Η Νέα Μεταπολίτευση έρχεται βίαια, μέσα από την κατάρρευση όχι μόνον της οικονομίας αλλά και όλου του σαθρού εποικοδομήματος που κτίσθηκε όλα αυτά τα χρόνια από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ.ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΠΡΟΗΓΕΊΤΑΙ Ο ΤΙΜΩΡΟΣ

Το κράτος – σοβιέτ του ΠΑΣΟΚ 

θα καταρρεύσει 

μαζί με τα αριστερά εξαπτέρυγά του

Όταν λέμε “Νέα Μεταπολίτευση” δεν εννοούμε ότι θα αλλάξουν τα κόμματα και οι πολιτικοί της απλώς κουστούμι και θα εμφανίζονται με νέα “πατριωτική”, ή “προοδευτική” λεοντή.

“Νέα Μεταπολίτευση” σημαίνει να τα γκρεμίσουμε όλα, από το συντεχνιακό κράτος στο οποίο κάνουν κουμάντο μερικές πολύφερνες και διαπλεκόμενες οικογένειες, μέχρι τα κόμματα που το έφτιαξαν και το στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.

Και δεν μπορεί να υπάρξει “Νέα Μεταπολίτευση” αν δεν τεθεί επιτέλους ένα τέλος στην πολύχρονη ιδεολογική κυριαρχία της καθεστωτικής αριστεράς που λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια ως στυλοβάτης του συστήματος, την μια με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Γιώργου, την άλλη με τη ΝΔ της χαζοχαρούμενης και μεσαιοχωρίτικης μεταλλαγμένης δεξιάς.

Με αυτή την έννοια έχει ιδιαίτερη σημασία στην σημερινή συγκυρία η προχθεσινή επίθεση του Σαμαρά από το βήμα της Βουλής εναντίον όχι συγκεκριμένων κομμάτων της Αριστεράς, αλλά μιας νοοτροπίας και μιας ιδεολογίας που “στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης, έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, ενοχοποίησε την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση του ασύλου παρανομίας στους Πανεπιστημιακούς χώρους. Στήριξε και υπερασπίστηκε, με λίγα λόγια όλα όσα αποτελούν σήμερα τις «ασθένειες» της Ελληνικής κοινωνίας, που μας έφεραν ως εδώ.

Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης του 74 που μας έφερε ως εδώ έχει αυταπόδεικτα αριστερό πρόσημο και αριστερή ιδεολογία, γράφτηκε χθες σε άλλη ανάρτηση του Antinews. Η εξαπάτηση του λαού από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στηρίχθηκε στην ιδεολογική στήριξη και την πολιτική ανοχή της επίσημης Αριστεράς για να αποδώσει και να μετατραπεί σε κρατικό σύστημα. Το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” επιβίωνε όλα αυτά τα χρόνια χάρις στην αστείρευτη “δεξαμενή ψήφων” της Αριστεράς. Εκατοντάδες στελέχη αυτής της Αριστεράς και της επονομαζόμενης “γενιάς του Πολυτεχνείου” στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, του πρόσφεραν κοινωνική βάση στις εκλογές, άλλοθι στους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς του.

Η μια πλευρά αυτής της παρά φύσιν πολιτικής και ιδεολογικής συμμαχίας της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ τελειώνει. Βιώνουμε το τέλος του ΠΑΣΟΚ, όπως το ξέραμε. Τελειώνουν 35 χρόνια σοβιετοκρατούμενης Ελλάδας όπου για να κάνεις καρριέρα στο δημόσιο έπρεπε να δηλώνεις αριστερός, να προσκυνάς την εικόνα του Παπανδρέου και να αφήνεις μούσι.

Όμως, η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, πάνω στην οποία το ΠΑΣΟΚ εγκατέστησε μετά την Μεταπολίτευση του 74 την τριακονταετή πολιτική ηγεμονία του αργεί ακόμα να πεθάνει.

