Η γενιά του Πολυτεχνείου σταμάτησε την πρόοδο και κατέστρεψε την Ελλάδα.

Κατά έναν ασυνήθη τρόπο, όταν μιλάμε για τη γενιά του Πολυτεχνείου, δεν την προσδιορίζουμε σε χρονική σχέση με το ιστορικό γεγονός, όπως π.χ. μιλώντας για τη γενιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά της πιστώνουμε το ίδιο το γεγονός. 

Ταυτόχρονα, σ' αυτό το γεγονός δόθηκε μια μυθολογική διάσταση. Η μεγάλη πλειοψηφία που ηλικιακά ανήκει σ' αυτήν τη γενιά ούτε υπέφερε από τη χούντα, ούτε αντέδρασε, ούτε - πολύ περισσότερο - την έριξε. 

Γεννημένοι μετά τον Εμφύλιο, οι άνθρωποι αυτής της γενιάς, ενώ δεν έζησαν τις τραγωδίες των γονιών τους και πριν δημιουργήσουν κάτι για το οποίο θα μπορούσαν να είναι περήφανοι, πέρασαν κατευθείαν στο στάδιο απόλαυσης των καρπών των «θυσιών» τους, οικειοποιούμενοι το επίτευγμα του (διαρκώς ποθούμενου) εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού του νεοελληνικού κράτους.

Αν, απλοϊκά ίσως, ορίζαμε την πρόοδο ως επαύξηση των υλικών και μη αγαθών από γενιά σε γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου έζησε κάνοντας ακριβώς το αντίθετο. 

Κατασπατάλησε ό,τι κληρονόμησε, επειδή ακριβώς θεωρούσε ότι αποτελούσε τη δίκαιη αμοιβή για όσα «έκανε». Κι όταν η κληρονομιά σώθηκε, δανείστηκε, διότι θεωρούσε ότι δεν ξοφλήθηκαν οι «προσφερθείσες» υπηρεσίες της προς τον τόπο. 

Δεν κατανάλωσε απλώς τα υλικά αγαθά, «κατανάλωσε» και την άυλη περιουσία μας. Τη γνώση, μετατρέποντας την παιδεία σε μηχανισμό απονομής κρατικών μισθών. 

Τους δημοκρατικούς θεσμούς, μετατρέποντας το Σύνταγμα και τους νόμους σε εργαλεία άσκησης λαϊκίστικης πολιτικής. Τους ίδιους τους δεσμούς που κρατούν άρρηκτο τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντάς τους σε δίκτυο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών και συντεχνιακών συμφερόντων.

Ετσι, μοιραία, η διαδρομή αυτής της γενιάς «κράσαρε». Η ευημερία που απολαύσαμε ήταν δανεική, η πρόοδος ήταν πρόσκαιρη, κράτησε μέχρι την ώρα του λογαριασμού. 

Η γενιά του Πολυτεχνείου αντέστρεψε την πορεία προς τα εμπρός. Αντί να προσθέσει, έφαγε ό,τι έφτιαξαν οι γονείς της, κι όταν αυτά τελείωσαν, έφαγε όσα θα φτιάξουν τα παιδιά της. 

Αυτό που τώρα πρέπει να κάνει για να εξιλεωθεί είναι να βοηθήσει σε κάθε προσπάθεια διάσωσης των εγγονιών της.

Αφιερωμένο στη Γενιά του Πολυτεχνείου 

Έχουν περάσει 38 χρόνια από την πτώση της Δικτατορίας, που άφησε πολλά προβλήματα στη Χώρα όχι όμως οικονομικά.

Τότε το χρέος και ο πληθωρισμός 

ήταν μηδέν.

Δυστυχώς η περίοδος της μεταπολίτευσης μυθοποιήθηκε λόγω των αρνητικών που προηγήθηκαν και το χαρακτηριστικό της ήταν η καλλιέργεια ενός ψευδούς κλίματος αποχαύνωσης και ευδαιμονίας.

Τότε το σύνθημα των νεοελλήνων της γενιάς του Πολυτεχνείου ήταν πως θα καλοπεράσουν παριστάνοντας τους αντιστασιακούς, ενώ οι πραγματικοί αντιστασιακοί σεμνύνονταν, ώστε να κάθονται και να μη δουλεύουν

Βεβαίως όλα ξεκίνησαν από τη διάλυση της παιδείας. Τα παιδιά δεινοπάθησαν, βασανίστηκαν και καταπιέστηκαν από τη χούντα.Έτσι δικαιούνταν να πάρουν πτυχίο χωρίς νασπουδάσουν.

