Παρατηρώντας τις ιδέες των ανθρώπων για την ζωή, την πολιτική, την κοινωνία, τον κόσμο, τη μεταφυσική θα διαπιστώσουμε εύκολα πως αυτές μπορούν να ταξινομηθούν σε δυο σαφείς και αντίθετους ιδεολογικούς πόλους.
Δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες.
Την δεξιά και την αριστερά. Πρόκειται για του όρους του γνωστού πολιτικοϊδεολογικού φάσματος, δεξιάς-αριστεράς, το οποίο χρησιμοποιούμε όλοι στις καθημερινές μας συζητήσεις. Λέμε πως ο τάδε είναι «δεξιός» ή «αριστερός» και καταλαβαίνουμε αμέσως ποιες είναι οι βασικές του αντιλήψεις για όλα τα θέματα. Λέμε πως το τάδε κόμμα είναι κεντρώο και κατανοούμε τι πρεσβεύει περίπου σε κάθε ζήτημα.
Πως όμως επιλέγει κάποιος τις ιδέες τους; Είναι η συνείδησή μας σαν ένα λευκό χαρτί και κάποια στιγμή ξαφνικά αποφασίζουμε τις ιδέες που θα ακολουθήσουμε; Η επιλογή των ιδεών είναι τυχαία, ή επηρεάζεται από κάπου; Μελετώντας τους ψυχολογικούς τύπους, προκύπτει πως τα ψυχικά χαρακτηριστικά, αυτό που λέμε χαρακτήρας, επηρεάζουν όσο τίποτε άλλο την ιδεολογική τοποθέτηση. Οι ιδέες που ακολουθούμε συνδέονται απόλυτα με τον χαρακτήρα μας. Αν θελήσουμε να αλλάξουμε την ιδεολογία κάποιου ανθρώπου είναι τόσο δύσκολο όσο και το να μεταβάλουμε τον χαρακτήρα του.
Ο χαρακτήρας του «αριστερού» διαφέρει από του «δεξιού» σε ορισμένα σημεία. Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά, επειδή προϋπάρχουν της ιδεολογίας, είναι αυτά που ευθύνονται εν τέλει με το αν κάποιος είναι αριστερός ή δεξιός. Δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε την ζωή μας, η μεταφυσική μας πίστη, η ηθική μας και η πολιτική μας ιδεολογία απορρέουν από τον εν γένει χαρακτήρα μας.
Οι ψυχικές ιδιότητες οπωσδήποτε είναι προκαθορισμένες από την φύση. Εκ φύσεως γεννιέσαι με ορισμένα χαρακτηριστικά που σε διακατέχουν σε όλο τον βίο. Άλλος χαρακτηρίζεται σοβαρός, υπεύθυνος, μετρημένος, δειλός, άλλος γενναίος, θρασύς, κοινωνικός, πρόσχαρος, κτλ. Η παιδεία φυσικά και το κοινωνικό περιβάλλον οπωσδήποτε επηρεάζουν την εξέλιξη του χαρακτήρα, ωστόσο είναι δεδομένο πως με τον χαρακτήρα γεννιέσαι και δύσκολα γίνεσαι.
Οι δεξιοί είναι εκ φύσεως ιδεαλιστές που τοποθετούν πολύ ψηλά στην αξιολογική τους κλίμακα την συλλογική ταυτότητα στην οποία ανήκουν. Κοινώς ενδιαφέρονται, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, για το έθνος, για την κοινωνία, την πατρίδα, την θρησκεία, την οικογένεια, την ομάδα εργασίας τους.
Χάριν του καλώς έχειν της συλλογικής τους ταυτότητας, συχνά παραμερίζουν το προσωπικό τους συμφέρον και αγωνίζονται για την επιβολή ιδεών, αξιών και πρακτικών που την ενδυναμώνουν ηθικά και υλικά. Τα παραπάνω δείχνουν ότι ο δεξιός έχει ιδιαίτερα αναπτυγμένη την αίσθηση του ανήκειν στην κοινωνία ως αναπόσπαστο μέλος της και αισθάνεται ως φυσική του αποστολή τον αγώνα για την βελτίωση της. Για τον λόγο αυτό ο δεξιός είναι πρόθυμος να περιορίσει τον εαυτό του χάριν του συμφέροντος της ολότητας και υποτάσσει την θέλησή του αυτοπροαιρέτως στην θέληση της κοινωνίας. Αυτός ο κοινωνισμός του δεξιού είναι έμφυτο στοιχείο του χαρακτήρα του.
