Μέσα στους έξι πρώτους μήνες του 2015 τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» φρόντισαν να δείξουν δύο φορές πόσο... σέβονται, εκτιμούν και υπολογίζουν την ψήφο του Λαού, όταν αυτή έρχεται σε αντίθεση με τους πολιτικάντικους ελιγμούς τους, αλλά και με τις επιθυμίες των εντολέων τους από το εξωτερικό.
Η πρώτη φορά ήταν μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Έχοντας ακόμη πολύ νωπή την μνήμη της εκλογικής του νίκης, ο Τσίπρας προσπάθησε όχι να πραγματοποιήσει αυτά τα οποία έταζε προεκλογικά με την αντιμνημονιακή του ρητορική και επιχειρηματολογία στον τόσο ταλαιπωρημένο και εξουθενωμένο από την λαίλαπα του Μνημονίου Ελληνικό Λαό, αλλά να «διαπραγματευθεί» μια σχετικά «ήπια» συμφωνία ολοκλήρωσης του δευτέρου Μνημονίου, με την εφαρμογή κάποιων μέτρων, τα οποία δεν θα προκαλούσαν μεγάλη αναταραχή και δεν θα απόκοβαν την κυβέρνησή του από την λαϊκή υποστήριξη που απέκτησε στις 25 Ιανουαρίου.
Η απάντηση των εταίρων και των διεθνών τοκογλύφων ήταν σαφής: Η λαϊκή εντολή που λάβατε μας είναι εντελώς αδιάφορη. Το μόνο που μετράει εδώ είναι οι κανόνες που βάζουμε εμείς. Επί πέντε μήνες γινόταν ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, με τους διεθνείς τοκογλύφους να παραμένουν αμετακίνητοι και την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποχωρεί συνεχώς,αποδεχόμενη την μια μετά την άλλη τις σκληρές μνημονιακές απαιτήσεις της τρόικας.
Επί της ουσίας δηλαδή, η λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου για καταγγελία του Μνημονίου πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Φτάνοντας στο τέλος της διολίσθησης, παράλληλα με την αποδοχή του τελευταίου σκληρού σχεδίου της τρόικας-«θεσμών» (πρόταση Γιούνκερ), ο Τσίπρας αποφάσισε να κάνει ένα δημοψήφισμα, όχι για να ενισχύσει την διαπραγματευτική του θέση επί των δανειστών (όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, αυτό ήταν ανέφικτο), αλλά για να ενισχύσει την θέση του στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.
Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος, με εμφανή την προσπάθεια της κυβέρνησης να κάνει οτιδήποτε «κάτω από το χαλί» για να ενισχύσει το «ναι» και να αποδυναμώσει το «όχι», παρά την επιστολή Τσίπρα, μόλις τρεις ημέρες μετά την ανακοίνωση δημοψηφίσματος, με την οποία αποδέχθηκε (με ελάχιστες και ανούσιες διαφοροποιήσεις) την πρόταση Γιούνκερ, χαρακτηρίστηκε από τους διεθνείς τοκογλύφους ως casus belli.
Όταν ο Τσίπρας επανήλθε στις Βρυξέλλες, με το 61,3% στα χέρια του, δεν τόλμησε να το επικαλεστεί ούτε καν στο ελάχιστο, ακριβώς επειδή δεν πίστεψε ποτέ στην δυναμική και την χρησιμότητα του «όχι». Αυτή την φορά δεν επικαλέστηκε την λαϊκή εντολή της 5ης Ιουλίου. Την επικαλέστηκαν, όμως, οι διεθνείς τοκογλύφοι από την δική τους οπτική γωνία. Σεβόμαστε την δημοκρατική διαδικασία, είπαν με σαρκασμό και κυνικότητα, και γι’ αυτό δεν αρκούμαστε στην πρόταση Γιούνκερ, την οποία ήδη έχετε αποδεχτεί. Πρέπει σ’ αυτή την πρόταση να προσθέσετε νέα μέτρα, τα οποία εμείς θα εξετάσουμε αν είναι επαρκή ή αν θα χρειαστούν κι άλλα.
Βεβαίως, πριν ακόμη ηχήσουν οι καμπάνες του νέου τελεσίγραφου των δανειστών, ο ίδιος ο Τσίπρας είχε φροντίσει να πετάξει στα σκουπίδια τη νέα λαϊκή εντολή της 5ης Ιουλίου, μαζεύοντας στο προεδρικό μέγαρο τους εκπροσώπους του «ναι», υπό την αιγίδα του Παυλόπουλου, και συναποφασίζοντας μαζί τους ότι θα πάει στις Βρυξέλλες για συμφωνία «πάση θυσία».
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η ψήφος όταν διοχετεύεται στους φορείς της συστημικής εξουσίας χρησιμεύει μόνο ως μηχανή ανακατανομής ισχύος στο καθεστωτικό στρατόπεδο. Επίσης, όταν η ψήφος έχει χαρακτήρα «ανάθεσης», με μια λιγότερο ή περισσότερο μεσσιανική προσδοκία απ’ αυτούς που την λαμβάνουν, χωρίς να υπάρχει ενεργή συμμετοχή στην πολιτική και την κοινωνία από τους ψηφοφόρους, τότε οδηγούμαστε σ’ έναν φαύλο κύκλο που καταλήγει τελικά στην απογοήτευση.
Γι’ αυτό και η αντίληψη του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για την έννοια της ψήφου είναι διαφορετική από αυτήν των συστημικών κομμάτων, καθώς θεωρούμε ότι θα πρέπει να συνοδεύεται και από την ενεργητική-ευεργετική συμπεριφορά και συμμετοχή των πολιτών στην διαμόρφωση των καταστάσεων.
Γιώργος Μάστορας