Άρχισαν λοιπόν να συκοφαντούν τους καθηγητές και μάλιστα τους καλύτερους

ως χουντικούς ώστε 

να διωχθούν κυρίως οι άριστοι των καθηγητών. Από κοντά 

στις συκοφαντίες και οι τενεκέδες επιμελητές τότε για να καρπωθούν και 

αναρριχηθούν στις έδρες των αρίστων, αφού με νόμιμο τρόπο πότε δεν θα 

μπορούσαν να φτάσουν εκεί.

Υπό τον φόβο να χάσουν την θέση τους οι καθηγητές 

άρχισαν να ενδίδουν σε κάθε αντιεκπαιδευτική απαίτηση των τεμπέληδων 

κομματικών συνδικαλιστών με τις ανεξάντλητες εξεταστικές περιόδους φτάνοντας 

να προάγονται ακόμη και με λευκή κόλλα. 

Έτσι απεφοίτησε από τα Πανεπιστήμια

η σαβούρα της γενιάς του Πολυτεχνείου που ανάλαβε τη διαχείριση του κράτους.

Παράλληλα ακολούθησαν οι πολιτικοί και όλοι οι κύκλοι που συνδέονται μαζί τους 

με πρώτους  δημοσιογράφους και  συνδικαλιστές. 

Βλέποντας στη συνέχεiα 

οι διάφοροι τεμπέληδες ότι μπορούν και αυτοί να αναρριχηθούν στο κορμί της 

Ελλάδος χωρίς προσόντα, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο, προσκολλήθηκαν στα 

κόμματα και διέλυσαν την αξιοκρατία. Από όλοι αυτή την κατάσταση δεν εξαιρούνται 

σχεδόν στο σύνολο οι επιχειρηματίες εκ των οποίων οι πιο μεγάλοι βρήκαν πολλοί 

πιο εύκολο να πλουτίζουν απομυζώντας την <<κρατική αγελάδα>>.

Όλα αυτά βέβαια δεν είχαν σημασία για αυτούς.

<< Κάτω τα χέρια από τα κεκτημένα…..>>φώναζαν. Φυσικά για τα παιδιά τους δεν τους καιγόταν καρφί. 

Τι και αν δεν πάρουν  σύνταξη ποτέ ή δεν προλάβουν να τη χαρούν, αρκεί αυτοί να παίρνουν παχυλούς μισθούς και να κάθονται.

Όλη αυτή η διάλυση έχει χρονολογία έναρξης το 1974 

πράγμα που δεν αμφισβητείται σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι η περιβόητη γενιά του 

Πολυτεχνείου, που ανάλαβε την σκυτάλη της διαχείρισης της χώρας με την 

ακαταλληλότητα, τη 

δημαγωγία, την τεμπελιά, την έλλειψη προσόντων και ευθύνης και τους ψεύτες, 

κλέφτες και απατεώνες πολιτικούς να δίνουν το παράδειγμα, μας έφεραν το 

<< φάντασμα >> του Δ.Ν.Τ με βασικό άρθρο του μνημονίου την άρση της εθνικής 

κυριαρχίας σε περίπτωση μη πληρωμής δόσεως.

Δυστυχώς αδύναμοι και ανίκανοι 

ακόμη και σήμερα να αντιληφτούν που έφτασαν την Ελλάδα

Η Γενιά του Πολυτεχνείου δε θα παραδωθεί εύκολα! 

Δεν μπορεί με τίποτα να αποδεχθεί ότι ο κεντρικός πυρήνας της οικονομικής της αντίληψης πρόκειται σύντομα να διαρραγεί και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. 

Δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι αυτό που είχε επιβάλλει στην κοινωνία και εκείνο με το οποίο κρατούσε μια ολόκληρη χώρα αλυσοδεμένη για τριάντα τόσα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, θα εξαφανιστεί.

Ελπίδα υπάρχει! 

Και είναι η νέα Γενιά.

Αυτή τη νέα Γενιά που αδιαφορεί για τους εφιάλτες της Πολυτεχνειακής τυραννίας, αδιαφορεί για τις συντάξεις, τα εφάπαξ και τα προνόμια που επεφύλαξε για τον εαυτό της αυτή η τυραννία και τώρα ολοφυρώμενη που τα χάνει ουρλιάζει.

Καιρός να αφυπνισθεί 

ο λαός και ιδίως η νεολαία 

και να βάλει τέρμα αλλάζοντας 

το πολιτικό σύστημα 

με τις 

δυναστείες του. 

Τότε μόνο μπορεί να υπάρξει ελπίδα για την ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ.