Αφιέρωμα στον Παύλο Μελά: Ο Θάνατος του παληκαριού -13 Οκτωβρίου 1904)

Ο Θάνατος του παλληκαριού

-13 Οκτωβρίου 1904)

Πορτραίτο του Παύλου Μελά

από τον μεγάλο Έλληνα ζωγράφο

 Γ. Ιακωβίδη

Αφιέρωμα στον Παύλο Μελά

Σαν σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή στα ιερά χώματα της Μακεδονίας, ο μεγαλύτερος ήρωας του ελληνισμού, σύμβολο του αγώνα για την απελευθέρωση της γης των Μακεδόνων. Το σημερινό αφιέρωμα αποτελεί ένα ελάχιστο χρέος τιμής στον Ήρωα.

Σύντομο Βιογραφικό

Ο Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904) ήταν αξιωματικός πυροβολικού του ελληνικού στρατού και πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα. Ήταν γιος του Μιχαήλ Μελά και γαμπρός του Στέφανου Δραγούμη, έχοντας νυμφευθεί την κόρη του Ναταλία, αδελφή του Ίωνα Δραγούμη.

http://www.youtube.com/watch?v=VoXfPNhOO7Q&feature=related

Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από την Βόρεια Ήπειρο. Μετά τη μετακίνηση της οικογένειας στην Αθήνα, σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων απ' όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1891. 

Φέροντας τύψεις για την έκβαση του πολέμου του 1897 συμμετείχε από τους πρώτους στο ιδρυθέν το 1900 Μακεδονικό κομιτάτο για την εμψύχωση του απογοητευμένου ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας και σε αντίδραση στη δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων. 

Έτσι από τον Φεβρουάριο του 1904 ο Παύλος Μελάς έσπευσε με άλλους τρεις αξιωματικούς, τους Α. Κοντούλη, Α. Παπούλα και Γ. Κολοκοτρώνη, προς επιτόπια μελέτη της κατάστασης. Αποτυγχάνοντας σε εκείνη την πρώτη προσπάθεια, επανήλθε τον Ιούλιο του ίδιου έτους οπότε και εισήλθε στη Μακεδονία ως ζωέμπορος με το όνομα "Πέτρος Δέδες". 

Μετά 20ήμερη παραμονή συναντήθηκε με τον Λάμπρο Κορομηλά στη Θεσσαλονίκη ανταλλάσσοντας σκέψεις για ανάληψη επιχειρήσεων και στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα. 

Στις 18 Αυγούστου όταν όλα ήταν έτοιμα κατά το σχέδιο ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. 

Πληροφορηθέντες οι Τούρκοι από διάφορους καταδότες περί της εισόδου και της δράσης του Παύλου Μελά έθεσαν προς καταδίωξή του πολυάριθμο τουρκικό απόσπασμα. Παρά τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς άρχισε ν΄ αποδεκατίζει τις βουλγαρικές ομάδες με βάση τα χωριά Λιγκοβάνη και Λίχυβο. 

Όμως στις 13 Οκτωβρίου 1904 βρισκόμενος στο χωριό Στάτιστα Καστοριάς (δεν πρέπει να συγχέεται με την κωμόπολη Σιάτιστα, κοντά στην Κοζάνη) και προδομένος από την βουλγάρικη συμμορία του Μήτρου Βλάχου περικυκλώθηκε από Τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών. Μετά από δίωρη λυσσαλέα μάχη διέταξε αιφνίδια έξοδο τεθείς επικεφαλής των ανδρών του. Στην επιχείρηση αυτή τραυματίσθηκε θανάσιμα στην οσφυϊκή χώρα και πέθανε μετά από μισή ώρα στα χέρια του φίλου του, Γεώργιο Στρατινάκη. 

Η τελευταία του φράση πριν ξεψυχήσειήταν:

"Βούλγαρος να μη μείνει"

Γύρω από το σώμα του νεκρού Π. Μελά εκτυλίχθηκε μια διπλωματική επιχείρηση για την παραλαβή και ενταφιασμό του. 

