ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Το μπουζούκι και η ιστορία του















Η σύγκλιση των στοιχείων που έχουμε μέχρι τώρα, δείχνουν πως το μπουζούκι προέρχεται απ’ την οικογένεια του λαούτου και εισήχθη απ’ την Ασσυρία μαζί με το όνομά του, άρα όχι πριν το 700-800 π.Χ. 




Τα ταμπουροειδή έκτοτε έπαιρναν τοπικά χαρακτηριστικά, απ’ όπου περνούσαν και ξαναδιαχεόντουσαν σε όλο το χώρο της Μέσης Ανατολής, μέχρι την Ινδία. 



Η άποψη ότι ταμπουράς είναι το όργανο που έχει μπερντέδες (ασυγκέραστους), σε αντίθεση με τον τζουρά που έχει μεταλλικά τάστα (συγκερασμένα), είναι αυθαίρετο συμπέρασμα αμαθών σύγχρονων μουσικών. Πώς δηλαδή θα ονόμαζαν τα μικτά όργανα, όπου το μισό μπράτσο ήταν συγκερασμένο και το άλλο μισό ασυγκέραστο που είδε ο Ducoudray στον ελληνικό χώρο γύρω στα 1890; 



Οι ταμπουράδες παίρνουν το όνομά τους, στη προκειμένη περίπτωση, απ’ το σχήμα τους και τον αριθμό των χορδών τους, γι’ αυτό και το μπουζούκι, ο τζουράς και ο δικός μας μπαγλαμάς και οι σημερινοί ταμπουράδες ανήκουν στην οικογένεια του ταμπουρά.

Όσο για την ονομασία μπουζούκι, που στα τουρκικά σημαίνει το λάθος όργανο, το σκουπίδι όργανο, την παλιατζούρα, είχε ενσωματωθεί στο ελληνικό λεξιλόγιο, τουλάχιστον απ’ τις αρχές του 19ο αιώνα. 

Είναι γνωστό ότι πολλοί στρατιώτες κατά την επανάσταση του 1821 κουβαλούσαν μαζί με τα άρματά τους παρόμοια μουσικά όργανα( ένα άθλιο βιολί ή ένα μαντολίνο). 

Από δε τον αγωνιστή του ’21 Κασομούλη μαθαίνουμε ότι «εγώ λαλούσα το μπουζούκι, λεγόμενον, ο Χριστόδουλος τον ταμπουράν, με δύο τέλια , ο Σπύρος Μήλου το φλάουτον, άλλοι άλλα όργανα ευμετακόμιστα, καθώς ριμπάμπια, μπουλγάρια» 

 Και αλλού λέει: «...Ο Γούλας έπαιζεν το σαρκί (δηλαδή ανέλαβε το τραγούδι) ο Τόλιος το ριμπάμπι ( περίεργο αράπικο όργανο που παίζεται με δοξάρι, αν κι έχει στην άκρη στρογγυλό κουτί), ο Διαμαντής όλα (πλην έπαιζε το βιολί τότε) κι εγώ το μπουζούκι» ή αλλού «...ο Γιωργούλας Παλαιογιαννάκης λαλούσε πολύ γλυκά τον βαγλαμάν, ο Παπακώστας το βουζούκι κι άλλοι με λιουγκάρια και ικιτέλια ακολουθούντες αυτούς προκαλούσαν την μεγαλυτέραν ηδονήν εις τους Έλληνας .

Από αυτά συνάγεται ότι ήδη το μπουζούκι ήταν ένα διαφορετικό όργανο απ’ τον -λεγόμενο- ταμπουρά και ότι η ονομασία μπουζούκι υπάρχει τουλάχιστον πριν από την επανάσταση του ’21. Το μπουζούκι δηλαδή υπήρχε περίπου απ’ το 1600 και ύστερα, στη Μικρασία και τα Βαλκάνια -αν και δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο- κι άρχισε να γίνεται δημοφιλές απ’ το 1800, κυρίως μεταξύ των Ελλήνων. 

Τέλος, με την προσθήκη της τέταρτης χορδής, το μπουζούκι χάνει την αυτοτέλεια του σαν όργανο, χρειάζεται οπωσδήποτε να συνοδευτεί. Χάνει τα ντουζένια του, το ανοιχτό (ντουζενιάρικο) παίξιμο, τους παραδοσιακούς τρόπους κουρδίσματος και παιξίματος, αν και οι σολιστικές του δυνατότητες μεγαλώνουν .

Οι συνολικές δυνατότητες χειρισμού του Ο καθένας, όπως και κάθε λαός ή έθνος, έχει κάποια γνώμη για το ποιος είναι ο εαυτός του. Μα κι οι άλλοι έχουν κάποια γνώμη γι’ αυτόν. Το ποια είναι η πραγματική αλήθεια βγαίνει και από τις δύο γνώμες, αλλά και με τη σύνδεσή τους με τo όλον της ανθρώπινης δράσης. Η αλήθεια ξεπηδά σιγά-σιγά από τη δράση που έχουμε μέσα στο σύνολο της ανθρώπινης δράσης. 

Οσο ερευνούμε τις πολύπλοκες διασυνδέσεις του μερικού -που είναι ο εαυτός μας- με το σύνολο, τόσο πλησιάζουμε την αλήθεια, κάνουμε πιο συνειδητές πράξεις. Όταν πιάνουμε να παίξουμε μπουζούκι ή να το ακούσουμε, φαίνεται σαν κάτι απλό. Δεν είναι όμως. 

Αμέσως παραλαμβάνουμε έναν έτοιμο κόσμο και κάπου θα τον πάμε. Ο έτοιμος είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έπαιξαν παρόμοιο όργανο και φτιάξανε όλον αυτό το ιστορικό χρόνο που καταλήγει στα χέρια μας, συν όλους τους σύγχρονους που κάνουν παρόμοια μ’ εμάς πράξη. Το πού θα τον πάμε εξαρτάται από το ποια τάση του παρόντος θα τονώσουμε ή θα προωθήσουμε με το παίξιμό μας. 
Ο έτοιμος κόσμος καθορίζει το «πώς» υπάρχει αυτό το όργανο, το «πώς» έφτασε στα χέρια μας, το «τι» περιέχει το κεφάλι μας που διευθύνει τα χέρια και το αυτί μας για τούτο το όργανο, συνειδητά ή ασυνείδητα. Ουδέτερη δράση δεν υπάρχει. Κάπου θα τον πάμε τον κόσμο που παραλάβαμε, θέλουμε δε θέλουμε. 

Πίσω απ’ τον τρόπο παιξίματος, απ’ την επιλογή των τραγουδιών, απ’ το ύφος που θα τραγουδηθούν οι στίχοι, απ’ τη χροιά της φωνής, απ’ τον τρόπο που θα χορευτούν, θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους οι πολύπλοκες διαμάχες και συγχωνεύσεις μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, μεταξύ «ξεφτιλισμένης» λαϊκής ερασιτεχνικής μουσικής και ευυπόληπτης έντεχνης (όπως διατείνονται τα παρεάκια που «ξέρουν»), τη σύγκρουση μεταξύ των ιδανικών του ποταπού φυλακόβιου άνεργου καθώς και του ταπεινού βιοπαλαιστή, με τον «καθώς πρέπει» νοικοκύρη καταναλωτή, μεταξύ αυτού του ξεπουλημένου που είμαστε το πρωί, κόντρα σε αυτόν που φαντασιωνόμαστε το βράδυ. 

Αυτού που θα θέλαμε να είμαστε… και δεν μπορούμε. Τέλος, κάπου θα πάμε και τη διαμάχη μεταξύ των προκαταλήψεων του περί «ανώτερου πολιτισμού» που νομίζει ο καθένας πως ανήκει και εκείνου που ισχύει πραγματικά μεταξύ των πολιτισμών του κόσμου. 

Όλα αυτά τα χειριζόμαστε θέλοντας και μη, παίζοντας κι ακούγοντας αυτό το οργανάκι .

Μια από τις δυσκολίες της χρησιμοποίησης άλλων οργάνων μαζί με το μπουζούκι ή ακόμα της χρήσης δύο μπουζουκιών σαν «πρώτη» και «δεύτερη» φωνή, οφειλόταν στο ότι οι μελωδίες των παλιών ρεμπέτικων, όπως και της τουρκικής μουσικής, κατάγονται από μια παράδοση μονωδίας. Δεν ταίριαζε με την ευρωπαϊκή αρμονία που βασιζόταν στη μείζονα και ελάσσονα κλίμακα. 

Τον τραγουδιστή στα παλιά ρεμπέτικα συνήθως τον συνόδευε μόνο ένας μουσικός, έπαιζε τη μελωδία ή χτυπούσε τις άδειες χορδές που ήταν κουρδισμένες σε πέμπτες και μ’ αυτό τον τρόπο όποια αρμονία υπήρχε, έμενε κάπως ανεξάρτητη, ένα στοιχείο που δεν εμπόδιζε καθόλου το τραγούδι .

