Η ΧΟΝΤΡΗ ΚΥΡΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

ΠΙΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Μπορεί η «χοντρή κυρία», δηλαδή η Αριστερά να έλεγε πώς δεν κυβέρνησε τη χώρα η ίδια (αντίθετα κυβέρνησαν πολλοί προερχόμενοι από την Αριστερά), αλλά είναι απόλυτα συνυπεύθυνη για τα πάντα. 

Έγινε απόλυτα συστημική, δεν κατήγγειλε ούτε πολέμησε το σύστημα, αλλά βολεύτηκε μέσα στο σύστημα.

Βολεύτηκε με τις προνομίες του συστήματος και έχοντας το κοινωνικό ηθικό πλεονέκτημα, κυριάρχησε στα γράμματα, στον πνευματικό, στον εκπαιδευτικό, στον δημοσιογραφικό, στον καλλιτεχνικό κόσμο, αλλά και στον ιδεολογικό χώρο. Κάλυψε ιδεολογικά τον απόλυτο κρατισμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ο οποίος οδήγησε σε πολιτική πελατεία, στην διαπλοκή και σε κρατικοδίαιτο παρασιτισμό με τα κρατικά δάνεια και τα χρήματα των φορολογουμένων. 

Ταυτόχρονα πολλοί προερχόμενοι από το χώρο της Αριστεράς, κατέλαβαν σημαντικές πολιτικές θέσεις και άλλοι έγιναν κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, συγκεντρώνοντας πλούτο και δύναμη.

Μετά την αποτυχία της Νέας Δημοκρατίας και του Σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, αντί ο λαός να αντιληφθεί τι έχει συμβεί, αντί να συνειδητοποιήσει ότι είναι ολόκληρο το σύστημα προβληματικό και ειδικότερα οι θεσμοί του (ένα σύστημα το οποίο διευκόλυνε ένα 1% κάποιων Ελλήνων να κατέχει το 56,1% της Ελλάδας και ένα 10% να κατέχει το 87% της χώρας), αντίθετα στράφηκε προς ό,τι του έχει απομείνει ως ελπίδα μέσα στο σύστημα, δηλαδή προς την συστημική Αριστερά για να τον σώσει.

Το πάρτι της μεταπολίτευσης λοιπόν δεν θα τελείωνε , αν δεν «τραγουδούσε » – κυβερνήσει και η Αριστερά και μάλιστα σε καιρούς που είναι τα δύσκολα και όχι με τις πλάτες των άφθονων δανεικών. Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι το τίμημα που πρέπει οριστικά να πληρώσει και η Αριστερά, η οποία μέχρι να κυβερνήσει, έπαιζε πολιτικά εκ του ασφαλούς. 

Μόνο έτσι θα μπορούσε να απελευθερωθεί η λαϊκή συνείδηση. Διαφορετικά η σκέψη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα εξακολουθούσε να παραμένει απωθημένο για τις μεγάλες λαϊκές μάζες.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αφήσει επιτέλους πίσω του τα συμπλέγματα και τις αερολογίες της δήθεν Αριστεράς και της δήθεν Δεξιάς και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα κατάματα. 

Και αυτή δεν είναι άλλη από την ανατροπή του συστήματος που τον πτώχευσε.

Π.Χ

Η χρεοκοπία της Πατρίδας μας

Η χρεοκοπία της Πατρίδας μας (Μέρος Α΄)

(Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, ....

αλλά να μην ξεχνιόμαστε)

Το κλεπτοκρατικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας

Έχουν περάσει οκτώ και πλέον χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα (23 Απριλίου 2010) που ο ανεκδιήγητος Τζέφρυ Παπανδρέου, με φόντο το ακριτικό Καστελόριζο, ανακοίνωσε την ένταξη της χώρας μας στο πρώτο Μνημόνιο, μετατρέποντάς την σε αποικία χρέους και οδηγώντας μεγάλο μέρος του λαού μας στη φτώχεια και τη δυστυχία.

Οι αιτίες της ελληνικής οικονομικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα οφείλονται στα κόμματα της φαυλοκρατίας-κλεπτοκρατίας που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια και οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, την υποταγή και την παρακμή.

Ανεξέλεγκτος δανεισμός, ξέφρενη σπατάλη των δημόσιων πόρων, διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας, αθρόοι διορισμοί, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, διαφθορά, αδιαφάνεια, διαπλοκή, ατιμωρησία, κρίση στο διεθνές χρηματοπιστωτικό περιβάλλον κ.λπ. ήταν οι βασικές αιτίες της σημερινής εθνικής τραγωδίας.

