Η εθνική πολιτική της Μόσχας στο Κυπριακό, από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι σήμερα.

Η εθνική πολιτική της Μόσχας στο Κυπριακό, από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι σήμερα, είναι η επιμήκυνση του στάτους κβο.

 

Η κυπριακή κυβέρνηση (για την ακρίβεια το πολιτικό σύστημα σχεδόν στην ολότητά του) θεωρεί τη Ρωσία τον πιο σημαντικό της σύμμαχο, όχι για τη λύση του Κυπριακού, αλλά για τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης.

 

Το πρόβλημά τους είναι ότι το στάτους κβο εξάντλησε τα όριά του και το Κυπριακό αναπτύσσει άλλες δυναμικές, συμβατές με τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή, αλλά με βαρύ τίμημα που ίσως το πληρώσει η Κύπρος.


Η Μόσχα, από την εποχή του Τσάρου επιδιώκει να κατέβει στη Μεσόγειο. Η Κύπρος, ως κράτος μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να γίνει ρωσική αποικία.

 

Όμως κράτος ρωσικής επιρροής έχει ήδη γίνει.

 

Τα αίτια της έκρηξης στο Μαρί δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης, άλλα και απόρροια των πολιτικών δεσμεύσεων και εξαρτήσεων που έχει ο Πρόεδρος Χριστόφιας από τη Μόσχα από την εποχή που τον επέλεξαν και τον έκαναν ηγέτη του ΑΚΕΛ.

 

Το τελευταίο παράδειγμα με την αποδέσμευση του πλοίου που μετέφερε όπλα στη Συρία, δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το ποιος κάνει κουμάντο στην εξωτερική πολιτική της Κύπρου.

Ο Χριστόφιας αυτοαπομονώθηκε και απομόνωσε και την Κύπρο. Προκαλώντας τη Δύση για να δελεάσει τη Μόσχα, απλώς προκαλεί και την δική μας τύχη .

Η Δύση, της οποίας επιλέξαμε να γίνουμε μέλη διά της ένταξης στην ΕΕ, προσπαθεί να σπάσει τον άξονα Συρίας - Ιράν, συνδέοντάς το αυτό με την ασφάλειά της.

 

Όταν η Κύπρος, εξυπηρετώντας τη Μόσχα, διευκολύνει τον εξοπλισμό του Άσαντ, ενώ το κυπριακό ΥΠΕΞ αρνείται να απαντήσει καν στα τηλεφωνήματα των Αμερικανών, παίζει ένα παιχνίδι πέραν των δυνάμεων και των δυνατοτήτων της. 

Η φυσική παρουσία του ΟΗΕ στην Κύπρο, είτε ως καλές υπηρεσίες είτε ως ΟΥΝΦΙΚΥΠ (το ψήφισμα για ανανέωση της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ)  στην Κύπρο  , εξαρτάται από την ομοφωνία στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Αν θα συνεχίσουν ή αν θα διακοπούν οι συνομιλίες, αν θα μείνει ή αν θα φύγει η ΟΥΝΦΙΚΥΠ, εξαρτάται από τη Δύση.

 

Βάζοντας όλα τα αβγά του στο καλάθι της Μόσχας, ο Χριστόφιας επέλεξε να τρέξει με λάθος τακτική και μετά βεβαιότητας να χάσει αυτή την κούρσα. Για την ακρίβεια, τηνείχε ήδη χάσει.

Η Λευκωσία, σχολίαζε κάθε ρωσική δήλωση με πανηγυρικό τόνο, σημειώνοντας ότι "οι σαφείς θέσεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας αποτελούν επιβεβαίωση της διαχρονικής θέσης αρχών της Μόσχας στο Κυπριακό". Βέβαια, οι "θέσεις αρχών" της Μόσχας εξαντλούνται μόνο στη διαχείριση του χρόνου και ουδέποτε άγγιξαν ζωτικές πτυχές του Κυπριακού, όπως τα τουρκικά στρατεύματα, ή ο εποικισμός.

H στάση της τότε Σοβιετικής Ένωσης έναντι της τουρκικής εισβολής και η ένταση της κριτικής για τις ευθύνες της κυπριακής τραγωδίας εξαντλήθηκε στις ΗΠΑ. Το ΑΚΕΛ μπόρεσε και πέρασε δυνατά το μήνυμα των ευθυνών του ιμπεριαλισμού, ενώ έμεινε στο απυρόβλητο η ενθάρρυνση της εισβολής από τη Σ. Ένωση.

Η ρητορική της Μόσχας για την τραγωδία της Κύπρου εξαντλείτο στο ΝΑΤΟ και στην ιμπεριαλιστική συνωμοσία, όχι όμως στην Τουρκία. Δεν υπάρχει ούτε μία καταδικαστική δήλωση εκ μέρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης που να στρέφεται ονομαστικά κατά της Τουρκίας ή να ζητεί την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων (με το όνομά τους) από την Κύπρο.

Tην πολιτική της μη λύσης την οποία ακολουθούσε η Μόσχα και την επέβαλε στο ΑΚΕΛ. Το κανάλι επαφής ήταν: γραφείο Διεθνών Σχέσεων - πρέσβης στη Λευκωσία - γενικός γραμματέας ΑΚΕΛ.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παρασκήνιο της απόρριψης του αγγλο-αμερικανο-καναδικού σχεδίου, το φθινόπωρο του 1978, το οποίο προέβλεπε λύση ομοσπονδίας και επιστροφή της Αμμοχώστου προτού καν αρχίσουν οι συνομιλίες.

Όπως μαρτυρεί ο Αντρέας Φάντης, η Κεντρική Γραμματεία του κόμματος, υπό τον Παπαϊωάννου, έκρινε το σχέδιο πολύ θετικό, «που θα οδηγούσε, επιτέλους, το Κυπριακό στη λύση του». Με την ανησυχία ότι ο Κυπριανού μπορούσε να βιαστεί και να το απορρίψει, το ΑΚΕΛ άρχισε επαφές με στελέχη του ΔΗΚΟ, στα οποία είχε επιρροή, για να πείσουν τον Κυπριανού, ο οποίος ήταν άρρωστος στο κρεβάτι (ήταν οι εποχές του μεγάλου εγκεφάλου). Επίσης, ζήτησε επαφή με τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, για να τον πείσουν.

Λίγες μέρες μετά, ο πρέσβης της ΕΣΣΔ Σεργκέι Αστάβιν κάλεσε σε γεύμα στο σπίτι του τα μέλη της Γραμματείας και μερικά μέλη του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ.

 

Στη διάρκεια του γεύματος και στην πολιτική συζήτηση που έγινε μετά από αυτό, ο Αστάβιν έδωσε απορριπτική κατεύθυνση. Αυτό ήταν αρκετό. Την επομένη, η Κεντρική Γραμματεία αναθεώρησε την αρχική απόφασή της. Ακολούθως, το Πολιτικό Γραφείο και η Κεντρική Επιτροπή αποδέχθηκαν την εισήγηση για απόρριψη του πλαισίου λύσης του Κυπριακού των τριών δυτικών χωρών. Προηγήθηκε και σχόλιο του ΤΑΣΣ ότι το αγγλο-αμερικανο-καναδικό σχέδιο ήταν επέμβαση του ΝΑΤΟ στις υποθέσεις του κυπριακού λαού.

Στον πολιτικό λόγο του ΑΚΕΛ δεσπόζουσα θέση έχει η κριτική για τις ευθύνες της Δεξιάς για την εθνική τραγωδία του 1974, που είναι πράγματι πολλές και ασήκωτες. Πολιτικές όμως ευθύνες έχει και το ΑΚΕΛ για τη δική του συμπόρευση του με τον Μακάριο στο ζήτημα της Ένωσης.

Το ΑΚΕΛ, μέχρι το 1974, ήταν ένα κόμμα ενωτικό. Και δεν έγινε ενωτικό μετά την κατάρρευση της Ζυρίχης, μαζί με όλα τα υπόλοιπα κόμματα της Κύπρου, αλλά πολύ πιο πριν.

Αμέσως μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης το ΑΚΕΛ έθεσε ως στόχο του την ολοκλήρωση της ανεξαρτησίας. Σταδιακά ο στόχος του μεταβλήθηκε σε «ολοκλήρωση της ανεξαρτησίας, αυτοδιάθεση», ενώ από το 1964 και μετά, για να μην μειονεκτεί στην ενωτική ρητορική του Μακαρίου και του Γρίβα, τάχθηκε απερίφραστα υπέρ της ένωσης.

Στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ στις 21.12.1961 (δύο χρόνια πριν την κατάρρευση των συμφωνιών) ο ίδιος υποστήριξε πως μετά τη Ζυρίχη η ένωση θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί, αλλά δέχτηκε τις «ομοβροντίες της κομματικής πυραμίδας». 

Το ΑΚΕΛ είχε υποστεί «ενωσιοπληξία», που την αποδίδει στις «εθνικιστικές επιδράσεις και στα εθνικιστικά κατάλοιπα που χαρακτήριζαν την ηγεσία του κόμματος», καθώς και στο λαϊκισμό και στην έλλειψη διάθεσης της ηγεσίας να «αντιπαλέψει στην εθνικιστική πορεία του Μακαρίου και της Δεξιάς».

Ήταν, όμως, μόνο αυτό; Ήταν μόνο η πίεση του Μακαρίου, του Γρίβα και ο λαϊκισμός; Ή ήταν η «ενωσιοπληξία» πολιτική της Μόσχας;

 

Από πηγές ξέρουμε πως η Μόσχα επένδυσε στον Μακάριο, ιδίως μετά την προσχώρησή του στο Κίνημα των Αδεσμεύτων και τις προσπάθειές του για κατάργηση των Συνθηκών Εγγυήσεων και Συμμαχίας, για να καταστεί η Κύπρος πραγματικά αδέσμευτη και η ένωση εφικτή. 

Βέβαια, με την ένωση η Κύπρος θα εντασσόταν ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ. Οπόταν γιατί η Μόσχα να στηρίζει τον Μακάριο; Ήθελε το ΑΚΕΛ την ένωση με μια ΝΑΤΟϊκή χώρα; 

Ήθελε η Σοβιετική Ένωση μια τέτοια εξέλιξη; 

Δεν ήταν αυτή η πολιτική παράνοια, «ΝΑΤΟ ΟΧΙ, ένωση ΝΑΙ» από την «πορεία ειρήνης» προς τις Βρετανικές βάσεις, το 1964, με διοργανωτή το ΑΚΕΛ και ομιλητές τον Παπαϊωάννου, τον Σαμψών και την Ουρανία Κοκκίνου;

Ασφαλώς και δεν ήταν η ένωση προτεραιότητα της Σοβιετικής Ένωσης, ούτε και του ΑΚΕΛ. Ο αγώνας δεν ήταν για την ένωση. Ο αγώνας ήταν για την ανάδειξη των ευθυνών του ιμπεριαλισμού για τη μη πραγμάτωσή της.

Οι εξαρτήσεις του ΑΚΕΛ από τη τότε Σοβιετική Ένωση ήταν άμμεσες και απροκάλυπτες. Όμως για την περίοδο πριν από το 1974 και για μία σειρά από γεγονότα και διεθνή ζητήματα, με κορυφαίο αυτό της επέμβασης του Ρωσικού στρατού στην Τσεχοσλοβακία αποκαλύφθηκε η αμμεσότητα της προσήλωσης και της υποταγής του στη Σοβιετική Ένωση.

«Η προσήλωση και η υποταγή στη Σοβιετική Ένωση σήμαινε τυφλή υποταγή και παθητική αποδοχή των οποιωνδήποτε θεσφάτων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας» και αυτονόητα ότι «οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση αυτών των θεσφάτων, ή οποιαδήποτε διαφορετική αντίληψη ήταν ανεπίτρεπτη και καταδικαστέα».

Η σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 ήταν, σταθμός στην ιστορική διαδρομή του ΑΚΕΛ. Αναδημοσιεύουμε τη μαρτυρία του τότε αρχισυντάκτη της «Χαραυγής» Σταύρου Αγγελίδη, όταν ο Εζεκίας Παπαϊωάννου τον σήκωσε μετά τα μεσάνυχτα από το κρεβάτι για να αλλάξει τους τίτλους της «Χαραυγής» και να προβάλει τη σοβιετική εκδοχή ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για πρόσκληση. 

Το ΑΚΕΛ, «υπέκυψε στο μήνυμα των εισβολέων, το οποίο ο Σοβιετικός πρέσβης ανέγνωσε τα μεσάνυχτα της εισβολής στον γ.γ. του ΑΚΕΛ, ο οποίος επέδειξε υποδειγματική δουλοπρέπεια».

Πολλοί από το ΑΚΕΛ διαφοροποιήθηκαν τότε στα σώματα του κόμματος και αυτή η διαφοροποίηση έμελλε να γίνει η αφορμή για την οριοθέτηση των δύο σχολών στο ΑΚΕΛ: «της τάσης του δημιουργικού μαρξισμού, του σοσιαλισμού με το ανθρώπινο και δημοκρατικό πρόσωπο, και της τάσης του σταλινισμού και αποδοχής της δογματικής αποδοχής των θεσφάτων των θέσεων της σοβιετικής ηγεσίας».
Αυτές οι δύο τάσεις συγκρούστηκαν κατά μέτωπο το 1988, μετά το θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου, για να επικρατήσει κατά κράτος «η φράξια», που επέλεξε και προώθησε τον Χριστόφια για γενικό γραμματέα, με την έγκριση της Μόσχας, τουλάχιστον δύο χρόνια πριν την εκδήλωση πρόθεσης απόσυρσης από τον Παπαϊωάννου.

Αυτό όμως που είναι άξιο κριτικής και αποδοκιμασίας είναι η στάση της Σοβιετικής Ένωσης έναντι της τουρκικής εισβολής. Λόγω του πραξικοπήματος της χούντας και της εισβολής της Τουρκίας, η ένταση της κριτικής για τις ευθύνες της κυπριακής τραγωδίας εξαντλήθηκε στις ΗΠΑ. Το ΑΚΕΛ μπόρεσε και πέρασε δυνατά το μήνυμα των ευθυνών του ιμπεριαλισμού, ενώ έμεινε στο απυρόβλητο η ενθάρρυνση της εισβολής από τη Σ. Ένωση.

Δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό το ότι η συνεργασία ΑΚΕΛ - ΔΗΣΥ για τη λύση του Κυπριακού, το 1985, υπήρξε η αιτία για την αντιπαράθεση των δύο τάσεων μέσα στο ΑΚΕΛ.

 

Από τη στιγμή που το κόμμα έπαιρνε καθοδήγηση από τη Μόσχα, η Σοβιετική Ένωση υπονόμευσε αυτή την προοπτική, διότι εφάρμοζε στην Κύπρο στρατηγική μη λύσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΑΚΕΛ, ενώ αρχικά ήταν έτοιμο, να συνεργαστεί με τον ΔΗΣΥ για τη λύση του Κυπριακού, στη συνέχεια δαιμονοποίησε αυτή τη συνεργασία.

Συνεργασία ΑΚΕΛ - ΔΗΣΥ σήμαινε λύση και η λύση θα έπρεπε απαραίτητα να διατηρεί τις ελληνοτουρκικές ισορροπίες και την ομαλότητα στην Κύπρο.

 

Αυτό ήταν ενάντια στα συμφέροντα της Μόσχας, που υπονόμευε το ΝΑΤΟ χρησιμοποιώντας το Κυπριακό. Η Μόσχα επέβαλε την πολιτική τής μη λύσης, διά της συνεργασίας με το ΔΗΚΟ.

«Η επίτευξη της συμμαχίας ΑΚΕΛ- Κυπριανού τη δοσμένη στιγμή συνέβαλε αποφασιστικά η σοβιετική πρεσβεία στη Λευκωσία και το Κομουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης». Κι όπως το εξήγησε σε μια πρόσφατη συνέντευξη του στην Κατερίνα Ηλιάδη, οι Σοβιετικοί είχαν τα δικά τους συμφέροντα στη διεθνή πολιτική. «Ο Κυπριανού συνεργαζόταν με τους αδέσμευτους και ακολουθούσε μια πολιτική που δεν συνηγορούσε σε συμμαχίες με δυτικές χώρες.

 

Αυτό οι Σοβιετικοί το θεωρούσαν θετικό και το έθεταν πάνω απ΄ όλα και υποστήριζαν ότι χάριν αυτού του παράγοντα θα έπρεπε ο Κυπριανού να παραμείνει στην προεδρία και ως εκ τούτου η συνεργασία ΑΚΕΛ - Κυπριανού να συνεχιστεί».

