Αλλάξτε το φορολογικό πριν να είναι αργά

Φόρο-κρεμάλα σχεδιάζει να επιβάλει το υπουργείο Οικονομικών στα ακίνητα από το 2013 και προσπαθεί να κοροϊδέψει τους φορολογουμένους, αφήνοντας να διαρρεύσει ότι θα προβλέπει αφορολόγητο όριο, επί της αντικειμενικής αξίας, έως τα 50.000 ευρώ και έξι έως οχτώ κλιμάκια που θα ξεκινούν από το 0,05% και θα φτάνουν έως το 2,5% για τα ακριβά ακίνητα.

Με το «τυράκι» του αφορολογήτου όμως, το υπουργείο Οικονομικών κρύβει την παγίδα του νέου φόρου, ο οποίος θα επιβάλλεται στη συνολική ακίνητη περιουσία -εφόσον ξεπερνά τα 50.000 ευρώ- και όχι σε κάθε ακίνητο ξεχωριστά. Δηλαδή, το αφορολόγητο όριο των 50.000 ευρώ εύκολα θα ξεπερνιέται από όποιον έχει δεύτερο ακίνητο (π.χ. εξοχικό ή πάρκινγκ ή αποθήκη ή εάν το σπίτι βρίσκεται σε ιδιόκτητο οικόπεδο ή εάν διαθέτει κάποια άλλη έκταση, καλλιεργήσιμη ή μη κ.λπ.).

Στον υπολογισμό του αφορολογήτου θα προστίθενται και τα ακίνητα που ενδεχομένως διαθέτουν η σύζυγος ή τα προστατευόμενα τέκνα. Από το σύνολο αυτό θα αφαιρούνται τα 50.000 και το υπόλοιπο ποσό θα φορολογείται με συντελεστές από 0,05% έως 2%, ανάλογα με το ύψος της ακίνητης περιουσίας.

Και η κοροϊδία συνεχίζεται με το επιχείρημα ότι ο νέος φόρος θα είναι δίκαιος, καθώς θα αντικαταστήσει και το χαράτσι που πληρώνουμε στη ΔΕΗ αλλά και το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας (ΦΑΠ). Ομως ο ΦΑΠ επιβάλλεται με υψηλά αφορολόγητα όρια (400.000 ευρώ για το 2010 και 200.000 ευρώ για το 2011), τα οποία με το νέο σύστημα θα μειωθούν στα 50.000 ευρώ, ώστε να παγιδευτούν ακόμα περισσότεροι φορολογούμενοι.


Οπως εκτιμούν παράγοντες της κτηματαγοράς, από τη νέα και επαχθή φορολόγηση θα γλιτώσουν μόνο πολύ μικρά σπίτια που βρίσκονται σε συνοικίες. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, εάν κάποιος έχει και ένα δεύτερο σπίτι, π.χ. πατρικό χωριό, πέφτει αυτομάτως στην παγίδα της Εφορίας.


Ο νέος φόρος θα επιβαρύνει και όλα τα αγροτεμάχια, καθώς και τα οικόπεδα εκτός σχεδίου. Αυτό σημαίνει νέα ταλαιπωρία για εκατοντάδες χιλιάδες φορολογουμένους, οι οποίοι θα κληθούν το επόμενο έτος να υποβάλουν το έντυπο Ε9 και να δηλώσουν ή να διορθώσουν τα στοιχεία για τα εκτός σχεδίου ακίνητα που έχουν στην κατοχή τους (αγροτεμάχια, οικόπεδα, βοσκότοποι κ.ά.). Και αυτό γιατί το υπουργείο Οικονομικών δεν διαθέτει ολοκληρωμένη βάση δεδομένων για να επιβάλει τον νέο φόρο και στα εκτός σχεδίου ακίνητα.


Το σχέδιο για την επιβολή του νέου φόρου σε όλα τα ακίνητα εξετάστηκε στη χθεσινή συνάντηση της διακομματικής επιτροπής του υπουργείου Οικονομικών που συνεδρίασε υπό τον υφυπουργό Οικονομικών Γ. Μαυραγάνη. Την ερχόμενη εβδομάδα η επιτροπή αναμένεται να ολοκληρώσει την εισήγησή της στους τρεις πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση, προκειμένου να ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις.

Στέλιος Κράλογλου

 

 

 

Στα τάρταρα οι αξίες των ακινήτων

στην χώρα!

 

Kίνητρα για αγορά ακινήτων από αλλοδαπούς

Δύο διαφορετικές ειδήσεις που εάν συνδυάσει κανείς, μπορεί πολύ εύκολα να δείξουν το πώς και το γιατί της οικονομικής κρίσης!

Χαριστικό πλήγμα στην αγορά ακινήτων έχουν επιφέρει η μεγάλη έλλειψη ρευστότητας στην οικονομία σε συνδυασμό με την αρνητική προσδοκία επιχειρήσεων και νοικοκυριών για την πορεία της οικονομίας και την εξέλιξη των οικονομικών, εκτιμούν αναλυτές της Alpha Bank.Ειδικότερα, για τέταρτη συνεχή χρονιά εξακολουθεί να παρατηρείται κάθετη πτώση του αριθμού των αγοραπωλησιών διαμερισμάτων (τρίτο τρίμηνο 2012: -48,7%, μετά την πτώση τους κατά -38,8% στο τρίτο τρίμηνο του 2011), πτώση που είναι πολύ μεγαλύτερη της επίσης μεγάλης μείωσης του αριθμού των αδειών της ιδιωτικής οικοδομικής δραστηριότητας κατά -27,6% στο οκτάμηνο του 2012, μετά την πτώση της κατά -30,5% και στο οκτάμηνο του 2011.

Επιπλέον, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, οι τιμές των διαμερισμάτων (παλαιά και νέα) μειώθηκαν κατά -11,7% στο τρίτο τρίμηνο του 2012 στο σύνολο της χώρας, έναντι μείωσής τους κατά -4,7% στο τρίτο τρίμηνο του 2011.

Και τώρα, που η ελληνική αγορά ακινήτων και φυσικά οι τιμές τους έχουν πέσει στα ... τάρταρα, ερχεται η κυβέρνηση να θεσπίσει ειδικά κίνητρα, συμπεριλαμβανομένων φορολογικών γι αλλοδαπούς που θέλουν να αγοράσουν ελληνικά ακίνητα.

