Για λόγους νομικούς αλλά και διεθνούς δικαιοσύνης η Β. ΗΠΕΙΡΟΣ μπορεί να γίνει ξανά ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Ενεργό 

το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας! 

Άκυρη η Συνθήκη της Λοζάννης!

Ναι ρε, ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ! Διεκδικούμε ΟΛΑ τα Ελληνικά Εδάφη που μας έκλεψαν και κάθε σωστός Έλληνας Πατριώτης πιστεύει πως Ελλάδα είναι εκεί που υπάρχουν τα οστά και ενός έστω Έλληνα πολεμιστή!... 

Όσο μακριά και από την μητροπολιτική Ελλάδα να βρίσκεται αυτός ο τόπος! Και πρέπει να καταδικάζει το Εθνοπροδοτικό Σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου-Μινέικο «Δεν διεκδικούμε τίποτα»! 

Όχι: Διεκδικούμε και Παραδιεκδικούμε!... Τέλος στην πολιτική των Εθνικών Υποχωρήσεων, που εγκαινίασε η «μεταπολίτευση» του 1974 των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων... 

Η Ελλάδα λοιπόν διεκδικεί και πρέπει να διεκδικεί πρώτα απ’ όλα ΟΛΕΣ τις Σκλάβες Πατρίδες και βασικά την Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο, την Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία, την Ανατολική Θράκη και, βεβαίως, την Βόρειο Μακεδονία!... Γιατί όσο εμείς δεν διεκδικούμε σαν Έθνος και σαν Κράτος, δίνουμε το «δικαίωμα» στους άλλους να προβάλλουν άδικες διεκδικήσεις σε βάρος μας, όπως π.χ. συμβαίνει με τους ανθρωπόμορφους πιθήκους των Τιράνων, που – ενώ μας άρπαξαν την Ιερή Ελληνική Γη της Βορείου Ηπείρου όχι με πόλεμο, αλλά με δόλο, με πλάτες άλλων – έχουν το θράσος να μιλάνε για «Τσαμουριά» και για Αλβανία που φτάνει μέχρι το... Μεσολόγγι!!! 

Κόψτε τους τα πόδια ρε, λέω εγώ! Που ενώ κατέχουνε παράνομα (όπως θα δείξω πιο κάτω) την Ελληνική μας Γη, τολμούνε λόγω της δειλίας των Εθνοπροδοτών «μας» να κάνουνε λόγο για «Τσάμηδες» και άλλες τέτοιες βλακείες!... 

Όσο αφορά λοιπόν την Βόρειο Ήπειρο πρέπει να ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ όχι απλά για λόγους ιστορικούς και συναισθηματικούς και όχι μόνο επειδή εκεί βρίσκονται όμηροι των υπανθρώπων Ομοεθνείς ΜΑΣ. Αλλά επίσης και για λόγους νομικούς και διεθνούς δικαιοσύνης, αφού υπάρχει ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ το περίφημο Πρωτόκολλο της Κέρκυρας! 

Ένα Πρωτόκολλο που υπογράφτηκε στις 17 Μαΐου 1914 ανάμεσα στην κυβέρνηση των αλβανικών φιδιών και την Αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου, που κηρύξανε ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ οι Ελληνόψυχοι της Ιερής ΜΑΣ Γης με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Χρηστάκη-Ζωγράφο! Και τι μας κάνανε τότε;

ΟΛΟΣ ο κόσμος κατάλαβε ότι είχαμε δίκιο, ακόμα και οι ίδιοι οι φανατικοί μας Εχθροί, οι Αλβανοί (δεν υπάρχει άλλος λαός πάνω στον κόσμο που να μας μισεί με τόσο πάθος!...), που αναγκαστήκανε να καθίσουνε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να υπογράψουνε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, που αναγνώριζε την Αυτόνομη Ήπειρο! Που θα ήτανε βέβαια το πρώτο βήμα για την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα, ενώ – αν και παρέμενε τυπικά στα όρια του κράτους των γύφτων – θα είχε τους δικούς της νόμους, την δική της κυβέρνηση, την δική της εξωτερική πολιτική και τόσα άλλα!... 

Και αυτό το γεγονός δείχνει ότι όταν εμείς οι Έλληνες είμαστε αποφασισμένοι, τότε πετυχαίνουμε ΠΟΛΛΑ! 

Καταλάβανε λοιπόν τότε, το 1914, σε όλο τον κόσμο την τεράστια αδικία που έγινε σε βάρος της Ελλάδας, αφού η Βόρεια Ήπειρος κανονικά έπρεπε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα το 1912, με τους Βαλκανικούς πολέμους, που στο κάτω-κάτω είμασταν Νικητές! 

Αλλά, δυστυχώς, ένα μισελληνικό σκουλήκι, ο τότε  πρωθυπουργός της Ιταλίας... «σκύλιασε» και τελικά κατάφερε να αποσπάσει την περιοχή αυτή από την Ελλάδα και να την δώσει στην Αλβανία! Η οποία τότε μόλις έκανε το ανιστόρητο κράτος της (δεν υπήρχε ποτέ πριν στην Ιστορία...) και πήρε τα Ελληνικά Εδάφη χωρίς κανένα δικαίωμα και χωρίς να μας έχει νικήσει πριν σε πόλεμο!!! 

Φοβερή αδικία σε βάρος του Ελληνισμού, που όμως κάπως «μετρίαζε» το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, που αναγκαστήκανε να δεχτούνε οι Τουρκαλβανοί, λόγω του Εθνικού Ξεσηκωμού των Ομοεθνών ΜΑΣ! 

Διαβάζουμε τους όρους γενικά του Πρωτοκόλλου: 

«Η περιοχή αποκτούσε επίσημα την αυτονομία της, υπό την αιγίδα του πρίγκηπα Βηντ της Αλβανίας, ο οποίος όμως δεν είχε ουσιαστικές αρμοδιότητες. Η αλβανική κυβέρνηση θα είχε το δικαίωμα να διορίζει και να απολύει τους κυβερνήτες και τους ανώτερους υπαλλήλους. Άλλοι όροι της συμφωνίας προέβλεπαν την στρατολόγηση αυτοχθόνων στην χωροφυλακή, την απαγόρευση παραμονής στρατιωτικών μονάδων αποτελούμενων από μη εντόπιους στην περιοχή, παρά μόνο σε περίπτωση πολέμου ή επανάστασης. 

Προβλεπόταν επίσης, η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία, αν και στις τρεις πρώτες τάξεις η αλβανική θα διδασκόταν παράλληλα με την ελληνική. Η θρησκευτική διδασκαλία, όμως, θα γινόταν μόνο στα ελληνικά. Οι Μεγάλες Δυνάμεις θα εγγυόνταν για την διατήρηση και την εκτέλεση των παραπάνω μέτρων»... 

Και ρωτάω τώρα εγώ, η «κακιά φασίστρια»: πότε ακυρώθηκε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας; 

Γιατί οι Αλβανοί δεν το εφαρμόζουνε, όπως και πρέπει και όπως προκύπτει από τις διεθνείς συμφωνίες; 

Γιατί ακόμα οι Προδότες δικοί «μας» δεν απαιτούνε από την Αλβανία την Ολική Επαναφορά του; 

Ας το καταλάβουνε καλά: 

Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας ισχύει ακόμα και σήμερα! 

Νομικά, ιστορικά και ηθικά! 

Ναι, διεκδικούμε την Βόρεια Ήπειρο! Έξω τα Αλβανά από την Ελληνική αυτή περιοχή!... 

Και πάμε τώρα σε μία άλλη διεθνή συμφωνία και το «κρυφό» περιεχόμενό της. 

