Ήταν Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974 όταν στις 8.20 το πρωί οι δρόμοι της Λευκωσίας γέμισαν Τεθωρακισμένα κατευθυνόμενα προς το προεδρικό μέγαρο του Μακάριου Μούσκου , ενώ δυνάμεις της Μοίρας Καταδρομών κατέλαβαν τον ραδιοσταθμό του ΡΙΚ, το Αρχηγείο της Μακαριακής Αστυνομίας, το κέντρο Τηλεπικοινωνιών και τα Κυβερνητικά γραφεία.
Ο Ν. Σαμψών δίνει εντολή στον Συνχη Κομπόκη διοικητή των Καταδρομών να βρουν και να εκτελέσουν τον Μακάριο. Ο Μακάριος υπό την προστασία των πραιτοριανών του διασώzεται και μέσω της βρετανικής βάσης του Ακρωτηρίου διαφεύγει αρχικά στη Μάλτα και στο Λονδίνο και ύστερα στη Νέα Υόρκη, όπου zητάει την περιφρούρηση της ανεξαρτησίας της Κύπρου και zητάει στην ουσία από την εγγυήτρια δύναμη Τουρκία να προστατέψει τους κατοίκους της Κύπρου από των εχθρικό Ελληνικό Στρατό !!!!!!.
Την ίδια στιγμή στην Αθήνας
διαλαλείτε : «η ένωση έρχεται»
Η στάση των Εγγλέzων είναι επιφυλακτική, ενώ η Τουρκία θέτει τις στρατιωτικές της δυνάμεις σε επιφυλακή και κάνει λόγο για ανατροπή της συνταγματικής τάξης στην Μεγαλόνησο !!!!!.
Ο Μακάριος με περισσή αλλαzωνία της εξουσίας και μη θέλοντας να θυσιάσει Τον Προεδρικό θώκο για την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα ως Νέος εφιάλτης έχει ανοίξει ήδη την κερκόπορτα για να εισβάλει μετά από λίγες ημέρες ο ΑΤΤΙΛΑΣ στην Κύπρο !!!!!
Ο Μακάριος με περισσή αλλαzωνία της εξουσίας και μη θέλοντας να θυσιάσει Τον Προεδρικό θώκο για την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα ως Νέος εφιάλτης έχει ανοίξει ήδη την κερκόπορτα για να εισβάλει μετά από λίγες ημέρες ο ΑΤΤΙΛΑΣ στην Κύπρο !!!!!
Ο Μιχάλης Μούσκος γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1913 από γονείς βοσκούς. Ήταν μόλις 13 χρόνων, όταν πήγε δόκιμος καλόγερος στη μονή Κύκκου. Με έξοδα του μοναστηριού, φοίτησε στο Παγκύπριο γυμνάσιο. Στα 1938, έγινε διάκος και στάλθηκε στη Θεολογική σχολή του πανεπιστήμιου της Αθήνας. Την τελείωσε και γράφτηκε στη Νομική (1943) όπου φοίτησε μόνο δυο χρόνια. Στα 1946, έγινε αρχιμανδρίτης και στάλθηκε στη Βοστόνη με υποτροφία του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών. Στα 1948, γύρισε στην Κύπρο, μητροπολίτης Κιτίου, κι οργανώθηκε στην αντίσταση εναντίον των Άγγλων. Μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο Β’ οργάνωσαν και διεκπεραίωσαν το δημοψήφισμα που έγινε στις 15 Ιανουαρίου του 1950. Την ίδια χρονιά, ο αρχιεπίσκοπος πέθανε στα 80 του χρόνια. Νέος εκλέχτηκε ο Μιχάλης Μούσκος, που διάλεξε το Μακάριος Γ’.
Από τους 224.747 που είχαν δικαίωμα ψήφου, μόνο μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι φοβήθηκαν να μετάσχουν στο δημοψήφισμα. Βρέθηκαν στις κάλπες 215.108 ψηφοδέλτια υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα και ούτε ένα κατά. Οι Άγγλοι δεν αναγνώρισαν το αποτέλεσμα. Δεν είχαν διάθεση να χάσουν το νησί. Το θέμα έφτασε στον ΟΗΕ, όπου ο Έλληνας αντιπρόσωπος δήλωσε (21 Σεπτεμβρίου 1953) ότι η Ελλάδα προτιμούσε να λυθεί το θέμα σε διμερείς συνομιλίες με την Αγγλία.
