Και όμως, λεφτά υπάρχουν ή μήπως πρέπει να τα λέμε κλεφτά;

Τελικά, δεν είναι μόνο ένας! 

Πολλοί πολιτικοί και δημόσια πρόσωπα έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό

 Ξεκίνησαν από το 2010!

16 δισ. "φυγαδεύτηκαν" τη διετία 2010-2011, το 9% βρίσκεται στην Ελβετία

Βόμβα ... μεγατόνων έσκασε νωρίτερα και στη Βουλή μετά τα όσα ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών. Όπως είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος εντοπίστηκαν από ελέγχους του υπουργείου αρκετά εμβάσματα πολιτικών και συγγενών τους προς το εξωτερικό αξίας άνω των 100.000 ευρώ το καθένα.

Πρόσωπα δημόσια, καλλιτέχνες, παρουσιαστές, ηθοποιοί, επιχειρηματίες, βουλευτές πρώην και... επόμενοι. 

Όλοι τους, φρόντισαν από νωρίς να διασφαλίσουν τα λεφτουδάκια τους. Δεν τα έβαλαν στο στρώμα, ούτε στο... σεντούκι! 

Προτίμησαν το εξωτερικό για ως πιο ασφαλές. 

Το έκαναν νόμιμα, αλλά τι γίνεται με το ηθικό του θέματος;

Όπως είπε ο Ε. Βενιζέλος έχει δοθεί εντολή για έκτακτους ελέγχους από το ΣΔΟΕ καθώς τα εν λόγω εμβάσματα δεν είναι κατ' ανάγκη ύποπτα, οι μετακινήσεις των ποσών μπορεί να είναι “αθώες και ανώδυνες” για επαγγελματικά ή κάποια ασθένεια και έτσι δεν πρόκειται να δοθεί τίποτε στη δημοσιότητα πριν τη φάση της ακρόασης που αναμένεται να διαρκέσει μια δυο μέρες.

Ως προς το θέμα του βουλευτή που έβγαλε στο εξωτερικό 1 εκατομμύριο ευρώ τον Μάιο του 2011 παραμένει ακόμη... άφαντος καθώς η διαδικασία που ακολούθησε ήταν νόμιμη και το θέμα “σκοντάφτει” στο ζήτημα των προσωπικών δεδομένων. 

Και όμως, λεφτά υπάρχουν ή μήπως πρέπει να τα λέμε κλεφτά;

Λέτε αν μάθουμε ποιοί έχουν αυτές τις καταθέσεις, τα ονόματά τους να ταιριάξουν με τίποτε... μίζες;Τρεις φορές περισσότερα χρήματα έχουν καταθέσει Έλληνες στην Ελβετία απ’ ότι στην ίδια τους τη χώρα, όπως αποκαλύπτει δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel. 

Ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάμε για καταθέσεις ύψους περίπου 600 δισ. ευρώ! Η ελληνική κυβέρνηση δε, είναι πεπεισμένη ότι μεγάλο μέρος αυτού του ποσού δεν έχει δηλωθεί στην εφορία.

Με τίτλο «Ελλάδα: επίθεση σε ελβετικούς λογαριασμούς», είναι το περιοδικό αναφέρεται στη συμφωνία του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με την πρόεδρο της Ελβετίας για ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με Έλληνες φοροφυγάδες.

«Στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και η πρόεδρος της Ελβετίας Μισελίν Καλμύ-Ρέι και οι υπουργοί Οικονομικών των δύο χωρών συμφώνησαν να προωθήσουν διαπραγματεύσεις με σκοπό την ανταλλαγή φορολογικών πληροφοριών», αναφέρεται στο δημοσίευμα.

Μια κοινή επιτροπή ελέγχου, όπως υφίσταται ήδη και με άλλα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ, θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί μετά και την κύρωση της σχετικής συμφωνίας από τα δύο κοινοβούλια το νωρίτερο στις αρχές του 2012.

Με την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας οι φοροφυγάδες θα πρέπει να πληρώσουν φόρο εκ των υστέρων της τάξεως του 10% για τα κέρδη από τους τόκους δέκα ετών καθώς επίσης και πρόστιμα καθυστέρησης.

Ο ευρύτερος Ελληνισμός όμως δεν έμεινε ασυγκίνητος στον Αγώνα για ΕΝΩΣΗ.

ΕΝΩΣΗ

Η μεγάλη Κρητική Επανάσταση κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας 

(Διαβάζω παντού στο διαδίκτυο για κάποιους αξιολύπητους "κρητικούς" που μιλούν για...."αυτονομία της Κρήτης". Το θλιβερότερο όλων, είναι ότι χρησιμοποιούν ως έμβλημα τους την σημαία της Ύπατης αρμοστείας του 1897, η οποία στα τέσσερα γαλάζια τμήματα της που ενώνει ο λευκός σταυρός το πάνω αριστερά είναι κόκκινο και συμβολίζει την υψηλή κυριαρχία του Σουλτάνου. Εκτός λοιπόν από το να προσβάλλουν βάναυσα την μνήμη των προγόνων τους που θυσιάστηκαν, οι αξιολύπητοι αυτοί....."αυτονομιστές", επιζητούν ένα καθεστώς στο οποίο η ζωή τους και η περιουσία τους δεν θα γίνονται σεβαστές, θα εξαγοράζουν το δικαίωμα ζωής στην αρχή κάθε έτους με κεφαλικό φόρο, ενώ για τις διαφορές τους με τους αδερφούς τους μουσουλμάνους θα δικάζονται από μουσουλμάνο καδή σύμφωνα με το νόμο του.....Κορανίου. Από μια άποψη ίσως τους αξίζει ακριβώς αυτό το καθεστώς. Για όλους εμάς που επιζητούμε κάτι καλύτερο έγραψα το κάτωθι κείμενο. Ι. Β. Δ.)

Η θέση των χριστιανών στην Οθωμανική Κρήτη δεν είχε βελτιωθεί ιδιαίτερα μετά την έκδοση του Χάτι Χουμαγιούν το 1856 που προέβλεπε ισονομία για όλους τους Οθωμανούς πολίτες ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Αντιθέτως η φορολογία των Χριστιανών αυξήθηκε, υπονομεύθηκε η γνήσια αντιπροσώπευση τους στις δημογεροντίες, ενώ σημειώνονταν αυθαιρεσίες, καταδιώξεις, φυλακίσεις και φόνοι με ανύπαρκτες αιτίες. Μια σειρά από επίμονες αναφορές των Χριστιανών στον Σουλτάνο, όχι μόνο δεν έφεραν αποτέλεσμα, αλλά τον εξόργισαν και τον οδήγησαν να αποστείλει 4.500 Αιγύπτιους στρατιώτες. Οι Τουρκοκρητικοί κάτοικοι την νήσου προέβησαν σε επιθέσεις κατά των χριστιανών ενώ ο διοικητής της νήσου Ισμαήλ Πασας απειλούσε τους χριστιανούς με αφανισμό.

Στις 21 Αυγούστου 1866 η Γενική συνέλευσις των Κρητών στο Ασκύφου των Σφακιών αποτελούμενη από τις σημαντικότερες οικογένειες της Νήσου (Κόρακας, Χατζήμιχάλης, Γογόνης, Μάντακας, Νικολούδης, Ξηράκης, Τζελεπής, Βάρδης, Τσουδερός, Μαστραχής, Σίφακας, Δασκαλάκης κτλ) κήρρυξε την "αδιάσπαστον και παντοτεινήνΕνωσιν της Κρήτης και παντώνεξαρτημάτων αυτής μετά της μητρός Ελλάδος υπό το σκήπτρον της ΑυτούΜεγαλειότητος του βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου Α΄...".

Ο ευρύτερος Ελληνισμός όμως δεν έμεινε ασυγκίνητος στον Αγώνα των Κρητών για ΕΝΩΣΗ. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ήταν πολιτικά αδύναμες και δεν μπορούσαν επισήμως να συνδράμουν τους επαναστάτες. Το κρατικό κενό όμως αναπλήρωσε η ιδιωτική πρωτοβουλία. Στην Αθήνα δημιουργήθηκε 23μελής επιτροπή υπό τον Μάρκο Ρενιέρη, σπουδαίο νομομαθή και οικονομολόγο που αργότερα έγινε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Έγιναν πολλοί έρανοι σε όλη την Ελλάδα υπέρ του Κρητικού που επέδωσαν μεγάλα χρηματικά ποσά, επιφανείς Έλληνες της διασποράς πρόσφεραν σημαντικά χρηματικά ποσά ενώ πολλοί παρουσιάστηκαν ως εθελοντές (*) για να μεταβούν στην Κρήτη να πολεμήσουν υπέρ τηςΕΝΩΣΗΣ. Ανάμεσα στους εθελοντές βρισκόταν ο σημαντικότερος Έλληνας στρατιωτικός της εποχής Πάνος Κορωναίος που ανέλαβε την αρχηγία των ελληνικών όπλων στο Ρέθυμνο, ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δημακόπουλος που υπερασπίστηκε αργότερα την Μονή Αρκαδίου και ο Μανιάτης Δημήτριος Πετροπουλάκης που αποβιβάστηκε με 550 άνδρες στο Φόδελε τον Δεκέμβριο του 1867 και αναζωπύρωσε την Επανάσταση.

Η τολμηρή εκκίνηση της επανάστασης στέφθηκε αρχικά με σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες με μεγαλύτερη αυτή στις Βρύσες του Αποκόρωνα, όπου σκοτώθηκαν και αιχμαλωτίσθηκαν 500 Αιγύπτιοι. Σύντομα όμως μετά την επιστράτευση ο Τουρκικός στρατός έφτασε τις 45.000 άνδρες ενώ οι επαναστάτες δεν είχαν ούτε τις μισές δυνάμεις, ο εξοπλισμός τους ήταν πολύ κατώτερος, ενώ είχαν και προβλήματα εφοδιασμού καθώς ο Τουρκικός στόλος είχε αποκλείσει το νησί. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1866, οι Τούρκοι και ο αρχηγός τους Μουσταφά πασάς ανέκτησαν την πρωτοβουλία, νίκησαν στο Φαβέ τους επαναστάτες υπό τον ταγματάρχη Ζυμβρακάκη και υπόταξαν τα Σφακιά που ήταν μια από τις σημαντικότερες εστίες της Επανάστασης. Στην μάχη αυτή σκοτώθηκε οι εθελοντές ανθυπολοχαγός Αλέξανδρος Πραίδης και οι Αθηναίοι δικηγόροι Έσλιν, Βαρνάβας και Βαφειάδης.

Στην συνέχεια ο Μουσταφά Πασάς με 15.000 άνδρες εκστράτευσε κατά της μονής Αρκαδίου, απειλώντας τον ηγούμενο Γαβριήλ Μαρινάκη που όμως είχε αποφασίσει να αντισταθεί. Οι υπερασπιστές της Μονής ήταν μόνο 250 άνδρες (ανάμεσα τους 40 εθελοντές) υπό τον ανθυπολοχαγό Δημακόπουλο, ενώ υπήρχαν πολλά γυναικόπαιδα μέσα στην μονή. Μετά από ισχυρή ολιγοήμερη αντίσταση των λιγοστών Ελλήνων, οι Τούρκοι εκπόρθησαν το Αρκάδι. Την κρίσιμη στιγμή της τελικής εφόδου και της γενικής σφαγής των αμάχων χριστιανών, ο οπλαρχηγός Κ. Γιαμπουδάκης έδωσε μια τραγική λύση ανατίναζοντας την πυριτιδαποθήκη.

