Ο κόσμος ακολουθεί όχι αυτόν
που απαντά στην οργή της φτώχειας,
αλλά εκείνον που ποτίζει την ελπίδα για ευμάρεια.
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον αντίπαλό σου είναι να τον υποτιμήσεις.
Το έκαναν ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία πριν από τις εκλογές. Το κάνουν και μετά. Με τον
Αλέξη Τσίπρα.
Βλέπουμε έτσι τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ να είναι σταθερά ένα βήμα μπροστά. Από
τα κόμματα της έως τώρα εξουσίας, από το ΚΚΕ, από τους «ευρωπαϊστές», «μνημονιακούς»
και όλους όσοι εκφράζουν θέσεις άλλες από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι λαϊκιστής. Θα έπρεπε πρωτίστως γι’ αυτό να τον υπολογίζουν
σοβαρά οι «άλλοι», οι πρωτομάστορες του είδους.
Ναι, παίζει με τη φωτιά. Μόνο που δεν την άναψε αυτός. Και το γνωρίζουμε όλοι.
Ναι, αν υποθέσουμε ότι θα κάνει όσα λέει, η χώρα θα πάει άλλα 50 χρόνια πίσω.
Ο Τσίπρας είναι σίγουρα εκείνος που κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλον να «πιάσει» (και
να εξαργυρώσει) το νόημα της εποχής.
Να δώσει στην «κινούμενη άμμο» εκατοντάδων
χιλιάδων ψηφοφόρων μια ελπίδα – πιθανότατα απατηλή, αλλά έτσι δεν γινόταν πάντα;
Ναι, αφήνει στελέχη του να λένε δεξιά και αριστερά μπαρούφες, όταν δεν τις λέει ο ίδιος.
Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνει επίτηδες – όσο βλέπει ότι το αποτέλεσμα τον
«δικαιώνει».
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αδίστακτος, αμοραλιστής. Το γνωρίζουν πολύ καλά πρώτα
εκείνοι που τον βοήθησαν να αναδειχθεί, τέως και νυν σύντροφοί του.
Ναι, είναι και τυχοδιώκτης. Είναι ένας από ΑΥΤΟΥΣ. Και αποδεικνύεται ανώτερος από τους
σημερινούς αντίπαλούς του.
Ενας μαθητής που ξεπερνάει τους «δασκάλους» του.
Σύμφωνοι, όλα αυτά και όσα μπορούμε ακόμη εκ του ασφαλούς να του καταλογίσουμε, δεν
είναι εκείνα που θα θέλανε από έναν ελπιδοφόρο νεαρό, επικεφαλής μιας Αριστερής
παράταξης.
Όχι πάλι μια από τα ίδια, έναν από τους ίδιους…
Ε και;
Ποιος νοιάζεται τι θέλουμε «εμείς»; Και ποιοι είμαστε «εμείς»; Πόσοι;
Απέναντι στον εξαιρετικά προετοιμασμένο Αλέξη Τσίπρα, τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα
δεν μπορούν πια να αντιτάξουν τους ίδιους. Δεν προλαβαίνουν να βγάλουν άλλους. Μάλλον
δεν φτάνει αν βάλουν (κι) άλλους.
Ο χρόνος είναι και αυτός τώρα μαζί του. Ακριβώς διότι, όπως λένε οι επικριτές του, «δεν
υπάρχει άλλος». Κάτι που πρώτοι ένιωσαν (στο πετσί τους) όσοι για πρώτη φορά τώρα
ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ…
Μακάρι, αν είναι για το καλό όλων μας, να του «βγει».
Αν όχι, ο Τσίπρας θα «καεί» και αυτός, όπως
οι όμοιοί του, λίγο αργότερα από εκείνους.
Μαζί βέβαια θα έχει «καεί» και η χώρα. Τότε,
δεν θα έχει τόση σημασία ποιος έφταιξε πρώτος και ποιος τελευταίος.
Αυτό το γνωρίζει πολύ
καλά ο ίδιος. Προφανώς δεν το φοβάται. Ή, απλώς, δεν τον απασχολεί….....................
Έχουμε μπλέξει. Όλοι μεταξύ μας και ο καθένας μόνος του.
Αλλά κάτι μου λέει ότι ενώ στο
τέλος σηκώνεται σκόνη από την οποία ξεχωρίζουν μόνο γροθιές και κλωτσιές, ο πρώτος που
θα καταφέρει να βγάλει κεφάλι είναι ο Σαμαράς.
Από την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε
τη διερευνητική εντολή, στο διάβα του κλείνουν παραθυρόφυλλα, μαζεύονται παιδιά από
τους δρόμους και ευρώ από τις τράπεζες.
Στην Κουμουνδούρου κάνουν πάρτι, αλλά στο
ξημέρωμα θα τους μείνουν μόνο τα άδεια τενεκεδάκια.
Μπορούσαν να έχουν πολλά
περισσότερα. Τη στιγμή, λοιπόν, που ο Αλέξης μιλούσε για κρατικοποιήσεις και καταγγελία
των δανειακών συμβάσεων, ο Στρατούλης κάτι πήγαινε να πει για τις τράπεζες αλλά το
κρατούσε σαν γέλιο που τελικά δεν υπακούει και το σκάει από τα σφιγμένα δόντια.
