The Passion of the Christ
ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ
[FULL MOVIE AND HD]
CC: & Greek Subtitles (ΕΛΛΗΝΙΚΟΊ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ)
Ἕνας σύγχρονος φιλόσοφος λέγει: "Πιστεύω ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό μιά θρησκευτική πίστη καί ὅτι ἄν τή χάσει ὁριστικά, θά ἀποξεραθεῖ ἡ ψυχή του καί θά παραδοθεῖ στή νεύρωση καί τήν ἀπόγνωση. Ὁ χριστιανισμός μοῦ δίδει ἕνα αἴσθημα χαρᾶς καί ἐμπιστοσύνης". Τό ἴδιο καί ὁ Ντοστογιέφσκυ στό βιβλίο του ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ γράφει: "Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ἔχει καλές ἀναμνήσεις ἀπό τήν παιδική του ἡλικία εἶναι σωσμένος γιά ὅλη του τή ζωή" καί κάνει αὐτή τήν παρατήρηση ὅταν θυμᾶται τήν μητέρα του πού τόν εἶχε πάρει μαζί της στήν Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων.
Ἡ καθημερινότητα δέν θά μᾶς ἀφήσει νά καταλάβουμε τό τί γίνεται τίς ἡμέρες αὐτές. Τό ἀναστάσιμο φῶς θά μεταφερθεῖ μέ τίς λαμπάδες πού θά φέρουν στά χέρια τους τά παιδιά μας. Στολισμένες ὅμως μέ τή δύναμη καί τή βία. Ὁ θάνατος νικήθηκε καί ἐμεῖς θά ἐπιμένουμε νά κρατᾶμε κι αὐτή τή στιγμή στά χέρια μας τόν ἴδιο τό θάνατο.
Στήν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία ἀκοῦμε τό "Πεφώτισται τά σύμπαντα τῇ Ἀναστάσει σου Κύριε καί ὁ Παράδεισος πάλιν ἠνέωκται. Πᾶσα δέ ἡ κτίσις ἀνευφημοῦσα σε, ὕμνο σοι καθ' ἑκάστην προσφέρει". Αὐτός ὁ ὕμνος ἐκφράζει τήν "ἐμπειρία μιᾶς οἰκουμενικῆς ἀπαρχῆς, μιᾶς πλήρους κοινωνίας τῶν πάντων σάν παρόρμηση πού κάνει τούς πιστούς νά ἀγκαλιάζονται, νά ἀποκαλοῦν ἀδελφούς καί τούς ἐχθρούς τους, νά ἀλληλοσυγχωροῦνται". Εἶναι αὐτό πού οἱ Πατέρες ἀποκαλοῦν πανενότητα.
Ἄνθρωποι, ἄγγελοι, φύση. Τό πασχαλινό φῶς. Τό μεσονύκτιον, μέσα στόν κατασκότεινο ναό, ἀπό τό Ἱερό Βῆμα καί μέχρι τόν τάφο τοῦ Κυρίου, σέ ὅλα τά Κοιμητήρια, ἐξέρχεται καί ἐπιλάμπει τό φῶς τό ἀνέσπερο τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ: "Φῶς ἐκ φωτός, Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ", αὐτό τό "φῶς τοῦ Χριστοῦ", πού "φαίνει πᾶσι" καλούμαστε νά πάρουμε ὅλοι μας καί νά γίνουμε καί μεῖς φῶς Χριστοῦ.
"Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός
οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια..."
Γιορτάζει ὅλη ἡ φύση, συμμετέχει ὅλη ἡ δημιουργία στό φῶς τῆς Ἀνάστασης καί ὁ λαός ξεχύνεται μέ τό φῶς τῆς Ἀνάστασης στούς δρόμους, στούς ἀγρούς, μεταφέρει τό φῶς στό σπίτι του, τήν κατ' οἶκον ἐκκλησία του. Ὁ ἀναστάς Χριστός γίνεται "τό φῶς τοῦ κόσμου". Στήν χαρά αὐτή "εἰσέλθετε πάντες, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον.... καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει. Κἀκείνω δίδωσι καί τούτῳ χαρίζεται. Καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται, καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ..." (Κατηχητικός Λόγος τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου). Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του ἐπεμβαίνει στόν κόσμο. "Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι" κι αὐτή ἡ "συνέγερση" πραγματώνεται μέ τήν μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου.
