Κανένα στεφάνι από τα κόμματα.
Κανένα στεφάνι από κανέναν πολιτικό και πολιτειακό παράγοντα της χώρας.
Μόνο η Χρυσή Αυγή τιμά αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για την Ελλάδα.
Με απόλυτη επιτυχία και σε πνεύμα κατανύξεως διεξήχθη η ετήσια εκδήλωση της Επιτροπής Εθνικής Μνήμης προς τιμήν και μνήμη των Ηρωικών Υπερασπιστών της Πόλεως των Κωνσταντίνων και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του τελευταίου Αυτοκράτορα.
Χιλιάδες Έλληνες Εθνικιστές έστειλαν το μήνυμα πως δεν ξεχνούμε και θα συνεχίζουμε τον Αγώνα ενάντια σε αυτούς που επιβουλεύονται την Πατρίδα μας.
Πρώτος στο βήμα των ομιλητών ανέβηκε ο Βουλευτής Β’ Πειραιώς, Συναγωνιστής Ιωάννης Λαγός, ο οποίος τόνισε ότι υπάρχουν ήττες που γράφονται με χρυσά γράμματα στην ιστορία και μία εξ αυτών είναι η ιστορία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος με το Αίμα του έδωσε όραμα για τετρακόσια χρόνια στους Έλληνες.
Σήμερα, αντιστοίχως επιχειρείται μία άλωση ψυχών, όμως υπάρχουν οι Χρυσαυγίτες και οι Χρυσαυγίτισσες, οι τελευταίοι υπερασπιστές της σύγχρονης πολιτείας των Ελλήνων.
Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας σύμφωνος.
Σύμφωνος στα τζαμιά, σύμφωνος στα μνημόνια. Σύμφωνος στο να διώκεται όποιος μιλά για Πατρίδα, Πίστη και Ελευθερία. Γι’ αυτό όπως είπε ο Συναγωνιστής διωκόμαστε κι εμείς, για αυτό και δίνουμε τον Αγώνα ενάντια στην δικτατορία των διεφθαρμένων που προσπαθεί να μας φιμώσει με κάθε τρόπο.
Στη συνέχεια στο βήμα του ομιλητή ανέβηκε ο Συναγωνιστής Αλέξανδρος Γέροντας, ο Συναγωνιστής ο οποίος αψήφησε τον θάνατο και απέδειξε πως ούτε οι σφαίρες, ούτε οι φυλακές μπορούν να σταματήσουν τους Εθνικιστές.
Ο Συναγωνιστής αναφέρθηκε εκτενώς στο ιστορικό της συγκεκριμένης αποφράδας ημέρας, εστιάζοντας κυρίως στην μορφή του τελευταίου Αυτοκράτορα, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του ανθρώπου, ο οποίος υπερκέρασε τις όποιες ανθρώπινες – φυσικές – αδυναμίες του και έδωσε την υπεράνθρωπη απάντηση στον πολυάριθμο και πολυδύναμο μογγόλο κατακτητή:
"Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Τελευταίος στο βήμα ανέβηκε ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Νικόλαος Μιχαλολιάκος, ο οποίος τόνισε ότι πρέπει Τιμή σε αυτούς τους εκατοντάδες Έλληνες και Ελληνίδες που σήμερα, σε μία πολιτεία προσκυνημένων, δεν προσκυνούν και τιμούν αυτούς που δεν προσκύνησαν ποτέ.
Αναφέρθηκε σε μία ζοφερή εικόνα, που αντίκρυσε καταθέτοντας στεφάνι εκ μέρους του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, προκειμένου τιμήσει αυτούς που έπεσαν την 29η Μαΐου 1453.
Ένα στεφάνι μόνο από κάποιον πολιτιστικό σύλλογο. Κανένα στεφάνι από τα κόμματα. Κανένα στεφάνι από κανέναν πολιτικό και πολιτειακό παράγοντα της χώρας. Μόνο η Χρυσή Αυγή τιμά αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για την Ελλάδα.
Αντιθέτως, σήμερα στην τουρκία έχουν παρελάσεις γενίτσαρων, τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς για την σφαγή των Ελλήνων. Και στο ψευτορωμαίικο σιωπή. Μόνο η Χρυσή Αυγή θυμάται αυτούς που έπεσαν για Πατρίδα, Πίστη και Ελευθερία.
Εκατομμύρια ραγιάδων συνωστίζονται ακόμα και αυτή την ημέρα για να παρακολουθήσουν τουρκοσήριαλ, "Survivor" και την λοιπή προπαγάνδα της «ελληνοτουρκικής φιλίας».
Δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς. Αγωνιζόμαστε για την συνείδησή μας, για όσους Έλληνες παραμένουν απροσκύνητοι σε αυτούς τους καιρούς του ζόφους και του ραγιαδισμού.
Η παράδοσή μας λέει ότι ο Βασιλιάς μας δεν παραδόθηκε ποτέ. Αυτό θα πρέπει να έχουν υπόψη τους και οι εξουσιαστές αυτού του τόπου και οι δυστυχώς εξουσιαζόμενοι.
Μόνο με Μαρμαρωμένους Βασιλιάδες, Θερμοπύλες και Λεωνίδες ζουν τα Έθνη. Όχι με κακομοίρηδες και λογιστάδες που υπογράφουν μνημόνια. Όλους αυτούς θα τους πολεμάμε με όλες μας τις δυνάμεις. Όπως τους αποδείξαμε ότι δεν μας σταματούν οι σφαίρες και οι φυλακές. Όπως τους το απέδειξε ο Συναγωνιστής Αλέξανδρος Γέροντας που στα στήθια του έχει τα σημάδια από τις σφαίρες των δολοφόνων. Όπως τους το απέδειξε και ένα ολόκληρο Κίνημα, όταν κατάφερνε να διεξάγει εκλογές με έναν προεκλογικό αγώνα από ένα καρτοτηλέφωνο, μέσα από τις Φυλακές Κορυδαλλού.
Με τα στήθη μας δεν θα αφήσουμε τους προδότες να περάσουν. Δεν θα τους αφήσουμε να περάσουν την Κερκόπορτα. Δεν θα τους αφήσουμε σε κανένα πεδίο να προδώσουν την Ελλάδα, όπως που θέλουν να αλλάξουν τα βιβλία Ιστορίας για να δημιουργήσουν μια νέα γενιά χωρίς μνήμη, χωρίς συνείδηση. Θα μας βρουν απέναντί τους, τους τελευταίους Υπερασπιστές της Πολιτείας των Ελλήνων.
Η μεγαλειώδης εκδήλωση ολοκληρώθηκε με άπαντες σε στάση προσοχής να ψάλλουν τον Ακάθιστο Ύμνο, τον Εθνικό Ύμνο και τον Ύμνο του Κινήματος. Ακολούθησε συντεταγμένη πορεία προς το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Ο τελευταίος Παλαιολόγος
Ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού
Τὸν εἶδες μὲ τὰ μάτια σου, γιαγιά, τὸν Βασιλέα,
ἢ μήπως καὶ σὲ φάνηκε, σὰν ὄνειρο, νὰ ποῦμε,
σὰν παραμύθι τάχα;
-Τὸν εἶδα μὲ τὰ μάτια μου, ὡσὰν καὶ σένα νέα,
πὰ νὰ γενῶ ἑκατὸ χρονῶ, κι᾿ ἀκόμα τὸ θυμοῦμαι,
σὰν νἄταν χτὲς μονάχα.
Στὴν Πόλη, στὴν Χρυσόπορτα, στὸν πύργον ἀπὸ κάτου,
εἶν᾿ ἕνα σπήλαιο πλατύ, στρωμένο σὰν παλάτι,
σὰν ἅγιο παρακκλήσι;
Κανένας Τοῦρκος δὲν μπορεῖ νὰ κρατηθῇ κοντά του,
κανεὶς τῆς σιδερόπορτας ναὕρῃ τὸ μονοπάτι,
νὰ πὰ νὰ τὸ μηνύσῃ.
Μόνο κανένας Χριστιανός, κανένας ποὺ τὸ ξέρει,
περνᾷ π᾿ αὐτοῦ κρυφὰ κρυφὰ καὶ τὸν σταυρό του κάνει
μὲ φόβο καὶ μ᾿ ἐλπίδα.
Ἔτσι κι᾿ ἐγώ, βαστούμενη στὸ πατρικό μου χέρι,
ἐπῆγα καὶ προσκύνησα. Καὶ ἐδ᾿ αὐτοῦ μ᾿ ἐφάνη-
Ὄχι μ᾿ ἐφάνη! Εἶδα:
Μέσ᾿ στὸ σκοτάδι τὸ βαθὺ ἕν᾿ ἄστρο, σὰν λυχνάρι,
σὰν μία φλόγα μυστική, ἀπ᾿ τὸν Θεὸ ἀναμμένη.
γαλάζια λάμψι χύνει.
