ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ. ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ , ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ.

Την Κυριακή συμπληρώνονται 25 χρόνια από τη μέρα που ο εκπρόσωπος Τύπου της Κεντρικής Επιτροπής του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος (Κομμουνιστικού) της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, Γκίντερ Σαμπόφσκι, ανακοίνωνε αμήχανος και συγχυσμένος, ότι οι πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας, μπορούσαν πλέον να ταξιδεύουν ελεύθερα στη Δύση. Η δήλωσή του έγινε στη στιγμή το τηλεοπτικό γεγονός του αιώνα. Τα δυτικά πρακτορεία ειδήσεων μέσα σε λίγα λεπτά και η ανατολικογερμανική τηλεόραση αργότερα αναμετάδωσαν τη συνέντευξη, εστιάζοντας στο απίστευτο, ότι το Τείχος άνοιξε.

Οι Ανατολικοβερολινέζοι άκουσαν τις ειδήσεις από το Δυτικό Βερολίνο, βγήκαν στους δρόμους και κατευθύνθηκαν προς το Τείχος. Μπροστά στον κίνδυνο να λιντσαριστούν από τις μάζες, το προσωπικό των μεθοριακών φυλακίων άνοιξε τις πύλες στις 11 το βράδυ. Οι εικόνες της τηλεόρασης ενθάρρυναν και άλλους Ανατολικοβερολινέζους να κατέβουν στο Τείχος πεζοί ή με αυτοκίνητα και να δοκιμάσουν μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο. Μέχρι το πρωί της 10ης Νοεμβρίου, όλες οι πύλες του Τείχους είχαν ανοίξει διάπλατα και οι πολίτες τις περασαν, χωρίς κανένα έλεγχο!

Το Τείχος ήταν τμήμα των ενδογερμανικών συνόρων που χώριζαν τη Γερμανία σε δύο κράτη, στην περιοχή του Βερολίνου. Από την ανέγερσή του, από τους κομμουνιστές Ανατολικογερμανούς στις 13 Αυγούστου 1961, μέχρι την πτώση του στις 9 Νοεμβρίου 1989, χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου και της διαίρεσης της Γερμανίας, ως επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948. Στην προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του Τείχους, σκοτώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, μεταξύ αυτών και δύο Έλληνες, από Ανατολικογερμανούς στρατιώτες.

Το Βερολίνο γιορτάζει 25 χρόνια από την επανένωσή του. Σε εκδήλωση που θα διοργανώσει η πόλη, θα συμμετάσχει και ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, που χωρίς αυτόν, πιθανό η Γερμανία να ήταν ακόμα διχοτομημένη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Γκορμπατσόφ κατάργησε το Δόγμα Μπρέζνιεφ και επέτρεψε στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας να επιλέξουν ελεύθερα τον δρόμο που θα ακολουθούσε κάθε μία στην εσωτερική και διεθνή πολιτική. Άρχισαν η μια μετά την άλλη, να ανοίγουν τα σύνορά τους προς τη Δύση.

Ήταν η απαρχή του τέλους για τα κομμουνιστικά καθεστώτα και της γέννησης μιας δημοκρατικής και ελεύθερης Ευρώπης.

Στις 13 Αυγούστου 1961 άρχισε να χτίζεται το Τείχος του Βερολίνου. Αρχικά με τη μορφή συρματοπλέγματος και μερικές εβδομάδες αργότερα με τη μορφή χαμηλού πλινθόκτιστου τείχους.

Τον Ιούνιο του 1962 δημιουργήθηκε εσωτερικά του τείχους η επονομοζόμενη "ζώνη Θανάτου" μήκους περίπου 100 μέτρων εντός της οποίας κατεδαφίστηκαν όλα τα σπίτια για να γίνει πιο εύκολη η φύλαξη των συνόρων μιας και τους πρώτους μήνες ανατολικογερμανοί διέφευγαν μέσα από παράθυρα και πόρτες σπιτιών που ήταν ακριβώς πάνω στο αρχικό τείχος. Σταδιακά η ζώνη "εξευγενίστηκε" και "διακοσμήθηκε" με όλα τα αποτρεπτικά μέσα διαφυγής (τείχος από συρματόπλεγμα, πύργους ελέγχου, εμπόδια για αυτοκίνητα, τάφρους κ.λπ) με γνωστότερο το επονομαζόμενο στη Δ. Γερμανία "γρασίδι του Στάλιν", μια ζώνη μερικών μέτρων γεμάτη με όρθια καρφιά 16cm που θα εμπόδιζε τους πεζούς να φτάσουν στον τελευταίο τείχο.

Την τελική του μορφή (τον κλασικό τοίχο που βλέπουμε στην ΤιΒι) την πήρε το "Τείχος" στα τέλη της δεκαετίας του '70 με τον τελευταίο τοίχο να αποτελείται από πλάκες ύψους 3,6m μέτρων. Να σημειώσουμε ότι αν διαστήματα αυτός ο τελευταίος είχε πόρτες προς τη Δύση (που άνοιγαν από 2 στρατιώτες μαζί) ώστε να ελέγχεται η κατάστασή του από την πλευρά της Δύσης μιας και τα σύνορα Α. και Δ. Γερμανία ήταν περίπου 2 μέτρα μετά τον τελευταίο τοίχο.

Η κατασκευή του "Τείχους" το 1961 κρίθηκε επιβεβλημένη από το καθεστώς της Α. Γερμανίας καθώς τα προηγούμενα 15 χρόνια από τη λήξη του Β' ΠΠ είχαν φύγει προς την Δ. Γερμανία 3,5 εκ. ανατολικογερμανοί.

Το μήκος του ήταν 155 χλμ. και από το 1961 μέχρι το 1989 σκοτώθηκαν τουλάχιστον 136 άνθρωποι στην προσπάθειά τους να διαφύγουν στη Δύση. Ο τελευταίος νεκρός ήταν τον Φεβρουάριο του 1989.

Δείτε και το ενδιαφέρον animation που δείχνει τι "μέσα" διέθετε το σύμπλεγμα του "Τείχους του Βερολίνου" και τα υπόλοιπα σύνορα της Α. προς τη Δ. Γερμανία:

Μισός αιώνας πέρασε από την έναρξη των εργασιών 

για την ανέγερση του τείχους στο Βερολίνο

Μεταξύ των ετών 1945-1961, περίπου 3,6 εκατομμύρια Γερμανοί εγκατέλειψαν την κατεχομένη από τους Σοβιετικούς περιοχή της Γερμανίας και του ανατολικού Βερολίνου με προορισμό την δύση. Στις 15 Ιουνίου 1961 ο πρόεδρος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας Walter Ulbricht, δήλωσε ότι «ουδείς έχει την πρόθεση να κατασκευάσει τείχος». Όμως το υπουργικό συμβούλιο της Λ.Δ.Γ. στις 12 Αυγούστου 1961, με ανακοίνωσή του ανήγγειλε την δημιουργία «συστήματος» ελέγχου των συνόρων της Λ.Δ.Γ. Την επομένη ημέρα, τα χαράματα Κυριακή 13 Αυγούστου 1961, άρχισε η εγκατάσταση των πρώτων φραγμάτων και συρματοπλεγμάτων στο Βερολίνο που θα χώριζε τους δύο τομείς κατοχής σε ανατολικό και δυτικό, καθιστώντας αδύνατη κάθε δυνατότητα ελεύθερης μετάβασης από τον ένα τομέα στον άλλο. Τις επόμενες ημέρες τα συρματοπλέγματα άρχισαν να αντικαθίστανται από υψηλό τείχος που έμελλε να περάσει στην ιστορία ως το τείχος του Βερολίνου.

Στις 25 Οκτωβρίου 1961 στο συνοριακό φυλάκιο Checkpoint Charlie ήλθαν αντιμέτωπα σοβιετικά και αμερικανικά τεθωρακισμένα εξ αιτίας της άρνησης των συνοριοφυλάκων της Λ.Δ.Γ. να επιτρέψουν την διέλευση χωρίς έλεγχο, μελών των δυτικών συμμαχικών δυνάμεων στον σοβιετικό τομέα. Το επεισόδιο έληξε με αμοιβαία υποχώρηση των τεθωρακισμένων των δύο δυνάμεων κατοχής.

Το τείχος του Βερολίνου, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, είχε μήκος 145 χιλιόμετρα, περισσότεροι από 100.000 ανατολικογερμανοί προσπάθησαν να το περάσουν για να διαφύγουν στην δυτική Γερμανία και πολλές εκατοντάδες από αυτούς έχασαν την ζωή τους. Στις 4 Νοεμβρίου 1989 μεγάλη διαδήλωση κατοίκων της ανατολικής Γερμανίας στην γνωστή Alexanderplatz ήταν η αρχή του τέλους για το τείχος.