Συγκεκριμένα, κίνητρα σε Ευρωπαίους συνταξιούχους για την αγορά παραθεριστικής κατοικίας εξετάζει το υπουργείο Οικονομικών εν όψει της κατάθεσης του νέου φορολογικού νομοσχεδίου.

Η αρχική ιδέα για την παροχή βίζας διαρκείας σε όσους υπηκόους ξένων χωρών αγοράσουν ακίνητα αξίας άνω των 300.000 ευρώ έρχεται να διευρυνθεί από το υπουργείο Οικονομικών με επιπλέον κίνητρα, τα οποία αναμένεται να συζητηθούν αύριο, Παρασκευή σε νέα συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής που εξετάζει τις αλλαγές στο φορολογικό.

Στο τραπέζι των συζητήσεων τίθενται προτάσεις που αφορούν τη δραστική μείωση των φόρων μεταβίβασης κατά την αγορά ακινήτων.

Όσον αφορά τη φορολόγηση του εισοδήματος των συνταξιούχων αυτών, θα ορίζεται ρητά ότι ακόμη και αν διαμένουν στην Ελλάδα περισσότερες από 183 ημέρες (διάστημα που θεωρείται ότι τους καθιστά φορολογικά υπόχρεους στη χώρα μας), δεν θα θεωρούνται για φορολογικούς λόγους κάτοικοι Ελλάδας. Στη χώρα μας όμως δεν θα έχουν τη δυνατότητα εργασίας.
 

Να φύγουμε όλοι, να το κλείσουμε το μαγαζί, και να πάμε στον Καναδά στην Ιαπωνία στην Γερμανία, και να γράφουμε μετά ιστορίες και ανέκδοτα, ότι έχουμε στην καρδιά μας την πατρίδα, - αλήθεια ποια πατρίδα - αυτή που δεν θα έχει πλέον Έλληνες ;;; 

Μήπως προτείνετε εσείς που είστε στο εξωτερικό και εσείς που υπερασπίζεστε αυτούς που φεύγουν, να φύγουμε και οι υπόλοιποι από την Ελλάδα;

Ρωτάω. Μας προτρέπετε να φύγουμε όλοι - όλοι από την Ελλάδα; 

Τα γράφω αυτά γιατί βλέπω ότι για άλλη μια φορά ο Έλληνας αντί να δημιουργήσει...ευκαιρίες, ψάχνει ευκαιρίες, ξεχνώντας ότι για να κερδίσεις μια ευκαιρία πρέπει πρώτα ο ίδιος να την έχεις δημιουργήσει. 

Όλοι αυτοί που μεταναστεύουν είναι οι δειλοί και οι ανώριμοι, οι οποίοι νόμιζαν ότι η πατρίδα τους χρωστούσε και τώρα που βλέπουν ότι δεν έχει η πατρίδα να τους δώσει αυτά που νόμιζαν ότι τους χρωστούσε, φεύγουν. 

Βέβαια δεν φταίνε αυτοί, φταίνε αυτοί που τους έμαθαν μόνο να ζητούν από την πατρίδα, αντί να προσφέρουν στην πατρίδα. 

Ο Έλληνας για άλλη μια φορά παρουσιάζετε κατώτερος των περιστάσεων, αντί να πεισμώσει και να ψάξει να τρόπους να σηκώσει ψιλά την πατρίδα του, την εγκαταλείπει και πάει να υπηρετήσει ξένες πατρίδες. 

Ξέρω πολλοί από εσάς δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά από πότε έγινε η γνώμη των πολλών χρησιμότερη από αυτήν των λίγων; 

Η Ελβετία χωρίς να έχει κανένα δέντρο σοκολάτας κρατά στα χέρια της το παγκόσμιο εμπόριο σοκολάτας, γιατί έχει πιο έξυπνους ανθρώπους από αυτούς που την καλλιεργούν και η μικρή Ολλανδία παρόλο που μόνο το 4% του πληθυσμού της είναι αγρότες, εν τούτοις είναι η τρίτη, η τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα αγροτικών προϊόντων παγκόσμιος. 

Δεν είναι καλύτερη πατρίδα η Σουηδία γιατί έχει καλύτερο χώμα, είναι καλύτερη γιατί έχει πιο έξυπνους και πιο άξιους πατριώτες. 

Αυτά μήπως και καταλάβουμε τι εννοούσε ο Ελευθερίου Βενιζέλος όταν έλεγε: Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα. 

Δηλαδή εμείς πρέπει να κάνουμε την πατρίδα δυνατή και όχι η πατρίδα εμάς, μόνο που για να γίνει η πατρίδα δυνατή πρέπει κάποιοι που δεν θα είναι δειλοί να μείνουν εδώ, οι δειλοί ας φύγουν, πάντα φεύγουν οι δειλοί από το πρόβλημα, πάντα!! 

Αυτοί που έχουν φύγει από την Ελλάδα δεν υπηρετούν την Ελλάδα, υπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των κρατών για τα οποία δουλεύουν και προσφέρουν οικονομικά σήμερα και που μετά από 20 χρόνια θα υπηρετούν τα παιδιά τους τους ξένους στρατούς, όχι τον Ελληνικό. 

Εσείς ξέρετε πολλά παιδιά Ελλήνων της Αυστραλίας που να υπηρετούν τον ελληνικό στρατό;

Το Καστελόριζο είχε 10.000 κατοίκους πριν 100 χρόνια, σήμερα έχει μόνο 400, οι υπόλοιποι έφυγαν προς Αυστραλία Αμερική κτλ, και εγώ σας ρωτάω, ποιοί είναι πιο χρήσιμοι για την πατρίδα οι 400 που έμειναν ή οι 9600 που έφυγαν; 

Αν είχαν φύγει και οι υπόλοιποι, τώρα δεν θα μιλούσαμε καθόλου για ΑΟΖ ανατολικά της Κρήτης. 

Κάπως έτσι θα χαθεί και η Θράκη, όπως περίπου χάθηκε και η Ίμβρος, σε λίγο θα χαθεί και η Λήμνος. 

Για αυτό να φύγετε όλοι οι δειλοί πριν ακόμη σας κηρύξουν τον πόλεμο οι Τούρκοι, εμείς θα μείνουμε. 