Από 964 άτομα που είχαν κλειστεί στο Αρκάδι σώθηκαν από την ανατίναξη 114. Ανάμεσα τους και ο Δημακόπουλος με λίγους εθελοντές. Οι Τούρκοι σκότωσαν με λογχισμούς όλους τους επιζήσαντες καθώς είχαν και οι ίδιοι πολύ μεγάλες απώλειες (πάνω από 1500 νεκροί) από την ανατίναξη και έτσι ο φανατισμός στο νησί είχε φτάσει στο αποκορύφωμα.

Μετά το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου η επανάσταση εξακολουθούσε μόνο στην Δυτική Κρήτη. Ο Μουσταφά πασάς εκστράτευσε στα Χανιά τον Νοέμβριο του 1866 με 8.000 άνδρες σημειώνοντας νίκες (Φώκες), που όμως δεν ήταν αποφασιστικές. Η ύπαιθρος γνώριζε την απόλυτη λεηλασία, αλλά οι Χριστιανοί δεν δήλωναν υποταγή. 

Η επανάσταση αναζωπυρώθηκε απρόσμενα με την νίκη του ταγματάρχη Ζυμβρακάκη στην Αγία Ρούμελη στις 8 Ιανουαρίου 1867, νέοι εθελοντές έρχονταν από την Ελλάδα και νέες συγκρούσεις γίνονταν σε όλο το νησί, με σημαντικότερη την μεγάλη νίκη του Κορωναίου τον Μάρτιο του 1867 στο Αμπελάκι του Ρεθύμνου όπου οι Τούρκοι έχασαν 400 άνδρες.

Τον Φεβρουάριο του 1867 σχηματίζεται μια προσωρινή κυβέρνηση από τους Χριστιανούς, για να συντονίσει σωστότερα τον Αγώνα και να απευθυνθούν επίσημα πλέον στις Μεγάλες Δυνάμεις ζητώντας την επέμβαση τους. Η Ελληνική κυβέρνηση από την αρχή του Αγώνα τηρούσε μια φαινομενική στάση ουδετερότητας, ενώ μυστικά στήριζε την επανάσταση. Τον Δεκέμβριο του 1866, ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος με υπουργό εξωτερικών τον Χαρίλαο Τρικούπη. Η νέα κυβέρνηση έθεσε για πρώτη φορά το "Κρητικό Ζήτημα" στην διεθνή διπλωματική σκηνή, γεμίζοντας με ελπίδες τους χριστιανούς της Κρήτης.

Η Διεθνής κοινή γνωμή είχε πλέον ευαισθητοποιηθεί υπέρ των Χριστιανών της νήσου, ειδικά μετά το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Η Ρωσία και η Γαλλία του Ναπολέοντα Γ΄συζητούσαν ανοιχτά το ενδεχόμενο να ΕΝΩΘΕΙ η Κρήτη με την Ελλάδα η να ενταχθεί υπό ένα καθεστώς αυτονομίας, ενώ είχαν καταλήξει σε μια κοινή πρόταση προς την Οθωμανική Πύλη για δημοψήφισμα. Σταθερά αντίθετη σε αυτή την προοπτική παρέμενε η Αγγλία σε όλο το διάστημα της εξέγερσης, υπονομεύοντας έτσι 

τις πιθανότητες των Κρητών για σωτηρία. Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου συγκίνησε όλη την Ευρώπη και εμφανίστηκαν ακόμη και Γαριβαλδινοί εθελοντές για να πολεμήσουν στην Κρήτη, ενώ ο μεγάλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκό ζήτησε δημοσίως την επέμβαση των Μ. Δυνάμεων για να σωθεί η Κρήτη.

Οι εξελίξεις αυτές φόβισαν την Οθωμανική Πύλη που ανακάλεσε τον Μουσταφά Πασά που απέτυχε να καταστείλει την εξέγερση και απέστειλε τον Ααλή Πασά στις 22 Σεπτεμβρίου 1867 με ένα μετριοπαθές πρόγραμμα με παραχωρήσεις υπέρ των Χριστιανών και έναν νέο "Οργανικό Νόμο" που προέβλεπε αποφυλακίσεις για τους κρατούμενους Χριστιανούς και άλλα οικονομικά βοηθήματα για τους πληγέντες. Μετά από τόσο αίμα που είχε χυθεί όμως, το ποτάμι δεν γύριζε πίσω....

Τον Σεπτέμβριο του 1908 ο αυτοκράτορας της Αυστρουγγαρίας ανακοίνωσε την προσάρτηση της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και ο ηγεμόνας της Βουλγαρίας την ανεξαρτησία της. Οι Κρητικοί δεν έχασαν την ευκαιρία. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1908 ξέσπασε επανάσταση στο νησί. Χιλιάδες πολίτες των Χανίων και των γύρω περιοχών την ημέρα αυτή συγκρότησαν συλλαλητήριο, στο οποίο ο Βενιζέλος κήρυξε την οριστική ένωση της Κρήτης με την μητέρα Ελλάδα. Έχοντας συνεννοηθεί με την ελληνική κυβέρνηση, ο Ζαΐμης αναχώρησε για την Αθήνα πριν από το συλλαλητήριο. Συγκλήθηκε η συνέλευση και κήρυξε την ανεξαρτησία της Κρήτης, η σημαία της κρητικής πολιτείας υποστάλληκε για να δώσει την θέση της στην ελληνική, οι δημόσιοι υπάλληλοι ορκίσθηκαν πίστη στον βασιλιά Γεώργιο Α΄ της Ελλάδας, ενώ διορίστηκε πενταμελής εκτελεστική επιτροπή με την εντολή να κυβερνήσει το νησί εν ονόματι του βασιλιά των Ελλήνων και σύμφωνα με τους νόμους του ελληνικού κράτους. Πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο Μιχελιδάκης με τον Βενιζέλο υπουργό Εξωτερικών και Δικαιοσύνης. Τον Απρίλιο του 1910 συγκλήθηκε νέα συνέλευση, της οποίας ο Βενιζέλος εκλέχθηκε πρόεδρος ενώ κατόπιν έγινε πρωθυπουργός. Όλα τα ξένα στρατεύματα έφυγαν από την Κρήτη και η εξουσία περιήλθε εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση Βενιζέλου.

Η ελληνική κυβέρνηση, για να αποφύγει την τουρκική, αλλά και τις διεθνείς αντιδράσεις, δεν προχώρησε στην επίσημη αναγνώριση της Ένωσης. Αργότερα ο Βενιζέλος έφυγε από την Κρήτη για την Αθήνα, όπου έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας. Το 1911 οργανώθηκαν ένοπλες λαϊκές συγκεντρώσεις, που έγιναν εντονότερες με την άρνηση του Βενιζέλου να δεχτεί την είσοδο των Κρητών βουλευτών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, πράγμα που δεν επέτρεπαν οι συνθήκες. Με την έναρξη των Βαλκανικών πολέμων το 1912, η Ελληνική Βουλή έκανε δεκτούς τους Κρήτες βουλευτές με ενθουσιασμό και θερμές εκδηλώσεις.

Η οριστική λύση του Κρητικού ζητήματος δόθηκε στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, το Φλεβάρη του 1913. Με τη Συνθήκη του Λονδίνου, το Μάιο του 1913, παραχωρήθηκε η Κρήτη στην Ελλάδα. Η ένωση έγινε με επίσημη τελετή στο φρούριο Φιρκά στις 1 Δεκεμβρίου 1913. Τέλος, το 1923, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, έφυγαν και οι τελευταίοι Μουσουλμάνοι κάτοικοι του νησιού για τηνΜικρά Ασία.

                             ΕΝΩΣΗ                                                                            

Η ίδρυση και η δράση της ΕΟΚΑ Β΄ και ο Γεώργιος Γρίβας

Στις αρχές του 1970 η Κυπριακή Δημοκρατία και το γενικότερο Κυπριακό Ζήτημα βρισκόταν στην κρισιμότερη καμπή της. Ο Μακάριος είχε ακολουθήσει μια ανεξάρτητη πολιτική συγκρουόμενος πολλές φορές με την κυβέρνηση Παπανδρέου (π.χ. απόρριψη σχεδίου Άτσεσον, αναθεώρηση δεκατριών σημείων κτλ), αλλά ακόμη περισσότερο με το καθεστώς της 21ης Απριλίου λίγα χρόνια μετά. Η πολιτική που ακολουθούσε ο Μακάριος ήταν αντι-νατοική (στον ΟΗΕ είχε ταχθεί με την ομάδα των αδεσμεύτων) και αντιτουρκική (πίεζε ισχυρά τις τουρκοκυπριακές κοινότητες της Κύπρου τις οποίες είχε απομονώσει πλήρως) και έφερνε την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση σε δυσχερή θέση.

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου εχθρευόταν ανοιχτά τον Μακάριο, ενώ θεωρούσε το Κυπριακό ως "αγκάθι" στις σχέσεις το στρατιωτικό καθεστώς της Τουρκίας. Στην "συνάντηση του Έβρου το 1967" με την ανώτατη Τουρκική ηγεσία, ο Παπαδόπουλος είχε αποδεχθεί την απομάκρυνση της ενισχυμένης ελληνικής μεραρχίας από το νησί, υποκύπτοντας στον Τουρκικό εκβιασμό. Τα εκρηκτικά που είχε χρησιμοποιήσει ο Παναγούλης για την δολοφονία του Παπαδόπουλου του είχαν δοθεί από τον Μακάριο μέσω του Πολύκαρπου Γεωρκάντζη. Ο Παπαδόπουλος ήλπιζε σε μια λύση "διπλής ένωσης" για το Κυπριακό, λύση που ο Μακάριος απέρριπτε σε κάθε μορφή τηςθεωρώντας την "ντε φάκτο" διχοτόμηση.

Η "Εθνική Φρουρά" που έδρευε στην Κύπρο ελεγχόταν πλήρως από την στρατιωτική κυβέρνηση και ήταν εχθρικά διακείμενη στον Μακάριο. Την ίδια στιγμή τόσο οι Αμερικάνοι όσο και οι Βρετανοί εχθρεύονταν ανοιχτά τον Μακάριο ως παράγοντα αποσταθεροποίησης, ενώ η Τουρκία είχε αποκτήσει επαρκή αποβατικά μέσα για μια επίθεση στην Κύπρο ήδη από το 1968. Μέσα σε αυτό το εντελώς ανώμαλο κλίμα ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας βρισκόταν υπό κατ΄ οίκον περιορισμό από την 21η Απριλίου στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, σχεδιάζοντας την επάνοδο του στην Κύπρο. Οι σχέσεις του με τον Παπαδόπουλο ήταν πολύ κακές, αλλά το μίσος του στρεφόταν κυρίως κατά του Μακαρίου.

Ο Γρίβας θεωρούσε τον Μακάριο υπεύθυνο για την αποτυχία του αγώνα της ΕΟΚΑ και την υπογραφή των συνθηκών της Ζυρίχης και Λονδίνου τις οποίες θεωρούσε προδοτικές. Οι σχέσεις των δύο ανδρών εξομαλύνθηκαν πρόσκαιρα το 1959, πέρασαν από διακυμάνσεις την περίοδο 1964-1967 για να διακοπούν οριστικά με την ανάκληση του Γρίβα στην Ελλάδα μετά τα γεγονότα της Κοφίνου. Ο Γρίβας αποκαλούσε πάντοτε τον Μακάριο με το κοσμικό του όνομα (Μούσκος) ενώ του ζητούσε επίμονα να παραιτηθεί από την προεδρία αποκαλώντας τον ανθενωτικό και αρχομανή.