Οι πέντε περίοδοι, από την αρχή της μεταπολίτευσης τον Ιούλιο του 1974 μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από το κλεφτοΠΑΣΟΚ το 2009 και την επακόλουθη είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια, είναι οι παρακάτω:

1η περίοδος: Νέα Δημοκρατία, Κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεωργίου Ράλλη (1974- 1981). Αύξηση χρέους περίπου στο 27% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) από 18% που παρέλαβε από το Στρατιωτικό Καθεστώς.

2η περίοδος: ΠΑΣΟΚ, Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (1981- 1989). Αύξηση χρέους περίπου στο 65% του ΑΕΠ.

3η περίοδος: Κυβερνήσεις Οικουμενικής, ΝΔ, Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1989- 1993). Αύξηση χρέους στο 99% του ΑΕΠ.

4η περίοδος: ΠΑΣΟΚ, Κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη (1993- 2004). Αύξηση χρέους περίπου στο 100% του ΑΕΠ.

5η περίοδος: ΝΔ, Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή (2004 - Οκτώβριος 2009). Αύξηση χρέους περίπου στο 130% του ΑΕΠ.

Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν γραφεί εκατοντάδες μεροληπτικές αναλύσεις και μυθεύματα για το ποιοι ευθύνονται για τη διόγκωση του χρέους, με τραγικό επακόλουθο την είσοδο της χώρας μας στη μέγγενη των μνημονίων. Κάποιοι επιρρίπτουν ευθύνες στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, άλλοι στον Κώστα Καραμανλή τον Μικρό, κάποιοι άλλοι στον Κώστα Σημίτη που μας έβαλε με ψεύτικα στοιχεία στην ΟΝΕ ή στον Γ.Α.Π., ο οποίος είχε προαποφασίσει την ένταξη της χώρας στο Δ.Ν.Τ. χωρίς να αναζητήσει άλλες διεξόδους. Υπάρχουν και κάποιοι φαιδροί που επιρρίπτουν ευθύνες στην «επάρατη χούντα», η οποία το 1974 άφησε χρέος σχεδόν μηδενικό και αυτό εσωτερικό. Όμως σχεδόν όλοι συμφωνούν, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, ότι η καταστροφική έκρηξη του δημόσιου χρέους συνετελέσθη την πρώτη οκταετία της κυβερνήσεως του εθνικού ολετήρα Ανδρέα Παπανδρέου και της συμμορίας του κλεφτοΠΑΣΟΚ.

Η επταετία των συνταγματαρχών άφησε χρέος που ανέρχονταν περίπου στα 500 εκατομμύρια ευρώ, στο 20% του ΑΕΠ, το οποίο να σημειωθεί ότι ήταν εσωτερικό. Κατά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης της Ν.Δ. (1974-1981), επί πρωθυπουργίας Καραμανλή του πρεσβύτερου, το δημόσιο χρέος άρχισε να αυξάνεται κυρίως λόγω της «σοσιαλμανίας» που διακατείχε τον ψευτο-εθνάρχη. Ωστόσο το χρέος μέχρι το 1981 παρέμεινε σχετικά χαμηλό και πολύ χαμηλότερο από το μέσο όρο των χρεών των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών.

Από το 1975 μέχρι το 2009, το χρέος από τα 0,5 δις ευρώ εκτοξεύτηκε στα 299,7 δις ευρώ. Για την εκρηκτική αυτή διόγκωση του χρέους ευθύνεται όλο το κλεπτοκρατικό- φαυλοκρατικό σύστημα της κομματοκρατίας που επί 44 χρόνια κυβερνά τη χώρα, με το κλεφτοΠΑΣΟΚ να φέρει βεβαίως τη μεγαλύτερη ευθύνη.

Επί πασοκρατίας (από το 1981 μέχρι το 2004, με ένα μικρό διάστημα διαδοχής τριών περίπου χρόνων από την κυβέρνηση Τζαννετάκη, την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και την κυβέρνηση Μητσοτάκη) το χρέος εκτινάχτηκε από τα 2,2 δις. ευρώ του 1981 στα 183,2 δις του 2004 για να ανέλθει στο ασύλληπτο ποσό των 299,7 δις το 2009 επί κυβερνήσεως του νωθρού πρωθυπουργού Κώστα Kαραμανλή.  Στον παρακάτω πίνακα (έναν από τους αναρίθμητους πίνακες  με στατιστικά δεδομένα που έχουν δημοσιευτεί) και στα αντίστοιχα διαγράμματα, παρουσιάζεται η εξέλιξη του χρέους από το 1974 έως το 2009.

