Είναι κοινή η αντίληψη στον κόσμο πως όσοι ασχολούνται με την πολιτική ,δεν έχουν αγνές προσθέσεις, αλλά αντιθέτως προσβλέπουν στην ικανοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων, κυρίως οικονομικών αλλά και ψυχολογικών (prestige, ναρκισσισμός κλπ.). Φυσικά, η αντίληψη αυτή πηγάζει από τα πεπραχθέντα των εκπροσώπων των κομμάτων της μεταπολίτευσης, οι οποίοι όπως φαίνεται δεν εργάστηκαν για κοινά οφέλη.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν έχει εκλείψει, αλλά αντιθέτως εμφανίζεται ακόμη και σήμερα. Ο όρος «επαγγελματίας πολιτικός» χρησιμοποιείται μάλιστα για να περιγράψει τους γόνους γνωστών πολιτικών οικογενειών, οι οποίοι αφού τελειώσουν τις πανάκριβες σπουδές τους σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα του εξωτερικού, τακτοποιηθούν οικογενειακά ώστε να έχουν και το κατάλληλο "επικοινωνιακό προφίλ", αποφασίζουν εν τέλει να ασχοληθούν με τον χώρο της πολιτικής, τον οποίο θεωρούν ιδιαίτερα προσοδοφόρο και ικανό να προσδώσει κύρος τόσο στους ίδιους, όσο και στον κοινωνικό τους περίγυρο.
Όταν λοιπόν κάποιοι πολίτες αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική και εισέρχονται δυναμικά σε αυτόν τον χώρο, δίχως να επιζητούν προσωπικές αξιώσεις, παρά μόνο το αυτονόητο: την προκοπή του Έθνους, τότε εγείρουν την απορία, την υποψία ακόμη και το μίσος σε ορισμένους κύκλους.
Απέναντι στην δράση ενός πολιτικού κινήματος με ξεκάθαρη μορφή και συγκεκριμένους στόχους, οι περισσότεροι εκπλήσσονται και απορούν, ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου κατανοούν τις αγνές προθέσεις και τις στέρεες βάσεις του κινήματος. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι όχι τόσο από καχυποψία, όσο ίσως από χυδαιότητα, είναι πεπεισμένοι ότι ένα πολιτικό κίνημα σε καμιά περίπτωση δεν δρα για το κοινό καλό. Τα συγκεκριμένα άτομα ή ακόμη και πολιτικές συλλογικότητες, που ανήκουν κατά κύριο λόγο στον φιλελεύθερο χώρο, στην κεντροδεξιά, ή στον μόνο κατ’ όνομα πατριωτικό χώρο, επειδή δρουν συνεχώς με βάση το προσωπικό όφελος και ποτέ δεν προβαίνουν σε αυθόρμητες ή αψυχολόγητες ενέργειες, οι οποίες πιθανόν να βλάψουν τα συμφέροντά τους, αδυνατούν να κατανοήσουν και να αποδεχτούν την απλή αλήθεια. Όταν μάλιστα η πραγματικότητα συντρίβει τις βεβαιότητές τους, προβαίνουν στα πιο ευτελή μέσα –συκοφάντηση, διώξεις, βία- προκειμένου να αυτοεπιβεβαιωθούν και να θρέψουν τον εγωισμό τους.
Το νέο, το διαφορετικό και το ρηξικέλευθο που φέρνει η Χρυσή Αυγή αποτελεί την «καταδίκη» της. Οι αγωνιστές της Χρυσής Αυγής, ως Έλληνες, είμαστε καταδικασμένοι να αγαπούμε και να θυσιαζόμαστε για αξίες που κάποιοι θεωρούν παράλογες, ασύμφορες ή ανώφελες. Πράγματι, ο Αγώνας για την Πατρίδα, η Τιμή και η Αξιοπρέπεια είναι αξίες «άχρηστες» εφόσον δεν οδηγούν σε οικονομικά οφέλη ή κοινωνική καταξίωση επομένως και ακατανόητες για τους «επαγγελματίες πολιτικούς».
Αν αναλογιστεί όμως κανείς το παρελθόν του Τόπου, θα παρατηρήσει ότι αυτές οι αξίες αποτελούν παράλληλα τα βασικά χαρακτηριστικά της Ελληνικής Ψυχής. Από την μία πλευρά η τάση για το ωραίο, το λογικό, το απροσπέλαστο και το φωτεινό. Ο διαρκής ανήφορος με σκοπό την πρόοδο και την εξέλιξη. Και από την άλλη η συναισθηματική έξαρση, η κατάρρευση της ατομικότητας και οι «παράλογες» ενέργειες, με τις οποίες το ανθρώπινο ον ξεπερνά τα όριά του και υπερπηδά όσα εμπόδια βρεθούν στο δρόμο του. Με το πάθος ως κινητήριο δύναμη και την λογική ως οδηγό, οι Έλληνες ανέκαθεν αντιμετώπιζαν ακόμη και τους πιο σοβαρούς κινδύνους, χωρίς μεμψιμοιρία η φόβο, γιατί πολύ απλά, ως πολεμιστές και χορευτές, η κοσμοθεωρία και ο τρόπος ζωής τους ήταν ευγενείς.
Σήμερα λοιπόν, οι εναπομείναντες Έλληνες συνεχίζουν τον αγώνα για αυτές τις αξίες, υφιστάμενοι τον πιο χυδαίο πόλεμο, από ανθρώπους οι οποίοι είναι ανίκανοι να κατανοήσουν αυτές τις «άχρηστες αξίες». Δυστυχώς γι’ αυτούς, αδυνατούν επίσης να κατανοήσουν ότι οι ελεύθερες, καθαρές και ευγενείς ψυχές δεν κάμπτονται από ευτελείς ενέργειες, αλλά αντιθέτως στο τέλος κατορθώνουν να φτάσουν στον σκοπό τους.
