Ήταν τον περασμένο Ιανουάριο όταν οι νέοι πήγαιναν στις κάλπες να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, πεπεισμένοι ότι τουλάχιστον θα μειωθεί κάπως η ανεργία και θα παίρνουν κατώτατο μισθό 751 ευρώ.
Από την δική τους μεριά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τούς ακολούθησαν, θεωρώντας ότι έστω θα απαλλαγούν από το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ.
Μπορεί, κατά βάθος να μην πίστευαν ότι θα απαλλαγούν απ’ όλο το άχθος των δύο προηγούμενων Μνημονίων, αλλά θα ήταν ευχαριστημένοι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε έστω και λιγότερα απ’ όσα τους υποσχόταν.
Μπορεί, κατά βάθος να μην πίστευαν ότι θα απαλλαγούν απ’ όλο το άχθος των δύο προηγούμενων Μνημονίων, αλλά θα ήταν ευχαριστημένοι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε έστω και λιγότερα απ’ όσα τους υποσχόταν.
Από τότε έχουν περάσει λιγότερο από οκτώ μήνες και τώρα καλούνται εκ νέου στην κάλπη, από το σύνολο πλέον των συστημικών κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», να επικυρώσουν την διάψευση των ελπίδων τους, αποδεχόμενοι ότι η πολιτική των Μνημονίων είναι ένα είδος «κακιάς μοίρας» που θα τους βαραίνει εσαεί.
Καλούνται να ψηφίσουν αυτόν που τους υπόσχεται το καλύτερο καταπραϋντικό για τους αναπόφευκτους πόνους του τρίτου Μνημονίου, το οποίο εισήλθε και επισήμως στην ζωή των Ελλήνων.
Τα λέμε αυτά γιατί το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση είναι δεδομένο, υπογεγραμμένο από την συντριπτική πλειοψηφία της απελθούσας Βουλής. Είναι το Μνημόνιο-3, με τα περισσότερα μέτρα που περιέχονται στο πρόγραμμά του, να ψηφίζονται μέσα στο επόμενο εξάμηνο.
Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν γίνεται καμιά συζήτηση γι’ αυτό το πρόγραμμα. Πετάνε, απλώς, μερικές σκόρπιες κουβέντες για «ανώδυνη εφαρμογή» και «επαναδιαπραγμάτευση» κάποιων μέτρων.
Μόνο που αυτή την φορά ουδείς διανοείται να μιλήσει για ολική «διαπραγμάτευση», όπως μιλούσαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος του 2012.
Πολύ περισσότερο δε για «κατάργηση», όπως υποσχόταν ο Τσίπρας μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015.
Όλοι μιλούν για «επαναδιαπραγμάτευση μέσω ισοδυνάμων», σε μια προσπάθεια να παραμυθιάσουν όσους περισσότερους μπορούν, έτσι ώστε να τους ψηφίσουν.
Ποντάρουν στο σύνδρομο της ηττοπάθειας και της απογοήτευσης, το οποίο θεωρούν ότι έχει κυριεύσει τον Ελληνικό Λαό. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο το ότι το κεντρικό σύνθημα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΝΔ είναι το ίδιο. «Μόνο μπροστά» του ΣΥΡΙΖΑ, «Η Ελλάδα μπροστά» της ΝΔ.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε μια «πασαρέλα» μεταξύ Τσίπρα και Μεϊμαράκη, με τον τόνο της προεκλογικής αντιπαράθεσης να δίνεται από την μια με τους εξυπνακισμούς και τις ψευτομαγκιές και από την άλλη η συζήτηση για το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον ή με ποιους, για να σχηματιστεί η νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση μετά τις εκλογές (όλοι αποκλείουν τώρα το ενδεχόμενο και νέων εκλογών, γιατί αν λεγόταν στην δεδομένη χρονική στιγμή θα τους αφαιρούσε εκλογική δύναμη).
Οι κυρίαρχοι καθεστωτικοί κύκλοι, οι οποίοι εκφράζονται μέσα από τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα των συστημικών ΜΜΕ, έχουν εκφράσει ξεκάθαρα τόσο την δική τους θέληση όσο και των διεθνών τοκογλύφων: ή «μεγάλος συνασπισμός» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ ή «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης», με την συνεργασία του πρώτου κόμματος με τα μικρότερα μνημονιακά κόμματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι δεν υπολόγισε σωστά την εσωκομματική κρίση, την λαϊκή δυσαρέσκεια και την πίεση της «οικουμενικότητας» που θα του ασκούσαν τα συστημικά ΜΜΕ.