Τα στοιχεία που παραθέτουν διάφοροι συγγραφείς και οικονομικοί αναλυτές για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, αν και πολλές φορές μεροληπτικά, δεν απέχουν πολύ από τα παραπάνω.

Ο πασόκος πρώην υπουργός Κώστας Μπέης στο βιβλίο του «Η Ελλάδα που αγάπησα, η Ελλάδα της χρεοκοπίας» (Εκδόσεις Λιβάνη, 2011) παραθέτει τα παρακάτω στοιχεία:

- Επταετία των συνταγματαρχών (1967 - 1974): 20% του ΑΕΠ, το οποίο ήταν εσωτερικό χρέος.

- Κωνσταντίνος Καραμανλής (1974 - 1981): Αύξηση χρέους στο 26,5% του ΑΕΠ.

- Ανδρέας Παπανδρέου (1981 -  1989): Αύξηση στο 64,2% του ΑΕΠ.

- Ξενοφών Ζολώτας  (1990): Η οικουμενική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΚΚΕ) αναγκάστηκε να προσφύγει σε δανεισμό προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

- Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1991 – 1993): Αύξηση χρέους στο 98,3% του ΑΕΠ.

- Κώστας Σημίτης (1996 – 2004): Αύξηση στο 98,9% του ΑΕΠ.

- Κώστας Καραμανλής (2004 – 2009): Αύξηση στο 126,8% του ΑΕΠ.

- Γεώργιος Παπανδρέου (2010): Αύξηση χρέους στο 150% του ΑΕΠ.

Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός στο βιβλίο του «Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκοπία» (Εκδόσεις Πατάκη, 2011) αναφέρει:

- Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη παρέλαβε δημόσιο χρέος 65,7% και το 1993 το παρέδωσε στο 100,5% του ΑΕΠ.

- Ο Κώστας Σημίτης (2004) παρέδωσε το δημόσιο χρέος στο 108% του ΑΕΠ, μετά την απογραφή του Αλογοσκούφη.

- Ο Κώστας Καραμανλής (2009) παρέδωσε το δημόσιο χρέος στο 113,4% του ΑΕΠ.

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Έθνος» στις 19/11/2013 με τίτλο «Δεν ευθύνεται μόνο ένας ηγέτης για το χρέος της χώρας», αναφέρει: «Κατά τη μνημονιακή τετραετία 2010-2013 με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τον Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια (συν το εξάμηνο του Λουκά Παπαδήμου), το ελληνικό δημόσιο χρέος από το 130% εκτινάχθηκε στο 175%, αυξανόμενο κατά 45ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια – και μάλιστα με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους κατά 53%!»

Η χρεοκοπία της Πατρίδας μας (Μέρος Β΄)

(Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, ....

αλλά να μην ξεχνιόμαστε)

Η καταστροφική οκταετία του κλεφτοΠΑΣΟΚ (1981-1989)

O λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε αναμφίβολα ο κύριος υπεύθυνος για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους. H συμβολή του στην καθίζηση του κράτους κατά την δεκαετία του 1980 ήταν καθοριστική. Υπήρξε ο άνθρωπος που έβαλε τα καταστροφικά θεμέλια για την σημερινή ελληνική τραγωδία.

Η πασοκρατία αποδόμησε την κοινωνία, την οικονομία, τους θεσμούς. Συνέβαλε (μαζί με τη ΝΔ) στην καθιέρωση της ηγεμονίας της αριστεράς σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Με τους υπέρογκους δανεισμούς, τις ξέφρενες σπατάλες, τη λεηλασία των κρατικών πόρων από την «πράσινη ακρίδα», χτίστηκε το πασοκικό πελατειακό κράτος της φαυλοκρατίας, της αναξιοκρατίας, της κλεπτοκρατίας, ενώ κατεδαφίστηκαν η ιεραρχία, η αξιοκρατία, η αξιολόγηση. Όλες οι υπηρεσίες του δημοσίου κατακλίστηκαν από στρατιές χαχόλων πραιτωριανών-πρασινοφρουρών, οι οποίοι είχαν γίνει κράτος εν κράτει, διανέμοντας προνόμια και παροχές στους ημετέρους και κατακλέβοντας το Δημόσιο.