Ο Τσιτσάνης θεωρεί ότι «καθάρισε» το ρεμπέτικο από οτιδήποτε βρώμικο και ποταπό κουβαλούσε, μα κυρίως απ’ τα κλαψιάρικα μακάμια, μα κατηγορήθηκε ευθέως ότι με την εισαγωγή των διφωνιών στο μπουζούκι, εκμηδένισε τον πολύπλοκο και λεπτεπίλεπτο μηχανισμό των μακαμιών σε δυο μόνο κλίμακες, το μινόρε και το ματζόρε και γι’ αυτό του κόλλησαν το παρατσούκλι ο μινοράκιας. 

Ο Θεοδωράκης πάλι θεώρησε ότι τα ρεμπέτικα (που τα λατρεύει) ήταν φτωχά. Μάλιστα στη δημοσίευση πως το μπουζούκι είναι ένα φάλτσο όργανο, απάντησε πως δεν υπάρχουν φάλτσα όργανα, αυτοί που είναι φάλτσοι είναι οι οργανοπαίχτες του και το μεγαλειώδες καθήκον του το επιτέλεσε ως συνθέτης, παίρνοντας τις μελωδίες τους και τα όργανά τους και τα στόλισε, τα πλούτισε, με δυτική εναρμόνιση, όπως τα «άτεχνα» τραγούδια των τροβαδούρων του Μεσαίωνα έγιναν απ’ τους μεγάλους μουσουργούς η γνωστή δυτική κλασσική μουσική. Αυτός μπορεί να πιστεύει ότι η ιστορία συνέβη έτσι, μα είναι και η πραγματικότητα έτσι; Τι είναι όμως το στόλισμα κι ο πλούτος: Μα τίποτα άλλο από την υποταγή όλου του πλούτου της μονόφωνης πολυπλοκότητας στις ανάγκες της συγκερασμένης εναρμόνισης που αναπτύχθηκε στη Δύση. Αυτό ανακηρύσσεται ως η μόνη πρόοδος κι όλα τ’ άλλα είναι καθυστέρηση. 

Η Ευρώπη είναι η πρόοδος, η καθαρότητα, ο πλούτος και το ιδανικό, η Ανατολή είναι η καθυστέρηση, η λέρα, η πολιτιστική φτώχεια, η ποταπότητα κι η ξεφτίλα. Έτσι το μπουζούκι όχι μόνο έγινε συγκερασμένο, μα εγκατέλειψε και τους δρόμους, τα μακάμια. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν έχουμε μπροστά μας το ζήτημα, του ποια είναι η σωστότερη ιδέα για τον εαυτό μας, αλλά το τι συμφέρει καλύτερα στο σύγχρονο κόσμο του νεοαποικισμού και των αξιών του που επικρατούν. Για να μην επεκταθούμε σε αυτά τα ζητήματα, θα σταματήσουμε στο σημείο όπου τα κριτήρια για ανώτερους και κατώτερους πολιτισμούς έχουν καταρρεύσει και προβάλλει το κριτήριο του τι προσφέρει κάθε πολιτισμός στην ανθρωπότητα. Μα κι εκεί χρειάζονται κριτήρια. Προσφοράς σε τι;

Η επαφή με τις βασικές ουσίες μέσω του μπουζουκιού.
Το μπουζούκι λοιπόν, σαν μέλος μιας παμπάλαιης οικογένειας οργάνων, ήταν ο ισχυρότερος μουσικός σύνδεσμος με τον ιστορικό μας χώρο, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Όταν έσπασε αυτός ο χώρος σε μητροπολιτικά Βαλκάνια και κουρελιάρικη Μέση Ανατολή δεν κοιτάξαμε να εμποδίσουμε αυτή τη διάσπαση -όπως συμβούλευε ο Ρήγας Φεραίος- αλλά κοιτάξαμε να πηδήσουμε στο σκάφος των ανεπτυγμένων, λες κι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός ήταν η βάση του δυτικού μόνο πολιτισμού και όχι και του αραβικού ή του τουρκικού. 

Το πήδημα αυτό όμως έγινε και αντιφατικά και... «μετά μουσικής». Τα κατώτερα στρώματα της υπαίθρου και των πόλεων συντασσόντουσαν με τα ανατολίτικα γούστα και τη μουσική, ενώ οι μεσαίες κι ανώτερες τάξεις τρέχανε πίσω απ τις νεόπλουτες μόδες της Δύσης. 