Αυτό που διασφάλιζε στη Μόσχα η προεδρία Κυπριανού ήταν η εγγύηση της μη λύσης και η διαιώνιση της περιπλοκής των σχέσεων της Ελλάδας και της Τουρκίας με τη Δύση. Πως όμως επιβίωσε τόσα χρόνια αυτή η συνεργασία με το ΔΗΚΟ. 

Ποιος όμως κατέβαζε και ποιος ανέβαζε τον Κυπριανού στο τρένο της εξουσίας. 

«Τον κατεβάζε το (ΑΚΕΛ) και τον ανέβαζε η Μόσχα». Ακόμη και το 1988, η Μόσχα προσπαθούσε να περάσει τον Κυπριανού για τρίτη θητεία: «Η σοβιετική ηγεσία, απ΄ ευθείας ή μέσω της πρεσβείας στη Λευκωσία, πλειστάκις βολιδοσκόπησε την ηγεσία του ΑΚΕΛ για τη δυνατότητα επανεκλογής του Κυπριανού στην προεδρία, ακόμη και το 1988», 

Όμως, οι καιροί είχαν αλλάξει, η Σοβιετική Ένωση είχε μπει στην περίοδο της περεστρόικα και το ΑΚΕΛ μπόρεσε και έκανε τις δικές του επιλογές, εκλέγοντας για Πρόεδρο τον Βασιλείου, 

Αρχικά η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ τον είχε απορρίψει σχεδόν ομόφωνα. Στην επόμενή της συνεδρία, και πάλι ομόφωνα, τον έκρινε κατάλληλο με μία ψήφο κατά (του Μιχάλη Παπαπέτρου) και μία αποχή, του Νικόλα Μεσαρίτη, τότε γ.γ. της Συντεχνίας Οικοδόμων της ΠΕΟ, ο οποίος, δικαιολόγησε την αποχή του λέγοντας τα εξής: «Μας έχετε συγχύσει. Πριν μία εβδομάδα μάς λέγατε ότι ο Βασιλείου είναι πράκτορας της Intelligence Service.

 

Τώρα πως είναι θεός.

 

Δεν ξέρω τι να πιστέψω».

Η Κύπρος συνδέεται ιστορικά με το Κίνημα των Αδεσμεύτων (NAM). Το 1955, πριν ακόμη το νησί κερδίσει την ανεξαρτησία του, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, που αργότερα εξελέγη πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, συμμετείχε στην ιστορική διάσκεψη της Μπαντούγκ. Το 1961, η ανεξάρτητη πια Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν ένα από τα 25 κράτη που συμμετείχαν στη Διάσκεψη του Βελιγραδίου κατά την οποία ιδρύεται επίσημα το Κίνημα των Αδεσμεύτων Χωρών.

Ως ενεργό μέλος του Κινήματος, η Κυπριακή Δημοκρατία φιλοξένησε τον Σεπτέμβριο του 1988 στη Λευκωσία τη Διάσκεψη Υπουργών Εξωτερικών. Στην Κύπρο πραγματοποιήθηκαν επίσης δύο Συναντήσεις της Ειδικής Υπουργικής Επιτροπής που συγκροτήθηκε με απόφαση της Υπουργικής Διάσκεψης του 1988 για αναθεώρηση του ρόλου, της δομής και της μεθοδολογίας του Κινήματος των Αδεσμεύτων στο νέο μεταψυχροπολεμικό διεθνές σκηνικό.

Με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον Μάιο του 2004, η Κυπριακή Δημοκρατία έπαψε να είναι μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Εξακολουθεί ωστόσο να συμμετέχει στις συναντήσεις του υπό την ιδιότητα του προσκεκλημένου. Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδρυτής καθώς και πρωταγωνιστής στην ιστορία του Κινήματος των Αδεσμεύτων, η Κυπριακή Δημοκρατία ελπίζει να καταστεί γέφυρα κατανόησης και συνεργασίας μεταξύ του Κινήματος και της ΕΕ.

 

 

Το Κυπριακό πρόβλημα, δυσεπίλυτο και ακανθώδες για πολλά χρόνια, εξακολουθεί να αποτελεί «πονοκέφαλο» για τη διεθνή διπλωματία. Όποιος επιχειρήσει να διερευνήσει το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι ανέκαθεν η γεωπολιτική θέση του νησιού έθεσε σε ομηρία τις τύχες του Κυπριακού λαού.

 

Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, αν και εδράζονταν σε σαθρά νομικά θεμέλια –γεγονός που η Αγγλία δεν αγνοούσε- έδωσαν την ευκαιρία στους Άγγλους να καταστούν ως μια από τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις της τότε νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας .

 

Σήμερα η  Ρωσία δεν θέλει μόνο το δικαίωμα στα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κύπρου, θέλει και μία στρατιωτική ναυτική βάση στο νησί, ως αντάλλαγμα για τη διάσωση και ετσι να γίνει και αυτή άλλη μια εγγυήτρια δύναμη.

Γιατί να βοηθήσουν οι Ρώσοι;

Μπορεί οι λόγοι για να μην βοηθήσει η Ρωσία την Κύπρο να είναι πολλοί, ωστόσο υπάρχουν άλλοι, πολύ λιγότεροι, που την αναγκάζουν να σκεφτεί σοβαρά να βοηθήσει τους ομόθρησκους «αδερφούς Κυπρίους».

-Αν η Ρωσία καταφέρει να επιτύχει μια συμφωνία με την Κύπρο για συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων, τότε το «όνειρο» της Μόσχας για έξοδο στη Μεσόγειο γίνεται πραγματικότητα.

-Στρατιωτικά η Κύπρος έχει τεράστια σημασία για την Ρωσία. Είναι η μοναδική διέξοδος από τον σφιχτό εναγκαλισμό με χώρες του ΝΑΤΟ που συνιστά περικύκλωση χωρίς διέξοδο.

-Ο κύριος λόγος λοιπόν της οποιασδήποτε βοήθειας είναι πρωτίστως γεωπολιτικός και στην συνέχεια ενεργειακός – οικονομικός.

-Παράλληλα οι Ρώσοι θα «κυκλώσουν» ενεργειακά την κεντρική Ευρώπη, η οποία επιμένει να θέλει εκμετάλλευση των κοιτασμάτων ,όπως επιχειρεί και στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα, όπως αναφέραμε, οι σχέσεις των Ρώσων με τον κυπριακό λαό είναι διαχρονικά σε καλό επίπεδο.

Η Μόσχα όμως μετά το φιάσκο στην Ελλάδα, που κοιμήθηκαν με Καραμανλή και ξύπνησαν με Παπανδρέου, τους αναγκάζει να… «φυσούν και το γιαούρτι».

Η ενεργειακή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας «ναυάγησε μόλις εκλέχτηκε ο Γ. Παπανδρέου και από τότε οι Ρώσοι βλέπουν την Ελλάδα με… άλλο μάτι.

Το Κρεμλίνο δεν είναι διατεθειμένο να δώσει την παραμικρή βοήθεια στην Κύπρο αν δεν εξασφαλίσει πρώτα τα συμφέροντά της.

Γνωρίζει καλά πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα και με τους ευνοϊκότερους για εκείνη όρους.

Η Ρωσία λοιπόν ζητά κατ’ αρχή αποδοχή της διμερούς συμφωνίας από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων σε βαθμό που η συμφωνία θα καθίσταται ως “συνταγματική δέσμευση”.

Οποιαδήποτε συμφωνία που θα βασισθεί σε κυβερνητική πλειοψηφία, δεν θα γίνει αποδεκτή.

Παράλληλα η Μόσχα δεν επιθυμεί η Κύπρος να διατηρήσει ως νόμισμα το ευρώ.

Μία επιστροφή στη λίρα θα ήταν ενδεχομένως ιδανική.

Όσον αφορά τις στρατιωτικές «διευκολύνσεις», η Ρωσία επιθυμεί συνταγματική δέσμευση.

Η παρουσία και μόνον των Βρετανικών βάσεων είναι το μεγαλύτερο αγκάθι, όπως το έχει παρουσιάσει η Ρωσική στρατιωτική ηγεσία για την οποιαδήποτε χρήση Κυπριακού χώρου για στρατιωτικούς σκοπούς.
Τέλος επιθυμούν πλήρη συνεννόηση με το Ισραήλ και δέσμευση σεβασμού των συμφωνιών συνεκμετάλλευσης και ανοχή από τις ΗΠΑ.