Οι επίσημοι προπαγανδιστές αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας , τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ, όπως το ΕΘΝΟΣ της “Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας” (για να μην ξεχνιόμαστε), επιχειρούν να κρατήσουν ζωντανό το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” ανασυντάσσοντας τον Κεντροαριστερό χώρο με προμετωπίδα τον Φ. Κουβέλη της “Αριστεράς και της Προόδου” και “άλλες προοδευτικές δυνάμεις” που όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσαν ως απολογητές της καθεστηκυίας τάξης.

Οι προσπάθειες ανασύνταξης του Κεντροαριστερού χώρου στηρίζονται όμως στην αναβίωση στις σημερινές συνθήκες κρίσης όλων εκείνων των “αριστερών” και δήθεν “προοδευτικών” ιδεολογημάτων στα οποία στηρίχθηκε η πολύχρονη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ.

Όπως έλεγε ο Μαρξ, όσα συμβαίνουν στην οικονομική βάση, την υλική υπόσταση της κοινωνίας, αργούν να εκφραστούν και στο εποικοδόμημα, την ιδεολογική και πολιτική ζωή. Η κοινωνική συνείδηση αργεί να ανταποκριθεί στις αλλαγές της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Αυτό συμβαίνει και στην σημερινή ελληνική κοινωνία. Καθώς βρίσκεται σε κατάσταση σοκ στρέφεται ενστικτωδώς προς την υπεράσπιση των παλαιών κεκτημένων. Δίκαια ή όχι, αυτά τα κεκτημένα αποτελούν όμως τον πυρήνα του στρεβλού και διεφθαρμένου συντεχνιακού και δήθεν “κοινωνικού” κράτους που οικοδόμησε το ΠΑΣΟΚ με την συνεργασία της Αριστεράς και την ανοχή της Δεξιάς.

Εξηγείται έτσι η αναβίωση των αριστερών ιδεολογημάτων, με πρόσχημα τον “αντιμνημονιακό αγώνα”. Παγιδευμένη όμως στις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, η επίσημη αριστερά μετατρέπεται στην πράξη σε φορέα συντήρησης του ξεπερασμένου “κρατισμού” και συνδικαλισμού. Γίνεται απολογητής του κρατικού μοντέλου που μας έφερε ως εδώ, αποδεικνύεται η διαχρονική σταθερά του.

Αυτή η σταθερά του συστήματος κλονίζεται από τον σύγχρονο και κυρίως επίκαιρο πολιτικό λόγο του Σαμαρά.

Είναι ο μόνος που εδώ και δυο χρόνια προτείνει σταθερά ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα και να την οδηγήσει στην ανάπτυξη.

Η προχθεσινή, ομιλία του Σαμαρά στη Βουλή, ίσως ξένισε μερικούς, αλλά για άλλους είναι προφανές ότι σταθερά κάνει πράξη αυτό που είχε υποσχεθεί από το Νοέμβριο του 2009. Την οικοδόμηση μιας λαϊκής και πατριωτικής δεξιάς, απαλλαγμένης από τα μεσαιοχωρίτικα συμπλέγματα του παρελθόντος, η οποία με καθαρή ιδεολογία και προγραμματικές αρχές θα ηγηθεί της Νέας Μεταπολίτευσης.

Αυτή η πορεία δεν είναι ευθύγραμμη και ούτε μπορούσε να είναι. Λάθη έγιναν και θα γίνουν. Και μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί με τον Αντώνη Σαμαρά. Κανείς όμως, ούτε οι χειρότεροι εχθροί του, δεν μπορούν να αρνηθούν ότι η ηγετική παρουσία του στην ελληνική πολιτική σκηνή αποσταθεροποιεί το παλιό και συγκροτεί το νέο

Γιατί, όπως έλεγε πάλι ο Μάρξ, το ζήτημα δεν είναι να εξηγήσουμε τον κόσμο, είναι να τον αλλάξουμε. Ο κ. Τσίπρας, η κ. Παπαρήγα και οι άλλοι νεόκοποι και μη απολογητές του Μαρξισμού και των διαφορετικών εκδοχών του εξηγούν μόνο όσα μας συμβαίνουν. Μόνο ο Σαμαράς επιχειρεί να τα αλλάζει, μας αρέσει δεν μας αρέσει.