Το μεγαλείο του μπουζουκιού στο ρεμπέτικο ήταν πως, παρόλο που είχε γίνει συγκερασμένο, έφερνε το είδος του ανατολίτικου πλούτου στην ελληνική καθημερινότητα. Οι πολιτισμοί όμως δεν διαρκούν χρόνια και δεκαετίες, μα αιώνες και χιλιετίες. 

Οι επιρροές τους είναι πιο βαθιές χρονικά και πιο πλατιές χωρικά απ’ τα πρόσκαιρα κοινωνικά συστήματα. Έτσι διαρκώς μας ξεφυτρώνουν ανατολίτικα χούγια και διαρκώς τα απωθούμε στο βωμό του πρόσκαιρου συμφέροντος. Διαρκώς μας ξεπηδά ένας πιο ανθρώπινος, αντιπαραδόπιστος, ανατολίτικος τρόπος ζωής και διαρκώς τον απωθούμε, διαρκώς αναβλύζει στις ενέργειές μας ο ανατολίτικος πλούτος στη μουσική, στο χορό, στους ρυθμούς ζωής, γουστάρουμε το μπουζούκι, το λιχούδικο φαγητό κλπ. και διαρκώς τον βαφτίζουμε «φτώχια» και δεινοσαυρισμό.

Ο Χιώτης έκανε το μεγάλο μπαμ γύρω στο 1955, σημαδεύοντας την πορεία του λαϊκού τραγουδιού, όταν πρόσθεσε τέταρτη χορδή στο μπουζούκι του και άλλαξε το κούρδισμα, για να μπορεί να παίζει γρηγορότερα και να βγάζει από το όργανο ολόκληρα ακομπανιαμέντα, όπως μια κιθάρα, αν και υπάρχουν μαρτυρίες του Μάρκου Βαμβακάρη για τετράχορδα μπουζούκια και πριν το 1930 «που παίζανε όμως ευρωπαϊκή μουσική, όχι τα δικά μας» . 

Η ενίσχυση του μπουζουκιού με ηλεκτρισμό συμπλήρωσε αυτή τη μεταμόρφωση. Με την προσθήκη όμως της τέταρτης χορδής «χάνει την αυτοτέλειά του σαν όργανο... χρειάζεται να συνοδευτεί» . Στη θέση του λεπτού, τρυφερού μάλλον οργάνου χωρίς ιδιαίτερες φιοριτούρες, που μπορούσε να παίζει θαυμάσια με το νύχι ένας δαχτύλου, βγήκε τώρα το πιο χυδαίο κομμάτι ποπ-αρτ που μπορούσε κανείς να δει. 

Φορτωμένο με μαργαριταρόρριζα και έπειτα με πρασινωπά και φραουλιά στολίδια, που φωσφορίζουν, ενισχυμένο με εκκωφαντική ένταση και με τη συνοδεία του πανταχού παρόντος ηλεκτρικού αρμόνιου, το μπουζούκι έγινε η ελληνική έκδοση της ηλεκτρικής κιθάρας . Ο Μουφλουζέλης πετυχαίνει το Μάρκο πίσω-πίσω στη σειρά σ’ ένα πάλκο και μπροστά του είχε τρία μπουζούκια που «Χιώτιζαν»... 

Όλα εδώ πληρώνονται, από παγκόσμια μουσική πρωτοτυπία σε τσικό της δυτικής μουσικής.

ΧΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΡΡΟΗΣ! ΣΤΟ ΛΑΟΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΛΕΥΡΗΣ, ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ο ΓΙΟΣ...


Έντονο διάλογο είχαν ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ με τον πρώην Βουλευτή και στέλεχος του κόμματος Θάνο Πλεύρη.



Από χθες είχε εξηγήσει στη συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου και τον Real fm ότι εάν η απόφαση του ΛΑΟΣ θα είναι να μην δεχθεί την πρόσκληση του Αντώνη Σαμαρά τότε για τον ίδιο τίθεται ζήτημα συνείδησης.



Αμέσως μετά το τέλος της σύσκεψης στην Καλλιρρόης, όπου ο ΛΑΟΣ αποφάσισε την αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές ο θάνος Πλεύρης αποχώρησε και στην είσοδο των περίμεναν οι ψηφοφόροι του Κόμματος.


Άλλη είδηση για το θέμα αναφέρει...


Σε δήλωση - στήριξη στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ προέβη ο Κ. Πλεύρης


Παραμένει στον ΛΑΟΣ ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, πατέρας του πρώην βουλευτή Αθανάσιου Πλεύρη που φαίνεται ότι προσχωρεί στη ΝΔ. 