Οι Έλληνες δεν ήθελαν να γίνει γνωστό στους Τούρκους ποιος ήταν ο νεκρός, και συγκεκριμένα ότι ήταν Έλληνας αξιωματικός, διότι αυτό θα δημιουργούσε διπλωματική κρίση. 

Αρχικά ο νεκρός θάφτηκε από τους χωρικούς έξω από τη Στάτιστα ενώ οι Τούρκοι δεν γνώριζαν την ταυτότητά του. Αργότερα ο προεστός της Στάτιστας ονόματι Ντίνας απεσταλμένος της ελληνικής πλευράς (πιθανώς του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη ή του οπλαρχηγού Κύρου) επιχείρησε να ξεθάψει και να μεταφέρει αλλού τον νεκρό. 

Στο μεταξύ όμως ο θάνατος του Μελά είχε μαθευτεί στην Αθήνα και η Τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα ειδοποίησε τις Τουρκικές Αρχές της Θεσσαλονίκης να βρουν το πτώμα ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως απόδειξη της Ελληνικής επέμβασης σε Τουρκική επικράτεια. 

Έτσι, ενώ ο Ντίνας έκανε την εκταφή εμφανίστηκε Τουρκικός στρατός. Τότε έκοψε βιαστικά το κεφάλι του νεκρού και έφυγε. Το κεφάλι τάφηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι ενώ οι Τούρκοι πήραν το ακέφαλο σώμα και το πήγαν στην Καστοριά για αναγνώριση. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, που γνώριζε τα πάντα, κινητοποίησε τη νεολαία της Καστοριάς που περικύκλωσε το Διοικητήριο και απαιτούσε να τους δοθεί το σώμα "κάποιου Ζέζα" που ήταν Έλληνας. 

Ο Μητροπολίτης, προειδοποιώντας ότι μπορεί να συμβούν ταραχές που θα έβλαπταν την ειρηνική συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων κατάφερε να του δοθεί το σώμα το οποίο και τάφηκε στο παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών κοντά στο Μητροπολιτικό Μέγαρο Καστοριάς.

Μετά το θάνατο του η δράση των Ελληνικών δυνάμεων έγινε πιο έντονη, περιορίζοντας τη δράση των Βούλγαρων κομιτατζήδων, και επιτυγχάνοντας την ένωση Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας με την Ελλάδα.

Σήμερα, το όνομα του Παύλου Μελά φέρει προς τιμή του το χωριό Στάτιστα (Μελάς) ενώ πλήθος προτομών του στολίζουν πλατείες πόλεων μεταξύ των οποίων στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κοζάνη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Ο Παύλος Μελάς θεωρείται σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, και πολλά προσωπικά του αντικείμενα εκτίθενται τώρα στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης και στο μουσείο Παύλος Μελάς στην Καστοριά.

Η κατάσταση πλέον μυρίζει μπαρούτι και όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές. 250 άρματα στα σύνορα, τουρκική εισβολή εν όψει;

250 άρματα στα σύνορα, τουρκική εισβολή εν όψει;

Η κατάσταση πλέον μυρίζει μπαρούτι και όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές

Σε κατάσταση ύψιστου συναγερμού έχουν τεθεί οι τουρκικές αεροπορικές βάσεις στη Μαλάτια και το Ντιγιάρμπακιρ, ενώ 250 άρματα μάχης έχουν αναπτυχθεί συνολικά σε συνοριακές περιοχές στα τουρκοσυριακά σύνορα σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδουν τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Οι Τούρκοι εμφανίζονται έτοιμοι να συγκρουστούν με τις συριακές ένοπλες δυνάμεις καθώς η ένταση αντί να εκτονώνεται κλιμακώνεται μέρα με την ημέρα. 

Στην κρίση έχει συμβάλει τα μέγιστα και η τουρκική ενέργεια με τον εξαναγκασμό σε προσγείωση του αεροσκάφους που όδευε για τη Δαμασκό και φέρεται να μετέφερε υλικό για ραντάρ που είχε παραλάβει από τη Ρωσία.