«Πολιτική δεν είναι να λες τα ίδια συνεχώς, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι είχες δίκιο. Δεν είναι μετά Χριστόν προφήτης ο πολιτικός. Ούτε είναι Κασσάνδρα ο πολιτικός. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Σημασία δεν έχει μόνον η πολιτική πρόβλεψη. Σημασία έχει, κυρίως, η πολιτική παρέμβαση», είπε προχθές στην Βουλή.

Όπως λοιπόν ξαναγράψαμε, η Νέα Μεταπολίτευση έρχεται βίαια, μέσα από την κατάρρευση όχι μόνον της οικονομίας αλλά και όλου του σαθρού εποικοδομήματος που κτίσθηκε όλα αυτά τα χρόνια από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» με την συνέργεια της καθεστωτικής «ψευδοαριστεράς» και της χαζοχαρούμενης ενοχικής «δεξιάς». Τριάντα χρόνια στρέβλωσης, καπηλείας και πλιάτσικου τελειώνουν με τον ορυμαγδό της πτώσης.

FactorX

Τίποτα δεν είναι μονόδρομος. Μόνο η ήττα της αδικίας είναι.

Βία είναι...

Βία είναι... να μην μπορείς να σπουδάσεις το παιδί σου γιατί δεν έχεις χρήματα μετά τις περικοπές στο μισθό σου.

Βία είναι... να πεθαίνει ο πατέρας σου γιατί δεν έχεις λεφτά να του βάλεις μια ιδιωτική νοσοκόμα σε ένα διαλυμένο νοσοκομείο.

Βία είναι... να παίρνεις σύνταξη 400 ευρώ και να δίνεις τα 200 ευρώ στο τηλέφωνο, νερό και ρεύμα.

Βία είναι... να βλέπεις το γείτονα σου να ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει.

Βία είναι... να σου χρεώνουν την αποτυχία μια πολιτικής που εσύ ποτέ δεν επέλεξες (αφού δεν σε ρώτησαν).

Βία είναι...να σε πετάν στον δρόμο, γιατί ο μισθός σου είναι -μετά από 3 πτυχία- πάνω από 500 ευρώ.

Βία είναι... να σου αλλάζουν τους φορολογικούς κανόνες κάθε μήνα.

Βία είναι... να βλέπεις τους κλέφτες να τρώνε αστακούς ενώ εσύ να ψάχνεις ψιλά στην τσέπη σου για ένα κουλούρι των 50 λεπτών.

Βία είναι... να σου λένε ότι είσαι κοπρίτης ενώ κάνεις 2 εργασίες για να επιβιώσεις.

Και τέλος βία είναι να ξεπουλάν την χώρα σου... και εσύ να πρέπει να κάνεις την πάπια.

Τίποτα δεν είναι μονόδρομος.

Μόνο η ήττα της αδικίας είναι.

Όπως ο ντε Γκωλ, ο Πούτιν στηρίχθηκε στις παραδοσιακές αξίες, την αίσθηση του μεγαλείου, τον πατριωτισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία για να αποφύγει το χάος.

Ο Πούτιν καλεί έναν δισεκατομμυριούχο 

στην κυβέρνηση

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν κάλεσε σήμερα τον Ρώσο δισεκατομμυριούχο Μιχαήλ Πρόχοροφ, ο οποίος κατετάγη τρίτος στις προεδρικές εκλογές της Κυριακής....

να συμμετάσχει ως μέλος στη νέα κυβέρνησή του.

«Ο Μιχαήλ Ντιμίτριεβιτς Πρόχοροφ είναι ένα σοβαρό πρόσωπο, ένας καλός επιχειρηματίας. Θα μπορούσε κατ’ αρχήν να είναι χρήσιμος μέσα στην κυβέρνηση, εάν κι εκείνος θα το επιθυμούσε», τόνισε ο Πούτιν, όπως μεταδίδουν τα ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων.

Ο Πούτιν δήλωσε πως πρόκειται να εξετάσει τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης με τον απερχόμενο πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος μέλλει να γίνει ο νέος πρωθυπουργός.

