Η «απόδραση» των κρατουμένων κομμουνιστών από την Ακροναυπλία.
Όσο πλησιάζει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, τόσο πληθαίνουν και τα (ανιστόρητα) «ιστορικά ντοκιμαντέρ», «αφιερώματα» κ.λπ. στην ελληνόφωνη τηλεόραση, τα οποία διαστρεβλώνουν αναίσχυντα την πρόσφατη Ιστορία του τόπου. Εφέτος, μάλιστα, προβλέπω πως θα οργιάσει ο αριστερισμός, ένεκα της δυναμικής εισόδου της Χρυσής Αυγής μας, στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Το Σαββάτο, λοιπόν, παρηκολούθησα τυχαία στην κρατική τηλεόραση –την οποία πληρώνουμε υποχρεωτικώς όλοι οι Έλληνες μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ- ένα «ιστορικό ντοκιμαντέρ» υπό τον τίτλον «Η Δεκαετία του ‘40», το οποίο ήταν σκέτη μαρξιστική προπαγάνδα, βρίθουσα εξοργιστικών ιστορικών ανακριβειών. Διαλέγω, λοιπόν, τυχαίως μία εξ’ αυτών: «Η πιο επονείδιστη πράξη των οργάνων του τεταρταυγουστιανού καθεστώτος ήταν που παρέδωσαν στη Γκεστάπο τους κομμουνιστές κρατουμένους των φυλακών της Ακροναυπλίας. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα αποδράσουν και θα πρωτοστατήσουν όλοι, χωρίς εξαίρεση, στην εθνική μας αντίσταση».
Επί τη ευκαιρία, ας δούμε για ποια «απόδραση» μιλάει η κομμούνα.
Αλλά, κατ’ αρχάς, ας δούμε τα συναισθήματα των κομμουνιστών κρατουμένων της Ακροναυπλίας τις ημέρες της γερμανικής εισβολής. Σας πληροφορώ, λοιπόν, πως ένιωθαν ασφαλείς χάρη στον… μουστάκια Στάλιν! Δεν το λέω εγώ ο «φασίστας» κ.τ.λ., το περιγράφει γλαφυρά στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», σελ. 63, ο μετέπειτα οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ, Γιάννης Ιωαννίδης: «Εμείς ήμασταν στην Ακροναυπλιά.
Το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο δεν το είδαμε με κακό μάτι, έτσι που το νομίζαμε. Ότι ενώ οι αγγλογάλλοι προσπαθούσαν να ρίξουν τον Χίτλερ εναντίον της, η Σοβ. Ένωση κατάφερε να τους προλάβει και να βάλει αυτούς να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους. Έτσι η Σοβ. Ένωση μένει ανέπαφη, ώστε αν γίνει τίποτα να είναι αυτή ρυθμιστής. Αυτό το νόημα δώσαμε εμείς στο σύμφωνο, έτσι καθαρά. Αφού ο Μάγγος ο κακομοίρης, όταν πέφταν οι μπόμπες από πάνω, έλεγε: «Δε θα ρίξουνε εδώ μπόμπες οι Γερμανοί. Δεν τους αφήνει ο Μουστάκιας, έχει πει ότι εκεί πέρα είναι οι κομμουνιστές. Τόση ήταν η πίστη στη δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης».
Να τονίσουμε, ότι η ασφάλεια που ένιωθαν οι «Ακροναυπλιώτες» είχε ως βάση το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, βάσει του οποίου «πατρίδα των εργατών όλου του κόσμου» ήταν σύμμαχος των Γερμανών την περίοδο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα και μέχρι την 22α Ιουνίου του 1941.