Στις 9 Νοεμβρίου 1989 με ανακοίνωσή της από τα Μ.Μ.Ε, η κυβέρνηση της Λ.Δ.Γ. επέτρεψε την ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ ανατολικής και δυτικής Γερμανίας. Η αντίδραση των αντολικογερμανών ήταν άμεση. Άρχισαν να συρρέουν προς το τείχος και με κάθε μέσο επιδόθηκαν στην κατεδάφισή του.

Στις 3 Οκτωβρίου 1990 έγινε η ενοποίηση των δύο Γερμανιών και από τις 20 Ιουνίου 1991 το Βερολίνο είναι η πρωτεύουσα της ενιαίας Γερμανίας.Οι εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια από την έναρξη ανέγερσης του τείχους έγιναν  στην Μπέρναουερ Στράσε, το δρόμο που πολλά από τα κτήριά του χωρίστηκαν στη μέση. Εκεί σκοτώθηκε στις 22 Αυγούστου του 1961 η 59χρονη Ιντα Ζίκμαν, επιχειρώντας μάταια να περάσει στη Δύση. Ήταν το πρώτο θύμα.

Στις 13 Αυγούστου, η τοπική επιτροπή του Αριστερού Κόμματος της Γερμανίας θα συγκεντρωθεί στο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου - Δυτικής Πομερανίας, για να τιμήσει την 50ή επέτειο οικοδόμησης του Τείχους του Βερολίνου. Οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση, πολλοί από αυτούς πρώην στελέχη του Κ.Κ. Ανατολικής Γερμανίας, αλλά και νέοι άνθρωποι, θα συζητήσουν απίστευτη πρόταση, που κατέθεσαν μέλη του κόμματός τους: να δηλώσει ότι η κατασκευή του Τείχους αποτελούσε αναπόδραστη αναγκαιότητα. Η υποστήριξη στο Τείχος δεν περιορίζεται, όμως, στο Αριστερό Κόμμα, καθώς όπως έδειξε σφυγμομέτρηση στο Βερολίνο, το ένα τρίτο των κατοίκων εκτιμά ότι το σύνορο μεταξύ των δύο Γερμανιών ήταν δικαιολογημένο. Η υποστήριξη αυτή αποτελεί, όμως, προσβολή στη μνήμη των εκατοντάδων που σκοτώθηκαν, προσπαθώντας να περάσουν στη Δύση και των χιλιάδων άλλων, που αντιστάθηκαν στο καθεστώς και στην πανταχού παρούσα μυστική του Αστυνομία, τη Στάζι, αναγκαίου στηρίγματος της κομμουνιστικής δικτατορίας.

«Η επέτειος αυτή είναι πολύ θλιβερή. Οταν μάλιστα βλέπει κανείς τις δημοσκοπήσεις αυτές, η θλίψη αυξάνεται, καθώς δείχνουν ότι το Τείχος ζει στα μυαλά πολλών ανθρώπων», λέει η καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσιγκτον, Χόουπ Χάρισον. Αυτή η ιδεολογική επιβίωση του Τείχους σχετίζεται με την παρούσα οικονομική αβεβαιότητα, ιδιαίτερα μεταξύ γυναικών που ήταν 30 με 40 ετών την εποχή της κατάρρευσης της Ανατολικής Γερμανίας. «Για τους ανθρώπους αυτούς, η αίσθηση απογοήτευσης παραμένει», λέει ο Εβερχαρτ Χόλτμαν, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βιτεμβέργης.

 Η επανένωση των δύο κρατών το 1990 σήμανε τη διακοπή λειτουργίας των γιγάντιων και μη ανταγωνιστικών βιομηχανιών της Ανατολικής Γερμανίας. Εκατομμύρια εργαζόμενοι βρέθηκαν άνεργοι. Η άρχουσα τάξη του Κομμουνιστικού Κόμματος -καθώς και τα μέλη της Στάζι- έχασε και αυτή πολλά. 

Πολλοί διατηρούν το Τείχος στα μυαλά τους γιατί πιστεύουν ακόμη ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν καλύτερο κράτος, αλλά και γιατί η ζωή τους στη νέα ενιαία Γερμανία δεν έχει προοπτική. Η ιδεολογική αυτή αρτηριοσκλήρυνση ευνοεί το Αριστερό Κόμμα, που εξασφαλίζει ικανοποιητικά ποσοστά στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αποκτώντας έτσι ισχυρή φωνή στην Ομοσπονδιακή Βουλή, τη Μπούντεσταγκ

.

Το πιο ανησυχητικό χαρακτηριστικό της επετείου αυτής είναι η επιρροή που συνεχίζει να έχει το Τείχος στη νέα γενιά. Αμέσως μετά την πτώση του Τείχους, οι ταλαντούχοι Ανατολικογερμανοί μετακινήθηκαν στη Δύση, προκαλώντας ριζική πληθυσμιακή μεταμόρφωση. «Πάνω από 1,6 εκατ. Ανατολικογερμανοί μετοίκησαν στη Δυτική Γερμανία. Η επίπτωση στην περιοχή υπήρξε τεράστια», λέει ο Στέφεν Κρένερτ, του ινστιτούτου δημογραφικών μελετών του Βερολίνου. Οσοι έφυγαν ήταν νέοι και μορφωμένοι, ενώ 60% από αυτούς ήταν κάτω των 30 ετών και στην πλειοψηφία τους, γυναίκες.

 Οι στατιστικές δείχνουν σήμερα ότι ελάχιστοι επέστρεψαν, προκαλώντας δραματική άνοδο του μέσου όρου ηλικίας στα κρατίδια της Ανατολής. Το 1989, 25,5% των Ανατολικών είχε ηλικία μικρότερη των 20 ετών. Το 2008, ως αποτέλεσμα της υποχώρησης της γεννητικότητας και της μετανάστευσης, το ποσοστό αυτό είχε υποχωρήσει στο 15,5%. Το αντίστοιχο ποσοστό στη Δυτική Γερμανία είναι 19,9%

Τα μυστικά δωμάτια της Στάζι 

Την Κυριακή θα ειναι η 25η επέτειος από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Με την ευκαιρία αυτή, ο Daniel και η Geo Fuchs έχουν εντοπίσει και φωτογραφίσει αρχηγεία της Στάζι (STAΖI), αίθουσες ανακρίσεων και φυλακές.

Το Υπουργείο Κρατικής Ασφαλείας της Ανατολικής Γερμανίας (γνωστό ως Στάζι - Ministerium für Staatssicherheit) διατηρούσε ένα από τα πιο αποτελεσματικά και καταπιεστικά δίκτυα πληροφοριών. Ένα από τα κύρια καθήκοντά του ήταν να παρακολουθεί τον γενικό πληθυσμό, βασικά η κατασκοπεία. Η οργάνωση είχε 90.000 εργαζόμενους και επιπλέον 170.000 ανεπίσημους πληροφοριοδότες.

Η Στάζι χρησιμοποιούσε τον φόβο και την καχυποψία ως βασικά όπλα κατά του γενικού πληθυσμού. Παρακολουθούσαν τηλέφωνα και ενθάρρυναν τους γείτονες να κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλο. 

Επίσης υπέβαλαν τους ανθρώπους σε ψυχολογική παρενόχληση μπαίνοντας στα σπίτια τους αλλάζοντας την διάταξη των επίπλων ή κανοντας κατι που θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο αλλα θα δημιουργούσε ερωτηματικά , όπως για παράδειγμα μια αλλαγή στην ποικιλία τσαγιού που έπινε κάποιος ανυποψίαστος "ύποπτος". Οι άνθρωποι συχνά δεν συνειδητοποιούσαν οτι ήταν υπεύθυνη η Σταζι, και αντ 'αυτού νόμιζαν ότι είχαν χάσει τα μυαλά τους.

Φυλακή Hohenschönhausen - Δωμάτιο ανάκρισης

Φυλακή Hohenschönhausen: Δωμάτιο παρακολούθησης

Φυλακή Hohenschönhausen: όροφος ανάκρισης

Φυλακή Hohenschönhausen: Δωμάτιο ανάκρισης 

Εκτός από τις φυλακές και τα αμέτρητα δωμάτια ανάκρισης, η Στάζι χρειαζόταν ενα τεράστιο χώρο για την αποθήκευση των πληροφοριών που συλλέγονται σχετικά με τον πληθυσμό και τους εχθρούς της Ανατολικής Γερμανίας.