«Αν δεν κατέληγε πουθενά», πρόσθεσε, «τότε θα πρέπει να συζητηθεί από τον ΟΗΕ».
Στον ΟΗΕ συζητήθηκε, στις 16 Αυγούστου του 1954. Οι χώρες της Δύσης αντέδρασαν. Μετά από παρελκυστική τακτική τεσσάρων μηνών, το θέμα παραμερίστηκε. Ήταν Δεκέμβριος του 1954. Στην Κύπρο, κατάλαβαν πια πως ο ΟΗΕ ήταν ένας στίβος συμβιβασμών και αμοιβαίων υποχωρήσεων. Έπιασαν τα όπλα.
Την 1η Απριλίου του 1955, οι Άγγλοι είχαν άσχημο ξύπνημα. Εκρήξεις και προκηρύξεις τους ειδοποιούσαν πως άρχιζε ο ένοπλος αγώνας. Είχε εμφανιστεί η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Ο αγώνας φούντωσε, τα σαμποτάζ δεν άφηναν τους Άγγλους σε ησυχία. Υποψιάστηκαν τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως υποκινητή. Τον συνέλαβαν στις 9 Μαρτίου 1956 και τον εξόρισαν στα νησιά Σεϋχέλλες.
Στις 10 Μαΐου του 1956, κρέμασαν τους αγωνιστές Μιχάλη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Ήταν οι πρώτοι νεκροί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Όμως, η επανάσταση δυνάμωνε. Στην Κύπρο έφτασε κι ανέλαβε διοικητής ο εξολοθρευτής των Μάου Μάου της Αφρικής, στρατηγός Χάρτινγκ. Στις 3 Μαρτίου 1957, ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου, πολεμώντας μόνος εναντίον 60 Άγγλων, οχυρώθηκε σε μια σπηλιά της περιοχής Μαχαιρά Πάφου. Τον κάλεσαν να παραδοθεί. Αρνήθηκε. Οι Άγγλοι πυρπόλησαν τη σπηλιά με φλογοβόλα. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου προτίμησε να πεθάνει στα 29 του χρόνια.
Ο ξεσηκωμός έπεισε τους Άγγλους να καθίσουν στο τραπέζι. Έφεραν και τους Τούρκους στις συνομιλίες ως ενδιαφερόμενους για τους μουσουλμάνους του νησιού: Το 18% του πληθυσμού ζήτησε και πέτυχε περίπου συγκυριαρχία. Οι υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας, Ευάγγελος Αβέρωφ, και Τουρκίας, Φ. Ζορλού, συναντήθηκαν στο Παρίσι στις 20 Ιανουαρίου του 1959 κι έβαλαν τις βάσεις της συμφωνίας. Η διαπραγμάτευση μεταφέρθηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας, όπου επί μια βδομάδα (4 με 11 Φεβρουαρίου) οι πρωθυπουργοί Ελλάδας, Κ. Καραμανλής, και Τουρκίας, Ατνάν Μεντερές, μαζί με τους υπουργούς Εξωτερικών των δύο χωρών, συμφώνησαν σε όλα:
Θα φτιαχνόταν νέο κράτος με μορφή Προεδρικής Δημοκρατίας και με τις Βρετανία, Ελλάδα, Τουρκία εγγυήτριες δυνάμεις που θα απέκλειαν οποιαδήποτε μελλοντική ένωση ή διχοτόμηση του νησιού (είναι το σκέλος της συμφωνίας που έδωσε στην Τουρκία το δήθεν νομικό έρεισμα να εισβάλει στα 1974). Η Βρετανία θα διατηρούσε δυο βάσεις μαζί με τα παρελκόμενά τους για την υπεράσπιση των στρατηγικών συμφερόντων της στην περιοχή. Η Ελλάδα θα εγκαθιστούσε την ΕΛΛ.ΔΥ.Κ. (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) και η Τουρκία την ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ. Στο νέο κράτος θα λειτουργούσαν χωριστές κοινότητες Ελληνοκυπρίων (80% του πληθυσμού) και Τουρκοκυπρίων (18%) με χωριστή εκπροσώπηση στη Βουλή (70 προς 30), στην αστυνομία και στον στρατό (60 προς 40) με πρόεδρο από την ελληνοκυπριακή πλευρά και αντιπρόεδρο από την τουρκοκυπριακή.