Όπως γίνεται αντιληπτό οι Ρώσοι δεν θα βοηθήσουν την Κύπρο μόνο και μόνο επειδή έχουν κοινή θρησκεία και επειδή έχουν καλές σχέσεις με τους «αδερφούς Κυπρίους».

Θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν την αδιέξοδη οικονομική κατάσταση της Λευκωσίας, αποσπώντας όσο το δυνατόν περισσότερα προς το συμφέρον του Κρεμλίνου.

 

 

 

ΓΕΡΜΑΝΟΙ:

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ

ΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ

ΣΤΙΣ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012!       

 

 

Την πρώτη μέρα της κυπριακής κρίσης, εκατοντάδες Έλληνες μαζεύτηκαν αυθόρμητα έξω από την κυπριακή βουλή και εξέφρασαν την οργή τους κατά των «νυν και πρώην» -όπως έλεγε κι ένα αυτοσχέδιο πλακάτ- πολιτικάντηδων.

 

Οι αμερικανοκομμουνιστές του ΑΚΕΛ θορυβήθηκαν από την πηγαία έκφραση της λαϊκής οργής και για να αποφύγουν τα χειρότερα την επομένη καπέλωσαν με οργανωμένα μπλοκ τη λαϊκή αντίδραση έξω από την κυπριακή βουλή.

 

Όμως, πόσο αμέτοχοι είναι στην οικονομική κρίση που έπληξε την Κύπρο μας; Μάλιστα, αυτοί δεν διαθέτουν και το (ψεύτικο) άλλοθι των ενταύθα αριστερών, ότι ποτέ δεν κυβέρνησαν.

 

Αυτοί κυβέρνησαν και μάλιστα παρέδωσαν την εξουσία μόλις προ μηνός! Πως κυβέρνησαν και που και πως δεσμεύθηκαν;

 

Επιστολή, λοιπόν, απέστειλε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών προς τους βουλευτές ενημερώνοντας τους ότι τα μέτρα που ελήφθησαν από το Eurogroup για την Κύπρο την περασμένη εβδομάδα, αποτελούσαν μέρος των διαπραγματεύσεων με την ίδια τη Λευκωσία και είχαν αρχίσει να συζητούνται με την προηγούμενη κυβέρνηση (του Χριστόφια-Καταστρόφια) ήδη από τις 23 Νοέμβριου του 2012.

 

 

Σε αυτά περιλαμβάνονταν τόσο η φορολόγηση καταθέσεων, όσο και η συρρίκνωση του τραπεζικού τομέα στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ προδίδουν το λαό και την πατρίδα.

 

Σάμπως το ίδιο δεν έπραξαν και κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού το 1955-1959; Μια φορά προδότες, για πάντα προδότες!

 

 

ΚΥΠΡΟΣ:Τίποτα δεν άλλαξε.Οι παράμετροι μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί, όμως τα ισοζύγια είναι τα ίδια.

Η Κύπρος είχε πάντα ένα πρόβλημα προσανατολισμού, έκανε λάθος συμμαχίες, αλλά είχε την αυταπάτη ότι έκανε υψηλή πολιτική. Η μόνη φορά που η Κύπρος είχε ρεαλιστικό στόχο και αξιόπιστους συμμάχους ήταν την περίοδο που απέδωσε την ένταξη στην ΕΕ με άλυτο το πρόβλημά της.

 

Σήμερα το πλεονέκτημα αυτό εξανεμίστηκε και η Κύπρος στράφηκε και πάλι στις "παραδοσιακές" συμμαχίες του Ψυχρού Πολέμου.

Ο μέγας μύθος

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους του Κυπριακού είναι η στήριξη που είχε η Κύπρος στο Συμβούλιο Ασφαλείας και ειδικά η υποστήριξη από τη Σοβιετική Ένωση. Τα ίδια τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών αποτέλεσαν επί δεκαετίες "τη σημαία του αγώνα μας". Οι πάντες τα επικαλούνται, αλλά φαίνεται πως λίγοι τα έχουν διαβάσει και πολύ λιγότεροι τα έχουν ερμηνεύσει σωστά.

Ο πρώτος διεθνής οργανισμός που νομιμοποίησε την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο ήταν ο ΟΗΕ με ομόφωνο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας!

 

Στις 20 Ιουλίου 1974, ενώ η Τουρκία είχε αποβιβάσει δυνάμεις στο νησί, το ΣΑ ενέκρινε ομόφωνα το ψήφισμα 353. Στο ψήφισμα αυτό, ενώ δηλώνεται η πίστη στην ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου, δεν γίνεται καμιά απολύτως ονομαστική αναφορά στην τουρκική επιδρομή.

 

Η πιο ενδιαφέρουσα παράγραφος του ψηφίσματος είναι αυτή που αναφέρεται στα ξένα στρατεύματα:

Το Σ.Α. "ζητεί την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση από την Kυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού που βρίσκεται εκεί πέραν των προνοιών διεθνών συμφωνιών, περιλαμβανομένων και εκείνων των οποίων η αποχώρηση είχε ζητηθεί από τον Πρόεδρο της Kυπριακής Δημοκρατίας Aρχιεπίσκοπο Mακάριο, στην επιστολή του ημερομηνίας 2 Iουλίου 1974".

Το ΣΑ, λοιπόν, ζητούσε την αποχώρηση του "ξένου στρατιωτικού προσωπικού" που "βρίσκεται εκεί", όχι που αποβιβάστηκε εκεί, χωρίς καν να κατονομάζει τα τουρκικά στρατεύματα, ενώ εξαιρούσε αυτά που βρίσκονταν νόμιμα στην Κύπρο, χωρίς να τα προσδιορίζει. Αυτή η αόριστη αναφορά έδινε τη δυνατότητα στην Τουρκία να υποστηρίζει ότι τα δικά της στρατεύματα πήγαν νόμιμα στην Κύπρο για να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη.

Αντιθέτως, τους Έλληνες αξιωματικούς (στρατιωτικό προσωπικό) το περιγράφει: "περιλαμβανομένων και εκείνων των οποίων η αποχώρηση είχε ζητηθεί από τον Μακάριο" στη γνωστή επιστολή του προς τον Γκιζίκη, με την οποία ζητούσε την ανάκλησή τους στην Ελλάδα.

Αυτή η ερμηνεία δεν είναι μια απλή εικασία, αλλά πραγματικότητα τού πώς αντιλαμβάνονταν την κατάσταση αυτοί που ενέκριναν το σχετικό ψήφισμα.

 

Στις 29 Ιουλίου 1974, ενώ η Τουρκία είχε καταλάβει γύρω στο 15% της Κύπρου και αποβίβαζε δυνάμεις προετοιμάζοντας την κατάληψη του ενός τρίτου της χώρας, ο πρέσβης της Σοβιετικής Ένωσης στην Αθήνα, Εγκόβ, συνάντησε τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών, Άγγελο Βλάχο, και του επέδωσε διακοίνωση της Μόσχας για μη εφαρμογή του ψηφίσματος 353 του ΣΑ.

 

Ο Βλάχος του είπε πως το ψήφισμα αναφερόταν σε όλα τα ξένα στρατεύματα, περιλαμβανομένων και των τουρκικών. Τότε ο Σοβιετικός πρέσβης, εξηγώντας τη θέση της χώρας του, του είπε πως το ψήφισμα αναφερόταν στα ελληνικά και όχι στα τουρκικά στρατεύματα, τα οποία είχαν επέμβει κάνοντας χρήση του δικαιώματος επέμβασης των Συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου.

 

Αυτή ήταν η πραγματική θέση της Μόσχας: Η Τουρκία έκανε το 1974 "ειρηνευτική επιχείρηση".

Το δόλωμα

Ο μέσος Κύπριος πίστευε και πιστεύει ακόμη ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία είχαν σχέδιο για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αυτό είναι και το πόρισμα της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου. Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να πείσουν (όχι να πιέσουν) την Τουρκία να μην εισβάλει.

 

Είναι αρκούντως τεκμηριωμένο ότι οι ΗΠΑ ανέχθηκαν την εισβολή, όχι επειδή ήταν ο εμπνευστής και ο οργανωτής της, όπως πίστευε το 1974 και ο τελευταίος Κύπριος, αλλά επειδή η Τουρκία φλέρταρε με τη Σοβιετική Ένωση και ήταν πολύ σημαντικός σαν σύμμαχος για να την αγνοήσει.