Πιστεύω ὅτι τελικά ἡ σιωπή τῶν ἡμερῶν πού θά ἀκολουθήσουν δέν μπορεῖ σέ καμία περίπτωση νά ἀντικατασταθεῖ μέ τόν ἀνθρώπινο βερμαλισμό. Μή μέ ρωτήσετε νά σᾶς πῶ τί εἶναι θάνατος καί ἀνάσταση, μή μέ ρωτήσετε νά σᾶς πῶ τί εἶναι θάνατος καί ζωή, φθορά καί ἀφθαρσία. Ἀδυνατῶ. Ἀλλά ἄν ἐπιμένετε νά σᾶς δώσω ἕνα ἀπειροελάχιστο δεῖγμα τοῦ τρόπου καί τοῦ μέσου γιά νά νικήσουμε τό θάνατο, θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά δανεισθῶ ἕνα μικρό κομμάτι τοῦ Ντοστογιέφσκυ ἀπό τό ἀριστούργημά του ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. Τό ἀπόσπασμα πού θά σᾶς διαβάσω ἔχει τόν τίτλο "Τό κρεμμυδάκι" (ἐκδ. Γκοβόστη, μέρος β´, βιβλίο 7ο, σελ. 218).
"Λέει, λοιπόν, ὅτι μιά φορά καί ἕναν καιρό ζοῦσε μιά κακιά γυναίκα. Πέθανε χωρίς νά κάνει κάποιο καλό καί οἱ διάβολοι τήν πέταξαν στή φλογισμένη λίμνη. Ὁ φύλακας ἄγγελός της ὅμως προσπάθησε νά θυμηθεῖ κάποια καλοσύνη της γιά νά τή βοηθήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Θυμήθηκε καί τό 'πε στό Θεό, ὅτι κάποτε αὐτή ἔβγαλε ἀπό τί περιβόλι της ἕνα φρέσκο κρεμμυδάκι καί τό 'δωσε σέ μιά ζητιάνα. Ὁ Θεός τοῦ ἀπήντησε τότε: "Πάρε τό ἴδιο κρεμμυδάκι καί πήγαινε πάνω ἀπό τή λίμνη. Βάστα το ἀπό τή μιά ἄκρη καί ἄν πιαστεῖ ἀπό τήν ἄλλη τότε τράβα την. Ἄν τά καταφέρει, ἄς πάει στόν Παράδεισο. Ὅμως ἄν σπάσει τό κρεμμυδάκι, θά πεῖ πώς καλά εἶναι κεῖ πού εἶναι".
Ἔτρεξε ὁ ἄγγελος στή γυναίκα καί τῆς λέει: "Πιάσου, πιάσου γερά ἀπό τό κρεμμυδάκι καί γώ θά σέ τραβήξω". Κι ἄρχισε νά τήν τραβάει προσεχτικά. Τήν εἶχε βγάλει ὁλάκερη σχεδόν ἀπ' τή λίμνη, μά μόλις εἶδαν οἱ ἄλλοι ἁμαρτωλοί πώς τήν τραβᾶνε ἔξω, γαντζώθηκαν ὅλοι πάνω της γιά νά βγοῦν καί αὐτοί μαζί της. Μά ἡ γυναίκα ἦταν κακιά, μέγαιρα σωστή, κι ἄρχισε νά τούς κλωτσάει φωνάζοντας: "Ἐμένα, ἐμένα θέλουν νά βγάλουν κι ὄχι ἐσᾶς. Δικό μου εἶναι τό κρεμμυδάκι κι ὄχι δικό σας". Μόλις τό 'πε αὐτό, τό κρεμμυδάκι ἔσπασε. Κι αὐτή ξανάπεσε στή λίμνη... Κι ὁ ἄγγελος ἔβαλε τά κλάματα κι ἔφυγε!"
Σᾶς διάβασα τό διήγημα αὐτό γιά νά τό συμπληρώσω μέ μιά φράση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου: "Ἀπέθανεν, ἵνα σώσῃ, ἀνῆλθεν, ἵν' ἑλκύσῃ πρός ἑαυτόν κάτω κειμένους ἐν τῷ τῆς ἁμαρτίας πτώμασι..." (ΕΠ 3: 396-400). Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀνέβηκε στούς οὐρανούς γιά νά μᾶς τραβήξει κοντά του μέ ἕνα ἁπλό κρεμμυδάκι. Ἐπάνω του κρέμεται ὅλη ἀνθρώπινη ἁμαρτία μας καί ὅλη αὐτή ἡ περίοδος μᾶς μαθαίνει ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θά ὑποστεῖ τόν θάνατο γιά ὅλους μας μέχρι τό τέλος. Συμμετοχή ἤ ἀπόρριψη; Στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού τή βεβαιότητά της μᾶς ἀναγγέλλει ἡ Ἀνάστασις, ἤ μοιράζεσαι τό κρεμμυδάκι πού σοῦ δίδει ὁ Θεός μέ τούς ἄλλους ἤ τραβᾶς τήν ὁδό τῆς ἀπωλείας.