Εκτιμάται ότι 180 χιλιόμετρα απο ράφια κρατούσαν τα μυστικά αρχεια. 

Τα αρχεία της Στάζι ειναι 180,000 μέτρα φακέλλων

Αρχεία Στάζι

Στην πτώση του Τείχους το 1989, η Στάζι διαλύθηκε (αλλά όχι πριν από την καταστροφή πολλών εγγράφων - που εκτιμάται να ειναι περίπου ένα δισεκατομμύριο φύλλα χαρτιού).

Μερικά από τα δωμάτια της Στάζι είχαν κατεδαφιστεί, ενω μερικά απέκτησαν νέες λειτουργίες, μερικά έχουν γίνει μουσεία και μνημεία, αλλά μερικά παραμένουν σχεδόν αμετάβλητα από την πτώση της DDR. Οι εφημερίδες στη βιβλιοθήκη της φυλακής, για παράδειγμα, είναι από το 1989.

Φυλακή Potsdam: Βιβλιοθήκη φυλακισμένων

Potsdam: Καρέκλα φωτογράφισης

Φυλακή Potsdam: Κελί

Ο Daniel και η Geo Fuchs έχουν φωτογραφίσει τις φυλακές ανάκρισης στο Πότσνταμ και στο Hohenschönhausen, όπως και το γραφείο του Erich Mielke - Ηγέτη της Στάζι απο το 1957-1989, ένα καταφύγιο στη Λ

ειψία, μια φυλακή στο Bautzen, και άλλα απομεινάρια του καθεστώτος.

Με τις φωτογραφίες τους τεκμηρίωσαν τον φόβο, μέσα απο τα καφκικά δώματια ανακρισης και τα μουντά χρώματα των στενών γραφείων.

Φυλακή Potsdam: Κελί μπανιου

Bautzen ειδική φυλακή: Χώρος επισκεπτών

Bautzen ειδική φυλακή: Αυλή

Bautzen ειδική φυλακή: Σκάλες

Πηγή - International Business Times/Daniel & Geo Fuchs

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ......

Το Βερολίνο γιορτάζει τα25 χρόνια από την πτώση του Τείχους, αλλά και, για τους Γερμανούς, την έναρξη διαδικασιών επανένωσης των δύο τμημάτων της χώρας τους.  "Τείχος της ντροπής" για την Δύση, ενώ εθεωρείτο "αντιφασιστική προστασία" στην Ανατολή, αυτό το μήκους άνω των 150 χλμ. οικοδόμημα που ύψωσε η κομμουνιστική Γερμανία, για να συγκρατήσει τους Ανατολικογερμανούς που δραπέτευαν στην Δύση εγκαταλείποντας το κομουνιστικό καθεστώς.

Η καγκελάριος κα. Άγγελα Μέρκελ, η οποία μεγάλωσε στη Ανατολική Γερμανία (ίσως η μόνη περίπτωση Δυτικής οικογένειας, που έφυγε από την Δύση για να εγκατασταθεί στην κομμουνιστική Γερμανία, χωρίς ποτέ η κα. Μέρκελ να μας εξηγήσει το γιατί - που φυσικά το αντιλαμβανόμαστε) και κατοικούσε το 1989 στο Ανατολικό Βερολίνο, εξομολογήθηκε το περασμένο Σάββατο στο εβδομαδιαίο ποντκάστ της τα "απερίγραπτα συναισθήματά" της εκείνο το βράδυ.

«Χρειάσθηκε να περιμένω 35 χρόνια για να τα νιώσω (...) Δεν θα το ξεχάσω ποτέ», είπε η καγκελάριος, η οποία πρόκειται να εγκαινιάσει το πρωί της Κυριακής τη νέα μόνιμη έκθεση του Μνημείου του Τείχους. Δεν είπε την αλήθεια, αφού ήταν προπαγανδίστρια του μαρξισμού, στέλεχος δηλαδή του κομμουνιστικού κόμματος, με σπουδές στην Μόσχα.

Στο επίκεντρο των εορτασμών, που φέρουν τον τίτλο "Το θάρρος της ελευθερίας", είναι η Πύλη του Βραδεμβούργου, στην καρδιά της πρωτεύουσας. Σύμβολο της διαίρεσης και μετά της ενότητας της πόλης και της Γερμανίας, το οικοδόμημα που φέρει το περίφημο τέθριππο άρμα βρισκόταν στην ανατολική πλευρά του Τείχους, σε μια ουδέτερη ζώνη.

Οι εκδηλώσεις συνιστούν φόρο τιμής στα "θύματα του Τείχους", τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν ενώ επιχειρούσαν να περάσουν το οικοδόμημα. Ο αριθμός τους είναι αβέβαιος: σε όλη την πρώην ΓΛΔ, τουλάχιστον 389 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διαφύγουν, σύμφωνα με έναν επίσημο αριθμό που οι ενώσεις των θυμάτων θεωρούν πως υπολείπεται της πραγματικότητας. Πρώην αξιωματούχοι του κομμουνιστικού καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας έχουν κληθεί να μιλήσουν για τις αναμνήσεις τους από τη νύκτα της 9ης Νοεμβρίου 1989.

Θα γίνει άραγε λόγος πως την ώρα των εορταστικών εκδηλώσεων για την πτώση του Τείχους της Ντροπής, υψώνονται άλλα Τείχη, που δεν χωρίζουν μόνον την Ανατολή από την Δύση, ούτε μόνον μουσουλμάνους τζιχαντιστές από όλους τους άλλους, αλλά χωρίζουν και λαούς ανάμεσά τους; Θα θυμηθεί κάποιος να αναφέρει πως η Τουρκία έχτισε ένα Τείχος στην Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας χωρίζοντας το νησί στα δύο, μη υπακούοντας έκτοτε στις άπειρες παραινέσεις της διεθνούς κοινότητας να αποσύρει τα στρατεύματά της; Αμφιβάλλω.

Αλλά κι εμείς εδώ, στο εσωτερικό της χώρας, υψώσαμε Τείχη ανάμεσά μας, επειδή έτσι θέλουν οι πολιτικάντηδές μας, που μας έχουν αποδείξει πως γράφουν τον λαό στα παλιά τους υποδήματα (αν έχουν), και αρνούνται να δώσουν σημασία στην έκκληση να αντιμετωπίσουμε την κρίση ενωμένοι. Η δίψα για την εξουσία δεν ικανοποιείται ποτέ.

Την ώρα που θα γιορτάζουν οι Γερμανοί την επανένωσή τους, εμείς θα τους κοιτάζουμε θλιμμένοι, αφού σε κρίσιμες στιγμές βρισκόμαστε πάλι σε κατάσταση διάλυσης. Αντί να γκρεμίζουμε Τείχη, τα κτίζουμε ακόμη πιο γερά.

Έτσι νιώθουν οι Κύπριοι για 30 χρόνια

- 40% Πρόσφυγες = 200,000 Πρόσφυγες

- Ένας στους τριακόσιους αγνοείται = 1619 αγνοούνται

- Ένας στους ογδοντατέσσερις σκοτώθηκε = 6,000 σκοτώθηκαν

- 37% της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή για 29 χρόνια

- Η πρωτεύουσα της Κύπρου Λευκωσία είναι ημικατεχόμενη

Μπορείς να φανταστείς αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες 

Αμερικής;;;

- 40% Πρόσφυγες = 120,000,000 πρόσφυγες
- Ένας στους τριακόσιους Αγνοούμενος = 1,000,000,000 άνθρωποι αγνοούμενοι
- Ένας στους ογδόντατεσσερις σκοτωμένος = 3,600,000 άνθρωποι σκοτωμένοι- 37% της γης κατεχόμενη

- Η πρωτεύουσα του κράτους μοιρασμένη στα 2

Το «Κανελλόμετρο» ως το επιβληθέν απόλυτο κριτήριο των πάντων,

Το περιστατικό ανάμεσα στον πρώην πλέον υφυπουργό Παιδείας Γιώργο Στύλιο και την βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη αποτελεί ένα ακόμη σαφές και ξεκάθαρο δείγμα της εξαθλίωσης και του εκφυλισμού που διέπει την ΝΔ. Ένα ολόκληρο κόμμα σέρνεται πίσω από τις ιδεολογίες και τα κόμπλεξ της αριστεράς,  σπεύδοντας να ικανοποιήσει και την πλέον φαιδρή επιθυμία της, εξευτελίζοντας τόσο τον δικό της εαυτό όσο και τα στελέχη του κόμματος. Η περίπτωση της Κανέλλη είναι χαρακτηριστική της παρακμιακής κατάστασης που επικρατεί στο στρατόπεδο της ΝΔ.