Στην Συνθήκη της Λοζάννης που υπογράφτηκε ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία στις 24 Ιουλίου 1923 και ακύρωνε την προηγούμενη Συνθήκη των Σεβρών (του 1920), η οποία Συνθήκη των Σεβρών αποκαθιστούσε κάπως την ιστορική αδικία και μας έδινε πίσω σχεδόν όλη την Ανατολική Θράκη (εκτός από την Πρωτεύουσά ΜΑΣ, την Κωνσταντινούπολη) και ένα τμήμα της Μικράς Ασίας, στα παράλια (Σμύρνη κτλ.). 

Διαβάζουμε τους γενικούς όρους της Συνθήκης της Λοζάννης: 

«Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. 

Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς. Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. 

Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή μειονοτήτων από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. 

Η θρησκεία αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως οι Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας. Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων. Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης».

Αυτά λένε σε γενικές γραμμές οι επίσημοι όροι της Συνθήκης της Λοζάννης. 

Και ενώ εμείς οι Έλληνες την τηρούμε κοντά 90 χρόνια σαν... «καλοί μαλάκες» (!!!), οι Μογγόλοι την έχουνε παραβιάσει δεκάδες φορές: έχουνε διώξει ΠΑΡΑΝΟΜΑ τους Συμπατριώτες ΜΑΣ από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, ακριβώς για να μην μπορέσουμε μια μέρα να τις διεκδικήσουμε και να τις απελευθερώσουμε, για να μην μιλήσω για τις δικές τους ανιστόρητες και παράλογες διεκδικήσεις! 

Άρα η Συνθήκη της Λοζάννης είναι σήμερα ΑΚΥΡΗ και πρέπει, σύμφωνα με τα όσα αυτή προβλέπει, να... επανέλθει η αμέσως προηγούμενη Συνθήκη, δηλ. αυτή των Σεβρών!!! 

Και να μας αποδοθούν άμεσα όλα όσα μας εξασφαλίζει η Συνθήκη των Σεβρών, δηλ. μέρος της Ιστορικής ΜΑΣ Γης που μας κλέψανε!...

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ λοιπόν εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών! Να διεκδικήσουμε όλα εκείνα που μας ανήκουνε! Νομικά, αλλά και ηθικά, ιστορικά, εθνικά!... 

Για μια Μεγάλη Ελλάδα και την Ανάσταση του Έθνους ΜΑΣ!

Σόνια Μαυρίδου   

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Ή ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Στο ψευτορωμέϊκο τής νεοταξικής προδοτικής «δημοκρατίας» των πάσης λογής γυρολόγων και προδοτών, οι ανθελληνικές ιδεοληψίες αντιμετωπίζουν τον θάνατο με επιλεκτικά κριτήρια. Η δολοφονία ενός Πατριώτη εξαγνίζεται, οι δε σκλαβωμένες πατρίδες τού Ελληνισμού αποκηρύσσονται και εγκαταλείπονται στους εχθρούς τής Ελλάδος που έχουν πολεμήσει σε βάρος της και έχουν δολοφονήσει Έλληνες.

Κι έτσι, είδαμε στην περίπτωση τής ειδεχθούς δολοφονίας τού Πατριώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα που σήκωσε την Ελληνική Σημαία κατά τον εορτασμό τής εθνικής επετείου τής 28ης Οκτωβρίου 1940 στο χωριό του Βουλιαράτες Αργυροκάστρου, ορισμένα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης να ονομάζουν την κατεχόμενη Βόρειο Ήπειρό μας Νότιο Αλβανία!

Οι ψευτορωμιοί πολιτικάντηδες δεν αντιδρούν στην ψευδεπίγραφη αλβανοποίηση τής ελληνικότατης και προσωρινά κατεχόμενης Βορείου Ηπείρου μας. Και είναι ψευδεπίγραφο τούτο το βδελυρό ανοσιούργημα για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η ελληνικότητα και η αυτονομία τής Βορείου Ηπείρου με την πλήρη άσκηση των διοικητικών εξουσιών έχει παραχωρηθεί εξ ολοκλήρου στους αδερφούς μας με το Πρωτόκολλο τής Κέρκυρας που υπεγράφη από Ελλάδα, Αλβανία και Συμμάχους. 

Πρωτόκολλο που έχει καταστήσει με παρανοϊκό τρόπο ανεφάρμοστο το ψευτορωμέϊκο, καίτοι ουδέποτε καταργήθηκε ή αντικαταστάθηκε με άλλη συμφωνία, παραμένοντας ενεργό και σε πλήρη ισχύ.  

Ο δεύτερος λόγος είναι η μεθοδευμένη ύπαρξη τού ψευδοκρατικού αλβανικού μορφώματος που δημιούργησαν οι ψευτοσύμμαχοι στις αρχές μόλις τού 20ου αιώνα στη θέση τής ελληνικότατης Ιλλυρίας που αποτελείται στην απόλυτη πλειοψηφία της από ελληνικούς πληθυσμούς. 

Είναι φυσικά οι Βορειοηπειρώτες, είναι επιπλέον οι Βλάχοι και επίσης οι Τόσκηδες, πληθυσμιακές ομάδες οι οποίες διακηρύσσουν την ελληνική καταγωγή τους. Ομιλούμε για ένα κράτος το οποίο έχει ως εθνικό του ήρωα έναν Έλληνα, τον Γεώργιο Καστριώτη.

Στην κορυφή τής υπόθεσης τής δολοφονίας τού Πατριώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα βρίσκεται ο σεβασμός τής ανθρώπινης ζωής που ποδοπατείται βάναυσα από τούς ανθέλληνες, ένθεν κακείθεν των συνόρων. Το δε αυθεντικό ελληνικό κράτος υποχρεούται να προστατεύει την ζωή των Ελλήνων ως πρώτιστη και κύρια αποστολή του. Οι Έλληνες στο Αίμα και τη Συνείδηση αποτελούν το ζωντανό Έθνος χάριν τού οποίου υπάρχει το κράτος. Αν το κράτος δεν μπορεί ή δεν θέλει να προστατεύσει τη ζωή των Ελλήνων, αν το κράτος δεν αναγνωρίζει την Ελληνική Φυλή, τότε το στρεβλό κράτος πίπτει και αντικαθίσταται από ένα αληθινό ελληνικό κράτος.

Το ψευτορωμέϊκο δεν τιμάει την πατριωτική προσήλωση των Ελλήνων στην Πατρίδα τους και το δικαίωμα αυτών στη λευτεριά τους. Το ψευτορωμέϊκο δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη σκλαβωμένων ελληνικών πατρίδων. Το ψευτορωμέϊκο πιστεύει ότι οι Έλληνες που δολοφονούνται επειδή είναι Πατριώτες και Εθνικιστές, αγωνιζόμενοι για την οντολογική ύπαρξη τού ελληνισμού και την κυριαρχία τής Φυλής σε όλα τα εδάφη της, είναι φυσιολογικό να χάνουν τη ζωή τους, προκειμένου να μην διαταραχθούν οι σχέσεις τού ελληνόφωνου κρατιδίου των πολιτικών με τούς κατακτητές ελληνικών εδαφών. Ακόμη και στην ελεύθερη τάχα μου Ελλάδα, η δολοφονία των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη τής Χρυσής Αυγής προσπεράστηκε και έμεινε ανεξερεύνητη λόγω τού «κακού ελληνικού εθνικισμού»!

Στην περίπτωση τής δολοφονίας τού Έλληνα μαχητή τής ελευθερίας τής ιδιαιτέρας πατρίδος του Βορείου Ηπείρου Κωνσταντίνου Κατσίφα, η υιοθέτηση εκ μέρους ελληνόφωνων καθεστωτικών τής αλβανικής θεωρίας πέριξ τής δολοφονίας τού Κωνσταντίνου υπήρξε αρνητικά θεαματική. Αναφέρθηκαν στην υποστήριξη τού θανόντος στην υπόθεση τού Μετώπου Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου ( ΜΑΒΗ) με τρόπο τέτοιο ως να επρόκειτο για τρομοκρατική οργάνωση. 