Αυτό που δεν έγινε ποτέ γνωστό στην Κύπρο ήταν πως η Σοβιετική Ένωση προπαγάνδιζε διεθνώς υπέρ της τουρκικής εισβολής. Το κρατικό πρακτορείο ΤΑΣΣ μετέδωσε στις 20 Ιουλίου 1974: "Η τουρκική επέμβαση υπαγορεύθηκε από την ανάγκη της προστασίας της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου και ο σκοπός της είναι η αποκατάσταση της ανεξαρτησίας της Κύπρου και της αποκατάστασης της νόμιμης κυβέρνησης"!

Το γεγονός ότι για σχεδόν σαράντα χρόνια οι φιλοσοβιετικές δυνάμεις στην Κύπρο συγκάλυψαν τον πραγματικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στο Κυπριακό και δαιμονοποίησαν στο μάξιμουμ αυτόν των Δυτικών, είναι ένα επίτευγμα που πρέπει να τους αναγνωριστεί.

Ο λόγος που η Σοβιετική Ένωση στήριξε την Τουρκία ήταν διότι με την εισβολή έγινε μπάχαλο το ΝΑΤΟ. Επίσης, η Μόσχα φλέρταρε την Τουρκία, διότι πάντα ήθελε πρόσβαση στη Μεσόγειο, είτε μέσω των αεροδιαδρόμων της, είτε μέσω των Στενών για το στόλο της. Τα συμφέροντα της Μόσχας από το ανεπίλυτο του Κυπριακού ήταν τεράστια και η χώρα μας υπήρξε, δυστυχώς, το δόλωμα στο αγκίστρι της για να ψαρεύει την εύνοια της Τουρκίας.

Παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι δομές της εξωτερικής της πολιτικής παραμένουν αναλλοίωτες. Η Τουρκία εξακολουθεί να είναι δέλεαρ για τη Μόσχα, η οποία εναντιώνεται στην ένταξή της στην ΕΕ. Με αυτά τα δεδομένα, ας αναλογιστεί κανείς γιατί η Ρωσία άσκησε βέτο το 2004 στο ΣΑ, για πρώτη φορά από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

 

Το 1974 ανακήρυξε την εισβολή "ειρηνευτική επιχείρηση" για να διαλύσει το ΝΑΤΟ. Πέρασαν σαράντα χρόνια και το ΝΑΤΟ είναι ακόμη μπάχαλο.

Η μαχαιριά του 3212
Η μεγαλύτερη διπλωματική ήττα της Κύπρου ήταν η προσφυγή στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, το φθινόπωρο του 1974. Συχνά ακούμε από το ραδιόφωνο τους πολιτικούς μας να αναφέρονται στο ψήφισμα 3212 που αναφέρεται στην επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους. Αν το διάβαζαν ολόκληρο το ψήφισμα, ίσως να το αναθεμάτιζαν, διότι με αυτό νομιμοποιήθηκε η παραμονή της Τουρκίας στην Κύπρο σε αόριστο χρόνο.

Η προσφυγή στη Γενική Συνέλευση ήταν η πρώτη πολιτική πράξη του Μακαρίου μετά το πραξικόπημα. Ο Μακάριος ταξίδεψε στη Γιουγκοσλαβία, την Αλγερία και την Αίγυπτο και ζήτησε τη στήριξη των Αδεσμεύτων για να καταδικάσει η Γενική Συνέλευση την τουρκική εισβολή.

Ο Μακάριος ζήτησε να πάει και στη Μόσχα, όμως δεν τον δέχτηκαν, ενώ οι επαφές που είχε με τη σοβιετική κυβέρνηση ήταν σε επίπεδο πρέσβη.

Πέντε κράτη μέλη του Κινήματος των Αδεσμεύτων, η Γιουγκοσλαβία, οι Ινδίες, η Αλγερία, η Γκάνα και το Μάλι, σχημάτισαν μια ομάδα που ανέλαβε την ευθύνη να συντάξει ένα προσχέδιο ψηφίσματος εκ μέρους του Κινήματος.

 

Με τη στήριξη των ΗΠΑ, αλλά και τις ευλογίες της Σοβιετικής Ένωσης, η ομάδα των αδεσμεύτων ετοίμασε ένα τελικό προσχέδιο κομμένο και ραμμένο στις επιδιώξεις της Τουρκίας.

Αν και το ψήφισμα είχε πρόνοιες που αναφέρονταν στην απόσυρση των στρατευμάτων και την επιστροφή των προσφύγων, για τους σκοπούς της εφαρμογής του παρέπεμπε σε συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων και μάλιστα "επί ίσης βάσης"!

Εν πολλοίς, το τελικό σχέδιο ψηφίσματος ήταν ό,τι χειρότερο για την κυπριακή πλευρά, καθώς δεν ικανοποιούσε κανέναν από τους βασικούς στόχους που είχε θέσει ο Μακάριος: Καμιά ονομαστική αναφορά στην Τουρκία, καμιά άμεση καταδίκη της εισβολής και παραπομπή των ζητημάτων της απόσυρσης των στρατευμάτων και της επιστροφής των προσφύγων στο διηνεκές, διασυνδέοντάς τα με τη λύση του Κυπριακού, που θα ήταν το αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης δύο πολιτικά ίσων κοινοτήτων (μέχρι σήμερα, ακριβώς έτσι τα λέγει ο Λαβρόφ και η κυβέρνησή μας τον ευγνωμονεί!)

Το σοκ
Η Κύπρος αντέδρασε και κατέθεσε δικό της προσχέδιο ψηφίσματος, το οποίο αντιμετώπιζε το Κυπριακό σαν πρόβλημα εισβολής μιας ξένης χώρες σε μια άλλη. Δεν το υποστήριξε κανένας, ούτε καν η Ελλάδα. Ο Μακάριος ήταν έξω φρενών και ο Σπύρος Κυπριανού, όπως αναφέρει σ΄ ένα τηλεγράφημά του ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, "πηδούσε μέχρι το ταβάνι".

 

Τελικά, η Κύπρος απέσυρε το δικό της σχέδιο ψηφίσματος και υποχρεώθηκε ν' αποδεχτεί αυτό των Αδεσμεύτων. Το ψήφισμα 3212 εγκρίθηκε ομόφωνα την 1η Νοεμβρίου 1974, με 117 ψήφους υπέρ, περιλαμβανομένης της Τουρκίας.


Μετά την έγκριση του ψηφίσματος, ο Μακάριος δήλωσε: "Το ψήφισμα, επιτευχθέν κατόπιν σκληρής διπλωματικής μάχης, περιέχει όλα τα θετικά στοιχεία άτινα καθορίζουν τα πλαίσια εντός των οποίων θα πρέπει να αναζητηθεί η λύσις του προβλήματος (...)

 

Η Τουρκία ευρέθη εις την ανάγκην να αποδεχθή το ψήφισμα διά να μην αποτελέση μοναδικήν εξαίρεσιν κατά την ψηφοφορίαν".

Η πραγματικότητα ήταν η αντίστροφη. Η Κύπρος ψήφισε για να μην μείνει μόνη. Το 3212 επέβαλλε τους όρους του νικητή ενός πολέμου στον ηττημένο με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Το δράμα είναι πως αρχιτέκτονας αυτού του σκηνικού ήταν το Κίνημα των Αδεσμεύτων, στο οποίο στήριξε η Κύπρος τον αγώνα της και ακόμη το ευγνωμονεί. Και καθοδηγητής η Μόσχα, που χρησιμοποίησε την τραγωδία της Κύπρου για να φλερτάρει την Τουρκία και να υπονομεύει τη σχέση της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Ο Μακάριος, που έζησε τις πιο πικραμένες μέρες της ζωής του, αισθανόταν βαθιά απογοητευμένος από τη στάση των Αδεσμεύτων. Λίγο μετά την έγκριση του ψηφίσματος συναντήθηκε τυχαία με τον Αυστριακό διπλωμάτη Ludwind Steiner, ο οποίος υπηρέτησε πρέσβης στη Λευκωσία και είχαν καλή προσωπική σχέση.

 

Ο Μακάριος του είπε ότι ήταν δυσαρεστημένος από το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης για την Κύπρο και ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος για την έλλειψη στήριξης από τα κράτη μέλη του Κινήματος των Αδεσμεύτων, με τα οποία είχε συνεργαστεί για χρόνια και υπολόγιζε στην υποστήριξή τους.

 

Ο Μακάριος είπε ότι συνειδητοποίησε πως "δεν περίμενε καμιά βοήθεια από τους Σοβιετικούς, και ότι τώρα ένιωθε μια ροπή προς τον φιλοαμερικανισμό 'βαθιά μέσα στην καρδιά του'"...