«Απόψε, αύριο, μεθαύριο, πρόκειται να συζητήσουμε τα θέματα αυτά με τον Ντμίτρι Ανατόλιεβιτς» Μεντβέντεφ, τόνισε.

Ο 46χρονος δισεκατομμυριούχος, νεοφερμένος στον πολιτικό στίβο, προκάλεσε πολιτική έκπληξη την περασμένη Κυριακή κατακτώντας την τρίτη θέση, μετά τον Πούτιν και τον Κομμουνιστή Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, με ποσοσοτό 7,98%, σύμφωνα με τα ελλιπή ακόμη τελικά αποτελέσματα.

Την Κυριακή, αμέσως μετά το πέρας των εκλογών, ο Πρόχοροφ είχε δηλώσει πως δεν επρόκειτο να δεχθεί οποιαδήποτε θέση του προσφερόταν στην κυβέρνηση υπό τον Πούτιν και ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Τη Δευτέρα, δε, συμμετείχε σε διαδήλωση της αντιπολίτευσης στη Μόσχα.

Από την επαύριο κιόλας των εκλογών, ο Πούτιν προσπαθώντας να προσεταιρισθεί έναν δυνητικό αντίπαλό του, είχε δηλώσει ότι ευελπιστεί να έχει έναν «εποικοδομητικό διάλογο» με τον επιχειρηματία. Σύμφωνα με τους αναλυτές, ο Πρόχοροφ αποτελεί δημιούργημα της εξουσίας για να καλύψει τον φιλελεύθερο χώρο και με αυτόν τον τρόπο να αποδυναμώσει την αντιπολίτευση.

Τα πρώτα του βήματα στην πολιτική, ο Πρόχοροφ τα τόλμησε τον Ιούνιο του 2011, με τις ευλογίες του Κρεμλίνου, αναλαμβάνοντας την ηγεσία του μικρού δεξιού κόμματος Πράβαγιε Ντίλο (Δίκαιος Σκοπός). Ωστόσο, λίγο αργότερα απομακρύνθηκε διότι, σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, είχε αρχίσει να διεκδικεί μεγαλύτερη αυτονομία στις αποφάσεις.

Λίγο αργότερα, ο Πρόχοροφ έθεσε υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές, ανακοινώνοντάς την στη διάρκεια μίας μεγάλης διαδήλωσης κατά του Πούτιν, κατά του οποίου απέφυγε να επιτεθεί άμεσα στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Προκαλεί ο Ιβάνοφ: Από τα Σκόπια η γιαγιά του Μεγαλέξανδρου, αλλά ο παππούς του Ιβάνοφ, Βούλγαρος.!!!!!!!!!

Προκαλεί ο Ιβάνοφ: Από τα Σκόπια η γιαγιά του Μεγαλέξανδρου,

αλλά ο παππούς του Ιβάνοφ, Βούλγαρος.!!!!!!!!!

Σε νέο παραλήρημα για τη μακεδονικότητα των Σκοπίων επιδόθηκε ο πρόεδρος της γειτονικής χώρας Γκιόργκι Ιβάνοφ ο οποίος μάλιστα επικαλέστηκε και τον τόπο γέννησης της γιαγιάς του Μεγαλέξανδρου για να μας «αποδείξει» ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων.

«Σεβόμαστε μόνο την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Μας κατηγορούν, επειδή έχουμε αρχαιολογικούς χώρους στο έδαφος μας. Η γιαγιά του Μεγάλου Αλέξανδρου γεννήθηκε στην Ηράκλεια Λυγκιστίδα, στη σημερινή Μπίτολα» τόνισε χαρακτηριστικά ο Σκοπιανός πρόεδρος.

Μιλώντας στην αυστριακή εφημερίδα «Die Presse», ο Ιβάνοφ κατηγόρησε την Ελλάδα ότι δε θέλει επίλυση της διαφοράς για την ονομασία και ζήτησε δημόσια από το ΝΑΤΟ να προχωρήσει στη διάσκεψη του Μαΐου με την ένταξη της χώρα τους.

Παράλληλα, ο Σκοπιανός πρόεδρος θέλησε να μας απευθύνει και ένα μήνυμα λέγοντας (με ειρωνική διάθεση) ότι οι… επιθέσεις της Ελλάδας δεν κάμπτουν το πατριωτικό τους φρόνημα: «Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους Έλληνες. Όσο περισσότερο μας επιτίθενται, τόσο θα ισχυροποιούν τα πατριωτικά μας αισθήματα».

Η εχθρική επιθετική πολιτική των κομμουνιστών του Τίτο 

έναντι της Ελλάδος 

λίγο πριν από την έναρξη του Εμφυλίου

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς μια από τις βασικές προτεραιότητες της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας ήταν να αποκαταστήσει τις διπλωματικές της σχέσεις με την Γιουγκοσλαβία. 

Γιόζιφ Μπροζ (Τίτο)

Αυτό ζητούσαν επιτακτικά από τον εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργό και οι διπλωματικές αποστολές από την Αγγλία και την Αμερική που επηρέαζαν αποφασιστικά την Ελληνική πολιτική σκηνή. Η Ελλάδα επεδίωξε την εξομάλυνση αυτή εγκαταλείποντας κάθε εδαφική διεκδίκηση στην περιοχή του Μοναστηρίου, αποστέλλοντας έναν έμπειρο πρεσβευτή στο Βελιγράδι (Διαλέτος) και αποφεύγοντας προσεκτικά να εγείρει προβλήματα στην περιοχή η να δώσει συνέχεια στις συνεχείς Γιουγκοσλαβικές προκλήσεις.

Αντιθέτως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ακολούθησε μια απροκάλυπτα επιθετική και εχθρική πολιτική κατά της Ελλάδος την εξεταζόμενη περίοδο (1944-1946). Αρχικώς οι προθέσεις αυτές δεν ήταν τόσο εμφανείς καθώς η πρώτη μετακατοχική Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση υπό τον Τίτο ήταν "οικουμενική" με περισσότερα από τα μισά μέλη της να μην είναι κομμουνιστές (ανάμεσα τους και ο υπουργός εξωτερικών). Η αρχή έγινε στις αρχές του 1945 όταν συνεχή δημοσιεύματα στην κυβερνητική εφημερίδα γιουγκοσλαβική "μπόρμπα" για απηνή και οργανωμένο διωγμό από τις Ελληνικές Αρχές της σλαβόφωνης μειονότητας που βρισκόταν κυρίως στους νομούς Φλώρινας, Καστοριάς και Πέλλας. Τα δημοσιεύματα αυτά τα ακολούθησαν δύο επίσημα διπλωματικά διαβήματα της Γιουγκοσλαβίας που επισημοποίησε έτσι τις κατηγορίες.

Η συνέχεια δόθηκε με την περίφημη συνέντευξη του Τίτο στους New York Times τον Απρίλιο του 1945 στην ερώτηση για ένα ανεξάρτητο Μακεδονικό κράτος απαντούσε ότι "δεν θα μπορούσε να αντιταχθεί στην επιθυμία όλων των "Μακεδόνων" να ενωθούν με τα αδέρφια τους". Τον Μάιο είχαμε νέο μπαράζ συνεχόμενων δημοσιευμάτων στον Γιουγκοσλαβικό Τύπο αλλά και δηλώσεων γιουγκοσλάβων επισήμων για τον "τρόμο στην Μακεδονία" που έσπερναν οι Έλληνες. Σύμφωνα με απόρρητες εκθέσεις Αμερικάνων και Άγγλων αξιωματούχων που περιόδευσαν οι ίδιοι στην επίμαχη περιοχή, οι γιουγκοσλαβικές κατηγορίες δεν επαληθεύονταν.

Το γαϊτανάκι δηλώσεων και δημοσιευμάτων κορυφώθηκε με τις δηλώσεις του Τίτο στις 11 Ιουλίου 1945 στις οποίες κατηγορούσε πλέον επισήμως την Ελλάδα για άσκηση τρομοκρατίας στον σλαβόφωνο πληθυσμό της Μακεδονίας. 