Στα τέλη Αυγούστου του 1971 ο Γρίβας ξεφεύγει από τον κλοιό παρακολούθησης (η τον αφήνουν να ξεφύγει) και φτάνει με θαλαμηγό στην Κύπρο. Μέσα σε ένα εξάμηνο οργανώνει την ΕΟΚΑ Β΄ με στόχο την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα. Το οργανωτικό πλαίσιο της οργάνωσης βασίστηκε στα πρότυπα της αρχικής ΕΟΚΑ, ενώ και οι οπαδοί της σε μεγάλο ποσοστό προέρχονταν από την απελευθερωτική οργάνωση. Ο οπλισμός της οργάνωσης παρασχέθηκε από την "Εθνική Φρουρά", αλλά και εμμέσως από το Ισραήλ με αντάλλαγμα πληροφορίες για την εκγύμναση Παλαιστινίων στρατιωτών στο νησί από τις ομάδες Λυσσαρίδη. Όπως φάνηκε πολύ σύντομα, η βασική προτεραιότητα του Γρίβα ήταν να εκμηδενίσει τον Μακάριο.

Πολύ σύντομα λόγω του ενδόξου ονόματος του Γρίβα αλλά και των εξαγγελιών του για ΕΝΩΣΗ, η ΕΟΚΑ Β απέκτησε μαχητικούς πυρήνες σε όλο το νησί. Στην ακμή της, η οργάνωση διέθετε πάνω από 10.000 μέλη. Πολλοί πίστευαν πως αν ο Γρίβας έκανε επίθεση σε κείνη την χρονική στιγμή (και με δεδομένη την συνενοχή της 

Εθνικής Φρουράς), ο Μακάριος ήταν καταδικασμένος. Ο Μακάριος έβλεπε τον κίνδυνο (ήδη είχαν γίνει δύο απόπειρες δολοφονίας εις βάρος του την διετία 1970-71, από τις οποίες γλύτωσε συμπτωματικά) και αποφάσισε να εξοπλίσει τους οπαδούς του αγοράζοντας από την (κομμουνιστική) Τσεχοσλοβακία μεγάλη ποσότητα όπλων και πυρομαχικών με την οποία τον Ιανουάριο του 1972 εξόπλισε τους πολυάριθμους οπαδούς του. Έτσι ο εμφύλιος ήταν επικείμενος ενώ ο κίνδυνος της Τουρκίας κάτι παραπάνω από εμφανής.

Ο Μακάριος επιζήτησε συμβιβασμό με τον Γρίβα καταλαβαίνοντας πως όφειλε να μειώσει τους επικίνδυνους αντιπάλους του. Επιζήτησε συνάντηση με τον γρίβα, που έγινε στις 26 Μαρτίου 1972, σε τεταμένο κλίμα. Ο Γρίβας ζήτησε την παραίτηση του Μακάριου και την άμεση κήρυξη ΈΝΩΣΗΣ με την Ελλάδα. ο Μακάριος προσπάθησε να κερδίσει χρόνο, συμφωνώντας κατ΄ αρχήν, αλλά εκφράζοντας φόβους για το που οδηγούσε μια τόσο προκλητική προς την Τουρκία στάση. Τόνιζε στον Γρίβα ότι ούτε η στρατιωτική κυβέρνηση θα δεχόταν να θυσιάσει την θέση της στο ΝΑΤΟ και τις σχέσεις της με την Τουρκία για τηνΈΝΩΣΗ.

Η άρνηση των θέσεων του Γρίβα από τον Μακάριο οδηγεί πλέον στην ρήξη και τον Εμφύλιο μέσα στο 1973. Τον Απρίλιο του 1973 δολοφονείται από την ΕΟΚΑ Β στην Λάρνακα ο Γ. Φωτίου, παράγοντας του κόμματος Λυσσαρίδη. Ακολούθησαν πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε αστυνομικούς σταθμούς και νέες εκτελέσεις εν ψυχρώ οπαδών του Μακαρίου πολλοί εκ των οποίων υπήρξαν και αγωνιστές της ΕΟΚΑ Α΄. Ακολούθησε η εντυπωσιακή απαγωγή του υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη, ενώ κυκλοφορούσαν παντού προκηρύξεις του Γρίβα που απειλούσε τα μέλη της Δικαιοσύνης που θα ασκούσαν διώξεις κατά στελεχών της οργάνωσης του.

Το καλοκαίρι του 1973 σημειώθηκε μια παύση στις ενέργειες της ΕΟΚΑ Β μετά από επιλογή του Γρίβα που αποφάσισε να απευθυνθεί στον κυπριακό λαό με μια σειρά από διαγγέλματα σε εφημερίδες του νησιού, καθώς ένιωθε πως έχανε το προβάδισμα στην συμπάθεια των Κυπρίων. Στις 7 Οκτωβρίου 1973 σημειώθηκε η σοβαρότερη απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακαρίου με την ανατίναξη του δρόμου που θα περνούσε το αυτοκίνητο του Κύπριου ηγέτη. Η ανατίναξη, που οργανώθηκε φυσικά από την ΕΟΚΑ Β και τον Γρίβα, ήταν μεγάλης ισχύος, άνοιξε έναν τεράστιο κρατήρα, αλλά δεν σκότωσε τον Μακάριο καθώς ο υποψήφιος...... τυραννοκτόνος Κυριάκος Τσεκούρας μάλλον από τύψεις συνειδήσεως εκπυρσοκρότησε νωρίτερα τον μηχανισμό.

Παράλληλα όμως η ΕΟΚΑ Β δεχόταν και σημαντικά χτυπήματα που την κλόνιζαν, με συνεχείς συλλήψεις ηγετικών στελεχών της από Μακαριακούς, με ανακάλυψη του οπλισμού της από τις Αρχές, με εύρεση πολλών μυστικών διαταγών και σχεδίων που βοηθούσαν τις Αρχές στον απηνή διωγμό της οργάνωσης. Ταυτόχρονα η δράση της έμοιαζε στην κοινή γνώμη ακραία και εμφυλιοπολεμική με αποτέλεσμα η Κυπριακή κοινή γνώμη να τηρεί αποστάσεις από την ΕΟΚΑ Β. Ο Γρίβας τον Ιανουάριο του 1974 βρισκόταν στο δίλημμα αν όφειλε να ανατρέψει πραξικοπηματικά τον Μακάριο η όχι. 

Η αντίδραση των οπαδών του Μακάριου, (την οποία είχε υποτιμήσει και ομολογουμένως δεν περίμενε), ο φόβος του εμφυλίου, αλλά και το προαίσθημα ότι υπηρετούσε άθελα του τους σκοπούς άλλων (Χούντα, Αμερικάνοι) τον έκανε να διστάζει. Πάντως είναι αναμφίβολο πως βρισκόταν σε επαφή με υψηλόβαθμους αξιωματικούς της νέας Χούντας στην Αθήνα (Ιωαννίδης) που τον καλούσαν να δράσει ανατρέποντας τον Μακάριο, τάζοντας στήριξη και από την Εθνοφρουρά.

Στην περίεργη αυτή κατάσταση τον βρήκε ο Θάνατος στις 27 Ιανουαρίου 1974. Φυσικός, η όχι σύμφωνα με πολλούς, ο θάνατος αυτός έσωσε μάλλον την Ιστορική μνήμη του Γρίβα, παραδίδοντας την αμόλυντη από το αδερφικό αίμα που έμελλε να ρεύσει σαν ποτάμι, από την έξαρση των προσωπικών και γενικότερων πολιτικών παθών στο Νησί....

ΑΘΗΝΑ:1000 ΕΙΚΟΝΕΣ ,ΜΙΑ ΛΕΞΗ: ΑΘΗΝΑ

ΑΘΗΝΑ:1000 ΕΙΚΟΝΕΣ ,ΜΙΑ ΛΕΞΗ: ΑΘΗΝΑ

«Θεέ μου! Η Αθήνα δεν είναι για να την αγαπά κανείς και για να την ποθεί. Τουλάχιστον η Αθήνα του εξωτερικού κόσμου, η τωρινή, η επίγεια. Πόσο διαφέρει από την ιδέα της Αθήνας που έχουμε κλεισμένη μέσα μας, σοφοί και άσοφοι, και τη λατρεύουμε. Πολυκοσμία, πανσπερμία, βαρβαροκοσμία, αυτοκινητοκρατία, χαλασμός κόσμου, ακαθαρσία, βρώμα...».

Κωστής Παλαμάς (Παρασκευή 26/7/1924)

Περίπατος στην παλιά Αθήνα (1850-1920) - Α' Μέρος

Αθήνα, 1834«Οι παλιές φωτογραφίες και ειδικότερα της Αθήνας πάντα με συγκινούσαν από μικρό παιδί. Με έκαναν να αναλογιστώ τη διαδρομή της στο πέρασμα της ιστορίας και να κατανοήσω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει . Ακόμα και σήμερα στον τακτικό μου Σαββατιάτικο περίπατο στο Μοναστηράκι κάθομαι στα παλιατζίδικα και χαζεύω ό,τι το πιο παλιό από φωτογραφίες, εφημερίδες της εποχής, παλιά καρτ ποστάλ κι αντικείμενα. Νοερά ζω στην παλιά Αθήνα.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές φωτογραφίες που βρήκα από διάφορες φωτογραφικές πηγές και που πραγματικά μερικές είναι σπάνιες. Επίσης να σας μεταφέρω μερικά λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία για την παλιά Αθήνα και για τις συνήθειες των παλιών Αθηναίων. Κάποια ίσως τα ξέρετε, κάποια τα έχετε ακούσει και κάποια ίσως σας διαφεύγουν. Μέσω του μικρού αυτού άλμπουμ, που με αρκετό κόπο και μεράκι κατόρθωσα επιτέλους να φτιάξω, θα κάνουμε μαζί μια βόλτα στην Αθήνα του παρελθόντος. Θα δούμε ότι όλα έχουν αλλάξει. Τα περισσότερα τα καταστρέψαμε άδικα. Μόνος σταθερός έχει παραμείνει, ο βράχος της Ακρόπολης, αιώνιος παρατηρητής της Αθήνας που με θλίψη θυμάται την παλιά απλότητα και ομορφιά της».

Γιώργος Σμυρνιούδης

Οι πρώτοι ξένοι περιηγητές συνοδευόμενοι από φωτογράφους στα μέσα του 19ου αιώνα «παθιασμένοι» οπαδοί των ταξιδιών και συνάμα σταλμένοι από τα μεγάλα έντυπα του εξωτερικού, έφταναν στην Αθήνα με τις ογκώδεις μηχανές τους και το βαρύ εξοπλισμό τους, μετά από ένα μακρύ, κουραστικό ταξίδι, συχνά επικίνδυνο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κατά τη διαμονή τους, τη ζέστη, την έλλειψη νερού, τη σκόνη, τα έντομα, τις μεταδοτικές ασθένειες και τα προβλήματα συνεννόησης με τους ντόπιους αχθοφόρους και δραγουμάνους (μεταφραστές της εποχής). Την τελευταία εικοσαετία του 19ου αιώνα, η φωτογραφία ετοιμάζεται να εισέλθει δυναμικά στον επόμενο αιώνα. Χάρη στην τεχνική της εξέλιξη, ιδιαίτερα με την καθιέρωση του εύκαμπτου φιλμ (1880), αποκτά τη δυνατότητα να αποτυπώνει την κίνηση, ώστε ο φακός να γίνεται μάρτυρας των γεγονότων. Εξάλλου η κυκλοφορία των πρώτων φορητών φωτογραφικών μηχανών (1889) ενθαρρύνει πολλούς ερασιτέχνες να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους.