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΙΛΑΜΕ;;;

 

 

 

Σ' αυτό τον καιρό του χαμού, φρόντισε να μην είσαι από τους νοικοκυραίους, γιατί την... έβαψες!

Δεν υπάρχει Ελλάδα, δεν υπάρχει ελληνικός λαός. Υπάρχει το ΧΡΕΟΣ. Η Ελλάδα και το σύνολο των ανθρώπων που αποτελούν τον πληθυσμό της ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ.

Η Τρόικα αποφασίζει για το μέλλον μας. Και όλα περιστρέφονται γύρω από τη βιωσιμότητα του χρέους. Η βιωσιμότητα η δική μου ή η δική σας δεν αναγράφεται σε κανένα σχέδιο διάσωσης.

Αν κατά τη πορεία της γενικής συμμόρφωσης τιμωρίας, ποινής ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε αυτή τη παράνοια που ζούμε, υπάρξουν τραυματίες, νεκροί, πεινασμένοι, άρρωστοι, τρελαμένοι ή πολίτες που απλά θα μαζεύουν τις βαλίτσες τους και θα φεύγουν όσο πιο μακριά μπορούν, αυτά είναι παράπλευρες απώλειες.

Αριθμοί. Τόσοι άνεργοι. Τόσοι πεινασμένοι. Τόσοι αυτοκτονημένοι. Τόσοι άστεγοι στους δρόμους. Τόσα εγκαταλελειμμένα και πεινασμένα παιδιά. Τόσοι ασθενείς που πεθαίνουν χωρίς φάρμακα , τόσοι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν χωρίς θέρμανση και χωρίς περίθαλψη.

Δεν υπάρχει ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ, σε όλο το τερατούργημα που λέγεται μνημόνιο παράγραφος που να αναφέρει «σε περίπτωση όμως που αυτό επιφέρει θανάτους, πείνα ή αρρώστιες καταργείται και εξετάζουμε μια άλλη εναλλακτική»

Πολύ απλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική γιατί ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ για τις παράπλευρες απώλειες. Είτε φαντασιώνονται μέσα στο μυαλό τους τη δυστυχία του Έλληνα σαν τιμωρία γιατί δεν ήταν καλό παιδί, είτε εντελώς τεχνοκρατικά δανείστηκες-πληρώνεις, είτε σαν ευκαιρία για εξαγορά μισοτιμής καλών φιλέτων της ελληνικής περιουσίας, είτε σαν ονείρωξη μιας υποταγής της αποικίας, η λύση είναι αυτό το χωρίς καμιά λογική σχέδιο που έχουν βάλει κάτω και το τραβολογάνε από όλες τις μεριές προκειμένου να αποδείξουν πως ένα κράτος μπορεί να επιβιώσει με τέτοιου είδους χρέος, με ένα λαό φυλακισμένο σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο συνεχόμενης απομύζησης του εισοδήματός του και την ίδια στιγμή συρρίκνωσης του κάτω από ατέλειωτα χαράτσια, δάνεια στο κόκκινο, απειλές, κατασχέσεις των σπιτιών και των περιουσιών του, απολύσεις, με παράλογο κόστος ζωής, με δυο εκατομμύρια ανέργους, με συνεχόμενη για τέταρτη χρονιά ύφεση που καλπάζει, και με χιλιάδες λουκέτα στις επιχειρήσεις, με χιλιάδες ανθρώπους να καταναλώνουν ψυχοφάρμακα σαν καραμέλες και τρεις χιλιάδες να έχουν ήδη αφαιρέσει τη ζωή τους, με την εγκληματικότητα και τη τρομοκρατία να καλπάζουν....

Δεν ξέρω. Δεν είμαι οικονομολόγος κι ευτυχώς. Γιατί ίσως να είχα αρχίσει να χαπακώνομαι. Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μην έχω τίποτα. Γιατί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μπορούν να ονειρεύονται δυο μόνο κατηγορίες...

Οι μαυραγορίτες και οι αλήτες. Εγώ μαυραγορίτης ευτυχώς δεν είμαι. Κι ίσως για πρώτη φορά η εμμονή μου να παραμείνω στο περιθώριο της υστερικής κοινωνίας που έζησαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, ίσως η εμμονή μου να μην καταντήσω όπως όλα αυτά τα πλάσματα τα εθισμένα στη κατανάλωση, στο τζόγο και στα υποκοριστικά τους , μπορεί να είναι η σωτηρία μου. Κι η δική μου και των ομοίων μου.

Γιατί είμαστε σε διαφορετικό χωροχρονικό. Οι αγανακτισμένοι πλην νοικοκυραίοι πολίτες ακόμα και τώρα πλέουν στο ίδιο χωροχρονικό με τους βασανιστές τους. Κοιτάνε με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια αγαθά, τις ίδιες νοοτροπίες, την ίδια αντίληψη για το κόσμο, την ίδια αφετηρία στα όνειρα. Οι μαυραγορίτες, οι τζογαδόροι, οι απατεωνίσκοι της εξουσίας θα κερδίσουν. Οι μικρογραφίες τους πλασμένες κατ΄εικόνα και ομοίωση όλο και περισσότερο εξαθλιωμένοι νοικοκυραίοι θα στενάξουν με μαύρο δάκρυ. Γιατί κινούνται στο ίδιο δωμάτιο. Απλά οι βασανιστές τους έχουν το μαστίγιο κι εκείνοι είναι δεμένοι στη καρέκλα.

Ο αλήτης, ο ωραίος , ο εκτός τόπου και χρόνου δεν κατοικεί σ΄αυτά τα φριχτά δωμάτια της κονσερβοποιημένης ύπαρξης. Είναι αλλού. Μπορεί να κοιμάται την ημέρα και να τριγυρνάει σαν το στοιχειό τη νύχτα. Μπορεί να έχει πάνω του δέκα πόντους μπίχλα από την απλυσιά ή να πλένεται σε δημόσια αποχωρητήρια Μπορεί όμως να κοιμάται όπου βρει, να τρώει ότι βρει, να μην έχει ταυτότητα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, και όλο το κακό συναπάντημα....