Ο Έλληνας πρωθυπουργός Βούλγαρης, καθοδηγημένος από τον Άγγλο πρέσβη, αντέδρασε με μετριοπάθεια ενώ η Ελληνική πλευρά προσπαθούσε να αποκατασταθούν οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών. Αυτό όμως γινόταν συνεχώς δυσκολότερο καθώς στις 22 Ιουλίου η Γιουγκοσλαβική διπλωματική αποστολή στην Αθήνα επέδωσε νότα διαμαρτυρίας στην οποία απαιτούσε επί λέξει "να σταματήσουν αμέσως οι διωγμοί που εξαπέλυσε η Ελληνική Κυβέρνηση εναντίον των Μακεδόνων και των συμπατριωτών τους στην Μακεδονία του Αιγαίου μέσω άτακτων σωμάτων, με την συμμετοχή και τακτικού στρατού και την υποστήριξη της κρατικής εξουσίας". 

 Σύμφωνα με απόρρητες εκθέσεις του King (διπλωματικού ακόλουθου στο Αγγλικό προξενείο της Θεσσαλονίκης) που περιόδευσε ο ίδιος στην επίμαχη περιοχή τον Ιούλιο του 1945, οι κατηγορίες αυτές δεν είχαν καμία βάση και όσα λίγα περιστατικά βίαιης αυτοδικίας είχαν εκδηλωθεί, έπαψαν αμέσως μετά την εγκατάσταση των επίσημων Ελληνικών Αρχών. Το μόνο παράπονο των Σλαβόφωνων, κατά τον King, ήταν ότι δεν έφτανε σε αυτούς η ανθρωπιστική βοήθεια της UNRRA. 

Αλλά οι Γιουγκοσλάβοι δεν περιορίστηκαν μόνο σε φραστικά πυροτεχνήματα και εντυπωσιακές κατηγορίες. Τον Σεπτέμβριο του 1945 σημειώθηκαν σοβαρά συνοριακά επεισόδια στα φυλάκια της Νίκης και του χωριού Εθνικό όπου η Ελληνική Εθνική φρουρά δέχτηκε πυρά από τα Γιουγκοσλαβικά αποσπάσματα, χωρίς όμως να υπάρξουν τραυματισμοί. Η ένταση μεταξύ των 2 χωρών μεγάλωσε το 1946 καθώς σε απόρρητες αναφορές του από το Βελιγράδι, ο έμπειρος Έλληνας πρεσβευτής ανέφερε πως η Γιουγκοσλαβία ετοιμαζόταν να ανακινήσει το "Μακεδονικό Ζήτημα". Επιθετικά άρθρα στον 

Η κυβέρνηση Τσαλδάρη

Ελληνικό Τύπο κατά του γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού καθεστώτος αλλά και του Τίτο προσωπικά εξόργισαν τους Γιουγκοσλάβους που απέσυραν τον πρέσβη τους από την Αθήνα.

Κατά την διάρκεια του 1946 έρχονταν συνεχείς πληροφορίες στην Αθήνα ότι οι Γιουγκοσλάβοι εξόπλιζαν και εκπαίδευαν στα Σκόπια ομάδες ατάκτων που θα τις χρησιμοποιούσαν κατά της Ελλάδας. Το επιστέγασμα των πληροφοριών αυτών ήταν τα αιματηρά γεγονότα στο χωριό Σκρα (που βρισκόταν πολύ κοντά στα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία )στις 11 Νοεμβρίου 1946: Ένοπλη ομάδα από οκτακόσιους αντάρτες εισήλθαν στο χωριό σκοτώνοντας τους 11 οπλίτες που ήταν η φρουρά της, δολοφόνησαν 55 "εθνικόφρονες" και πυρπόλησαν τα 2/3 των σπιτιών του χωριού. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες στις εφημερίδες έκαναν λόγω για εξαφανίσεις-απαγωγές πολιτών συγκλονίζοντας την Ελληνική κοινή γνώμη.