Η ενέργεια που στόχο είχε να στείλει μήνυμα προς τη Ρωσία ότι οι ικανότητες συλλογής πληροφοριών των Τούρκων είναι μεγάλες, κατόρθωσε να εξοργίσει τους Ρώσους, ένα κράτος που δεν έχει τη φήμη ότι αφήνει προκλήσεις του είδους αναπάντητες.

Η κατάσταση πλέον μυρίζει μπαρούτι και όλες οι πιθανότητες είναι ανοικτές. Εάν δε όντως ψεύδεται ο Ερντογάν που δήλωσε ότι το αεροσκάφος μετέφερε πυρομαχικά (γιατί δεν έδειξαν βίντεο; Ούτε αυτό βέβαια θα ήταν επαρκής απόδειξη…) τότε θα πρόκειται για μια ενέργεια που κατηγοριοποιείται ως χειρότερη από απλώς «μη φιλική»…

Στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι να σύρει το ΝΑΤΟ στη σύγκρουση ώστε να μην υποχρεωθεί να τα βγάλει πέρα μόνη της αφού παρά το συμβατικό πλεονέκτημα που απολαμβάνει και τη συνεργασία των αντικαθεστωτικών με τους Ισλαμιστές εξτρεμιστές συνεργάτες του χρηματοδοτημένους από τις μοναρχίες του Κόλπου, η ρωσική αντιαεροπορική άμυνα λέγεται ότι δεν έχει Σύρους αλλά Ρώσους χειριστές και θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγάλες απώλειες.

Καμπανάκι από Ρωσία για "θερμή" σύγκρουση με ΝΑΤΟ: "Η κατάσταση είναι επικίνδυνη"

"Κρούει τον κώδωνα κινδύνου" για καταστάσεις που μπορούν να ξεφύγουν και να οδηγήσουν σε "θερμή" κρίση την Δύση με την Ρωσία ο επικεφαλής των Ρωσικών Σιδηροδρόμων (RZhD), Βλαντίμιρ Γιακούνιν και εξ απορρήτων συνεργάτης του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, σε συνέντευξή του στην γερμανική επιθεώρηση Spiegel.

Ο Β.Γιακούνιν, μάλιστα βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Ρόδο (είναι ιδρυτής και πρόεδρος του διεθνούς φόρουμ «Διάλογοι Πολιτισμών» που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη Ρόδο) και είχε συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης Κ.Χατζηδάκη. 

Έτσι, την επαύριο της καταγγελίας της συνθήκης Συνεργατικής Μείωση των Απειλών CTR (Cooperative Threat Reduction) από την Ρωσία, (βρισκόταν σε ισχύ από το 1990 και έχει ως να ελεγχθούν τα πυρηνικά όπλα μετά την διάλυση της Σοβετικής Ένωσης) λόγω αντιπυραλικής ααπίδας έρχεται ο Β.Γιάκούνιν και προετοιμάζει για "δύσκολες καταστάσεις".

«Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, ειδικά στο ζήτημα της κρίσης στη Συρία, όπου η κατάσταση είναι άκρως επικίνδυνη», τόνισε σε συνέντευξή του στην γερμανική επιθεώρηση Spiegel ο 64χρονος Γιακούνιν. 

«Πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε μια οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη. Η Ρωσία είναι εναντίον της χρήσης εξωτερικών δυνάμεων [για την επίλυση της κρίσης]», συμπλήρωσε ο ρώσος αξιωματούχος, προκαλώντας το εύλογο ερώτημα του γερμανού δημοσιογράφου σχετικά με την εμπλοκή της χώρας του στο συριακό εμφύλιο.