Γιατί τελικά εδώ που φτάσαμε δεν θα μετράμε πλέον τα αδέσποτα αγρίμια που έτσι κι αλλιώς ξεπαγιάζουν στο δρόμο και προσπαθούν να επιβιώσουν, θα μετράμε με δέος νοικοκυραίους που θα τους βρίσκουμε παγωμένους πάνω στο γ@αμημένο καναπέ που είχαν κάνει δεύτερο δέρμα όλη τους τη ζωή. Και το να παγώσεις στο δρόμο έχει μια αρχοντιά. Μια τρέλα. Ένα στοίχημα που κέρδισες ή έχασες με το χρόνο. Το να παγώσεις όμως σε ένα τυποποιημένο καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι... είναι τόσο μεγάλη μιζέρια...

Το έχω πει ξανά και δεν θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω. Η νέα εποχή της οικονομικής τρομοκρατίας, θα έχει δυο μεγάλους αντίπαλους στα χαρακώματα. Τους παρανοϊκούς εθισμένους στις δόσεις και το τζόγο της αγοράς και τους όμορφους τρελούς των χαρακωμάτων που γράφουν τις αγορές στα τρύπια τους παπούτσια.

Κι η γενιά η δική μου του 60 κι εκείνη μετά του 70 και του 80 έχουν πολλούς τέτοιους ωραίους τρελούς μέσα στο μέγα πλήθος. Ήμασταν οι τελευταίοι που προλάβαμε να φυλάξουμε μέσα μας το ανυπότακτο, το όμορφο τσαμπουκά απέναντι στη τάξη που μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Μεγαλώσαμε με τα πόδια γεμάτα σημάδια από τα παιχνίδια του δρόμου, τη ψυχή γεμάτη ουλές από τη μανία να τα ζήσουμε όλα εδώ και τώρα, τα αυτιά κουφαμένα από τις ροκάδικες στριγκλιές, το μυαλό διψασμένο να τα καταπιεί όλα...

Άλλοι κουράστηκαν, κι επέλεξαν να γίνουν οι αρχιτέκτονες, οι στυλοβάτες, οι δούλοι αυτού του τερατουργήματος που έχουμε πλασάρει σήμερα στα παιδιά μας. Άλλοι αντέξαμε και μείναμε φτωχοί, αλήτες, περιθώριο, ασήμαντοι, αόρατοι, με την εκκεντρικότητα που έχει η ελευθερία όταν τριγυρνάει μέσα στα σκλαβοπάζαρα, ντυμένη αλλιώς, χωρίς κουστούμια και στενά καλογυαλισμένα υποδήματα.

Η Ελλάδα και οι Έλληνες νοικοκυραίοι ανήκουν στους δανειστές. Οι φοβισμένοι και κολλημένοι στα ίδια και τα ίδια ανήκουν στα πολιτικά μαγαζάκια. Οι δειλοί θα γίνουν το εύκολο θύμα του νέου σκοταδισμού που απλώνεται σε κάθε τι με ταχύτητα αστραπής.....

Οι Έλληνες όμως οι ανυπότακτοι, εκείνοι που κάτι άλλο ένιωσαν αγναντεύοντας στη κορυφή των αρχαίων βουνών, εκείνοι που τελικά έκαναν μια στροφή γύρω από τον εαυτό τους χωρίς να νοιαστούν αν θα γκρεμοτσακιζόντουσαν στα μυστικά φαράγγια, εκείνους ευτυχώς η τρόικα δεν τους γνωρίζει. Δεν υπάρχουν στα τεφτέρια της και μπορεί να τα καταφέρουν να περάσουν τη σκυτάλη στους επόμενους...

Ποιος ξέρει...

Οι άνθρωποι που σήμερα βλέπουν σε όλο το μέγεθος τη τραγικότητα του γκρεμίσματος ψύχραιμα, και μπορούν ακόμα να ονειρεύονται, να νοιώθουν την ομορφιά της ζωής, να αγαπάνε, να μην φοβούνται είναι εκείνοι που ήταν προετοιμασμένοι εδώ και καιρό. Ποιοι είναι αυτοί; Όσοι έβλεπαν ξεκάθαρα πως όλο αυτό το κατασκεύασμα ήταν σάπιο κι άχρηστο. Ποτέ δεν μπορείς να απογοητευτείς από κάτι που θεωρείς άχρηστο. Ποτέ δεν μπορεί να σε φοβίσουν όταν είσαι αποφασισμένος να ζήσεις αληθινά και δύσκολα παρά ψεύτικα και βολικά. Καμιά τράπεζα δεν μπορεί να κατασχέσει αξίες που δεν κοστολογούνται σε κανένα χρηματιστήριο...

Ίσως τελικά πάρα πολλοί να χρειαστεί να αναθεωρήσουν την άποψη τους για το τι είναι προκομμένος νοικοκύρης, και άλλα τέτοια καθησυχαστικά. Ίσως... Και μη βιαστείς φίλε μου να μου πεις τι βλακείες είναι αυτές. Δηλαδή ή αδέσποτα του δρόμου θα είμαστε ή συνένοχοι στο έγκλημα; Ναι έτσι είναι. Οταν αυτό που βλέπεις είναι σάπιο δεν τρως κανένα κομμάτι του. Δεν λες ποτέ ας πάρω λίγη σαπίλα δεν θα πάθω και τίποτα. Το πετάς όλο.

Ακόμα κι συμβουλάτορες σοφοί, εκείνοι που τάχα έχουν ανακαλύψει το μυστικό της ζωής και παριστάνουν τους κλειδοκράτορες κάθε γνώσης, αν τους βλέπεις να κάνουν τρώνε τα ίδια σκατά, να κοιμούνται στους ίδιους καναπέδες, να φοράνε τα ίδια ρούχα, να έχουν παρόμοιες υποχρεώσεις με το υποτίθεται υπερφίαλο πλήθος, απατεώνες είναι και με τους άλλους και με τον εαυτό τους.

Οι άνθρωποι που πάλεψαν να βγουν από τη φυλακή τους σε όλες τις εποχές και όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είχαν πάντα ένα κοινό χαρακτηριστικό. Απέρριψαν πρώτα τη φυλακή τους και μετά σχεδίασαν την απόδραση....

Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός

για το 31% των Ελλήνων

Τα λένε οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες: το 31% του πληθυσμού της Ελλάδας (από 28,1% το 2008), ζει κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Το δε 21%, ζει με πενιχρό εισόδημα.