Η συμφωνίες επικυρώθηκαν στις 19 Φεβρουαρίου με επίσημη συνθήκη που υπογράφηκε στο Λονδίνο από τους πρωθυπουργούς Ελλάδας, Τουρκίας και της Βρετανίας. Οι εξόφθαλμες παραχωρήσεις στους Τουρκοκυπρίους προκάλεσαν έντονη αντίδραση στην Ελλάδα, όπου η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής. Συζητήθηκε και, στις 28 Φεβρουαρίου και απορρίφθηκε με ψήφους 170 έναντι 117. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε ότι επρόκειτο για «μία από τας ευτυχεστέρας ημέρας της ζωής» του, ενώ ο Σοφοκλής Βενιζέλος αποχώρησε κραυγάζοντας: «Ζήτω η Ένωσις». Την επομένη, 1η Μαρτίου, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επέστρεψε στην Κύπρο από την εξορία.
Στις 16 Αυγούστου του 1960, η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη δημοκρατία με προσωρινό πρόεδρο τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο κι αντιπρόεδρο τον Κιουτσούκ. Στις 14 Δεκεμβρίου, εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τον είπαν «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου».
Στα 1964, η σύγκρουση φαινόταν αναπόφευκτη ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, που αποχώρησαν από τα όργανα του κράτους κι έστησαν δικά τους. Μια ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ κατέφθασε στο νησί, ενώ άρχισαν ζυμώσεις για μια ανταλλαγή πληθυσμών. Μετά, ανέλαβαν οι συνταγματάρχες.
Παρά τη λυσσαλέα πολεμική τους, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος επανεκλέχτηκε το 1968 πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πρώτη απόπειρα κατά της ζωής του έγινε στις 8 Μαρτίου του 1970. Η δεύτερη, τρεισήμισι χρόνια αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου του 1973. Στις 17 Ιανουαρίου 1974, πέθανε στη Λεμεσό ο αρχηγός της αντιμακαριακής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, Γεώργιος Γρίβας. Ο Μακάριος κήρυξε πένθος και τριήμερη αμνηστία, επειδή ο Γρίβας ήταν αρχηγός και της ΕΟΚΑ, που διεξήγε κατά κύριο λόγο τον απελευθερωτικό αγώνα στη δεκαετία του ‘50. Η ΕΟΚΑ Β’ δεν σταμάτησε.
Από τους 224.747 που είχαν δικαίωμα ψήφου, μόνο μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι φοβήθηκαν να μετάσχουν στο δημοψήφισμα. Βρέθηκαν στις κάλπες 215.108 ψηφοδέλτια υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα και ούτε ένα κατά. Οι Άγγλοι δεν αναγνώρισαν το αποτέλεσμα. Δεν είχαν διάθεση να χάσουν το νησί. Το θέμα έφτασε στον ΟΗΕ, όπου ο Έλληνας αντιπρόσωπος δήλωσε (21 Σεπτεμβρίου 1953) ότι η Ελλάδα προτιμούσε να λυθεί το θέμα σε διμερείς συνομιλίες με την Αγγλία.
«Αν δεν κατέληγε πουθενά», πρόσθεσε, «τότε θα πρέπει να συζητηθεί από τον ΟΗΕ».
Στον ΟΗΕ συζητήθηκε, στις 16 Αυγούστου του 1954. Οι χώρες της Δύσης αντέδρασαν. Μετά από παρελκυστική τακτική τεσσάρων μηνών, το θέμα παραμερίστηκε. Ήταν Δεκέμβριος του 1954. Στην Κύπρο, κατάλαβαν πια πως ο ΟΗΕ ήταν ένας στίβος συμβιβασμών και αμοιβαίων υποχωρήσεων. Έπιασαν τα όπλα.
