ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ.Ο φάκελος της Κύπρου που καίει τον Καραμανλή και ο φάκελος της τρομοκρατίας που καίει τον Παπανδρέου!

Ποιος ήταν ο ρόλος του «Εθνάρχη» Κ. Καραμανλή στην προδοσία της Κύπρου;

Θέμα 1ον: Ο εβραιο-αμερικανός δημοσιογράφος Σαϊρους Σουλτσμπέργκερ, έγραψε στο γαλλικό περιοδικό «Εξπρές» της 6ης Νοεμβρίου 1981, ότι το 1973 οργάνωσε στο σπίτι του, στο Παρίσι, γεύμα γνωριμίας του γνωστού εβραίου υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ «νεκροθάφτη της Κύπρου, Κίσσινγκερ και του ψευτοεθνάρχη Καραμανλή. Ο Σουλτσμπέργκερ βεβαιώνει ότι ενώπιόν του, ο ψευτοεθνάρχης ζήτησε από τον Κίσσινγκερ «την συμπαράσταση των ΗΠΑ για την ανατροπή της χούντας». «Και τι να κάνουμε;», τον ρώτησε ο Κίσσινγκερ. «Να επέμβετε», ανταπάντησε ο Καραμανλής!

Θέμα 2ον: Ο καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Νίκος Δεβλέτογλου, έγραψε ένα άρθρο –το οποίο δεν διαψεύστηκε από τους εμπλεκομένους- στην εφημερίδα «Daily Telegraf», της 13ης Ιουνίου 1978, στο οποίο υποστήριξε ότι τον Μάιο του 1974 (δύο μήνες προ της τουρκικής εισβολής), έγινε στην Μάρνη (περίχωρο των Παρισίων), μυστική συνάντηση μεταξύ του Καραμανλή και του πρωθυπουργού του Αττίλα, Μ. Ετσεβίτ, επί παρουσία του Κίσσινγκερ. Σημείωσε δε με νόημα: «Όπως ήταν ευνόητο, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιθυμούσε τότε –όπως αλίμονο επιθυμεί και σήμερα- να πληροφορηθεί τι μπορούσε ο πασίγνωστος πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος να συζητήσει κρυφά με τους Ετσεβίτ και Κίσσινγκερ, λίγες εβδομάδες πριν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος στην Ελλάδα».

Θέμα 3ον: Σε επιστολή του, με ημερομηνία 19 Μαΐου 1976, προς τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, νομιμοποιεί τον Αττίλα 1, αλλά διαμαρτύρεται για τον Αττίλα 2 (τον οποίον δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει): «Την 20ην Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλλε εις την Κύπρον, επωφελούμενη του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και ισχυριζόμενη ότι σκοπός της επεμβάσεως ήτο η αποκατάστασις της νομιμότητος. Η νομιμότης όμως απεκατεστάθη μετά τρεις ημέρας εις την Κύπρον εις το πρόσωπο του κ. Κληρίδη και εις την Ελλάδα με την επιστροφή μου. Ο σκοπός επομένως της τουρκικής επεμβάσεως είχεν εκπληρωθεί και λογικώς η Τουρκία θα έπρεπε να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρον…».

Θέμα 4ον: Ο ψευτοεθνάρχης, αμέσως μετά την άνοδό του στην εξουσία, τον μαύρο Ιούλιο του ’74, και παρά την παλαϊκή απαίτηση για άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου, δήλωσε στη βουλή ότι «ο φάκελος είναι αμετάκλητα κλειστός».

Θέμα 5ον: Τον Ιούλιο του ’74, οι Τούρκοι είχαν καταλάβει μόνο ένα μικρό προγεφύρωμα, στην Κύπρο. Τον Αύγουστο του 1974, που οι Τούρκοι κατέλαβαν το 40% της νήσου, με τον Αττίλα 2, ο ψευτοεθνάρχης απήντησε ως εξής στην απαίτηση του κόσμου για ελληνική βοήθεια στην Κύπρο: «Η Κύπρος κείται μακράν»!

Θέμα 6ον: Ο Α. Παπανδρέου είχε υποσχεθεί –μεταξύ των άλλων- και το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου. Αλλά δεν το έκανε ποτέ! Κατά καιρούς, όμως, το θυμόταν και το ξαναθυμόταν, πάντα χωρίς να καταλήγει κάπου. Είναι προφανές, ότι ο Παπανδρέου εκβίαζε τον Καραμανλή με το άνοιγμα του φακέλου της προδοσίας. 