Σπάνια φωτογραφία. Από τις πρώτες φωτογραφίες της Ακρόπολης λίγο πριν τα μέσα του 19ου αιώνα. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον λόφο του Φιλοπάππου. Το ζευγάρι που ατενίζει την Ακρόπολη είναι ξένοι περιηγητές, αν κρίνουμε από τη «φράγκικη» ενδυμασία, όπως την αποκαλούσαν οι φουστανελοφόροι Αθηναίοι της εποχής (φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Mπενάκη).

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1852, μια φοβερή θύελλα ξέσπασε ξαφνικά στον ουρανό της Αθήνας. Ήταν μια θύελλα που, όπως καταγράφηκε από τους κατοίκους της εποχής, κυριολεκτικά σάρωσε οτιδήποτε συνάντησε στο πέρασμά της. Δέντρα ξεριζώθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, αλλά, το κυριότερο, η μια από τις τρεις κολώνες που έστεκαν χωριστά από τις υπόλοιπες στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο κέντρο της πόλης, κατέπεσε. Το συμβάν αυτό θεωρήθηκε τόσο σημαδιακό από τους Αθηναίους, ώστε επί πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν ήθελαν να προσδιορίσουν την εποχή εκείνη, έλεγαν χαρακτηριστικά: «τον καιρό της κολώνας».

Σπάνια φωτογραφία εφημερίδας τραβηγμένη από τις παρυφές της Ακρόπολης. Η χρονολογία άγνωστη, εικάζεται γύρω στο 1860. Διακρίνεται η πύλη του Αδριανού και οι στήλες του Ολυμπίου Διός. Διακρίνετε η πεσμένη κολώνα. Παρατηρείστε ότι το Ζάππειο, που αποπερατώθηκε το 1874, δεν έχει ακόμη κατασκευαστεί και βέβαια το μεταγενέστερο Παναθηναϊκό στάδιο.

Η λεγόμενη Πύλη του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού δεσπόζει ακόμη και σήμερα στην Αθήνα από το 125 μ.Χ. Παρατηρούμε στη φωτογραφία ότι στα μέσα του 19ου αιώνα η ΝΑ περιοχή κάτω από την Ακρόπολη ήταν εντελώς χέρσα (φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Mπενάκη).

Άποψη της Ακρόπολης γύρω στα 1865. O Δημήτρης Κωνσταντίνου, δεύτερος επαγγελματίας φωτογράφος στην Αθήνα μετά τον Φ. Μαργαρίτη, είναι ο πρώτος Έλληνας που ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τη φωτογράφηση αρχαίων μνημείων. Οι φωτογραφίες του, ποιοτικά και αισθητικά άρτιες, σήμερα στέκονται αντάξιες δίπλα σε εκείνες των επιφανών ξένων φωτογράφων της ίδιας εποχής.

Άποψη της Αθήνας, 1865. Χαρακτική του Bachelieu από τα φωτόγραφα του Δ. Κωνσταντίνου. Γράφει ο Κ. Σκόκος στο ημερολόγιο του (έκδοση 1910) για την Αθήνα του 1865: «Στην Αθήνα πια φραγκέψαμε. Θυμάμαι εδώ και λίγα χρόνια ακόμα, κάτω από την Ακρόπολη στην παλιά Πλάκα, ήταν ένα σωρό σπιτικά, που το καθένα ήταν σωστή ζωγραφιά. Γέροι φουστανελάδες κάθονταν στα καφενεδάκια, και τα κορίτσια της γειτονιάς έτρεχαν στη βρύση με τις στάμνες τους. Εκεί τώρα χτίστηκαν παλάτια (εννοεί τα νεοκλασικά) και τα λίγα σπιτάκια που απόμειναν ολοένα χάνονται, πολιτισμός θα μου πείτε».

Φωτογραφία της Ακρόπολης τραβηγμένη από το ύψος της σημερινής πλατείας του Θησείου, μετά τα μέσα του 19ου αιώνα. Το 1880 κατεδαφίστηκαν τα μπροστινά κτίρια που βλέπουμε και χαράχθηκε η οδός Αποστόλου Παύλου που συνέδεε το Μοναστηράκι με τη συνοικία του Μακρυγιάννη (σημερινός πεζόδρομος). Η Πλατεία του Θησείου έγινε στις αρχές του 20ου αιώνα (φωτογραφική πηγή άγνωστη).

Η περιοχή των σημερινών Εξαρχείων, χωματουργικές εργασίες στην ομώνυμη πλατεία. Την εποχή εκείνη τα σημερινά Εξάρχεια ήταν προάστιο της Αθήνας (φωτογραφικό πηγή άγνωστη).

Το Ελληνικό Πιλοποιείο, από τις πιο επιτυχημένες ελληνικές επιχειρήσεις, ιδρύθηκε το 1886 από τον Ηλία Πουλόπουλο, έναν υφασματέμπορο από την Καλαμάτα που ήρθε στην Αθήνα αποφασισμένος να γίνει βιομήχανος. Το εργοστάσιο που έκτισε στο Θησείο ήταν πλήρως εξοπλισμένο ήδη το 1900 και τα καπέλα που κατασκεύαζε, αποσπούσαν διεθνή βραβεία. Η επιχείρηση λειτούργησε ως τα μέσα του 20ου αιώνα στο λιθόκτιστο κτήριο στην οδό Ηρακλειδών. Από το κτίριο έχει απομείνει μόνο ένα μικρό μέρος που έχει αποκατασταθεί στην αρχική του μορφή και ανήκει στο Πνευματικό Κέντρο «Μελίνας Μερκούρη» του Δήμου Αθηναίων.

Φωτογραφία τραβηγμένη από τον λόφο του Φιλοπάππου. Ο αρχαίος ναός που διακρίνεται είναι ο ναός του Ηφαίστου και της Αθηνάς που σώζεται ανέπαφος μέχρι σήμερα. Οι πρώτοι αρχαιολόγοι και ειδικοί πίστευαν ότι ο ναός ανήκε στον Θησέα, επειδή στην ζωοφόρο του υπάρχουν παραστάσεις από τη ζωή του, για αυτό και την περιοχή γύρω από το ναό την ονόμασαν Θησείο.

Η λεγόμενη και γραμμή 1 ή πράσινη γραμμή του μετρό της Αθήνας εγκαινιάστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1869. Στη γραμμή λειτουργούσαν ατμοκίνητα τρένα, που συνέδεαν το Θησείο με τον Πειραιά και για τη λειτουργία της ήταν υπεύθυνη η εταιρία Σιδηρόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς (Σ.Α.Π.). Η γραμμή επεκτάθηκε προς Ομόνοια και ηλεκτροδοτήθηκε το 1904 με την επωνυμία «Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι» (Ε.Η.Σ.), ενώ η εταιρία λειτουργίας μετονομάστηκε σε «Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών - Πειραιώς» (Η.Σ.Α.Π.) το 1976 ( φωτογραφική πηγή: EΛΙΑ από το Μουσείο του ΗΣΑΠ).

Από τις πρώτες στρατιωτικές αεροφωτογραφίες από αερόστατο (1890). Πάνω από τον λόφο του Φιλοπάππου (διακρίνεται και το ομώνυμο μνημείο) όπου φαίνεται το νότιο άκρο της Αθήνας. Η φωτογραφία μιλά από μόνη της….

Αεροφωτογραφία από αερόστατο της Ακρόπολης και της Πλάκας (1890) τότε που μαζί με το Ψυρρή, το Θησείο και το Μεταξουργείο ήταν οι μοναδικές της συνοικίες. Επίσης διακρίνονται και τα ανάκτορα (σημερινή Βουλή). Σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων από την Ακρόπολη βλέπουμε ότι η Αθήνα περιστοιχιζόταν από ελαιώνες, αμπελώνες και περιβόλια.

Για έναν περίπου αιώνα η ύδρευση ταλάνιζε την Αθήνα. Το παλαιό υδραγωγείο του Αδριανού είχε πάθει ανεπανόρθωτες ζημιές από τους πολέμους του ’21. Η Αθήνα υδρευόταν από τις 55 δημοτικές βρύσες που υπήρχαν σε διάφορα σημεία, οι οποίες συνεισέφεραν ελάχιστα έως και καθόλου στις καθημερινές ανάγκες της κατανάλωσης νερού. Ατελείωτες οι ουρές των Αθηναίων καθημερινά σε αυτές με τους τενεκέδες και τις στάμνες, καυγάδες για τη σειρά και φασαρίες. Χρυσές δουλειές έκαναν ωστόσο οι νερουλάδες που μετέφεραν με τα κάρα τους και πουλούσαν νερό στην Αθήνα, στα σπίτια που διέθεταν δεξαμενές από τις πηγές των γύρω χωριών, όπως της Κηφισιάς και του Αμαρουσίου. Μέχρι το 1924 η Αθήνα υδρευόταν κυρίως από τα νερά των πηγών της Πάρνηθας και από τον υπόγειο υδροφορέα. Το 1925 άρχισαν να κατασκευάζονται τα πρώτα σύγχρονα έργα ύδρευσης στην περιοχή της Πρωτεύουσας. Τη χρονιά αυτή υπογράφτηκε σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου, της Αμερικανικής Εταιρείας ULEN και της Τράπεζας Αθηνών για τη χρηματοδότηση και κατασκευή έργων ύδρευσης της Πρωτεύουσας.

Φωτογραφία από την εφημερίδα Εστία το 1894. Παρουσιάζει τη δυτική πλευρά των τότε Ανακτόρων (σημερινή Βουλή). Παρατηρούμε ότι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είχε γίνει ακόμη κι όλος ο χώρος είχε τη μορφή ενός πλούσιου άλσους. Η γύρω περιοχή δεν ήταν οικοδομημένη. Περιγράφει αξιωματικός των τότε Ανακτόρων: «Από την κεντρική είσοδο του κτιρίου των Ανακτόρων βλέπεις τον κάμπο του Ρουφ - Ρέντη - Μοσχάτου, με τα αγροτόσπιτα, τη θάλασσα, τη Σαλαμίνα, την Αίγινα κι όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, και τα γαλανά ακρογιάλια του Μοριά».

Διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου των Ανακτόρων, στο σημερινό μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, γύρω στο 1900. Αργότερα, το 1930, ξεκίνησαν οι εργασίες μετατροπής του κτιρίου σε κοινοβούλιο από τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή. Τρία χρόνια μετά, στις 2 Αυγούστου του 1934, επί πρωθυπουργίας Παναγή Τσαλδάρη, εγκαινιάζεται στο ανακαινισμένο κτίριο η αίθουσα της Γερουσίας και τον επόμενο χρόνο, στις 1 Ιουλίου 1935, επί ιδίου πρωθυπουργού πραγματοποιούνται πανηγυρικά σ’ αυτό οι εργασίες της Ε' Εθνοσυνέλευσης, στη νέα αίθουσα συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής.