«Η εμπλοκή της Ρωσίας στηρίζεται στη γνώση που έχουμε για την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Θεωρούμε πως ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασαντ εξακολουθεί να τυγχάνει της υποστήριξης από τη συντριπτική πλειοψηφία του συριακού λαού και γνωρίζουμε πως οι αντίπαλοι του εξοπλίζονται από κράτη του εξωτερικού», είπε εις εκ των ισχυρότερων ανδρών της Ρωσίας, που βρίσκεται στο «τιμόνι» των ρωσικών σιδηροδρόμων.

Όσον αφορά στο κατά πόσο η Ρωσία νοιάζεται για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διενεργεί καθημερινά το καθεστώς Ασαντ, ο στενός συνεργάτης του προέδρου Πούτιν προειδοποιεί ότι «η εκδημοκρατικοποίηση της Μέσης Ανατολής, όπως επιτάσσεται από τη Δύση, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ολοένα αυξανόμενη επιρροή των ισλαμιστών, οι οποιοι μέχρι πρότινος ήταν περιθωριοποιημένοι».

Τέλος, ο Γιακούνιν δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο ζήτημα του πολιτικοποιημένου πανκ συγκροτήματος Pussy Riot, που ενέσκηψε πρόσφατα, προκαλώντας ποικίλες συζητήσεις στην κοινή γνώμη της Ρωσίας. 

«Έχω την εντύπωση πως η Δύση δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί αυτό το καιρό, από μια ξεδιάντροπη συναυλία μερικών ατίθασων παλιοκόριτσων μέσα σε μια ορθόδοξη εκκλησία», είπε ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών στην κυβέρνηση της Ρωσίας κατά την περίοδο 2000-2003.

Ο Γιακούνιν είναι από το 2005 ο πρόεδρος του μεγαλύτερου μεταφορικού οργανισμού στον κόσμο, με ένα αχανές δίκτυο γραμμών μήκους 88.000 χιλοομέτρων που το 2011«έκοψε» 992 εκατομμύρια ατομικά εισιτήρια και μετέφερε 1,2 δισ. τόνους εμπορευμάτων.

 

defencenet.gr 

Όταν μαζεύονται πολλά παράδοξα κάτι δεν πάει καλά. Αυτό στο χωριό το λένε πρακτοριλίκι, και όχι ιδεολογία.

Όταν οι κομμουνιστές έκαναν επεισόδια και απειλούσαν με βόμβες σε κινηματογράφους για την ταινία

 "Η Ελένη"!!!

Περίεργο πράγμα αυτή η "ελευθερία της έκφρασης"... Η ταινία «Ελένη» (1985), βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη , το οποίο αναφέρεται στην περίοδο του εμφυλίου, όταν ο συγγραφέας-δημοσιογράφος ζούσε -παιδί ακόμα- στο χωριό του, τον Λια Θεσπρωτίας. 

Τα γεγονότα και τα πρόσωπα της «Ελένης» είναι πραγματικά και εξιστορούν το παιδομάζωμα που επέβαλλαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στα χωριά που καταλάμβαναν.

Η Ελένη Γκατζογιάννη, μητέρα του Νίκου Γκατζογιάννη, θα πληρώσει με την ζωή της, την προσπάθειά της να γλυτώσει τα παιδιά της, βοηθώντας τα να δραπετεύσουν για να μην πέσουν στα χέρια των ανταρτών. 

Ο Νίκος Γκατζογιάννης, θα επιστρέψει, χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα σαν ανταποκριτής των Νιου Γιορκ Τάιμς και θα προσπαθήσει ν' αναζητήσει τους υπαίτιους του θανάτου της μητέρας του.

Η ταινία, ουσιαστικά τελεί υπό καθεστώς (ημι)απαγόρευσης προβολής στην Ελλάδα. Δεν έχει προβληθεί ποτέ από κρατικό ή δημοτικό τηλεοπτικό σταθμό (διατίθεται μόνο σε βιντεοκλάμπς). 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αρνηθεί να γίνουν τα γυρίσματα στην Ελλάδα και τους αυθεντικούς χώρους (η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία), ενώ η προβολή της στους ελληνικούς κινηματογράφους διακόπηκε μετά από λίγες ημέρες, όταν υπήρξαν αντιδράσεις από το ΚΚΕ και οπαδοί του προπηλάκιζαν τους θεατές που πήγαιναν να την δουν.