Τα στοιχεία αυτά δόθηκαν χθες το πρωί στη δημοσιότητα, αναδεικνύοντας το βάθος του προβλήματος στην Ελλάδα, όπου η μεσαία τάξη δέχεται την επίθεση των κερδοσκόπων.

Η χώρα μας βρίσκεται ψηλά στη λίστα των χωρών με πληθυσμό κοντά στα όρια της φτώχειας, μπροστά μόνο από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Λετονία και τη Λιθουανία, δίπλα-δίπλα με την μετακομμουνιστική Ουγγαρία.

Ακόμα και η Τσεχία τα πηγαίνει καλύτερα από εμάς, με μόλις 15% του πληθυσμού της να έχει πρόβλημα. Τόσο καλά...

Είναι φανερό ότι κάποιοι προσπαθούν να αποψιλώσουν τη μεσαία τάξη, με μια ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των εχόντων.

Απίθανα και εξωφρενικά πράγματα σκέφτονται και εφαρμόζουν κάποιοι πολιτικοί και γραφειοκράτες, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες.

Πως όμως μεταφράζεται το 31%: 3,4 εκατομμύρια άνθρωποι κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ή το 31% του πληθυσμού.

Το 2010, το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα ήταν 27,7% και το 2008 28,1%. Ο δε ευρωπαϊκός μέσος όρος για τον πληθυσμό κοντά στα όρια της φτώχειας, αγγίζει το 24,2%.

 

 

32 Δεκεμβρίου

 «Υπάρχει κάποιος που θέλει να δει το σπίτι», της είπε ο μεσίτης. «Αυτός έχει λεφτά, μπορεί να πληρώσει και cash».

Άφησε το τηλέφωνο και πήρε μια μεγάλη ανάσα. Μετά από μήνες στ’ απούλητα, κάποιος μάλλον ενδιαφερόταν σοβαρά. «Θεέ μου, σε παρακαλώ, κάνε κάτι να πουληθεί, δεν αντέχω…». Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βρει χρήματα. Χωρίς δουλειά πώς να πληρώσει για τα δυο παιδιά της; Τι θα ‘κανε με τους λογαριασμούς, τις Εφορίες και όσα καινούρια αποφασίζουν οι Σημαντικοί Χυδαίοι αυτού του κόσμου; Η ιστορία της μοιάζει με αμέτρητες άλλες, χάνεται πια στο αόριστο της γενικής απόγνωσης. Κάθε μέρα θα συναντήσουμε και μια πιο δύσκολη ή τραγική αφήγηση… Δεν υπάρχει κανένα φρένο, κανένα έλεος στις ζωές των ανθρώπων. Αλλά για εκείνην το ερώτημα παρέμενε τόσο απτό και γειωμένο, που δεν χωρούσε πια άλλο συναίσθημα ή δεύτερη σκέψη. «Πρέπει θα βρω χρήματα για τα παιδιά».

Είχε φτάσει νωρίτερα στο διαμέρισμα, μαζί με το μεσίτη. Βρισκόμουν κι εγώ στη γειτονιά. «Όπου να ναι έρχεται ο αγοραστής. Α, νάτος!»

Σταμάτησε μπροστά μας, πάνω σε μια πολύ ακριβή μοτοσικλέτα. Είχα καιρό να δω μια τέτοια μηχανή στους αθηναϊκούς δρόμους. Ήταν ένας άνδρας γύρω στα 45 (μπορεί να ‘ταν και μεγαλύτερος, αλλά το ντύσιμό του- τζιν και δερμάτινο μπουφάν- και το μοντέρνο κούρεμα στα γκρίζα μαλλιά του, τον έκαναν να μοιάζει πιο μικρός). Κρατούσε το κράνος στα χέρια του και φορούσε γυαλιά ηλίου, παρόλη την συννεφιά.

«Ένας πλούσιος φιγουρατζής», είπα από μέσα μου. Αλλά με μάλωσα αμέσως. «Μη κάνεις αυτά που κοροϊδεύεις, μην είσαι επιπόλαιος στις κρίσεις σου! Ποτέ δεν ξέρεις για τον άλλον…». Κι είναι αλήθεια. Ποτέ δεν ξέρεις. Όμως αυτό θα ‘ταν κάτι που θα ‘πρεπε να γνωρίζει κι εκείνος, ο πλούσιος αγοραστής.

Είπε ένα πνιχτό βαριεστημένο «Γεια», πληκτρολογώντας κάτι στο κινητό του. Ο Μεσίτης με την υπαλληλική υποτακτική ψυχολογία του Χατζηαβάτη, τον καλωσόρισε και του σύστησε την ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Εκείνος δεν γύρισε καν να την κοιτάξει. Του σύστηναν μια κυρία και το μόνο που είχε να πει, απευθυνόμενος στον μεσίτη, ήταν «Καλά, καλά ,πάμε τώρα να δω το σπίτι, γιατί έχω και δουλειές…»

«Τι μαλάκας είναι αυτός;» είπα ξανά από μέσα μου, χωρίς να με επαναφέρω στην τάξη ετούτη τη φορά.

Ο υποψήφιος αγοραστής άρχισε να τριγυρνά στο σπίτι. Κοιτούσε αποκλειστικά τον υπάλληλου του μεσιτικού γραφείου, ούτε μισό βλέμμα σε μας, σαν να μην υπήρχαμε. Σε κάθε εξήγηση και περιγραφή του μεσίτη, εκείνος έκανε μορφασμούς δυσαρέσκειας και απαντούσε μονολεκτικά «μάλιστα…» «καλά…» με όση περίσσεια απαξίωση διέθετε το ύφος του. Σε κάθε επόμενο τετραγωνικό του σπιτιού γινόταν πιο εμπαθής. Ακουγόταν μόνο η τσίχλα που μασούσε δυνατά και η κακία του.

«Από που αντλεί τέτοια αλαζονεία;», αναρωτήθηκα. «Επειδή έχει λεφτά; Και τι έγινε;» Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα το θράσος της ισχύος. Αλλά ήταν μια καλή υπενθύμιση.

Πιο πολύ ήταν θλίψη.