O βασιλικός κήπος, που το 1974, με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, μετονομάστηκε σε Εθνικό κήπο, έγινε για τον περιβάλλοντα καλλωπισμό των βασιλικών ανακτόρων. Τις πρώτες φυτευτικές εργασίες οργάνωσε και επέβλεψε ο Βαυαρός γεωπόνος Σμάρατ (Smarat) το 1839, όπου φυτεύτηκαν 15.000 καλλωπιστικά φυτά που μεταφέρθηκαν από τη Γένοβα, καθώς επίσης και με αυτοφυή είδη, που μετέφερε από το Σούνιο και την Εύβοια ο Πρώσος γεωπόνος Φρειδερίκος Σμιτ (Friedrich Schmidt), βοηθός τού Σμάρατ. Ο κήπος συνέχισε να επεκτείνεται, και για το σκοπό αυτό προσκλήθηκε ο Γάλλος κηποτέχνης Φρανσουά Λουί Μπαρώ (François Louis Bareaud), ο οποίος ανέλαβε τη διεύθυνση τού κήπου από το 1845 έως το 1854. Τον Μπαρώ διαδέχθηκε ο Φρειδερίκος Σμιτ, ο οποίος διηύθυνε τον κήπο επί 30 χρόνια, φέρνοντας από το εξωτερικό πολλά φυτά, κατάλληλα για το κλίμα της Αττικής, συμπληρώνοντας έτσι τη φύτευση του κήπου στα σημερινά της όρια. Ο κήπος ήταν για την αποκλειστική τέρψη της βασιλικής οικογένειας και δεν ήταν ελεύθερος για τον Αθηναϊκό λαό.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι υπήρχε ένα θέατρο-κόσμημα στην πρωτεύουσα, το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, στη θέση του παλαιού Δημαρχείου (πλατεία Κοτζιά). Σε διαδοχικά σχέδια των Μπουλανζέ (1857) και Τσίλερ (1873) λειτούργησε από το 1888 έως το 1939 και πέρασε διάφορες φάσεις ταλαιπωρίας στο μισό αιώνα ζωής του. Το θέατρο αυτό είχε χωρητικότητα 1.500 θεατών και ήταν από τα καλύτερα και πολυτελέστερα της Ευρώπης, πραγματικά ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα. Όταν έφθασαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες, μην ξέροντας που να τους στεγάσει, το ως γνωστό ανοργάνωτο κράτος σταμάτησε την λειτουργία του. Για 5 περίπου χρόνια οι πρόσφυγες («οι τουρκόσποροι», όπως τους αποκαλούσαν οι ανάλγητοι Αθηναίοι αστοί της εποχής), στοιβάζονταν κατά εκατοντάδες στο θέατρο αυτό. Εγκαταλειμμένοι από το κράτος, τις παγερές νύχτες του χειμώνα έκαιγαν τα καθίσματα και τα έπιπλα. Τις κουρτίνες τις έκαναν σκεπάσματα. Το θέατρο μαγαρίστηκε. Από το 1927, που μετακόμισαν και οι τελευταίοι πρόσφυγες, το θέατρο έμεινε ανενεργό και εγκαταλειμμένο. Τελικά το 1939 την κατεδάφισή του πρότεινε ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς, υπουργός Διοίκησης Πρωτεύουσας (επί Μεταξά), με σύμφωνη απόφαση του δημάρχου Αμβρόσιου Πλυτά, λέγοντας στο Δημοτικό συμβούλιο ότι «η απαλλαγή της Αθήνας από το θέατρο θα ήταν ευεργέτημα».

Φωτογραφία μέρους της Ομόνοιας περί τα 1870. Διακρίνουμε τις κλειστές επιβατηγούς άμαξες, τις «Βικτώριες», όπως τις αποκαλούσαν. Οι ράγες των πρώτων ιππήλατων τραμ, που κατασκευάστηκαν το 1882, δεν υπάρχουν ακόμη.

Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846 και αρχικά πήρε το όνομα Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στο χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν κι έδωσαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα (φωτογραφία: Ελληνικό λογοτεχνικό και ιστορικό αρχείο).

Πλατεία Συντάγματος: Διαμορφώθηκε το 1843 και ονομαζόταν αρχικά και αυτή Πλατεία Ανακτόρων. Η πλατεία πήρε το σημερινό όνομά της από το Σύνταγμα, που αναγκάστηκε να εκδώσει ο βασιλιάς Όθωνας μετά από τη στρατιωτική περισσότερο εξέγερση και όχι λαϊκή, τη λεγόμενη Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843, που αποδεδειγμένα είχε παρακινηθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις, όταν, τότε, μόνο μία από αυτές, η Γαλλία, είχε θεσπίσει σύνταγμα. Διακρίνεται (αριστερό κτίριο) το κοσμικό καφενείο του Ζαχαράτου, «η μικρή Βουλή», όπως λεγόταν τότε, γιατί σ’ αυτό πολλές φορές παίχθηκε η τύχη, πολιτικών καταστάσεων. Στο εσωτερικό του είχε δύο αίθουσες. Στη μια κάθονταν οι απόστρατοι και εν ενεργεία στρατιωτικοί και στην άλλη οι πολιτικοί και οι λόγιοι της εποχής. Μπορούσε κανείς να διακρίνει τον Γιάννη Γρυπάρη, τον Γιάννη Βλαχογιάννη, τον Γιώργο Σουρή, τον Πέτρο Κανελλίδη, τον Καλαποθάκη, τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, τον Κονδυλάκη, τον Εμμανουήλ Ροΐδη και άλλους (φωτογραφία: Ελληνικό λογοτεχνικό και ιστορικό αρχείο).

Η πλατεία Συντάγματος στα τέλη του 19ου αιώνα. Από αυτήν τη φωτογραφία μπορούμε να κατανοήσουμε και τα μέσα συγκοινωνίας της εποχής. Διακρίνουμε τα πρώτα ιππήλατα τραμ που κινούντο πάνω σε σταθερές ράγες για να μη μεταφέρονται οι κραδασμοί στην καμπίνα και για να μειωθεί η τριβή των τροχών αυξάνοντας την έλξη των ίππων. Μπορεί η Αθήνα να μην είχε νέφος τότε αλλά πνιγόταν στη σκόνη που σήκωναν οι άμαξες και τα κάρα. Διακρίνουμε και ένα μόνιππο (λαντό). Τα μόνιππα, που ήταν κάτι σαν τα σημερινά ταξί, έκαναν πιάτσα σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας. Οι πολλοί ευκατάστατοι Αθηναίοι είχαν δικά τους λαντό σαν τα σημερινά Ι.Χ.

Στην Αθήνα αναπτύχθηκε δίκτυο ιππήλατων τροχιοδρόμων μετρικού εύρους, το 1882, για την ακρίβεια: από τη βελγικών συμφερόντων Εταιρεία Τροχιοδρόμων Αθηνών - Πειραιώς - Περιχώρων (Ε.Τ.Α.Π.Π.). Το δίκτυο αυτό ηλεκτροδοτήθηκε, αναβαθμίσθηκε και επεκτάθηκε μεταξύ 1906 και 1908, ενώ υπέστη τροποποιήσεις και προσθήκες και μεταγενέστερα. Το εισιτήριο με άμαξα αγγλικού τύπου Βικτώρια (μεγάλη άμαξα με δυο ή και τέσσερα άλογα ήταν τα λεωφορεία της εποχής) ήταν αρχικά μια δεκάρα. Όταν όμως άρχισε ο συναγωνισμός με το τραμ, το εισιτήριο κόστιζε μια πεντάρα. Επειδή δεν μπόρεσαν να αντέξουν και τον ιπποκίνητο ακόμη «τροχιόδρομο» της οδού Σταδίου, εγκατέλειψαν τη γραμμή αυτή κι εγκαταστάθηκαν στο Σταθμό Λαρίσης, κάνοντας τη διαδρομή μέχρι το Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, κοντά στην Ομόνοια. Τελικά όμως υπέκυψαν στα σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας (φωτογραφία: Ελληνικό λογοτεχνικό και ιστορικό αρχείο).

Το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετάνιας χτίστηκε το Ι842, στον ίδιο χώρο, από τον Αντώνιο Δημητρίου, σε σχέδια του μεγάλου αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν. Ένα κτίριο με δυο κατοικίες (Δημητρίου-Λημνού), γραφεία στο ισόγειο και κοινόχρηστους χώρους. Για αρκετά χρόνια (1856-1873) χρησιμοποιήθηκε για να στεγάσει τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή. Τελικά το 1874 έγινε ξενοδοχείο. Παρατηρούμε ότι το ξενοδοχείο δεν ήταν τότε όπως το βλέπουμε σήμερα (φωτογραφική πηγή: ταχυδρομική κάρτα της εποχής).

Στα Αθηναϊκά καφενεία της εποχής, εκτός από τα πολιτικά, κυριαρχούσαν τα καμώματα των ληστών. Τον καιρό εκείνον οι ληστείες στα περίχωρα της Αθήνας ήταν ένα καθημερινό γεγονός. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες ήταν δύσκολο να βρεθούν τα λημέρια των ληστών που ήταν στις παρυφές της πόλης. Η Αττική ήταν ακόμη γεμάτη από πυκνά ρουμάνια και δάση. Φανταστείτε οι Αμπελόκηποι ήταν αμπελώνες και τα Μεσόγεια είχαν πυκνά δάση με βελανιδιές και πεύκα όπου οι ντόπιοι κυνηγούσαν μέχρι και αγριογούρουνα. Οι ληστές Νταβέλης, Κακαράπης, Γιαγκούλας, Αρβανιτάκηδες κι άλλοι, όλοι τους παιδιά της φτώχειας, της αδικίας, αλλά και της αναρχικής νοοτροπίας τους, έχουν εισχωρήσει στην περιοχή του μύθου και παραμένουν ακόμη γοητευτικά. Για τον μύθο αυτόν, γίνονται ληστές για να εκδικηθούν την κοινωνία που λόγω χαμηλής καταγωγής τους είχε καταφρονέσει. Καταφεύγουν στην παρανομία και λεηλατούν τα περίχωρα των Αθηνών. Οι Αθηναίοι καταβάλλουν αντίτιμο σε αυτούς για να μπορέσουν να περάσουν τα περάσματα που ελέγχουν. Κάποιες φορές, τις περισσότερες ίσως, η προφανής αφορμή είναι η εκδίκηση για ένα φόνο. Κάποιες άλλες, η «άτιμη η κοινωνία» που τους αρνείται το δικαίωμα να στεφανωθούν το ταίρι που αγαπούν. Έτσι η εκδίκηση στην περίπτωση αυτή είναι τρομερή και προϋποθέτει έως τον φόνο του αντεραστή-γαμπρού, των γονιών της νύφης ή και της ίδιας της άπιστης.

