Η ιστορία ενός πολιτικού χαμαιλέοντα

Πάλι άλλαξε θέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ 

Νέες διαστάσεις λαμβάνει η τρικυμία εν κρανίω που διακατέχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει γίνει συνήθειο πλέον στον Ελληνικό Λαό, το να αλλάζει ο ΣΥΡΙΖΑ θέσεις αναλόγως με το ακροατήριο. 

Είχαμε δει και στο παρελθόν τον Αλέξη Τσίπρα όταν ήταν εντός συνόρων να ξιφουλκεί λεκτικά εναντίον του μνημονίου, μιλώντας για «καταγγελία» του, αλλά να τα αλλάζει όλα άμεσα, μιλώντας για «επαναδιαπραγμάτευση», όντας στην παρέα του Σόιμπλε, της Μέρκελ, των Αμερικανών ή στα γραφεία του ΔΝΤ.

Τώρα πλέον λύθηκε από ότι φαίνεται το ζήτημα, αφού ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην Δραπετσώνα δεν μίλησε ΚΑΝ για το μνημόνιο. 

Τώρα, σύμφωνα με το περιεχόμενο της ομιλίας Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασχοληθεί με τις συνέπειες του μνημονίου, αλλά όχι με το ίδιο το μνημόνιο. Θα μοιράσει λεφτά, λέει, ο Τσίπρας, αφού θα διασφαλίσει ότι θα είναι όλα δωρεάν, όταν θα κυβερνάει.

Μόνο γέλωτα, βέβαια, μπορεί να προκαλέσουν αυτές οι δηλώσεις του νέου Μαυρογιαλούρου, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος «θα μας φέρει και ποτάμια», αλλά δεν μπορεί καν να βάλει τους βουλευτές του να δώσουν λίγα χρήματα από τον υπέρογκο βουλευτικό μισθό τους, προκειμένου να αντιγράψει την Χρυσή Αυγή, όπως είχε εξαγγείλει.

Περαιτέρω σχολιασμός των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παρατέθηκαν από τον ίδιο του τον Πρόεδρο στην Δραπετσώνα, φυσικά δεν χωρεί, αφού ο άνθρωπος έχει περάσει πραγματικά σε «άλλο επίπεδο». Στην αγωνία του από την δημοσκοπική πτώση του κόμματος του, θα αρχίσει να μοιράζει και «ποτάμια», ώστε να χτιστούν πάνω τους γέφυρες.

Το πραγματικά αξιοσημείωτο πάντως ήταν η αρχή της ομιλίας του κ. Τσίπρα, ο οποίος τόνισε προς το ακροατήριο του, ότι ό,τι άκουσαν πριν από τις εκλογές θα πρέπει να το ξεχάσουν. 

Συγκεκριμένα είπε: 

«Ένα χρόνο πριν στην Αθηναΐδα, λίγο πριν τη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση του Ιούνη, καταθέσαμε στη κρίση του ελληνικού λαού μια δέσμη μέτρων με κεντρικό μας σύνθημα ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη να σταματήσουμε τη καταστροφή και να ανοικοδομήσουμε την Ελλάδα. Να επαναφέρουμε δηλαδή, όσο πιο γρήγορα το βιοτικό επίπεδο των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Σήμερα, μετά από έναν χρόνο σκληρής εφαρμογής του μνημονίου, έναν χρόνο συνέχειας και εμβάθυνσης της καταστροφής, δυστυχώς δε μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο.»

Τρίτη δύναμη ο ΛΑΣΙΤΑ στις εκλογές του ΣΑΤΑ με 14%

Τα αποτελέσματα των εκλογών των οδηγών ταξί επιβεβαίωσαν την δυναμική και την ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία. 

Το τριήμερο που πέρασε διενεργήθηκαν οι εκλογές του ΣΑΤΑ, με την συμμετοχή του ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΤΑΞΙ ΑΤΤΙΚΗΣ - ΛΑΣΙΤΑ. Μία συμμετοχή που γνώρισε την πολεμική σύσσωμου του κλαδικού κατεστημένου.

