Με την μεγάλη επιτυχία του κόμματος Λεπέν ασχολούνται όλοι και η «Αυγή» του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εξαίρεση, δίνοντας μια νέα διάσταση στο όλο θέμα.
Έτσι, σε άρθρο υπό τον τίτλο «Η Λεπέν κι εμείς», πρώτα περιγράφει με τον συνήθη τρομολαγνικό συστημικό τρόπο την επιτυχία του κόμματος Λεπέν(«Σοκ. Σεισμός. Εφιάλτης»…), συνεχίζει θέτοντας το μεγάλο πρόβλημα του ευρωπαϊκού –και όχι μόνον- κατεστημένου για το τι επιφυλάσσει το μέλλον:«Δεν είναι ότι νοιάζεται ο έξω κόσμος για το ποιος κυβερνάει την Αλσατία ή τη Νορμανδία. Είναι ο φόβος για το...τι θα συμβεί στη μάχη όλων των μαχών για το Μέγαρο των Ηλυσίων το όχι τόσο μακρινό 2017.
Η πιθανότητα να κυβερνήσει μία από τις δύο μεγάλες χώρες της Ευρώπης η Μαρίν Λεπέν, η οποία κερδίζει συνεχώς πολιτικά έδαφος με συνθήματα ενάντια στην «ομοσπονδιοποίηση με το στανιό» – «να κλείσουμε τα σύνορα», «να γυρίσουμε την πλάτη στο ευρώ», «να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία»-, προκαλεί επανωτά εγκεφαλικά στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες».
Και τελειώνει, ομολογώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η πορτογαλική αριστερά κατάφεραν με απατηλές υποσχέσεις να παρασύρουν με το μέρος τους τον αγανακτισμένο κόσμο, εμποδίζοντας έτσι -ως αναχώματα- την διόγκωση των εθνικιστικών κινημάτων και προσφέροντας έτσι μέγιστη υπηρεσία στο σύστημα και τα μεγάλα αφεντικά του:
«Αυτός ο τελευταίος φόβος, ο πιο παραλυτικός, είναι σαφώς πιο έντονος σε χώρες όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία, που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τη Γαλλία.
Πλην όμως, οι φοβισμένοι Έλληνες και οι φοβισμένοι Πορτογάλοι δεν έφεραν στα πρόθυρα της εξουσίας μια δική τους Ακροδεξιά.
Τόλμησαν να ποντάρουν στην Αριστερά. Έδειξαν ότι δεν είναι μονόδρομος η στροφή προς πιο αυταρχικές, τάχα «μαγικές» λύσεις. Αν αρκεί αυτό το ανάχωμα του Νότου, μένει να φανεί».
Σίγουρα πρόκειται για ένα εύστοχο άρθρο.
Πράγματι, αν δεν υπήρχαν οι… μνημονιοσχίστες του ΣΥΡΙΖΑ, τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής θα ήταν διπλά και τριπλά και ο κίνδυνος για το σύστημα τεράστιος.
Τι γίνεται τώρα όμως, που το ανάχωμα του ΣΥΡΙΖΑ –μαζί με το μικρότερο, του Καμμένου- πέρασαν από τα… σκισίματα στην εφαρμογή του τρίτου και χειρότερου Μνημονίου; Και που θα βρει το σύστημα καινούργια αναχώματα για να εμποδίσουν την άνοδο της «ακροδεξιάς», ενώ τα έχει κάψει όλα;
Αντίοχος