Ο Μπαϊρακτάρης το αντίπαλο δέος των λήσταρχων. Το 1893, όταν συστάθηκε η στρατιωτική αστυνομία, στις 20 Μαρτίου 1893 διορίσθηκε με τον βαθμό του ταγματάρχη Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών αφήνοντας αναμνήσεις από πλούσια σε αριθμό περιστατικά κατά τον διωγμό των λήσταρχων, αλλά κυρίως των τότε μαγκών και κουτσαβάκηδων που μάστιζαν το κέντρο της Αθήνας. Ο «μάγκας» ήταν άντρας των λαϊκών αστικών στρωμάτων που χαρακτηριζόταν από υπερβολική αυτοπεποίθηση ή έπαρση, καθώς και από ιδιάζουσα εμφάνιση ή συμπεριφορά. Ήταν ευκατάστατος, κοινωνικός, οξυδερκής αποδεκτός από όλη την γειτονιά. Η κάθε γειτονιά είχε τον μάγκα της. Ο λόγος του ήταν συμβόλαιο «είχε μπέσα». Ο μάγκας εκτελούσε τον ρόλο του αστυνομικού και του δικαστή στη γειτονιά που ανήκε. Όταν οι παλιοί αθηναίοι είχαν μικροδιαφορές μεταξύ τους πηγαίνανε στον μάγκα για να τις λύσει. Αυτός που δικαιωνόταν έδινε τον οβολό του στον μάγκα και αυτός που δεν δικαιωνόταν ήταν υποχρεωμένος να ακούσει τις εντολές του μάγκα ασυζητητί. Διαφορετικά, ο μάγκας έστελνε τα κουτσαβάκια για «να καθαρίσουν». Τα «κουτσαβάκια» ήταν γεροδεμένοι νέοι από πολύ χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Ανήκαν στον κάθε μάγκα και τον υπηρετούσαν πιστά. Συνηθισμένη εμφάνιση τους ήταν το μακρύ μουστάκι, τα μυτερά παπούτσια με γυρισμένες μύτες, το καβουράκι, το παντελόνι με ρίγα και το κομπολόι. Στη μέση φορούσαν τυλιχτό ζωνάρι, κυρίως για να κρύβουν τα μικρά όπλα (μαχαίρια και πιστόλια) που κουβαλούσαν. Περπατούσαν με ιδιόρρυθμο τρόπο, σα να κουτσαίνουν (από κει και το «κουτσαβάκης»), φορώντας μόνο το ένα μανίκι απ’ το σακάκι για να έχουν ευχέρεια όποτε χρειαζόταν στην κίνηση του μαχαιριού. Όλα αυτά υπό την ανοχή της αστυνομίας που «λαδωνόταν» από τους μάγκες. Όλα αυτά μέχρι το 1893 που ο Μπαϊρακτάρης τους κυνήγησε αλύπητα. Εκτός από τη φυλάκιση και το κούρεμα με την ψιλή έδωσε εντολή να τους κόβουν το μισό μουστάκι (υποχρεώνοντάς τους να ξυρίσουν και το άλλο μισό - θανάσιμη προσβολή για τους άντρες της εποχής). Τους έκοβε επίσης τις μύτες απ’ τα παπούτσια και το μανίκι που κρεμόταν. Το 1896 πάντως, κατά τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, οι κουτσαβάκηδες επιστρατεύτηκαν από την αστυνομία, για να αντιμετωπίσουν τους ξενόφερτους πορτοφολάδες. Αργότερα, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο τύπος του μάγκα γνώρισε καινούργια αναβίωση, αυτή τη φορά συνδεμένος με την κουλτούρα της ρεμπέτικης μουσικής.

Άποψη της Αθήνας γύρω στο 1900. Η φωτογραφία ρετουσαρίστηκε σε έγχρωμη κι έτσι μπορούμε να δούμε αριστερά από το Παναθηναϊκό στάδιο το καταπράσινο Παγκράτι (φωτογραφία από ταχυδρομική κάρτα).

Περίπατος στην παλιά Αθήνα (1850-1920) - Β' Μέρος

Aριστερά σταθμευμένες σούστες και κάρο και δεξιά δύο ιππήλατα τραμ στην πλατεία Συντάγματος, τις αρχές του 20ου αιώνα. H πλατεία πιο μεγάλη, με στενότερο τον δρόμο απ’ όπου δύο γραμμές κατευθύνονταν προς τις οδούς Mητροπόλεως και Φιλελλήνων. Πολλοί Αθηναίοι, επειδή οι αποστάσεις στην Αθήνα ήταν μικρές «το έκοβαν με τα πόδια», όπως συνήθιζαν να λένε. Και επειδή όταν έβρεχε κόλλαγε στα παπούτσια τους λάσπη, έλεγαν «έκοψα λάσπη». Από τότε καθιερώθηκε η έκφραση που λέμε μέχρι σήμερα, όταν θέλουμε να πούμε ότι απομακρυνόμαστε γρήγορα από κάτι.

Ένα ιππήλατο αμαξάκι (λαντό) σταθμευμένο στην οδό Πανεπιστημίου. Ο κάθε επαγγελματίας είχε και το δικό του μεταφορικό μέσο. Ο μανάβης της γειτονιάς ξεκινούσε για το παζάρι τα ξημερώματα με τη σούστα του. Ο γαλατάς μοίραζε το γάλα και τα γιαούρτια με το αμαξάκι του. Ο εμποράκος είχε φορτωμένη κι αυτός όλη την πραμάτειά του πάνω σε μια κλειστή άμαξα και γυρόφερνε τις γειτονιές. Ο νερουλάς, επίσης, πουλούσε το πόσιμο νερό στα χρόνια που οι Αθηναίοι κόντευαν να «κορακιάσουν», γυρίζοντας από γειτονιά σε γειτονιά με το δικό του κάρο, που είχε μετατρέψει σε βυτιοφόρο. Τα σκουπιδιάρικα ήταν κι αυτά ειδικά κατασκευασμένα κάρα με πλαϊνά υψωμένα, από πρόσθετες σανίδες στην καρότσα, για να χωράνε περισσότερα σκουπίδια. Στην υπηρεσία του Δήμου μπήκανε κάποτε και τα κάρα-καταβρεχτήρια. Με αυτά βρέχονταν οι χωμάτινοι δρόμοι το καλοκαίρι, έτσι ώστε να σηκώνεται όσο το δυνατόν λιγότερη σκόνη από το φύσημα του αέρα και από τις άμαξες.

Σπάνια φωτογραφία (1870) που δείχνει την Ιερά οδό να είναι καρόδρομος. Η φωτογραφία είναι σπάνια γιατί ελάχιστες φωτογραφίες υπάρχουν για τα περίχωρα της Αθήνας, καθώς οι φωτογράφοι της εποχής επικέντρωναν τη θεματολογία τους στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας.

Στην κορυφή του λόφου του Κολωνού, βρίσκονται δύο μνημεία φιλελλήνων αρχαιολόγων. Το ένα είναι πάνω στον τάφο του Γερμανού αρχαιολόγου Κάρολου Μίλερ (1797-1840), που εργάστηκε και πέθανε στην Αθήνα. Είναι έργο του Δανού αρχιτέκτονα Κρίστιαν Χάνσεν (1803-1883). Πρόκειται για μια επιτύμβια στήλη, που καταλήγει σε διακόσμηση με άνθη. Δίπλα στο μνημείο του Μίλερ, υπάρχει και το μνημείο του Γάλλου αρχαιολόγου Σαρλ Λενορμάν (1802-1859), που επίσης πέθανε στην Αθήνα. Πρόκειται για μια μαρμάρινη λουτροφόρο υδρία, στο εσωτερικό της οποίας έχει ταφεί η καρδιά του. Ο Δανός συγγραφέας Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που επισκέφτηκε τον Κολωνό σ’ ένα ταξίδι του στην Ελλάδα το 1841, περιγράφει τις εντυπώσεις του από το φυσικό περιβάλλον του Κολωνού: «Η ροή στον Κολωνό… Εδώ είναι θαμμένος ο Γερμανός Κάρολος Μίλερ, που πέθανε πριν λίγο καιρό και που τόσα χρωστά σ’ αυτόν η επιστήμη… Ακούμπησα στον υγρό τάφο… Ο βουνήσιος αέρας κατέβαινε κρύος και τσουχτερός… Σε ολόκληρη τη φύση υπήρχε ένα μεγαλείο που ούτε η Ελβετία μπορεί να σου προσφέρει».

Η οδός Συγγρού (1890) προς τιμή του πάμπλουτου Κωνσταντινουπολίτη τραπεζίτη και πολιτικού Ανδρέα Συγγρού. Έχει χαρακτηριστεί μέγας εθνικός ευεργέτης. Θεωρήθηκε ότι υπήρξε ο ισχυρότερος άντρας της εποχής του, πιο πάνω και από τον βασιλιά Γεώργιο Α'. Στον αντίποδα, αμφισβητήθηκε έντονα λόγω των Λαυρεωτικών. Ο κόσμος, δε, τον αποκάλεσε «Λαυριοφάγο», γιατί αγόρασε τα ορυχεία Λαυρίου και έντεχνα διέρρευσε μέσω του τύπου ότι βρέθηκαν σ’ αυτά κοιτάσματα χρυσού. Ο Συγγρός μετοχοποίησε τα ορυχεία και χιλιάδες Αθηναίοι έσπευσαν να αγοράσουν μετοχές. Η συνέχεια είναι γνωστή, αφού αποδείχθηκε «άνθρακας ο θησαυρός» (από τότε βγήκε η παροιμία) και χιλιάδες Αθηναίοι έχασαν τις περιουσίες τους. Άλλοι χαρακτηρίζουν τον Α. Συγγρό μηχανορράφο και επιδέξιο πολιτικάντη, άλλοι ως λωποδύτη φιλάνθρωπο, ενώ ο τύπος της εποχής χρυσοκάνθαρο! Κατηγορήθηκε ότι παρίστανε μετά τον εθνικό ευεργέτη για να εξαγνίσει τις αμαρτίες του.

Η επονομαζόμενη villa Marguerite, «ο πύργος της Μαργαρίτας», που έλεγαν οι παλιοί Αθηναίοι. Παραμυθένιο κτίσμα στη συμβολή Β. Σοφίας και Μεσογείων, ήταν μια αρχιτεκτονική φαντασία με κόκκινη πελεκητή πέτρα, κωνικό τρούλο και στέγες καλυμμένες από μολυβδόφυλλα. Ο κήπος της ήταν κατάφυτος. Την είχε σχεδιάσει Άγγλος αρχιτέκτονας κατά παραγγελία Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία. Το σπίτι όμως το αγόρασε ο Ευστάθιος Λάμψας, πλούσιος επιχειρηματίας κι ιδιοκτήτης του κεντρικού ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία». Παντρεμένος με τη Γαλλίδα Παλμύρας Παλφρουά, το ζευγάρι είχε μια θετή κόρη, τη Μαργαρίτα. Από εκεί προήλθε και το όνομα της βίλας, η οποία κατεδαφίστηκε λίγο πριν το 1970.

Το 1903, ο τραπεζίτης Ι. Πεσμαζόγλου εγκαινίασε το θαυμάσιο ξενοδοχείο Ακταίο, στο Π. Φάληρο. Το ξενοδοχείο κτίστηκε με σχέδιο των αρχιτεκτόνων Ερνέστου Τσίλερ και Καραθανασόπουλου, κατά τα πρότυπα των «Palace» των ευρωπαϊκών λουτροπόλεων. Ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της εποχής, με 160 υπνοδωμάτια και μεγάλες πολυτελέστατες αίθουσες υποδοχής και δεξιώσεων. Για την ανέγερση, την εσωτερική διακόσμηση και τον εξοπλισμό του δαπανήθηκε το τεράστιο για την εποχή ποσό των 2.000.000 δραχμών. Υπήρξε για αρκετά χρόνια το επίκεντρο της κοινωνικής και κοσμικής ζωής της Αθήνας και του Πειραιά. Εκεί δίνονταν επίσημοι χοροί όλο τον χρόνο. Στη διάρκεια του πολέμου εγκαταλείφθηκε, για να ακολουθήσει η κατεδάφισή του, που ολοκληρώθηκε τα τελευταία χρόνια με την εξαφάνιση και του μικρού τμήματος του κτιρίου που είχε διασωθεί κι άξιζε να διατηρηθεί σαν «τεκμήριο» μιας εποχής που χάθηκε οριστικά.

