ΠΟΤΕ ΠΙΑ «ΤΕΙΧΗ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ»
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ!
Το «Τείχος του Αίσχους» (ή «αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος», όπως το ονόμασαν οι Ανατολικογερμανοί κατασκευαστές του) είναι μια ιστορία ντροπής για την παγκόσμιο αριστερά. Γι’ αυτό στην κομμουνιστοκρατούμενη Ελλάδα –από το 1974 έως σήμερα- γνωρίζουμε τόσα λίγα γι’ αυτό.
Η ανέγερση του Τείχους, ακριβώς στα όρια των δύο τομέων του Βερολίνου, ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1961. Για την κατασκευή του εργάστηκαν περίπου 50.000 Ανατολικογερμανοί, υπό την επίβλεψη τριών σοβιετικών μεραρχιών! Έτσι υψώθηκε το «Τείχος του Αίσχους», ένα πανάθλιο κατασκεύασμα από μπετόν, ηλεκτροφόρα καλώδια και ναρκοπέδια, το οποίο προστάτευαν χιλιάδες στρατιώτες που είχαν την εντολή να πυροβολούν στο ψαχνό ότι επιχειρεί να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ένα αδιαπέραστο εμπόδιο για όσους δεν άντεχαν άλλο την ζωή στον «σοσιαλιστικό παράδεισο».
Από το 1948 έως τότε, πάνω από 2.600.000 Ανατολικογερμανοί είχαν δραπετεύσει στην «άλλη πλευρά του λόφου», από το Βερολίνο. Το 1961, το κύμα φυγής εντάθηκε (180.000 φυγάδες μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου, εκ των οποίων οι 47.433 μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου!), σε σημείο που δεν υπήρχε πλέον άλλος τρόπος για να μην… αδειάσει η Α. Γερμανία από τους δυστυχείς υπηκόους της, από την ανέγερση του Τείχους.
28 ολόκληρα χρόνια κράτησε αυτή η κομμουνιστική αθλιότητα. Μέχρι την 9η Νοεμβρίου του 1989, όταν οι φυλακισμένοι γκρέμισαν με τα χέρια τους το αισχρό αυτό κατασκεύασμα, εκμεταλλευόμενοι την σύγχυση που επέφερε η αυτό-κατάρρευση του μπολσεβικισμού.
Αυτά τα 28 χρόνια, τουλάχιστον 86 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στο Τείχος, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να το περάσουν.
Το πρώτο θύμα ήταν ο 24χρονος Γκύντερ Λίτφιν, τον Αύγουστο του 1961 και το τελευταίο ο Κρις Γκέφροϋ, τον Φεβρουάριο του 1989. Αξίζει να σημειωθεί, πως το 1966 δολοφονήθηκαν δύο παιδιά, ηλικίας 10 και 13 ετών! Φυσικά, οι δολοφόνοι -και οι ηθικοί αυτουργοί- δεν τιμωρήθηκαν ποτέ (δεν αναζητήθηκαν καν), ούτε μετά το γκρέμισμα του Τείχους…
Σήμερα, η (μόνο κατ’ όνομα) «ελληνική» αριστερά δεν έχει διδαχθεί τίποτα από τα εγκλήματα του παρελθόντος κι είναι πανέτοιμη –αν ποτέ της δοθεί η ευκαιρία- να επαναλάβει τα ίδια και χειρότερα!
Ωστόσο, ας το πάρουν επιτέλους χαμπάρι, πως η εποχή που φυλάκιζαν τους λαούς με απροσπέλαστα Τείχη, τελείωσε ανεπιστρεπτί.
Έρχεται η ώρα να ξημερώσει η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού, που θα γκρεμίσει συθέμελα όλα τα τείχη του αίσχους της μαρξιστικής κυριαρχίας!
ΠΟΤΕ ΠΙΑ «ΤΕΙΧΗ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ» ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ!
Γ. Δημητρακόπουλος,
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
9 Νοεμβρίου 1989:
Το Τείχος του Βερολίνου πέφτει
Στις 9 Νοεμβρίου του 1989, άρχισε η πτώση του Τείχους της ντροπής που έφτιαξαν οι Σοβιετικοί κομμουνιστές για να φυλακίσουν τους κατοίκους του Ανατολικού Βερολίνου. Μάλιστα το χαρακτήριζαν "αντιφασιστικό" και βράβευαν όσους στρατιώτες σκότωναν αυτούς που προσπαθούσαν να ξεφύγουν.
To Τείχος του Βερολίνου από την ανέγερσή του στις 13 Αυγούστου 1961 μέχρι την πτώση του στις 9 Νοεμβρίου 1989 χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας.
Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας, ως
επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948.
Τους τελευταίους μήνες του 1989 η Σοβιετική Ένωση και όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα παρέπαιαν με τις ηγεσίες τους να δείχνουν ανήμπορες να αντιστρέψουν την κατάσταση.
Στη Γερμανία ήδη από τις 4 Νοέμβρη πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν κάθε βράδυ στο Τείχος σύμβολο της διχοτόμησης της ηπείρου απαιτώντας την κατεδάφισή του.
Στις 9 του μήνα ξεκινά η κατεδάφιση του Τείχους με χιλιάδες πολιτών να βρίσκονται και στις δύο πλευρές, να πανηγυρίζουν, να κλαίνε και να αγκαλιάζονται σφραγίζοντας με τρόπο εμβληματικό μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στη σύγχρονη ευρωπαϊκή Ιστορία.
Σήμερα, λίγα κομμάτια του Τείχους έχουν απομείνει αφού το μεγαλύτερο μέρος του έχει κατεδαφιστεί. Τρία τμήματα μένουν ακόμα όρθια: ένα μήκους 80 μέτρων τμήμα του «πρώτου Τείχους» στο σημείο που βρισκόταν τα αρχηγεία της Γκεστάπο (ανάμεσα στο σημείο ελέγχου Τσάρλι και την πλατεία Ποτσντάμερ), ένα μακρύτερο τμήμα του δεύτερου τείχους, κατά μήκος του ποταμού Σπρέε, κοντά στη γέφυρα Oberbaumbrücke, γνωστό σήμερα ως East Side Gallery, και ένα τρίτο τμήμα στην Bernauer Straße το οποίο μετατράπηκε σε μνημείο το 1999.
Ακόμη, κάποια άλλα μικρότερα τμήματα και λίγα φυλάκια βρίσκονται διασκορπισμένα στην πόλη του Βερολίνου. Όλα τα κομμάτια του τείχους έχουν υποστεί αλλοιώσεις κυρίως από τουρίστες οι οποίοι αφαιρούσαν υλικό από το τείχος για να το κρατήσουν ως σουβενίρ ή να το πουλήσουν.
Μέχρι και σήμερα υπάρχουν καταστήματα σουβενίρ στο Βερολίνο τα οποία πουλάνε μικρά κομμάτια από το τείχος με ή χωρίς πιστοποιητικό αυθεντικότητας.
Το ανατολικό μέρος του τείχους είναι σήμερα καλυμμένο από γκράφιτι τα οποία δεν υπήρχαν όταν το Τείχος φρουρούταν από οπλισμένους στρατιώτες της Ανατολικής Γερμανίας. Το 1990, 118 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να διακοσμήσουν τα τμήματα του Τείχους που δεν είχαν καταστραφεί.
Το 2008, και ενόψει της επετείου των 20 ετών από την πτώση του Τείχους ένα χρόνο αργότερα, ξεκίνησε ένα πολυδάπανο σχέδιο για την αποκατάσταση των τοιχογραφιών αυτών, με τη συμμετοχή μάλιστα και πολλών από τους 118 καλλιτέχνες που δημιούργησαν τα έργα.
Σε πολλά τουριστικά σημεία της πόλης, ο Δήμος έχει τοποθετήσει πέτρινες πλάκες κατά μήκος της διαδρομής του Τείχους και μεταλλικές επιγραφές που αναγράφουν: «Berliner Mauer 1961-1989».