Η εριστική αυτή τύπισσα καθορίζεται ως το απόλυτο μέτρο του τι είναι σωστό και τι λάθος, τι πρέπει να ειπωθεί και τι όχι. Κάτι σαν «Κανελλόμετρο» δηλαδή… Μεγαλοαστή η ίδια, γνωρίζει πολύ καλά την δειλία και την ατολμία που χαρακτηρίζει όχι μόνο την τάξη της, αλλά και το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου. Εκμεταλλευόμενη τις συγκυρίες της μεταπολίτευσης, το ισχυρό δημοσιογραφικό όνομα που έχει αποκτήσει και τους επικοινωνιακούς δεσμούς που διαθέτει, έχει αναδειχθεί σε μια «ιερή αγελάδα» του καθεστώτος, την οποία δεν επιτρέπεται να αμφισβητεί κανείς.

Πολύ χειρότερα η ίδια, με μια συμπεριφορά μεταξύ χουλιγκάνου και θαμώνα της Τρούμπας, πουλά «μαγκιά» του χειρίστου είδους, εκτοξεύοντας μάλιστα και ευθείες απειλές για «σφάξιμο» των πολιτικών της αντιπάλων, όπως π.χ. στην περίπτωση Ντινόπουλου, ο οποίος αδιαμαρτύρητα (!) την άκουγε να τον στοχοποιεί ως ένα μελλοντικό θύμα όταν το κόμμα της έρθει στην εξουσία. Ένα άτομο του οποίου τα λεγόμενα οδηγούν σε ασυναρτησίες, αλλά ουδείς σκέφτηκε ποτέ να την διακόψει και να της πει το αυτονόητο: «Κυρά μου, αντιλαμβάνεσαι τι λες; Γιατί από εμάς κανείς δεν κατάλαβε τίποτα»…

Αυτό, ακριβώς, εκμεταλλεύεται στο έπακρο η θρασύτατη αυτή κομμουνίστρια της Εκάλης και χυδαιολογεί ασύστολα. Από την άλλη μεριά, εκτός από την ανεκδιήγητη στάση του Σαμαρά, ο οποίος σπεύδει να ικανοποιήσει το απύθμενο μίσος της Αριστεράς και μικραίνει  ακόμη περισσότερο το κόμμα του, αλγεινή εντύπωση δημιουργεί και η στάση του ίδιου του Στύλιου. Η εικόνα του στις δύο τηλεοπτικές παρουσίες ανήμερα του περιστατικού ήταν θλιβερή, καθώς παρουσίαζε έναν άνθρωπο ηττοπαθή, ο οποίος δεν είχε το σθένος  να υποστηρίζει την αξιοπρέπεια του. Άφησε τον εαυτό του να γίνει έρμαιο στην δημοσιογραφική ασυδοσία του Πρετεντέρη, της Σαράφογλου και της Κοσιώνη.

Με τρεμάμενη φωνή μασούσε τα λόγια του, γνωρίζοντας ότι η «πολιτικά ορθή» στάση που έπρεπε να κρατήσει όχι μόνο τον έκανε να μην μπορεί να υποστηρίξει στοιχειωδώς τον εαυτό του, αλλά και να τον καταστά έρμαιο στην χλεύη και την ειρωνεία των προαναφερθέντων δημοσιογράφων. Το γεγονός ότι για την υπεράσπιση της εριστικής, υπερφίαλης, αγενούς και υβρεολόγου Κανέλλη έβγαλαν ανακοίνωση όλα τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» δείχνει την κατάντια ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, το οποίο έχει ορίσει το «κανελλόμετρο» (όπως λέγαμε προηγουμένως) ως τον απόλυτο κριτή των πάντων.

Μόνο που το Λαϊκό αισθητήριο, το οποίο η Κανέλλη δεν μπορεί ούτε καν να οσμίσει καθώς δεν αποτελεί μέρος του Λαού, έχει πολύ διαφορετική ετυμηγορία όχι μόνο για τα έργα και τις ημέρες της φασαριόζας και τραμπούκου αυτής τύπισσας, αλλά και για τους αυτόκλητους υποστηρικτές των αλλοπρόσαλλων λόγων και πράξεων της.

Γιώργος Μάστορας

ΝΔ : Ο προστάτης του ΚΚΕ

.......Μαζική φυγή προς τη Χρυσή Αυγή.

http://wwwaimos.blogspot.com/2014/11/blog-post_24.html

Ὁ ἀνύπαρκτος πόλεμος τῆς ἀριστερᾶς μὲ τὸν φασισμό!.

Συμφωνίες ΕΑΜ καὶ Γερμανῶν.

Ὅταν ὅλη ἡ Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια ἀγκομαχοῦσε κάτω ἀπὸ τὴν χιτλερική κατοχή, κάποιοι ὑπέγραφαν σύμφωνα! Κι ὄχι μόνον ὑπέγραφαν σύμφωνα, ἀλλὰ ἀπαιτοῦσαν καὶ τὴν παράδοσι προσώπων. Ὡς τί; Ὡς δικαστές; Ὡς θεοί; Ὡς τί;

Τό σημαντικότερον ὅλων ὅμως εἶναι ἡ εἰκόνα ποὺ ἔχουν κτίσει κάποιοι γιὰ τὴν στάσι τους ἀπέναντι στὶς τότε καταστάσεις. Γνώρισα πάρα πολλοὺς πρώην ἀγωνιστές τοῦ ΕΑΜ ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ ἀκούσουν γιὰ τὸ ΚΚΕ. Γιατί ἄρα γε; 

Προσωπικῶς, ἔχω πολλὲς φορὲς πεῖ πὼς ἡ ἰδεολογία κάποιου δὲν μὲ ἐνοχλεῖ,  ὅσο διάφορη κι ἐὰν εἶναι μὲ τὰ δικά μου πιστεύω. Μὲ ἐνοχλεῖ ὅμως κάθεἀνθελληνικὴ στάσις, κάθε κατάστασις ποὺ ὁδηγεῖ τὸν λαό σὲ βιώματα πόνου καὶ κάθε ἀπόφασις ποὺ δὲν ἔχει θέσει ὡς βάσι της τὴν προστασία τῆς πολιτείας. 

Φιλονόη.

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΚΕ – ΓΕΡΜΑΝΩΝ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ

Ε.Λ.Α.Σ. (Ο.Μ.Μ.) και Γερμανικής Ανωτάτης

Στρατιωτικής Διοικήσεως Μακεδονίας-Αιγαίου. 

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι 1) Καπετάν Κίτσος, Διοικητής 2ου Τάγματος 31ου Συντάγματος Ε.Λ.Α.Σ. ενεργώντας ως αντιπρόσωπος της Ο.Μ.Μ. με εξουσιοδότηση του Μεράρχου XI Μεραρχίας Λασάνη και 2) Ταγματάρχης Έρριχ Φένσκε Διοικητής της μονάδος 31756 Βασιλικών, ως εκπρόσωπος των ενόπλων γερμανικών δυνάμεων της στρατιάς του Αιγαίου, συνελθόντες σήμερα την 1η Σεπτεμβρίου 1944 στο χωριό Λειβάδι περιφερείας Θεσσαλονίκης, συμφωνήσαμε τα εξής.

1- Ό Ε.ΛΑ.Σ. αναλαμβάνει την υποχρέωση να μη εμπόδιση την υποχώρηση του γερμανικού στρατού στην περιοχή της Ο.Μ.Μ., εισερχόμενος σε κάθε εκκενούμενο τμήμα μετά την αναχώρηση και του τελευταίου Γερμανού στρατιώτου.

2- Παράλληλα ή Γερμανική Α.Σ.Δ.Μ.Α. υποχρεούται να διάταξη την αποχώρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας από την πόλη της Θεσ/νίκης, την οποία και θα παραδώσει στον Εφεδρικό Ε.ΛΑ.Σ. και στην Πολιτική Οργάνωση του Ε.Α.Μ. σύμφωνα με λεπτομερειακό σχέδιο πού τα δύο συμβαλλόμενα μέρη (Ο.Μ.Μ.-Ε.Α.Μ. και Γ.Α.Σ.Δ.Μ.Α.) θα καθορίσουν.

3- Ό Ε.ΛΑ.Σ. εγγυάται για τη ζωή των Γερμανών στρατιωτών, πού προσχώρησαν ή θα προσχωρήσουν στις τάξεις του, φτάνει να υποσχεθούν πώς θα πολεμήσουν στο πλευρό του ενάντια σε οποιοδήποτε εχθρό του Λαϊκού Στρατού. 