Απόρροιες του κοινωνισμού του είναι ο εθνικισμός, η πίστη στην παράδοση, στην θρησκεία, τους νόμους, στην ιεραρχία της κοινωνίας, στο κράτος και τους θεσμούς. Ο δεξιός για το συμφέρον της κοινωνίας δέχεται τον διαχωρισμό των ανθρώπων και την ιεραρχική δομή της κοινωνίας επιδεικνύοντας πειθαρχία και συμμόρφωση προς τα ισχύοντα και τα γενικώς παραδεγμένα διότι έτσι συμφέρει στην συλλογική αντότητα.
Είναι συνήθως άτομο εργατικό με υπευθυνότητα που δεν θέλει να επιβαρύνει τους άλλους αλλά να αυτοσυντηρείται. Αρέσκεται στην τάξη και την ασφάλεια για να αφοσιωθεί στην εργασία του. Επίσης διάκειται φιλικά προς κάθε θεσμό της κοινωνίας διότι αναγνωρίζει την χρησιμότητά του και την προσφορά του στο κοινό καλό. Ιδιαίτερα θεσμοί όπως στρατός, αστυνομία, εκκλησία, δικαιοσύνη, κράτος, αποτελούν για τους δεξιούς αντικείμενα λατρείας.
Εντούτοις, όχι σπάνια, ορισμένες φορές παρατηρείται να επιθυμεί να μεταβάλει τους θεσμούς αν κρίνει πως είναι προς το συμφέρον του έθνους ενώ οι ισχύοντες όχι. Έτσι λειτουργούν οι ριζοσπάστες δεξιοί, οπαδοί της αρχαίας θρησκείας, δεξιοί οπαδοί άλλων πολιτικών καθεστώτων, άλλου νομικού συστήματος, κτλ.
Αυτοί επαναστατούν λόγω της ακραίας δεξιάς τοποθέτησής τους καθώς δεν μπορούν να ανεχθούν μια κατάσταση η οποία οδηγεί στον εκφυλισμό και την βλάβη της συλλογικής ταυτότητας. Αυτό ακριβώς τους διαφοροποιεί από τους αριστερούς. Οι επαναστάτες δεξιοί δεν πρέπει να συγχέονται επ’ ουδενί με τους αριστερούς διότι το κίνητρό τους είναι πάντα το καλό της συλλογικής ταυτότητας.
Πολύ συχνά η επαναστατικότητα αυτή κάνει τους ριζοσπάστες δεξιούς να έρχονται σύγκρουση με τους μετριοπαθείς, οι οποίοι θέτουν την συλλογικότητα μεν υψηλά στις αξίες τους αλλά όχι και τόσο ώστε να διακινδυνεύουν από την ανατροπή του καθεστώτος.
Ο δεξιός ως υπερασπιστής της συλλογικής ταυτότητας μοιραία γίνεται εχθρός κάθε στοιχείου που απειλεί την κοινωνική συνοχή και το συμφέρον της κοινωνίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι αλλοδαποί, οι αλλόφυλοι, οι αλλόθρησκοι, οι ομοφυλόφιλοι, ο μοντερνισμός, η αμφισβήτηση της ηθικής και των χρηστών ηθών, κάθε τι που μπορεί να δημιουργήσει ρήγμα στην εθνική ενότητα αντιμετωπίζονται από καχύποπτα μέχρι και ανοιχτά εχθρικά.
Για τον δεξιό κάθε νεοτερισμός που μπορεί να πλήξει την κοινωνία δεν γίνεται αποδεκτός. Γι’ αυτό του αποδίδεται συχνά ο χαρακτηρισμός του συντηρητικού, δηλαδή αυτού που θέλει την διατήρηση των εθνικών παραδόσεων και ηθών και αντιτίθεται σε κάθε καινοτομία που υπονομεύει τα παραπάνω.
Ο αριστερός αντιθέτως είναι εγωιστής, αδιαφορεί για τους άλλους, λειτουργεί πάντα με γνώμονα το ατομικό του συμφέρον, είναι φίλαυτος και μπροστά στην καλοπέραση του παραγκωνίζει, λιγότερο ή περισσότερο, την κοινωνική ολότητα.