Γιατί οι ψευτορωμιοί αστικοδημοκράτες δεν αναγνωρίζουν το ΜΑΒΗ ως νόμιμο, οι δε σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές το θεωρούν τρομοκρατικό. Γιατί πολύ απλά θεωρούν ανύπαρκτη την Βόρειο Ήπειρο, υιοθετώντας πλήρως τη θεωρία των Τουρκαλβανών περί «Νότιας Αλβανίας».

Να ξεκαθαρίσουμε σ’ αυτό το σημείο πέρα έως πέρα ότι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν την ελληνικότητα τής  Βορείου Ηπείρου, ονομάζοντας αυτήν ψευδεπίγραφα με τον ανύπαρκτο ιστορικά και καταχρηστικά επιβαλλόμενο γεωγραφικό όρο «Νότια Αλβανία», είναι προδότες και πρέπει να δικαστούν από δικαστήριο δοσίλογων σε μια εθνικά κυρίαρχη και ελεύθερη Ελλάδα. 

Αυτοί που ονομάζουν ακροδεξιά τα συνθήματα στα οποία αναφερόταν ο εθνομάρτυρας Κωνσταντίνος Κατσίφας, απορρίπτουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τα συνθήματα Βόρειος Ήπειρος Γη Ελληνική και Λευτεριά στην Βόρειο Ήπειρο.

Αν η λευτεριά των ελληνικών πατρίδων είναι ενοχή, τότε το σημερινό κράτος είναι επικίνδυνο για την επιβίωση τού Ελληνισμού και πρέπει να εκπέσει το δυνατόν συντομότερο. Είναι εκείνο το ψοφοδεές και μειοδοτικό κράτος που κάνει κουβέντες για την αλλαγή των θαλασσίων συνόρων κατά τρόπο που καλύπτει τις αλβανικές διεκδικήσεις σε βάρος τής Θεσπρωτίας μας, την οποία οι προσωρινοί μας γείτονες ονομάζουν αλβανική Τσαμουριά. Είναι εκείνο το κράτος που ανέχεται τις κουβέντες για τα δικαιώματα των δωσίλογων Τσάμηδων που διεκδικούν περιουσίες και γη, μιλώντας για την δήθεν γενοκτονία τους από τούς Έλληνες, όταν αποδεδειγμένα οι Τσάμηδες υπήρξαν προδότες και βασανιστές Ελλήνων, συνεργαζόμενοι με όλους τούς εισβολείς διαχρονικά σε βάρος μας.

Το ελληνόφωνο κράτος ανέχτηκε το 2010 την δολοφονία τού Εθνομάρτυρα Αριστοτέλη Γκούμα στην Χιμάρα επειδή μιλούσε στην γλώσσα των Ελλήνων προγόνων του, των μόνων νόμιμων κτητόρων τής Βορείου Ηπείρου μας. Το ίδιο κράτος οδεύει τώρα στην ανοχή τής δολοφονίας τού Κωνσταντίνου Κατσίφα στο χωριό Βουλιαράτι Αργυροκάστρου επειδή ύψωσε στην εθνική επέτειο τής 28ης Οκτωβρίου την Αιματοβαμμένη Σημαία των Ελλήνων. Στην Βόρειο Ήπειρο που βαστούν στα χέρια τους οι Αλβανοί που πολέμησαν στο πλευρό των Ιταλών και των κομμουνιστών για να βαθύνουν τις κατακτήσεις τους σε βάρος της Ελλάδος μας.

Ήρθε η ώρα τής αλήθειας την οποία οφείλουμε να αποκαταστήσουμε στην μνήμη των Αριστοτέλη Γκούμα και Κωνσταντίνου Κατσίφα. Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές επιδιώκουμε την δικαίωση των ηρώων μας και την λευτεριά τής Βορείου Ηπείρου και πάσης αλύτρωτης ελληνικής γης. Σε αντίθεση με τούς πολιτικούς εκείνους που στέκονται στο πλευρό των Αλβανών και παντός σκλαβωτή, προδίδοντας ελληνική γη. Η ελληνική ζωή, η ελληνική λαλιά και η ελληνική σημαία συνθέτουν ακέραιη την υπόσταση τής Ελληνικής Φυλής. Αυτοί που φέρανε ξένες κηδεμονίες, πολιτικές και οικονομικές, αυτοί που γεμίσανε την Ελλάδα με λαθροεποικιστές, αυτοί που ανοίγουν το δρόμο στην αλλαγή των συνόρων σε βάρος τής Ελλάδος μας, αυτοί που προδίδουν την Μακεδονία μας δίδοντάς την στους σλαβοκομιτατζήδες, αυτοί που κάνουν φιλίες με Τούρκους και σταυρωτήδες, είναι εχθροί μας και δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας.

Η αληθινή Ελλάς διοικείται από το Ελληνικό Έθνος. Η αληθινή Ελλάς εξισώνει την ιστορία της με τη σύγχρονη γεωγραφική της πραγματικότητα. Η αληθινή Ελλάς ελευθερώνει υπόδουλους Έλληνες, μεγαλώνοντας το εθνικό της κράτος. Η αληθινή Ελλάς, όταν τής δολοφονούν τα παιδιά της, τιμωρεί αμείλικτα τούς δολοφόνους. Η αληθινή Ελλάς είναι αυτή που έχει εθνικιστική πολιτική ηγεσία και ισχυρό ελληνικό στρατό που ενεργούν από κοινού τα πρέποντα. Γκούμας, Κατσίφας και άπαντες οι Εθνομάρτυρες τού Ελληνισμού, 

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!

 Σπυρίδων Καραχάλιος 

«La morte della Repubblica» (Ο θάνατος της Δημοκρατίας)

Έχουμε ίσως φτάσει στο τελευταίο βήμα, το οριστικό, το μη αναστρέψιμο.

Η επερχόμενη γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: το τέλος της Ιταλικής Δημοκρατίας και το θρίαμβο της υψηλής χρηματοδότησης σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών. 

Το μόρφωμα που λέγεται ΕΕ στηρίχθηκε σε έναν ακραίο φιλελευθερισμό και σχεδιάστηκε από και προς όφελος ενός μικρού κύκλου διεθνών κερδοσκόπων.

Αυτή είναι η θέση του Marco Mori, αριστοτεχνικά εκτεθειμένη στο «La morte della Repubblica» (Ο θάνατος της Δημοκρατίας, Altaforte, σελ. 264, 18 €), το νέο βιβλίο του Γενοβέζου δικηγόρου, το οποίο θα είναι διαθέσιμο για πώληση από τις 5 Νοεμβρίου. 

Σε αυτό το έργο, ο γεννημένος το 1978 Mori, αναπλάθει τα στάδια που οδήγησαν στην συστηματική αποδόμηση του ιταλικού Συντάγματος και το κάνει αυτό εξετάζοντας τα πλαίσια και τα γεγονότα που την επέτρεψαν.

Ο Marco Mori έχει εδώ και χρόνια ασχολείται με τη διάδοση, με αυστηρά επιστημονικό τρόπο, των λόγων για τους οποίους υπάρχει ασυμβατότητα μεταξύ του ευρωπαϊκών συνθηκών και του ιταλικού Συντάγματος. 

Και αν ήδη το 2016 είχε δημοσιεύσει το έργο του «Η δύση της δημοκρατίας: νομική ανάλυση της γένεσης της ευρωπαϊκής δικτατορίας», που ήταν μια οξεία κριτική της ΕΕ και του ευρώ, σήμερα το "Ο θάνατος της Δημοκρατίας" έρχεται να ολοκληρώσει την συζήτηση. Με πείρα από νομικές πηγές, και ένα τρόπο πολεμικής προσιτό σε όλους, ο Μάρκο Μόρι καταδεικνύει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία η οποία ενώνει την Ευρωπαϊκή Ένωση και η οποία έχει φέρει μόνο "φτώχεια, φόβο για το μέλλον, ακύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικών εγγυήσεων και πολλά άλλα". Εξ ου και η ανόητη συνέχιση της οικοδόμησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, το τελικό στάδιο της διαδικασίας της ενοποίησης σε ένα υπερ-κράτος όλων των ευρωπαϊκών λαών πάνω σε τρελές και παραπλανητικές βάσεις.