Τίποτα δεν άλλαξε
Αυτές οι εμπειρίες μπορεί να είναι ιστορία. Είναι όμως άκρως διδαχτικές για το σήμερα, καθώς το πρόβλημα παραμένει άλυτο, οι παράμετροι μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί, όμως τα ισοζύγια είναι τα ίδια.

 

Αναφορές του τύπου "έχουμε ερείσματα στο ΣΑ" ή ότι η Ρωσία "ακολουθεί πολιτική αρχών στο Κυπριακό" είναι ανιστόρητες και ως εκ τούτου θανάσιμα επικίνδυνες.

 

 

Υπαναχωρεί και ο Πούτιν μπροστά στην πίεση του Βερολίνου; Ρωσία: Δεν μπορούμε να βλάψουμε τις σχέσεις μας με την Ευρώπη με αφορμή την Κύπρο

O Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ δήλωσε ότι το σχέδιο οικονομικής βοήθειας για την Κύπρο έχει περιπλεχθεί και ότι η όποια λύση εξευρεθεί δεν πρέπει να βλάψει τις σχέσεις της χώρας του με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

«Φαίνεται ότι κάθε λάθος που ήταν δυνατό να γίνει έχει γίνει σε αυτή την υπόθεση (της Κύπρου)», δήλωσε ο Μεντβέντεφ, σύμφωνα με το πρακτορείο Ιντερφάξ.

Mεντβέντεφ στους Financial Times

Ετοιμη να εξετάσει «διάφορες επιλογές» για τη χορήγηση βοήθειας στην Κύπρο είναι η Ρωσία, δήλωσε στους Financial Times και σε άλλα ευρωπαϊκά μέσα ο πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τονίζοντας ωστόσο ότι πρέπει πρώτα η Ε.Ε. και η ίδια η Κύπρος να παρουσιάσουν νέες, λειτουργικές προτάσεις.

Η βρετανική οικονομική εφημερίδα σχολιάζει ότι ο Ρώσος πρωθυπουργός μετά βίας μπορούσε να κρύψει το θυμό του για το σχέδιο διάσωσης της Κύπρου που αποφασίστηκε στο Eurogroup.

 

Προειδοποίησε ότι εφαρμογή του «απαλλοτριωτικού και δημευτικού» μέτρου της επιβολής φόρου στις καταθέσεις θα μπορούσε να προκαλέσει ένα νέο γύρο διεθνούς χρηματοοικονομικής κρίσης.

«Στηρίζουμε την έλευση τάξης στη χρηματοοικονομική σφαίρα, μέτρα επαναφοράς των τραπεζών σε υγιή κατάσταση και ασφαλώς τη διαφάνεια στις πληροφορίες για κατόχους λογαριασμών και δικαιούχους. Αλλά αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει στην κατάρρευση του τραπεζικού τομέα. Και δυστυχώς τώρα το κυπριακό τραπεζικό σύστημα περνά πολύ δύσκολες στιγμές. Είναι στην ουσία παγωμένο... η οικονομική κατάσταση μιας χώρας μέλους της Ε.Ε. είναι η προ χρεοκοπίας κατάσταση», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ρώσος πρωθυπουργός.

Προσοχή στις σχέσεις με την Ε.Ε.

Κατά τον κ. Μεντβέντεφ οι επιπτώσεις στις σχέσεις της Ρωσίας με την Ε.Ε. εξαρτώνται από το πώς θα επιλυθεί η κρίση. Αν δεν γίνει γρήγορα, προειδοποίησε, τα προβλήματα στην Κύπρο θα μπορούσαν να προξενήσουν μια νέα σειρά τοπικών οικονομικών κρίσεων στην Ευρώπη.

Διατύπωσε ένσταση για το πάγωμα του τραπεζικού συστήματος και των χρηματοοικονομικών συναλλαγών στην Κύπρο, «ακόμα και στις πιο ισχυρές τράπεζες και σε τράπεζες ρωσικής ιδιοκτησίας που είναι απολύτως κανονικές και υγιείς». Πρόσθεσε ότι η Κύπρος και άλλες αρχές ίσως αντιμετωπίσουν νομικές προσφυγές σε βάρος τους αν σημειωθούν ζημιές λόγω της αναστολής λειτουργίας του συστήματος.

Τι θα γίνει αν επαναληφθεί το κούρεμα σε άλλες χώρες;

Σημείωσε επίσης ότι η Ρωσία θα σκεφτεί δύο φορές σχετικά με την αύξηση του ποσοστού των αποθεμάτων ξένου συναλλάγματος που κατέχει σε ευρώ, όπως έχουν συστήσει κάποιοι στην ΕΕ. «Τι θα συμβεί αν η Ισπανία ή η Ιταλία ή άλλες χώρες αντιμετωπίσουν οικονομικές δυσκολίες; Μπορούν να αρχίσουν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία αύριο», είπε ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Απέφυγε να αναφερθεί στη μορφή μιας ενδεχόμενης ρωσικής βοήθειας προς την Κύπρο. «Οι Κύπριοι εταίροι μας έφτασαν στη Μόσχα με ένα πακέτο προτάσεων σχετικά με ορισμένα υλικά περιουσιακά στοιχεία που πιστεύουν ότι μπορεί να εξεταστούν προς απόκτηση από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Πρώτα όμως η Ε.Ε. πρέπει να καταθέσει νέες προτάσεις που συνάδουν με το νόμο και εγγυώνται τα περιουσιακά δικαιώματα», σχολίασε ο Ρώσος πρωθυπουργός.

Προσεκτικοί οι Ρώσοι και για το φυσικό αέριο

Ερωτηθείς αν η Ρωσία θα αναζητούσε πρόσβαση στα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κύπρου ως αντάλλαγμα για τη βοήθειά της, ο κ. Μεντβέντεφ απάντησε ότι δεν πρόκειται για απλή ερώτηση. «Κατ' αρχάς δεν κατανοώ πλήρως πόσο αξίζουν και έπειτα καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν κάποια προβλήματα από την τουρκική πλευρά. Αλλά είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε οποιαδήποτε ιδέα», πρόσθεσε.

Επέμεινε ότι πολλοί Ρώσοι πολίτες και επιχειρηματίες τοποθετούν τα χρήματά τους στην Κύπρο καθόλα νόμιμα και το ποσοστό των ποσών που συνδέονται με φήμες περί υπόπτων μεθόδων φυγής κεφαλαίων από τη Ρωσία δεν είναι όσο σημαντικό υποτίθεται πως είναι.  Τόνισε πάντως ότι αν η Κύπρος και η ΕΕ μοιραστούν πληροφορίες για την προέλευση των ρωσικών καταθέσεων, η Μόσχα είναι έτοιμη να ενεργήσει κατά των παρανομιών.

«Για το ρωσικό κράτος είναι πολύ σημαντικό να πάρει αυτές τις πληροφορίες από την ευρωπαϊκή πλευρά, ώστε να γίνουν γνωστοί αυτοί που έφεραν χρήματα από τη ρωσική οικονομία», είπε ο κ. Μεντβέντεφ. Συμπλήρωσε ότι και οι χώρες της Ε.Ε. πρέπει να αναλάβουν ανάλογη δράση εναντίον άλλων «υπεράκτιων ζωνών».

Ανέφερε χαρακτηριστικά: «Υπάρχουν πολλές από αυτές. Οι Βρετανικές Παρθένες Νήσοι ή οι Μπαχάμες. Είναι καλύτερες από την Κύπρο; Δεν πρέπει να λειτουργούμε με δύο σταθμά», κατέληξε.

Χειραγώγηση των μαζών¨: Από τον αντιαμερικανισμό του χθες στον αντιγερμανισμό του σήμερα

Από τον στρουθοκαμηλισμό ΤΟΥ ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ στον στρουθοκαμηλισμό ΤΟΥ ΑΝΤΙΓΕΡΜΑΝΙΣΜΟΥ.

Όπως είναι γνωστό το ελληνικό κράτος ξοδεύει κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα διαθέτει. Όταν έκλεισαν οι πόρτες των αγορών, η Ελλάδα συνέχιζε να χρειάζεται δανεικά για να επιβιώνει, καθώς ήταν αδύνατο να εκμηδενίσει τα 36 δισεκατομμύρια που της έλειψαν το 2009 . Έτσι το 2010, παρά τα μέτρα λιτότητας, η Ελλάδα χρειάστηκε να δανειστεί 23,5 δισ. ευρώ. Αφαιρώντας τις πληρωμές των τόκων, έλειπαν από τον προϋπολογισμό περίπου 10 δισ. για εσωτερικές ανάγκες.