Την 1η Απριλίου του 1955, οι Άγγλοι είχαν άσχημο ξύπνημα. Εκρήξεις και προκηρύξεις τους ειδοποιούσαν πως άρχιζε ο ένοπλος αγώνας. Είχε εμφανιστεί η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Ο αγώνας φούντωσε, τα σαμποτάζ δεν άφηναν τους Άγγλους σε ησυχία. Υποψιάστηκαν τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως υποκινητή. Τον συνέλαβαν στις 9 Μαρτίου 1956 και τον εξόρισαν στα νησιά Σεϋχέλλες.
Στις 10 Μαΐου του 1956, κρέμασαν τους αγωνιστές Μιχάλη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Ήταν οι πρώτοι νεκροί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Όμως, η επανάσταση δυνάμωνε. Στην Κύπρο έφτασε κι ανέλαβε διοικητής ο εξολοθρευτής των Μάου Μάου της Αφρικής, στρατηγός Χάρτινγκ. Στις 3 Μαρτίου 1957, ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου, πολεμώντας μόνος εναντίον 60 Άγγλων, οχυρώθηκε σε μια σπηλιά της περιοχής Μαχαιρά Πάφου. Τον κάλεσαν να παραδοθεί. Αρνήθηκε. Οι Άγγλοι πυρπόλησαν τη σπηλιά με φλογοβόλα. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου προτίμησε να πεθάνει στα 29 του χρόνια.
Ο ξεσηκωμός έπεισε τους Άγγλους να καθίσουν στο τραπέζι. Έφεραν και τους Τούρκους στις συνομιλίες ως ενδιαφερόμενους για τους μουσουλμάνους του νησιού: Το 18% του πληθυσμού ζήτησε και πέτυχε περίπου συγκυριαρχία. Οι υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας, Ευάγγελος Αβέρωφ, και Τουρκίας, Φ. Ζορλού, συναντήθηκαν στο Παρίσι στις 20 Ιανουαρίου του 1959 κι έβαλαν τις βάσεις της συμφωνίας. Η διαπραγμάτευση μεταφέρθηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας, όπου επί μια βδομάδα (4 με 11 Φεβρουαρίου) οι πρωθυπουργοί Ελλάδας, Κ. Καραμανλής, και Τουρκίας, Ατνάν Μεντερές, μαζί με τους υπουργούς Εξωτερικών των δύο χωρών, συμφώνησαν σε όλα:
Θα φτιαχνόταν νέο κράτος με μορφή Προεδρικής Δημοκρατίας και με τις Βρετανία, Ελλάδα, Τουρκία εγγυήτριες δυνάμεις που θα απέκλειαν οποιαδήποτε μελλοντική ένωση ή διχοτόμηση του νησιού (είναι το σκέλος της συμφωνίας που έδωσε στην Τουρκία το δήθεν νομικό έρεισμα να εισβάλει στα 1974). Η Βρετανία θα διατηρούσε δυο βάσεις μαζί με τα παρελκόμενά τους για την υπεράσπιση των στρατηγικών συμφερόντων της στην περιοχή. Η Ελλάδα θα εγκαθιστούσε την ΕΛΛ.ΔΥ.Κ. (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) και η Τουρκία την ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ. Στο νέο κράτος θα λειτουργούσαν χωριστές κοινότητες Ελληνοκυπρίων (80% του πληθυσμού) και Τουρκοκυπρίων (18%) με χωριστή εκπροσώπηση στη Βουλή (70 προς 30), στην αστυνομία και στον στρατό (60 προς 40) με πρόεδρο από την ελληνοκυπριακή πλευρά και αντιπρόεδρο από την τουρκοκυπριακή.