Καὶ φέγγει τὴν λευκόχλωμη τοῦ Βασιλέως χάρι,
ποὺ μὲ κλεισμένα βλέφαρα ἐξαπλωμένος μένει
στὴν ἀργυρή του κλίνη.
- Ἀπέθανε, γιαγιά; - Ποτέ, παιδάκι μου! Κοιμᾶται,
κοιμᾶται μόνο! Τὴν χρυσὴ κορῶνα στὸ κεφάλι,
τὸ σκῆπτρο του στὸ χέρι.
Καί, σὰν παληοί του σύντροφοι, πιστοί του
παραστᾶται, στὰ στήθη τ᾿ ὁ Σταυραετός, στὰ πόδια του
προβάλλει δικέφαλο Ξαφτέρι.
Ἐπάν᾿ ἀπ᾿ τὸ κεφάλι του, ἡ ἀσπίδα παραστέκει,
κι᾿ ἐκεῖ ποὺ τὸ χρυσόπλεκτο, τὸ ψηφωτὸ ζωνάρι
τὴν μέση του κατέχει,
σὰν ἀστραπὴ π᾿ ἀπέμεινε χωρὶς ἀστροπελέκι,
ζερβιά, ὡς κάτου κρέμεται τ᾿ ἀστραφτερὸ θηκάρι-
μέσα σπαθὶ δὲν ἔχει!
-Γιατί, γιαγιά; Ποῦ εἶναι τό; -Βαμμένο μέσ᾿ στὸ αἷμα,
ἀκόμ᾿ ὡς τώρα βρίσκεται σ᾿ ἑνὸς ἀγγέλου χέρι,
στὸν οὐρανὸ ἐπάνου...
Ἤτανε τότε ποὺ ἡ Τουρκιὰ τὴν Πόλην ἐπολέμα.
Μέσα μία φοῦχτα ἐλεύθεροι, ἀπ᾿ ἔξω μύριο ἀσκέρι,
οἱ σκλάβοι τοῦ Σουλτάνου.
Κι᾿ ὁ Μωχαμὲτ ὁ ἴδιος του πὰ στ᾿ ἄγριό του ἄτι
-Δός μου τῆς Πόλης τὰ κλειδιά! τοῦ Κωνσταντίνου κράζει,
καὶ τὸ σπαθί σου δός μου!
-Ἔλα καὶ πάρ᾿ τα! λέγ᾿ αὐτός, τοῦ Τούρκου τοῦ μουχτάτη
Ἐγὼ δὲν δίνω τίποτε! Τίποτ᾿ ἐνόσῳ βράζει
μία στάλλα γαῖμα ἐντός μου!-
Κι᾿ ἐπρόβαλαν τὰ λάβαρα, κι᾿ ἀρχίνησεν ἡ μάχη!
Σαράντα μέραις πολεμοῦν, σαράντα μερονύχτια
χτυπιοῦνται καὶ χτυποῦνε,
οἱ Τοῦρκοι σὰν τὰ κύματα κι᾿ οἱ Χριστιανοὶ σὰν βράχοι.
Κι᾿ οὔτε τῶν Φράγκων προδοσιαίς, οὔτε τῶν φλάρων δίχτυα
τὸν Βασιλέα σειοῦνε.
Ἀπ᾿ ταὶς σαράντα κι᾿ ὕστερα Θεὸς τὸν παραγγέλλει.
-Γιὰ τοῦ λαοῦ τὰ κρίματα, εἶναι γραφτὸ νὰ γείνῃ,
προσκύνα τὸν Σουλτάνο!-
Μ᾿ αὐτός, τὸ χέρι στὸ σπαθί, πεισμόνεται, δὲν θέλει!
-Πρὶν μπρὸς σὲ Τοῦρκο τύραννο τὸ γόνατό μου κλίνῃ,
πὲς κάλλιο ν᾿ ἀποθάνω!-
Ἔξ᾿ ἀπ᾿ τὸ κάστρο χύνεται μὲ σπάθα γυμνωμένη,
καὶ σφάζει Τούρκων κατοσταὶς κι᾿ ἀγαρινῶν χιλιάδες-
Ἐκεῖνος κι᾿ ὁ στρατός του.
Μὰ ἦτ᾿ ὀλίγος ὁ στρατός, κι᾿ οἱ πρῶτοι λαβωμένοι!
Ἔπεσαν τ᾿ ἀρχοντόπουλα ἔφυγαν οἱ Ρηγάδες,
κι᾿ ἀπέμεινεν ἀτός του.
