Δεν υπάρχει Πολιτική χωρίς ιδέες. Όσοι πιστεύουν ότι η άσκηση Πολιτικής είναι απλά θέμα «τεχνοκρατικής διαχείρισης», φτωχαίνουν την Πολιτική, την αδειάζουν από νόημα κι από ακτινοβολία στο λαό. Τελικά, αποδυναμώνουν την ίδια τη Δημοκρατία… Γιατί η απόϊδεολογικοποίηση της Πολιτικής, οδηγεί σε αποπολιτικοποίηση της διακυβέρνησης.
Δεν μπορεί η Κεντροδεξιά να απουσιάζει από τη μάχη των ιδεών. Τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, υπερασπίζονται τις δικές τους ιδεολογικές αρχές, τις αναδιατυπώνουν συνεχώς, εκσυγχρονίζουν το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο. Για μας, για την Κεντροδεξιά, αυτό θεωρείται από κάποιους …«απαγορευμένο ταμπού»!
Η παράταξή μας, από τις γραμμές της οποίας βγήκαν και τις ιδέες της οποίας υπερασπίστηκαν – μεταξύ πολλών άλλων λαμπρών πνευματικών ανθρώπων – ένας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ένας Κωνσταντίνος Τσάτσος, ένας Γιώργος Σεφέρης και ένας Οδυσσέας Ελύτης, η παράταξη αυτή, θεωρείται σήμερα «παρίας» στις μεγάλες διανοητικές αναζητήσεις της εποχής μας!
Δεν της επιτρέπουν ούτε τη μεγάλη πνευματική κληρονομιά της να επικαλεστεί, ούτε τις διαχρονικές της αξίες να υπερασπιστεί. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Σεβόμαστε τις ιδέες όλων. Αλλά υπερασπιζόμαστε τις δικές μας ιδέες. Που είναι συνδεμένες με τις καλύτερες πολιτικές και πνευματικές παραδόσεις της Ελλάδας.
Τα μεγάλα Κεντροδεξιά κόμματα σε όλη τον κόσμο – ιδιαίτερα στην Ευρώπη – είτε αυτό-προσδιορίζονται ως Χριστιανοδημοκρατικά, είτε ως Συντηρητικά, είτε ως ο,τιδήποτε άλλο – δίνουν και κερδίζουν τη μάχη των ιδεών. Γιατί γνωρίζουν ότι πολιτική διακυβέρνηση χωρίς ιδεολογική επιρροή είναι απλή διαχείριση. Συνήθως κακή διαχείριση…
Η δική μας ιδεολογία, ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός, έχει επιρροή σε όλη την κοινωνία. Δεν χρειάζεται να εισαχθεί «απ’ έξω» και να επιβληθεί «από τα πάνω». Στηρίζεται σε αρχές και αξίες «αυτοφυείς» στην ελληνική κοινωνία και την παράδοσή της, αυτονόητες σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και προ πολλού κυρίαρχες παντού στον κόσμο.
Η κοινωνία δεν θα «ενοχληθεί» αν υπερασπίσουμε τα δικά της βαθύτερα πιστεύω. Αντίθετα θα απομακρυνθεί από μας, αν δεν καταφέρουμε να τα ενστερνιστούμε και να τα υπερασπιστούμε… Κι αυτή τη στιγμή μας βλέπει με επιφυλακτικότητα γι’ αυτό ακριβώς: Γιατί για πολλά χρόνια τα αποσιωπήσαμε… Στη νέα μας πορεία, λοιπόν, κάνουμε άνοιγμα σε όλη την κοινωνία και ακουμπάμε το μέγιστο φάσμα των συμπολιτών μας.
Αρχές μας είναι:
* οι αστικές αρχές της εργατικότητας, της αξιοκρατίας, της συνέπειας, της κοινωνικής ισορροπίας και του σεβασμού της ανθρώπινης προσωπικότητας.
* οι φιλελεύθερες αρχές της ανταγωνιστικότητας, των ατομικών δικαιωμάτων, και της προσωπικής ευθύνης.
