Ιδεολόγοι
ή
Πεμπτοφαλαγγίτες Πράκτορες.
του Κώστα Αθανασίου
Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια πολιτικές οργανώσεις (ή
και ομάδες κρούσης), οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως antifa, δηλαδή ως
«αντιφασιστικές», «αντιρατσιστικές» και «αντιναζιστικές».
Κάποιες από αυτές μας
είναι γνωστές για τη συμμετοχή μελών τους σε πορείες συνοδευόμενες από
επεισόδια, τραμπουκισμούς και βανδαλισμούς στις μεγάλες πόλεις, στα οποία
αποδίδεται εσφαλμένα ο όρος «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές».
Πρόκειται στην
πραγματικότητα για δραστηριοποίηση παρακρατικών μηχανισμών που προσπαθούν μέσα
από ποικίλες «παρεμβάσεις» να προπαγανδίσουν το πνεύμα της εθνοφοβίας, του
αντιπατριωτισμού και του κοσμοπολιτισμού και να προαγάγουν την εδραίωση της
«πολυπολιτισμικής» κοινωνίας.
Σύμφωνα με τις ελιτίστικες αντιλήψεις τους ο λαός
μας χρειάζεται μία ριζική αναμόρφωση, ώστε να σκέφτεται και να λειτουργεί
«πολιτικά ορθά» («politically correct»), υιοθετώντας τις «αξίες» άλλοτε του
«αναρχισμού» και άλλοτε της «αστικής δημοκρατίας» και μάλιστα της πλέον στυγνής
εκδοχής της: αυτής της απροκάλυπτης καταπάτησης της ελεύθερης διακίνησης των
ιδεών και της άρνησης του δικαιώματος των λαών στην εθνική ανεξαρτησία και
αυτοδιάθεση
Η ρητορική της «αντιρατσιστικής» υστερίας
Σήμερα λοιπόν έχοντας -υποτίθεται- επιλύσει όλα τα
προβλήματα που απασχολούν τον τόπο μας και την ανθρωπότητα, βρισκόμαστε ενώπιον
του φάσματος μίας «φοβερής απειλής»: του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Η
κοινωνία μας απειλείται όχι από τη σήψη, τη διαφθορά, την ανεργία, την
αναξιοκρατία, την εργοδοτική ασυδοσία, την διάλυση του κοινωνικού ιστού, την
αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης του τόπου μας, τις επιβουλές των γειτόνων
μας, την πολιτική ρευστότητα στα Βαλκάνια, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Όχι.
Δεν υπάρχουν τέτοιου είδους προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ή
τουλάχιστον δεν είναι τα πλέον φλέγοντα.
Τα μείζονα προβλήματά μας είναι ο ρατσισμός, η
ξενοφοβία, η «ομοφοβία» και πρωτίστως ο εθνικισμός (ο αλβανικός εθνικισμός
αποτελεί εξαίρεση).
Η οποιαδήποτε αναφορά στην πατρίδα, στο λαό ή στο έθνος μας
συνιστά «ρατσισμό». Έτσι «ρατσιστές» θεωρούνται κατά κάποιο τρόπο όχι μόνον οι
ακροδεξιοί ή όσοι θεωρούν ότι υπάρχουν φυλές ανώτερες και κατώτερες, αλλά και οι
ανήκοντες στην πατριωτική Αριστερά.
Η ύπαρξη ωστόσο οργανώσεων που όντως
εκφράζουν ρατσιστικές ιδέες και κυρίως η πραγματοποίηση «ρατσιστικών» επιθέσεων
κατά ξένων μεταναστών (άγνωστο από ποιους) κατά το τελευταίο διάστημα αποτελούν
το άλλοθι για τη δραστηριοποίηση των λεγόμενων «αντιρατσιστικών» και
«αντιφασιστικών» οργανώσεων.
Τα όποια κρούσματα ρατσιστικής βίας προβάλλονται με
«υπερβάλλοντα ζήλο» από τα καθεστωτικά ΜΜΕ (τη στιγμή που οι εγκληματικές
πράξεις που διαπράττονται από αλλοδαπούς υποβαθμίζονται συστηματικά ή
αποσιωπώνται), με σκοπό την δημιουργία ενός κατάλληλου κλίματος για τη συνεχή
τροφοδότηση της «αντιρατσιστικής» εκστρατείας.
Έτσι ακούγονται
μισαλλόδοξες φωνές που λένε ότι θα πρέπει να παταχτούν οι «φασίστες» νομικά ή και δια της βίας
. Διακηρύσσουν δε
το δόγμα: «καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας»! (Βεβαίως το ποιος
ορίζεται κάθε φορά «φασίστας» ή «ναζί», από ποιόν και βάσει ποιών κριτηρίων
παραμένει ασαφές και νεφελώδες…)
Έτσι λοιπόν κάποιοι με πρόσχημα την
καταπολέμηση του «αυγού του φιδιού» θέλουν να μας στερήσουν τα ατομικά και
συλλογικά μας δικαιώματα, την ελευθερία σκέψης και γνώμης, ακόμη και το δικαίωμα
του συνέρχεσθαι, κυρίως μέσα από τη διοργάνωση αντισυγκεντρώσεων.