Στο διάστημα αυτό των δύο μηνών, το ενταύθα παράρτημα της Μόσχας (ΚΚΕ) συνεργάστηκε απρόσκοπτα με τους κατακτητές. Και η πρώτη επίσημη πιστοποίηση της επαίσχυντης συνεργασίας ΚΚΕ-κατακτητών (με τους Βούλγαρους και εμμέσως και με τους Γερμανούς), ήρθε αμέσως μετά την σταθεροποίηση της κατοχής. Πιο συγκεκριμένα, τον Ιούνιο του 1941, η Βουλγαρική Πρεσβεία απαίτησε από τις γερμανικές αρχές την απελευθέρωση των κομμουνιστών κρατουμένων της Ακροναυπλίας!
Οι Γερμανοί βέβαια, μπορεί να είχαν συνάψει σύμφωνο με την ΕΣΣΔ, αλλά δύσκολα θα συναινούσαν στην απελευθέρωση επικίνδυνων κομμουνιστών. Για να τους πείσουν, λοιπόν, οι Βούλγαροι ισχυρίστηκαν ότι οι κρατούμενοι αυτοί ήταν Βούλγαροι το γένος, δηλαδή δικοί τους άνθρωποι και γι’ αυτό ενδιαφέρονταν. Και τους έπεισαν! Παραθέτουμε παρακάτω την αναφορά της διοίκησης των φυλακών προς το υπουργείο Ασφαλείας, η οποία περιέχει και τα ονόματα των ευεργετηθέντων από τους Βουλγάρους-Γερμανούς δοσιλόγων κομμουνιστών.
Ποιός ξέρει, μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς –αν ζουν- να τιμώνται σήμερα από το ελληνικό κράτος ως «αντιστασιακοί», σίγουρα δε θα παίρνουν και συντάξεις. Ιδού, λοιπόν, η έγγραφη απόδειξη της κομμουνιστικής προδοσίας:
ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Π Ρ Ο Σ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Διεύθυνσιν Εθνικής Ασφαλείας
Γραφείον Ε΄ Αθηνών
«Περί απελευθερώσεως κρατουμένων κομμουνιστών παρά της Μυστικής Αστυνομίας του Γερμανικού Στρατού».
Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω τα κάτωθι: Τας μεσημβρινάς ώρας της σήμερον, προσήλθον εις το στρατόπεδον δύο Γερμανοί αξιωματικοί της Μυστικής Γερμανικής Αστυνομίας του Στρατού, συνοδευόμενοι υπό Βουλγάρου διερμηνέως, υπαλλήλου της εν Αθήναις Βουλγαρικής Πρεσβείας, και ητήσαντο την απελευθέρωσιν των εν τη προσηρτημένη καταστάσει κομμουνιστών:
1) Ζησιάδης ή Τερπόφσκυ Λάζαρος, Δενδροχώριον Καστοριάς.
2) Καλλιμάνης Ζήσης, Καλοχώριον Καστοριάς.
3) Κωνσταντινίδης ή Κούσης Ιωάννης, Λαγκάδια Δράμας.
4) Κέντρος Πέτρος, Μοναστήριον Φλωρίνης.
5) Καρατζάς Αναστάσιος, Δενδροχώριον Καστοριάς.
6) Χουρσιώτης Δημήτριος, Μικρά Ασία.
7) Λέσκας Δημήτριος, Αγ. Αθανάσιος Εδέσσης.
8) Λασκαρίδης Κων/νος, Ασωμα Κομοτηνής.
9) Μόσχος Λάμπρος, Μακροχώριον Καστοριάς.
10) Μπαξεβάνης ή Καλαϊτζής Εμμανουήλ, Σέρραι.
11) Μπιλάκης Κυριάκος, Σάμος.
12) Ντάκος ή Αδαμόπουλος Λάζαρος, Πάτραι.
13) Μπέϊκος Αθανάσιος, Καστοριά.
14) Παπάς ή Παπαδόπουλος Παναγής, Βουλιαμάκι Καστοριάς.
15) Ουρούμης Φώτιος, Μύλοβα Βεροίας.
16) Σκουπακίδης Μιχαήλ, Θεσσαλονίκη.
17) Τσίπας Ανδρέας, Κωνσταντινούπολις.
18) Τζίκας Παντελής, Καστοριά.
19) Τσίστηνας Διαμαντής, Καστοριά.
