Ο ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ο ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης και ενώ ο Πρόεδρος Μπους ζήτησε από τον αμερικανικό λαό να πληρώσει τα σπασμένα των τοκογλύφων της Γουόλ Στρήτ, είναι ευκαιρία να δούμε τι έλεγε ο μεγάλος φασίστας ποιητής Έζρα Πάουντ για την θέση του χρήματος και της πίστωσης σε μια υγιή κοινωνία. O Έζρα Πάουντ δεν υπήρξε γνωστός μόνο ως ο μέγιστος ποιητής του 20ου αιώνα. Ούτε μόνο ο μέντορας του Τ.Σ. Έλιοτ, του Τζέημς Τζόϋς, του Γέητς και του Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς.

http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=6862&autostart=0 

Υπήρξε και ο διανοούμενος που καθόρισε ποια πρέπει να είναι η οικονομική θεωρία του σύγχρονου Εθνικισμού.

Υπήρξε ένας από εκείνους τους μεγάλους στοχαστές της Δεξιάς που θεωρούσε ότι πίσω από την κυριαρχία της δημοκρατίας (παιδιού του καπιταλισμού) και του κομμουνισμού που μιλούσαν για την "ευτυχία του μεγαλύτερου γενικού όρου", κρυβόταν η τυραννία των τραπεζιτών.

Αυτή η τυραννία των τραπεζιτών και η κυριαρχία του χρήματος είχε δημιουργήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου η αριστοκρατία του χρήματος είχε αντικαταστήσει την αριστοκρατία του πνεύματος, που μέχρι τότε "υπήρξε ο οδηγός και ο φάρος του πολιτισμού".

Απέναντι στην εμπορευματικοποίηση και την παρακμή της τέχνης, ο Πάουντ αντέτασσε έναν καλλιτέχνη-πολιτικό, όπως ο Μουσσολίνι που είχε μαζέψει γύρω του όλη την μεγάλη διανόηση της Ιταλίας, και όχι μόνο.

Πλούτος ή πνευματική κληρονομιά

Ο Έζρα Πάουντ υπήρξε οπαδός της οικονομικής θεωρίας της Κοινωνικής Πίστης του Βρετανού οικονομολόγου Κλίφορντ Χιούτζ Ντάγκλας. Ο Ντάγκλας διαφωνούσε με την κλασική καπιταλιστική θεωρία του Ανταμ Σμιθ που διαχώριζε τους παράγοντες της παραγωγής σε γη, εργασία και κεφάλαιο.

Επίσης διαφωνούσε με τον Καρλ Μαρξ, που θεωρούσε ότι το εργατικό δυναμικό δημιουργούσε όλο τον πλούτο. Ο Ντάγκλας πίστευε ότι η πνευματική κληρονομιά της κοινωνίας ήταν ο βασικός παράγοντας της παραγωγής. 

Για τον Ντάγκλας το χρήμα δεν είναι αγαθό αλλά μέσο για διανομή της παραγωγής. Κατηγορούσε δε το υπάρχον τραπεζικό σύστημα της εποχής του, για δύο λόγους : 

1. ήταν μια μορφή κυβερνήσεως που επί αιώνες δημιουργούσε ως κέντρο την εξουσία της και 

2. θεωρούσαν ότι τα χρήματα που δημιουργούσαν τους ανήκαν, που σήμαινε ότι θεωρούσαν ότι το ίδιο το κράτος τους ανήκε. 

Το χρήμα για τον Ντάγκλας ήταν μια αφηρημένη απεικόνιση της πραγματικής πίστης της κοινότητας, που είναι η δυνατότητα να παρέχει αγαθά και υπηρεσίες όταν και όπου χρειασθεί. Με άλλα λόγια ζητούσε το χρήμα και η πίστη να υπάρχει για το όφελος της κοινωνίας και όχι κάποιων ανεξέλεγκτων τραπεζιτών. Η λύση ήταν η ανταλλαγή και η συνεχής κυκλοφορία του χρήματος.

Ο Πάουντ πίστευε ότι η Κοινωνική Πίστη εκπροσώπευε το πραγματικό πνεύμα της Αμερικάνικης Επανάστασης, όπου οι άποικοι εξεγέρθηκαν ενάντια στην Τράπεζα της Αγγλίας και τον φόρο του τσαγιού. Θα μπορούσαν οι ίδιοι να δημιουργήσουν τον φόρο του τσαγιού και είχαν ήδη τυπώσει αποικιακό χρήμα. Έτσι υπήρχε ευημέρια δίχως την επέμβαση του τραπεζικού συστήματος. 

Όμως η Τράπεζα της Αγγλίας επενέβη για να ρίξει την αξία του χρήματος, με αποτέλεσμα την δημιουργία ανεργίας και οικονομικής κρίσης. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Ενώ ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ήταν υποστηρικτής του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, ο Λίνκολν τύπωσε τα δικά του Greenbacks ως μορφή αντίστασης. 

Ο Πάουντ θεωρούσε τον φασισμό του Μουσολίνι και τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ την προσωποποίηση της Κοινωνικής Πίστης, άρα και του πνεύματος της Αμερικανικής Επανάστασης. Παράλληλα, όπως και ο Ντάγκλας ταύτιζε το τραπεζιτικό σύστημα με τη τοκογλυφία και την κυριαρχία του περιούσιου λαού.

Στο Canto XVL (Με την Τοκογλυφία) ο Πάουντ θεωρούσε την τοκογλυφία ως τους τόκους που οι τράπεζες δημιουργούν χωρίς να παράγουν δουλειά και που όλοι μας, άτομα, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις πρέπει να πληρώνουμε ως επιτόκισμα της δουλειά μας.