγο επέδειξε ακόμη και στη δύσκολη περίοδο των παρανόμων φυλακίσεων της ηγετικής της ομάδας μία αξιοσημείωτη αντοχή και μία πρωτοφανή πολιτική-εκλογική σταθερότητα. Τέλος, η Χρυσή Αυγή έχει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο (είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί της), αντίθετα από τον ΛΑΟΣ, ο οποίος ήξερε να «ελίσσεται», χωρίς να αποκτήσει ποτέ συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό «στίγμα».
Ενώ λοιπόν ο ΛΑΟΣ αποδείχτηκε μία «σαπουνόφουσκα» που αργά ή γρήγορα θα «έσκαζε» -όπως και συνέβη-, η Χρυσή Αυγή αναμφίβολα είναι κάτι το πολύ διαφορετικό. Έχει συγκεκριμένη δομή και οργάνωση, αλλά και την απαραίτητη ιεραρχία, με μια ηγεσία που άντεξε στον χρόνο και τον πόλεμο που της εξαπέλυσε το διεφθαρμένο καθεστώς της Μεταπολίτευσης. Το ότι η Χρυσή Αυγή δεν ανήκει σ΄αυτό το σάπιο σύστημα, είναι εμφανές από την ίδια τη στάση του δήθεν «συνταγματικού τόξου» απέναντί της, με όλους αυτούς τους αποκλεισμούς, τις αδικίες και την απομόνωση που της επιβάλλει. Ένα περίπου 10% (ή και παραπάνω) των Ελλήνων έχει εκτιμήσει τα μέγιστα την πολιτική της Χρυσής Αυγής, αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει, γι’ αυτό και το δυναμικό αυτό εξακολουθεί να στηρίζει το εθνικιστικό κίνημα, παγιώνοντας το αξιόλογο ποσοστό του.
Η Χρυσή Αυγή έχει κι αυτή ικανότατη ηγεσία, αφού ο Νίκος Μιχαλολιάκος κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να φθάσει ένα αγνό και αμόλυντο κίνημα Ελλήνων εθνικιστών – που δεν προερχόταν από το πολιτικό σύστημα των γραικύλων- από το μηδέν κυριολεκτικά σε μία δυναμική άνω των 500.000 Ελλήνων! Έσπασε έτσι παγκόσμιο ρεκόρ, αφού ποτέ και πουθενά δεν παρατηρήθηκε παρόμοια άνοδος, μέσα μάλιστα σε τόσο αντίξοες συνθήκες…
Φυσικά, η όποια διεύρυνση δεν θα πρέπει να σημαίνει αλλοίωση του χαρακτήρα της, ειδάλλως δεν θα έχει κανένα νόημα να επιχειρηθεί. Άλλωστε, οι λίγοι πάνε στους πολλούς και όχι οι πολλοί στους λίγους, συνεπώς όποιος ανταποκριθεί σε ενδεχόμενη διεύρυνση του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή θα πρέπει να αποδεχτεί a priori δύο πράγματα:
α) Ότι Η Χρυσή Αυγή και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, με πάνω από μισό εκατομμύριο Ελλήνων (ή και αρκετά περισσότερους) είναι η κυρίαρχη δύναμη του ελληνικού πολιτικού πατριωτισμού
β) ότι η Χρυσή Αυγή έχει δεδομένη ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία, όπως και δεδομένη ιεραρχική δομή που δεν αλλάζουν και, το κυριότερο, δεν πρέπει να αλλάξουν.
Τα παραπάνω γράφονται τώρα που είναι επίκαιρο το «φαινόμενο Μαρίν Λεπέν» στη Γαλλία, απαντώντας στα ερωτήματα πάρα πολλών φίλων μας για το τι πρέπει να γίνει με την ελληνική πατριωτική (ή και εθνικιστική) παράταξη. Εμείς καταθέτουμε ελεύθερα τις απόψεις μας, μιλώντας όπως πάντοτε έγκαιρα.
Γι΄αυτό και επιχειρήσαμε με το παρόν άρθρο-ανάλυσή μας να καταδείξουμε τους λόγους για τους οποίους, μέσα στο πλαίσιο έστω ενός νεφελώδους «πατριωτικού χώρου», ο δε ΛΑΟΣ απέτυχε, συρρικνώθηκε και κατ’ ουσίαν εξαφανίστηκε, ενώ η Χρυσή Αυγή όχι μόνο ήρθε για να μείνει –όπως είχε πει και ο αείμνηστος στρατηγός Στυλιανός Παττακός ήδη από το 2012-, αλλά επιπλέον δύναται μελλοντικά να καταστεί ηγεμονική δύναμη στο ελληνικό πολιτικό τοπίο, ως ο πυρήνας μιας κυβερνώσας παράταξης.»
