Τα οδοφράγματα στην πράσινη γραμμή είναι ακόμα κλειστά και οι Έλληνες δεν μπορούν να πάνε στα χωριά και στα σπίτια τους στα κατεχόμενα. Η κυπριακή ομοσπονδία μοτοσικλετιστών αποφασίζει να οργανώσει για άλλη μια χρονιά μία πορεία διαμαρτυρίας για την τουρκική κατοχή. Μόνο που αυτή τη χρονιά η πορεία προσλαμβάνει διεθνή χαρακτήρα. Ξεκινά στις 2 Αυγούστου από το Βερολίνο με σκοπό να καταλήξει, μία εβδομάδα αργότερα, στην μοιρασμένη σκλάβα Κύπρο.
Στόχος τους ήταν να ακουστεί το Κυπριακό πρόβλημα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, να μάθει όλος ο κόσμος ότι δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στην ίδια τους τη χώρα. Να ενωθεί επιτέλους η Κύπρος. Να σταματήσει να υποφέρει.
Το σχέδιο των μοτοσικλετιστών να μπουν στα κατεχόμενα και να φτάσουν στην Δερύνεια, ήταν παράτολμο, αλλά η τότε κυπριακή κυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη αρχικά δεν φαινόταν να ανησυχεί. Ο αριθμός των μοτοσικλετιστών όλο και αυξάνεται. Στο Βερολίνο ξεκινούν 300 και μέχρι να φτάσουν στην Κύπρο αγγίζουν τους 12.000.
Η κυβέρνηση του ψευδοκράτους, μαθαίνοντας τα σχέδια των διαδηλωτών, ξεκαθαρίζει τη θέση της: Ξεκαθάρισαν στον ΟΗΕ ότι αν παραβιαστούν οι γραμμές τους υπάρχει εντολή να πυροβολήσουν. Με επίσημες δηλώσεις, οι τούρκοι παραδέχτηκαν ότι κουβάλησαν στην Κύπρο μέλη παραστρατιωτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, τους «Γκρίζους Λύκους», για να αντιμετωπίσουν με όσα μέσα διέθεταν την πορεία. Ο ίδιος ο Ραούφ Ντενκτάς τους υποδέχτηκε και τους δεξιώθηκε συγχαίροντάς τους για την εγκληματική τους παρουσία.
Οι μοτοσικλετιστές είναι αποφασισμένοι να περάσουν στο τελευταίο σκέλος της πορείας τους, την είσοδο στα κατεχόμενα. Το πρωί της 11ης Αυγούστου ο πρόεδρος Κληρίδης ανακοινώνει την ακύρωση της πορείας με διάγγελμα από την τηλεόραση.
Η κατάσταση, τότε, ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι μοτοσικλετιστές, αρνούμενοι να δεχθούν την απόφαση, άρχισαν να κινούνται ανοργάνωτα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Διαδηλωτές άρχισαν να περνούν στην ελεγχόμενη από τις δυνάμεις του ΟΗΕ νεκρή ζώνη.
Οι συγκεντρωμένοι τούρκοι άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη σύρραξη. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με το συγκεντρωμένο πλήθος φανατικών τούρκων, μελών των «Γκρίζων Λύκων» και τον κατοχικό στρατό. Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα μέλη των «Γκρίζων Λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές με στειλιάρια και πέτρες, τη στιγμή που οι ειρηνευτικές δυνάμεις κοιτούσαν το σκηνικό τρόμου ανίκανες να αντιδράσουν.
Ήταν τότε που ο Τάσος Ισαάκ, ένα παλικάρι που φώναζε «Ελευθερία», ένα παλικάρι που έτρεξε να σώσει έναν άλλον Έλληνα συναγωνιστή του, ο οποίος δεχόταν τα ανελέητα χτυπήματα των τούρκων, βρέθηκε στο κέντρο των γεγονότων και εγκλωβίστηκε.