Νόμιζε ότι θα κάνει υγιεινό περίπατο στις εκλογές, κάτι που πλέον είναι ολοφάνερο ότι δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Ο Τσίπρας έχει γίνει πλέον τόσο πολιτικά ανάλγητος, θρασύς και χυδαίος ώστε να μην μιλά πια για το «μπλοκ του Μνημονίου», αλλά για το «παλαιό πολιτικό σύστημα», λες κι αυτός δεν αποτελεί μέρος του!
Η ΝΔ, με τον Μεϊμαράκη να κινείται στο γνώριμο (όσο και ανούσιο) δρόμο του «μάγκα», έχει πάρει το μήνυμα των δανειστών και των εγχώριων μιντιαρχών και από το πρωί μέχρι το βράδυ κάνει τεμενάδες και ορκίζεται στις κυβερνήσεις συνεργασίας, από τις οποίες δεν εξαιρεί ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα εφαρμόσουν την κατάπτυστη συμφωνία του τρίτου Μνημονίου που ψηφίστηκε στις 14 Αυγούστου.
Με δεδομένο ότι οι υπόλοιπες δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» είτε παλεύουν για να συμμετέχουν στη νέα συγκυβέρνηση (Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ), είτε κινούνται στα όρια του γραφικά ακίνδυνου (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενότητα), αυτό το οποίο πρέπει να γίνει αντιληπτό από τον Ελληνικό Λαό είναι ότι η επιλογή του «μικρότερου κακού» ήταν πάντοτε μια επιλογή ήττας.
Σ’ αυτές τις εκλογές, μάλιστα, δεν υπάρχει καν μικρότερο κακό, αλλά οι πολιτικοί υπηρέτες του Μνημονίου, δεξιάς και αριστερής κοπής.
Μόνο μια συγκεκριμένη στάση μπορεί να στείλει ένα καθαρό, αξιοπρεπές και ουσιαστικό μήνυμα αντίστασης σ’ αυτές τις εκλογές: Η στήριξη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η οποία δεν έχει απέναντί της το τάδε ή το δείνα κόμμα, αλλά συνολικά το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα.
Στις 20 Σεπτεμβρίου ο Ελληνικός Λαός, συνειδητοποιώντας το νόημα της ύπαρξής του, ας στείλει μήνυμα οριστικής ρήξης με το ξεπουλημένο εγχώριο πολιτικό σύστημα, μήνυμα καθολικής αποδοκιμασίας όλων των καθεστωτικών φορέων, πολύ περισσότερο όμως μήνυμα πολιτικής συστράτευσης με το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Καλούνται να ψηφίσουν αυτόν που τους υπόσχεται το καλύτερο καταπραϋντικό για τους αναπόφευκτους πόνους του τρίτου Μνημονίου, το οποίο εισήλθε και επισήμως στην ζωή των Ελλήνων.
Τα λέμε αυτά γιατί το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση είναι δεδομένο, υπογεγραμμένο από την συντριπτική πλειοψηφία της απελθούσας Βουλής. Είναι το Μνημόνιο-3, με τα περισσότερα μέτρα που περιέχονται στο πρόγραμμά του, να ψηφίζονται μέσα στο επόμενο εξάμηνο.
Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν γίνεται καμιά συζήτηση γι’ αυτό το πρόγραμμα. Πετάνε, απλώς, μερικές σκόρπιες κουβέντες για «ανώδυνη εφαρμογή» και «επαναδιαπραγμάτευση» κάποιων μέτρων.
Μόνο που αυτή την φορά ουδείς διανοείται να μιλήσει για ολική «διαπραγμάτευση», όπως μιλούσαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος του 2012.
Πολύ περισσότερο δε για «κατάργηση», όπως υποσχόταν ο Τσίπρας μέχρι και τον Ιανουάριο του 2015.
Όλοι μιλούν για «επαναδιαπραγμάτευση μέσω ισοδυνάμων», σε μια προσπάθεια να παραμυθιάσουν όσους περισσότερους μπορούν, έτσι ώστε να τους ψηφίσουν.
Ποντάρουν στο σύνδρομο της ηττοπάθειας και της απογοήτευσης, το οποίο θεωρούν ότι έχει κυριεύσει τον Ελληνικό Λαό. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο το ότι το κεντρικό σύνθημα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΝΔ είναι το ίδιο. «Μόνο μπροστά» του ΣΥΡΙΖΑ, «Η Ελλάδα μπροστά» της ΝΔ.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε μια «πασαρέλα» μεταξύ Τσίπρα και Μεϊμαράκη, με τον τόνο της προεκλογικής αντιπαράθεσης να δίνεται από την μια με τους εξυπνακισμούς και τις ψευτομαγκιές και από την άλλη η συζήτηση για το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον ή με ποιους, για να σχηματιστεί η νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση μετά τις εκλογές (όλοι αποκλείουν τώρα το ενδεχόμενο και νέων εκλογών, γιατί αν λεγόταν στην δεδομένη χρονική στιγμή θα τους αφαιρούσε εκλογική δύναμη).
Οι κυρίαρχοι καθεστωτικοί κύκλοι, οι οποίοι εκφράζονται μέσα από τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα των συστημικών ΜΜΕ, έχουν εκφράσει ξεκάθαρα τόσο την δική τους θέληση όσο και των διεθνών τοκογλύφων: ή «μεγάλος συνασπισμός» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ ή «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης», με την συνεργασία του πρώτου κόμματος με τα μικρότερα μνημονιακά κόμματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι δεν υπολόγισε σωστά την εσωκομματική κρίση, την λαϊκή δυσαρέσκεια και την πίεση της «οικουμενικότητας» που θα του ασκούσαν τα συστημικά ΜΜΕ.
Νόμιζε ότι θα κάνει υγιεινό περίπατο στις εκλογές, κάτι που πλέον είναι ολοφάνερο ότι δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Ο Τσίπρας έχει γίνει πλέον τόσο πολιτικά ανάλγητος, θρασύς και χυδαίος ώστε να μην μιλά πια για το «μπλοκ του Μνημονίου», αλλά για το «παλαιό πολιτικό σύστημα», λες κι αυτός δεν αποτελεί μέρος του!
Η ΝΔ, με τον Μεϊμαράκη να κινείται στο γνώριμο (όσο και ανούσιο) δρόμο του «μάγκα», έχει πάρει το μήνυμα των δανειστών και των εγχώριων μιντιαρχών και από το πρωί μέχρι το βράδυ κάνει τεμενάδες και ορκίζεται στις κυβερνήσεις συνεργασίας, από τις οποίες δεν εξαιρεί ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα εφαρμόσουν την κατάπτυστη συμφωνία του τρίτου Μνημονίου που ψηφίστηκε στις 14 Αυγούστου.
Με δεδομένο ότι οι υπόλοιπες δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» είτε παλεύουν για να συμμετέχουν στη νέα συγκυβέρνηση (Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ), είτε κινούνται στα όρια του γραφικά ακίνδυνου (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενότητα), αυτό το οποίο πρέπει να γίνει αντιληπτό από τον Ελληνικό Λαό είναι ότι η επιλογή του «μικρότερου κακού» ήταν πάντοτε μια επιλογή ήττας.
Σ’ αυτές τις εκλογές, μάλιστα, δεν υπάρχει καν μικρότερο κακό, αλλά οι πολιτικοί υπηρέτες του Μνημονίου, δεξιάς και αριστερής κοπής.
Μόνο μια συγκεκριμένη στάση μπορεί να στείλει ένα καθαρό, αξιοπρεπές και ουσιαστικό μήνυμα αντίστασης σ’ αυτές τις εκλογές: Η στήριξη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, η οποία δεν έχει απέναντί της το τάδε ή το δείνα κόμμα, αλλά συνολικά το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα.
Στις 20 Σεπτεμβρίου ο Ελληνικός Λαός, συνειδητοποιώντας το νόημα της ύπαρξής του, ας στείλει μήνυμα οριστικής ρήξης με το ξεπουλημένο εγχώριο πολιτικό σύστημα, μήνυμα καθολικής αποδοκιμασίας όλων των καθεστωτικών φορέων, πολύ περισσότερο όμως μήνυμα πολιτικής συστράτευσης με το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Αυτό το μήνυμα θα σταλεί, καταπολεμώντας όχι μόνο την εθελοδουλία, αλλά και την πολιτική αποστράτευση που κρύβει τόσο η φτηνή λογική του μικρότερου κακού, όσο και η στήριξη των νέων μορφωμάτων-αναχωμάτων που δημιούργησε το σύστημα.
Στις 20 Σεπτεμβρίου ψηφίζουμε ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Από τις 21 και μετά συμμετέχουμε και στηρίζουμε έμπρακτα την Εθνική Αντιπολίτευση του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος.
Στις 20 Σεπτεμβρίου ψηφίζουμε ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Από τις 21 και μετά συμμετέχουμε και στηρίζουμε έμπρακτα την Εθνική Αντιπολίτευση του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΠΡΕΠΗ ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