Τον φαντάστηκα στη δουλειά του. Πως θα μιλούσε στους υπαλλήλους του – μάλλον δε θα ‘ξερε καν τα ονόματα όλων τους. Θα ‘ταν αγενής. Η ασέβεια του προσωρινά πετυχημένου και διαρκώς απάνθρωπου. Πόσους θα είχε στεναχωρήσει; Πόσους θα είχε χαρεί να πονέσει; Φαντάσου πως θα μιλούσε στη γυναίκα του, τι θα δίδασκε στα παιδιά του… Αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να ήταν σωστός εργοδότης, καλός πατέρας, μπορεί να ήταν αλλιώς…. «Τι πάω και σκέφτομαι…; Παιχνίδια του μυαλού είναι αυτά. Ας αγοράσει το σπίτι, ας σωθεί η φίλη μου, ας τραβήξει στην άδεια ζωή του κι ας μην τον ξαναδώ…»

Όμως το σπίτι δε θα του το πουλούσε. Όσα και να έδινε. Το είδα στα μάτια της εκείνη την στιγμή. Παρέμενε νηφάλια απέναντι στην πρόκληση , αξιοπρεπής απέναντι στις διαρκείς ματαιώσεις.

Ο μεσίτης πάτησε τον διακόπτη και άνοιξε το φως. Τον ακολούθησε αγέρωχος, με αργά βήματα, ο αγοραστής. Τότε φόρεσε το πιο χλευαστικό του πρόσωπο και κοιτώντας το μπάνιο είπε:

«Μα ποιος ηλίθιος πήγε και το φτιαξε έτσι; Εξυπνάδα είναι αυτό;»

Ήταν σαν να είχε τονίσει κάθε γράμμα από τη λέξη «ηλίθιος» και περίμενε την αγχωμένη απολογία, μ’ ένα χαμόγελο ηδονής και υπεροψίας.

Εκείνη τον πλησίασε. Το πρόσωπό της ήταν ανέκφραστο. Η φωνή της σταθερή.

«Η μπανιέρα είναι έτσι, γιατί εδώ ζούσε ένας άνθρωπος με αναπηρία. Τα τελευταία χρόνια, πριν φύγει από τη ζωή ο σύζυγός μου, ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Γι αυτό είναι έτσι».

Σιωπή.

Εκείνος γύρισε απότομα το κεφάλι, σαν να τον είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Την κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια. Κι ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα το πρόσωπο ενός ανθρώπου ν’ αλλάζει χρώματα μέσα σε μια μόνο στιγμή. Είχα φανταστεί κάτι τέτοιο, το ‘χα βιώσει λογοτεχνικά, αλλά ποτέ δεν είχα δει να συμβαίνει μπροστά μου, αληθινά.

Πέρασαν δύο ή τρία δευτερόλεπτα , που έμοιαζαν με ώρες ατέλειωτες. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν εκείνος ο άνδρας. Δεν ξέρω αν είδε τον εαυτό του πεσμένο στην άσφαλτο, αν άκουσε το ασθενοφόρο να ουρλιάζει, αν τον θάμπωσαν τα φώτα του χειρουργείου. Δεν ξέρω αν φαντάστηκε το σώμα του σε αναπηρική καρέκλα. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε. Αν σκέφτηκε τα παιδιά του, τη γυναίκα του ή κανέναν.

Ξέρω πως ξεροκατάπιε. Έσκυψε ολόκληρος. Μαζί του και το βλέμμα. «Συγνώμη, πρέπει να φύγω» ψιθύρισε, κοιτώντας στο πουθενά.

Ξέρω πως ένας άλλος άνθρωπος μπήκε σ’ εκείνο το σπίτι κι άλλος βγήκε.

Πλησίασα το παράθυρο που βλέπει στην αυλόπορτα. Παραμέρισα ελάχιστα την κουρτίνα. Φόρεσε το κράνος του, κοίταξε 3-4 φορές επίμονα αν ήταν ελεύθερος ο δρόμος και χάθηκε στον ορίζοντα.

ΥΓ. Συνήθως δεν συμβαδίζω με τις Παγκόσμιες Ημέρες. Γνωρίζω τη σημασία τους, αλλά πάντοτε δυσκολεύομαι με το πώς εξορίζουμε τη ζωή στην ασφάλεια μικρών, ελάχιστων κελιών του ημερολογίου. Αυτό το κείμενο, βλέπω πως συμπίπτει χρονικά με την 3^η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπων με Αναπηρία. Μια πιο πολύ ίσως να συμπίπτει με μιαν άλλη μέρα.

32 Δεκεμβρίου. Κι ας μην υπάρχει επισήμως. Ονομάστε την όπως θέλετε, αν θέλετε. Κάπου εκεί , σε μια άγνωστη μέρα- και νύχτα – ενυπάρχει κάθε ανείπωτος πόνος, κάθε όνειρο κι ελπίδα μας που κανείς δε θα μάθει, κάθε κόπος που δεν γεννιέται ως αντάλλαγμα, κάθε θυσία που δεν αποζητά παραδοχή. Κάπου εκεί στην άγνωστη μέρα, εκεί… αλλάζει πραγματικά ο Χρόνος.

Χρόνια Πολλά!

 

Follow on twitter : @koublis-Πέτρος Κουμπλής

Η απάντηση της Χρυσής Αυγής στο βίντεο του ΠΑΣΟΚ

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΧΗΜΙΚΟΥΣ ΑΕΡΟΨΕΚΑΣΜΟΥΣ!!!

Μεγάλο θέμα με θερμούς υποστηρικτές και φανατικούς πολέμιους έχει δημιουργηθεί με τους χημικούς αεροψεκασμούς...

 

Μας ψεκάζουν με ειδικά χημικά για να καταστείλουν την οργή μας βροντοφωνάζουν οι υποστηρικτές, σενάρια επιστημονικής φαντασίας με απλά καυσαέρια αεροσκαφών λένε οι πολέμιοι...

 

Το θέμα γιγαντώνεται ακόμα περισσότερα απο τη ...σιωπή της κυβέρνησης καθώς επίσημη απάντηση ή διάψευση όλων αυτών των σεναρίων δεν υπάρχει, αντιθέτως σοβαροί επιστήμονες όπως ο ερευνητής του ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ Νίκος Κατσαρός αφήνει να εννοηθεί ότι κάτι...γίνεται και η κυβερνητικοί το καλύπτουν...