Το έργο εμπλουτίζεται με πρόλογο από τον Simone Di Stefano, εθνικό γραμματέα της CasaPound Italia, που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης της Ιταλίας από την παρέμβαση της ΕΕ και την τυραννία του ενιαίου νομίσματος. 

«Υπάρχει μια Ευρώπη των Λαών - γράφει ο Di Stefano στον πρόλογο - υπάρχει και είναι δυνατή, έτοιμη να εκφράσει ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα. 

Επειδή πρώτοι απ’ όλους ερευνήσαμε, πολεμήσαμε, εφηύραμε, ξεπεράσαμε εμπόδια όταν αυτά εμφανίζονταν ακόμα ως θεϊκές απαγορεύσεις. Δυστυχώς, αυτή η Ευρώπη κινδυνεύει να μην γεννηθεί ποτέ, επειδή έχουμε μεταβιβάσει την κατασκευή της σε άπληστους ανθρώπους. 

Συνεχίζω να πιστεύω – λέει ο Di Stefano - ότι ο δρόμος του φιλελευθερισμού χωρίς κανόνες που γονατίζει τους λαούς δεν είναι ο τρόπος για να δημιουργηθούν οι σύνδεσμοι μεταξύ των λαών της Ευρώπης, αλλά μόνο για να ταϊστούν τα κατώτερα και εγωιστικά εθνικιστικά ένστικτα. 

Με αυτό τον τρόπο, αυτοί που υποτίθεται νοιάζονται για εμάς, θα μας οδηγήσουν ένα λεπτό πριν από την πείνα, σε ένα νέο πόλεμο μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και, ας μην ξεχνάμε ότι κάποιος πάντα βγαίνει μέσα από τον πόλεμο με γεμάτες τις τσέπες, αυτό είναι ίσως το τελευταίο κομμάτι του πάζλ».

ΠΗΓΗ:εδώ

Από τον Σολωμό Σολωμού στον Κωνσταντίνο Κατσίφα: O θάνατος για την Ελλάδα είναι Δόξα

Δεν μας προξενεί καθόλου εντύπωση το ότι η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα από την αλβανική αστυνομία θα «ξεχαστεί» σε λίγες ημέρες από τα ελληνόφωνα ΜΜΕ.

Αυτό, άλλωστε, φάνηκε ξεκάθαρα από την… σημασία που έδειξαν τα τηλεοπτικά κανάλια (τόσο τα κρατικά όσο και τα ιδιωτικά) στην είδηση αυτή. Με εξαίρεση ένα μόλις κανάλι, η είδηση της δολοφονίας ουσιαστικά υποβαθμίστηκε, καθώς προβλήθηκε μετά την παρουσίαση 4-5 άλλων θεμάτων, κάτι βεβαίως που δείχνει και το… ενδιαφέρον για την υπόθεση αυτή. Στο κάτω-κάτω, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν… Ζακ, για να είναι πρώτη είδηση επί σειρά ημερών, για να βγάλει ανακοίνωση ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής, το τμήμα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ κ.ο.κ.

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας υπεράσπισε την Ελληνική Σημαία στην κατεχόμενη Βόρειο Ήπειρο, όταν εδώ αυτοί οι αναρχοαλήτες που προστατεύει η κρατική εξουσία την καίνε. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν ανέχθηκε την αλβανική προκλητικότητα, όταν η εγχώρια εξουσία ξεπουλά (και) την Μακεδονία ΜΑΣ. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν δέχτηκε την υποστολή της Ελληνικής Σημαίας από τους απόγονους των αλβανών εκείνων που συντεταγμένα επιτέθηκαν από κοινού στην Χώρα μας μαζί με τους ιταλούς εισβολείς τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, την ίδια στιγμή που οι ελληνόφωνοι σύγχρονοι Εφιάλτες και Πηλιογούσηδες παραδίδουν «γη και ύδωρ» στους κάθε λογής επίβουλους της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, Ακεραιότητας και Αξιοπρέπειας. Οι αλβανοί, αφού δολοφόνησαν τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, επιχειρούν τώρα να τον δολοφονήσουν και ηθικά, με μια πραγματικά κατάπτυστη ανακοίνωση του πρωθυπουργού τους Έντι Ράμα, ο οποίος δήλωσε:

«Αγαπητοί γείτονες! Αντί να χαρακτηρίζουμε απαράδεκτο τον θάνατο ενός τρελού που πυροβόλησε κατά της αλβανικής αστυνομία, η οποία το μόνο που έκανε ήταν το καθήκον της, ελάτε να ευχαριστήσουμε μαζί τον Θεό, που δεν χάθηκε σήμερα καμία ανθρώπινη ζωή από την ανοησία του εξτρεμισμού»!

«Τρελός», «ανόητος», «εξτρεμιστής» ο Γενναίος Βορειοηπειρώτης και βεβαίως η αλβανική αστυνομία «έκανε το καθήκον της»... Και βεβαίως, «ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που δεν χάθηκε σήμερα καμία αθώα ζωή», υπονοώντας ότι η ζωή του δολοφονημένου Έλληνα δεν μετράει, γιατί δεν είναι «αθώα». Ντροπή και αίσχος, για τον προστατευόμενο του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει ξανά το ανθελληνικό μίσος του. Ντροπή και αίσχος, όμως, και για την «ελληνική» κυβέρνηση, που δεν απάντησε όπως έπρεπε στον «εμετό» αυτό του θρασύτατου Έντι Ράμα. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Κατσίφα είναι ακριβώς ανάλογη με αυτήν του Σολωμού Σολωμού τον Αύγουστο του 1996 στην Κύπρο. Δύο Ελληνόπουλα προέβησαν σε δύο «παράτολμες» κινήσεις σε κατεχόμενα εδάφη, γνωρίζοντας ότι θα τους νιώσουν το σφιχταγκάλιασμα του θανάτου. Δεν δίστασαν και το «πλήρωσαν» με την ζωή τους.

Οι αλβανοί κατακτητές της Βορείου Ηπείρου δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας τόλμησε να υψώσει την Ελληνική Σημαία σε νεκροταφείο Ελλήνων πεσόντων στον πόλεμο του 1940. Γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν. Δεν μπορούν, όμως, να δολοφονήσουν την Ιστορία, δεν μπορούν να δολοφονήσουν το ποθούμενο των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου για απελευθέρωση από τα τυραννικά δεσμά των Τιράνων, δεν μπορούν να αλλάξουν την ροή των γεγονότων, καθώς, αργά ή γρήγορα, το όνειρο του Κωνσταντίνου Κατσίφα και όλων των Βορειοηπειρωτών που είχε είτε επί βασιλείας, είτε επί κομμουνιστικού καθεστώτος, είτε επί «δημοκρατίας» έχασαν την ζωή τους για τα Ελληνικά ιδεώδη, θα γίνει πραγματικότητα και θα οδηγήσει και πάλι την Βόρειο Ήπειρο στην αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας. 

Κωνσταντίνος Κατσίφας: Αθάνατος!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΓΙΑ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΝΟ ΤΟΥ ΚΑΤΣΙΦΑ!

ΣΕ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ 

ΤΟ ΚΚΕ – ΚΝΙΤΕΣ 

Την δεκαετία του ’80, όταν η κυβέρνηση του κλεφτο-ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό πρόβλημα που την εξέθετε, ερχόταν ως από μηχανής Θεός η 17Ν., έκανε μια τρομοκρατική ενέργεια και αποπροσανατόλιζε την κοινή γνώμη.

Συνεπέστατοι μαθητές και συνεχιστές της πραγματικής «πρώτης φοράς αριστερά», δηλαδή της κλεφτοπασοκαρίας, οι συριζαίοι έψαχναν από χθες εναγωνίως έναν επικοινωνιακό αντιπερισπασμό στην δολοφονία του Κων/νου Κατσίφα, για να στραφεί αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης!

