Η Συστημική Αριστερά του σήμερα
μπορεί να διασώσει
την εθνική μας ταυτότητα;
Το «αριστερό», και «αριστερίστικο» κατεστημένο, γενικώς , τρομοκρατήθηκε από την πιθανότητα να γίνει ξαφνικά η αριστερά, πολιτικός παίκτης αξιώσεων.
Και τα … δύο κατεστημένα θέλουν την αριστερά ως συμπαθή φορέα διαμαρτυρίας και καταγγελίας.
Δεν τη θέλουν ούτε είναι διατεθειμένες να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη μνημονιακή πορεία της χώρας, στην κυβέρνηση.
Την προτιμάνε να διαμαρτύρεται, να συμβιβάζεται ή να επαγγέλεται αόριστα μέλλουσες εξεγέρσεις και επαναστάσεις.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια κρίση όλο και βαθύτερη, που δεν απειλεί απλώς την οικονομική της ευημερία και το βιοτικό της επίπεδο, συνιστά δυνητικά θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία, τη δυνατότητα αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και τη δυνατότητα αυτοσυντήρησης του ελληνικού κράτους.
Το Μνημόνιο δεν είναι λάθος, επώδυνη έστω συνταγή, αλλοιώς θα το διόρθωναν. Είναι, συνταγή για καταστροφή.
‘Εχει κατασκευαστεί με τη μέθοδο του «Σοκ και Δέους», για να μην αφήνει περιθώριο ανάσας στο θύμα, να αποσυνθέτει το εθνικό και κοινωνικό υποκείμενο, ταχύτερα από την συγκρότηση των αντιδράσεών του.
Η Ελλάδα μπαίνει ταχύτατα σε κρίση τύπου Βαϊμάρης, κρίση καθεστώτος δηλαδή. Μάλιστα είναι «Βαϊμάρη», γιατί δεν διαθέτει το βαθμό γεωπολιτικής αυτονομίας που διέθετε η Γερμανία του μεσοπολέμου.
Και γιατί, επιπλέον, η συμμετοχή στο ευρώ δεν είναι ένα σοβαρό, τεχνικό ζήτημα, αλλά μιά ημιπροσχώρηση σε ένα σχέδιο υπερεθνικού κράτους, με διαδικασία σταδιακής εξασθένησης έως εξαφάνισης των συνήθως λειτουργιών του έθνους-κράτους με ανέφικτα, καταστροφικές συνέπειες.
Τα εκλογικά αποτελέσματα αποτύπωσαν αυτή την πραγματικότητα «Βαϊμάρης», όπως την αποτύπωσαν έως τώρα οι οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές στατιστικές.
Γι’ αυτό και το ορθό μέτρο με το οποίο πρέπει να αποτιμά κανείς αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι οι προηγούμενες εκλογές, αλλά η ταχύτητα αποσάθρωσης του έθνους-κράτους με απαίτηση των πολιτικών φορέων.
Θα χρειαστεί εξαιρετικά μεγάλη ικανότητα στρατηγικών χειρισμών, συμμετοχή της κοινωνίας και σοβαρή προγραμματική επάρκεια, οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών αν είναι να σωθεί η Ελλάδα, ένα βήμα πριν από τον γκρεμό.
Μέχρι τώρα, οι αντιμνημονιακοί δεν αντιμετώπισαν σοβαρά τίποτα από αυτά. Υπόσχονται στις εκλογικές τους διακηρύξεις πράγματα που είναι αδύνατο να υλοποιηθούν στις σημερινές συνθήκες και δεν έχουν προχωρήσει σε σοβαρή κριτική ανάλυση ούτε του ελληνικού «κλεπτοκρατικού συστήματος», ούτε της διεθνούς, οικονομικής και γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας.
Η επαναδιαπραγμάτευση όμως του Μνημονίου δεν θα είναι περίπατος. Πρέπει άμεσα και να προετοιμάσουν τον ελληνικό λαό για τον πόλεμο στον οποίο αναγκαστικά, έτσι κι αλλοιώς, ήδη βρισκόμαστε και να επεξεργασθούν πολύ καλύτερα και εφικτά τις ιδέες τους.