Οι διορισμοί των «πράσινων τρωκτικών» γινόταν κατά χιλιάδες σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες, χωρίς να υπάρχουν ανάγκες. Οι περίφημες ΔΕΚΟ γέμισαν με πρώην αφισοκολλητές και κλακαδόρους του ΠΑΣΟΚ, πολλοί από τους οποίους κατελάμβαναν διευθυντικές θέσεις, χωρίς να διαθέτουν ούτε τα τυπικά αλλά ούτε και τα ουσιαστικά προσόντα. Όλα αυτά τα πασοκόσκυλα απολάμβαναν παχυλούς μισθούς, πλήθος επιδομάτων και άλλων προνομίων. Συναγωνίζονταν στη διαφθορά, ενώ καθιέρωσαν μια απίστευτη ατιμωρησία προς τους κλέφτες του δημοσίου, για λόγους «κομματικής αλληλεγγύης».

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έκανε ο αρχιτέκτονας της διαφθοράς Ανδρέας Παπανδρέου για τον τότε διευθυντή της ΔΕΗ, Δ. Μαυράκη, ο οποίος είχε λάβει μίζα 500 εκατομμύρια δραχμές  (περίπου ενάμιση εκατομμύριο ευρώ) για προμήθειες της επιχείρησης: «Είπαμε να πάρει ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια…»,  νομιμοποιώντας στην ουσία την μίζα και τη διαφθορά.

Ήταν τότε που ο άθλιος δημαγωγός χρησιμοποιούσε την αντιδεξιά, αντικαπιταλιστική, αντιευρωπαϊκή και αντινατοϊκή ψευτο-πατριωτική ρητορεία για να προσελκύσει τους χαχόλους της αριστεράς, με τις ευλογίες βεβαίως των Η.Π.Α. Το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε όλα τα βρώμικα μέσα για να καταλυθούν οι κρατικοί μηχανισμοί από τα «πράσινα» λαμόγια και να διατηρηθεί στην εξουσία. Καλλιεργήθηκε η πρακτική της αρπαχτής,  της απάτης, και της ευνοιοκρατίας. Τότε είχαμε την εμφάνιση του “HOMO PASOKUS”. Όπως γράφει το πρώην στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, Γιάννης Τσαγκούδης, στο βιβλίο του «Το φριχτό φιάσκο της αλλαγής», Εκδόσεις Γόρδιος, 2016): «Στα χρόνια του Ανδρέα πλάστηκε ο νεοέλληνας της ήσσονος προσπάθειας, της φυγοπονίας, της απειθαρχίας, της απατριδοσύνης, της διαφθοράς, της καταστροφής όλων εκείνων που ανήκουν στην πατρίδα και όχι σ’ αυτόν τον ίδιο. Πλάστηκε ο «ΠΑΣΟΚάνθρωπος» που διέλυσε την Ελλάδα».

«Δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο λαός» έλεγε ο λαοπλάνος ηγέτης του κλεφτοΠΑΣΟΚ. Ίσως αυτό ήταν το μόνο από τα συνθήματα του πολιτικού απατεώνα Ανδρέα Παπανδρέου που μετουσιώθηκε σε πράξη, καθώς το ΠΑΣΟΚ διέλυσε όλους τους θεσμούς της χώρας. Η μεγάλη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας συντελέστηκε κατά τη δεκαετία του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου, με την υπέρμετρη διόγκωση του δημοσίου και την εξόντωση κάθε έννοιας ανάπτυξης και παραγωγικότητας. Χώρες όπως π.χ. η Ισπανία και η Πορτογαλία, οι οποίες το 1974 βρίσκονταν σε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης από την Ελλάδα, έκαναν ριζικές αλλαγές στις δομές της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, κάτι που δεν επέτρεψε να γίνει στη χώρα μας ο άκρατος λαϊκισμός της σοσια-ληστρικής ΠΑΣΟΚρατίας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το μαρξιστογενές ΠΑΣΟΚ έφεραν από το Παραπέτασμα δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστοσυμμορίτες που αιματοκύλισαν τη χώρα και τους συγγενείς τους, δίνοντάς τους παχυλές συντάξεις και εφάπαξ, και διορίζοντάς τους σε περίοπτες θέσεις του δημόσιου τομέα. Υπολογίζεται ότι δόθηκαν περίπου 200.000 συντάξεις χωρίς ανταποδοτικότητα σε «πολιτικούς πρόσφυγες» από την πρώην Σοβιετική Ένωση και άλλα κράτη του ανατολικού μπλοκ. Πολλοί ήταν εκείνοι που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και αφού πήραν τις συντάξεις, επέστρεψαν στις οικογένειές τους στις χώρες που τους φιλοξένησαν.