Επειδή δε, στις δύσκολες στιγμές φαίνονται οι φίλοι, απευθύνθηκε στο… τιμημένο κουκουέ, ζητώντας βοήθεια. Κι όπως συμβαίνει όλες τις φορές που οι αστικές κυβερνήσεις ζητούν την βοήθεια του… τιμημένου, δόθηκε απλόχερα!

Σήμερα το μεσημέρι, λοιπόν, κνίτες δημιούργησαν επεισόδια στην πλατεία Συντάγματος, κατά την διάρκεια απολύτως ελεγχόμενου απ’ αυτούς μαθητικού συλλαλητηρίου, πετώντας πέτρες σε αστυνομικούς, καταστρέφοντας στάσεις λεωφορείων και ΑΤΜ και γενικώς δημιουργώντας ένα «πεδίο μάχης» – δίνοντας «θέμα» για να ασχοληθούν τα ΜΜΕ και να «ξεκολλήσουν» από την δολοφονία Κατσίφα!

Άξιος ο μισθός τους και η πλήρης ασυλία που απολαμβάνουν από το ψευδοκράτος οι καπιταλιστικές τους επιχειρήσεις!

Γιώργος Φουντούλης - Μανώλης Καπελώνης: ΑΘΑΝΑΤΟΙ! Πέμπτη 1 Νοεμβρίου, Λεωφ. Ηρακλείου 420, 18:30

Την 1η Νοεμβρίου 2013, δυο νεαροί Έλληνες, οι Μανώλης Καπελώνης και Γιώργος Φουντούλης, δολοφονήθηκαν άνανδρα στο πεζοδρόμιο κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στο Νέο Ηράκλειο. 

Δολοφονήθηκαν απλά και μόνον διότι ήσαν μέλη του Εθνικιστικού Κινήματος. 

Στην Χρυσή Αυγή, δεν ξεχνάμε τους νεκρούς Συναγωνιστές μας και δεν θα σταματήσουμε να τιμάμε την σεπτή μνήμη τους.

Το κράτος, έχει επιδείξει απόλυτη αδιαφορία στην εξιχνίαση του εγκλήματος.

Καλούμε όλους τους Έλληνες, να παρευρεθούν στην εκδήλωση μνήμης και απόδοσης τιμής, την 1η Νοεμβρίου στο σημείο της δολοφονίας τους, στην Λεωφόρο Ηρακλείου 420 στις 18:30, για να διαμηνύσουμε με την παρουσία μας ότι, κανένας Έλληνας δεν πρέπει να γίνεται θύμα των αριστερών παρακρατικών δολοφόνων και πως η θυσία τους δεν ήταν μάταια.

Τα Πρωτόκολλα της Φλωρεντίας (1913 και 1924) και τα 14 χωριά της Μακεδονίας που παραχωρήθηκαν στην Αλβανία .

Τα Πρωτόκολλα της Φλωρεντίας (1913 και 1924) και τα 14 χωριά της Μακεδονίας που παραχωρήθηκαν στην Αλβανία .

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, κυρίως με τις ανιστόρητες και επικίνδυνες κορόνες των γειτόνων αλλά και τα οράματά τους για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας».

Θα χαρακτηρίζαμε την Αλβανία, ένα «μικρό ταραξία των Βαλκανίων». O «μεγάλος ταραξίας των Βαλκανίων» βέβαια είναι χωρίς αντίπαλο η Τουρκία, υποκινητής και αρωγός συχνά των Αλβανών στα επεκτατικά σχέδιά τους.

Πώς όμως έγινε η χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου;

Από ποια έγγραφα καθορίζονται τα ελληνικά και τα αλβανικά εδάφη στην Ήπειρο;

Το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913), ίσως για πρώτη φορά κάνει την εμφάνισή του στο διαδίκτυο. Για να ξέρουμε πού πατάμε και να βλέπουμε ότι για μία ακόμη φορά η Ελλάδα βρέθηκε «ριγμένη» και έγινε έρμαιο των διαθέσεων των, τότε, ισχυρών...

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ (30/5/1913) – ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΩΣ ΤΟ ΠΡΩΤΌΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΊΑΣ (17/12/1913) 

Η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία, μεγάλες δυνάμεις των αρχών του 20ου αιώνα, έδειχναν έντονο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στη Χερσόνησο του Αίμου κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1912, υπόγραψαν μυστική συμφωνία για το διαμοιρασμό της Αλβανίας σε σφαίρες επιρροής. Αυτή η συμφωνία, επαναβεβαιώθηκε στη Ρώμη με τη σύμβαση της 8ης Μαΐου 1913. Η Αυστροουγγαρία, θεωρούσε την Αλβανία «ειδική ζώνη επιρροής», ενώ η Ιταλία έδειχνε ζωηρότατο ενδιαφέρον και για το στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Αυλώνας που δεσπόζει στην Αδριατική και απέχει 100 χλμ από τις ιταλικές ακτές.

Με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου, της 30ης Μαΐου του 1913, ανατέθηκε στις Μεγάλες Δυνάμεις η ρύθμιση των συνόρων της Αλβανίας και στις 29 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, η πρεσβευτική συνδιάσκεψη κατέληξε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου στην ανακήρυξη της Αλβανίας σε ανεξάρτητο κράτος, χωρίς όμως να καθορίσει τα όριά της.

Η Ελλάδα, αν και αρχικά αιφνιδιάστηκε και δεν παρουσίασε ολοκληρωμένες προτάσεις, επέμεινε στη συνέχεια για την άμεση ρύθμιση των ζωτικών εθνικών θεμάτων της Βορείου Ηπείρου. 

Τελικά, υπέκυψε στον στυγνό εκβιασμό του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Edward Grey (1862-1913), ο οποίος, όπως γράφει ο Σ. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι Συνθήκες Λονδίνου, Βουκουρεστίου και Αθηνών», «... είπεν εις τους Βαλκανικούς πληρεξούσιους ότι όσοι εξ αυτών επιθυμούν να υπογράψουν, ως έχει, την Συνθήκην πρέπει να το πράξουν άνευ αργοπορίας. 

Οι μη διατεθειμένοι να υπογράψουν, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να εγκαταλείψουν το Λονδίνο, διότι είναι ανωφελές να παραμένουν και να παρατείνουν τη συζήτηση, της οποίας το μόνο αποτέλεσμα είναι αναβολή ατέρμων. Όσοι υπογράψουν θα έχουν την ηθική ημών (ενν. των Βρετανών) συνδρομήν... »:

(Προσαρμόσαμε το κείμενο στα νέα ελληνικά).

Μπροστά στον κίνδυνο να δημιουργηθεί ανεξάρτητο αλβανικό κράτος σε βάρος βορειοηπειρωτικών εδαφών, οι κάτοικοι των περιοχών (της Β. Ηπείρου), κατέκλυσαν το Συνέδριο στο Λονδίνο με χιλιάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας. Σχετικό υπόμνημα, κατατέθηκε στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου από αντιπροσώπους των Βορειοηπειρωτών και συγκεκριμένα τους:Θεμιστοκλή Μπαχίμα (Δέλβινο), Βλάση Λέκκα (Χειμάρρα), Βασίλειο Ζούστη (Αργυρόκαστρο), Ιωσήφ Μπένια (Πρεμετή) και Πέτρο Ζάππα (Τεπελένι).

Βαρυσήμαντα υπομνήματα, έστειλαν ακόμα οι εκπρόσωποι των περιοχών: Δυρραχίου, Αυλώνας, Κορυτσάς, Βιγλίστας, Μοσχόπολης και Κολωνίας Βορείου Ηπείρου. 

