Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Βοήθησε στην εδραίωση του φασισμού! ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ.

 

Η επίκληση της πτώσης της δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως προϊόν της ενίσχυσης των άκρων με επικράτηση τελικά της ακροδεξιάς είναι άστοχη ιστορική προσομοίωση. 

Στην πραγματικότητα, η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία υπήρξε καρπός της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των κέντρων στη Γερμανία, με πρωταγωνιστικό ρόλο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. 

Η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929-1933, η αδυναμία της γερμανικής αστικής τάξης να κάνει κάποιες εκτονωτικές παραχωρήσεις στην κοινωνία, η ανάπτυξη των επαναστατικών διαθέσεων και η είσπραξή τους κύρια από το κομμουνιστικό κόμμα, ώθησαν όλη την αστική κοινωνία  στη βίαιη αντιμετώπιση του κινήματος με μοχλό την παράδοση της εξουσίας στο ναζισμό. 

Δεν είναι υπερβολή ότι το δρόμο στο ναζισμό άνοιξε το σοσιαλδημοκρατικό (αδελφό του ΠΑΣΟΚ) κόμμα. Λόγω της δυνατότητάς του να καταδημαγωγεί και να ενσωματώνει τις μάζες, το σοσιαλιστικό κόμμα θεωρείται ιδιαίτερα πρόσφορο για την προώθηση της καταπιεστικής πολιτικής (ιδίως στα πρώτα στάδιά της) του κεφαλαίου. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι σοσιαλδημοκράτες συνέτριψαν στα 1918-1919 την επανάσταση στη Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και Ουγγαρία. Οι πραιτωριανοί του σοσιαλδημοκράτη Νόσκε σφαγίασαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ. Στην Αυστρία υποστήριξαν ανοιχτά το φιλοφασιστικό καθεστώς Ντόλφους, τον Μουσολίνι, στην Ιταλία, τον Χόρτυ στην Ουγγαρία.

Συνεργάστηκαν απρόσκοπτα με την αστική τάξη υιοθετώντας την πολιτική «του μικρότερου κακού» (σε σχέση με το ναζισμό) και θεωρώντας κύριο εχθρό τον μπολσεβικισμό. Μια πλευρά της ιστοριογραφίας τηρεί μεροληπτική στάση. 

Είναι γεγονός ότι το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς χαρακτήριζε τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία εφεδρεία της αστικής τάξης στις γραμμές της εργατικής τάξης και τροχοπέδη στην αγωνιστική ενότητα του προλεταριάτου. 

Αυτή όμως η κριτική γινόταν από τη σκοπιά της προτεραιότητας της ενότητας του προλεταριιάτου και όχι με σεχταριστική διάθεση. Υπήρξαν βέβαια παρεκκλίσεις προς τ’ αριστερά, που χαρακτήριζαν τους σοσιαλδημοκράτες «σοσιαλφασίστες», χωρίς να διακρίνουν ρεύματα και τάσεις στο εσωτερικό τους και αντιθέσεις ηγεσίας – βάσης. 

Η σοσιαλδημοκρατία βοήθησε στην επικράτηση του ναζισμού, όχι βέβαια αυτόνομα, αλλά συμμαχώντας και υπηρετώντας την κυρίαρχη στον παγκόσμιο νεοταξικό  διεθνισμό τάση εξόδου από την κρίση με τρομοκρατία στο εσωτερικό και βία (κατακτήσεις, πολέμους) στο εξωτερικό.

Τελικά, έπειτα από απαίτηση των κυρίαρχων κύκλων του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου ο πρόεδρος της δημοκρατίας Χίντεμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. 

Η νύχτα του ναζισμού είχε ήδη αρχίσει. Η ιστορική λοιπόν αλήθεια είναι ότι η δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τον επικράτηση  των άκρων . 

Παραδόθηκε η εξουσία στον Χίτλερ από την αστική τάξη με την προδοτική συνέργεια των σοσιαλδημοκρατών.