20) Τσίμας Ανδρέας, Καστοριά.
21) Διλιόπουλος Ζήσης, Καλοχώριον Καστοριάς.
22) Ευθυμιάδης Θεόδωρος, Καστοριά.
23) Σωτηρίου Νικόλαος, Φλώρινα.
24) Χαραλάμπους Μιχαήλ, Μ. Ασία.
25) Χαριζάνης Ρουσαλήμ, Σέρραι.
Αυτή είναι η «απόδραση» για την οποία κάνει λόγο η εκφωνήτρια της ΕΡΤ! Όλοι οι παραπάνω, δεν ήταν τυχαία πρόσωπα, ούτε πήγαν στα σπίτια τους μετά την απελευθέρωσή τους. Αντίθετα, κατέλαβαν σπουδαίες θέσεις στον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ο Α. Τζίμας π.χ., έγινε γραμματέας του ΚΚΕ μέχρι το φθινόπωρο του 1941, οπότε τη θέση του πήρε ο Σιάντος. Ο Λ. Ζησιάδης ή Τερπόφσκυ, έγινε μέλος της Γραμματείας Βόρειας Ελλάδος του ΚΚΕ. Ο Κ. Λαζαρίδης έγινε μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ κ.τ.λ. Κάτι τέτοιοι αποτέλεσαν την «εθνική μας αντίσταση»!
Τέλος, ας δούμε πως περιγράφει το παρασκήνιο της επαίσχυντης απελευθερώσεως των 27 κομμουνιστών, ο «αιρετικός» ομοϊδεάτης τους (τροτσκιστής) Α. Στίνας, στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», σελ. 272: Στις αρχές του Μάη, δύο Γερμανοί αξιωματικοί και ένας αξιωματούχος της Βουλγαρικής Πρεσβείας, μπαίνουν στο στρατόπεδο με έναν ονομαστικό κατάλογο 27 «σλαυομακεδόνων» και τους αφήνουν ελεύθερους. Εμείς κι όλοι οι κρατούμενοι αυτούς τους 27 τους ξέραμε για κομμουνιστές.
Τώρα αυτοί που καταρτήσανε τον κατάλογο, δηλαδή η Βουλγαρική Πρεσβεία ή πιο σωστά η Βουλγαρική Ασφάλεια, βεβαιώνει τους Γερμανούς ότι δεν πρόκειται για κομμουνιστές, αλλά για σλαυομακεδόνες εθνικιστές. Και μ’ αυτή τη βεβαίωση και την εγγύηση της Βουλγαρικής Πρεσβείας οι Γερμανοί τους αφήνουν ελεύθερους. Η σταλινική ηγεσία όχι μόνο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει μια πολιτική εξήγηση γι’ αυτό το αρκετά περίεργο γεγονός, αλλά αντίθετα το χαιρέτισε και το πρόβαλε στη μάζα των κρατουμένων σαν απόδειξη των καλών προθέσεων των Γερμανών απέναντί τους.
Ήταν πλέον βέβαιοι για την απόλυσή τους και είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται. Κι ακόμα γίνονταν κάθε μέρα όλο και περισσότερο επιθετικοί και προκλητικοί εναντίον μας. Συμπεριφέρονταν και μιλούσαν σαν να ήταν αυτοί πλέον κύριοι ή συνκύριοι με τους Γερμανούς, της κατάστασης. Αυτοί που διαβάζουν αυτές τις γραμμές πρέπει να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει καμία υπερβολή σ’ αυτά».
Αυτή ήταν η «εθνική μας αντίσταση»! Αλλά, οι κομμουνιστές ήταν πολύ τυχεροί, που οι Γερμανοί επετέθησαν σχετικά σύντομα κατά της Σοβ. Ενώσεως. Αλλιώς, θα είχαν προχωρήσει σε πιο πολλές πράξεις συνεργασίας μαζί τους και θα είχαν εκτεθεί ακόμα περισσότερο.
Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο – Αθήναι.