Το μόνο που δεν έχει ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμός και πρόκριση
της Ελλάδας στον ημιτελικό του Euro.
Ζήτησε πράγματα που δεν γίνονται, προανήγγειλε
χειρισμούς που τρομάζουν και δεν συνέδεσε καμία εξαγγελία με την πραγματικότητα.
Διότι
το να λες ότι θα ακυρώσεις τις δανειακές συμβάσεις και θα βρεις λεφτά μέσω των
καταθέσεων, ισοδυναμεί με το να υπόσχεσαι πετρέλαιο από τον Τσάβες και στην περίπτωση
που δεν επαρκεί θα το πάρεις από τις δεξαμενές των πολυκατοικιών.
Η Τρίτη έφυγε πλέον και
άφησε πίσω της μία απορία.
Τελικά τι στην ευχή θέλει ο Τσίπρας; Νομίζω ότι πρώτα έχει
σφίξει δυνατά τη ρακέτα του και επιστρέφει στο άλλο γήπεδο το μπαλάκι της
διακυβέρνησης.
Για να μην κυβερνήσει τους λέει ότι, εντάξει, θα κυβερνήσει, αλλά στο
πλαίσιο που αυτός ορίζει.
Μόνο που δεν γυρίζει απλώς τη μπάλα, τη στέλνει και στην
κερκίδα, χτυπάει κατακούτελα τον παλιό Πασόκο που επέλεξε ΣΥΡΙΖΑ για να
διαμαρτυρηθεί, όχι για να ζευγαρώσει με τη συνιστώσα πάνω στην καλύτερη φαντασίωση
της.
Όμως το πρόβλημα με τη συνιστώσα απασχολεί τον Αλέξη, δεν μπορεί να το αγνοήσει.
Ο
Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να κρατήσει ικανοποιημένη τη συνιστώσα και προσηλωμένο το
ευρύ ακροατήριο του. Δεν τα καταφέρνει. Μιλάει στη συνιστώσα, αλλά δεν κάνει ούτε ένα
νεύμα προς το ακροατήριο. Βέβαια έτσι εξηγείται γιατί τόσα χρόνια αυτός ο χώρος
ανακυκλώνει ένα εσωστρεφές 4%-5%, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί τώρα.
Νομίζω ότι έχει στρίψει το τιμόνι τόσο
αριστερά, ώστε οι επιβάτες του αισθάνονται ναυτία. Λησμονεί ότι οι ψηφοφόροι του δεν
έχουν αυθεντικές αριστερές καταβολές, προέρχονται κυρίως από τη μεγάλη «προοδευτική»
μάζα των ψηφοφόρων που χρόνια τώρα αγόραζαν ΠΑΣΟΚ, μέχρι που κατάλαβαν ότι το
προϊόν είναι επικίνδυνο για τους ίδιους και τα παιδιά.
Άλλη μια φορά να μιλήσει ο
Στρατούλης για τις τράπεζες και το ΠΑΣΟΚ θα αρχίσει να εγγράφει μέλη. Μη μου πείτε ότι
ο κόσμος είναι απελπισμένος επειδή δεν έχει πλέον χρήματα.
Τότε θα σας πω ότι ο κόσμος
ακολουθεί όχι αυτόν που απαντά στην οργή της φτώχειας, αλλά εκείνον που ποτίζει την
ελπίδα για ευμάρεια.
Αν ο Τσίπρας έκανε ένα κλικ προς την Σοσιαλδημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ
θα έψαχναν να νοικιάσουν το κτίριο της Ιπποκράτους, θα τους έπεφτε μεγάλο για ένα τόσο
μικρό κόμμα.
Οι Έλληνες είναι κατά βάση συντηρητικοί, έτσι όπως αντιλαμβάνεται την έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλουν τη χώρα στην Ευρώπη, στο ευρώ, στη Δύση. Διατηρούν μνήμες ευημερίας και όχι
προσδοκίες ανατροπών.
Όταν ο Σαμαράς λέει ότι θα συγκροτήσει φιλοευρωπαϊκό πόλο
απέναντι στον Τσίπρα, το κάνει για να συσπειρώσει κοντά του τον φοβισμένο «νοικοκύρη»
που κατατάσσει τον λόγο του ΣΥΡΙΖΑ στις επικίνδυνες αερολογίες.
Αντιθέτως ο Βενιζέλος,
που δεν κλείνει με δύναμη την πόρτα στον Τσίπρα, κινδυνεύει να βρεθεί στη μέση δύο πόλων
χωρίς ρόλο.
Αμήχανος και με όλες τις ευθύνες να κόβουν ράμματα στην καμπούρα του
ΠΑΣΟΚ.
Ο κόσμος ακολουθεί όχι αυτόν
που απαντά στην οργή της φτώχειας,
αλλά εκείνον που ποτίζει την ελπίδα για ευμάρεια.