Σύμφωνα με πληροφορίες της Ελληνικής κυβέρνησης η ομάδα ανταρτών είχε διεισδύσει στην Ελλάδα από την Γιουγκοσλαβική μεθόριο. Σύμφωνα με την επίσημη προσφυγή του επικεφαλής της Ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ Αθανασίου Αγνίδη διεξαγόταν ανταρτοπόλεμος στην βόρεια Ελλάδα που κατευθυνόταν από την οργάνωση ΝΟΦ που έδρευε στα Σκόπια ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός Τσαλδάρης χαρακτήριζε το στρατόπεδο του Μπούλκες ως "πραγματική ακαδημία τρομοκρατών". Για την επίσημη Ελλάδα ο "κύβος" στις σχέσεις της με την Γιουγκοσλαβία είχε πλέον "ριφθεί".

Η γένεση του Μακεδονικού 

από την Κομμουνιστική Διεθνή.

Τον Ιανουάριο του 1920 συνήλθε στη Σόφια η 1η Συνδιάσκεψη των βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων στην οποία το Σ.Ε.Κ.Ε.(Κ) αντιπροσωπεύτηκε από τον Δ. Λιγδόπουλο.

Η συνδιάσκεψη αποφάσισε κατ' αρχάς τη μετονομασία της Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας σε Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (Β.Κ.Ο.) κι έθεσε επίσης ως σκοπό της μία «προλεταριακή επανάσταση» σε όλα τα βαλκανικά κράτη. 

Σύμφωνα με το σχέδιο που εκπονήθηκε εκεί, τα κράτη αυτά θα έπρεπε στη συνέχεια να συγχωνευθούν και να σχηματίσουν μία «Βαλκανική Σοβιετική Κομμουνιστική Ομοσπονδία». 

Η όλη κίνηση τελούσε υπό την καθοδήγηση της Κ.Δ., η οποία διόρισε δύο στελέχη της, τον Κ. Ρακόβσκυ και Ντ. Μανουίλσκι ως «ινστρούχτορές» της. 

Πυρήνας της Β.Κ.Ο. ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας που δεν ήταν μόνο το καλύτερα οργανωμένο Κ.Κ. στα Βαλκάνια, αλλά διέθετε και αναγνωρισμένους από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ηγέτες, τους Β. Κολάροφ, Κ. Καμπατίεφ και Γκ. Δημητρώφ.

Σε μία από τις πρώτες προκηρύξεις της Β.Κ.Ο, μόλις τον Αύγουστο του 1920, αναφέρεται το «Μακεδόνικο» ως θέμα  καταπίεσης των εθνικών μειονοτήτων στις εκτός Βουλγαρίας περιοχές της Μακεδονίας. 

Τον Ιούνιο όμως του 1921, ο Β. Κολάροφ αντιπρόσωπος του Κ.Κ. Βουλγαρίας στο 3° Συνέδριο της Κ.Δ. στη Μόσχα, έθεσε στον αντιπρόσωπο του Σ.Ε.Κ.Ε.(Κ), Γ. Γεωργιάδη, το ζήτημα της αυτονόμησης της Μακεδονίας, σύμφωνα με τον κύριο σκοπό της Β.Κ.Ο. για «προλεταριακή επανάσταση» στα Βαλκάνια. 

Ο Γ. Γεωργιάδης, που ήταν σοσιαλιστής και όχι μπολσεβίκος, απέρριψε την πρόταση του Β. Κολάροφ και ανέφερε στον Λένιν τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε η ανακίνηση του «Μακεδόνικου» για το Σ.Ε.Κ.Ε.(Κ). Επειδή όμως κατάλαβε από τις επαφές του ότι το ζήτημα της αυτονόμησης της Μακεδονίας είχε ήδη αποφασισθεί από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κινήματος, μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα αποχώρησε από το Κόμμα. 