Ο αριστερός ενδιαφέρεται για την ικανοποίηση των προσωπικών του ορέξεων και φιλοδοξιών αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Γι’ αυτόν δεν έχει σημασία η συλλογική οντότητα αλλά ο εαυτός του και το υλικό του συμφέρον. Είναι επομένως συνειδητός υλιστής, συνήθως οκνηρός και επιδιώκει να μην προσφέρει το παραμικρό αλλά να ζει εις βάρος των άλλων. Το καλώς έχειν της κοινωνίας είναι γι’ αυτόν παντελώς αδιάφορο, δεν αισθάνεται υποχρεώσεις, επιθυμεί όμως δικαιώματα και απολαβές. Γενικώς βλέπει τους άλλους ως εν δυνάμει θύματα προς εκμετάλλευση, γι’ αυτό πολύ συχνά είναι επιρρεπής και ενέχεται σε διάφορα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Από τον χαρακτήρα του απορρέουν οι γνωστές ανατρεπτικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Ως φυγόπονος και ανεπρόκοπος απεμπολεί πάντα τις ευθύνες του και τις μετακυλύει στους άλλους, ιδιαίτερα στην κοινωνία, την αστυνομία, την θρησκεία, τον συντηρητισμό, την κυβέρνηση, τους πλούσιους κτλ..
Γι’ αυτόν όλοι οι άλλοι φταίνε πλην του ιδίου. Το έθνος με την παραδοσιακή ηθική, το κράτος με τους νόμους του, η κοινωνική τάξη, η ιεραρχία, η πειθαρχία, οι θεσμοί, αστυνομία, στρατός εκκλησία αποτελούν γι’ αυτόν κόκκινο πανί διότι θέτουν περιορισμούς στην ατομική του ασυδοσία την οποία αντιλαμβάνεται ως ελευθερία. Ο αριστερός στερούμενος κοινωνικής συνείδησης είναι υπέρ κάθε αντικοινωνικής συμπεριφοράς και ιδέας.
Διεκδικεί για τον εαυτό του κάθε δυνατό δικαίωμα και κάθε παροχή. Αντίθετα ως προς τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του κάνει ότι είναι δυνατό για αποφύγει την εκτέλεσή τους. Για την επιτυχία του σκοπού του συνηθίζει να ενώνεται με άλλους ομοϊδεάτες του για να εκβιάσουν την κοινωνία και να κερδίσουν όποιες απολαβές μπορούν.
Στην προσπάθειά του αυτή επιχειρεί να παρασύρει μαζί του όσους περισσότερους γίνεται για να διασπάσει την κοινωνία και να επιβάλει την αντικοινωνική του θέληση. Προκειμένου να χτυπήσει την εθνική ενότητα και την παραδοσιακή ηθική δεν διστάζει να προβάλει κάθε κοινωνική απαξία όπως η ομοφυλοφιλία, ο αντιρατσισμός, ο αντιεθνικισμός, ο εκφυλισμός, κτλ
Ωστόσο όλα τα παραπάνω προκειμένου να υποστηριχθούν επίσημα από το ανατρεπτικό τους κίνημα πρέπει να καταστούν «ηθικά». Η ηθική νομιμοποίηση των αριστερών με την οποία δικαιολογούν την καταστροφή της πατρίδος τους και του έθνους λαμβάνει χώρα με την επίκληση της θεωρίας της ισότητας και του ανθρωπισμού.
Σύμφωνα με αυτή όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και δικαιούνται προστασίας και αρωγής από το κράτος και την κοινωνία ανεξαρτήτως αν ανήκουν στο έθνος ή την συλλογική ταυτότητα. Έτσι όλα τα αντικοινωνικά στοιχεία, πχ. λαθρομετανάστες, μειονότητες, ανώμαλοι, προδότες, αντιρρησίες συνείδησης, οπαδοί καταστροφικών θρησκειών κτλ αποκτούν ηθική υπόσταση. Όλους αυτούς οι αριστεροί θέλουν να τους ενσωματώσουν στο ανατρεπτικό τους κίνημα για να πολεμήσουν το έθνος, που τους περιθωριοποίησε, από μίσος προς αυτό.
Πολλοί δεξιοί έχει παρατηρηθεί ότι πέφτουν θύματα αυτής της άθλιας προπαγάνδας και από αφέλεια και καλή πίστη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους αποστάτες. Πολλοί άνθρωποι πείθονται από το κήρυγμα του αριστερού ανθρωπισμού και περιθάλπουν τα αντικοινωνικά στοιχεία από ειλικρινή αισθήματα ελέους και αλληλεγγύης προς αυτούς. Βέβαια σπάνια κάποιος από αυτούς θα είναι γνήσιος αριστερός. Διότι οι αριστεροί δεν υποστηρίζουν τα αντικοινωνικά στοιχεία επειδή τα αγαπάνε αλλά επειδή είναι το μέσο για να κάνουν κακό στο έθνος. Γι’ αυτό ουδείς γνωστός αριστερός προσφέρει έστω και ένα ευρώ για να βοηθήσει πχ έναν αλλοδαπό κίναιδο που πεινάει.
Αντιθέτως όσοι έχουν αποδεχθεί το αριστερό κήρυγμα συνήθως λυπούνται και βοηθούν τα χρίζοντα βοηθείας αντικοινωνικά άτομα αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των πράξεών τους στο έθνος.
Αν η μοίρα το φέρει και ο αριστερός βολευτεί στο σύστημα που πολεμάει, τότε σε χρόνο μηδέν γίνεται συστημικός. Σκεφτείτε τους χιλιάδες αριστερούς δημοσίους υπαλλήλους που διόρισε το ΠΑΣΟΚ κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Στην αρχή, όταν πένονταν, ήταν όλοι επαναστάτες και αναρχικοί, ζητούσαν επανάσταση, σοσιαλισμό και ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος. Όταν όμως απέκτησαν εξουσία και άρχισαν να λαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς του δημοσίου και τις μίζες, χωρίς να κοπιάζουν για τίποτε, όλα άλλαξαν.
Από επαναστατικοί, έγιναν καθεστωτικοί, διότι πλέον δεν υπήρχε κανένας λόγος να ξεσηκώνονται εναντίον του συστήματος αφού πέτυχαν τον αρχικό σκοπό τους να ανήκουν σε αυτούς που ζουν εις βάρος των άλλων.
Γνώριζαν πλέον πως η περεταίρω αμφισβήτηση του συστήματος πιθανόν να τους στοίχιζε αφού θα έβλαπτε σοβαρά τα συμφέροντά τους.
Οι αριστεροί άπαξ και κερδίσουν αυτό που επιζητούν, δηλαδή την οικονομική και κοινωνική ανέλιξη τους χωρίς να καταβάλουν κόπο, εξακολουθούν να είναι αριστεροί, όχι όμως τόσο ριζοσπάστες, όσο ήταν κάποτε. Μιλάνε, διαμαρτύρονται, έχουν τις αυτές αντιλήψεις για τα πράγματα, όμως δεν πρόκειται να πράξουν κάτι πραγματικά ανατρεπτικό διότι πλέον έχουν αυτό που θέλουν. Τον βίο του παρασίτου.
Τώρα εξελίσσονται σε μετριοπαθείς διότι δεν είναι χαζοί να διακινδυνεύσουν να χάσουν αυτά που κέρδισαν. Οι ίδιοι θα συγκρουστούν με τους πρώην συντρόφους τους που δεν επέτυχαν να λάβουν μέρος στην μοιρασιά της λείας και εξακολουθούν να διαμαρτύρονται. Διότι τους αριστερούς δεν τους νοιάζει κάτι άλλο πέραν του εαυτού τους και της καλοπέρασης τους. Ιδού, οι πασοκοποιημένοι αναρχοκομμουνιστές στα 80ς έπαψαν να ζητούν την εφαρμογή του σοσιαλιστικού μοντέλου μόλις έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι.