Φίλος αναγνώστης του makeleio μας απέστειλε πραγματικά αποκαλυπτικές φωτογραφίες με εσωτερικά αεροσκαφών που έχουν τροποποιηθεί και χρησιμοποιούνται γι αυτό τον σκοπό...Δείτε τις φωτογραφίες και τα συμπεράσματα...δικά σας!!!

e-eidhseis.com

1,5 χρόνο στον Κορυδαλλό ο Βενιζέλος , (Απίστευτη καταγγελία Καλαμούκη ) , διαβάστε να δείτε ποιοι μας κυβερνάνε

Τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο, τον ξέρω από τα φοιτητικά μας χρόνια, στη Θεσσαλονίκη. Ανήκαμε στην ίδια φοιτητική παράταξη. Στην «Προοδευτική Παράταξη Νέων, Σαρλ Ντε Γκόλ». Μετά το πανεπιστήμιο χαθήκαμε. Τον ξαναβρήκα μια μέρα, τυχαία, όταν είχε βγει από την φυλακή.

Είχε συλληφθεί, στο τέταρτο έτος, γιατί
είχε στήσει έναν παράνομο μηχανισμό, με....μικρόφωνα και μικροκάμερες, προκειμένου να κλέβει, τα θέματα και να γράφει άριστα σε κάποιες εξετάσεις, του πανεπιστημίου. Επίσης με ένα δεύτερο κύκλωμα πουλούσε τα θέματα. Ήταν αρκετά δραστήριος.

Θεωρήθηκε ο εγκέφαλος του φοιτητικού κυκλώματος και οδηγήθηκε για 1,5 χρόνο στον Κορυδαλλό. Του έκανε καλό η φυλακή. Τον ωρίμασε, του λείανε τις γωνίες της σκέψης του, και του πρόσθεσε και μερικά κιλά, ώστε να φτάσει στο φυσιολογικό βάρος της ηλικίας του. «Στύλος», ήταν το παρατσούκλι του, στα χρόνια του πανεπιστημίου, λόγω του ελλιπούς βάρους του.

Αργότερα μέσα στην φυλακή απέκτησε και άλλα προσωνύμια. «Πρόκας» γιατί πάντα κουβαλούσε μια πρόκα πάνω του. «Τανάλιας», γιατί μια μέρα σε έναν καυγά έσφιξε κάποιον τόσο σφιχτά που τον έπνιξε. Και «ρέγκας», γιατί φοβότανε τις ρέγκες.

«Βαγγέλη, χαθήκαμε. Τι κάνεις; Πως είσαι;», του είπα με χαρά, μόλις τον είδα, ένα πρωί του Μάρτη, στα Εξάρχεια. «Αποφυλακίστηκα, πριν 20 μέρες και ετοιμάζομαι, να κάνω το μεταπτυχιακό μου», μου είπε, σφίγγοντάς μου το χέρι. «Έβαλες μυαλό δηλαδή», συμπλήρωσα, κοιτώντας τον στα μάτια. «Δεν χρειάζεται», μου απάντησε, με τρομερή σιγουριά, «αν δεν με είχαν καρφώσει στο πανεπιστήμιο, τώρα θα ήμουν καθηγητής», είπε με κάποιο παράπονο στη φωνή. «Ας είναι, δεν πειράζει ποτέ δεν είναι αργά». Ανταλλάξαμε αριθμούς τηλεφώνων, είπαμε να ξαναβρεθούμε και μετά χαθήκαμε στη βουή του πλήθους.

Μετά από έξι μήνες, άκουσα το όνομά του, να σχετίζεται με το ΠΑΣΟΚ, και τον τότε πρόεδρό του, Ανδρέα Παπανδρέου. «Μεγαλύτερη φυλακή και από τον Κορυδαλλό, είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου», μου είπε σε μια συνάντηση, και πάλι τυχαία, αυτή τη φορά, στον Κολωνό. Η φράση αυτή με εντυπωσίασε, γιατί δυο χρόνια μετά την ξανάκουσα, από τα χείλη, του Γιώργου. Ελαφρώς παραλλαγμένη: «μεγαλύτερη φυλακή και από το Γιεντι κουλε, είναι οι ψευδαισθήσεις μας».

Κάποια μέρα είδα τον Βαγγέλη και στην τηλεόραση, ως εκπρόσωπο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. «Τα κατάφερα. Δεν ήταν δύσκολο για μένα», μου είπε σε μια τυχαία συνάντησή που είχαμε, μια Παρασκευή, στο Κερατσίνι. «Είμαι στον κλειστό πυρήνα της εξουσίας.», πρόσθεσε φουσκώνοντας από περηφάνια. «Μα καλά», του λέω, «πως τα κατάφερες, πως έκρυψες τα χρόνια της φυλακής;»

Ταραγμένος μου έκλεισε το στόμα, με τράβηξε κάτω από την καμινάδα της ΔΕΗ, και μου είπε, χαμηλόφωνα: «δεν το ξέρει κανείς. Έχω σβήσει όλες τις αποδείξεις. Όποιος τολμήσει να μιλήσει θα πεθάνει», και ένιωθα τα χέρια του σαν τανάλιες να σφίγγουν τον λαιμό μου. Αν δεν πέρναγε τυχαία, από το σημείο, η περιφορά του επιταφίου, δεν ξέρω αν θα επικοινωνούσαμε τώρα.

Είναι η πρώτη φορά που σπάω τη σιωπή μου για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί τώρα είμαι σίγουρος πως δεν κινδυνεύω, για το απλό λόγο, ότι ο Βαγγέλης δεν θα υλοποιήσει την απειλή του. Και δεν θα το κάνει γιατί πια είναι σε άλλη διάσταση. Αφήστε που περισσότερο κινδυνεύω, εγώ να χαρακτηριστώ ως μυθομανής, παρά να πιστέψει ο κόσμος, ότι ένας συνταγματολόγος, ήταν κάποτε στην ψειρού.

Άλλωστε με έχει διαβεβαιώσει και ο ίδιος: «έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με το παρελθόν», μου είπε σε μια τυχαία συνάντησή μας, στο Πικέρμι, «τώρα πια κοιτάω μπροστά».

Η εκτίμησή μου προς το πρόσωπο του υπουργού τώρα και συμφοιτητή μου κάποτε, Βαγγέλη Βενιζέλου είναι γνωστή. Νομίζω μαζί μου ταυτίζεται σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού. Και μαζί με εμάς ο πρόεδρος Γιώργος, που στην τόσο κρίσιμη στιγμή για την χώρα, τον επέλεξε για τιμονιέρη της οικονομική πολιτικής.