Τελικώς τα αποτελέσματα ήταν εξόχως απογοητευτικά για το καθεστώς και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για τους Συναγωνιστές, αφού η Χρυσή Αυγή ανεδείχθη τρίτη δύναμη με 13,75%, αφήνοντας πίσω της τους αντίστοιχους συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. 

Ο ΛΑΣΙΤΑ κατέκτησε 3 έδρες, διασφαλίζοντας έτσι ότι επιτέλους τα συμφέροντα του έντιμου Έλληνα επαγγελματία θα εκπροσωπούνται για πρώτη φορά στον ΣΑΤΑ.

Συγκεκριμένα τα αποτελέσματα ήταν:

ΨΗΦΙΣΑΝ 4321 ΜΕΛΗ

ΔΑΚ-ΜΜΕ - ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ (Ν.Δ.)

ΨΗΦΟΙ 1920 - 45,50%

ΕΔΡΕΣ 10

ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΜΑΥΡΙΚΗΣ (Κ.Κ.Ε.)

ΨΗΦΟΙ 698 - 16,54%

ΕΔΡΕΣ 3

ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΤΑΞΙ ΑΤΤΙΚΗΣ - ΛΑΣΙΤΑ (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ)

ΨΗΦΟΙ 594 - 13,75%

ΕΔΡΕΣ 3

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΤΑΞΙ - ΔΗΜΟΣ (ΠΑ.ΣΟ.Κ.)

ΨΗΦΟΙ 525 - 12,44%

ΕΔΡΕΣ 3

ΕΝΙΑΙΟ ΕΝΩΤΙΚΟ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ (ΣΥΡΙΖΑ)

ΨΗΦΟΙ 298 7,06%

ΕΔΡΕΣ 1

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ - ΑΝΑΤΡΟΠΗ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ)

ΨΗΦΟΙ 206 - 4,18%

ΕΔΡΕΣ 1

Οι συναγωνιστές του ΛΑΣΙΤΑ απευθύνουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Ελληνικά σκεπτόμενους συναδέλφους, που παραμερίσαν κάθε είδους ρουσφετολογικά συμφέροντα και προσωπικές υποχρεώσεις δίνοντας δύναμη στην ψήφο τους.

Ο Αγώνας, για να ξαναγίνει το επάγγελμα αποδοτικό αλλά και για να ξανακερδηθεί η εκτίμηση και η αξιοπρέπεια απέναντι σε ολόκληρο το Ελληνικό επιβατικό κοινό που τα τελευταία χρόνια ζει μέσα στην μιζέρια και την εξαθλίωση, μόλις ξεκίνησε!

Καπιταλισμός και κομμουνισμός, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Οι λεγόμενοι προοδευτικοί (δηλ. οι συγκαλυμμένοι πίσω από λεκτικούς ποταμούς κομμουνιστές), οι ανοικτοί κομμουνιστές και οι αριστεριστές τσαρλατάνοι της «διανόησης» έχουν επιβληθεί σε όλους τους τομείς της σύγχρονης ελλαδικής πραγματικότητας.

Για να καταλάβει κάποιος τις βαθύτατες έννοιες του κομμουνισμού, πρέπει να καταφέρει...να ξεφύγει από τα συνθήματα και τις αρχές του για να μπορέσει να αναρωτηθεί: ποιοι και γιατί θέλουν το κομμουνισμό; Αυτά τα όμορφα κομμουνιστικά συνθήματα «ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη, κοινωνική δικαιοσύνη, ανθρώπινη κοινωνία» κλπ είναι μια αυλαία πίσω από την οποία κρύβονται συγκαλυμμένοι βάναυσοι στόχοι.

Ο κομμουνισμός δεν είναι ο αγώνας φτωχών εναντίων των πλουσίων, όπως προσπαθούν να πείσουν τους λαούς. Ο κομμουνισμός είναι συνωμοσία υπερπλουσίων όλου του κόσμου ενάντια σε όλων των κόσμο και, πρωτίστως , ενάντια σε μεσαία τάξη. 

Ο κομμουνισμός είναι ο τελευταίος στόχος της παγκόσμιας σιωνιστικής υπερπλουτοκρατίας, είναι υπερσκληρός τύπος εξουσίας στενού κύκλου συνωμοτών, που έχουν βάλει στόχο για παγκόσμια κυριαρχία. Είναι το τελικό στάδιο της ιουδαιοκρατίας.