Δύο είναι τα ένοχα μυστικά της μεταπολίτευσης: Ο φάκελος της Κύπρου που καίει τον Καραμανλή και ο φάκελος της τρομοκρατίας που καίει τον Παπανδρέου!

Θέμα 7ον: Ο πρωθυπουργός του Αττίλα (1 και 2), Μ. Ετσεβίτ, δήλωσε αργότερα ότι: «αν δεν κάναμε την επέμβαση στην Κύπρο, δεν θα επέστρεφε η δημοκρατία στην Ελλάδα».

Είναι, λοιπόν, κοινή πεποίθηση, ότι «την πούλησαν για να ξαναγυρίσουν». Με πρωταγωνιστή του ξεπουλήματος τον ψευτοεθνάρχη Καραμανλή!

Πηγή : http://antistasi.org/?p=19347

Wikileaks: 

τηλεγράφημα αποκαλύπτει συνάντηση τρεις μέρες πριν την εισβολή

Μία συνάντηση μεταξύ του αμερικανού πρεσβευτή στην Άγκυρα με τον τούρκο πρωθυπουργό τρεις ημέρες πριν από την εισβολή στην Κύπρο και ενδείξεις ότι πραγματοποιήθηκε κάποιου είδους συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ αποκαλύπτει νέα, εφαρμογή αναζήτησης τηλεγραφημάτων, σύμφωνα με το Wikileaks.

Αυτή η νέα δυνατότητα, σύμφωνα με την εφημερίδα “Το βήμα” δίνει ευκαρία να ψάξει κανείς τηλεγραφήματα αμερικανικών πρεσβειών από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 με τρόπο που μέχρι σήμερα δεν ήταν εφικτός, ανέπτυξε το Wikileaks.

«ΤΑ ΝΕΑ», μαζί με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Associated Press στη Βρετανία, το ιταλικό περιοδικό «L’Espresso», την εφημερίδα της Αυστραλίας «The Age», τη μεξικανική «La Jornada» και άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανά τον κόσμο, είχαν πρόσβαση στην εφαρμογή και στα τηλεγραφήματα τον τελευταίο μήνα για να αναζητήσουν τις ιστορίες εκείνες που παρέμεναν κρυμμένες στα εθνικά αρχεία των ΗΠΑ.

Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ 

ΤΩΝ ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΤΩΝ 

& ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ

Όταν η σοσιαλμανία του Καραμανλή και ο σοσιαλισμός-παρωδία του Ανδρέα διέλυσαν την βιομηχανία.

Η γνωστή αριστερή επιχειρηματολογία ότι ο αφανισμός της βιομηχανίας ήταν και νομοτελειακή κατάληξη της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της παγκοσμιοποίησης ξεπερνάει, σκόπιμα βέβαια, το σημαντικότερο κεφάλαιο της βιομηχανικής ιστορίας του τόπου. Ότι ο Καραμανλής έριξε λόγω ΕΟΚ αβοήθητη στην θάλασσα την βιομηχανία και έτσι την έπνιξε ο Παπανδρέου.

Πράγματι το 1961 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης Συνδέσεως της Ελλάδας με την ΕΟΚ είπε στον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων κ. Λεωνίδα Κανελλόπουλο της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ «...υπέγραψα την συμφωνία με την ΕΟΚ... Σας έριξα εσάς τους βιομήχανους στην θάλασσα. Τώρα μάθετε να κολυμπάτε». 

Η βιομηχανία σιώπησε και έκανε έργα. Η απάντηση δόθηκε μετά από 15 χρόνια την 1η Δεκεμβρίου 1975 στην διημερίδα «Συνάντηση των Αθηνών» από τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Μαρινόπουλο. «Λοιπόν, κολυμπούμε και πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε να βγούμε στην στεριά της Ευρώπης».

Είχα παρακολουθήσει την εκδήλωση. Ο Καραμανλής δεν παραβρέθηκε. Παραλήπτης του μηνύματος ήταν ο υπουργός Συντονισμού – Προγραμματισμού Παναγής Παπαληγούρας.