Ως ιδιαίτερο θέμα, το «Μακεδονικό» παρουσιάστηκε στην ημερήσια διάταξη της 4ης Συνδιάσκεψης της Β.Κ.Ο. τον Ιούνιο του 1922 στη Σόφια, όπου ο αντιπρόσωπος του Κ.Κ. Βουλγαρίας Καμπατίεφ υποστήριξε ότι τα Κ.Κ. όφειλαν να στηρίξουν δραστήρια τον αγώνα των εθνικών μειονοτήτων για απελευθέρωση. 

Με την εισήγηση του Καμπατίεφ, όπως ήταν φυσικό, συμφώνησε ο εκπρόσωπος της Κ.Δ., διαφώνησε όμως ο εκπρόσωπος του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας Πιγιάντε με τις απόψεις του οποίου συντάχθηκε και ο εκπρόσωπος του Σ.Ε.Κ.Ε.(Κ) Γιάννης Πετσόπουλος.

Για την εξυπηρέτηση της προσπάθειας δημιουργίας ανεξάρτητης Μακεδονίας, το 4° Συνέδριο της Κ.Δ. που συνήλθε στη Μόσχα τον Νοέμβριο του 1922, δηλαδή μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, έλαβε απόφαση εναντίον της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στα εδάφη της Ελληνικής Μακεδονίας και της δυτικής Θράκης, προκειμένου ν' αποφευχθεί η αύξηση του Ελληνικού στοιχείου σ' εκείνες τις περιοχές. Στην απόφαση μάλιστα της 5ης Συνδιάσκεψης της Β.Κ.Ο., που συνήλθε στη Μόσχααμέσως μετά τη λήξη του 4ου Συνεδρίου της Κ.Δ., αναφέρθηκε για πρώτη φορά ότι στο πλαίσιο της μελλοντικής Βαλκανικής Σοβιετικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας θα ενταχθούν, ως αυτόνομες δημοκρατίες, η Μακεδονία και η Θράκη.

Στα τέλη του 1922, η Κ.Δ. έθεσε σε προτεραιότητα την κομμουνιστική επανάσταση στα Βαλκάνια μετά τη διάψευση της πρόβλεψης του Λένιν για επικράτηση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος στην κεντρική κυρίως Ευρώπη (Γερμανία, Ουγγαρία κ.λπ.) ως συνέπεια της επαναστατικής κρίσης που θα δημιουργούνταν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Η περιοχή των Βαλκανίων κρίθηκε ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις λόγω, κυρίως, της τεταμένης κατάστασης που επικρατούσε στην περιοχή ύστερα από τις πολυετείς ενδοβαλκανικές συγκρούσεις• ταυτόχρονα, οι έντονες ενδοφυλετικές διαφορές αποτελούσαν πρόσφορο κλίμα υποκίνησης εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. 

Η επαναστατική προσπάθεια της Κ.Δ. στα Βαλκάνια συνέπεσε με την έντονη εθνικιστική και αναθεωρητική πολιτική της Βουλγαρίας που είχε ως στόχο της την ανατροπή του πάγιου, μετά τις συνθήκες ειρήνης των βαλκανικών και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, συνοριακού καθεστώτος. Στις αρχές του 1923 η κυβέρνηση του αγροτιστή Σταμπολίσκι, υπό το καθεστώς του οποίου το Κ.Κ. Βουλγαρίας απολάμβανε ελευθερία κινήσεων, ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις εθνικιστικές «μακεδονικές» οργανώσεις της χώρας του. Ως αποτέλεσμα της ρήξης αυτής, οι δυναμικές «μακεδονικές» οργανώσεις υποστήριξαν ανοιχτά το εθνικιστικό πραξικόπημα του Τσαγκόφ, τον Ιούνιο του 1923, το οποίο οδήγησε στην ανατροπή της κυβέρνησης και στο φόνο του ίδιου του Σταμπολίσκι.

Με την διαρκή υποστήριξη τους, ο Τσαγκόφ συνέτριψε και την εξέγερση του Βουλγαρικού κομμουνιστικού κόμματος τον Οκτώβριο του 1923, με αποτέλεσμα οι ηγέτες του τελευταίου να διαφύγουν στη Σοβιετική Ρωσία και η έδρα της Β.Κ.Ο. να μεταφερθεί στη Βιέννη.