Φωτογραφία από card postal της εποχής 1905. Τότε, σύμφωνα με τα πρώτα δημογραφικά στοιχεία, η Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα αριθμούσε 123.000 κατοίκους.

Η οδός Αθηνάς (1905), όπου διακρίνουμε τις κλειστού τύπου άμαξες, αγγλικού τύπου (τις «Βικτώριες»). Μερικά από τα κτίρια που διακρίνουμε, κατά μήκος του δρόμου προς το Μοναστηράκι, σώζονται μέχρι σήμερα.

Η κοίτη του Ιλισού ποταμού (1895) ξεκίνησε να καλύπτεται επί Μεταξά, στα τέλη της δεκαετίας του ’30, από το ύψος της παλαιάς Σχολής Χωροφυλακής μέχρι την άλλοτε γέφυρα του Σταδίου, για να δημιουργηθεί η σημερινή οδός Μιχαλακοπούλου. Αργότερα, το 1960, οι εργασίες επικάλυψης συνεχίστηκαν για να δημιουργηθεί η οδός Καλλιρόης.

Ο ποταμός Κηφισός, το 1870, τότε που στις όχθες του η περιοχή Ρέντη (Κολοκυνθού) ήταν γεωργικό προάστιο της Αθήνας. Είχε κι αυτός την τύχη του Ιλισού. Οι ιθύνοντες, αφού έστρωσαν κακόγουστα με πέτρα και σκυρόδεμα τις κοίτες του, στη συνέχεια στη δεκαετία του 1990-2000 επικαλύφθηκε πλήρως για να διαπλατυνθεί η Εθνική οδός.

Το 1869, η ελληνική κυβέρνηση οριοθέτησε 80 στρέμματα δημόσιας γης για το κτίριο του Ζαππείου, στο χώρο μεταξύ των κήπων του Παλατιού και του αρχαίου ναού του Ολυμπίου Διός. Η Βουλή των Ελλήνων πέρασε επίσης νόμο στις 30 Νοεμβρίου του 1869 ειδικά για τις κατασκευές των κτιρίων των Ολυμπιακών αγώνων του 1896, αφού το Ζάππειο ήταν το πρώτο κτίριο παγκοσμίως που κτίστηκε αποκλειστικά για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Το πρώτο σχέδιο του κτιρίου εκπονήθηκε από τον αρχιτέκτονα Φ. Μπουλανζέ, το οποίο στη συνέχεια τροποποιήθηκε από τον Αναστάσιο Θεοφιλά και τελικά εγκαταλείφτηκε. Ο Κ. Ζάππας αναθέτει τελικά τον σχεδιασμό του κτιρίου στον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Μετά από πολλές καθυστερήσεις το κτίριο θεμελιώθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1874. Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν με πανηγυρικό τρόπο στις 20 Οκτωβρίου του 1888. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου ακολουθεί τον νεοκλασικό ρυθμό, με πρόπυλο κορινθιακού ρυθμού. Το κτίριο σε συνδυασμό με την πέτρινη γέφυρα του Ιλισού (είχε κατασκευαστεί με χορηγία του Ε. Ζάππα) και τους γύρω κήπους, αποτέλεσαν την εικόνα της Αθήνας στις αρχές του 20ου αιώνα. Δυστυχώς, ο Ε. Ζάππας δεν έζησε αρκετά για να δει το κτίριο στην τελική του μορφή.

Το Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο στο Παλαιό Φάληρο. Κατασκευάστηκε το 1895 για τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη κατά τη διάρκεια των αγώνων. Στο βάθος διακρίνονται στον κάμπο τα πρώτα καπνεργοστάσια. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και έπειτα χρησιμοποιείτο ως γήπεδο ποδοσφαίρου. Το 1964, στη θέση του κατασκευάστηκε το στάδιο Γ. Καραϊσκάκης.

Στη θέση του κεντρικού κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας, στην οδό Αιόλου, υπήρχαν τον 19ο αιώνα δυο χωριστά διώροφα κτίρια, χτισμένα τη δεκαετία του 1840. Αριστερά βρισκόταν η οικία Δομνάνδου, που αγοράστηκε το 1845 από τον τραπεζίτη Γεώργιο Σταύρου και στέγασε το πρώτο τραπεζικό κατάστημα της ελεύθερης Ελλάδας. Δεξιά βρισκόταν το ξενοδοχείο «Αγγλία» του επιχειρηματία Φραγκίσκου Φεράλδη, που αγοράστηκε με τη σειρά του μια δεκαετία αργότερα, με την επέκταση των εργασιών της τράπεζας. Τα δυο κτίρια διέθεταν τον ίδιο αριθμό ορόφων και το ίδιο ύψος, ώστε το 1899-1900 ενοποιήθηκαν με σχετική ευκολία, για να αποτελέσουν, ανακαινισμένα και με νέα εξωτερική διαμόρφωση σε νεοκλασικό ύφος, το ενιαίο μέγαρο που ξέρουμε σήμερα και το οποίο ευτυχώς διασώθηκε.

Ο αρχικός πυρήνας του κτιριακού συγκροτήματος του Νοσοκομείου Ευαγγελισμόςοικοδομήθηκε μεταξύ 1881-1884, με βάση τα σχέδια του στρατιωτικού μηχανικού Αναστασίου Θεοφιλά. Το 1888 προστέθηκε το Α' Χειρουργείο, ενώ το 1897-1898 κτίστηκε ο οίκος των αδελφών νοσοκόμων. Το Νοσοκομείο ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της βασίλισσας Όλγας, ενώ στην ανέγερση και στη συμπλήρωση των διαφόρων πτερύγων, συνεισέφεραν οικονομικά ο τσάρος Αλέξανδρος Β', η Μονή Ασωμάτων (Πετράκη) και γνωστοί Έλληνες επιχειρηματίες, όπως ο Αντρέας Συγγρός, ο Γεώργιος Δρομοκαΐτης, ο Μ. Κοργιολένιος, ο Δ. Θεοδωρίδης κα. Για πάνω από μισό αιώνα, παρέμεινε το μεγαλύτερο Νοσοκομείο της πρωτεύουσας, με 425 κλίνες.

Η οδός Ερμού, το 1904. Διακρίνουμε τα καινούργια ηλεκτρικά φανάρια στο δρόμο. Η Αθήνα άρχισε να ηλεκτροδοτείται σιγά-σιγά από το 1889. Πριν, αντί για ηλεκτρικό ρεύμα, υπήρχε το φωταέριο. Οι πρώτες εγκαταστάσεις του εργοστασίου παραγωγής φωταερίου, στην οδό Πειραιώς («το γκάζι», όπως αποκαλείτο) το οποίο υπάρχει αναπαλαιωμένο σήμερα, οικοδομήθηκε το 1860, με βάση γαλλική μελέτη, για λογαριασμό του επιχειρηματία Φραγκίσκου Φεράλδη, που το 1857 είχε αποκτήσει το σχετικό αποκλειστικό προνόμιο εκμετάλλευσης για 50 χρόνια, που στη συνέχεια μεταβιβάστηκε στην Εταιρεία Αεριόφωτος και ανανεώθηκε διαδοχικά μέχρι το 1938, οπότε και περιήλθε στον Δήμο Αθηναίων.

Ο καθεδρικός ναός της Αθήνας (φωτογραφία του 1890), αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, βρίσκεται στην πλατεία Μητροπόλεως. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1842 και ολοκληρώθηκε το 1862. Ο τύπος του ναού είναι σταυροειδής τρίκλιτη βασιλική με τρούλο. Το κόστος κατασκευής ξεπέρασε τον προϋπολογισμό. Η διαφορά καλύφθηκε μερικώς από την πώληση εκκλησιαστικής περιουσίας και από δωρεές της πλούσιας οικογένειας του εθνικού ευεργέτη Σίνα που ζούσε στη Βιέννη. Ο ναός χτίστηκε σε 4 φάσεις. Ο αρχιτέκτονας Θ. Χάνσεν ετοίμασε τα πρώτα σχέδια, στα οποία βασίστηκε το μέρος του κτιρίου μέχρι το ύψος της πρώτης σειράς των παραθύρων. Έπειτα, το 1843, οι εργασίες διακόπηκαν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Το 1846, ανέλαβε ο Δημήτριος Ζέζος, εισάγοντας το ελληνοβυζαντινό στοιχείο. Μετά το θάνατό του, το 1857, ο Δήμος Αθηναίων ζήτησε από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Francois Boulanger να συνεχίσει την κατασκευή. Αυτός εργάστηκε μαζί με τον Παναγιώτη Κάλκο, που ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση των εργασιών κατασκευής. Για το χτίσιμο του ναού χρησιμοποιήθηκε υλικό από ερειπωμένες βυζαντινές εκκλησίες. Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό, που είναι έργα του Σπυρίδωνα Γιαλλινά και του Alexander Seitz, ακολουθούν τη βυζαντινή παράδοση, ενώ η διακόσμηση ανήκει στον ζωγράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη, από τη Σμύρνη. Τα γλυπτικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, τα κιονόκρανα και ο άμβωνας σχεδιάστηκαν από τον γλύπτη Γεώργιο Φιτάλη. Οι πολυάριθμες αρχιτεκτονικές διαφοροποιήσεις κατά την κατασκευή οδήγησαν σ’ έναν απροσδιόριστο αρχιτεκτονικό ρυθμό, που είναι ιδιαίτερα ορατός.

Η οδός Πατησίων (εδώ βλέπουμε το τέρμα), από τους ωραιότερους δρόμους της παλιάς Αθήνας. Η οδός αυτή συνέδεε το κέντρο της πόλης με το κοσμοπολίτικο προάστιο των Πατησίων. Κατά μήκος του δρόμου αυτού είχαν τις επαύλεις τους για αρκετές δεκαετίες οι οικονομικοί παράγοντες της εποχής. Σήμερα, από τις παλιές επαύλεις σώζεται μόνο η παλιά κατοικία του βιομήχανου Ιωάννη Σοφιανόπουλου (απέναντι από το σταθμό του Ηλεκτρικού).

Τα Πατήσια (από κάρτα της εποχής), από τα ωραιότερα και κοσμοπολίτικα προάστια της παλιάς Αθήνας (1904).

Η οδός Ερμού, ήδη από το 1835, ως κύρια οδός της νέας πρωτεύουσας, σταδιακά διαπλατύνεται, αποκτά αρχοντικές οικίες που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία, καλλωπίζεται, πλημμυρίζει με άμαξες κάθε είδους και αναδεικνύεται σε εμπορικό δρόμο με καταστήματα τροφίμων, σιδεράδικα, ραφτάδικα και τσαρουχάδικα. Έκτοτε και μέχρι σήμερα ανελλιπώς η οδός Ερμού παραμένει η καρδιά της εμπορικής κίνησης της Αθήνας.

Φωτογραφία τραβηγμένη από το ύψος του Αγ. Σώστη (1905). Η λεωφόρος Συγγρού έχει πλέον δεντροφυτευτεί κατά μήκος της. Βλέπουμε τα πρώτα σπίτια των συνοικιών του Κουκακίου και του Μακρυγιάννη. Η Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα έχει πλέον αρχίσει να οικοδομείται.