Ο νέος «μανιχαϊσμός»
Στα πλαίσια του
«πολιτικά ορθού» σημασία για την επιδοκιμασία ή την καταδίκη μίας πράξης δεν
έχει το ίδιο το περιεχόμενό της, αλλά το ποιος την τελεί. Επί παραδείγματι
υπάρχουν «καλοί» κρανοφόροι – ροπαλοφόροι («αντιεξουσιαστές») και «κακοί»
κρανοφόροι – ροπαλοφόροι («ακροδεξιοί»).
Υπάρχουν «καλές» βιαιοπραγίες και
«κακές» βιαιοπραγίες. Υπάρχουν «πολιτικά ορθές» συγκεντρώσεις (antifa), καθώς
και άλλες που δεν πρέπει να είναι «ανεκτές» (εθνικιστικές). Υπάρχουν «καλοί»
βομβαρδισμοί (αγγλο-αμερικανικοί) και «κακοί» βομβαρδισμοί (γερμανικοί) .
Υπάρχουν «καλοί»
αναθεωρητές της ιστορίας (π.χ. Λιάκος) και κακοί αναθεωρητές της (π.χ. Irving).
Δύο μέτρα λοιπόν και δύο σταθμά. Όλη η υποκρισία στο απόγειό της!
Πέραν αυτών υπάρχει και μία έντονη «μεταναστολαγνεία», ένας παθολογικού τύπου
«φετιχισμός» για τους ξένους μετανάστες που ζουν στην πατρίδα μας, παραλλήλως
προς ένα εξίσου παθολογικό μίσος για τους Έλληνες, την Ελλάδα, την ιστορία της
και τον πολιτισμό της. Όλα τα παραπάνω χρήζουν βεβαίως ερμηνείας. Εμείς μη
διαθέτοντας γνώσεις ψυχιατρικής για να ερμηνεύσουμε την εκούσια αποκοπή κάποιων
από τη λαϊκή κοινότητα (ή τον γενιτσαρισμό αν προτιμάτε) και τη συστράτευσή τους
με τους εχθρούς του λαού και του τόπου τους, θα περιοριστούμε σε προσπάθεια
πολιτικής προσέγγισης όλου του ζητήματος.
Antifa: η «αντιφασιστική διεθνής»
Σήμερα υπάρχει ένα
παγκόσμιο δίκτυο καταπολέμησης του «φασισμού» και του «ναζισμού» και προάσπισης
των «ατομικών ελευθεριών» και των «ανθρώπινων δικαιωμάτων»: η antifa. Στην πραγματικότητα
πρόκειται για έναν γιγαντιαίο μηχανισμό καταπολέμησης όχι τόσο του ανύπαρκτου
σχεδόν φασισμού (που αποτελεί ουσιαστικά το άλλοθι για την ύπαρξή του), όσο των
λαϊκών κινημάτων για εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, «βαφτίζοντας» αυθαίρετα
«φασιστικό» και «ρατσιστικό» οτιδήποτε δεν είναι αρεστό στους υπερατλαντικούς
αυτοκρατορικούς κύκλους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ανάπτυξη αυτού του
είδους των «αντιφασιστικών» οργανώσεων έλαβε χώρα μετά την κατάρρευση του
ανατολικού μπλοκ (1990). Μάλιστα στη σημερινή Ρωσία του Πούτιν αυτού του είδους
οι οργανώσεις βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση και περιορισμό, δεδομένου ότι
δρουν υπονομευτικά για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, λειτουργώντας ως
πράκτορες δυτικών χωρών.
Στην Ελλάδα οι «αντιφασίστες» έχουν παρεισφρήσει στον ευρύτερο
χώρο των αναρχικών, των αντιεξουσιαστών, των αυτόνομων και της (ρεφορμιστικής)
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, διατηρώντας πολλά από τα εξωτερικά γνωρίσματά
τους (π.χ. «αλφάδι», μαυροκόκκινες σημαίες, «αναρχική» και «αριστερή» ρητορική
κτλ) με αποτέλεσμα να καθίστανται δυσδιάκριτοι εν μέσω των φαινομενικά
ομοϊδεατών τους, αναρχικών και αριστεριστών. Βεβαίως οι αναρχικοί και οι
συνοδοιπόροι τους ανέκαθεν διέκειντο εχθρικά ως προς οτιδήποτε είχε να κάνει με
τον όρο «έθνος» (θεωρώντας το σύμφυτο με το κράτος και την εξουσία), πολλώ δε
μάλλον με τον σωβινισμό, τον φασισμό και το ρατσισμό.
Όμως στις ημέρες μας υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους «παλαιάς
κοπής» αναρχικούς και στους «αντιφάδες». Οι πραγματικοί αναρχικοί παίρνουν
ανοιχτά το μέρος των Παλαιστινίων και στρέφονται κατά της ισραηλινής κατοχής
(φορούν μάλιστα πολλές φορές την παλαιστινιακή μαντήλα), εν αντιθέσει προς τους
«αντιφάδες» π.χ. της Γερμανίας -ιδίως τους Antideutsch- που υποστηρίζουν τα
εγκλήματα του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού και του λιβανέζικου λαού κρατώντας
σε «αντιφασιστικές» πορείες ισραηλινές και αμερικανικές σημαίες! (οι εδώ
«αντιφάδες» δεν τολμούν -προς το παρόν τουλάχιστον- να πράξουν το ίδιο λόγω του
έντονου αντιαμερικανικού κλίματος στη χώρα μας).
Επίσης οι γνήσιοι αναρχικοί δεν χειροκροτούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
των Αμερικανών στα Βαλκάνια (π.χ. «ανεξαρτητοποίηση» Κοσόβου) -όπως οι
«αντιφάδες»- επειδή δήθεν οι Σέρβοι είναι «κακοί», ως «εθνικιστές» και σύμμαχοι
των Ελλήνων εθνικιστών, ούτε θεωρούν ότι η επιδοκιμασία της αμερικανικής
πολιτικής αναφορικά με το Κόσοβο αποτελεί πράξη αλληλεγγύης υπέρ των
κατατρεγμένων από τον «ελληνικό ρατσισμό» εδώ Αλβανών μεταναστών. Οι αναρχικοί
της Ελλάδας στρέφονται εξίσου κατά όλων των εθνικισμών, είτε του ελληνικού και
του σερβικού είτε του τουρκικού και του αλβανικού και -ανεξάρτητα με το αν
συμφωνεί κανείς μαζί τους ή όχι- είναι συνεπείς σε αυτή την ιδεολογική τους
θέση.
Αντιφασιστική Δράση:
«παράρτημα» της γερμανικής antifa
Η Αντιφασιστική Δράση
είναι μία νεοεμφανιζόμενη οργάνωση (το ιστολόγιό της δημιουργήθηκε λίγες ημέρες
μετά τα γεγονότα της 2-2-2008), η οποία λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως
«υποκατάστημα» της antifa Γερμανίας, μέσα στην ευρύτερη «αλυσίδα» antifa
οργανώσεων της Ευρώπης. Είναι ενδεικτικό ότι η ονομασία «Αντιφασιστική Δράση»
αποτελεί μεταφορά στα ελληνικά του γερμανικού όρου «Antifaschistische Aktion»,
ενώ και το λογότυπό της αποτελεί ακριβές αντίγραφο του αντίστοιχου της
«μητρικής» antifa Γερμανίας . Η οργάνωση αυτή
-προφανώς για λόγους επικοινωνιακούς- δεν φθάνει στο σημείο να στηρίζει
απροκάλυπτα το Ισραήλ στα εγκλήματά του κατά των Παλαιστινίων, όπως πράττουν
άλλες «αντιφασιστικές» οργανώσεις (π.χ. Terminal 119, Cafe Morgenland) και ο
φιλοϊμπεριαλισμός της είναι κάπως συγκεκαλυμμένος.
Τα μέλη της φέρουν τα
εξωτερικά γνωρίσματα των αναρχικών με σκοπό να θολώσουν τα νερά και να
αποκρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα. Φθάνουν μάλιστα στο σημείο να
καπηλεύονται ακόμη και τους αγώνες του ΕΑΜ της περιόδου (1941-1944) κατά των
Γερμανοϊταλών φασιστών κατακτητών, συσχετίζοντας έτσι
με τον πλέον ελεεινό τρόπο την Εθνική Αντίσταση της εποχής εκείνης με τον
σημερινό δωσιλογισμό στη Νέα Τάξη. Γενικά πάντως για να παραπλανήσουν την κοινή
γνώμη υιοθετούν τη ρητορική και ορισμένες πρακτικές του αναρχικού /
αντιεξουσιαστικού, αλλά και του ευρύτερου αριστερού χώρου.
Ωστόσο, παρά την προσπάθεια για μεταμφίεση και απόκρυψη, αυτό δεν το
κατορθώνουν πάντοτε. Η αχίλλειος πτέρνα τους έγκειται στο ότι αποφεύγουν
επιμελώς και συστηματικά να καταδικάσουν τις ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις στα Βαλκάνια,
κάτι που τους καθιστά έκθετους και ύποπτους για προβοκατόρικη δράση. Είναι
ενδεικτικό ότι στο ιστολόγιό τους οι της Αντιφασιστικής Δράσης φιλοξενούν φωνές
κατεξοχήν φιλοαμερικανικές και φιλοϊμπεριαλιστικές.
Επί παραδείγματι, φωνές
που υποστηρίζουν την «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου, κατηγορώντας όσους
αντιστέκονται και στρέφονται κατά των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ως
ρατσιστές κατά των Αλβανών μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα! Παίρνουν γενικά
θέσεις υπέρ των γεωπολιτικών επιδιώξεων των ΗΠΑ και της Τουρκίας στην περιοχή,
υποστηρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς τον νεο-οθωμανισμό, αναφερόμενοι π.χ. στην
«απελευθέρωση» των Ιωαννίνων από τους Τούρκους
το 1913… Παραλείπουν επίσης να αναφερθούν στις εισβολές του τουρκικού στρατού
στο Ιράκ και στη συστηματική καταπίεση των κουρδικού λαού τις τουρκικές δυνάμεις
ασφαλείας. Αποφεύγουν όμως και να καταδικάσουν -τουλάχιστον μέχρι στιγμής
(Μάρτιος 2008)- την κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν από τους
Αμερικανό-βρετανούς και της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Τυχαία άραγε;
Το κεντρικό σύνθημά τους
είναι: «Θα σας τσακίσουμε!» (We will rock you!) Υμνούν συνεχώς τη βία και
προτρέπουν τους πολίτες σε αυτήν . Επιπλέον
φακελώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, διατηρώντας φωτογραφίες τους και
εκθέτοντάς τις στο διαδίκτυο με σκοπό τη συλλογή προσωπικών τους στοιχείων από
e-ρουφιάνους .
Γι’ αυτό αν έπρεπε να απαγορευτούν κάποιες ακραίες οργανώσεις για την
αντικοινωνική τους δράση, θα έπρεπε να είναι αυτού του είδους οι οργανώσεις. Θα
μπορούσαν μάλιστα κάποιοι να διωχθούν ποινικά για τις πράξεις τους -όχι για τις
ιδέες τους- (π.χ. για προτροπή σε άσκηση βίας, συλλογή ευαίσθητων προσωπικών
δεδομένων – ηλεκτρονικό φακέλωμα, στοχοποίηση αντιπάλων, απειλές κτλ). Μολονότι
φημολογείται έντονα ότι βρίσκονται υπό την σκέπη παρακρατικών μηχανισμών (ή μέσα
σε αυτούς), εντούτοις τέτοιου είδους κινήσεις θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν μοχλό
πίεσης εναντίον τους.
Πολλοί λοιπόν από εμάς μπαίνουν σε πονηρές σκέψεις για το ποιοι είναι αυτοί
οι «αντιφασίστες», από πού χρηματοδοτούνται και ποιόν σκοπό έχουν. Άλλοι
υποπτεύονται ότι πρόκειται για δοσίλογους που βρίσκονται στην υπηρεσία ξένων
συμφερόντων δραστηριοποιούμενοι ως «δούρειος ίππος» στους κόλπους νεολαιΐστικων
οργανώσεων, άλλοι εικάζουν ότι πρόκειται για παρασυρμένους από τη νεοταξική
ιδεολογία «χρήσιμους ηλίθιους», ενώ άλλοι πιθανολογούν ότι πρόκειται για
συνδυασμό και των δύο.
Εμείς δεν είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε κάποιες από τις παραπάνω
εικασίες, δεδομένου ότι δεν διαθέτουμε απτές αποδείξεις για κάτι τέτοιο.
Η
επερχόμενη -πολιτική ή και ένοπλη- δράση των UCKάδων και στην Ελλάδα θα
καταδείξει το τι πραγματικά ισχύει, αφού τότε όλοι αυτοί θ’ αναγκαστούν να
πάρουν θέση. Και τότε θα φανεί εάν πρόκειται για αγνούς ιδεολόγους ή για
πεμπτοφαλαγγίτες πράκτορες. Ο χρόνος θα δείξει… Σε κάθε περίπτωση αναγκαία είναι
η σύμπηξη ενός παλλαϊκού – πατριωτικού μετώπου με σκοπό την αντιϊμπεριαλιστική
δράση. Γιατί υπάρχει ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει: «Ένας είναι ο εχθρός: ο
Ιμπεριαλισμός»!
Πέντε λεωφορεία της σερβικής χωροφυλακής έφθασαν στο Πρέσεβο για την ενίσχυση της παρουσίας του κράτους, γράφει η σερβική πύλη Τέλεγκραφ.
