ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Της Ζεζας Ζηκου

Eντάξει... Μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη πολιτική παρακμή. Ηταν τόσο χάλια η οικονομία και αξεπέραστες οι δεσμεύσεις στην E.E. και ο κ. Παπανδρέου προεκλογικώς αγνοούσε δήθεν το τραγικό δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας;  Ο κ. Παπανδρέου παρέλαβε μια χώρα στα όρια της δημοσιονομικής καταστροφής και δεν είχε καταλάβει κανείς από το περιβάλλον του το μέγεθος της κρίσης; Αλλά ήταν ακριβώς το μέγεθος των προβλημάτων που έκανε δυνατή τη θριαμβική εκλογή του στις 4 Οκτωβρίου του 2009. Οι μαγικές λύσεις και οι ψευδείς υποσχέσεις του χάρισαν μια μεγαλειώδη νίκη, όμως υπήρξαν «μοιραίες» για τη χώρα μας.  Στις 6 Μαΐου του 2010 ψήφισε τον νόμο που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη. Οσο, όμως... και αν η πολιτική θέση/άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά» δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Υστερα από το έγκλημα της υπογραφής του πρώτου Μνημονίου, ύστερα από όλες τις προσπάθειές τους να κρύψουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία και την απερίγραπτη ανικανότητά τους, ο τροχός της ιστορίας, όπως συμβαίνει πάντα, γυρίζει και φέρνει στο φως τους υπαίτιους και το πώς ακριβώς εκτελέστηκε αυτή η αποτρόπαια πράξη.  Οι «Νέοι Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά και η Εξεταστική στη Βουλή, επιτελούν σπουδαίο έργο αναζητώντας την αλήθεια στο πώς και το γιατί φθάσαμε στο Μνημόνιο. Δηλαδή στο Μέγα Εγκλημα! Ανειλικρίνεια διαρκής προς τον λαό - είτε με απροκάλυπτα ψεύδη, είτε με κρίσιμες αποσιωπήσεις και συγκαλύψεις, είτε με ωμά διλήμματα και εκβιασμούς. Ο λαός βομβαρδίστηκε με διλήμματα καταστροφής: «ΠαΣοΚ ή χρεοκοπία», «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», «Συναίνεση ή χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή»... Με τίτλο «Ανοχύρωτη» οικονομία... η γράφουσα στην ανάλυση της Κυριακής 6 Σεπτεμβρίου του 2009 προειδοποιούσε τα εξής: «Η κινδυνολογία είναι ενοχλητική. Ομως, καλύτερα να εκπονήσεις ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης που δεν θα χρειαστεί να το πραγματοποιήσεις, παρά να σε βρει η “έκτακτη ανάγκη” χωρίς σχέδιο, όπως ακριβώς συνέβη με την κυβέρνηση του κ. Καραμανλή... Αυτή η εφιαλτική κρίση δανεισμού που υποβόσκει, προσγείωσε ανώμαλα όσους υποστήριζαν ότι με την ομπρέλα του ευρώ η χώρα μας μπορεί να αισθάνεται ασφαλής έναντι των αγορών.  Διότι ναι μεν δεν κινδυνεύει από κρίσεις συναλλαγματικής ισοτιμίας, αντιμετωπίζει όμως την εξίσου σοβαρή κρίση αναχρηματοδότησης των χρεών της». «Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε και παράγουμε σε μία περιθωριακή οικονομία, αδύναμη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτικές, χωρίς οικονομικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώματα, όπως βεβαίως και υποχρεώσεις προς μία οικονομική υπερδύναμη όπως η Ε.Ε. όπου ανήκουμε, για όσους κουτοπόνηρα το έχουν ξεχάσει». «Οπως πάμε, η μόνη διέξοδος στο αδιέξοδο θα είναι στο τέλος να γίνουμε πελάτης του ΔΝΤ και να πάρουμε τη θέση της Τουρκίας, μου έλεγε ο “σοφός” οικονομολόγος/τραπεζίτης Μίνως Ζομπανάκης». «Η εφιαλτική διόγκωση των ελλειμμάτων και η κάλυψή τους με δανεικά φέρνουν στο προσκήνιο το ζήτημα της φερεγγυότητας της χώρας. Είναι σε θέση η Ελλάδα να εγγυηθεί τα ομόλογα που εκδίδει; Ή θα σταματήσουν οι πιστωτές της να την εμπιστεύονται και θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία; Από την έναρξη της κρίσης ώς σήμερα, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας έχει επιδεινωθεί σημαντικά». Την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου του 2009 έγραφα: «Η απόσταση από τον γκρεμό είναι ελάχιστη. Η κρισιμότητα της κατάστασης αποτυπώνεται εύγλωττα στις ΗΠΑ: Η κρίση της έχει στοιχίσει περισσότερο από ό,τι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι πόλεμοι του Βιετνάμ και του Ιράκ. Σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική οικονομία βρίσκεται πιο αδύναμη από ποτέ. Εχουν γίνει εγκληματικά λάθη και, με αποτέλεσμα καταχρεωμένη την ελληνική κοινωνία και την κρατικοδίαιτη οικονομία, όλα να κρέμονται από μια “ξένη” κλωστή. Το κράτος των Αθηνών δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα και μας έχει παραδώσει ανοχύρωτους στην κρίση». Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ένα εκρηκτικό μείγμα δυσοίωνων παραγόντων, που οδηγεί το ΑΕΠ σε βαθύτερη ύφεση, την πραγματική οικονομία σε αποπληθωρισμό και απελπιστική ανεργία, ενώ έχουν χρεοκοπήσει ουσιαστικά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα δημόσια νοσοκομεία και οι μεταφορές. Το οικονομικό είναι πρωτίστως πολιτικό πρόβλημα. Η υπέρβαση του κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ήταν ένα είδος εκκαθάρισης της «κόπρου του Αυγείου». Πρώτον, η μάστιγα της διαπλοκής/διαφθοράς, που εμποδίζει την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη, που προκύπτει από την επιβίωση πλήθους αντιπαραγωγικών καταστάσεων, από λάθος αποφάσεις και κακό προγραμματισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.  Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ιδιότυπη φούσκα. Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα έσκαγε. Για να αντιμετωπισθεί προϋπέθετε ισχυρή πολιτική βούληση και επεξεργασμένο πολιτικό σχέδιο δράσης. Και επειδή δεν υπήρχε μας παρέδωσαν στο Μνημόνιο, και αυτοί βολεύτηκαν στα προνόμιά τους... Τα γραπτά μένουν... και εκδικούνται τους ψεύτες!