Οι Βορειοηπειρώτες ζήτησαν να παρουσιάσουν οι ίδιοι το υπόμνημα, κάτι που δεν έγινε δεκτό, μετά από επίμονη άρνηση του Ιταλού και του Βρετανού εκπροσώπου. Στο υπόμνημα, οι Βορειοηπειρώτες αποδείκνυαν με ατράνταχτα στοιχεία την ελληνικότητα της Ηπείρου και πέρα από την Αυλώνα και επισήμαιναν τον κίνδυνο μελλοντικών περιπλοκών από τη δημιουργία αλβανικού κράτους σε βάρος ελληνικών εδαφών.

Οι εκπρόσωποι των «μεγάλων δυνάμεων», δεν έλαβαν υπόψη τους για ευνόητους λόγους, την εθνική ταυτότητα του ντόπιου πληθυσμού αλλά μόνο τη γλωσσική του σύνθεση, με αποτέλεσμα περιοχές που κατοικούνταν από Έλληνες βλαχόφωνους, αλβανόφωνους κλπ.να δοθούν στο (μελλοντικό) αλβανικό κράτος. 

Στο πλευρό της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας σε βάρος της χώρας μας, τάχθηκε και η Ρουμανία, ο πρεσβευτής της οποίας ζήτησε από τη Συνδιάσκεψη «... όπως πάσαι αι μεταξύ Ιωαννίνων, Μετσόβου, Γρεβενών, του όρους Γράμμου και Κορυτσάς χώρες, συσσωματωθούν μετά της Αλβανίας...». Τις θέσεις αυτές υποστήριξαν επίσης η Τουρκία και η Βουλγαρία...

Παράλληλα, η συνδιάσκεψη, αρνήθηκε την ελληνική πρόταση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις περιοχές της Β. Ηπείρου, προκειμένου ν' αποφασίσουν οι ίδιοι οι κάτοικοι για το μέλλον τους. Δέχτηκε μόνο τη σύσταση επιτροπής έρευνας για τη σύνθεση του πληθυσμού με κριτήριο τη γλώσσα και αποκλειστικά για το νομό Αργυροκάστρου. 

Παράλληλα, ξεκίνησε το έργο της η Επιτροπή για τον ακριβή καθορισμό των ελληνοαλβανικών συνόρων. Τα μέλη της, ήταν οι:

Tierry (Γερμανία), Billinsky και Buchberger (Αυστροουγγαρία), Lallemand και Krayer (Γαλλία), Doughty – Wylle και King (Αγγλία), Labia και Gastoldi (Ιταλία) και Goudim Len Kovitch (Ρωσία), η οποία θα τελείωνε τις εργασίες της στις 30 Νοεμβρίου.

Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής, υπήρχαν διαφωνίες για τον τρόπο εργασίας και την επιθεώρηση των καθορισμένων τόπων. Απ' όπου περνούσαν τα μέλη της Επιτροπής, οι κάτοικοι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, ελληνόγλωσσοι, δίγλωσσοι και βλαχόφωνοι διαδήλωναν την ελληνικότητα και την επιθυμία για ένωσή τους με την Ελλάδα.

Κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 1913, τα μέλη της Επιτροπής συγκεντρώθηκαν στο Μοναστήρι (σημ. Bitola της Fyrom) της Μακεδονίας για να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις τους. Εκεί, προσπάθησαν να τους συναντήσουν αντιπροσωπείες από διάφορα μέρη της Β. Ηπείρου, όμως τα μέλη της Επιτροπής με το πρόσχημα ότι η αποστολή τους ήταν πολύ λεπτή, δεν δέχτηκαν καμία ελληνική αντιπροσωπεία.

Αντίθετα, δεν ήταν το ίδιο «λεπτή» η αποστολή της Επιτροπής, όταν επρόκειτο για αλβανικές αντιπροσωπείες.Συγκεκριμένα, ο Ιταλός Bittorio Labia, δέχτηκε τρεις φορές Αλβανούς με επικεφαλής τον τουρκικής καταγωγής Σουλεϊμάν Ντελβίνα (26, 28 και 29/9/1913), ενώ ο εκπρόσωπος της Αυστροουγγαρίας Billinsky, συναντήθηκε με την ίδια αντιπροσωπεία όπως και με δύο επιτροπές Τούρκων ψευτοαλβανών της περιοχής Κορυτσάς, υπό τον Σελίμ Μουσάι,απόγονο εξισλαμισμένων Σλάβων.

Την 1η Οκτωβρίου 1913, έφτασε στην Κορυτσά ο πρόεδρος της Επιτροπής, Άγγλος Doughty – Wylle και δύο μέρες αργότερα, πήγαν στην πόλη και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του. Η Κορυτσά είχε ήδη επιδικαστεί στην Αλβανία και τα μέλη της Επιτροπής αποφάσισαν να συνεχίσουν την έρευνά τους στην περιοχή της Κολώνιας.

Οι κάτοικοι της Κορυτσάς, αντιλήφθηκαν τις προθέσεις τους και τους ζήτησαν να παραμείνουν έστω μια μέρα για να εξετάσουν την εθνική τους συνείδηση. Οι αντιπρόσωποι, προσπάθησαν να φύγουν εγκαταλείποντας τις αποσκευές τους! Περικυκλώθηκαν όμως από αδιαπέραστο τείχος γυναικόπαιδων και κατευθύνθηκαν στο Διοικητήριο, όπουτους υποδέχθηκε ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής Παναγιώτης Κοντούλης.

Μπροστά από τον χώρο του Διοικητηρίου, στις 5/10/1913, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του Ιταλού και του Αυστριακού αντιπροσώπου, τα μέλη της παρακολούθησαν την παρέλαση των 3.500 περίπου μαθητών των ελληνικών σχολείων της Κορυτσάς και στη συνέχεια την εντυπωσιακή παρέλαση 2.500 ενόπλων. Την ίδια μέρα όμως, οι εκπρόσωποι της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας, ξέφυγαν από την προσοχή του κόσμου και πήγαν στην Ερσέκα. Λίγες μέρες αργότερα και τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής, συνοδευόμενα από τον Έλληνα ίλαρχο Βασίλειο Μελά, έφτασαν στην Ερσέκα, όπου συνέχισαν τις εργασίες τους από τις 16/10/1913. Εκεί, τα μέλη της ίδιας Επιτροπής, βρέθηκαν μπροστά σε εκδηλώσεις χριστιανών και μουσουλμάνων που ζητούσαν την ένωσή τους με την Ελλάδα. 

Την ίδια περίοδο, μεγάλα συλλαλητήρια έγιναν σ' όλες τις μεγάλες πόλεις της Βόρειας Ηπείρου για ένωση με την Ελλάδα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πολλά μέλη της Διεθνούς Επιτροπής, εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για τη συμπεριφορά και τις επιδιώξεις των εκπροσώπων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας, οι οποίοι είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν μια «μεγάλη» (για τα δεδομένα του 1913) Αλβανία, η οποία δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν ούτε ως έθνος, ούτε ως φυλή, ούτε ως κράτος. 

Ο Άγγλος συνταγματάρχης Murray, στις 25/11/1913 στην Κορυτσά, είπε προς τα μέλη της Επιτροπής, αγανακτισμένος και αηδιασμένος απ' όσα συνέβαιναν: «Δεν θέλω να γελοιοποιήσω τους κυρίους της Διεθνούς Επιτροπής, γιατί το σφάλμα δεν ήταν δικό τους αλλά των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες τους έφεραν σε τόσο δύσκολη κατάσταση».

Στις 27/11/1913, τα μέλη της Επιτροπής, συνεδρίασαν για τελευταία φορά στο Αργυρόκαστρο και στις 28/11/1913, αναχώρησαν για το Μπρίντεζι κι από εκεί για τη Φλωρεντία, όπου πάρθηκαν οι τελικές αποφάσεις για τη χάραξη των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Εκεί, οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Ρωσίας, οι οποίοι είχαν πειστεί για την τεράστια αδικία σε βάρος της Ελλάδας αντέδρασαν έντονα. Όμως, η επιμονή της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας με τη συνδρομή της Γερμανίας και η ανοχή της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφτεί το περιβόητο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο στη συνέχεια, ίσως για πρώτη φορά στο διαδίκτυο.

