Εθνικισμός : Οργανική Κοινωνία & Οργανικό Πολίτευμα.

Ένα άπό τά γνωρίσματα τής κατεστημένης «σκέψεως», όπως έχουμε διαπιστώσει και σέ προηγούμενες αναλύσεις μας μέσα άπό τήν στήλη αυτή) είναι ή προβολή τών λεγομένων ψευ­δών διλημμάτων. 

Τέτοια πεπλανημένα διλήμ­ματα είναι διάφορα γνωστά μας, όπως τά σοσιαλισμός, καπιταλισμός, πολίτης, κράτος, αναρχία, ολοκληρωτισμός, «ελευθερία» νό­μος, συντήρησις πρόοδος, κ.λπ., καθώς και τό επίκαιρο κοινωνική άσφάλισις, επεν­δύσεις.

Τά διλήμματα αυτά πού προβάλλει τό Σύ­στημα, παίζοντας μέ τήν πολιτική της τό παι­χνίδι της εναλλαγής μεταξύ τών δύο ακραίων πόλων του τέτοιου κάθε τέτοιου ζεύγους δύο άκρων, έχουν τήν ρίζα τους στήν κοινή άντίληψι περί τών «αντιθέτων»:

Ό κοινός νους άναγνωρίζει στήν καθημερινή ζωή καί στήν φύσι ζεύγη αντιθέτων εννοιών όπως: θερμό - ψυχρό, άνω - κάτω, φως - σκότος, καλός κακός κ.λπ. Ή προηγμένη, όμως, Ελληνική φι­λοσοφική σκέψις άφ'ένός καί ή σημερινή επιστημονική έξέλιξις άφ έτερου έφεραν τόν άνθρωπο νά συνειδητοποίηση τήν πλάνη τών αντιθέσεων καί τήν ταύτησι τών δύο αντιθέ­των σέ όψεις μιάς ποιότητος, πού ονομάσθη­κε μέτρον. 

Έτσι, π.χ., τό θερμό καί τό ψυχρό δέν αποτελούν δύο αντίθετες έννοιες, άλλά είναι διαφορετικές ποσότητες ή συγκεντρώ­σεις μιάς εννοίας πού ονομάζεται θερμική ενέργεια. Με τό μέτρον, λοιπόν, υπερβαίνονται οΐ αντιθέσεις. 

Ή Εθνικιστική σκέψις είναι ανώτερη άπό τήν κατεστημένη άντίληψι-σοφιστεία, ακρι­βώς γιατί, όπως ή Ελληνική φιλοσοφία καί ή σύγχρονος Επιστήμη, υπερβαίνει τις αντιθέ­σεις καί αποβλέπει στό Μέτρον, τήν Χρυσή Τομή. 

"Ας σημειωθή έδώ ότι ό Μαρξισμός α­ναζητά τήν σύνθεσι καί όχι τήν ύπέρβασι τών αντιθέσεων. Πρόκειται, όμως, περί ματαιοπονίας, διότι αυτά τά όποια θά ήσαν ουσία αντί­θετα, άρα αμοιβαίως αποκλειόμενα, δέν είναι δυνατόν νά «συντεθούν» καί να αποτελέσουν κάτι τό νέο καί ενιαίο. 

Αντίθετα, ό Εθνικισμός αναζητά τήν κοινή φύσι τών αντιθέτων, πράγ­μα πού οδηγεί στήν λογική κατάργησι τής αν­τιθέσεως, δηλαδή στήν ύπέρβασι αυτής καί εκείθεν στήν κατάκτησι τοϋ μέτρου.

Ή ψευδής άντίθεσις, στήν οποία θά ανα­φερθούμε σήμερα είναι ή άντίθεσις μεταξύ άκρας συλλογικότητος (ολοκληρωτισμός, σοσιαλισμός, κρατισμός) άφ’ ενός καί άκρας άτομικότητος (άναρχισμός, φιλελευθερισμός) άφ' έτερου. 

Τό «μέτρον», μέ τό όποίον άπαν­τα ό Εθνικισμός καί λύνει αυτή τήν ψευδοαντίθεσι είναι ή οργανική κοινωνία καί τό οργανικό πολίτευμα.

"Οπως έχουμε ξανααναφέρει, ό άνθρωπος εμφανίζεται στήν φύσι καί στήν Ίστορία, πάντα σάν ομάδα καί ποτέ σάν άτομο. Στήν πορεία του μέσα στήν φύσι ό άνθρωπος εξελίσσεται σάν είδος καί φθάνει άπό τήν μορφή του ανθρωποειδούς στήν μορφή τοϋ σημερινού άνθρωπου, δημιουργώντας τις Φυλές. 

Παράλληλα, όμως, εξελίσσεσαι καί πνευματικά, κατακτώντας τό σημερινό του πνευματικό επίπεδο.

Ή έξέλιξις αυτή λαμβά­νει χώραν τόσο στό ατομικό έπίπεδο δημιουργώντας τήν ανθρώπινη προσωπικότητα, όσο καί στό συλλογικό επίπεδο, δημιουργώντας γιά κάθε φυλή τήν φυλετική ψυχή και την συλλογική Εθνική προσωπικότητα ή Εθνική Συνείδηση Αυτή ή τελευταία αποτελεί τήν βάσι της Συλλογικότητος. 