Η οδός Αθηνάς, στις αρχές του 20ου αιώνα (1906), εμπορικός δρόμος από τότε. Διακρίνουμε τα μαγαζιά κιόσκια της εποχής και τους μικροπωλητές κατά μήκος του δρόμου. Για τους παλιούς Αθηναίους ο δυτικός τρόπος ντυσίματος έχει πλέον καθιερωθεί. Ο φουστανελοφόρος πωλητής της φωτογραφίας είναι πιθανότατα από τα γύρω χωριά, από όπου κατέβαινε καθημερινά με το γαϊδουράκι στην Αθήνα για το μεροκάματο.

Τα «Αναφιώτικα» είναι οικισμός της Πλάκας που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης. Δημιουργήθηκε από τους ονομαστούς πετράδες χτίστες που ήρθαν από το νησί της Ανάφης για να δουλέψουν στην οικοδόμηση των ανακτόρων και των μεγάλων επιβλητικών κτιρίων της βαυαρικής αρχιτεκτονικής. Ήταν περιζήτητοι μάστορες και δούλεψαν αργότερα και στην οικοδόμηση των νεοκλασικών. Τους παραχωρήθηκε ο χώρος κάτω από την Ακρόπολη και έχτισαν μόνοι τους τα σπιτικά τους, ακολουθώντας την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική. Πέτυχαν να «δέσουν» τα σπίτια τους αρχιτεκτονικά με τα υπόλοιπα της Πλάκας, χωρίς να αφαιρούν μέρος του μεγαλείου των αρχαίων μνημείων. Ευτυχώς σώζονται μέχρι σήμερα (φωτογραφία του 1903).

Τα ανάκτορα της Αθήνας περιστοιχισμένα από νεοκλασικά κτίρια (1880).

Από τα πρώτα κοσμικά καφεζαχαροπλαστεία του Βάρσου, στη γωνιά Πανεπιστημίου και Σανταρόζα, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Φωτογραφία από τον Λυκαβηττό, με την περιοχή του Κολωνακίου. Δέστε τα υπέροχα επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια βαυαρικής αρχιτεκτονικής. Σήμερα στην περιοχή δεν σώζεται κανένα.

Η λεωφόρος Κηφισίας στο ύψος της Μεσογείων, «πατημένος» χωματόδρομος, το 1907. Μεταπολεμικά θα διαπλατυνθεί. Βλέπουμε τις ξύλινες κολώνες στήριξης των ηλεκτρικών καλωδίων και τους μεταλλικούς πυλώνες. Η ηλεκτροδότηση της Αθήνας είναι γεγονός ότι έχει σχεδόν ολοκληρωθεί.

Ο χωματόδρομος της σημερινής οδού Πλουτάρχου στο Κολωνάκι, στις αρχές του 20ου αιώνα (1908). Στο βάθος διακρίνεται ο Λυκαβηττός.

Φωτογραφία (1908) τραβηγμένη από την περιοχή του Κεραμεικού, τότε που το Θησείο ήταν ακόμα χωριό (φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη).

Φωτογραφία (1910) τραβηγμένη από την Ακρόπολη. Βλέπουμε την πύλη του Αδριανού, το λόφο του Μετς, αριστερά το Παναθηναϊκό στάδιο, πιο πίσω αριστερά τα πρώτα σπίτια του Παγκρατίου. Στο βάθος ο Υμηττός, που τον καιρό εκείνο ήταν «φαλακρός», δασώθηκε αργότερα.

Η βίλα Θων ήταν μια από τις πολλές επαύλεις που υπήρχαν περί τα τέλη του 19ου αιώνα και αργότερα στο καταπράσινο προάστιο των Αμπελοκήπων. Οι Αμπελόκηποι μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα ήταν αμπελώνες. Το όνομά τους, λοιπόν, δεν είναι συμπτωματικό. Οι παλιότεροι γνώριζαν τη βίλα Θων. Τελικά και το κτίριο αυτό δεν είχε καλύτερη τύχη. Το κράτος το άφησε στον βωμό των επιχειρηματικών συμφερόντων να κατεδαφιστεί και να γίνει ο σημερινός ουρανοξύστης. Κάποιος κροίσος Σαουδάραβας αγόρασε τα μπάζα από την κατεδάφιση και με αυτά έφτιαξε στην πατρίδα του ακριβώς τον ίδιο «Πύργο της Σταχτοπούτας», όπως ονόμαζαν τη βίλα. Στη φωτογραφία, μπροστά στο κτίριο, πιθανότατα «ποζάρουν» τα μέλη της οικογένειας.

Η οικία Ράλλη-Σκαραμαγκά (κτίριο αριστερά) ήταν από τα τελευταία μέγαρα που χτίστηκαν στη Β. Σοφίας, γύρω στο 1920 (κατεδαφίστηκε το 1955). Στη θέση του σήμερα υπάρχει το υπουργείο Εσωτερικών. Δεξιά, το σημερινό Μουσείο Μπενάκη.

Αθηναϊκός τυπικός καφενές από πρώην Αιγυπτιώτες. Έτσι αποκαλούνταν οι Έλληνες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Παρατηρείστε τη νεοεισερχόμενη, μοντέρνα για την εποχή, επιγραφή «ΚΑΦΕ-ΜΠΑΡ» (Φωτογραφία γύρω στο 1920, από άγνωστη φωτογραφική πηγή).

Περίπατος στην παλιά Αθήνα (1850-1920) - Γ' Μέρος

Άποψη της Ακρόπολης, 1839

Το μνημείο του Λυσικράτη, 1848

Άποψη από την Ακρόπολη. Βλέπουμε την πύλη του Αδριανού, τις στήλες του ναού του Ολυμπίου Διός.

Η πλατεία Συντάγματος, 1865

Πανόραμα της Αθήνας, 1865

Η παραλία του Νέου Φαλήρου γύρω στα 1875. Διακρίνεται το ξενοδοχείο του σταθμού και λίγο πιο πίσω το υπαίθριο θέατρο, έργο του αρχιτέκτονα Ι. Δεδέ. Χτίστηκε το 1881 και κατεδαφίσθηκε το 1904. Μπροστά στο ξενοδοχείο η εξέδρα και οι καμπίνες των θαλάσσιων λουτρών.

Άποψη της Αθήνας από την Ακρόπολη. Διακρίνουμε την πύλη του Αδριανού, τις στήλες του ναού του Ολυμπίου Διός, τα πρώτα σπίτια του Μετς και τμήμα του Υμηττού, 1880.

Η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα και τον πύργο του Σερπεντζέ. Διακρίνονται και τα ερείπια του θεάτρου του Ηρώδου του Αττικού, 1880.

Περιοχή του Αγίου Κοσμά, 1890

Η οδός Φιλελλήνων, 1890

Άποψη της Αθήνας, 1890

Ο Εθνικός κήπος, 1891

Η πλατεία Ομονοίας, 1900

Τα μέγαρα Ιωάννου Βούρου και Στέφανου Σκουλούδη, έργα του Γάλλου αρχιτέκτονα Poitrineau καθώς και το Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας, έργο του Θ. Χάνσεν, στην πλατεία Συντάγματος, περίπου 1900.

Το Πολυτεχνείο, 1900

Άποψη της Ακρόπολης και τα ερείπια του Ηρώδειου του Αττικού, 1904

Αναχώρηση σώματος Ευζώνων για γυμνάσια, 1904

Ιππήλατα τραμ μπροστά από το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Παρατηρείστε τον βοσκό με τα πρόβατα.

Η οδός Αθηνάς

Η οδός Φιλελλήνων

Η περιοχή του Ελαιώνα, 1907

Το Νέο Φάληρο όπως ήταν το 1908.

Γενική άποψη του Νέου Φαλήρου, 1910

Άποψη της Αθήνας από τον Λυκαβηττό, 1910

Κολωνάκι, 1911

Το Κολλέγιο Αθηνών

Άποψη του Ψυχικού μέχρι την Πεντέλη

Η πλατεία Ομονοίας

Η πλατεία Συντάγματος

Το κτίριο του Παλαιού Εθνικού Θεάτρου

Οδός Γεωργίου Α', αρχές του 20ου αιώνα

Η οδός Ερμού, 1912

Η οδός Σταδίου

Η οδός Αιόλου

Η οδός Αιόλου με το μέγαρο του Ταχυδρομείου

Άποψη του Λυκαβηττού και του Θησείου

Άποψη των Ανακτόρων και του Ζαππείου

Άποψη της Αθήνας. Διακρίνουμε τα Ανάκτορα, το Ζάππειο μέγαρο και τη λεωφόρο Συγγρού μέχρι το Φάληρο.

Ανάκτορα, 1917

Η οδός Ερμού, 1918

Ο Πύργος των αέρηδων, 1919

Άποψη της Πλάκας, 1919

Παλαιός σταθμός του Ηλεκτρικού στο Φάληρο, 1920

Η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ

Η οδός Πανεπιστημίου

Διάφορα τοπωνύμια περιοχών της Αθήνας και περιχώρων

Αγάμων: Η πλατεία Αμερικής

Αγελάδες: Ο κήπος του Ζαππείου

Αγιότρηση: Τα Λιόσια

Αγχεσμός: Έτσι λεγόταν, μέχρι το 1832, ο Λυκαβηττός, μετά τα Τουρκοβούνια.

Αέρηδες: Το τέρμα της οδού Αιόλου

Αλώνια: Η πλατεία Θησείου

Αμπατζήδικα (τσαρουχάδικα/ραφτάδικα): Η οδός Πανδρόσου στο Μοναστηράκι.

Βαριές: Η Κηφισιά

Βατραχονήσι: Η περιοχή ανάμεσα στο Καλλιμάρμαρο και στο Παγκράτι.

Βοϊδολίβαδο: Περιοχή της φαληρικής παραλίας, στο τέρμα της λεωφόρου Συγγρού.

Βοϊδοπνίχτης: Ο χείμαρρος που κατέβαινε από τον Λυκαβηττό.

Βουρλοπόταμος: Η Αμφιθέα

Γούβα: Η Βουλιαγμένη

Δαρδανέλια: Τοπωνύμιο περιοχής του κέντρου της Αθήνας στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου, Βουκουρεστίου και Κριεζώτου.

Δεκοχτούρα: Ύψωμα απέναντι από το Γηροκομείο Αθηνών, στη λεωφόρο Κηφισίας.

Δράκος: Το λιμάνι του Πειραιά.

Ελαιοτριβεία: Περιοχή στη συμβολή των λεωφόρων Κωνσταντινουπόλεως και Αθηνών και της οδού Σερρών.

Θων: Η περιοχή του τέρματος των λεωφόρων Β. Σοφίας και Αλεξάνδρας στους Αμπελοκήπους, όπου υπήρχε η έπαυλη.

Καράουσι: Τουρκική ονομασία της δυτικής πλευράς του Αρείου Πάγου.

Κατσικάδικα: Τα Κάτω Πετράλωνα

Κόκκινα Χώματα: Οι Αμπελόκηποι

Κουκουβάουνες: Η Μεταμόρφωση

Μαγκουφάνα: Η Πεύκη

Μποστάνια: Το Παλαιό Φάληρο

Μπύθουλας: Ο Κολωνός

Νταμαράκια: Το Αιγάλεω

Ποδαράδες: Η Νέα Ιωνία

Χεζολίθαρο: Περιοχή Μεταξουργείου

Παλιά Λεωφορεία-Old Bus in Greece