Όχι δεν μετανιώνω για τίποτε

Έτσι ξεκινά το τραγούδι - σήμα κατατεθέν της Edith Piaff, αλλά και αυτών που «je regrette rien» δηλαδή δεν μετανιώνουν για τίποτε και εγεύθησαν την ζωήν έως το μεδούλι, οι ταξιδευταί με το μπάρκο γιά τ'Αλγέρι, τα μέλη του 1er Regiment Etranger de Parachutistes (1ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας των Ξένων).

Εξάλλου εις αυτούς το αφιέρωσε η ιδία, όπως και τα σπανίως ακουόμενα και απηγορευμένα εν διάστημα "Mon Legionaire "(Ο Λεγεωνάριός μου) και " Le Fanion de la Legion"(Η σημαία της Λεγεώνας). Το τελευταίον, όπου γης και να το ακούν οι βετεράνοι θα δακρύσουν. 

Η Piaff τα αφιέρωσεν εις το 1er REP όταν αυτό εστασίασεν εναντίον του Ντε Γκώλ, διά την παραχώρησιν του εδάφους της Αλγερίας εις τους μουσουλμάνους, παρά το ότι το 61 τοις 100 των κατοίκων δεν το επεθύμει. 

Το 1ον Σύνταγμα σήμερον δεν υφίσταται, ούτε επιτρέπεται η επανίδρυσίς του. Όταν πέρασαν τα φορτηγά με τους συλληφθέντας αλεξιπτωτιστάς απο τα Champs Elysee, διά να τους μεταγάγουν εις το στρατοδικείον, διά ημέρας οι σκουπιδιάρηδες εμάζευον τα παράσημα και τα πολεμικά μετάλλια τα οποία έρριπτον από τα στήθη των, οι πλέον ένδοξοι πολεμισταί της προσφάτου ιστορίας. Η 5η Γαλλική Δημοκρατία ευγνωμονούσα και ανταμείβουσα.

Ο Στρατηγός Ζουώ εις θάνατον και ο πλέον τετιμημένος Στρατηγός Σαλάν ισόβια. Ήταν αυτοί, οι οποίοι το 1958 ανέτρεψαν την 4ην Δημοκρατίαν, με το κίνημα του Οράν στην Αλγερία και έφεραν εις την εξουσίαν τον Ντε Γκώλ. Όταν ο τελευταίος απαρνήθηκε τις ιδέες του, όπως λέγει και ο Raymond Cartier και από Στρατηγός έγινε πολιτικάντης, οι ως άνω στρατηγοί με την Λεγεώνα προέβησαν εις νέον coupe d' etat (πραξικόπημα) εναντίον του και εδημιούργησαν τον Organisation Armee Secrete (OAS).

Ο Jean Marie Le Pen,ο μετέπειτα αρχηγός του Εθνικού Μετώπου, o Alain Delon, διεθνούς φήμης ηθοποιός και ο συνάδελφός του Maurice Ronet δεν εδιώχθησαν. Η πρώην μονάδα τους, των Comandomarine de Legion,ευρίσκετο εις άλλο στρατόπεδον και οι δημοκράτες κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία , εθεώρησαν ότι δεν μετείχον του πραξικοπήματος.

Αλλά αυτά ως και η μετέπειτα δράσις του OAS είναι μία ετέρα ιστορία. Το μόνον βέβαιον είναι πως αυτοί οι Άνδρες δεν μετενόησαν διά τίποτε και ποτέ...

Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται εν Ελλάδι. Οι του «δημοκρατικού» τόξου, παρεπηδημούντες στην Βουλή θεώρησαν ως μέγα πραξικόπημα την είσοδο στο κοινοβούλιο του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή.

Αιφνιδιασμένοι δε, διερωτώνται: «Τι ωραία που ήμασταν πριν. Κλέβαμε, εψευδόμεθα, τα κάναμε πλακάκια, εκβιάζαμε ο ένας τον άλλον για την παραγραφή των ανομημάτων μας και τώρα να, εισήλθαν οι αδιάφθοροι. Και δεν φθάνει που εισήλθαν, δεν ενσωματώνονται, δεν απορροφώνται από το σύστημα, δεν συναλάσσονται, δεν συναγελάζονται μαζί μας».

Και συνεχίζουν με αυταρέσκεια: 

«Τους αποκλείσαμε από όλα τα ΜΜΕ, δεν τους δίνουμε λόγο, τους συκοφαντούμε. Παρ’ όλα αυτά αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι, ανένδοτοι και με ευρεία αποδοχή στις λαϊκές μάζες. Ποία λύσις απομένει; Να τους βάλουμε φυλακή, να τους κόψουμε την χρηματοδότηση και να τους στιγματίσουμε ως εγκληματική οργάνωση».

Έτσι μου ξαναέρχεται στο μυαλό ο μονόλογος του Alain Delon στην περίφημη ταινία του «Ο θάνατος ενός διεφθαρμένου», 

«Και τώρα αυτή η γριά πουτάνα, η δημοκρατία, θα ξαναπαστώσει την πλισεδιασμένη και ρυτιδιασμένη μούρη της με κρέμες, πούδρες και κραγιόνια για να μας εξαπατήσει άλλη μια φορά και να μας παρουσιαστεί ως κάτι νέο, ελκυστικό και ωραίο».