Γύρω του μαζεύτηκε ασκέρι μανιασμένων «Γκρίζων Λύκων», και τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Η τουρκία έδειξε για άλλη μια φορά το πραγματικό της πρόσωπο. Πόσο απάνθρωποι ήταν αυτοί που μπόρεσαν να χτυπήσουν έναν άνθρωπο μέχρι να πεθάνει; Πόσο μίσος χρειάζεται ώστε δεκαπέντε και πλέον άνθρωποι να χτυπούν έναν και μοναδικό;
Εκείνο το μαύρο απόγευμα στις 11 του Αυγούστου, ο Τάσος Ισαάκ ξαπλωμένος και ματωμένος δίπλα στο συρματόπλεγμα έγινε σύμβολο ενός λαού που του αρνούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, έγινε πρότυπο αντρειοσύνης και αγώνα. Δύο μήνες μετά την φρικτή δολοφονία του, γεννήθηκε η κόρη του…
Μόλις τρεις μέρες πέρασαν από τότε που ο Τάσος Ισαάκ έπεφτε νεκρός στα χώματα της κατεχόμενης μεγαλονήσου, όταν η δεύτερη πράξη του δράματος έμελλε να παιχτεί.
Με το χώμα νωπό, ακόμα, πάνω στο μνήμα του, οι φίλοι του πήραν στεφάνια και λουλούδια μυρωμένα και κατευθύνθηκαν στον τόπο του μαρτυρίου του για να αποδώσουν φόρο τιμής στο χαμένο τους σύντροφο.
Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο σημείο έκαναν για άλλη μια φορά οι «Γκρίζοι Λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.
Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή. Ξαφνικά, ένας από τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές πετάχτηκε μπροστά. Ήταν ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού, ο άνθρωπος που έφερε το όνομα του εθνικού μας ποιητή, του ποιητή που έγραψε τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», όπως είναι σήμερα τα ξεριζωμένα αδέλφια της Κύπρου.
Ο ξάδερφος του νεκρού Τάσου, ο οποίος είχε ορκιστεί εκδίκηση, μην αντέχοντας να βλέπει άλλο τη σημαία του φονιά της πατρίδας του, τρέχει στην γη που ανήκει εδώ και 3500 χιλιάδες χρόνια στον λαό του, ανεβαίνει στον ιστό και εξευτελίζει μόνος του έναν στρατό κατοχής.
Οι Κυανόκρανοι των Ηνωμένων Εθνών ήταν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν. Με γρήγορο και σταθερό βήμα κατευθύνθηκε προς τον ιστό που ανέμιζε η τουρκική σημαία και άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω του. Οι τούρκοι κατακτητές δεν αντέχουν αυτή την ξευτίλα και πυροβολούν όχι για να αποτρέψουν αλλά για να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ!
Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Σολωμός Σολωμού πέφτει νεκρός, χτυπημένος από πέντε σφαίρες στο πρόσωπο, τον λαιμό και την κοιλιά. Άλλος ένας Έλληνας νεκρός στο πάνθεον των ηρώων του Έθνους που έδωσαν την ζωή τους για την Πατρίδα. Άλλος ένας ήρωας νεκρός από τις σφαίρες αυτών που προσπαθούν να τουρκέψουν τον τόπο.
Επικράτησε πανικός. Οι τούρκοι πυροβολούσαν αδιακρίτως ανάμεσα στο πλήθος θέλοντας να αποδείξουν ότι η κατοχή τρέφεται με αίμα, με όλο και περισσότερο αίμα. Έντεκα τραυματίες, ανάμεσά τους και μία γυναίκα που δεν βρισκόταν καν στη νεκρή ζώνη, ήταν ο θλιβερός απολογισμός, άλλη μια αδιάψευστη μαρτυρία για το όργιο της αυθαιρεσίας και της βίας.
40 ολόκληρα χρόνια αφότου εισέβαλε στην Κύπρο, η τουρκία ανενόχλητη συντηρεί με αίμα την κατοχή και καταλαμβάνεται από πανικό ακόμη και όταν αντιμετωπίζει ειρηνικούς, άοπλους διαδηλωτές.