Επίσης, χιλιάδες ήταν εκείνοι οι οποίοι πήραν συντάξεις, δηλώνοντας αντιστασιακοί  (χωρίς να υποστούν κανένα έλεγχο), ενώ κατά την περίοδο του συμμοριτοπόλεμου ήταν βρέφη, γεγονός που εξόργισε ακόμη  και τον τότε γενικό γραμματέα του Κ.Κ.Ε., Χαρίλαο Φλωράκη («Καπετάν Γιώτη») ο οποίος είχε πει ειρωνικά στη Βουλή «Δεν ήξερα ότι υπήρχαν τόσοι πολλοί αντιστασιακοί στην Ελλάδα».

Το 1990, μετά από 8 χρόνια διακυβέρνησης του κλεφτοΠΑΣΟΚ, το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στο 65% του ΑΕΠ .Μεγάλο ρόλο σε αυτή την αύξηση έπαιξε η τεράστια αύξηση δαπανών που συμπεριελάμβαναν την κρατική κατανάλωση, τις αμοιβές υπαλλήλων, τις κοινωνικές δαπάνες και επενδύσεις, τις διολισθήσεις και τις υποτιμήσεις της δραχμής, τις αυξημένες κοινωνικές δαπάνες, τον διπλασιασμό των συντάξεων το 1982, τους υπέρογκους τόκους δανεισμού κ.λπ.

Το 1985, όταν το κλεφτοΠΑΣΟΚ ανέλαβε  για δεύτερη φορά τη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν πολλοί αυτοί που είχαν αντιληφθεί ότι η οικονομική κατάσταση δεν ήταν καλή και ότι το κράτος θα έπρεπε να νοικοκυρέψει τα οικονομικά του.

Υπήρξαν και κάποιοι  που πρότειναν τολμηρές μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση, στην ασφάλιση, στη φορολογία κ.λπ. ως απαραίτητα στοιχεία για να μπορέσει να λειτουργήσει η Ελλάδα ως ένα σύγχρονο κράτος. Ο ακαδημαϊκός και οικονομολόγος Άγγελος Αγγελόπουλος προειδοποιούσε ότι το 75% των νέων δανείων χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση των παλιών και ως εκ τούτου «είναι πολύ αμφίβολο αν κατά τα προσεχή έτη η Ελλάς θα μπορεί να δανείζεται τόσο σημαντικά ποσά δίχως παρεμβάσεις διεθνών οργανισμών, δίχως δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και δίχως υποθήκευση του οικονομικού μέλλοντος της χώρας» («Το Βήμα», 15.9.1985). Δυστυχώς, οι προφητική αυτή προειδοποίηση του Αγγελόπουλου έμελλε να πραγματοποιηθεί 25 χρόνια αργότερα!

Ο Ανδρέας όμως προτίμησε να τους αγνοήσει προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και να μην έλθει σε σύγκρουση με τα αναρίθμητα πράσινα λαμόγια και τις ποικιλόχρωμες συντεχνίες, που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν το μεγάλο φαγοπότι, το οποίο συνεχιζόταν με διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό. Μετά το 1985 το κλεφτοΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε τα τεράστια ποσά των κοινοτικών κονδυλίων, που προοριζόταν για την ανάπτυξη και τον μετασχηματισμό της Ελλάδας σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα μέσω των ΚΠΣ (Κοινοτικών  Πλαισίων Στήριξης). Όμως η απορροφητικότητα των πόρων σύμφωνα με τα ευρωστατιστικά στοιχεία ήταν μόνο 21,5%.  Οι περισσότεροι πόροι κατασπαταλήθηκαν από την «πράσινη ακρίδα» που αποτελούσε τη νέα νομενκλατούρα της χώρας.

Επί πασοκρατίας γιγαντώθηκε η αποβιομηχάνιση της χώρας, η συρρίκνωση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής και η εξόντωση κάθε έννοιας ανάπτυξης.  Έργα υποδομής μηδέν. Αεροδρόμια, σταθμοί λεωφορείων,  σιδηροδρομικοί σταθμοί, οδικά δίκτυα, λιμάνια κ.λπ.  παρέμεναν τριτοκοσμικά. Η δεύτερη τετραετία του κλεφτοΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε με την λεηλασία του δημόσιου χρήματος από την «πράσινη ακρίδα», την έξαρση των σκανδάλων, τον νεοπλουτισμό, την εμφάνιση «νέων τζακιών», τον χυδαίο «αυριανισμό» κ.λπ., και έκλεισε με το διαβόητο «σκάνδαλο Κοσκωτά». Πολλοί πολιτικάντηδες, που μπήκαν στην πολιτική χωρίς «δεύτερο παντελόνι», βρέθηκαν ύστερα από λίγα χρόνια με υπερπολυτελείς βίλες και κότερα, καθώς και υπέρογκες καταθέσεις στην Ελβετία και σε άλλες τράπεζες του εξωτερικού.

Για τα αμέτρητα σκάνδαλα επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου θα μπορούσαν να γραφούν ολόκληροι τόμοι: Σκάνδαλο του καλαμποκιού, σκάνδαλο της Αγροτικής Ασφαλιστικής, σκάνδαλα ΕΤΒΑ, σκάνδαλο ΠΡΟΜΕΤ, σκάνδαλο ΑΓΡΕΞ, σκάνδαλο ΚΥΔΕΠ, σκάνδαλο ΕΒΟ, σκάνδαλο Κοσκωτά,  ο περίφημος «κουτσονόμος» (νόμος που δημιουργήθηκε από τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Δικαιοσύνης (sic!) Μένιο Κουτσόγιωργα, τον οποίο ψήφισε σύσσωμο το κλεφτοΠΑΣΟΚ,  που  απαγόρευε το άνοιγμα των λογαριασμών στις τράπεζες ώστε να προστατεύονται τα λαμόγια), σκάνδαλα…σκάνδαλα… σκάνδαλα…

Για τα σκάνδαλα αυτά ελάχιστοι οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη και ακόμη λιγότεροι τιμωρήθηκαν. Οι πολιτικάντηδες, τα τρωκτικά της διαπλοκής και οι νταβατζήδες είχαν φροντίσει να μένουν στο απυρόβλητο, ενώ ο ιός της διαφθοράς είχε μολύνει ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Τα 24 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ χρέος που άφησε πίσω του το κλεφτοΠΑΣΟΚ, το 1989, ήταν ένα αστρονομικό ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι στο ενδιάμεσο διάστημα η χώρα μας είχε εισπράξει δισεκατομμύρια ευρώ από κοινοτικές επιδοτήσεις, τα περισσότερα των οποίων κατέληγαν στις τσέπες των λαμογιών του σάπιου πολιτικού κατεστημένου.

Γράφει ο φιλελεύθερος Γιάννης Μαρίνος σε άρθρο του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (14/2/2010) συνοψίζοντας μέσα σε λίγες γραμμές τη ζοφερή πραγματικότητα εκείνης της περιόδου: 

«…Όλα ξεκίνησαν από την ανεύθυνη οικονομική πολιτική της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ (από το 1981), η οποία αποδιάρθρωσε το κράτος, ανήγαγε τη διαφθορά σε δικαίωμα εντός «λογικών» πλαισίων  (όχι και 500 Εκατομμύρια!), πολέμησε την αξιοκρατία και ανέχθηκε την ανάδειξη της παρανομίας και της ασυδοσίας σε δημοκρατικές κατακτήσεις. Και φυσικά υπέθαλψε τη νοοτροπία των τεμπέληδων, που τρώνε, πίνουν, κατασπαταλούν ή κατακλέβουν τα κονδύλια της ΕΟΚ, δανείζονται για να κάνουν τουρισμό, να αγοράζουν θηριώδη τζιπ και να παίρνουν πτυχία χωρίς να σπουδάζουν και χωρίς γνώσεις που χρειάζεται η αγορά εργασίας. Και αναπόφευκτα επέβαλε τον κομματισμό ως κύριο προσόν για πρόσληψη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αναδεικνύοντας σε επιστήμη τον λαϊκισμό της Αριστεράς και την ισοπέδωση των πολιτιστικών αξιών και ηθικών αναστολών. Έτσι αναπόφευκτα εκτόξευσε το δημόσιο χρέος σε ύψη δυσθεώρητα, από τα οποία έκτοτε δεν μπορεί να ξεκολλήσει η χώρα μας. Όσες κυβερνήσεις  ακολούθησαν, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να αλλάξουν αυτή την ολέθρια κληρονομιά και ευθύνονται λίγο έως πολύ για την άσωτη συμπεριφορά, την παγίωση της ατιμωρησίας, τις στατιστικές λαθροχειρίες, τους πελατειακούς διορισμούς, τη διόγκωση του κράτους…»

Παύλος Γκάσταρης