Για τους ανθρώπους που ασχολούνται με την μελέτη του κομμουνισμού είναι πολύ παράξενες οι χρηματοδοτήσεις των κομμουνιστικών κινημάτων όλου του κόσμου από ανώτερες οικονομικές ολιγαρχίες. 

Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι με την επικράτηση του κομμουνισμό θα κατασχεθούν τα πάντα από τους υπερπλουσίους και θα μοιραστούν όλα σε φτωχούς. Αλλά αυτό είναι μόνο φαινομενικό.

Η ανώτερη παγκόσμια ολιγαρχία διαρκώς χρηματοδοτεί τις κομμουνιστικές οργανώσεις όλου του κόσμου. Τέτοια δεδομένα υπάρχουν παμπολλά. Γιατί το κάνουν; Γιατί η κομμουνιστική εξουσία είναι το δικό τους ιδεώδες. Και ότι πάνω από την κομμουνιστική πυραμίδα με την μάσκα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» θα κάθονται αυτοί. 

Αυτό είναι απολύτως προφανές. Και αν πάρουν την εξουσία θα δείξουν και την «ελευθερία και ισότητα», θα δείξουν και την «κοινωνική δικαιοσύνη». Θα τα δείξουν όλα τότε …

Η λεγόμενη «παγκόσμια κυβέρνηση» για την οποία πλέον ακούμε από στόματα πολλών ελλαδικών και «ευρωπαίων πολιτικών», είναι ο τελευταία επιδίωξη των κομμουνιστών σατανιστών.

Όλες οι συζητήσεις περί αντιπαλότητας κομμουνισμού και καπιταλισμού είναι μπλόφα και δημαγωγικά παιχνίδια. Και το ένα και το άλλο σύστημα βρισκόταν πάντα στα ίδια χέρια και δούλευαν για τον ίδιο σκοπό. Πίσω από τις πλάτες όλων των τύπων κομμουνισμών βρίσκονται πάντα οι σιωνιστές. 

Ο κομμουνισμός είναι ένα από τα γεννήματα του σιωνισμού. Ο παγκόσμιος κομμουνισμός είναι το εργαλείο και ο τελικός στόχος του σιωνισμού. Αλλά και ο παγκόσμιος πλούτος βρίσκεται στα ίδια χέρια….

Κοιτάξτε στα αίτια όλων των επαναστάσεων και παγκόσμιων πολέμων. Οι επίσημες αιτιάσεις είναι ολότελα διαστρεβλωμένες. Τα πραγματικά δεν φωτίζονται. Έχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια από την αρχή του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά τα μυστικά αρχεία των ΥπΕξ των ΗΠΑ, Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης είναι κλειστά μέχρι σήμερα. 

Για να μην γνωρίσει η παγκόσμια κοινότητα τις πραγματικές αιτίες αυτού του πολέμου και τα παιχνίδια πίσω από την αυλαία που έπαιζαν διάφοροι κύκλοι μεγάλων κρατών.

Όταν ανοιχτούν τα πραγματικά αίτια των περισσότερων πολέμων, ιδίως των παγκοσμίων, θα δούμε εκείνο το ζωώδες πρόσωπο του σιωνισμού και του κομμουνισμού. Αυτό μπορεί να φαίνεται για πολλούς παράξενο και μη φυσικό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι χρησιμεύει για το κομμουνισμό ο πόλεμος;

Στους καιρούς πολέμων γίνετε κατακόρυφη συγκέντρωση εξουσίας, αύξηση του ρόλου του κράτους με ταυτόχρονη μείωση του ρόλου του ελεύθερου ανθρώπου και, κατά συνέπεια, ο κόσμος γίνεται περισσότερο δικτατορικός και περισσότερο κομμουνιστικός.

Κάποτε ο Νόρμαν Ντόντ – ο πρώην πρόεδρος υπηρεσίας της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ο οποίος έκανε έλεγχο και μελέτη ελεύθερων από φόρους οργανώσεων, έκανε την εξής δήλωση σε σχέση με τα Κονδύλια του Κάρνεγκι για Παγκόσμια Ειρήνη: «Οι διαχειριστές των Κονδυλίων του Κάρνεγκι συζητούσαν το βασικό ερώτημα. 