Από τις ριπές των τούρκων τραυματίζονται και κυανόκρανοι. Χρειάστηκε να περάσουν 15-20 λεπτά, προτού οι άνδρες της ειρηνευτικής δύναμης καταφέρουν να προσεγγίσουν το άψυχο κορμί του Σολωμού που κείτονταν στο χώμα.
Ο Σολωμού είναι ένας νεομάρτυρας της ελευθερίας. Η εικόνα του να σκαρφαλώνει στο ιστό με το τσιγάρο στο στόμα εξακολουθεί να συγκλονίζει και να προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Σύμβολο θυσίας και αυταπάρνησης. Πηγή έμπνευσης και ελπίδας.
Κάποιοι τον είπαν ήρωα, κάποιοι άλλοι τον είπαν τρελό. Αυτοί όμως οι λίγοι που γράφουν πάντα ιστορία αυτά έχουν μέσα τους: ηρωισμό και τρέλα.
Δύο παλικάρια, δύο ήρωες, που έκαναν το ταξίδι της ελευθερίας…
Πήγαν να συναντήσουν τον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, τον Μάτση, όλους αυτούς τους ήρωες που έδωσαν την ζωή τους για τον ίδιο σκοπό. ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.
Χωρίς πράσινες γραμμές και φονιάδες. Ο σκοπός που ήρθαν στη ζωή όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν για να δείξουν σε όλους εμάς ότι οι ήρωες δεν τελειώνουν ποτέ. Κάνουν πράξη την ρήση του Παλαμά: "Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα"…
Σήμερα ποιος τα θυμάται όλα αυτά;
Έχουν ξεχαστεί, στο πλαίσιο μιας καλοστημένης και πλήρως ελεγχόμενης από την ξένη προπαγάνδα «επαναπροσέγγισης» προς μια δίκαιη λύση του Κυπριακού.
Στην προσπάθεια αυτή με περίσσιο θράσος προβάλλεται ο… κοινός πολιτισμός Ελλήνων και τούρκων, ο οποίος διαφέρει όσο ο ήλιος από το φεγγάρι.Κοινότητα ενός διζωνικού μορφώματος έρμαιο στην υπηρεσία των τουρκικών και παγκοσμιοποιητικών συμφερόντων.
Το ψευδοκράτος, δεν αποτελεί ένα κράτος παράνομο, αλλά έναν «αξιόλογο» τουριστικό προορισμό. Την ίδια ώρα, Έλληνες και Κύπριοι πολιτικάντηδες ξεπουλούν το Κυπριακό.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας φρόντισε να βάλει την Κύπρο στο μνημόνιο και να διώξει τους Ρώσους σύμφωνα με τις επιταγές των Αμερικανών οι οποίοι έσυραν τον Αναστασιάδη σε ένα κοινό ανακοινωθέν με τον Έρογλου που οδηγεί σε ένα κακέκτυπο του σχεδίου Ανάν, το οποίο δεν είναι μια απλή διακοινοτική διαφορά αλλά μάλλον ζήτημα αποικιοκρατίας, ενώ ο στόχος θα έπρεπε να είναι η απελευθέρωση από την τουρκική εισβολή και κατοχή. Το μεγάλο μυστικό βέβαια κρύβεται στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής.
Διαγράφονται τα εγκλήματα πολέμου της τουρκίας, το βόρειο τμήμα νομιμοποιείται ως τουρκικό και η διχοτόμηση οριστικοποιείται σε ένα υποτίθεται ομοσπονδιακό κράτος, όπου οι πολίτες θα είναι μέλη και των δύο «συνιστωσών πολιτειών».
Πάγια θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι να επιστρέψει στην Κύπρο το 37% του εδάφους που παράνομα κατέχεται από τους τούρκους.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα συνεχίσει τον αγώνα της για μία Κύπρο, αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδος, όπως την οραματιζόταν ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, και για την οποία χύθηκαν ποτάμια αίματος των αδελφών μας Κυπρίων. Για να κυματίσει ξανά, περήφανη η γαλανόλευκη σε ολόκληρο το πολύπαθο νησί.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τα εγκλήματα των τούρκων, την κατοχή και τις τεράστιες συνέπειές της.
Η Κύπρος είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ!
ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ
