Και αυτήν την 24η Ιουλίου το Κράτος μας εόρτασε τα 40 χρόνια της μεταπολιτεύσεως, η οποία υποτίθεται ότι εγκατέστησε στην χώρα ένα Κράτος δικαίου, ισονομίας, δημοκρατίας.
Ο εορτασμός αυτός, αυτήν την χρονιά, λαμβάνει μια ιδιαίτερη διάσταση, αφού γίνεται σε μια χώρα, η οποία έχει μεταβληθεί σε τόπο ερειπίων, ερειπίων υλικών και ηθικών, με τον λαό να υποφέρει, την ανεργία να πλησιάζει το 30% και στους νέους το 60%, με δεκάδες μεγάλα σκάνδαλα ατιμώρητα, με καμία προοπτική ηθικής ανατάσεως, με ουδέν όραμα να διαφαίνεται εις τον ορίζοντα.
Ένας εορτασμός για τον βίο και την πολιτεία των αναξίων, οι οποίοι επί σαράντα χρόνια εξουσίασαν την χώρα και την οδήγησαν εις την σημερινήν ζοφεράν κατάστασιν.
Η Χρυσή Αυγή δεν έχει να εορτάσει ΤΙΠΟΤΕ στις 24 Ιουλίου, πόσο μάλλον, όπου οι ημέρες εκείνες του 1974 είναι άμεσα συνδεδεμένες με την εθνική τραγωδία και την προδοσία της Κύπρου μας, με την βάρβαρη εισβολή του Αττίλα στην Ελληνική Μεγαλόνησο.
«Η δημοκρατία γιορτάζει και η Κύπρος στενάζει» έγραφαν στους τοίχους σε παλαιότερους χρόνους οι Εθνικιστές. Θα περισσεύσουν, λοιπόν, τα ΖΗΤΩ για την μεταπολίτευση και τα σαράντα χρόνια της και θα λείψουν οι μνήμες για τους γενναίους, τους μεγάλους νεκρούς της Κύπρου το 1974, όταν τότε οι μεγάλοι «δημοκράτες» είχαν πει το περίφημο «Η Κύπρος είναι μακριά».
ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ’74
Ήταν Ιούλιος και δεν είχα κλείσει ακόμη τα δεκαεπτά μου χρόνια και είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τα αυτιά μου τα πλήθη να συρρέουν στις λεωφόρους των Αθηνών με… κεριά (!) στα χέρια για να υποδεχθούν τον «μεσσία». Όλα αυτά την ίδια ώρα, κατά την οποία οι Τούρκοι βομβάρδιζαν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, την ίδια ώρα που οι βάρβαροι σφαγίαζαν τον Ελληνισμό στην γη του Ευαγόρα.
Κορνάρανε θριαμβευτικά τα αυτοκίνητα σε κάθε δρόμο των Αθηνών εκείνη την ημέρα, όμως εμένα στα αυτιά μου ο ήχος αυτός γινότανε μια λέξη μόνο, λέξη βαριά: ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει και όμως ΠΟΤΕ δεν άνοιξε ο φάκελος της Κύπρου για να μάθουμε τους προδότες. Πάντως αναμφισβήτητο είναι και παραμένει ότι μέσα και διαμέσου αυτής της προδοσίας θεμελιώθηκε αυτό που λέγεται σαραντάχρονη δημοκρατία (;) της μεταπολιτεύσεως.
Τα πλήθη ουρλιάζανε, τα σφυροδρέπανα έβγαιναν από τις κρύπτες και οι βόμβες ναπάλμ έπεφταν στην Λευκωσία και στους δρόμους των Αθηνών έβλεπες νεκρόσημα των πρώτων νεκρών των Ενόπλων μας Δυνάμεων, που ερχόντουσαν τα πτώματά τους από την Κύπρο, που τους έθαβαν σαν κλέφτες χωρίς αγήματα Τιμής, χωρίς δημοσιότητα. Δεν ήταν καιρός βλέπετε για Ήρωες, δεν ήταν καιρός για θρήνους, ήταν καιρός για πανηγυρισμούς, για θριαμβευτικές πομπές των πρωταγωνιστών της νέας πολιτικής που ερχότανε.
ΙΟΥΛΙΟΣ 1978
Είχαν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από εκείνον τον τραγικό Ιούλιο, όταν βρέθηκα στην φυλακή όντας Δόκιμος έφεδρος αξιωματικός, γιατί σύμφωνα με το κατηγορητήριο ήθελα να ανατρέψω το καθεστώς. Τα χρόνια εκείνα ήταν σκληρά για κάθε Εθνικιστή, ήταν τα χρόνια της «αποχουντοποίησης», τα χρόνια της διαλύσεως του Εθνικού Κράτους από την πρώτη διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα Δημοκρατία (1974-1981).