Ολόκληρη η ταινία:

Η παράδοξη "αριστερή" συμπάθεια στο Ισλάμ και αντιπάθεια στην Ορθοδοξία 

Στην Ελλάδα συμβαίνουν απίστευτα παράδοξα, που προκαλούν υποψίες αν πίσω τους κρύβονται όχι ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλλά κατευθυνόμενες επιδιώξεις με έδρα το εξωτερικό.

Μετά τη σύλληψη του 27χρονου που περιγελούσε την τεράστια μορφή της Ορθοδοξίας τον Γέροντα Παϊσιο, όλα τα αριστερά κόμματα βγήκανε προς υπεράσπισή του. Για τα επεισόδια στην Αθήνα από φανατικούς ισλαμιστές δεν ακούσαμε κουβέντα.

Η Αριστερά κατηγόρησε την κυβέρνηση για θεοκρατία, όμως παραδόξως η θεοκρατία που θέλουν να επιβάλουν οι διαμαρτυρόμενοι Ισλαμιστές όπως και τα πανώ τους έγραφαν δεν τους ενοχλεί ποσώς.

Αν πάλι πάμε στον αναρχοφασιστικό χώρο εκεί θα τρελαθούμε στο παράδοξο! Οι υποτιθέμενοι άθεοι και αρνητές της Ορθοδοξίας είναι υπέρ των μουσουλμάνων, των τζαμιών, και των φανατικών πιστών του Ισλάμ. 

Αυτό στο χωριό το λένε πρακτοριλίκι, και όχι ιδεολογία. Δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε.

Άλλο παράδοξο, υποτίθεται ότι ο αναρχοφασισμός πολεμάει τον "αδελφό" του τον Ναζισμό. 

Λίγοι γνωρίζουν για τα ισλαμικά τάγματα των SS που ιδρύθηκαν στην Βοσνία και πολέμησαν με  ζήλο για τα ιδεώδη του Αδόλφου Χίτλερ. Και όμως οι "χρήσιμοι αφελείς" του αναρχοφασιστικού χώρου είναι υπερασπιστές των νέων φονταμενταλιστικών ισλαμιστικών ταγμάτων. 

Δέστε τις φωτογραφίες που ακολουθούν.

Και τελευταίο παράδοξο ο ιδρυτής του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν ήταν φλογερός πατριώτης, όπως θα δείτε στο παρακάτω κείμενο.

«Η ευημερία του Κράτους είναι αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει –πολύ συχνά αλίμονο- στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη.

"Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. 

Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ταυτόχρονα ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. 

Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι' αυτό λοιπόν συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. 

Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία. Ή, καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δασκάλους και ερμηνευτές του παρελθόντος , αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά στο αίμα και στη σάρκα, στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών".

Και δείτε τι έλεγε ένας διάσημος Ιταλός αναρχικός πριν εκτελεστεί το 1927.

« Διώκομαι επειδή είμαι ριζοσπάστης και όντως είμαι ριζοσπάστης. Διώκομαι επειδή είμαι ιταλός και όντως είμαι ιταλός. Yποφέρω περισσότερο για την οικογένειά μου και για τους πολυαγαπημένους μου παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο πεπεισμένος πως έχω δίκιο , που αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές και αν εγώ μπορούσα να ξαναγεννηθώ δυο φορές, θα ζούσα ξανά και θάκανα ό,τι έχω ήδη κάνει» - Mπαρτολομέο Bαντσέτι, 1927

Όταν μαζεύονται πολλά παράδοξα κάτι δεν πάει καλά.

     Δεν είναι ιδεολογία αυτό που συμβαίνει.

Αυτό στο χωριό το λένε πρακτοριλίκι, 

και όχι ιδεολογία. 

Το πολιτικό σύστημα χάσκει σαστισμένο και αμήχανο μπροστά στην άνοδο της ακροδεξιάς

Η ιστορίας της Ακροδεξίας αρχίζει το 18ο αιώνα στην Γαλλία. 

