Το Μάρτιο 1978, ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, ιδρυτικό στέλεχος και μέλος της ιστορικής ηγεσίας των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» (που είχε συλληφθεί από την ιταλική αστυνομία μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο στις 8 Σεπτεμβρίου 1974), πληροφορείται από συγκρατούμενό του στις φυλακές του Τορίνο την απαγωγή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Αλντο Μόρο.
Να τι γράφει ο ίδιος:
«Μάρτιος 1978, φυλακές του Τορίνο. Στις 9.30 το πρωί, ακούω από το διπλανό κελί τον Αλφρέντο που ουρλιάζει: «Μόρο. Απήγαγαν τον Μόρο»… κανείς από μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες θα ήταν ικανές να απαγάγουν έναν από τους πιο προστατευόμενους και ισχυρούς πολιτικούς της Ιταλίας ... Αργότερα συζητάμε με τους συντρόφους.
Τον απήγαγαν οι δικοί μας;
Καμιά άλλη οργάνωση δεν μπορεί να έχει τη δύναμη και το κουράγιο για μια τέτοια ενέργεια. Δεν γνωρίζουμε πώς θα χειριστούν αυτή την απαγωγή οι σύντροφοι. Βέβαια, υπάρχει το προηγούμενο της απαγωγής του εισαγγελέα Σόσι, αλλά τότε ήταν διαφορετική περίπτωση. Έκαναν καλά τους λογαριασμούς τους ή σήκωσαν ένα βράχο που θα τους συντρίψει;
Την επόμενη μέρα άρχιζε στο Κακουργιοδικείο του Τορίνο η δίκη του ιστορικού πυρήνα των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Κύριοι κατηγορούμενοι εγώ και ο Ρενάτο (Κούρτσιο).
Οι εφημερίδες μας παρουσίαζαν ως τους αληθινούς αρχηγούς που διηύθυναν την τρομοκρατία μέσα από τις φυλακές. ‘Όμως, εμείς δεν γνωρίζαμε τίποτε και δεν ξέραμε πώς να φερθούμε στη δίκη, αφού αγνοούσαμε τα σχέδια της οργάνωσης για τον Μόρο…
Στην αίθουσα του δικαστηρίου… Αναλαμβάνουμε την ευθύνη της απαγωγής όταν πλέον έχει δοθεί στη δημοσιότητα η πρώτη ανακοίνωση της οργάνωσης με τη φωτογραφία του Μόρο. Πριν το αποφασίσουμε, διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε την ανακοίνωση.
Η πρώτη εντύπωσή μας είναι η απογοήτευση. Ο συλλογισμός τους είναι πολύ απλοϊκός, περιστρέφεται γύρω από τον Μόρο και τις ευθύνες του ως αρχηγού των Χριστιανοδημοκρατών.
Σαν να διέφυγε από τους συντρόφους η πολυπλοκότητα της κατάστασης στην οποία κινούνται. Σαν να τους διέφυγε ότι η “καρδιά του κράτους” δεν είναι ο Μόρο, αλλά το πολιτικό σχέδιο, ένας από τους δημιουργούς του οποίου είναι κι αυτός.
… Όμως, όσο περνούν οι μέρες, αντιλαμβανόμαστε ότι πίσω από την τύχη του Μόρο παίζονται άλλα παιχνίδια και υπάρχουν άλλα συμφέροντα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική αναγνώριση που θέλουν να πετύχουν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες... Με τον Ρενάτο το σκεπτόμασταν συνεχώς και, στο τέλος, μας φάνηκε πως αγωνιζόμασταν εναντίον δύο μετώπων: του Κράτους και των Ερυθρών Ταξιαρχιών».
«Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι: Η Μάρα, ο Ρενάτο κι εγώ, που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις Μοντατόρι το Φεβρουάριο 1989»).
Έτσι, αποδείχτηκε γι’ άλλη μια φορά με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο ότι «η τρομοκρατία βρίσκεται κοντά στο κράτος (ως παρακράτος), δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του».
«Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό.
Ποιος, όμως, θα δικαιώσει το σκοπό;
Σ’ αυτή την ερώτηση (που η ιστορική σκέψη αφήνει ξεκρέμαστη) η εξέγερση απαντά:Τα μέσα».
.jpg)