'Η πρωτόγονη, ζωώ­δης συλλογικότης βασίζεται στήν ανυπαρξία τής ατομικής προσωπικότητος όπως συμβαί­νει μέ τήν συλλογικότητα τής αγέλης. Αντίθετα, στήν εξελιγμένη ανθρώπινη κοινότητα ή ατομική προσωπικότης λειτουργεί καί ανα­πτύσσει τίς δυνατότητες της ενταγμένη μέ­θα στήν συλλογική Εθνική Συνείδησι, ή οποία επίσης κτίζεται καί εξελίσσεται διαρκώς, τρο­φοδοτούμενη συνεχώς μέ ιστορικές εμπειρίες άπό τίς άτομικές συνειδήσεις. .

Οι διάφοροι ολοκληρωτισμοί αποβλέπουν στήν πραγμάτωσι τής συλλογικότητος μέσω του υποβιβασμού ή τής έκμηδενίσεως τής ά­τομικότητος, όπώς π.χ. στόν κομμουνισμό, ό­που ό άνθρωπος είναι απλώς μία παραγωγική μονάδα - ρομπότ, μέσα σέ μία συλλογική μηχανή.

Οι ακραίοι ατομικισμοί άφ' έτερου (άναρχισμός, ακραίος φιλελευθερισμός πολιτικός καί οικονομικός) αποβλέπουν στήν διάλυσι τής συλλογικότητος διογκώνοντας καί διαστρέ­φοντας τήν ατομικότητα σέ έναν ακραίο ατο­μικισμό. 

"Ετσι σάν μόνη συνεκτική λειτουργία μεταξύ τών ατόμων παραμένει ή οίκονομική συναλλαγή (έξ οΰ καί ή αποθέωσις τής εν­νοίας τής αγοράς) καί ή συλλογικότης υπο­βαθμίζεται σε πρωτόγονα επίπεδα (φαινόμενο τής οχλοκρατίας στις δημοκρατίες).

Ό Εθνικισμός προτείνει σάν σύστημα αυ­τό πού παρέχει τό ορθόν μέτρον μεταξύ άτομικότητος και συλλογικότητος καί τήν αξονική συνανάπτυξι τών δύο. Τό σύστημα αυτό είναι το όργανικό σύστημα.

Θεμέλιος λίθος τοϋ όργανικού συστήματος είναι ή ενδιάμεσος δομή. Τό "Εθνος είναι ένα πολυάριθμο σύνολο μέσα στό οποίο τό άτο­μο αφανίζεται. Αντίθετα ή ολιγάριθμη τοπική κοινότης είναι ή ιδανική μονάδα μέσα στήν οποία ό άνθρωπος αναπτύσσεται ατομικά καλ­λιεργώντας παράλληλα τήν σϋλλόγικότητα. Αυτός είναι ό λόγος γιά τόν οποίον οί αρχαίοι έπίστευαν ότι ή Πόλις είναι ό πλέον πρόσφο­ρος ανθρώπινος σχηματισμός, γιά τήν άνάπτυξι Πολιτισμού. 

Ή ίδια ή φύσις έξ άλλου προσέφερε τήν πρώτη μονάδα γιά τόν σχη­ματισμό τών πόλεων. Πρόκειται γιά τήν μεγά­λη οικογένεια (γένος, φατρία). Τά γένη σχημάτισαν τίς κώμες, οί δέ πόλεις άπετελέσθησαν άπό τόν συνοικισμό τών κωμών, τό "Εθνος τότε ώς κοινωνικός σχηματισμός προ­κύπτει σάν συμπολιτεία τών πόλεων, έννοια πού συνέλαβε ό Αλέξανδρος («κοινόν τών Ελλήνων») καί εφαρμόσθηκε αργότερα στό Βυζάντιο. 

Σάν συμπέρασμα, λοιπόν, ή Τοπική Αύτοδιοίκησις είναι ή μία βάσις τοϋ οργανι­κού συστήματος.

Ή δεύτερη βάσις είναι οί διάφοροι κοινω­νικοί κλάδοι. Μέ τόν όρο αυτό εννοούνται κυ­ρίως οί παραγωγικοί κλάδοι τής οίκονομίας (αγρότες, κλάδοι της βιομηχανίας, επιστήμο­νες κ.λπ.), άλλά καί κλάδοι κοινωνικοί μέ μή οίκονομικό αντικείμενο (οί ασχολούμενοι μέ τίς τέχνες, τήν Παιδεία κ.λπ.). 

Στήν εσωτερι­κή όργάνωσι των κλάδων συναντώνται όλοι οί παράγοντες τοϋ κάθε κλάδου (εργοδοσία, τεχνικοί, εργάτες) καθορίζοντας έτσι τίς σχέ­σεις τους καί υπερβαίνοντας τήν μαρξιστική «ταξική πάλη».

Ή Τοπική Αύτοδιοίκησις μέ τίς διάφορεςβαθμίδες της μάς δίδει τήν όριζοντία δομή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, όπως τό προτείνει ό Εθνικισμός, ένώ ή όργάνωσις τών κοινωνικών κλάδων δίδει τήν κάθετο δομή. 

Μέ τήν αρμονική πλοκή τους οί δύο θεσμοί, όπως ακριβώς πλέκονται οί ίνες ενός ύφασματος κατά τίς δύο κατευθύνσεις και μέ τήν ορ­θή έκπροσώπησί τους άπό κατάλληλα συλλογικά σώματα, παράγουν τό Εθνικιστι­κό οργανικό πολίτευμα, τό όποιο, σάν άλλος «Πλάτωνος Πολιτικός» θα κληθή νά νομοθέ­τηση ό Εθνικιστής Νομοθέτης.

Π.Κ