Πάντα θαύμαζα την αυτοπειθαρχία του, τον αυτοέλεγχο του και κυρίως την ικανότητα του, να προσαρμόζεται στις καταστάσεις, αν όχι να τις καθορίζει. «Πρέπει στη ζωή πάντα να είσαι έτοιμος να κάνεις το ντου», μου έλεγε σε μια τυχαία συνάντηση που είχαμε ένα απόγευμα, στο Γαλάτσι. Εγώ δεν άκουσα καλά, και νόμισα ότι, αντί για «ντου», είπε «ντους», και τον αποχαιρέτησα, με απορημένο ύφος.

Πάντα μου δημιουργούσε μια απορία ο Βαγγέλης. Θυμάμαι όταν φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, δουλεύαμε όπως όλα τα φτωχόπαιδα, σε ένα φαστ φούντ, για να καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες μας. Εγώ ήμουν μέσα από τον πάγκο και ετοίμαζα τα μπέργκερ. 

Ο Βαγγέλης ήταν στο ταμείο, έπαιρνε τις παραγγελίες και ήταν αυτός που φώναζε, «ένα κλαμπ, μια σίζαρ και μια πατάτες, για τον κύριο που είναι μπροστά». Και τόνιζε αυτό το «μπροστά», τόσο που αναγκαζόσουνα να κοιτάξεις ποιος είναι ο κύριος μπροστά. Είχε μια αγάπη στην λέξη «μπροστά», το συνειδητοποίησα και τις προάλλες, όταν τον άκουσα να λέει ότι, η χώρα θα πάει και αυτή μπροστά μπροστά, μάλλον χωρίς μπέργκερ.

Το ταλέντο ενός ανθρώπου, δεν μπορεί να κρυφτεί. Έτσι και το ταλέντο του Βαγγέλη, δεν μπόρεσε να κρυφτεί, ούτε στο μπεργκεράδικο. 

Σάντουιτς με ληγμένο μπέικον, σαλάτα με κομμένες μισές τις ντομάτες, μπιφτέκι από κιμά, ανακατεμένο με αλεύρι και ελάχιστο γύψο «για να βγάζουμε περισσότερα μπιφτέκια», αυτοσχέδια κέτσαπ με μελάνι, ήταν μερικές από τις ιδέες του, τις οποίες, μας έπεισε να υλοποιήσουμε, χωρίς να γνωρίζει το αφεντικό. 

Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω την σύσταση του λαδιού τηγανίσματος, που χρησιμοποιούσαμε. Ούτε σε τρακτέρ δεν θα το έβαζες.

«Μα δεν είναι σωστό. Τρώνε και μικρά παιδιά», τόλμησα να ψελλίσω μια φορά. «Γιατί είδες κανέναν να πεθαίνει;» με ρώτησε χωρίς να μπορώ να απαντήσω, και συμπλήρωσε, τρώγοντας μια φούχτα πατάτες: «αν είναι γραφτό να πεθάνει κάποιος, δεν θα φταίει το δικό μας λάδι, αλλά το λάδι στο καντήλι του, που έχει τελειώσει. Τα παράπονα σας στον Άγιο Πέτρο».

Στο ταμείο πάντως, ήταν άψογος. Έβαζε τα μπέργκερ μπροστά, στους πελάτες, και τους πελάτες μπροστά από τα μπέργκερ, με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία. Όλοι τον θαυμάζαμε, ακόμη και όταν μάθαμε ότι είναι στην φυλακή, για μια νεανική επιπόλαιη κομπίνα. Θυμάμαι, έλεγε γι αυτή του την απερισκεψία: «κιρσοί της λησμονιάς, περικοκλάδες της φυγής, στον ατέρμονα ουρανό», μια φορά που είχαμε συναντηθεί τυχαία, στην παλαιά Φώκαια.

Μετά το φάστ φούντ τον ξαναείδα σαν κυβερνητικό εκπρόσωπο, του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον έβλεπα μπροστά στο μικρόφωνο και νόμιζα ότι θα τον ακούσω να λέει: «δυο πατάτες και δυο μπέργκερ χωρίς μαρούλι, το ένα με διπλό μπέικον». Και να συμπλήρωνε επιτακτικά, «περάστε κύριε μπροστά». 

Εκείνος έλεγε, διαφορετικά πράγματα, για την πορεία της χώρας, την ανάπτυξη, την προοπτική και την ανάγκη να πάμε μπροστά. Εγώ παρόλα αυτά, που δεν μπορούσα να τον συνηθίσω, άκουγα για μαρούλια και μπέικον. «Τα σημάδια της νιότης, είναι ανεξίτηλα», μου είχε πει σε μια τυχαία συνάντησή μας, στο Πολύγωνο, «ούτε με τον διαβολάκο του λεκέ δεν καθαρίζουν», συμπλήρωσε, με νόημα.

Προχτές που τον έβλεπα, επί μισή ώρα να μιλάει χωρίς κείμενο, και να τονίζει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να πάμε μπροστά, συγκινήθηκα. Προχώρησε αρκετά στην ζωή του, έκανε σημαντικά βήματα. Από την φυλακή, στο μπεργκεράδικο, και από εκεί δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου, και τώρα δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου, στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας, να θέλει η μοίρα να παίξει με αυτόν το παιχνίδι της. Δεν είναι και λίγο.

«Η ζωή είναι ένα φαστ φούντ, και ο κόσμος θέλει να φάει γρήγορα και φτηνά», μου είπε, μια φορά, που τον είδα τυχαία στο Ξυλόκαστρο, αποκαλύπτοντας το επιστέγασμα της σκέψης του. «Εγώ του το πακετάρω γρήγορα», είπε με νόημα και συμπλήρωσε: «όλα τα άλλα εξαρτώνται από τον Άγιο Πέτρο».

Θύμιος Καλαμούκης

<<Κύριε καλαμούκη οφείλεις να δώσεις περισσότερες αποδείξεις, όχι γιατί δεν φαίνεται τι είναι ο Βενιζέλος, αλλά για να μάθουμε πως έγινε υπουργός και απειλή άλλους να είναι νομοταγείς! Πρέπει να ξεσκεπαστούν και αυτοί που τον κάλυψαν.>>