Ὅσο τὸν ζώνουν τὰ σκυλιά, τόσο χτυπᾷ καὶ σφάζει,
σὰν πληγωμένος λέοντας, σὰν τίγρη τῆς ἐρήμου,
ποὺ τὰ παιδιά της σκώσουν.
Μὰ κεῖ τοῦ πέφτει τ᾿ ἄλογο! Καὶ πέφτ᾿ αὐτὸς καὶ κράζει.
-Δὲν βρίσκετ᾿ ἕνας Χριστιανὸς νὰ πάρ᾿ τὴν κεφαλή μου,
πρὶν πᾶν καὶ μὲ σκλαβώσουν;-
Μιὰ τρίχα καὶ τὸν σκότωνεν Ἀράπικη λεπίδα!
Μὰ δὲν τὸ ἤθελ᾿ ὁ Θεός. Δὲν ἤθελε ν᾿ ἀφίσῃ
τῶν Χριστιανῶν τὸ Γένος
αἰώνια δίχως βασιλιᾶ κι᾿ ἐλευθεριᾶς ἐλπίδα.
Γι᾿ αὐτὸ προστάζ᾿ ἕν᾿ ἄγγελο νὰ πὰ νὰ τὸν βοηθήση,
σὰν ἦταν κυκλωμένος.
Κι᾿ αὐτὸς τὸν Μαῦρο λακπατᾷ, τὸν Βασιλὲ γλυτώνει.
τὸ κοφτερό του τὸ σπαθί του παίρν᾿ ἀπὸ τὸ χέρι,
τοὺς Τούρκους διασκορπίζει.
Πὰ στὰ λευκά του τὰ φτερὰ τὸν Βασιλέα σκώνει,
μέσ᾿ στὸ πλατὺ τὸ σπήλαιο, ποὺ σ᾿ εἶπα, τόνε φέρει,
κι᾿ ἐκεῖ τόνε κοιμίζει.-
-Καὶ τώρα πιὰ δὲν εἰμπορεῖ, γιαγιάκα, νὰ ξυπνήσῃ;
-Ὢ βέβαια! Καιροὺς καιρούς, σηκώνει τὸ κεφάλι,
στὸν ὕπνο τὸν βαθύ του,
καὶ βλέπ᾿ ἂν ἦρθεν ἡ στιγμή, πὤχ᾿ ὁ Θεὸς ὁρίσει,
καὶ βλέπ᾿ ἂν ἦρθ᾿ ὁ ἄγγελος γιὰ νὰ τοῦ φέρῃ πάλι
τὸ κοφτερὸ σπαθί του.
-Καὶ θἄρθη, ναί, γιαγιάκα μου; -Θἄρθη, παιδί μου, θἄρθη.
Καὶ ὅταν ἔρθῆ, τί χαρὰ στὴν γῆ, στὴν οἰκουμένη,
σ᾿ ὅποιους θὰ ζοῦνε τότε!
Διπλό, τριπλὸ θὰ πάρουμεν αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐπάρθη,
κι᾿ ἡ Πόλη, κι᾿ ἡ Ἁγιασοφιὰ δική μας θένα γένη.
-Πότε, γιαγιά μου; Πότε;
-Ὅταν τρανέψῃς, γυόκα μου, κι᾿ ἀρματωθῇς καὶ κάμῃς
τὸν ὅρκο στὴν Ἐλευθεριά, σὺ κι᾿ ὅλ᾿ ἡ νεολαία,
νὰ σώσετε τὴν χώρα.
Τότε θὲ νἄρθ᾿ ὁ ἄγγελος κι᾿ ἀγγελικαὶ δυνάμεις,
νὰ μποῦνε, νὰ ξυπνήσουνε, νὰ ποῦν στὸν Βασιλέα,
πὼς ἦλθε πιὰ ἡ ὥρα!
Κι᾿ ὁ Βασιλὲς θὰ σηκωθῇ, τὴν σπάθα του θὰ δράξη,
καί, στρατηγός σας, θὲ νὰ μπῇ στὸ πρῶτο του βασίλειο
τὸν Τοῦρκο νὰ χτυπήσῃ.
Καὶ χτύπα, χτύπα θὰ τὸν πὰ μακρὰ νὰ τὸν πετάξῃ,
πίσω στὴν Κόκκινη Μηλιά, καὶ πίσ᾿ ἀπὸ τὸν ἥλιο,
ποὺ πιὰ νὰ μὴ γυρίσῃ!