Πρωτόκολλον Φλωρενδίας, τη 17η Δεκεμβρίου 1913:

«Περιγραφή: Η οροθετική γραμμή αναχωρεί εκ του σημείου (επί του Αυστριακού Χάρτου υψόμετρον 1738 Β.Α της Μάνδρας Νικολιτσάς), ένθα η μεσημβρινή μεθόριος του Καζά Κορυτσάςενούται με την οφρύν του Γράμμου μέχρι Μαύρης Πέτρας. Κατόπιν διέρχεται δια των υψομέτρων 2.538 και 2.019 και φθάνει εις Γόλο. 

Εκείθεν αφού ακολουθήσει την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψομέτρου 1.740, διέρχεται μεταξύ των χωρίων Ραδάτα και Κουρσάκα, διευθύνεται εις λόφον τον ευρισκόμενον ΒΑ του Κούκεσι, όθεν καταβαίνει όπως φθάσει εις Σαρανταπόρον. Ακολουθεί την κοίτην του ποταμού τούτου μέχρι της εκβολής του εις τον Αώον, όθεν φθάνει εις την κορυφήν του όρους Τούμπα, διερχομένη μεταξύ των χωρίων Δεπαλίτσα και Μεσσαρία και δια των υψομέτρων 1956 και 2.000.

«Από της κορυφής του όρους Τούμπα η γραμμή διευθύνεται προς ανατολάς επί του υψομέτρου 1621, διερχομένη βορείως των Δρυμάδων.

Κατόπιν ακολουθεί την διανομήν των υδάτων μέχρι του υψώματος του ευρισκομένου ΒΑ του χωρίου Επισκοπή. Εκείθεν διευθύνεται προς ανατολάς, ακολουθούσα την οφρύν μεταξύ Ραδάτης όπερ μένει εις την Αλβανίαν και Γεδοχάρ, όπερ μένει εις την Ελλάδα, καταβαίνει εις την Κοιλάδα του Δρίνου και, διαπερώσα του ποταμού, αναβαίνει επί του λόφου Κακαβιά, χωρίου, όπερ μένει εις την Αλβανίαν. 

Ακολουθεί αύθις την διανομήν των υδάτων, αφίνουσα την Βάλτιστα(σημ. Χαραυφή) και Καστάνιανην εις την Ελλάδα, την δε Κοσσοβίτσαν εις την Αλβανίαν και φθάνει εις Μουργκάναν, υψόμετρου 2.124. 

Εκείθεν φθάνει εις το όρος Στουγάρα και δια Βερτόη και του υψομέτρου 750 αφήνουσα την Γιανναρήν και Βέρβαν εις την Αλβανίαν, διέρχεται δια την υψομέτρων 1014, 675, 839 μ. διευθύνεται ΒΔ, αφήνουσα δε την Κονίσπολην εις την Αλβανίαν, ακολουθεί την οφρύν των λόφων Στύλου και Όρμπα, πριν ή δε φθάσει εις το υψόμετρον 254 μ. στρέφεται νοτίως και φθάνει εις τον όρμον της Πτελέας (Φτελιάς)».

Με το Πρωτόκολλο αυτό της Φλωρεντίας της 17/12/1913, οι Βόρειες περιοχές της Ηπείρου μετονομάστηκαν «Νότιος Αλβανία», οι δε Έλληνες Ηπειρώτες «Ελληνική Μειονότητα». 

Αξίζει να επισημάνουμε ότι την εγκληματική αυτή απόφαση των Μ. Δυνάμεων κατεδίκασε και ο ίδιος ο – τότε πρεσβευτής της Γερμανίας – Πρίγκηπας Λιχνόβσκι και μέλος της Πρεσβευτικής Διάσκεψης του Λονδίνου, ο οποίος στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύτηκαν το 1918, μεταξύ των άλλων αναφέρει και τα εξής: 

«Εις το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας ο πολιτισμός είναι ελληνικής προελεύσεως. Εις το νότιο τμήμα της χώρας (Β. Ήπειρος), αι πόλεις είναι απολύτως ελληνικαί. Η προσάρτησις συνεπώς των «Αλβανών» τούτων, κατά το πλείστον Ορθοδόξων ή μουσουλμάνων εις την Ελλάδα ήτο η καλυτέρα και φυσικοτέρα λύσις».

Το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, τα επόμενα χρόνια, θα το εξετάσουμε σε ξεχωριστό άρθρο. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε, ότι η αμφισβήτηση των ελληνοαλβανικών συνόρων, συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.

Στις 9/11/1921, η Πρεσβευτική Διάσκεψη αποφάσισε την οριστική ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία. Η απόφαση υπογράφτηκε από τους αντιπροσώπους των κυβερνήσεων Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας, οι οποίοι «αναγνώρισαν ένα συρφετό ληστών, δολοφόνων και παντοειδών κακούργων» (έτσι τους αποκαλούσε μέχρι το τέλος της Διάσκεψης ο Γάλλος αντιπρόσωπος), ως «συντεταγμένον, κυρίαρχον και ανεξάρτητον κράτος», με βάση το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17/12/1913).

Με την απόφαση της ίδιας Πρεσβευτικής Διάσκεψης, αποφασίστηκε η σύσταση διασυμμαχικής τετραμελούς επιτροπής για τη διαχάραξη των νοτίων και νοτιοανατολικών συνόρων της Αλβανίας.

Η επιτροπή αυτή, είχε επικεφαλής τον Ιταλό στρατηγό Tellini (Τελίνι). Η δολοφονία του Τελίνι και της ακολουθίας του από αγνώστους κοντά στην Κακαβιά στις 27/8/1923 (σχετικό άρθρο στο protothema.gr στις 28/8/2016), είχε σαν αποτέλεσμα να διακοπούν οι εργασίες της.

Στα τέλη Μαρτίου 1924, η επιτροπή τελικά ολοκλήρωσε τις εργασίες της και υπέβαλε το πόρισμά της στην Πρεσβευτική Διάσκεψη, η οποία, μετά από πιέσεις της Ιταλίας, στις 19/4/1924, ανακοίνωσε στον Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι, ότι η Ελλάδα έπρεπε να δώσει στην Αλβανία, εκτός της Βορείου Ηπείρου, και πρόσθετο ελληνικό έδαφος κοντά στις Πρέσπες!

ΤΑ 14 ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΊΑΣ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

ΤΟ 1924 – Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ «ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ» Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 

ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΟΤΑΝ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΑΥΤΑ

Η περιοχή αυτή, που με υπόδειξη της Ιταλίας δόθηκε στην Αλβανία, βρίσκεται, όπως είπαμε κοντά στις Πρέσπες. Έτσι, 14 ελληνικά χωριά που από το 1912 βρισκόταν υπό ελληνική διοίκηση, παραχωρήθηκαν στην Αλβανία.

Το εντυπωσιακό είναι, ότι στο διαδίκτυο ΜΟΝΟ στο florina-history.blogspot.gr, βρήκαμε πρόσθετα στοιχεία. Στα, αρκετά, βιβλία που διαθέτουμε, γραμμένα από διαπρεπείς ιστορικούς, δεν υπάρχει αναφορά σ' αυτή την παραχώρηση, εκτός από το «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ», η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ του ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Χρήστου Ρήγα).

Στο σάιτ λοιπόν που αναφέραμε παραπάνω, διαβάζουμε ότι: 

«Την ίδια εποχή (1924), παραχωρήθηκαν από την Ελλάδα, τα παρακάτω 14 χωριά της περιοχής Φλώρινας – Καστοριάς με αμιγή μουσουλμανικό πληθυσμό στην Αλβανία για διόρθωση (sic) των συνόρων των δύο χωρών: Άνω Γκορίτσα, Βερνίκι, Γκλομποτσάνη, Ζαγραδέτσι, Ζαρόσκα, Καπέστιτσο, Κάτω Γκορίτσα, Λέσκα, Πούστετς, Ρακίτσα, Σούλεν, Σούετς, Τέρστενικ και Τσέριε.