Οι αριστεροί επαναστάτες ποτέ δεν επαναστατούν για το καλώς έχειν της πατρίδας αλλά για το δικό τους και μόνο συμφέρον. Αν οι σημερινοί ακροαριστεροί, είχαν μερικές χιλιάδες ευρώ στην τσέπη θα εγκατέλειπαν τις επαναστατικές ονειρώξεις στο πι και φι. Πάρτε για παράδειγμα την 17 Νοέμβρη, που από επαναστατική οργάνωση, μετατράπηκε σε εγκληματική διαπράττοντας συνεχώς ληστείες, όχι για τους σκοπούς της επαναστάσεως αλλά για να διάγουν καλά οι ίδιοι. Το ίδιο γίνεται και με διάφορες συμμορίες αναρχικών οι οποίες επιδίδονται σε εγκλήματα του ποινικού δικαίου δήθεν για λόγους επιβολής της επανάστασης ενώ στην πραγματικότητα για να ζουν και να καλοπερνούν αφού ως αλήτες και τεμπέληδες που είναι αποκλείεται να δούλευαν ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονα το φαινόμενο κάποιοι έφηβοι, που προέρχονται από πλούσιες οικογένειες, να ασπάζονται την αριστερή κοσμοθέαση και να γίνονται ακτιβιστές αναρχικοί και τρομοκράτες. Όλα αυτά δεν τα κάνουν διότι είναι καλά παιδιά που θέλουν να φτιάξουν διά της βίας έναν καλύτερο κόσμο για όλους. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για άτομα με έντονο εγωισμό που προσπαθούν απεγνωσμένα να επιβεβαιωθούν συμμετέχοντας σε μια εγκληματική οργάνωση δήθεν για το καλό όλου του κόσμου, ενώ στην πραγματικότητα δεν δίνουν γι’ αυτόν δεκάρα.
Τα άτομα αυτά μεγάλωσαν μέσα σε πληθώρα υλικών αγαθών, μακριά όμως από την ελληνική παραδοσιακή ηθική, συνήθως σε διαλυμένες οικογένειες. Επειδή δεν έχουν πετύχει κάτι σημαντικό στην ζωή τους, αρέσκονται να συμμετέχουν σε μια ομάδα με «σπουδαίους» σκοπούς όπου επιζητούν την αναγνώρισή τους από άλλους ομόσταυλούς τους.
Εξαιτίας αυτής της ψυχώσεως μπορεί να φθάσουν ακόμη και σε ειδεχθή εγκλήματα όπως συνέβη με τα πλουσιόπαιδα των «Πυρήνων της Φωτιάς».
Οι αριστεροί, συνοψίζοντας, ψυχικά είναι άτομα εγωκεντρικά, με σοβαρά συμπλέγματα κατωτερότητας, οκνηρά, ηδονοθήρες, φυγόπονοι, που αποδίδουν πάντα στους άλλους, ήτοι την κοινωνία, το σύστημα, το έθνος τα δικά τους ελλείμματα και να ψάχνουν απεγνωσμένα συμμάχους για να το πολεμήσουν και να κυριαρχήσουν. Κατά τον τρόπο αυτό εξηγούνται οι αγάπες τους με τους αλλοδαπούς, τους ομοφυλόφιλους, τις μειονότητες και κάθε άλλο παράγοντα που υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής κοινωνίας.
Για το έθνος δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να επικρατήσουν οι αριστεροί και οι ιδέες τους. Όταν οι αριστεροί παίρνουν την εξουσία κάνουν πλιάτσικο στο κράτος για να περνάν καλά και διαλύουν τα πάντα.
Αρχίζουν από την ηθική και φθάνουν στο κράτος και την οικονομία. Λόγω της διαλύσεως τελικά επέρχεται η κατάρρευση. Η πρόσφατη ιστορία της χώρας μας επιβεβαιώνει τα παραπάνω πανηγυρικά.
Αν κάποια στιγμή το έθνος συνέλθει και αποκτήσει εθνική ηγεσία, οι αρμόδιοι θα πρέπει να καταπολεμήσουν τον αριστερισμό, που είναι η ταφόπλακα της κοινωνίας,. Ο χαρακτήρας είπαμε καθορίζει την ιδεολογία.
Επομένως, οι νέοι άρχοντες οφείλουν να πλάσουν δεξιούς χαρακτήρες διά της μορφώσεως και της παιδείας Το εθνικό κράτος οφείλει να καταπολεμήσει τον εγωισμό των ανθρώπων και να τους διδάξει πειθαρχία ώστε η ατομική τους θέληση να υποτάσσεται στην ανώτερη θέληση του έθνους. Στον αγώνα αυτό θα πρέπει να έχουν υπόψιν τους πάντα ότι η διαδικασία της μόρφωσης είναι δυσκολότερη από την προπαγάνδα του εκφυλισμού της αριστεράς διότι ο άνθρωπος συμβαίνει να προτιμά πάντα την ανηφόρα από την κατηφόρα.
Πίνδαρος Μακεδών
.jpg)