Την άνοιξη του 2010 ουσιαστικά κανείς δεν δάνειζε χρήματα στην Ελλάδα. Οι μόνοι που δέχτηκαν να το κάνουν ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ε.Ε. και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Φυσικά δεν το έκαναν επειδή αγαπούσαν τους Έλληνες αλλά γιατί έκριναν ότι η μη διάσωση της Ελλάδας θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα από τη διάσωσή της.

Η Ελλάδα για να πάρει το δάνειο έπρεπε να δεχτεί τους όρους των δανειστών. Ανεξάρτητα από το αν οι όροι αυτοί ήταν σωστοί και ανεξάρτητα από το αν η τότε ελληνική κυβέρνηση τους διαπραγματεύθηκε ικανοποιητικά, κανείς δεν διατύπωσε μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση για το πού θα μπορούσαν να βρεθούν τα χρήματα που έλειπαν. Ούτε κανείς υποστήριξε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμηδενίσει το πρωτογενές , έστω, έλλειμμά της μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε να μη χρειάζεται δανεικά.

Πολλοί είχαν ισχυριστεί τότε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βρει χρήματα από την Κίνα και τη Ρωσία, και έτσι να αποφύγει τους όρους των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ. Ανάμεσά τους ο μουσιικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης και ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασιμάτης, οι οποίοι διακήρυτταν τα ακόλουθα:

Πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (σημείωση δική μου) αναφέρουν ότι η Ελλάδα ευρισκόμενη σε κακή οικονομική κατάσταση και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχθηκε προ καιρού προτάσεις: 1. από την Κίνα η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει να μας ξεπληρώσει [...] όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς ανταλλάγματα. [...] Να μας δανείσει όποιο ποσό είναι αναγκαίο για την λειτουργία της χώρας, με 1% (έναντι 6,7% των Γερμανών). Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε. [...] 2. από την Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική [...] Η απάντηση της Κυβέρνησης: Ο Χ Ι, δεν συμφωνούμε!

Οι παραπάνω ισχυρισμοί, που έγιναν πιστευτοί από πάρα πολλούς, διαψεύστηκαν πολλές φορές από την πραγματικότητα. Κανείς δεν εμπόδισε την Κίνα και τη Ρωσία να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, όσο αυτά βρίσκονταν στις αγορές και να απολαύσουν τις μεγάλες αποδόσεις που προσέφεραν. Η Κίνα μπορούσε κάλλιστα να δανείσει την Ελλάδα με επιτόκια γύρω στο 10% και να πετύχει δεκαπλάσια απόδοση από 1% , που δήθεν μας πρόσφερε. Βεβαίως και δεν το έκανε, επειδή έκρινε ότι δεν τη συνέφερε.

Το κινεζικό κράτος έχει, πράγματι, αρκετά διαθέσιμα κεφάλαια και δανείζει τις δυτικές χώρες. Τα κεφάλαια αυτά περισσεύουν λόγω της μειωμένης ιδιωτικής κατανάλωσης, που ανέρχεται μόλις στο 30% του Α.Ε.Π. (έναντι 72% της Ελλάδας), καθώς ο κινεζικός λαός ζει σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Οι μόνοι που καταναλώνουν είναι οι κινέζοι νεόπλουτοι, οι οποίοι έχουν σώσει την βιομηχανία ειδών πολυτελείας της Δύσης.

Η Κίνα προσέχει πολύ την τοποθέτηση των χρημάτων της, έχει μάλιστα δικό της οίκο αξιολόγησης, τον Dagnog, ο οποίος είχε και αυτός υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, όπως αργότερα και της Γαλλίας. Οι Κινέζοι, όχι απλώς δεν δάνειζαν τους Έλληνες, αλλά συμβούλευαν και όλους τους άλλους να μην το κάνουν.

Θα πρέπει να είναι κανένας αφελής για να πιστέψει ότι η κινεζική ηγεσία, που καταδικάζει το λαό της σε εξαθλίωση για να επενδύει στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων, θα χάριζε τα χρήματά της στους Έλληνες. Θα επιδοτούσε, δηλαδή, την κατανάλωση των Ελλήνων τη στιγμή που στερεί από την πλειοψηφία του λαού της βασικά αγαθά. Και γιατί να ξεπληρώσει χωρίς ανταλλάγματα η Κίνα όλο το δημόσιο χρέος μόνο της Ελλάδας και όχι της φτωχότερης Πορτογαλίας -που είναι πολύ μικρότερο από το ελληνικό – ή της Ισπανίας;

Όσο για τη Ρωσία, όχι μόνον δεν προσφέρθηκε να δανείσει την Ελλάδα αλλά, ως μέλος του ΔΝΤ, ήταν αντίθετη με την παροχή μεγαλύτερης βοήθειας στη χώρα μας, με τη νέα συμφωνία του Ιανουαρίου 2012. Επίσης τη βλέπουμε να αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά διυλιστήρια, τα οποία είναι κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις, εξαιτίας των κινδύνων που διαβλέπει για το ελληνικό κράτος. Η στάση της είναι ενδεικτική για το πώς αντιλαμβάνεται το ελληνικό πρόβλημα.

Οι δανειστές της Ελλάδας κατηγορούνται για πολλά και πρώτα απ' όλα για τοκογλυφία. Τοκογλύφος είναι αυτός που επιβαρύνει με υπέρογκα επιτόκια εκείνους που δεν μπορούν να βρουν πιστώσεις στο επίσημο τραπεζικό σύστημα.

 

Η Ελλάδα, αν ήθελε να δανειστεί από τις αγορές το 2010, θα έπρεπε να πληρώνει επιτόκια πάνω από 10%, ενώ αργότερα γύρω στο 30%. Υπό την προϋπόθεση ότι θα έβρισκε κάποιους πρόθυμους να τη δανείσουν. Τα επιτόκια του μηχανισμού διάσωσης ήταν γύρω στο 4-5%, πολύ μικρότερα από τα επιτόκια των αγορών – και σε καμιά περίπτωση τοκογλυφικά.

 

Μάλιστα, δύο χώρες με μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας το 2011, η Ιταλία και η Ισπανία, δανείζονταν με 7% και δάνειζαν την Ελλάδα με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο, καταγράφοντας άμεσες ζημιές σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την οικονομία τους.

Βέβαια, όσο μικρότερο είναι το επιτόκιο τόσο πιο εύκολο είναι για την Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κρίση. Και είναι αλήθεια ότι χώρες που δανείζονται φθηνά, όπως η Γερμανία, έχουν κέρδος από το δανεισμό της Ελλάδας, αναλαμβάνουν όμως ένα ρίσκο γιατί υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αδυναμίας της Ελλάδας να εκπληρώσει τους όρους του δανείου.

Όσοι κατηγορούν τη Γερμανία για τοκογλυφία παραβλέπουν το ότι η γερμανική κυβέρνηση θα μπορούσε να επενδύσει τα χρήματα που δίνει στην Ελλάδα στο εσωτερικό της χώρας της, και ιδιαίτερα σε περιοχές της πρώην ανατολικής Γερμανίας που παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά ανεργίας.

 

Με δεδομένη την υψηλή ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας και τα πολλά συγκριτικά της πλεονεκτήματα, η απόδοση των δεκάδων δισεκατομμυρίων που λαμβάνει η Ελλάδα θα ήταν πολλαπλάσια για τη Γερμανία αν η επένδυση γινόταν στο γερμανικό έδαφος.

Η Γερμανία επίσης κατηγορείται ότι συνέβαλε στην ελληνική χρεοκοπία μέσα από τις εξαγωγές της προς στην Ελλάδα , οι οποίες είναι μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες εισαγωγές της από τη χώρα μας.

 

Η Ελλάδα παρουσιάζει τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, που το 2008 άγγιξε το15% του ΑΕΠ. Η σχέση εισαγωγών/εξαγωγών είναι αρνητική, όχι μόνο απέναντι στη Γερμανία αλλά και απέναντι σε μια σειρά από άλλες χώρες. Είναι φανερό ότι για την ελληνική υστέρηση δεν ευθύνονται οι χώρες αυτές αλλά η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης.