Με λίγα λόγια δηλαδή, επειδή δεν κατοικούσαν σε αυτά τα χωριά καθόλου χριστιανικοί πληθυσμοί, τα ... χαρίσαμε στην Αλβανία!!!».

Επειδή κάποιοι θα σκεφτούν ότι τα περισσότερα από τα χωριά αυτά δεν έχουν ελληνικά ονόματα, να σημειώσουμε ότι πάρα πολλά χωριά της Θράκης, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, είχαν ξενικά ονόματα. 

Το 1928, τα ονόματα αυτά άλλαξαν και αντικαταστάθηκαν από ελληνικά. Πάντως, σε καμία περίπτωση η γλώσσα ή το θρήσκευμα των κατοίκων κάποιων περιοχών, δεν μπορούν να αποτελούν κριτήριο για τον καθορισμό των συνόρων μεταξύ δύο χωρών.

Τα χωριά που αναφέραμε παραπάνω, καταλήφθηκαν από τα στίφη Τουρκαλβανών που συγκροτούσαν τον αλβανικό στρατό στις 30/10/1924.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ως Υπουργός Εξωτερικών επιδιώκοντας την επανάκτησή τους,μετά από εντολή του πρωθυπουργού, τότε, Ελευθέριου Βενιζέλου, απευθύνθηκε στον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών Μπριάν (Aristide Briand), τιμημένο με Νόμπελ Ειρήνης το 1926 μάλιστα, και πήρε την εξής κυνική απάντηση:

«Μην ανησυχείτε κύριε Μιχαλακόπουλε! Ασφαλώς θα βρεθεί κάποια λύση. Ή θα δοθούν τα χωριά σε εσάς και οι κάτοικοι τους εις τους Αλβανούς ή θα δοθούν τα χωριά στους Αλβανούς και σε εσάς οι κάτοικοι»...

Ο Βασ. Γεωργίου, στο βιβλίο που αναφέραμε παραπάνω, γράφει ότι αυτό έγινε στις 20/8/1927. 

Όμως τότε δεν υπήρχε κυβέρνηση Βενιζέλου. Πιθανότατα, αυτό έγινε το 1929, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, Υπουργός Εξωτερικών (από 6/7/1929) ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος και ο Μπριάν ήταν Υπουργός Εξωτερικών. (Μάλιστα από 29/7/1929 ως 22/10/1929, ο Μπριάν ήταν και πρωθυπουργός).

Η οριστική επιδίκαση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία, επικυρώθηκε στις 27/11/1925 με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που υπογράφτηκε από τους:

Στρατηγό Pietro Cazzera (Ιταλός), Συνταγματάρχη I.A. Ordioni (Γάλλος), Αντισυνταγματάρχη F. Giles (Βρετανός) και τον Έλληνα Αντισυνταγματάρχη Χρήστο Αβραμίδη.

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Η παραχώρηση της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία, πυροδότησε σφοδρές αντιδράσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι γνωστή η κήρυξη της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου τον Φεβρουάριο του 1914, ο ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών εναντίον του νεοσύστατου αλβανικού στρατού ο οποίος κατευθυνόταν από Ιταλούς και Ολλανδούς αξιωματικούς και το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που υπογράφτηκε στις 5 Μαΐου 1914. Τα γεγονότα που ακολούθησαν θα τα εξετάσουμε, όπως αναφέραμε, σε μελλοντικό άρθρο.

Ας δούμε όμως τι έγραψαν κάποιοι ξένοι για την προσάρτηση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία.

Ο Γάλλος διπλωμάτης και δημοσιογράφος Ρενέ Πιό (1883-1951), γνωστός μας κι από το άρθρο για το «Κρυφό Σχολειό», στον πρόλογο του βιβλίου του «Η Δυστυχισμένη Ήπειρος»,γράφει: 

«Η Ευρώπη πρόκειται να επιτρέψει τη διάπραξη ενός εγκλήματος και η τύχη των μερών της Β. Ηπείρου θα έχει ήδη κανονιστεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, υποκλινόμεναι προ των ιταλικών ορέξεων θα έχουν παραχωρήσει εις το υποθετικό βασίλειον της Αλβανίας εδάφη κατοικημένα από Έλληνες πατριώτες, παραδίδουσαι αυτούς εις την τυραννίαν των Αλβανών... 

Η Ιταλία ζητούσα να κάμει την Αλβανίαν όσο το δυνατόν μεγάλην, προς μόνον σκοπόν να τη μοιραστεί αργότερα με την Αυστροουγγαρίαν, νομίζοντας ότι η συνένοχός της θα την αφήσει να εγκατασταθεί εις τον Αυλώνα και να τον κάμει πρωτεύουσα της «Ιταλικής αποικίας εις Αλβανίαν».

Ο Γάλλος, τότε πρωθυπουργός , Κλεμανσό, έγραφε στην παρισινή εφημερίδα «L' Homme Libre» («Ελεύθερος Άνθρωπος»), τα εξής συγκλονιστικά: 

«Ιδού 350.000 αληθινοί Έλληνες διανεμόμενοι εις χωρία των οποίων και μόνο τα ονόματα δηλώνουν την ελληνικήν καταγωγήν. Κατόρθωσαν να κρατήσουν την εθνικότητα των εναντίον των Τούρκων και όταν έφθασαν τα ελληνικά στρατεύματα προς απελευθέρωσίν των εκ του Οθωμανικού ζυγού, τους είπον και τους επανέλαβον ότι τώρα ήτο οριστική η αποκατάστασίς των εις την πατρίδα. Διότι αρχικώς θέμα της κυβερνήσεως των Αθηνών και της διπλωματίας της ήτο η επιστροφή ολοκλήρου της Ηπείρου στην Ελλάδα. Και ξαφνικά, χωρίς καμιά προπαρασκευήν, χωρίς να λάβουν δια τους δυστυχείς αυτούς πληθυσμούς καμίαν εγγύησην ... καληνύχτα σας, αγαπητοί συμπατριώται και καλήν τύχην με τους ληστάς Αλβανούς!!»

Ζορζ Κλεμανσό, Γάλλος πολιτικός (1841-1929)

Κλείνοντας, αναφέρουμε το Υπόμνημα της 11/23.9.1828, που υπέβαλε ο Ιωάννης Καποδίστριας, επωφελούμενος κι από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο. Μ' αυτό, ο Κυβερνήτης, έθετε το ζήτημα των συνόρων σε «μάλιστα συνεσταλμένα όρια» από τον κόλπο του Βόλου (Παγασητικός) ως τις Σαγιάδες (Θεσπρωτίας), παρότι φυσικότερη και προσήκουσα οροθεσία θα ήταν από τον Θερμαϊκό έως τον Πάνορμο της Χειμάρρας, στην Αδριατική, βάσει γεωφυσικών, δημογραφικών και πολεμικών επιχειρημάτων.

(D.C. Fleming, John Capodistrias and the Conference of London, 1828-1831 IMXA, Θεσσαλονίκη 1970).

Το υπόμνημα έφερε αποτελέσματα, καθώς προς τον Βορρά, η ελληνική μεθόριος καθοριζόταν από τη λεγόμενη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού. Μετά από 85 χρόνια και δύο νικηφόρους πολέμους, πανηγυρίζαμε γιατί τα σύνορα της χώρας μας έφτασαν στα βορειοδυτικά, εκεί που βρίσκονται μέχρι σήμερα...

ΠΗΓΕΣ: K.A. Βακαλόπουλου, «ΗΠΕΙΡΟΣ», εκδ. ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ,ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1992

Βασ. Γεωργίου, «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ», εκδόσεις Ε. ΡΗΓΑ

«Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ», Γιώργος Γεωργής (επιμέλεια), εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2015