Λέτε ο Σαμαράς να μην ήθελε να γίνει πρωθυπουργός με 50%;

Λέτε ο Σαμαράς να μην ήθελε

 να γίνει πρωθυπουργός με 50%;

Οι Έλληνες ψοφάμε για συνωμοσιολογικές θεωρίες, σιωνιστές, πράκτορες κλπ. Κι άμα ζοριστούμε, μπροστά σε κάθε συμφορά εύκολο το ανάθεμα κι αυτόν που χθες αποθεώναμε, τον φορτώνουμε καχυποψία ή και κατάρες.

Βέβαια, αδέρφια, οι συνωμοσίες κατά του Έθνους προϋποθέτουν σχέδιο. Εμείς όμως πως φτάσαμε ως εδώ; Όλοι ξεχνάνε ότι η κρίση ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια με το σκάσιμο της φούσκας των δανείων στην Αμερική. Οι κερδοσκόποι παίζανε «αεροπλανάκι» και κοντέψανε να σπρώξουνε τον γίγαντα στο Γκραν Κάνυον. Η κρίση μετά μεταδόθηκε στην Ευρώπη και χτύπησε πρώτα εμάς, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία κι ύστερα την Ιταλία.

Η κρίση λοιπόν ξεκίνησε χαοτικά και συνεχίστηκε χαοτικά. Το ΠΑΣΟΚ –μπαρόκ του ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα έκανε εκστρατεία συκοφάντησης της χώρας και προσπάθησε να τα φορτώσει στον Κώστα Καραμανλή. 

Απ’ όσο θυμάμαι δεν έπεσαν Έλληνες αλεξιπτωτιστές στην Ουάσιγκτον, το 505 Τάγμα Πεζοναυτών δεν κατέκτησε την Ιβηρική ξεκινώντας με ηρωϊκή απόβαση στην Ίμπιζα, ούτε το 4ο Σώμα Στρατού σάρωσε το Δουβλίνο και το Κορκ. 

Τους φρατέλους τους τσακίσαμε το 1940 αλλά από το πότε δεν έχει ανοίξει μύτη, το πολύ πολύ να «χτυπήσαμε» καμμία ραγκάτζα στα Ιόνια. Τις οικονομίες των ΗΠΑ και των συναδέλφων μας Ιβήρων, Κελτών και φρατέλων δεν τις διαχειρίστηκε ο Αλογοσκούφης ή ο Παπαθανασίου. Πίσω λοιπόν από την κρίση, κρύβεται η παταγώδης αποτυχία της περιβόητης «αυτορύθμισης» των αγορών, η απληστία χρηματοπιστωτικών οργανισμών και μεσαζόντων.

Αν έχουμε ως κράτος, πολιτικό σύστημα και κοινωνία ευθύνη, είναι για το μέγεθος των συνεπειών στη χώρα μας. Ευθύνες τριάντα ετών καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας, ξεσκισμένης «πολιτικής ορθότητας», διαφθοράς, διαπλοκής, διόγκωσης ενός κράτους δεινόσαυρου και φοβικού συνδρόμου απέναντι σε κάθε εχθρό, κάθε μεταρρύθμιση και κυρίως αποδόμησης του εθνικού φρονήματος και των κοινωνικών προτύπων. 

Δεν επιτρέψαμε μόνο σε μια παρασιτική ολιγαρχία να φάει μέχρι φόδρα ΜΟΠ, επιδοτήσεις και δάνεια, στήσαμε κιόλας στην αγορά ως πρότυπο και λατρευτικό σύμβολο το Λαμόγιο με το βρώμικο μάτι. Κι αυτός ο άθλος ήταν κυρίως επίτευγμα του ΠΑΣΟΚ, που εξακόντισε στα ύψη το χρέος, έκανε κοινωνική πολιτική και ρουσφετολογία με τα δανεικά, διέλυσε το κράτος και επέτρεψε στην διαπλοκή να γίνει η αφανής πραγματική εξουσία. Παράλληλα βέβαια ξεφτίλισε τις έννοιες των ιδεών και την Φιλοτιμία την αντικατέστησε, ως πέτσινη αρετή, η κουτοπόνηρη επιτηδειότητα.

Χαοτικά λοιπόν φτάσαμε ως εδώ, λόγω μιας παγκόσμιας κρίσης, υφιστάμεθα όμως μεγαλύτερες συνέπειες από τους άλλους γιατί την χώρα την κατέστρεψαν με την ανοχή μας οι ταγοί της, κατά κανόνα πράσινοι, χάσαμε δυο χρόνια με τους ιδεοληπτικούς του κωπηλάτη και χαοτικά συνεχίζεται το έργο.

Ο Αντώνης Σαμαράς είπε με ειλικρίνεια ότι αντί για την άμεση καταστροφή επέλεξε την αμφίβολη σωτηρία. Ήξερε πως αν έλεγε ΟΧΙ, το βράδυ μετά την ψηφοφορία στη Βουλή θα είχε δημοφιλία και πρόθεση ψήφου, που θα ξεπερνούσε το 50 %. 

Αν γίνονταν εκλογές άμεσα θα έπαιρνε ποσοστά του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974. Πιστεύει λοιπόν κανείς σοβαρός, πως ενώ ήξερε πως θα σάρωνε επικοινωνιακά και στην πρόθεση ψήφου, θεωρούσε ανύπαρκτο τον κίνδυνο χρεωκοπίας αλλά παρ΄ όλα αυτά είπε ναι; Είναι προφανές πως εκτίμησε τον κίνδυνο ως υπαρκτό, τώρα τον Φεβρουάριο του 2012, με τα σημερινά δεδομένα κι όχι της Άνοιξης του 2010. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, πρέπει τουλάχιστον να του αναγνωρίσει το κίνητρο. Τα ίδια έλεγε και το ΠΑΣΟΚ το 2009-2010, λένε κάποιοι. Σωστό αλλά η διαφορά είναι πως ενώ τότε ήταν ψέματα, είχαμε άλλες επιλογές, οι ανίκανοι και κακόβουλοι, που κυβέρνησαν τα δυο προηγούμενα χρόνια, έκαναν ότι μπορούσαν ώστε τα ψέματα τους να γίνουν αλήθεια! 

Αφού λοιπόν ο Αντώνης θεώρησε σήμερα υπαρκτό τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης, προτίμησε, με μεγάλο προσωπικό πολιτικό κόστος, να κερδίσει χρόνο, δηλώνοντας όμως ευθέως το αμφίβολο της σωτηρίας. Δεν τελειώσαμε και μας το λέει. Όμως έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε και ν’ ακούμε τα μισά.

Τα σενάρια κι οι αναλύσεις εκ του προχείρου πάμπολλες. Να κάνουμε, λένε μερικοί, ότι και η Αργεντινή, η Ισλανδία, ο Ισημερινός κλπ. Χώρες εκτός ευρώ. Η Αργεντινή όμως δεν λένε ότι πέρασε πρώτα από την κατάρρευση, ταραχές, λεηλασία, αβάστακτη φτώχεια. Και βέβαια η Αργεντινή έχει αγροτοκτηνοτροφικό τομέα που μπορεί να ταΐσει όλη την υφήλιο, παράγει αυτοκίνητα, όπλα, αεροπλάνα. 

Εμείς μετά από τον βαλκανικό χλιδάτο σοσιαλισμό μας είμαστε η χώρα του εισαγόμενου φραπόγαλου, πουλάμε οι μισοί πίτσες και σουβλάκια, με εισαγόμενα υλικά, στους άλλους μισούς, είμαστε η μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη χωρίς ναυπηγεία πια, κι έχουμε αναλογικά περισσότερες Καγιέν κι από τη Γερμανία αλλά χοιρινό φέρνουμε από την Ολλανδία και κρεμμύδια από την Τουρκία και μόνο κάτι γενναίοι φτιάχουν καλά ποδήλατα στην Πάτρα, αν θυμάμαι καλά.

Κι αυτοί που το βράδυ της ψηφοφορίας της δανειακής, στην υποψία ενός ΟΧΙ, επέδραμαν στις ΑΤΜ, δεν νομίζω ότι το έκαναν για ν’ αγοράσουν ασπίδες, κορινθιακά κράνη και δόρατα για να πέσουν μαχόμενοι στις Θερμοπύλες. Δώσαμε δείγμα του τι θα γινόταν την άλλη μέρα στις τράπεζες αν συγκρουόμασταν με τους Αλαμανούς και τους Φράγκους κι αυτοί εξαπέλυαν τις χάρτινες ή αληθινές απειλές τους.

Χαοτικά λοιπόν συνεχίζεται αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι. Αυτοί προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους κι εμείς να κερδίσουμε χρόνο, να σώσουμε το τομάρι μας και την αξιοπρέπεια μας. Υπάρχουν όμως πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. ΑΟΖ, νέες συμμαχίες, μερικά μεγάλα έργα – φάροι στις υποδομές μας που θα φέρουν και πολλά μικρότερα, χωρίς εκβιασμούς από ανταγωνιστές και κατενάτσιο από κατευθυνόμενους «οικολόγους», δημιουργία σοβαρού κράτους. Στον χρόνο που κερδίζουμε μπορούν ν’ αλλάξουν πολλά, ν’ αναγκαστούν οι γερμαναράδες και οι λοιποί να κόψουν χρήμα, να εκδώσουν ευρωομόλογο. Πρέπει να είμαστε εκεί. 

Πού αλλού; Στον παράδεισο της Συρίας, της Αιγύπτου και της Λιβύης; «Θύμωσε ο αγάς κι έκοψε τα α…. του», λέει ο λαός. Ας σταθούμε τότε στα πόδια μας κι υπάρχουν τρόποι ν’ απαλλαγείς από τα δεσμά. Γιατί μάγκας ζητιάνος δεν υπάρχει. Ας γίνουμε λοιπόν αληθινοί μάγκες και τότε θα πάρουμε το αίμα μας πίσω…

Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης