Εδώ έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας. Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο κ.Τσίπρας απάντησε στον Νίκο Χατζηνικολάου στην συνέντευξή του την Δευτέρα «στον ενικό»:

«Είναι άλλο πράγμα το Μνημόνιο, και είναι άλλο πράγμα η Δανειακή σύμβαση».

Το πρώτο θα ακυρωθεί. Το Μνημόνιο - λέει ο κ.Τσίπρας - θα καταργηθεί από το πρώτο βράδυ των εκλογών εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Τη δεύτερη, τη Δανειακή σύμβαση (σσ: που είναι «άλλο πράγμα» από το Μνημόνιο) θα την «διαπραγματευτούμε» για να την αλλάξουμε, είπε ο κ.Τσίπρας.

Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή από την προεκλογική περίοδο του 2012. Πρόκειται όμως για μια θέση που βρίσκεται σε απόσταση από την πραγματικότητα ως προς την ουσία της σχέσης που πραγματικά διέπει τα δύο κείμενα (Μνημόνιο – Δανειακή σύμβαση). 

Για παράδειγμα, στη σελίδα 59, παράγραφος 8 της Δανειακής σύμβασης, απερίφραστα αναφέρεται:

«Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο...»!

Δηλαδή το Μνημόνιο και η Δανειακή δεν είναι «δυο πράγματα». Είναι «ένα πράγμα». Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και σε αυτή τη ζωή δεν γίνεται να συναλλάσσεσαι μόνο με τη μια όψη του νομίσματος.

Όμως η θέση «άλλο το Μνημόνιο, άλλο η Δανειακή σύμβαση» εκτός από την απόσταση που τη χωρίζει από την εσωτερική συνάφεια που διέπει τα δυο κείμενα, είναι μια θέση που βρίσκεται σε απόσταση και από προηγούμενες (προ- προεκλογικές) θέσεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. 

Για παράδειγμα:

«Είμαι βέβαιος ότι η διαχωριστική γραμμή πλέον που θα μπει πολύ βίαια στη ζωή μας θα είναι αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης και της υποτέλειας και της επιτροπείας του διεθνούς οικονομικού ελέγχου ή μη αποδοχή και εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης; Αυτό είναι το βασικό» (Α. Τσίπρας, ρ/σ «Real Fm», 8/2/2012).

«Πράξη εθνικής ευθύνης είναι η απόρριψη της δανειακής σύμβασης, είναι η απόρριψη των νέων μέτρων που θα βυθίσουν το λαό μας στη δυστυχία (...). Με ένα νέο συνασπισμό εξουσίας δεν θα αναγνωρίσουμε τις παράνομες και αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις...». (Α. Τσίπρας, Γραφείο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ, 11/2/2012)

«…με τη συμφωνία τους για τη νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση, το δρακόντειο μνημόνιο που τη συνοδεύει (…) οδηγούν το λαό σε εξανδραποδισμό, ταπείνωση και αφανισμό». (Δ. Στρατούλης, ρ/σ «Κόκκινο», 9/2/2012)

«Αν περάσει αυτό το πακέτο (σ.σ.: Μνημόνιο και Δανειακή σύμβαση) θα δεθεί η χώρα και οι πολίτες της χειροπόδαρα για δεκαετίες, μηδενίζεται κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης σαν και αυτή που υποσχότανε παλιά ο κ. Σαμαράς»(Δηλώσεις κ. Δ. Παπαδημούλη, ρ/σ «Κόκκινο», 9/2/2012).

Όπως βλέπουμε, τρεις μήνες πριν από τις εκλογές του περασμένου Μάη, για τον ΣΥΡΙΖΑ η Δανειακή σύμβαση δεν ήταν «άλλο πράγμα» από το Μνημόνιο. Μνημόνιο και σύμβαση, έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα και το αυτό «πακέτο» που μηδένιζε «κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης». 

Το «δρακόντειο μνημόνιο» δεν ήταν κάτι το διαφορετικό από τη σύμβαση, αντίθετα ήταν το «συνοδευτικό» της «αποικιοκρατικής» «παράνομης» και «αντισυνταγματικής» σύμβασης. 

Τότε από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ γινόταν λόγος για «απόρριψη» της «υποτέλειας» που συνεπαγόταν η Δανειακή σύμβαση. Σήμερα γίνεται λόγος για «διαπραγμάτευση». Αλλά την υποτέλεια την διαπραγματεύεσαι;

Η’ την απορρίπτεις αδιαπραγμάτευτα;…

Την απάντηση στο ερώτημα τη δίνει η ίδια η Δανειακή σύμβαση. Πράγματι, το σημαντικότερο είναι να απαντηθεί αν τα όσα περιέχονται σε αυτήν είναι τελικά «διαπραγματεύσιμα».

