ΚΥΠΡΟΣ:
«Το τελευταίο τείχος της Ευρώπης»
Στις 3 Οκτωβρίου κάθε χρόνο γιορτάζεται στη Γερμανία ως η Ημέρα της Ενοποίησης.
Η διχοτόμηση ήταν αποτέλεσμα της ισορροπίας δυνάμεων μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και σύμβολο του άλλοτε Ψυχρού κι άλλοτε “θερμότερου” πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.
Τελικά το 1990 οι δυο Γερμανίες ενώθηκαν, ένα γεγονός που υπήρξε αναμφίβολα νίκη για τους λαούς της Ευρώπης, ανεξάρτητα από το πώς εξελίσσονται τα πράγματα τα τελευταία χρόνια.
Ορόσημο στη διαδικασία ενοποίησης υπήρξε η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το οποίο ξεκίνησε να χτίζεται το 1961 και παρέμεινε να χωρίζει οικογένειες και φίλους ως και το 1989.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλάκις (ως γνωστόν «ως φάρσα») και παρότι το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, έχουν στηθεί έκτοτε πλείστα τείχη ντροπής. Άντε να μετρήσεις σε ποια επανάληψη βρισκόμαστε τώρα...
Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει κανένας που να διαφωνεί με το πόσο σημαντικό ήταν αυτό το γεγονός, με εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ…
ΟΜΩΣ, δεν είδα κανένα τηλεοπτικό κανάλι, δημόσιο ή ιδιωτικό, δεν είδα καμιά εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, δεν είδα κανέναν δημοσιογράφο, κανέναν πολιτικό από όσους έλεγαν το μακρύ τους και το κοντό τους, να σημειώνουν ότι και σήμερα, το 2019, υπάρχει σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ένα Τείχος του Αίσχους, που χωρίζει την πόλη στα δύο.
Γιαυτούς που το ξεχνάνε, να θυμίσω ότι η πρωτεύουσα λέγεται Λευκωσία και το τείχος ονομάζεται Πράσινη Γραμμή…
Καταγράφουμε απλώς την Πράσινη Γραμμή στη Λευκωσία και το πιο πρόσφατο Τείχος του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Με την ευχή να πέσουν σύντομα όλα όσα στήνονται για να χωρίζουν ανθρώπινες ψυχές.
Και μία ακόμη αφορμή να ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ πως ζούσαν τότε κάποιοι άνθρωποι, γιατί την ιστορία την ξεχνάμε εύκολα.
Στις μέρες μας, είναι η τελευταία μοιρασμένη πόλη της Ευρώπης, την κόβει η Πράσινη Γραμμή και σπάει τη συνοχή και τη συνέχεια της. Το δράμα του τόπου από την κατοχή, το αγγίζεις στην κυριολεξία στα μέρη της «Πράσινης Γραμμής .
Αλλά οι καιροί προχωρούν .. …Κι αλλού, όπως το Βερολίνο, το Τείχος και οι φτιαχτοί διαχωρισμοί, έπεσαν. Είναι αυτό που ελπίζει και η Λευκωσία για την επόμενη μέρα. Να διαλυθούν οι «φτιαχτές γραμμές» και να ξαναβρεί η πόλη μας το όλον της πρόσωπο.
Όμως η Τουρκία με τα όνειρα του Νέο – Οθωμανισμού, που την κάνουν να καταδιώκει το παλιό «πεθαμένο μεγαλείο» των Σουλτάνων Οθωμανών σε Ασία, Αφρική και Ευρώπη, εξακολουθεί να πολιορκεί την Ε.Ε., που θεωρεί ότι της οφείλει την ένταξή της στη σημερινή Ευρώπη και για αυτό μέσα από τον ΑΤΤΙΛΑ και τις επιβιώσεις του δεν εννοεί να αφήσει ήσυχη ούτε την Κύπρο να ακολουθήσει την πορεία της.
Λίγες χώρες έχουν ιστορία πάνω από 10,000 χρόνια, όμως σχεδόν 8,000 χρόνια προ Χριστού η νήσος Κύπρος ήταν ήδη κατοικημένη και διένυε την Νεολιθική εποχή της.
Μία από τις πλέον σημαντικές ανασκαφές που έγιναν στην χώρα αυτή μέσα από τις επόμενες χιλιάδες χρόνια, ήταν η ανακάλυψη του χαλκού, copper, ή Kuprum στα Λατινικά, από το οποίο και πήρε το όνομα Κύπρος, η ελληνική ονομασία της Κύπρου.
Η στρατηγική θέση της νήσου, τα αποθέματα χαλκού και η ξυλεία της ήσαν εκείνα που έφεραν τους πρώτους Έλληνες στο νησί πριν 3,000 και τόσα χρόνια προς το τέλος των Τρωικών πολέμων. Εγκαταστάθηκαν στο νησί, φέρνοντας μαζί τους και δημιουργώντας την Ελληνική ταυτότητα.
Δια μέσου των αιώνων η Κύπρος πέρασε από πολλούς δυνάστες, περιλαμβανομένων των Αιγυπτίων, Ασσύριων, Περσών, που αντικατέστησαν τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Ρωμαίους, προτού η Κύπρος γίνει μέρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Αργότερα ήλθαν οι σταυροφόροι, οι Φράγκοι, Λουσινιανοί και Ενετοί, οι Οθωμανοί και οι Βρετανοί.
Η Κύπρος κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1960, για πρώτη φορά μετά από 3,500 χρόνια, όμως η ελληνική ταυτότητα της γλώσσας και πολιτισμού έχει διατηρηθεί».