Η Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του 2007, προερχόμενα από την Deutche Bundesbank , απορροφά μόλις το 0,8% των εξαγωγών της Γερμανίας, που μεταφράζεται σε 8 δισ. ευρώ. Μετά την αφαίρεση των ελληνικών εξαγωγών προς την Γερμανία, η διαφορά στις συναλλαγές των δύο χωρών ήταν 5,9 δισ. σε βάρος της Ελλάδας και αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος του ελληνικού ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, που τη χρονιά εκείνη έφτασε στα 32,4 δισ. ευρώ.

Οι εξαγωγές της Γερμανίας κατηγορήθηκαν επίσης και για τα προβλήματα των άλλων δύο χωρών της ευρωζώνης που μπήκαν στο μηχανισμό στήριξης.

 

Η Πορτογαλία απορροφά το 0,84% των γερμανικών εξαγωγών (8,3 δισ. ευρώ), ενώ Ιρλανδία έχει θετικό ισοζύγιο στις συναλλαγές της με τη Γερμανία. Οι εξαγωγές της Ιρλανδίας υπερβαίνουν τις εισαγωγές από τη Γερμανία κατά 11,1 δισ. ευρώ.

Μεγάλη αναφορά γίνεται στην προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού της Ελλάδας από τη Γερμανία, σε σχέση με τα ελληνικά χρέη. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τα χρήματα που μας δίνουν οι Γερμανοί μας τα παίρνουν πίσω μέσα από τα όπλα που αγοράζουμε από αυτούς.

Σύμφωνα με το ελληνικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας η Ελλάδα προμηθεύεται από τη Γερμανία το 20% των εξοπλισμών της, οι οποίοι το 2009 ήταν συνολικά 2,2 δισ. Μιλάμε δηλαδή για ένα ποσό γύρω στα 440 εκατομμύρια ευρώ. Για το 2011 το ύψος των εξοπλιστικών υπολογίζεται στα 1,6 δισ., οπότε μπορούμε να πούμε ότι στη γερμανική πολεμική βιομηχανία θα γυρίσουν περίπου 320 εκατομμύρια από τα δεκάδες δισεκατομμύρια που μας δανείζει η Γερμανία.

Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια που είναι μέλος της Ε.Ε., εισέρευσαν μέσα από τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. 203,5 δισ. ευρώ (σε σταθερές τιμές 2010), σύμφωνα με μελέτη της Eurobank.

 

Tα χρήματα αυτά προήλθαν από τη φορολογία των κατοίκων των πλουσιότερων ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως της Γερμανίας. Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της Ε.Ε. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.

Συχνά ακούγεται και η άποψη ότι οι Γερμανοί θέλουν να φτωχύνουμε για να αγοράσουν την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί.

 

Στην ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο υπάρχουν χώρες πολύ πιο φθηνές από την Ελλάδα, με πάρα πολύ μικρό κόστος εργασίας και χαμηλή φορολογία. Οι Γερμανοί θα μπορούσαν να κάνουν επενδύσεις εκεί χωρίς να χρειάζεται να εκταμιεύσουν προκαταβολικά τόσες δεκάδες δισεκατομμύρια και να περιμένουν την Ελλάδα να φθηνύνει.

Εξάλλου, αν ο σκοπός των Γερμανών είναι η πλήρης απαξίωση της Ελλάδας, ο σκοπός αυτός θα είχε επιτευχθεί άμεσα και ανέξοδα με την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Η πραγματικότητα που δείχνουν τα παραπάνω στοιχεία δεν απαλλάσσει τη γερμανική κυβέρνηση από ενδεχόμενες ευθύνες στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης.

 

Η συζήτηση για τις ευθύνες αυτές πρέπει να γίνεται στη βάση λογικών επιχειρημάτων και όχι σαν ένας καταιγισμός κατηγοριών για να εξαχθούν βολικά συμπεράσματα.

Ορισμένοι δεν αρκούνται στις οικονομικές κατηγορίες εναντίον της Γερμανίας και μιλούν για αποικιοκρατία, ακόμη και για γερμανική κατοχή στη σημερινή Ελλάδα.

 

Οι απόψεις αυτές είναι, τουλάχιστον, ανιστόρητες.

 

Αγνοούν την ιστορία και ως επιστήμη και ως βίωμα. Εκτός όλων των άλλων, αποικιοκρατία και κατοχή στο οικονομικό πεδίο σημαίνει καταλήστευση του πλούτου της κατεχόμενης χώρας και τη μεταφορά του στη χώρα του κατακτητή. Έτσι γινόταν σε όλες τις αποικίες, έτσι έγινε και στην πραγματική γερμανική κατοχή της περιόδου1941-1944. Τότε, όπως γνωρίζουμε, η Γερμανία, όχι απλώς διαχειρίστηκε προς το συμφέρον της τον πλούτο της Ελλάδας, αλλά και υποχρέωσε την Ελλάδα να της παραχωρήσει το λεγόμενο κατοχικό δάνειο.

Ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα χαρακτηριζόταν διαχρονικά από έναν διάχυτο, τυφλό αντιαμερικανισμό. Αποκορύφωμα αυτής της στάσης ήταν η φανερή χαρά και ικανοποίηση με την οποία υποδέχθηκαν την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 έλληνες πολιτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και ιερωμένοι.

 

Πολλοί από εκείνους που πανηγύριζαν τότε, βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς που μιλούν σήμερα για Κατοχή και για 4ο Ράιχ.

Από τη δεκαετία του 1990, ο εθνικισμός, γνώρισμα παλιότερα της Ακροδεξιάς, είχε κατακτήσει μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς. Σε αντάλλαγμα, η Ακροδεξιά ασπάστηκε τον αντιαμερικανισμό, τη σημαία της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι η ανταλλαγή αυτή εξελίχθηκε την περίοδο που η Ελλάδα επιχειρούσε να βρεθεί στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ενταχθεί στο ευρώ.

Μετά το 2010, ο αντιαμερικανισμός αντικαταστάθηκε από τον αντιγερμανισμό. Θεωρούμενες σοβαρές εφημερίδες δημοσιεύουν στην πρώτη τους σελίδα φωτογραφίες της καγκελαρίου Μέρκελ σε γκριμάτσες που θυμίζουν δράκουλα, για να υπονοήσουν ότι ετοιμάζεται να κατασπαράξει τους Έλληνες. Ο συναγωνισμός για το ποιος θα κάνει την πιο εντυπωσιακή δήλωση εναντίον των Γερμανών δεν έχει όρια και συχνά διολισθαίνει σε ρατσιστικά κηρύγματα, τα οποία βασίζονται στον πυρήνα της ναζιστικής ιδεολογίας, τη γονιδιακή κατάταξη των φυλών.

Η ταύτιση της σημερινής δημοκρατικής Γερμανίας με το καθεστώς του Χίτλερ αποτελεί εύκολο τρόπο για να εκφράσουν τα πρόσωπα της τηλεόρασης, διασκεδαστές και δημοσιογράφοι, το μίσος της κοινής γνώμης προς τη Γερμανία, που οι ίδιοι καλλιέργησαν. Η Όλγα Τρέμη «αστειεύτηκε» στο δελτίο ειδήσεων του Mega (3/2/2011), λέγοντας ότι οι Γερμανοί απαιτούν την εκτέλεση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων στο Δίστομο, χρησιμοποιώντας ακόμη και τη μνήμη των θυμάτων για χάρη ενός θλιβερού αντιγερμανικού χιούμορ.

Οι Έλληνες έχοντας διδαχθεί ότι βρίσκονται στο επίκεντρο του κόσμου πιστεύουν ότι όλοι οι άλλοι τους χρωστούν τα πάντα. Η υπερηφάνεια αυτή χρησιμοποιείται ως άμυνα απέναντι στην πραγματικότητα.

 

Οι Έλληνες έχοντας συλλογικά καλλιεργήσει σύνδρομα ανασφάλειας βλέπουν πίσω από κάθε αποτυχία τους συνωμοσίες των ξένων. Ακόμη και τη στιγμή που οι τεράστιες εσωτερικές ευθύνες είναι προφανείς, πολλοί εξακολουθούν να βλέπουν εχθρούς που θέλουν να εξαφανίσουν την Ελλάδα και να ταπεινώσουν τον «αδούλωτο» λαό της.

 

 

Ο στρουθοκαμηλισμός ΤΟΥ ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ.

 

http://wwwaimos.blogspot.gr/2011/12/blog-post_555.html