Όταν είναι επιθυμητό να αλλάξει η ζωή ενός ολόκληρου λαού, υπάρχουν η όχι πιο αποτελεσματικοί τρόποι εκτός από έναν πόλεμο; 

Συζητούσαν για ένα χρόνο και τελικά παραδέχθηκαν ότι δεν υπάρχουν. Ο πόλεμος είναι ο δρόμος για αλλαγές στη ζωή και στο μέλλον ενός λαού. 

Από αυτό το αποτέλεσμα γεννήθηκε το δεύτερο ερώτημα: πώς να παρασύρουμε τις ΗΠΑ σε πόλεμο; Αυτά γινόντουσαν το 1909» Να με τι πραγματικά ασχολούνται οι λεγόμενοι «αγωνιστές για ειρήνη».

Μετά από τους πολέμους , εκτός από τεράστια κέρδη και ενδυνάμωση των κρατικών καθεστώτων, εμφανίζεται ευκαιρία δημιουργίας υπερκρατικής παγκόσμιας κυβέρνησης. Δηλ ευκαιρία επίτευξης στόχου ολιγαρχίας και των αόρατων αφεντικών της για παγκόσμια κυριαρχία. Η πραγματική αιτία και των δύο παγκόσμιων πολέμων είναι η συγκρότηση μιας παγκόσμιας κομμουνιστικής κυβέρνησης.

17 Μαΐου 1916 ο πρόεδρος Ουίλσον, ετοιμάζοντας κρυφά την ένταξη των ΗΠΑ στον πόλεμο, ανοικτά έκανε πρόταση για συγκρότηση πρώτης παγκόσμιας υπερκυβέρνησης – την Λίγκα των Εθνών. Αυτήν την ιδέα αμέσως υποστήριξαν όλες οι μασονικές οργανώσεις όλων των χωρών.

Αλλά ο αμερικανικός λαός δεν ήθελε την Λίγκα των Εθνών και το 1916 ψήφησε κατά του Ουίλσον και υπέρ του Γκάρντινγκ, ο οποίος ήταν κατά της Λίγκας. Η οικονομική ολιγαρχία τάχθηκε κατά του νέου προέδρου. Πέθανε 2 Αυγούστου 1923. Υπάρχει εκδοχή ότι δηλητηριάστηκε.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν πέτυχε τους στόχους του για συγκρότηση παγκόσμιας υπερκυβέρνησης. Ήταν ανάγκη να οργανωθεί ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Σήμερα λειτουργούν διαφορά όργανα αυτής της παγκόσμιας κυβέρνηση: Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιο Νομισματικό Ταμείο, Διεθνές Δικαστήριο κλπ. Όμορφες ονομασίες για την δημαγωγία κα την δημοσιότητα.

Σήμερα σε όλον τον κόσμο μας πασάρουν την εκδοχή ότι ο κομμουνισμός έχει πεθάνει και είναι παρελθόν. Αυτό είναι ψέμα. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι κυβερνήσεις και η πνευματική ελίτ κρύβουν τις κομμουνιστικές τους ρίζες. 

Η παγκόσμια δαιμονοκρατία δεν έχει παρατήσει την ιδέα του κομμουνισμού. Ήταν και παραμείνει ο στόχος τους. Μόνο που σκέπτονται πως αυτό το δουλοκτητικό σύστημα να καμουφλάρουν καλύτερα ….

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Τα άλματα του Δημοσίου χρέους
Από το 1974 μέχρι σήμερα...&
( η πολιτική και οικονομική χρεωκοπία της Μεταπολίτευσης)

Από το 1974 μέχρι σήμερα, για κάθε χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ. το χρέος ανέβαινε κατά μέσον όρο 3,13% του εθνικού μας εισοδήματος, ενώ στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ κατά 2,03%. Σε σημερινές τιμές αυτό αντιστοιχεί σε 7,4 δισ. ευρώ ανά έτος για τους μεν και σε 4,8 δισ. για τους δε.
Και γεννάται το ερώτημα: πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά;