Σε δήλωση του ο Κ. Πλεύρης αναφέρει: «Μετά τα τελευταία γεγονότα, δηλώνω ότι τάσσομαι ολοψύχως στο πλευρό του Προέδρου του ΛΑΟΣ κ. Γιώργου Καρατζαφέρη και θα αγωνιστώ υπέρ αυτού, με όλες μου τις δυνάμεις. 

Καλώ όλους τους πολιτικούς μου φίλους, να ταχθούν στο πλευρό του Γιώργου Καρατζαφέρη για την επικράτηση των ιδεών του πατριωτισμού.

Απεριφράστως, καταδικάζω ανεξαιρέτως όλους όσους έφυγαν από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό» αναφέρει ο πατέρας του Αθ. Πλεύρη.






Καταθέσεις και δάνεια σε μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή

Εντονη ανησυχία έχουν προκαλέσει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας οι τελευταίες πολιτικές 
εξελίξεις, καθώς αρκετοί αξιωματούχοι από την Ευρώπη και την Αμερική, αλλά και ξένοι 
επενδυτικοί οίκοι δίνουν μεγάλες πιθανότητες επιβεβαίωσης στο σενάριο εξόδου της χώρας 
μας από το ευρώ και τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, αν δεν υπάρξει άμεση λύση.

Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση της Citigroup, η οποία αυξάνει το ποσοστό εξόδου της 
χώρας μας από την ευρωζώνη στους επόμενους 12 με 18 μήνες, από 50% έως 75% μετά το 
εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου.

Την ίδια ώρα, ο οικονομολόγος Nouriel Roubini 
υποστηρίζει ότι μετά το εκλογικό αποτέλεσμα αυξήθηκε σημαντικά η πιθανότητα εξόδου της 
Ελλάδας από το ευρώ κάποια στιγμή στο επόμενο έτος. 

Ανάλογες είναι και οι προεκλογικές 
εκτιμήσεις των Goldman Sachs, Fitch Ratings και UBS.
Και όλες αυτές οι εκτιμήσεις ενισχύονται τόσο από τη  αδυναμία σχηματισμού 
κυβέρνησης συνεργασίας, όσο και από τις ατυχείς δηλώσεις κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ 
για την «διαχείριση» της επόμενης μέρας σε επίπεδο τραπεζών, καταθέσεων, κεφαλαίων κλπ.

Πάντως ένα είναι σίγουρο. Η χώρα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις υψηλότατες 
δανειακές και ταμειακές της υποχρεώσεις πρέπει να έχει κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, 
που θα προχωρήσει άμεσα στην εφαρμογή του προγράμματός της, όποιο και αν είναι αυτό,
που θα έχει όμως ως στόχο την αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής στη 
δραχμή.

Όμως τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή για τις καταθέσεις μας και τα δάνεια μας;

Συνομιλώντας με αρκετούς τραπεζικούς παράγοντες, διαπιστώσαμε ότι 
στην περίπτωση που προκύψει το κακό σενάριο, αν και οι ίδιοι δεν διαβλέπουν κάτι τέτοιο,
«προκρίνουν» με τις εκτιμήσεις τους την ίδια διαδικασία «επιστροφής» με αυτήν που 
ακολουθήσαμε όταν η χώρα «κλείδωσε» την ισοτιμία της με το ευρώ στις 340,75 δραχμές.

-Αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ και επιστρέψει στη δραχμή ή όποιο άλλο νόμισμα, πού θα 
κλειδώσει η ισοτιμία;

Τα περισσότερα στελέχη υποστηρίζουν ότι η ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ θα καθοριστεί 
σε νέα επίπεδα που αντιπροσωπεύουν τα σημερινά δεδομένα της οικονομίας μας, έχοντας 
ενσωματώσει μια σχετική υποτίμηση, πριν να ανοίξουν οι αγορές και πριν αρχίσει να 
διαπραγματεύεται στην συναλλαγματική αγορά. Από εκεί και πέρα ένας θεός ξέρει που θα 
«προσγειωθεί» όταν οι καρχαρίες των αγορών ανοίξουν τα σαγόνια τους.

Μειοψηφία στελεχών υποστηρίζουν ότι στο 1ο δευτερόλεπτο μετά την έξοδο της χώρας από 
το ευρώ η ισοτιμία θα επιστρέψει στις 340,75 δραχμές. Το τι θα γίνει τα επόμενα λεπτά, ώρες 
ή μέρες είναι κάτι που θα καθορίσει η κυβέρνηση της χώρας, στην περίπτωση υποτίμησης 
και βεβαίως οι αγορές, αφού είναι σίγουρο ότι θα αρχίσει ένα τρελό παιχνίδι στην αγορά 
συναλλάγματος που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει το νόμισμά μας έναντι των υπολοίπων 
και ασφαλώς τα επιτόκια του.