Με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης οι διάφορες τάσεις, άλλες πιο συντηρητικές κι άλλες πιο ριζοσπαστικές, έλαβαν μέρος διεκδικώντας Επανάσταση κοινωνικές ελευθερίες, δικαιοσύνη κι ισότητα, ή άλλες με αίτημα για επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες, τονίζοντας χαρακτηριστικά όπως η καταγωγή, το αίμα και η πίστη .

Αυτός ήταν και ο αρχικός πυρήνας της ακροδεξιάς 

Την πτώση και παρακμή της ακροδεξιάς σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα ήρθε να αντικαταστήσει η επάνοδός της τις πρώτες τέσσερις δεκαετίες του 20ου αιώνα στην Ευρώπη. 

Ο ιταλικός Φασισμός που προέκυψε από τον Εθνικοσυνδικαλισμό κι ο γερμανικός Ναζισμός που προέκυψε από τον Εθνικοσοσιαλισμό είναι τα βασικότερα και χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν την ισχύ που είχε στους λαούς κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε τη δεκαετία του '30. 

Σε λιγότερο από μία εικοσαετία, ακροδεξιά κόμματα είχαν καταλάβει την εξουσία στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γερμανία ενώ δικτατορίες είχαν εγκατασταθεί σε άλλες χώρες όπως η Ελλάδα.

Μετά την ήττα της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ιδέες του ναζισμού δεν εκφράστηκαν, τουλάχιστον ανοιχτά, από κάποιο μέτωπο ή σύνολο ανθρώπων. 

Σήμερα όμως ξέρουμε ότι στην Ευρώπη και τον κόσμο δρα πληθώρα ακροδεξιών ομάδων.  Αφομοιώνει κυρίως εργατικά στρώματα αλλά και νέους που λόγω της πολύπλευρης κρίσης του σήμερα αναζητούν αποτελεσματικές διεξόδους.

Μέχρι πρότινος η ακροδεξιά δεν κατάφερε  να αποκτήσει τη δύναμη που είχαν οι φορείς της στο παρελθόν και σταδιακά άρχισε να αφομοιώνεται από το νέο σύστημα, κρατώντας απλά την αίγλη των πάλαι ποτέ ιδεών της και μένοντας σε ορισμένες βασικές συντηρητικές απόψεις γύρω από τα κοινωνικά ζητήματα.

Σήμερα η Χρυσή Αυγή δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα μέσα στο θολό αυτό πολιτικό τοπίο. 

Ήρθε μάλλον για να μείνει. 

Όσο οι αιτίες που τη γιγάντωσαν θα παραμένουν ενεργές και «ακατανόητες» για το μέσο επίπεδο πολιτικής σκέψης, το οποίο διαγωνίζεται σε κλισέ ερμηνείες της ανόδου της, τόσο η Χρυσή Αυγή θα έχει τον πολύτιμο πολιτικό χρόνο να εδραιώνει τις εθνικιστικές της θέσεις, από τους δρόμους στα έδρανα του Κοινοβουλίου προσφέροντας ακόμα και γενναίες δόσεις τηλεοπτικού πολιτικού θεάματος. 

Από την άλλη, μια κυβερνητική Δεξιά που δεν θα μπορεί να προχωρήσει σε «πατριωτική» και αντιμεταναστευτική ρελάνς απέναντι στη Χρυσή Αυγή λόγω της κυβερνητικής συγκατοίκησης με πιο «πολιτισμένους» πολιτικούς χώρους και ένας πιθανά μονοθεματικός ή ιδεοληπτικός και ασόβαρος ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, θα αποτελέσουν βούτυρο στο ψωμί της. 

Αν μάλιστα, μπροστά στο μέγεθος της κρίσης και των προκλήσεων, η κυβερνώσα Δεξιά καταβαραθρωθεί, τότε μεσοπρόθεσμα η υποχρεωτική ανασυγκρότηση της Δεξιάς προς αυτήν την   κατεύθυνση, θα περάσει από το τέμπο που επιβάλλει η ιδεολογία και ο πολιτικός πολιτισμός της Χρυσής Αυγής. 