1ηΠΕΡΙΟΔΟΣ, Ν.Δ.
Ιούλιος 1974- Οκτώβριος 1981
Κυβερνήσεις... Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεωργίου Ράλλη - Αύγουστος 1979.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει ζητήσει από τον οικονομικό σύμβουλο Γ. Οικονόμου


στοιχεία που να τεκμηριώνουν την ευημερία του ελληνικού λαού. Στην απάντηση του οικονομικού συμβούλου περιλαμβάνονται η ραγδαία αύξηση των αυτοκινήτων (από το 1974 όταν μία οικογένεια στις επτά είχε αυτοκίνητο το 1978 το ποσοστό έφτασε στη μία στις τέσσερις) και των τηλεοράσεων (από 33% των οικογενειών μέσα στην τετραετία πλησίασε το 50%). Επιπλέον ο Γ. Οικονόμου προώθησε και στοιχεία για την κατανάλωση κρέατος, η οποία μέσα σε 4 χρόνια αυξήθηκε κατά 12,5 κιλά ανά πρόσωπο, τονίζοντας ότι η αύξηση αυτή είναι μεγαλύτερη σε σχέση με τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών.

Το πορτοφόλι του Ελληνα δεν ήταν πλέον τόσο άδειο- τουλάχιστον όχι όσο το 1974: στην τετραετία που ακολούθησε οι μισθοί αυξάνονταν με ρυθμό 8,6% τον χρόνο κατά μέσον όρο, ενώ στην ΕΟΚ κατά 3%. «Οι πραγματικές, σε σταθερές τιμές, αμοιβές αυξήθηκαν 22% για τους άνδρες και 40% για τις γυναίκες, αυξήσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ την άνοδο της παραγωγικότητας όχι μόνο του συνόλου της οικονομίας αλλά και της βιομηχανίας που αποτελεί τον δυναμικώτερο τομέα της οικονομίας... Η πολιτική της χορηγήσεως παροχών πέραν των ορίων αντοχής της οικονομίας δεν μπορεί να συνεχισθεί χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η προσπάθεια για περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη της χώρας» προειδοποιούσε το 1979 ο σύμβουλος Γ. Οικονόμου. 

Οταν η κυβέρνηση Εθνικής ενότητας «παρέλαβε» το χρέος τον Ιούλιο του 1974, η χώρα χρωστούσε 400 εκατ. ευρώ. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1981 το χρέος ήταν στα 2,2 δισ. Μεγάλο ρόλο σε αυτή την αύξηση σύμφωνα με ειδικούς έπαιξε η τεράστια αύξηση δαπανών που συμπεριλαμβάνουν την κρατική κατανάλωση, τις αμοιβές υπαλλήλων, τις κοινωνικές δαπάνες και τις επενδύσεις.


2ηΠΕΡΙΟΔΟΣ, ΠΑΣΟΚ
 
Οκτώβριος 1981- Ιούνιος 1989
Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου παραλαμβάνει τη σκυτάλη από τον Γεώργιο Ράλλη και μαζί κρατική κατανάλωση- ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής: έφτανε το 4,7% του ΑΕΠ και σε σχέση με τις τιμές του 1974 ήταν αυξημένη κατά μιάμιση ποσοστιαία μονάδα. Επειτα από μικρή άνοδο  και αρκετά μεθοδική προσπάθεια, 8 χρόνια μετά η κρατική κατανάλωση μειώνεται κατά μία μονάδα στο 3,8%. 

Ομως με τις διολισθήσεις και τις υποτιμήσεις της δραχμής, τις αυξημένες κοινωνικές δαπάνες- πέρα από τον διπλασιασμό των συντάξεων το 1982- και τους υπέρογκους τόκους δανεισμού που συνέχιζαν να μεγαλώνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, το χρέος το διάστημα 1981-1989 εκτινάσσεται κατά 37,3% του ΑΕΠ. Σε «απλά» ευρώ αυτό σημαίνει ότι από εκεί που χρωστούσαμε 2,2 δισ. στην αρχή της οκταετίας του ΠΑΣΟΚ, το ποσό στο τέλος είχε υπερδεκαπλασιαστεί ξεπερνώντας τα 23 δισ.




«Το 1981 είχαμε πληρώσει 2% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε τόκους δανεισμού, δηλαδή 44 εκατ. ευρώ. Το 1989 οι τόκοι έφτασαν τις 7,5 ποσοστιαίες μονάδες που αντιστοιχούν σε 1,75 δισ. ευρώ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο Παπανδρέου παρέλαβε τις δαπάνες της γενικής κυβέρνησης στο 35% του ΑΕΠ και τις παρέδωσε στο τέλος της οκταετίας στο 45%, όμως από τις 10 μονάδες αύξησης οι 7,5 ήταν τόκοι. Στην ουσία αύξησε τις δαπάνες κατά 2,5 μονάδες ενώ οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα είχαν αυξήσει τα έξοδα από 25,4% του ΑΕΠ στο 32,4%» επισημαίνει ο κ. Νίκος Καραβίτης. Ηδη οι τόκοι είχαν αρχίσει να γιγαντώνονται από την περίοδο 1987-1988, όταν μέσα σε μόλις έναν χρόνο αυξήθηκαν κατά 2,3% του ΑΕΠ- όσο δηλαδή είχαν αυξηθεί συνολικά σε μία δεκαετία, από 1974 έως το 1984.


3ηΠΕΡΙΟΔΟΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ - Ν.Δ.
 
Ιούνιος 1989- Οκτώβριος 1993
Κυβερνήσεις οικουμενικής, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Αν και θα περίμενε κανείς ότι με την οικουμενική το χρέος δεν θα αυξανόταν σημαντικά, καθώς η εμπειρία από το εξωτερικό έδειχνε ότι οι συγκυβερνήσεις δεν προχωρούν σε σημαντικές παροχές και γενικότερα δεν κάνουν πολλά πολλά χατίρια, στην Ελλάδα συνέβη

ακριβώς το αντίθετο: μέσα σε έναν χρόνο, από το 1989 στο 1990 τα χρωστούμενα της χώρας αυξήθηκαν κατά 6,8% του ΑΕΠ (από 64,2% σε 71%), ποσοστό που αντιπροσωπεύει τη δεύτερη μεγαλύτερη άνοδο έως εκείνη τη χρονιά- την πρώτη θέση κατείχε η περίοδος 1983-84 με 7%.
Τα επόμενα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη πραγματοποιήθηκε ακόμα ένα ρεκόρ: το χρέος σε ένα και μόνο έτος «ψήλωσε» κατά 20 ποσοστιαί


4ηΠΕΡΙΟΔΟΣ, ΠΑΣΟΚ
Οκτώβριος 1993- Μάρτιος 2004
Κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη

Λόγω των ιδιαίτερα αυξημένων επιτοκίων, την πρώτη χρονιά διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πληρώνουμε τους υψηλότερους, ως ποσοστό του ΑΕΠ, τόκους καθ΄ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: Φτάνουμε τα 9,8 δισ. ευρώ την ώρα που το συνολικό χρέος δεν υπερβαίνει τα 80 δισ. Μόλις έχει αρχίσει η εφαρμογή του προγράμματος σύγκλισης, μία περίοδος δημοσιονομικής εξυγίανσης που οδηγεί σε πλεονάσματα και πτώση των επιτοκίων προς τα ευρωπαϊκά επίπεδα ενώ η ανάπτυξη καλπάζει με ρυθμούς έως και 4,3%. 

Η θετική πορεία της οικονομίας αντανακλάται στην μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ: ενώ στα τέλη του 1993 ο Μητσοτάκης παραδίδει χρωστούμενα ύψους 98,2% του εθνικού εισοδήματος, τον Δεκέμβριο του 2003- χρονικό σημείο για το οποίο μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο το ΠΑΣΟΚ, καθώς η κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε τον Μάρτιο του 2004- το χρέος πέφτει στο 97,4%. Και όλα αυτά ενώ υπήρχαν αυξημένα έξοδα λόγω Ολυμπιακών Αγώνων και ενώ είχαν μεσολαβήσει και δύο εκλογικές αναμετρήσεις.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι τόκοι που πληρώνουμε για τα δάνεια μειώνονται έως και 6,2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Σε σχέση με τα 9,8 δισ. ευρώ που δώσαμε το 1994, το 2003 πληρώνουμε για τόκους 8,6 δισ. Και το ΑΕΠ έχει στο μεταξύ υπερδιπλασιαστεί. Το ίδιο διάστημα δίνονται το ΕΚΑΣ και πραγματικές αυξήσεις σε συντάξεις, αρχίζει η εφαρμογή μεγάλου επενδυτικού προγράμματος, ενώ οι κοινωνικές δαπάνες από 12 δισ. ευρώ στην αρχή της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εκτινάσσονται στα 27,5 δισ. το 2003.