-Τι θα γίνει με τις καταθέσεις μας;

Οι καταθέσεις σε ευρώ που βρίσκονται σήμερα σε όλα τα υποκαταστήματα της χώρας, όλων 
των τραπεζών, αυτόματα θα μετατραπούν σε δραχμές. Όπως έγινε και όταν έγινα από 
δραχμές, ευρώ.

-Τι θα γίνει με τα σημερινά δάνεια σε ευρώ; Θα παραμείνουν σε ευρώ ή θα μετατραπούν σε
δραχμές; 

Εδώ η απάντηση ήταν ομόφωνη. Αυτόματα όλα τα δάνεια, όπως και οι καταθέσεις θα 
μετατραπούν σε δραχμές. Τραπεζικά στελέχη αναφέρουν ότι είναι καταστροφικό για έναν 
δανειολήπτη να αμείβεται σε υποτιμημένες δραχμές και να έχει το κόστος αποπληρωμής του 
δανείου του σε ευρώ.
 
Την ίδια ώρα αναφέρουν ότι το νόμισμα μιας πτωχευμένης οικονομίας 
θα υποστεί τόσο μεγάλη πίεση που θα είναι αδύνατον να ανταποκριθεί ο δανειολήπτης να 
πληρώνει σε ευρώ. Και για να ενισχύσουν το επιχείρημά τους ότι τα δάνεια είναι 
προτιμότερο να δραχμοποιηθούν, χαρακτηριστικά μας ανάφεραν τη ζημιά που υπέστησαν 
όσοι δανείστηκαν σε ελβετικό φράγκο και πλήρωναν με ευρώ, που υποτίθεται ότι δεν είχε 
πρόβλημα ως νόμισμα.

-Αν τα δάνεια μετατραπούν σε δραχμές, με ποιο επιτόκιο θα επιβαρυνθεί ο δανειολήπτης σε 
ένα δάνειο συνδεδεμένο με το ΕΚΤ ή το euribor;

Και εδώ η απάντηση ήταν ομόφωνη. Δεν μπορεί ένα δάνειο σε δραχμές να είναι συνδεδεμένο 
με επιτόκιο άλλου νομίσματος. Ετσι σύμφωνα με τα στελέχη των τραπεζών το επιτόκιο με το 
οποίο θα συνδεθούν τα δάνεια, θα είναι το libor της δραχμής και σε αυτό θα παραμείνει το 
περιθώριο «spread» που χρεώνουν σήμερα οι τράπεζες για τα ίδια δάνεια σε ευρώ.

Τι είναι το επιτόκιο libor;

Είναι διατραπεζικό επιτόκιο, το οποίο είναι διαφορετικό για κάθε νόμισμα και διαμορφώνει 
τα επιτόκια δανεισμού. Για παράδειγμα το euribor είναι σήμερα το διατραπεζικό επιτόκιο του 
ευρώ και αποτελεί το βασικό επιτόκιο που έχουν συνδεθεί πάρα πολλά δάνεια.

Αυτά και άλλα πολλά απασχολούν τους πολίτες αυτές τις κρίσιμες ώρες. Και είναι λογικό,
διότι υπάρχει ένα γενικότερο σκοτάδι γύρω από το καθεστώς που θα ισχύσει, κυρίως για τα 
δάνεια, την επόμενη μέρα.

Δεν αποκλείουν την εμπολοκή των Anonymous στη νέα διαδικτυακή επίθεση.

ΟΙ ANONYMOYS ΧΤΥΠΗΣΑΝ 
ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ(;)









Νέα επίθεση δέχεται από χθες το βράδυ η ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής. 

Σύμφωνα με όσα αναφέρει η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής δεν αποκλείουν την εμπολοκή των Anonymous στη νέα διαδικτυακή επίθεση.

Ειδικότερα, η ανακοίνωση του κόμματος έχει ως εξής:

«Νέα συντονισμένη επίθεση (DDoS attack - Denial of Service) δέχεται από χθες το βράδυ η ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής - www.XryshAygh.com.

Το μέγεθος της επίθεσης είναι πολλαπλά gigabytes και ο server μας λαμβάνει δεκάδες εκατομμύρια πακέτα ανά δευτερόλεπτο. Πιθανή εμπλοκή των Anonymous.

Όλα αυτά, λίγες μόλις μέρες μετά την παράτυπη και απαράδεκτη κατάργηση του ιστολογίου από την wordpress.

Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Βοήθησε στην εδραίωση του φασισμού! ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ.



 














Η επίκληση της πτώσης της δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως προϊόν της ενίσχυσης των άκρων με επικράτηση τελικά της ακροδεξιάς είναι άστοχη ιστορική προσομοίωση. 

Στην πραγματικότητα, η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία υπήρξε καρπός της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των κέντρων στη Γερμανία, με πρωταγωνιστικό ρόλο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. 

Η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929-1933, η αδυναμία της γερμανικής αστικής τάξης να κάνει κάποιες εκτονωτικές παραχωρήσεις στην κοινωνία, η ανάπτυξη των επαναστατικών διαθέσεων και η είσπραξή τους κύρια από το κομμουνιστικό κόμμα, ώθησαν όλη την αστική κοινωνία  στη βίαιη αντιμετώπιση του κινήματος με μοχλό την παράδοση της εξουσίας στο ναζισμό. 

Δεν είναι υπερβολή ότι το δρόμο στο ναζισμό άνοιξε το σοσιαλδημοκρατικό (αδελφό του ΠΑΣΟΚ) κόμμα. Λόγω της δυνατότητάς του να καταδημαγωγεί και να ενσωματώνει τις μάζες, το σοσιαλιστικό κόμμα θεωρείται ιδιαίτερα πρόσφορο για την προώθηση της καταπιεστικής πολιτικής (ιδίως στα πρώτα στάδιά της) του κεφαλαίου. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι σοσιαλδημοκράτες συνέτριψαν στα 1918-1919 την επανάσταση στη Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και Ουγγαρία. Οι πραιτωριανοί του σοσιαλδημοκράτη Νόσκε σφαγίασαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ. Στην Αυστρία υποστήριξαν ανοιχτά το φιλοφασιστικό καθεστώς Ντόλφους, τον Μουσολίνι, στην Ιταλία, τον Χόρτυ στην Ουγγαρία.

Συνεργάστηκαν απρόσκοπτα με την αστική τάξη υιοθετώντας την πολιτική «του μικρότερου κακού» (σε σχέση με το ναζισμό) και θεωρώντας κύριο εχθρό τον μπολσεβικισμό. Μια πλευρά της ιστοριογραφίας τηρεί μεροληπτική στάση. 

Είναι γεγονός ότι το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς χαρακτήριζε τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία εφεδρεία της αστικής τάξης στις γραμμές της εργατικής τάξης και τροχοπέδη στην αγωνιστική ενότητα του προλεταριάτου. 

Αυτή όμως η κριτική γινόταν από τη σκοπιά της προτεραιότητας της ενότητας του προλεταριιάτου και όχι με σεχταριστική διάθεση. Υπήρξαν βέβαια παρεκκλίσεις προς τ’ αριστερά, που χαρακτήριζαν τους σοσιαλδημοκράτες «σοσιαλφασίστες», χωρίς να διακρίνουν ρεύματα και τάσεις στο εσωτερικό τους και αντιθέσεις ηγεσίας – βάσης. 

Η σοσιαλδημοκρατία βοήθησε στην επικράτηση του ναζισμού, όχι βέβαια αυτόνομα, αλλά συμμαχώντας και υπηρετώντας την κυρίαρχη στον παγκόσμιο νεοταξικό  διεθνισμό τάση εξόδου από την κρίση με τρομοκρατία στο εσωτερικό και βία (κατακτήσεις, πολέμους) στο εξωτερικό.

Τελικά, έπειτα από απαίτηση των κυρίαρχων κύκλων του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου ο πρόεδρος της δημοκρατίας Χίντεμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. 

Η νύχτα του ναζισμού είχε ήδη αρχίσει. Η ιστορική λοιπόν αλήθεια είναι ότι η δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τον επικράτηση  των άκρων . 

Παραδόθηκε η εξουσία στον Χίτλερ από την αστική τάξη με την προδοτική συνέργεια των σοσιαλδημοκρατών.


«Ο νέος λαϊκισμός και η ευρωπαϊκή προοπτική της δημοκρατίας στην Ελλάδα»





Στην εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε σημαντικά ποσοστά 
ευαγγελιζόμενος την «καταγγελία» του μνημονίου. 

Άλλοι - όπως η ΝΔ - πρότειναν διάφορες 
θέσεις που εντάσσονται στο ευρύτερο πεδίο «αναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου. 