Η αλήθεια είναι ότι οι βιομήχανοι πίστευαν πράγματι πως θα τα έβγαζαν πέρα. Όμως λίγες ημέρες μετά, στις 5 Δεκεμβρίου του 1975, έφθασε στα δημοσιογραφικά γραφεία η είδηση ότι, στις 10 το πρωί οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος, Εμ. Κηπουρίδης και Δ. Καλοδούκας (παραδίδοντας στον Διοικητή της Τράπεζας κ. Ξ. Ζολώτα μια έκθεση) ξεκινούσαν, με άνωθεν εντολή, το ξήλωμα του πρώτου ιδιωτικού ομίλου της χώρας. 

Του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη (στη φωτό η Αθηνά Ωνάση ανάμεσα στον Στρατή και τον Αλέξανδρο Ανδρεάδη)κρατικοποιώντας 5 Τράπεζες, ναυπηγεία, ασφαλιστικές, το ΧΙΛΤΟΝ, τα λιπάσματα, 3 ακόμη βιομηχανίες και στην συνέχεια τις εταιρίες μεταφορών.

Οι ίδιοι υπάλληλοι πήραν την θέση του Στρατή Ανδρεάδη στον κρατικό πλέον όμιλο. Πριν ένα χρόνο τα Χριστούγεννα του 1974 ο Καραμανλής κρατικοποιούσε την Ολυμπιακή. Και μετά ένα χρόνο το 1976 τα διυλιστήρια του Νιάρχου.

Ανασύρω για δύο λόγους το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ιστορίας της ελληνικής βιομηχανίας που ως ο μεγαλύτερος εργοδότης της οικονομίας έφθασε να απασχολεί στο βιομηχανικό θαύμα της περιόδου 1955-1975 μέχρι 1.000.000 άτομα όταν τότε το δημόσιο απασχολούσε μόνο 250-300.000 αντί του σήμερα που το δημόσιο (με ΔΕΚΟ) απασχολεί 1.250.000 έναντι 300.000 εργατών της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας συνολικά!!!

Γιατί παρά την κρίση, τα συνεχή λουκέτα, τη μετανάστευση των βιομηχανικών επιχειρήσεων, τον αφανισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και το 1.500.000 άνεργους το μίσος προς τον ιδιωτικό τομέα συντηρείται ακόμη και ως πολιτικό σύνθημα διεκδίκησης της εξουσίας σύνθημα πολιτικής αντιπαράθεσης.

Και γιατί ακόμη και στον σχολιασμό των σημειωμάτων της στήλης παρερμηνεύεται η πραγματικότητα του αφανισμού της βιομηχανίας με τον ισχυρισμό ότι δεν θα μπορούσαν να αντέξουν στον ανταγωνισμό της πτώσης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως δεν άντεξαν και οι τότε ευρωπαϊκές βιομηχανίες.

Τους δόθηκε όμως η βοήθεια και η χρονική ευκαιρία;

Η σοσιαλμανία Καραμανλή του 1975-1980 που κυριάρχησε με το πρόσχημα των κρατικών πρωτοβουλιών (για να μην φανεί ότι είναι συνεχιστής της πολιτικής της χούντας) μαζί με την πετρελαϊκή κρίση του 1973 έκοψαν την φόρα της 25ετίας. Αλλά ο σοσιαλισμός-παρωδία του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1981 και μετά (που βόλεψε και την Νέα Δημοκρατία μέχρι και το 2009) δεν άφησε κανένα περιθώριο για ανακατατάξεις και προσαρμογές στην βιομηχανία.

Οι αφισοκολλητές-βιομήχανοι του ΠΑΣΟΚ που λύσσαξαν να κρατικοποιήσουν τον κολοσσό Πειραϊκή-Πατραϊκή την παρέλαβαν το 1984 με χρέη 50 δισ. δραχμών και την κατάντησαν μέσα σε 10 χρόνια κουφάρι και με χρέη 240 δισ. δραχμών που τα πληρώσαμε όλοι εμεί , ως φορολογούμενοι και η Εθνική Τράπεζα.

Την Ολυμπιακή του Ωνάση που οι πρασινοφρουροί την έλεγαν η «Λαϊκή Αεροπορία» την αγόρασε το κράτος 68.000.000 δολάρια τον Αύγουστο του 1975 και την πληρώσαμε όλοι οι Έλληνες μετά από 30 χρόνια κοντά στα 3 δισ. ευρώ!!!