4- Ό Ε.ΛΑ.Σ. δεν φέρει καμιά ευθύνη αν αντιλαϊκές προδοτικές ομάδες επιτεθούν κατά γερμανικών δυνάμεων.

5- Ή Γ.Α.Σ.Δ.Μ.Α. θα παραχώρηση στον Ε.ΛΑ.Σ. βαρύ οπλισμό και ανάλογο πολεμικό υλικό για την εξουδετέρωση των ως άνω ομάδων.

6- Ό Ε.ΛΑ.Σ. με όρους αυτούς και με συνεργασία των βουλγαρικών και αλβανικών παρτιζάνικων τμημάτων αναλαμβάνει την καταπολέμηση των αντιλαϊκών ανταρτικών ομάδων.

Το σύμφωνο αυτό γράφτηκε σε δύο, το ένα στην ελληνική γλώσσα και το παρέλαβε ο Ταγ/ρχης Έρριχ Φένσκε και το δεύτερο στη γερμανική και το παρέλαβε ο καπετάν Κίτσος.

Λειβάδι 1-9-1944

Ό αντιπρόσωπος της Ο.Μ.Μ.                                                  Για την Γ.Α.Σ.Δ.Μ.Α.

(Υπογραφή)                                                                                     (Υπογραφή)

Σφραγίς

Είναι αλήθεια ότι φαίνεται απίστευτο. Και όμως είναι αληθινό. Αν δεν πιστεύετε κάντε κλικ εδώ και θα δείτε την πρωτότυπη συμφωνία. Εδώ έχουμε και μια μεγέθυνση τμήματος του κειμένου που δείχνει ότι οι Γερμανοί ναζί εμπιστευόντουσαν περισσότερο τους ΕΛΑΣίτες από τα Τάγματα Ασφαλείας!!

Γι’ αυτό και προτίμησαν να παραδώσουν την Θεσσαλονίκη στους κομμουνιστές και όχι στα Τάγματα!

Το πρωτότυπο του ανωτέρω εγγράφου εκτέθηκε στην Έκθεση πειστηρίων, σε φωτοτυπία, μαζί με το πρωτότυπο της πρόσκλησης που απεύθυνε ο Καπετάν Κίτσος προς τον Γερμανό αξιωματικό για την υπογραφή του συμφώνου.

Το πρωτότυπο του εν λόγω μυστικού συμφώνου ΕΑΜ – Γερμανικού Στρατηγείου Θεσσαλονίκης κατατέθηκε από τον Εθνικό Σύνδεσμο ΕΛΑΣιτών Μακεδονίας – Θράκης στην εξεταστική Επιτροπή του ΟΗΕ στην Θεσσαλονίκη.

Το επίσημο όργανο του ΚΚΕ Νέος Κόσμος (Τεύχος 9ον Σεπτεμβρίου 1950) παραδέχεται ότι το κομμουνιστικό σύνταγμα Χαλκιδικής υπέγραψε συμφωνίες με τους Γερμανούς).

    Η ανωτέρω συμφωνία ήλθε στο φως τέσσερα και πλέον χρόνια αργότερα παρά του αντιπροσώπου της Ελλάδας κατά την διάρκεια της συζητήσεως του ελληνικού προβλήματος εις την πρώτη Επιτροπή της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, τον Νοέμβριο του 1948.  O αντιπρόσωπος της Σοβιετικής Ενώσεως VISHINDKI (Βισίνσκυ), όχι μόνον δεν την αμφισβήτησε στην απάντηση του, αλλά και τόνισε ότι, ορθώς έπραξε το ΕΑΜ να σύναψη τοιαύτη συμφωνία μετά των αποχωρούντων Γερμανών, εφ’ όσον σκοπός του ΕΑΜ ήταν να απαλλάξει την Ελλάδα από την παρουσία των Γερμανών και όχι να τους διατηρήσει με μάταιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα.

ΣΥΜΦΩΝΟ ΚΚΕ – ΓΕΡΜΑΝΩΝ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΜΦΩΝΟ: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Η Ιστορία.

    Τέλος του 1944 οι ΕΛΑΣίτες της Πελοποννήσου αυτή τη φορά, υπογράφουν συνθήκη ειρήνης με τους Γερμανούς (της φοβερής Γκεστάπο παρακαλώ). Μετά τις υπογραφές οι Γερμανοί ζητάνε μια αναμνηστική φωτογραφία. Οι κομμουνιστές αρνούνται. Οι Γερμανοί επιμένουν, λένε ότι οι φωτογραφίες δεν θα διαρρεύσουν και οι … φοβεροί καπετάνιοι τελικά δέχονται.

    Ο ένας από τους Γερμανούς (αυτός που ήταν πίσω από τη φωτογραφική μηχανή) κατοικούσε σε ένα επιταγμένο δωμάτιο. Το βράδυ εμφάνισε τις φωτογραφίες (γιατί ήταν αρκετές) και τις άπλωσε σε ένα σχοινί στο δωμάτιο του να στεγνώσουν, Ενώ ήταν απλωμένες χτύπησε η πόρτα. Πήγε να ανοίξει αφήνοντας ανοικτή τη πόρτα του δωματίου του.

    Από σύμπτωση πήγε και η σπιτονοικοκυρά να δει ποιος είχε έρθει, την ώρα που ο Γερμανός ήταν στη πόρτα και περνώντας από το δωμάτιο είδε τις φωτογραφίες και πήρε μια.

    Ο Γερμανός δέχτηκε τον προσκεκλημένο του, κουβέντιασαν αρκετή ώρα μαζί. Όταν έφυγε δεν πρόσεξε ότι μια φωτογραφία έλειπε.

   

Αυτή σώθηκε και αυτή βλέπετε τώρα.(Από διήγηση κάτοικου της περιοχής).

Το Κείμενο της Συμφωνίας

Άνω Κολλίνα    30-3-44 

Συνήλθωμεν σήμερον την 30-3-44 η S.D. Γερμανική Πολιτική Αστυνομία και ο Αντιπρόσωπος Πελλ. Επιτροπής και Αντ. Επιτρ. Λακωνίας και ο Αντιπρόσωπος του 8^ου Συν/τος και αποφασίσαμε τα κάτωθι:

Κατόπιν προτάσεως των Γερμανικών Αστυνομικών Αρχών, κατάπαυσιν μέχρι και της 10-4-44 πυρός και εκ μέρους των δύο παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένων και των Ταγμάτων Ασφαλείας, μέχρις  ότου αποφανθούν και αι δύο ανώτεραι  αρχαί περί των προτάσεων των γενομένων παρά των Γερμανικών Αρχών. Αι δύο συμβαλλόμεναι παρατάξεις υποχρεούνται να τηρήσουν τ’ ανωτέρω μέχρι νεωτέρας τελικής αποφάσεως περί την Λακωνίαν και γενικώτερον περί την Πελοπόννησον. Η υπόθεσις θα συζητηθή εις Αθήνας την 9-10-4-44 εκ μέρους και των δύο συμβαλλομένων.

Η Ελλάς για τους Έλληνας

          Ο

Διοικητής της Γερμανικής

Πολιτ. Αστυνομίας Σπάρτης

Ακριβές αντίγραφον

Η Παρουσίαση των Πρωταγωνιστών 

    Οι δύο γερμανοί: Ο διοικητής της Γκεστάπο Τριπόλεως (αριστερά) και ο διοικητής της Γκεστάπο Σπάρτης (δεύτερος από δεξιά) Ο πρώτος απόδεξιά ΕΛΑΣίτης λέγεται Κων/νος Μαρινάκης και θα καταθέσει ενόρκως αργότερα:

     Κατόπιν της συμφωνίας αυτής διετάχθημεν από τον ΕΛΑΣ να μην προσβάλωμεν ενόπλως τις Γερμανικές φάλαγγες. Εγώ φωτογραφήθηκα την ημέρα εκείνη εις την διακλάδωση των οδών Σπάρτης – Αραχώβης μετά την υπογραφή της συμφωνίας.

Επιβεβαίωση από το «Ριζοσπάστη»! (14/5/1944)

«Το 8ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ Λακωνίας, πιεζόμενο σκληρά, συμφώνησε με τις τοπικές γερμανικές αρχές, αναστολή εχθροπραξιών από 30-3-44 μέχρι 10-4-44». 

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΚΕ- ΓΚΕΣΤΑΠΟ

Η ηγεσία του ΚΚΕ είχε συμφωνήσει με τους Γερμανούς να τους ενημερώνουν για μπλόκα, ενώ θα κάνουν σαμποτάζ εκεί που θα τους υποδεικνύουν οι Γερμανοί. Ιδού το κείμενο.

«Ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σε συμφωνίες που θα πρέπη στο μέλλον να τις εφαρμόσουμε πιστά γιατί αυτό επιβάλλουν τα κομματικά μας συμφέροντα. Σύμφωνα μ αυτές κάθε «σαμποτάζ» ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια μας ενάντια οπλιτών ή βαθμοφόρων του Στρατού Κατοχής θα γίνεται υστέρα από σχετικές υποδείξεις του αρχηγού της Γκεστάπο. Δόστε επομένως εντολή στις Αχτίδες να πάψουν στο εξής οι ξεκάρφωτες ενέργειες. Οπλισμός μας εξασφαλίστηκε αρκετός. Σαν υπεύθυνο για τη δουλειά αυτή ή Γερμανική Διοίκηση όρισε τον Ταγματάρχη Όττο του Β’ Γραφείου. Ακόμα ανάλαβαν την υποχρέωση να μας ειδοποιούν για τα μπλόκα και τις συλλήψεις ώστε κανείς να μην υπάρχη κίνδυνος για τα μέλη της οργανώσεως μας. Παράλληλη υποχρέωση αναλάβαμε και μεις για την περίπτωση της αναχώρησης τους από την Ελλάδα. Κανένας δεν πρέπει να ενοχληθή.ΑΘΗΝΑ 13/8/44 Ι. ΣΙΑΝΤΟΣ»

Ομιλία Του Γερμανού Ρ. Χάμπε Για

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΚΕ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

Σε κάποιο άλλο σημείο του θέματος έβαλα τη συμφωνία μεταξύ Σιάντου και Γερμανών που αναλαμβάνουν και την υποχρέωση να ειδοποιούν το ΚΚΕ πριν γίνει μπλόκο. (Την κατηγόρησαν οι κομμουνιστές ως πλαστή ενώ ότι βάζουν αυτοί είναι γνήσιο!!!!!).Η συγκεκριμένη συμφωνία δόθηκε στην δημοσιότητα πάντως από κομμουνιστές.

Παραθέτω μια ομιλία του Γερμανού Ρόναλντ Χάμπε που έγινε στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης 25 Νοεμβρίου 1954.Ο Χάμπε με το ψευδώνυμο Βέμπερ ήταν πολιτικός σύμβουλος του τελευταίου Γερμανού στρατιωτικού διοικητή Ελλάδος Στρατηγού Χέλμουτ Φέλμυ και είχε αναλάβει τις επαφές με προσωπικότητες και κόμματα το 1944.Ειπε πολλά. Δείχνει ότι είχε επαφές με πολλούς (πληροφορικά σας αναφέρω ότι δεν λέει τίποτε για συνεργασία Γερμανών με την οργάνωση “Χ”) και ειδικά με το ΚΚΕ και τον ΕΛΑΣ.

Συνεπώς πέραν των γραπτών συμφωνιών που κατά καιρούς έχουν γίνει γνωστές για συνεργασία ΚΚΕ – Γερμανών υπάρχει και η ομιλία του Χάμπε στην Χαϊδελβέργη σε πυκνότατο ακροατήριο. Δυστυχώς δεν μπορώ να δημοσιεύσω όλη αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του να αντιληφθείτε πως έβλεπε ένας Γερμανός τη κατάσταση και τη συμπεριφορά του ΚΚΕ τότε. Και λέει πολλά! Αν η ομιλία γινότανε σε Αθηναϊκό Πανεπιστήμιο είναι σίγουρο ότι αν έλεγε για συνομιλίες με άλλους το τραμπούκικο αριστερό ακροατήριο θα χειροκροτούσε ενώ όταν αναφερόταν σε συνεργασία ΚΚΕ – Γερμανών οι αριστεροί ακροατές θα έφθαναν μέχρι χειροδικίας εναντίον του, κατηγορώντας τον ότι «Αυτά που λέει δεν είναι επιστημονικά».

Απολαύστε τον Ρόναλντ Χάμπε .

Θα μπορούσε κανείς, για παράδειγμα, να εξιστορήσει, πόσο παράξενο ήταν όταν, τις εβδομάδες εκείνες, μπροστά στα μάτια των δυνάμεων κατοχής μια κομμουνιστική μονάδα, έχοντας σχηματίσει, ακριβώς όπως συνηθίζεται στα στρατόπεδα, μεγάλη ουρά, παρελάμβανε συσσίτιο, ή όταν μέσα στην πόλη, γερμανικές μονάδες στρατού περνούσαν μπροστά από ένστολους και με σύγχρονα όπλα εξοπλισμένους φρουρούς κομμουνιστικών ομάδων, τη στιγμή πού ο ανταρτοπόλεμος μαίνονταν άμεσα μπροστά στις πύλες της πόλης. Έτσι συνέβη και το έξης παράδοξο: φάλαγγες από αυτοκίνητα με προορισμό το αεροδρόμιο Τατοΐου, περνούσαν μέσα στην πόλη ειρηνικά μπροστά από φρουρούς του ΕΛΑΣ, ενώ η Βέρμαχτ τους παρείχε από τα όρια της πόλης ως το Τατόι συνοδεία για να τις προστατεύσει από τους παρτιζάνους του ΕΛΑΣ.

Θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς επιπλέον, πώς συνέβαινε, ακριβώς αυτές οι αντάρτικες ομάδες των κομμουνιστών να έχουν τέτοια δύναμη και τέτοια απήχηση σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού. Εδώ δεν θα αρκούσε νά υποδείξουμε ως αιτίες, την αποθαρρυντική επίδραση της συντριβής, την έλλειψη κάποιας κυβερνητικής εξουσίας, την κατάσταση μεγάλης οικονομικής ένδειας ή το λιμό του 1941-42, πού ενέσκηψε με το βρετανικό αποκλεισμό της Ελλάδας και επιδεινώθηκε με τις πολλαπλές καταστροφές της μοναδικής σιδηροδρομικής σύνδεσης με την Ευρώπη, από ομάδες δολιοφθοράς των Συμμάχων. Θα έπρεπε νά γυρίσει κανείς πίσω, στην εποχή του “Έλληνα πρωθυπουργού Μεταξά, στην απαγόρευση πού εκείνος επέβαλε στις πολιτικές οργανώσεις, απαγόρευση πού στην πραγματικότητα μόνον οι κομμουνιστές ξεπέρασαν, επειδή, ήδη πριν από τον πόλεμο, τους εξανάγκασε νά καταφύγουν σε καλοσχεδιασμένες παράνομες μεθόδους.

Ακόμα και ο ανταρτοπόλεμος ήταν από την άποψη αύτη απολύτως κατανοητός. Βεβαίως, ο πόλεμος αυτός είχε και τις σκοτεινές του όψεις. Οι αντάρτικες ομάδες, μπορεί να επιθυμούσαν νά αναγνωρισθούν ως τακτικά στρατεύματα, οι αριστεροί όμως κυρίως, αντάρτες, αγνόησαν αρκετά συχνά το διεθνές δίκαιο πολέμου.

Απαρίθμησα κάμποσες περιπτώσεις ενόπλων επιθέσεων από αντάρτες πού δεν έφεραν καν στρατιωτική περιβολή ή, ακόμα χειρότερα, φορούσαν εξαρτήματα από γερμανικές στολές. Θύμιζαν τις θηριωδίες και κυρίως τους αποτρόπαιους ακρωτηριασμούς γερμανών στρατιωτών. Αυτού του είδους τα περιστατικά οδήγησαν, δυστυχώς, σε μια γενική όξυνση, και προκάλεσαν τα γερμανικά αντίποινα, για τα οποία εγώ ο ίδιος λυπούμαι. Λυπηρότερο όμως άπ όλα είναι το γεγονός πώς αυτές οι επιθέσεις των ανταρτών, πού έσπειραν τόση δυστυχία σε ολόκληρη την Ελλάδα, δεν είχαν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα ως προς τη διάρκεια της κατοχής στη χώρα, Δεν ήταν οι επιθέσεις των ανταρτών πού υποχρέωναν τους Γερμανούς νά εγκαταλείψουν την Ελλάδα, ήταν το ρήγμα στο ρωσικό μέτωπο. Είπα επίσης, πώς εδώ και αρκετό καιρό ή προσπάθεια των ανταρτών αποσκοπούσε κυρίως στην κατάληψη τής εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Οι άνθρωποι του ΕΛΑΣ με τους όποιους ήρθα τότε σε επαφή ήταν ο ταγματάρχης Βελής, ο λοχαγός Μπαλάσκας και ο κύριος Γιάννης Δαμοράκης. Ό ταγματάρχης Βελής, αξιωματικός των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ, καταγόταν από καλό αθηναϊκό σπίτι της Κηφισίας. Είχα την εντύπωση πώς δεν ήταν πεπεισμένος κομμουνιστής. Ό λοχαγός Μπαλάσκας ήταν ένας άκαμπτος φανατικός οπαδός της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ό Γιάννης Δαμοράκης, πολιτικός υπεύθυνος του ΕΛΑΣ στην περιοχή Αττικής-Βοιωτίας, ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος πού είχε στην ψυχή του την κομμουνιστική ιδεολογία σαν ένα αγνό ιδεώδες – ταυτόχρονα, ήταν αφοσιωμένος στην πατρίδα του.

Η πρώτη επαφή έγινε με τον ταγματάρχη Βελή. Συζητήθηκε ή δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας με τον στρατηγό Σαράφη, αρχηγό των αντάρτικων ομάδων του ΕΛΑΣ. Αρχικά, έπρεπε νά γίνει ενημέρωση σχετικά με την βασική τοποθέτηση του στρατηγού Σαράφη. Ο ταγματάρχης Βελής ανέλαβε νά θέσει το ζήτημα, μέσω ασυρμάτου, στο στρατηγείο των ανταρτών στη Βόρεια Ελλάδα. Σύντομα, έφερε την απάντηση – μισή σελίδα λεπτό χαρτί γραφομηχανής, με τη σφραγίδα της δεύτερης μεραρχίας του ΕΛΑΣ και την υπογραφή “Λογοθέτης”. Το μηχανογραφημένο κείμενο ήταν το ακόλουθο: “Συμφωνούμε για συνάντηση. Απαραίτητη παρουσία βρετανών αξιωματικών συνδέσμων”.

Αυτό δεν είχε ενδιαφέρον για μάς. Βγάλαμε πάντως το συμπέρασμα, πώς οι Βρετανοί υπέκλεπταν την ασύρματη επικοινωνία του ΕΛΑΣ. Στη συνέχεια, στείλαμε ένα μεσάζοντα στο στρατηγό Σαράφη, ο όποιος έφερε σε λίγες μέρες την απάντηση: Ό στρατηγός Σαράφης θα έδινε εντολή στα στρατεύματα του ΕΛΑΣ, νά αποφύγουν εχθροπραξίες με το γερμανικό στρατό.

Πράγματι, λίγο αργότερα κυκλοφόρησε στην Αθήνα μια προκήρυξη με την υπογραφή του στρατηγού Σαράφη, και με την εντολή νά μην παρεμποδισθούν οι Γερμανοί κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα νά σταματήσουν επίσης οι βίαιες ενέργειες εναντίον του γερμανικού στρατού Οι τοίχοι των σπιτιών στους αθηναϊκούς δρόμους ήταν, εκείνο τον καιρό, στρωμένοι κανονικά με προκηρύξεις των πιο διαφορετικών κατευθύνσεων και δεν χρειαζόταν παρά νά δρασκελίσει κανείς την πόρτα του για νά ενημερωθεί πλήρως, μέσα σε λίγα λεπτά.

Δίπλα στην προκήρυξη του στρατηγού Σαράφη, τοιχοκολλήθηκε ήδη την επόμενη μέρα μια άλλη, με την υπογραφή τής Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, και με την καρικατούρα ενός γερμανού στρατιώτη του πεζικού πού είχε πέσει σε μια ποντικοπαγίδα την εικόνα συνόδευε ή λεζάντα: “Κανένας γερμανός στρατιώτης δεν πρέπει νά φύγει ζωντανός από την Ελλάδα.”. Μια και αμφιβάλλαμε για το κατά πόσον αυτά εξέφραζαν την πραγματική θέση των κομμουνιστών ή αν επρόκειτο για προβολή προς εσωτερική κατανάλωση, στείλαμε ένα μεσάζοντα στον κομμουνιστή ηγέτη Σιάντο αυτό, εν αγνοία του Φούμη ο όποιος έφερε την έξης απάντηση: Οι κομμουνιστές θα κρατήσουν παθητική στάση απέναντι στο γερμανικό στρατό. Το αν τέτοιοι μεσάζοντες εκτελούσαν πράγματι την αποστολή τους, ή αν μας κορόιδευαν, αυτό ήταν δύσκολο νά το ελέγξει κανείς. Ή πραγματική ακολουθία των γεγονότων απέδειξε τελικό την αξιοπιστία του μάρτυρα. Τότε όμως δεν ξέραμε αν και κατά πόσον θα έπρεπε νά δώσουμε πίστη σε τέτοιες διαβεβαιώσεις.

Σε άλλες ωστόσο περιπτώσεις αποδείχθηκε ότι ή επαφή με τους κομμουνιστές ήταν άμεσα επωφελής- μας προφύλαξε μάλιστα συχνά από διάφορες κακοτοπιές.

Την μια από τις περιπτώσεις αυτές την προκάλεσε ένα τηλεγράφημα του στρατηγού Σκόμπυ από το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής. Το τηλεγράφημα αυτό, το όποιο τοιχοκολλήθηκε στους αθηναϊκούς δρόμους με τη μορφή προκήρυξης, καλούσε τον ΕΛΑΣ να εκκενώσει αμέσως την Αθήνα και την Αττική. Ταυτόχρονα όριζε το στρατηγό Σπηλιωτόπουλο ως υπεύθυνο διοικητή αυτής τής περιοχής.

Η αξίωση αυτή έδειχνε πώς στο Επιτελείο των Συμμάχων δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένοι για τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων στην περιοχή τής Αθήνας. Στην πραγματικότητα οι κομμουνιστές αισθάνονταν, και με το δίκιο τους, τόσο ισχυροί ώστε δεν σκέφτονταν καν νά ακολουθήσουν αυτή την εντολή. Αντίθετα, συμπέραναν πώς ήθελαν να τους απομακρύνουν από την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας, για νά τους εμποδίσουν νά καταλάβουν την εξουσία μετά την εκκένωση. Γι’ αυτό και άρχισαν τις προετοιμασίες, έτσι ώστε νά προχωρήσουν στην κατάληψη τής εξουσίας πριν από την αποχώρηση. Σύντομα, μάθαμε για το σχέδιο και τις προετοιμασίες τους και πληροφορηθήκαμε ταυτόχρονα πώς είχαν την πρόθεση νά ανακηρύξουν το στρατάρχη Οθωναίο ως στρατιωτικό διοικητή στη θέση του στρατηγού Σπηλιωτόπουλου.

Η κατάσταση στην Αθήνα ήταν στο έπακρο απειλητική. Σύμφωνα με αξιόπιστα στοιχεία, τα όποια προέρχονταν εν μέρει από την Ειδική Ελληνική Ασφάλεια και εν μέρει από προσωπικότητες του εθνικού, αντικομουνιστικού χώρου, ή δύναμη των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ στην περιοχή τής Αττικής αποτελούνταν τότε από 44 τάγματα με 400-600 άνδρες το καθένα. Υπήρχαν επιπλέον, ως εφεδρικοί σχηματισμοί, οι αντάρτικες ομάδες του ΕΑΜ, οι όποιες μπορούσαν νά είναι πολύ επικίνδυνες σε οδομαχίες. Το Φεβρουάριο του 1945, όταν επετεύχθη κατάπαυση των εχθροπραξιών ανάμεσα στα βρετανικά στρατεύματα και σε εκείνα των ελλήνων κομμουνιστών, κατατέθηκαν από τους τελευταίους, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τής αρμόδιας υπηρεσίας: 41.500 όπλα, 2015 οπλοπολυβόλα, 163 οβιδοβόλα και 32 πυροβόλα. Και βεβαίως, οι πάντες ήξεραν ότι αυτά δεν ήταν όλα.

Έπρεπε κάτι νά γίνει για νά αποφευχθεί αυτή ή επικίνδυνη εξέλιξη. Ο Φούμης μεσολάβησε για μια νέα συνάντηση με τους κομμουνιστές. Τους κατέστησα σαφές, πώς στην περίπτωση ένοπλης σύρραξης, ο γερμανικός στρατός θα είναι υποχρεωμένος νά απαντήσει και αυτός με τη βία των όπλων. Παρ’ όλη την πολυάριθμη δύναμη των στρατιωτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ, θα έπρεπε νά λάβουν υπόψη τους ότι πρόκειται για πρόχειρα συγκροτημένες ομάδες, οι όποιες δεν μπορούν νά αναμετρηθούν με έναν έμπειρο τακτικό στρατό, πόσο μάλλον πού ο γερμανικός στρατός είχε στη διάθεση του όπλα αντιαρματικά, αντιαεροπορικά, πυροβολικό, τεθωρακισμένα και αεροπλάνα.