Η συμφωνίες επικυρώθηκαν στις 19 Φεβρουαρίου με επίσημη συνθήκη που υπογράφηκε στο Λονδίνο από τους πρωθυπουργούς Ελλάδας, Τουρκίας και της Βρετανίας. Οι εξόφθαλμες παραχωρήσεις στους Τουρκοκυπρίους προκάλεσαν έντονη αντίδραση στην Ελλάδα, όπου η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής. Συζητήθηκε και, στις 28 Φεβρουαρίου και απορρίφθηκε με ψήφους 170 έναντι 117. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε ότι επρόκειτο για «μία από τας ευτυχεστέρας ημέρας της ζωής» του, ενώ ο Σοφοκλής Βενιζέλος αποχώρησε κραυγάζοντας: «Ζήτω η Ένωσις». Την επομένη, 1η Μαρτίου, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος επέστρεψε στην Κύπρο από την εξορία.
Στις 16 Αυγούστου του 1960, η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη δημοκρατία με προσωρινό πρόεδρο τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο κι αντιπρόεδρο τον Κιουτσούκ. Στις 14 Δεκεμβρίου, εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τον είπαν «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου».
Στα 1964, η σύγκρουση φαινόταν αναπόφευκτη ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, που αποχώρησαν από τα όργανα του κράτους κι έστησαν δικά τους. Μια ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ κατέφθασε στο νησί, ενώ άρχισαν ζυμώσεις για μια ανταλλαγή πληθυσμών. Μετά, ανέλαβαν οι συνταγματάρχες.
Παρά τη λυσσαλέα πολεμική τους, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος επανεκλέχτηκε το 1968 πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πρώτη απόπειρα κατά της ζωής του έγινε στις 8 Μαρτίου του 1970. Η δεύτερη, τρεισήμισι χρόνια αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου του 1973. Στις 17 Ιανουαρίου 1974, πέθανε στη Λεμεσό ο αρχηγός της αντιμακαριακής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, Γεώργιος Γρίβας. Ο Μακάριος κήρυξε πένθος και τριήμερη αμνηστία, επειδή ο Γρίβας ήταν αρχηγός και της ΕΟΚΑ, που διεξήγε κατά κύριο λόγο τον απελευθερωτικό αγώνα στη δεκαετία του ‘50. Η ΕΟΚΑ Β’ δεν σταμάτησε.
Στις 25 Απριλίου, η κυβέρνηση της Κύπρου την έθεσε εκτός νόμου. Στην Αθήνα και στην Κύπρο, οι ετοιμασίες για ένα πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου προχωρούσαν.
Τον Ιούλιο, ανταλλάχτηκαν οι επιστολές Μακαρίου - Γκιζίκη, με τον αρχιεπίσκοπο να δηλώνει ότι «δεν είναι νομάρχης της Ελλάδας». Το πραξικόπημα εναντίον του εκδηλώθηκε στις 15 Ιουλίου του 1974. Ο Μακάριος διέφυγε. Η Κύπρος πλήρωσε βαρύ το τίμημα . Ακόμα το πληρώνει.
Ο Μακάριος επέστρεψε στην Κύπρο μετά τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Έμεινε πρόεδρος της δημοκρατίας άλλα τρία χρόνια. Έπειτα από δυο αλλεπάλληλα εμφράγματα, η καρδιά του τον πρόδωσε. Πέθανε στις 2 του Αυγούστου του 1977, σε ηλικία 64 χρόνων.
Τον Ιούλιο, ανταλλάχτηκαν οι επιστολές Μακαρίου - Γκιζίκη, με τον αρχιεπίσκοπο να δηλώνει ότι «δεν είναι νομάρχης της Ελλάδας». Το πραξικόπημα εναντίον του εκδηλώθηκε στις 15 Ιουλίου του 1974. Ο Μακάριος διέφυγε. Η Κύπρος πλήρωσε βαρύ το τίμημα . Ακόμα το πληρώνει.
Ο Μακάριος επέστρεψε στην Κύπρο μετά τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Έμεινε πρόεδρος της δημοκρατίας άλλα τρία χρόνια. Έπειτα από δυο αλλεπάλληλα εμφράγματα, η καρδιά του τον πρόδωσε. Πέθανε στις 2 του Αυγούστου του 1977, σε ηλικία 64 χρόνων.
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΠΡΕΠΗ ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