Σήμερα το επίσημο πολιτικό σύστημα ουσιαστικά χάσκει σαστισμένο και αμήχανο μπροστά στο τοπίο που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Η πολιτική αντιμετώπιση με χαρακτηρισμούς περί ναζιστών, τραμπούκων, τα σχόλια για κακομούτσουνους που είναι μπράβοι, δεν εξηγούν τα δεδομένα, απλά ρίχνουν άφθονο καύσιμο στην μηχανή τους.

Τα ΜΜΕ της παραπληροφόρησης και της εθνικής αποδόμησης τους έκαναν χώρο. Όταν φώναζαν οι κάτοικοι στον Άγιο Παντελεήμονα για τα χάλια μας, οι προοδευτικάριοι έκαναν πολιτικό τουρισμό στις γειτονιές των απλών ανθρώπων και τους καθύβριζαν ως ρατσιστές και φασίστες, γιατί διαμαρτύρονταν που η ζωή τους έγινε Καμπούλ. 

Κι η ενοχική δεξιά είχε τον φόβο μην την πουν …δεξιά! Κι επειδή ο λαός ενίοτε έχει πικρόχολο κι εκδικητικό χιούμορ, κάποιοι είπαν, «φασίστες μας λέτε; 

Ε, πάρτε να ‘χετε».

Εμείς υποστήκαμε και αντέξαμε την κοινοβουλευτική τους δημοκρατία. Ήρθε η σειρά εκείνων που την δημιούργησαν να μετρήσουν τις δικές τους "δημοκρατικές" αντοχές απέναντι στο δημιούργημά τους, με "μέτρο" την "Χρυσή Αυγή".

Οι περισσότεροι από χαρακτήρα και παιδεία μισούν την αταξία και την αναρχία. Αρκετή έχουμε εντός μας. Στην κοινωνία όμως χρειάζεται τάξη και ειρήνη. Ασφάλεια. Κι αυτό δεν είναι αριστερό ή δεξιό. Είναι λογικό και αναγκαίο. Και είναι δουλειά του κράτους, όχι ενός κόμματος, παρεών, αυτόκλητων τιμωρών. Διότι το χάος το πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι, οι πολλοί.

Οι άγριοι καιροί που ζούμε απαιτούν ριζοσπαστικές λύσεις. Έξω από το κουτί. Χωρίς μη μου άπτου. Να μην χρειάζεται ο κόσμος άλλους προστάτες. Αλλιώς, τα «Τάγματα Εφόδου» δεν θα αντιποιούνται πλέον την Αρχή. 

Θα γίνουν Αρχή…

Δεν θα ήταν υπερβολή η διαπίστωση ότι η πέραν των τριών δεκαετιών η ιστορία της Χρυσής Αυγής ως ιδεολογική και πολιτική οντότητα αποτελεί ένα γρίφο για όλους όσους δεν την έχουν βιώσει εκ του σύνεγγυς. 

Αυτό είναι κάτι φυσικό για τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας ενός Κινήματος που όχι μόνο δεν στηρίζεται, αλλά είναι a priori στοχοποιημένο και φύσει εχθρικό προς το ισχύον πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον. 

Εάν τώρα λάβουμε υπ' όψιν την συστηματική συκοφαντική προπαγάνδα, τις αυθαίρετες παρομοιώσεις και την άοκνη προσπάθεια απόκρυψης αυτής καθαυτής της ύπαρξης της Χρυσής Αυγής, αντιλαμβανόμαστε ότι ο μέσος Έλληνας είχε μέχρι πρότινος μία αντίληψη για το Κίνημα έντεχνα παραχαραγμένη. Πόσο δε μάλλον για την ιδεολογία και την κοσμοθεωρία η οποίες αποτελούν και τον απώτερο φόβο του συστήματος.

Α.Περδικάρης