5η ΠΕΡΙΟΔΟΣ, Ν.Δ.
Μάρτιος 2004 - Οκτώβριος 2009
Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή
Τον Μάρτιο του 2004 η Ν.Δ. παραλαμβάνει χρέος ίσο με 97,4% του ΑΕΠ. Η περίοδος σύγκλισης έχει τελειώσει, η Ελλάδα έχει μπει στο ευρώ για τα καλά και η νέα φάση των οικονομικών της χώρας, κατά την οποία οι αρμόδιοι θα έπρεπε να επικεντρώσουν στον στόχο της μείωσης του χρέους, δίνει τη θέση της στην... απογραφή Αλογοσκούφη. 

Σε αυτό το κομβικό σημείο, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπήκε ο θεμέλιος λίθος για την απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας στα μάτια των κοινοτικών και για τη δημοσιονομική περιπέτεια που ακολούθησε. Δείγμα γραφής της Ελλάδας ώστε να αρχίσουν να αμφιβάλλουν οι Ευρωπαίοι  για τη στατιστική μας ακεραιότητα, η διόγκωση του χρέους του 2000 κατά 8% λόγω της αλλαγής του τρόπου καταγραφής των αμυντικών δαπανών.

Εξετάζοντας συνολικά τα οικονομικά στοιχεία της πρόσφατης εξαετίας της Ν.Δ. ο κ. Ν. Καραβίτης, αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου, επισημαίνει ότι «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί 5,5% του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα απλήρωτα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής».

Αν και μέχρι το 2007 το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνεται- το εθνικό εισόδημα αυξανόταν κατά 12-15 δισ. τον χρόνο σε σχέση με τους τόκους που έφταναν τα 10 δισ. κατά μέσον όρο-, το διάστημα από το 2008 μέχρι και την αποχώρηση της κυβέρνησης Καραμανλή χαρακτηρίζεται ως «η διετία της κατάρρευσης»: η Ελλάδα προσθέτει στο χρέος της 57 δισ. ευρώ, τρεις φορές πάνω από το συνηθισμένο των προηγούμενων χρόνων. Οπως επισημαίνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης, μεγάλο ρόλο στην εκτίναξη του ελλείμματος που οδήγησε στον εκτροχιασμό έπαιξαν η αύξηση των εισαγωγών σε είδη πολυτελείας, η ευνοϊκή μεταχείριση των υπεράκτιων εταιρειών, η κατάργηση των υψηλών τεκμηρίων, ενώ η απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή να επιδοτήσει μέσα στην κρίση την αγορά πολυτελών αυτοκινήτων για να μη δυσαρεστήσει τις εμπορικές εταιρείες ήταν απίστευτη. Ακόμα, το 2009 για εξοπλισμούς γίνονται νέα δάνεια 2,5 δισ. ευρώ, η ενίσχυση των τραπεζών φτάνει τα 5,5 δισ. και τα ασφαλιστικά ταμεία εκταμιεύουν περίπου 2 δισ. από τα αποθεματικά τους. 

Η άνοδος των σπρέντ διογκώνει τους τόκους των εντόκων γραμματίων κατά 1 δισ. και όλα μαζί οδηγούν στην αύξηση ρεκόρ κατά 36 δισ. Σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλάκη, γίνεται έτσι φανερό ότι περιήλθαμε στο σημερινό αδιέξοδο λόγω του κρατικού υπερδανισμού που μαζί με την υπέρμετρη ιδιωτική κατανάλωση ξεπέρασε κάθε όριο αντοχής τα τελευταία δύο χρόνια...