Αν κάποιος παντελώς άσχετος με την σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα παρακολουθήσει την όλη μονομέτωπη ρητορική και δραστηριότητα του ΚΚΕ, εύκολα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Χρυσή Αυγή βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας!
Από τους λόγους του αρχικουκουέ Κουτσούμπα, τα δημοσιεύματα των κομματικών οργάνων, έντυπων και ηλεκτρονικών, μέχρι τις συνεχείς «αντιφασιστικές» αντισυγκεντρώσεις, παρακρατικού τύπου, βεβαιώνουν πως ο μόνος λόγος ύπαρξης του ΚΚΕ, είναι πλέον ως αντίπαλον δέον της Χρυσής Αυγής.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό το φαινομενικά παράδοξο, το οποίο θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην περαιτέρω συρρίκνωση των ποσοστών του ΚΚΕ – γιατί τα ωφελήματα από την κυβερνησιμότητα της «πρώτης φοράς αριστερά» (ρουσφέτια, κ.λπ.), αλλά και τα εμβληματικά πρόσωπα που χρησιμοποιούνται (γιός Πλουμπίδη, εγγονός Κόκκαλη και λοιποί), είναι σαφώς ελκυστικότερα για να προτιμήσει κάποιος αριστερός το «αντιφασιστικό» μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ από την κουκουέδικη μονοτονία;
Διότι δεν αποφασίζει το ΚΚΕ για την πολιτική του, αλλά οι διεθνείς του αφέντες, οι οποίοι το κρατάνε γερά από τα οικονομικά του! Οι οποίοι διεθνείς του αφέντες, απαιτούν να υπάρχει πάντα κάποιος δυναμικός… «μπαμπούλας», με ομάδες κρούσης και μια σχετική ισχύ στο πεζοδρόμιο, για να παίζει το ρόλο της αντι-Χρυσής Αυγής!
Μέχρι πρότινος, τον ρόλο αυτό τον έπαιζαν οι αριστεριστές, με επικεφαλής την διαβόητη ΑΝΤΑΡCIA και παρακλάδια τις συμμορίες των Εξαρχείων. Ωστόσο, η ταύτισή αυτών των συμμοριών με τον ΣΥΡΙΖΑ, τους αφαίρεσε την όποια δυναμική είχαν, με αποτέλεσμα να αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους, ως… μπαμπούλα.
Έτσι, μοιραία ο ρόλος αυτός ανατέθηκε στο ΚΚΕ, κι όσο… αντέξει!
Αντίοχος