Να μερικά απ’ όσα περιλαμβάνοντα στα κείμενα των Δανειακών συμβάσεων:

Με τη Δανειακή σύμβαση η Ελλάδα (άρθρο 13, παράγραφος 1, σελ. 86) τίθεται υπό το «αγγλικό δίκαιο». Συγκεκριμένα αναφέρεται: «Η Παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο»!

Με τη Δανειακή σύμβαση (άρθρο 13, παράγραφος 2, σελ. 86) η Ελλάδα τίθεται υπό την «αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου»!

Στη Δανειακή σύμβαση (άρθρο 13, παράγραφος 4, σελ. 86-87) αναφέρεται το εξής καταπληκτικό: 

«Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο»!

Τα παραπάνω καταγράφονται στο άρθρο 14 της Δανειακής σύμβασης του 2010. Αυτούσια έχουν μεταφερθεί στο άρθρο 13 της Δανειακής σύμβασης του 2012.

Αλήθεια (και τώρα το ερώτημα τίθεται μόνο ρητορικά): Μια τέτοια σύμβαση, που περιλαμβάνει τέτοιες διατάξεις, ανήκει στην κατηγορία των συμβάσεων που τις «διαπραγματεύεσαι» ή που τις απορρίπτεις ασυζητητί;

Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αυτό το ανεπανάληπτο όργιο που λέγεται «Δανειακή Σύμβαση», με το οποίο η Ελλάδα τίθεται υπό το αγγλικό δίκαιο (!), με το οποίο η Ελλάδα «απαλλάσσεται» από τα ...βάρη κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, με το οποίο η Ελλάδα «παραιτείται» κάθε ασυλίας της περιουσίας της έναντι των δανειστών, δεν είναι άμεσα απορριπτέο, δεν είναι ακαριαία ακυρωτέο, αλλά είναι «διαπραγματεύσιμο», είναι «συζητήσιμο», είναι «διαχειρίσιμο», εφόσον θεωρεί ότι τους συντάκτες τέτοιων κειμένων δεν τους στέλνεις από εκεί που ήρθανε αλλά ότι υπάρχει μαζί τους βάση συνομιλίας αλλά και συμφωνίας,

τότε – πριν από την κουβέντα περί ακύρωσης ή διαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης - μάλλον θα καταλήξουμε να αρχίσουμε να κουβεντιάζουμε γύρω από το τι είναι και τι δεν είναι αριστερή πολιτική.

 

Αλλά στη συζήτηση αυτή, επειδή συνήθως διεξάγεται με «αριστερόμετρα» και όχι με μέτρο την πολιτική λογική, δεν βγαίνει άκρη. Εξ’ αυτού του λόγου επιτρέψτε μας να καταθέσουμε την δική μας άποψη χωρίς τους «γεωγραφικούς πολιτικούς προσδιορισμούς» που (για να μην κρυβόμαστε) τη συνοδεύουν. Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι η πολιτική που διαχωρίζει τα Μνημόνια από τις Δανειακές συμβάσεις και υποστηρίζει την («αριστερή», «δεξιά», «κεντρώα» κλπ) διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης δεν αποτελεί πορεία εξόδου του λαού και της χώρας από την κόλαση που βιώνουμε. 

Αντίθετα - εμείς πιστεύουμε ότι - αυτή η εξαγγελία οδηγεί προοπτικά σε μια νέα («αριστερή», «δεξιά», κεντρώα» κλπ) διαχείριση της δανειακής σύμβασης (και της κόλασης με ή χωρίς μνημόνια). Αλλά – εμείς πιστεύουμε ότι - την «υποτέλεια», την «αποικιοκρατία», την «επιτροπεία», την «εξόντωση του λαού» (και την «κόλαση», γενικώς) δεν τα συζητάς και δεν τα διαπραγματεύεσαι με τους «αποικιοκράτες». Τα απορρίπτεις. Τα καταγγέλλεις. Τα ακυρώνεις. Τα «χειρίζεσαι» καταργώντας τα. 

Δεν τα «διαχειρίζεται» συζητώντας τα. Και προχωράς. Μόνο έτσι.

Υστερόγραφο:

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης, συμπαραστάτη - συνήγορο της άποψής μας κατά της διαχείρισης της σύμβασης θα καλέσουμε τον… κ.Τσίπρα. Ο κ.Τσίπρας, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινηθεί στη θέση για την «διαπραγμάτευση» της σύμβασης, είχε πει την εξής κουβέντα: «...να διαχειριστούμε αυτή τη δανειακή σύμβαση, είναι οξύμωρο, είναι εγκληματικό, είναι καταστροφικό και σε κάθε περίπτωση είναι αναξιόπιστο» (Α. Τσίπρας, ρ/σ «Real Fm», 8/2/2012).

Στο σημείο αυτό, ο κ. Τσίπρας έχει απόλυτο δίκιο.

enikos.gr