Δεν υπάρχει κυπριακό έθνος. Κάτι τέτοιο δεν υφίσταται ούτε επιστημονικά, ούτε ιστορικά.
Το Έθνος είναι ένα και ελληνικότατο, και μέσα σ’ αυτό περιλαμβάνεται ο Ελληνισμός της Κύπρου.
Η άποψη «εγώ δεν είμαι Έλληνας, εγώ είμαι Κυπραίος», εκφράζει την απόλυτη αμφισβήτηση της ελληνικότητας του τόπου μας.
Πρόκειται για μια γελοία και συνάμα απόλυτα επικίνδυνη θέση, αφού οι υποστηρικτές της επιχειρηματολογούν υπέρ αυτής, επικαλούμενοι συχνά την ιστορία!
Δεν διστάζουν, μάλιστα, να καταγγείλουν ως φασίστες και ακροδεξιούς αυτούς που δηλώνουν ότι η Κύπρος είναι ελληνική.
Η αποδυνάμωση της ελληνικής εθνικής μας ταυτότητας εξυπηρετεί τις προσπάθειες αυτών, που χρόνια τώρα πασχίζουν να αποκόψουν την Κύπρο από τον υπόλοιπο Ελληνισμό.
Ποιοι είναι αυτοί;
Όσοι διαφημίζουν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως την ιδανική λύση και όσοι επιμένουν, ακόμη, πως το σχέδιο Ανάν ήταν μια τεράστια «χαμένη» ευκαιρία.
Όσοι, επίσης, υποστηρίζουν ότι ο Ερντογάν κόπτεται για μια λύση δημοκρατικών αρχών και ποζάρουν δίπλα του όλο χαμόγελα και νάζι!
Ο τρόπος για να πετύχουν τα σχέδιά τους στηρίζεται στη λογική της κυπριοποίησης. Η καλλιέργεια μιας κυπροκεντρικής συνείδησης είναι το στοιχείο που οδηγεί στην απαξίωση της ελληνικής εθνικής μας ταυτότητας.
Παράλληλα, δηλώσεις τύπου «και οι δύο λεγόμενες μητέρες πατρίδες εισέβαλαν στην Κύπρο», «οι Κύπριοι έχουν περισσότερα κοινά με τους Σύρους παρά με τους Έλληνες», ομολογούν ξεδιάντροπα τις προσπάθειες για αφελληνισμό της πατρίδας μας. Δυστυχώς, πληθαίνουν οι νεοκύπριοι, ημιμαθείς και ανιστόρητοι!
Η απαξίωση, λοιπόν, της εθνικής ταυτότητας του Έλληνα της Κύπρου έχει ως στόχο να τον καταστήσει πιο ευάλωτο και υποτακτικό στα πάσης φύσεως ξένα συμφέροντα. Έτσι, θα παρουσιαστεί πανέτοιμος, ώστε να αποδεχτεί τους 50.000 (!) εποίκους, την εκ περιτροπής προεδρία, τη σταθμισμένη ψήφο και μάλιστα να τα θεωρεί ως δημοκρατικότατες αρχές!
Ως εκ τούτου, η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία παύει να αντιμετωπίζεται ως προϊόν της τουρκικής εισβολής και της παράνομης κατοχής. Γι’ αυτό σήμερα παρουσιάζεται, μετ’ επιτάσεως, ως η βιώσιμη και λειτουργική λύση, για το καλό του κυπριακού λαού.
Η καλλιέργεια μιας «νεοκυπριακής» κουλτούρας απομακρύνει από την εθνική Ελληνική Ιστορία. Ο κοινωνός αυτού του φαιδρού κατασκευάσματος αγνοεί ότι το νησί μας μπολιάστηκε τον 14ο αι. π.Χ. από τον ελληνικό πολιτισμό.
Ταυτόχρονα, θεωρεί υπερβολή το ότι η ελληνικότητα της Κύπρου διατηρήθηκε αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες, παρά τους πολλούς κατακτητές.
Ο νεοκύπριος, χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, αποκαλεί λανθασμένο και αχρείαστο τον εθνικοαπελευθερωτικό, αντιαποικιακό και πατριωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Και φυσικά, χαρακτηρίζει ως «υπέρβαση» την επίσκεψη στα Φυλακισμένα Μνήματα, πάνω στα οποία είναι κτισμένη η Κυπριακή Δημοκρατία.
Αντιστεκόμαστε σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και δηλώνουμε με υπερηφάνεια την ελληνική μας ταυτότητα.
Δεν λησμονούμε ότι τα σύνορά μας φτάνουν στην αγαπημένη Κερύνεια, που την ξεπουλούν σε προδοτικά παζάρια και «σημαδεμένες τράπουλες». Σχέδια τύπου Ανάν διαγράφουν την ελληνικότητα της Κύπρου και πλήττουν τις ρίζες μας.
Η Κύπρος, όμως, είναι ελληνική και αυτή η πραγματικότητα απέτρεψε την πλήρη τουρκοποίησή της το 2004.
Το τεράστιο ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού αποδεικνύει ότι η ελληνική εθνική ταυτότητα συνιστά ισχυρό παράγοντα αντίστασης.
Μέρες Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας θα σημάνουν μέρες σκλαβιάς, πόνου και ταπείνωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το «Δεν ξεχνώ και Αγωνίζομαι», στην Κύπρο του 2019 μπορεί να αποτελέσει την άμυνά μας.