Σε μια τέτοια αντιπαράθεση, το λιγότερο πού θα μπορούσε να συμβεί στα στρατεύματα του ΕΛΑΣ, θα ήταν νά εξασθενίσουν οι δυνάμεις τους. Επιπλέον, είπα τελικά, ένας ηλικιωμένος άρρωστος άνθρωπος, εννοούσα τον Οθωναίο δύσκολα μπορεί νά θεωρηθεί ως η κατάλληλη προσωπικότητα πού θα ήταν σε θέση νά ανταποκριθεί στα καθήκοντα ενός στρατιωτικού διοικητή, στην παρούσα κρίσιμη κατάσταση. Όταν το είπα αυτό, ο λοχαγός Μπαλάσκας-παρατήρησε άθελα του. “Και αυτό λοιπόν το ξέρετε!”. Πήρε πολλή ώρα μέχρι νά πεισθούν οι εκπρόσωποι του ΕΛΑΣ, ότι στην περίπτωση πού δημιουργηθούν ταραχές, ο γερμανικός στρατός δεν μπορούσε νά κάνει τίποτε άλλο παρά νά επιτεθεί. “Άλλωστε, ήδη τότε γίνονταν συνέχεια συμπλοκές στην περιοχή της πρωτεύουσας. Αυτή ήταν η πραγματικότητα. Τις τελευταίες εβδομάδες, γινόταν στην Αθήνα, καθημερινά, μέρα και νύχτα, ανταλλαγή πυρών. Ωστόσο, οι αψιμαχίες αυτές είχαν τοπικό χαρακτήρα, ήταν τοπικά και χρονικά περιορισμένες και δεν επηρέαζαν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Στη Νέα Σμύρνη, για παράδειγμα, ανταλλάσσονταν πυροβολισμοί κάθε πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα έτσι, σαν νά γινόταν κάποιος ποδοσφαιρικός αγώνας. Πριν και μετά, η καθημερινή ζωή συνέχιζε το ρυθμό της. Εντυπωσιακό ήταν ότι, στη διάρκεια αυτών των συμπλοκών, έπεφταν τόσο πολλά κεραμίδια από τις στέγες των σπιτιών. Προφανώς, πυροβολούσαν συχνά στον αέρα. Οι ακροβολισμοί αυτοί διεξάγονταν από σχετικά μικρές ομάδες δράσης των ριζοσπαστικών οργανώσεων και κατέληγαν περιστασιακά μόνο σε σοβαρότερες μάχες. Στην περιοχή του Αστεροσκοπείου, για παράδειγμα, έγινε κάποια στιγμή, ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους εθνικόφρονες, μια μάχη πού κράτησε ένα εικοσιτετράωρο.

Σε γενικές γραμμές, οι επιθέσεις δεν στρέφονταν εναντίον του γερμανικού στρατού, Εγώ ο ίδιος χρειάστηκε κάποια φορά νά διασχίσω ένοπλος ένα δρόμο και βρέθηκα τυχαία ανάμεσα σε δύο τέτοιες ομάδες πού αντάλλασσαν πυροβολισμούς. Από τη μια μεριά δόθηκε σήμα-κάποιος φώναξε: “Γερμανός!” και οι πυροβολισμοί σταμάτησαν προσωρινά. Διέσχισα το δρόμο, και τότε μόνο ξανάρχισε ή ανταλλαγή πυρών. Από τη μεριά του πάλι ο γερμανικός στρατός, καθώς βρισκόταν μέσα σε κλίμα αποχώρησης, δεν είχε καμιά πρόθεση νά αναμιχθεί, εκτός εάν γινόταν άμεσα επίθεση εναντίον του, ή εάν πινόταν νά απειλείται ή δημόσια τάξη, πράγμα πού θα γινόταν αναμφίβολα σε περίπτωση βιαίας επίθεσης των κομμουνιστών.

Μια τέτοια επίσημη απόπειρα ανατροπής φαινόταν νά έχει ξεθυμάνει. Οι κομμουνιστές ωστόσο προσπαθούσαν παρά ταύτα νά επιτύχουν τον στόχο τους, με εμμέσους τρόπους. Συχνά έφταναν στη Γενική Διοίκηση πληροφορίες σύμφωνα με τις όποιες, περιοχές γύρω από την Αττική, όπως ή Ελευσίνα, το Λιόπεσι, το Κορωπί κλπ., είχαν καταληφθεί από τα στρατεύματα του ΕΛΑΣ. Τα τοπικά τμήματα της χωροφυλακής δεν ήταν σε θέση νά τα εμποδίσουν. Μερικοί από τους χωροφύλακες εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, άλλοι πήγαν με τους κομμουνιστές. Επισκέφθηκα τότε, κατ’ εντολή του στρατηγού Φέλμυ, τον αρχηγό τής Χωροφυλακής Ντάκο, ο όποιος επιβεβαίωσε τις πληροφορίες αυτές. Όλη ή κυκλοφορία προς την Αθήνα, ακόμα και τα οχήματα του γερμανικού στρατού, ήταν τώρα υπό τον έλεγχο των στρατευμάτων του ΕΛΑΣ. Όλα τα οχήματα, ιδιαίτερα τα φορτηγά, περνούσαν από εκεί, καθώς και σε όλη την περιοχή τής πόλης, κανονικά, από τον έλεγχο των κομμουνιστών. Χωρικοί υποχρεώθηκαν νά κάνουν συγκομιδή υπό την επίβλεψη φρουρών του ΕΛΑΣ, να φορτώσουν τα προϊόντα τους σε φορτηγά, για νά τα πουλήσουν εν συνεχεία στη πόλη, σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή- στρατιώτες του ΕΛΑΣ επέβλεπαν την πώληση με το πιστόλι στο χέρι. Ο ανεφοδιασμός με τη μορφή αυτή δεν κράτησε πάντως για πολύ, μια και οι πονηροί έλληνες οδηγοί αχρήστευαν μέσα σε λίγες ώρες τα οχήματα τους, αφαιρώντας από τη μηχανή κάποια απαραίτητα για τη λειτουργία της εξαρτήματα.

Έτσι κι αλλιώς, ο ανεφοδιασμός τής πρωτεύουσας με φρέσκα φρούτα και λαχανικά από την Πελοπόννησο, διακόπηκε μετά την ολοκληρωτική εκκένωση και την ανατίναξη τής γέφυρας του Ισθμού τής Κορίνθου. Τώρα άλλωστε υπήρχε κίνδυνος νά ματαιωθεί ο τελευταίος ανεφοδιασμός.

Ο πληθυσμός γνώριζε και υπολόγιζε τις επερχόμενες ταραχές των κομμουνιστών. Τα μαγαζιά έκλεισαν και οι φούρνοι σταμάτησαν νά δουλεύουν. Αυτή ή τεταμένη κατάσταση ως προς τη διακίνηση τροφίμων εγκυμονούσε βέβαια και μια δριμεία κρίση πείνας. Έπρεπε και πάλι νά έρθω σε επαφή με τους κομμουνιστές. Τους επέστησα την προσοχή ως προς τον ερασιτεχνισμό τής προσπάθειας τους νά συγκρατήσουν τον πληθωρισμό, πού βρισκόταν ήδη σε ανυπολόγιστα υψηλά επίπεδα, με τέτοιου είδους καταναγκαστικά μέτρα. Πράγματι, με τα μέτρα αυτά, οι πληθωριστικές τιμές όχι μόνο δεν έπεσαν, αλλά αντιθέτως εκτινάχθηκαν στα ύψη. Επίσης, έπρεπε νά τους διαβιβάσω τη σοβαρή προειδοποίηση πώς ο γερμανικός στρατός θα ήταν και σε αυτήν την περίπτωση υποχρεωμένος νά επέμβει εναντίον των κομμουνιστών, εάν δεν έλυαν τον αποκλεισμό της Αθήνας. Εκείνο πού έγινε φανερό στη διάρκεια της συζήτησης αυτής ήταν πώς οι εκπρόσωποι του ΕΛΑΣ, οι όποιοι δεν είχαν ποτέ υπηρετήσει σε υπεύθυνες δημόσιες θέσεις, δεν είχαν ιδέα του τι σήμαινε ο ανεφοδιασμός μιας πόλης εκατομμυρίων με αγαθά πρώτης ανάγκης.

Το ότι οι κομμουνιστές τελικά υπαναχώρησαν, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην καλή θέληση και στη φρόνηση του Γιάννη Δαμοράκη.

Φιλονόη