Το «ναυπηγείο του λαού» του Σκαραμαγκά, όπως το έλεγαν οι αφισοκολλητές της κλαδικής του ΠΑΣΟΚ, που πέρασε στα χέρια του κράτους το 1985 κάτω από την σοσιαλιστική υστερία «ούτε μια δραχμή στον Νιάρχο τον ληστή...», αφού φαλίρισε την αξιολογότατη τότε ΕΤΒΑ έγινε μέσα 20 χρόνια ναυπηγικό κουφάρι στα χέρια οποιουδήποτε θέλει να δοκιμάσει την τύχη του... Οι σημερινοί αγανακτισμένοι εργαζόμενοι-θύματα έχουν δίκιο ό,τι και να πουν.

Τα λιπάσματα των θεμελιωτών της βαριάς βιομηχανίας της χώρας του Μποδοσάκη στην Δραπετσώνα και στην Θεσσαλονίκη και του Ανδρεάδη στην Νέα Καρβάλη με τους 10.000 εργαζόμενους στην άνθισή τους πέρασαν μέσα στην ίδια υστερία στο κράτος και σε 25 χρόνια έγιναν βιομηχανικά παλιοσίδερα και έρμαιο στα χέρια του δήθεν βιομήχανου Λαυρεντιάδη που κατέληξε στην φυλακή.

Ποιος λοιπόν έχει το δικαίωμα να κρίνει την ελληνική βιομηχανία αφού δεν την αφήσαμε να κολυμπήσει, όπως έκανε όλη η Ευρώπη, για να δούμε αν τελικά θα έφθανε στην στεριά όπως έλεγε ο Δημήτρης Μαρινόπουλος;

Η ελληνική βιομηχανία (και όχι μόνο η βιομηχανία) διαλύθηκε, διότι ήταν κρατικοδίαιτη. Βασιζόταν στις επιδοτήσεις και τους προστατευτικούς δασμούς, αντί να βασίζεται στον εκσυγχρονισμό, με το οποίο θα ανταγωνιζόταν τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες προσφέροντας ποιότητα.

Οι εξαγωγές στηρίζονταν στην διολίσθηση της δραχμής, η οποία έκανε φτηνότερα τα ελληνικά προϊόντα και βεβαίως με την είσοδο στην ΟΝΕ, έχασε το πλεονέκτημα αυτό.

Υπολογίζεται ότι από την ΕΟΚ/ΕΕ πήραμε περί τα € 100 δισ. (τρία ΚΠΣ, ΜΟΠ κλπ), για να εκσυγχρονίσουμε τις βιομηχανίες, αλλά και τις βιοτεχνίες, αγροτικές και κτηνοτροφικές μονάδες κλπ. Τι έγινε αυτός ο πακτωλός χρημάτων; Μέρος του φαγώθηκε από τους κυβερνώντες και δεν έφθασε ποτέ στους δικαιούχους. Όσος δε έφτασε, μετατράπηκε σε κότερα, βίλες, αυτοκίνητα και άλλα παρόμοια, οι δε βιομηχανικές και λοιπές μονάδες παρέμειναν πρωτόγονες.

Λες ότι η παραγωγή μεταφέρθηκε εκεί όπου τα εργατικά ήταν φθηνότερα και αυτό είναι μερικώς αλήθεια, αλλά όχι εντελώς, διότι στην Αμερική και Ευρώπη δεν έπαψαν να λειτουργούν τα εργοστάσια. Αλλιώς και η Γερμανία, για παράδειγμα, θα αντιμετώπιζε θέμα ανεργίας.

Σωστά τα γράφει το άρθρο και ασφαλώς οι κρατικοποιήσεις, που έγιναν μετά την μεταπολίτευση, για προσωπικούς ή άλλους λόγους, οδήγησαν ορισμένες βιομηχανίες και άλλες επιχειρήσεις (τα αναφέρει το άρθρο όλα αυτά) στην χρεοκοπία, αφού είναι γνωστό σε τι μετατρέπεται εν Ελλάδι μία επιχείρηση, όταν την αναλάβει το κράτος: Σε άντρο πλουτισμού (από μίζες και υπέρογκους μισθούς) ημετέρων, αλλά και αλόγιστων διορισμών (βολέματός) των.