* ο ρόλος της μεσαίας τάξης, ως κορμού της κοινωνίας (Αριστοτέλης), ως κέντρου βάρους της δημοκρατίας (Μοντεσκιέ, Μαξ Βέμπερ), κι ως μοχλού της ανάπτυξης (Ρούσβελτ, Ντε Γκώλ, Αντενάουερ, Κέννεντυ, Μιτεράν).
* ο κοινωνικός χαρακτήρας του φιλελευθερισμού, που αντιδιαστέλλεται από τις νεοφιλελεύθερες ακρότητες, οι οποίες όπου εφαρμόστηκαν οδήγησαν τις κοινωνίες σε αδιέξοδα.
* ο πατριωτικός χαρακτήρας του φιλελευθερισμού, που αντανακλάται άμεσα στις βαθύτερες ευαισθησίες του λαού μας – ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει – για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
Όλα αυτά δεν… «περιχαρακώνουν» την Παράταξή μας! Αντίθετα διευρύνουν την επιρροή της. Η ιδεολογία μας είναι απελευθερωτική και ενωτική, ακριβώς γιατί παραμερίζει ψεύτικα διλήμματα:
– Δεν διαλέγουμε ανάμεσα στην Ανάπτυξη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Διαλέγουμε Ανάπτυξη με Κοινωνική Δικαιοσύνη.
– Δεν διαλέγουμε ανάμεσα στην Πατρίδα και την Εξωστρέφεια. Υπερασπιζόμαστε την Πατρίδα μας, ακριβώς για να μπορέσουμε να προκόψουμε με εξωστρέφεια ως ανοικτή κοινωνία σε ένα ανοικτό κόσμο.
Θέλουμε την Ελλάδα ανοιχτή κοινωνία, αλλά όχι «ξέφραγο αμπέλι»…
Θέλουμε τη χώρα μας πλήρες μέλος της Ευρώπης με πλήρη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, όχι «κράτος- παρία», ούτε χώρα «περιορισμένης ευθύνης», ούτε «φινλανδοποιημένη περιοχή». Όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητα σε όλες τις άλλες δημοκρατίες. Μόνο στην Ελλάδα κάποιοι ισχυρίζονται ότι τέτοιες απόψεις μπορεί να… «απωθούν τους ταλαντευόμενους ψηφοφόρους»!
Πάρτε, για παράδειγμα, τον ιστορικά «κεντρώο ψηφοφόρο. Του οποίου οι θέσεις έχουν αλλάξει από εποχή σε εποχή. Είναι κυρίως οι δικές μας απόψεις που τον συγκινούν σήμερα. Κι όχι μόνον αυτόν… Άλλωστε, οι Κεντρώοι ψηφοφόροι δεν είδαν με συμπάθεια όσους υποστήριξαν το Σχέδιο Ανάν το 2004. Όπως δεν είδαν με συμπάθεια ούτε την πρόσφατη υπερψήφιση του Μνημονίου για το «μηχανισμό Στήριξης»… Εδώ έχουμε το εξής παράδοξο: οι υποστηρικτές ακραία αντιλαϊκών θέσεων, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές των… κεντρώων αντιλήψεων!
Η στροφή μας στην Ιδεολογία είναι επιστροφή στην Πολιτική. Είναι η στέρεα βάση για τη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού πλειοψηφικού ρεύματος. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά μέσα σε συνθήκες κρίσης όπως η σημερινή είναι πιο απαραίτητο παρά ποτέ…
Αυτό ενοχλεί κάποιους… Δεν ενοχλεί τους ψηφοφόρους μας. Αντίθετα, αυτοί το θέλουν. Δεν ενοχλεί τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων. Αντίθετα, το παρακολουθούν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Απειλεί , όμως, το ΠΑΣΟΚ. Και ενοχλεί τα… «εξαπτέρυγά» του. Τι να κάνουμε; Μικρό το κακό…