Τότε κρίθηκαν τα πάντα, τότε θεμελιώθηκε η δαιμονοποίηση του Εθνικισμού, τότε μπήκαν τα θεμέλια του καθεστώτος της κόκκινης χούντας, της κόκκινης ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, η οποία κρατεί μέχρι τις ημέρες μας. Όποιος τολμούσε να πει έστω και μια λέξη κατά της αριστεράς, αυτόματα γινότανε απόβλητος της δημόσιας ζωής, στιγματισμένος σαν εχθρός της «δημοκρατίας». Τότε στιγματίστηκα και εγώ και θεωρώ το «στίγμα» αυτόν τίτλο Τιμής.
40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τον Ιούλιο του 1974 και το κυρίαρχο σύστημα, το κατεστημένο, έντιμο θα ήταν να κάνει έναν απολογισμό, να κάνει «ταμείο»… Όμως, δεν θα το κάνει γιατί δεν τους βολεύει να πούνε και να ομολογήσουνε πώς κατήντησαν έτσι μια ολόκληρη χώρα, πώς βύθισαν στην παρακμή ένα ολόκληρο Έθνος. Επιγραμματικά θα θυμίσω για εσάς αναγνώστες, για εσάς συναγωνιστές και συναγωνίστριες, κάποια από τα έργα και τις ημέρες των ξενόδουλων εξουσιαστών της Πατρίδας μας.
1974-1981: Κυβέρνηση Ν.Δ., «αποχουντοποίηση», διάλυση της οικονομίας, διώξεις Εθνικιστών και τέλος είσοδος στην περίφημη Ευρώπη, η οποία θα μας έσωζε από την τουρκική απειλή και θα μας γέμιζε χρήμα. Πού κατέληξε αυτή η ιστορία, όλοι γνωρίζετε…
1981-1989: Τα χρόνια της «αλλαγής»… Η μόνη αλλαγή που έγινε ήταν στα πρόσωπα της κρατικοδίαιτης καπιταλιστικής ολιγαρχίας, τα «νέα τζάκια», τα οποία εξουσιάζουν την χώρα μέχρι σήμερα. Αλόγιστη σπατάλη, ρίζωμα του αριστερισμού, παγίωση της διαφθοράς του κομματικού κράτους.
1990-1993: Ο καιρός της «κάθαρσης», που δεν ήλθε ποτέ και συνέχιση της διαφθοράς.
1994-2004: Με τον Σημίτη πρωθυπουργό από το 1996 είχαμε τα Ίμια, την παράδοση του Οτσαλάν, το χρηματιστήριο, την οριστική παραχώρηση της εθνικής οικονομίας στα χέρια των διεθνών τοκογλύφων και τέλος την απόλυτη κυριαρχία του εθνομηδενισμού.
2004-2009: Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, με τους λαθρομετανάστες να συνεχίζουν να έρχονται, με το κράτος να μην επανιδρύεται και με τους «νταβατζήδες» να νικούν κατά κράτος τον εκλεγμένο πρωθυπουργό. Όσο για τα ανοίγματα προς την Ρωσία αποδείχθηκαν λόγος κενός, αποδεικνύοντας ότι σε αυτήν την χώρα υπάρχουν δυνάμεις ισχυρότερες και από αυτήν την ίδια την πολιτική εξουσία.
ΙΟΥΛΙΟΣ 2014
Μετά την πτώση της κυβερνήσεως Καραμανλή περάσαμε στα χρόνια του Μνημονίου, στην φυσική κατάληξη μιας ολέθριας ξενόδουλης και διεφθαρμένης πολιτικής σαράντα ολόκληρων χρόνων. Όμως, για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2012 υπήρχε ένα κόμμα στο κοινοβούλιο, το οποίο αρνείτο και αρνείται να εορτάσει την απαρχή ενός καθεστώτος, το οποίο γεννήθηκε από μια προδοσία και όλα δείχνουν ότι θα καταρρεύσει μέσα σε μια προδοσία, την προδοσία του Μνημονίου.
Ιούλιος του 2014 και γράφω αυτό το κείμενο μέσα από ένα κελί, αφού το αμαρτωλό καθεστώς τους δεν άντεχε ανάμεσά τους μια Χρυσή Αυγή. Ιούλιος 2014 και επιμένω: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την προδοσία της Κύπρου, δεν ξεχνώ τους προδότες και γνωρίζω πολύ καλά τον λόγο, για τον οποίο είμαι φυλακή: ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑ ΤΗΝ ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ!
Ν.Γ. Μιχαλολιάκος