Η 
πολιτική αλλαγή που αντιπροσωπεύουν - σε διαφορετικές εκδοχές - ο ΣΥΡΙΖΑ και οι 
Ανεξάρτητοι Έλληνες επιβεβαίωσε ότι ο ανακαθορισμός των εκλογικών προτιμήσεων στο 
ελληνικό πολιτικό σύστημα περνά μέσα μια τολμηρή λαϊκιστική ρήξη. 

 Είμαστε 
αντιμέτωποι με ένα «νέο λαϊκισμό», ο οποίος θα σφραγίσει τις εξελίξεις. Το ερώτημα είναι, 
τι ακριβώς μορφή και περιεχόμενο θα έχει το σημάδι του «νέου λαϊκισμού».

Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, με δεδομένα τα αποτελέσματα στη Γαλλία, τρία είναι τα πιθανά 
σενάρια που διαγράφονται.

1 Το «καλό» σενάριο. Ανοίγει η συζήτηση για το ρόλο της ΕΚΤ, για μια μορφή 
ευρωομόλογου, για τις δυνατότητες ποσοτικής χαλάρωσης σε κάποιο σημείο, για την

αναθεώρηση ή τη συμπλήρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου των 25 - και όλα αυτά σε 
ένα πλαίσιο οριακά, έστω, αποδεκτό από τις διεθνείς αγορές

2 Το «κακό σενάριο. Η «κλασική» συνταγή του «muddling through» (παλεύοντας να τα 
βγάλουμε πέρα στο ίδιο περίπου πλαίσιο) αποτυγχάνει. Η Ελλάδα δυσκολεύεται να 
ανταποκριθεί στους στόχους που έχουν συμφωνηθεί, η κατάσταση στην Ισπανία 
χειροτερεύει, η Γαλλία πλήττεται και αυτή από τις αγορές, η ευρωζώνη εισέρχεται σε 
οξύτερη περίοδο κρίσης.

3 Το «καταστροφικό» σενάριο. Όσοι, στη Γερμανία και αλλού, επιμένουν στο μείγμα 
πολιτικής που έχουν προκρίνει, προτιμούν (και προωθούν) μια επίσημη ελληνική χρεωκοπία 
και έξοδο από το ευρώ μέσα στην άνοιξη ή το καλοκαίρι, ώστε το ελληνικό ζήτημα να μην 
εμπλέκεται πλέον άμεσα στη συζήτηση πού ανοίγουν ο Hollande και άλλοι για την 
οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης.

Σήμερα, η διαφαινόμενη - κυρίως λόγω της πολιτικής αλλαγής στη Γαλλία - δυνατότητα 
συνέργειας με τον Ευρωπαϊκό Νότο φαίνεται ότι δυστυχώς ακυρώνεται στην αρχή της.

Η δυνατότητα συνέργειας και συμμαχιών στο Νότο ακυρώνεται, σε ένα  
ουσιαστικότερο επίπεδο, και από τη γραμμή περί «κατάργησης» του μνημονίου, γραμμή που 
προεκλογικά προβλήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. 
Κάποιοι 
κερδίζουν - ευκαιριακά και παροδικά - πόντους στην ελληνική εκλογική πολιτική ενώ χάνουν 
την ευκαιρία νέων συμμαχιών εντός της Ευρωζώνης. 

Αλλά υπάρχει φως: στελέχη του 
ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται ήδη σε «αναδιαπραγμάτευση», επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα δυο 
πράγματα: ότι κέρδισαν τα ποσοστά τους εξαπατώντας τους πολίτες αλλά και ότι είναι 
έτοιμοι - προκειμένου να κυβερνήσουν - να φερθούν με πραγματισμό. 
Η αποδόμηση της (ατελούς) αστικής δημοκρατίας με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, που 
οικοδόμησε ο αείμνηστος Καραμανλής μετά το 1974, είναι πια μια σοβαρή (και δραματική) 
πιθανότητα. Αντιμετωπίζουμε μια εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, ενόψει της οποίας είναι 
προτιμότερο «το μη χείρον». 

Με άλλα λόγια, είναι προτιμότερη η επιβράβευση του νέου 
λαϊκισμού και ο σχηματισμός κυβέρνησης από τη λαϊκιστική μερίδα της ελληνικής 
Αριστεράς με ανοχή άλλων, ώστε να ξεκινήσει άμεσα μια περισσότερο πραγματιστική φάση 
και για την ίδια και για τη χώρα.

Δυστυχώς, δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες 
επιβραβεύουν το λαϊκισμό. Όμως το ζητούμενο είναι να μην καταστραφεί η χώρα και η 
ευρωπαϊκή προοπτική της.